Maandag* 10 Augustus 1891.
EEN VEEK02HI LEVEN!
jtë 408i.
Politieks Revue.
FEUILLETON.
Aiunn GOÜMST.
Ullgever Oit blid ver»chij»t Maa*daj sa D»HderiU/muUaj. Ahoaaeiaeat per S r tanden f 1.Franco per Bui'bilU
H. VAN CLEEFF '°*t A'rerte,ti'" r®*®1» 40 C* ®'k® ™B®I «eer I0 Cu. Oroete letten naar MUURHUIZEN
plaateruimte roor rijden en andere eik» inrigting getckiedt kooger prijiterekening. Legale
to Amorafoort. offtcieFleen onteigen. Ad» per ieg.1 U Cte. KecUmet per regel 2» Cli. Aft. mumm^ri 10 Ctt. hOOk EOrtOgraOllt Wijk B 60
Terwijl de dagbladen vol zijn van interna
tionale bondgenootschappendie telkens ver
nieuwd moeten worden en ook uiterst breekbaar
zijn hebben de Zwitsers het verbond gevierd
voor zes eeuwen gesloten dal altijd heelt voort
bestaan cn liet stevige lundainenl was van de
onafhandclijkheid des lands.
Zes eeuwen dal is voor den beperkten
blik de nacht der tijden. In zes eeuwen wordt
het aangezicht der wereld vernieuwd Kr hebben
groote gebeurtenissen plaats gehad in die zes
honderd jaren. Europa heelt bloedige oor
logen, verseluikkelijkc omwentelingen beiecld.
Stalen verrezen en gingen onder. VVeinig landen
hebben eene geschiedenis van zes eeuwen, die
een geheel vormt, nauwelijks afgebroken door
aanvallen uit bel buitenland ol binnenlandscbe
onlustendie de oude vormen braken. Ook
.Zwitserland is niet altijd verschoond gebleven
door den storm der tijden. Maai; de gouden
.zon der vrijheid die eens verrees boven het
meerder vier woudsteden, is wel een oogen
blik verduisterd nooit ondergegaan.
Hij Morgarten en Sempacbbij Granson en
Miirien hebben de Zwitsers de llahsburgsche en
de Hourgondische heerschappij gebroken en nu
na zes eeuwen staan zij voor onze oogen als een
voorbeeld van de macht der eendrachteen vrij
volk klein, maar van eervoilen naam. Zij hebben
den tempel der vrijheid gebouwd op hunne ber
gen als onze vaderen op den drassigen bodem
van de lage landen aan de zee. Zij zijn in Europa
onze naaste verwanleu naar den geesten de
tonen van bel Kubieigen van den herderszang,
die dezer Jagen op de Grutli weerklonken wor
den teruggekaatst en versterkt door onze zee
die zoo dikwijls hel Wilhelmus gehoord heelt.
Indien het verleden een waarborg is voor de
toekomstheel'l bel Zwiisetsche volk niet voor de
laatste maal een eeuwfeest van zijne vrijheid her
dacht. Ook die herdenking, ook dit dat hel volk
gehecht blijft aan zijn verleden en niet alleen
aan Sempacbmaar ook aan den Wiiiielm Teil
van de legende, is een gunstig verschijnsel. He
vaderlandsliefde is als alle liefde samengesteld.
Zij voedt zich met herinneringen en met poëzie.
Zij ook geloolt alle dingen en zij hoopt alle dingen.
Uit de redevoeringen waarin de oude vrij
heid is verheerlijktspreekt ecne vaste hoop
op de toekomst. Moge zij hei Zwitsersche volk
Eene schels uil de groote wereld.
5) Naar 't Duitsch door S.
Eindelijk, eindelijk, was een en ander op
hel rijtuig geladen en reden wij ijlings heen.
Mijne moeder bleef geene twee minuten ach
tereen rustig zitten... elk oogenblik keek zij
op haar horlogewaarna zij den koetsier als
hel ware smeekte om vooral zoo hard mogelijk
te rijden. Die naamlooze angst maakte zich on
willekeurig ook van mij meesterik begon ook
te bevenvooral toen wij liet doel var. onzen
tocht bereikt hadden.
Moeder liet mij geen tijd om rond te zien.
Zij droeg de haastig toogeloopen knechts op
om voor mijne bagage te zorgenvervolgens
reikte zij mij de hand om met mij naar de
tweede verdieping te snellenwaar mijn vader
onze komst vol ongeduld in de oude eetzaal
verbeidde. Juist op uit oogenblik bracht eene
oude dienstmaagd een schotel met dampende
soep binnen.
«Zoozijn jelui da3r eindelijk,» riep de
vader mijne arme moeder op barschcn toon
toe. «moet ik vandaag misschien ook nog
zonder eten blijven
Ik vatte moed en wilde zijne hand vatten.
Hij trok haar haastig t ag zéggende
«Laat die dwaasheden en maak, dat gij wat
te eten krijgt?
Zonder ons daarna verder eenigc aandacht
gunstig zijnzijne eenheid bevestigen en zijne
onafhankelijkheid handhaven.
Bismarck schreef dezer dagen aan een hoog-
geplaalsLen Hus het volgende
«Sinds den dag dal ik hel eerste tractaat der
triple alliantie deed teekenen heb ik eene open
lijke oppositie van Duiischland van den kant
van Husland welen te voorkomen, doch ik zorgde
altijd twee ijzers in het vuur te hebben (zwei
eisen im Feuer) De Üuitsche diplomatie heeft
den laatste lijd drie groote fouten begaan ten
eerste de tegemoetkomingen gedaan aan Frank
rijk inzake de üerlijnsche tentoonstellingeene
zaakdie droevig eindigde met hel bezoek der
Keizerin Frcderik aan Parijsdat met zoo weinig
tact geschiedde dit optreden maakte Duiischland
verdacht in de oogen van Rusland, want daar
dacht men dat de Duitsche Regeering trachtte
den invloed der Russische politiek te Parijs te
verzwakken; de tweede fout was Wilhelm II
zelf, en het eerst van allen, de hernieuwing
der triple-alliantie aankondigde wal noodzake
lijkerwijze de Russische-üuitsche verstandhouding
ernstiger moest maken. Eindelijk, 's keizers be
zoek te Londenheelt Rusland en Frankrijk
toegeschenen eene uitdaging jegens hen en heelt
aanleiding gegeven tot de tegen demonstratie
te Cronstadt.
Ook Engeland heeft pteizier van de 1891 er
zondvloeden. Zondagmiddag ontlastte zich boven
verschillende deeien van Londen een wolkbreuk
die o. a. de lijn der North Western spoorweg
hij llampstead Heaih onder water zette doordal
eene pijp der waierleiding sprongen wel tus-
schen Hampton Heath station en den ingang
lol den Finchley road tunnel. Van weerskanten
werd dadelijk de treinenloop gestaaktwant hel
water had dicht bij de plaats waar de leiding
barsttealle zand onder de rails weggespoeld.
Ook Gospel-Ook Station werd overstroomd door
hel siroomd door het stroomende hemelwater
meerdere stations hadden hetzelfde lot.
Ken dienaar van den vader
van Jay Gould.
Erie Grey is bijna 108 jaren oud en waar
schijnlijk de meest bejaardste inwoner van den
staat Now York. Hij bewoonde een klein huis te
Roxburymaar is nu een lid van de gemeente
in hetarmhuis te Dehli. Het was togen
wil en dank dat hij de woning, waar hij zoo
vele jaren had gesleten vaarwel zeide. En hij
is nog zoo kras! Ware «oom Erie,» zoo wordt
hij in de wandeling genoemdeen afgeleefde
suffe man dan zou het nog wat wezen. Maar
uu hij kan pralen, zien en hooren als een man
van 40 jaren nu hem met geweld uit zijn ge
liefde omgeving wegscheuren 't is schande.
Voor korten tijd verloor hij het gebruik van
zijn boenenmaar anders mankeert de man
niets Hij werd dan naar het armhuis gebracht.
De man die hem derwaarts begeleidde hield te
Andes in het hotel van zekeren Crispell stil.
Terwijl het middageten werd klaar gemaakt
liepen de dorpelingen toe orn hem een vrien
delijken groet te brengen. Oom Erie deed een
duchtige slag in de opgedisr.bte ham, de groenien,
hei brood en boter. Toen hij he' maal genoten
hadvroeg hij om een glas whiskey om de
spijsverteering te bevorderen.
Maar zieAndes was een «droge» plaats.
Geen whiskey voor hem tenzij bij den apotheker.
Men zond Haar dien man een gezant. Vruchteloos!
Geen whiskey dan op vertoon van een bewijs
schrift van een geneesheer. Toch een tweede
gezant maakt zich op weg en deze welbespraakter,
gelukkiger althans dan de eerstebracht het
gewenschte vocht. «Oom Erie» nam hel met
een gevoel van verlichting. Hij was altoos zoo
gewoon geweest aan zulk een kleine hartver
sterking.
Eindelijkhel uur van vertrek sloeg. Maar
eer de oude zijn rijtuigje werd ingedragen
hoorde men zeggen: «Eerst een 10 cent sigaar.
Als ik dan toch moet gaan naar hel armhuis
wil ik daarin mijn intrede doen als een heer
en niet als een bedelaar!» Hel ging veel ge
makkelijker om hem die sigaar te verschaften
dan de whiskey. Onder aller zegewenschen ging
hij heen, zijn bestemming te geraoet.
Erie is in 1783 in Connecticut geboren en
kwam op 20jarigen leeftijd in Green County
N. Y. De vader van Jay Gould heelt hem bO
jaren op zijn boerenplaats te Roxbury als knecht
gebruikt. En de zoon van dien vaderdie zijne
schatten niet tellen kanduldt het dat zulk een
oude trouwe knecht in een armhuis zijn laatste
levensdagen doorbrengt I
Dat behoort tot die dingen, waarbij een ge
woon burgermanskind niet bij kan. Misschien
kan zoo iets alleen door een millionair begrepen
worden.
te schenkenzette hij zich aan tafel.
Ik was zeer hongerigmaar toch was hel
mij onmogelijk om bij zulk eene ontvangst iets
te nuliigen. Angstig vragend blikte ik lot mijne
moeder op. Hare vermoeide oogen vulden zich
met tranen en vielen over de bleeke, vermagerde
wangen in de soep.
«Alweer die ellendige waterlandersriep
mijn vader woedend uit.
Moeder kromp ineen en bracht haastig den
lepel aan den mond zonder het te wagen om
hare tranen te droogen. Dal was mijn intrede
in de ouderlijke woning.
Mijn verder leven sluit zich daaraan waardig
vast. VVij leefden als in eene gevangenis. Vaders
vrienden waren ruwe, bijgeloovige kooplieden,
dieondanks hun rijkdom geen ander genot
kendenvoor niets anders belangstelling hadden,
dan voor geld bijeen schrapen, eten en drinken,
lerwijl hunne vrouwen en kinderen in omwik
keling met onze dienstboden gelijk stonden.
De dagenwaarop mijnef vader voor deze
menschen maaltijden aanrichttewaren voor
ons weikeiijke kwellingen. Mijne arme, ge
plaagde fijnbeschaafde moedor moest dan haar
best zijden kleed aantrekken, zich als een oll'er-
lam tooien met allerlei edelgesteente, lerwijl
zij op de eeuwigdurend ontstemde piano aan
houdend verschillende dansen moest spelen.
Met eiken nieuwen gast moest zij naar de zeden
des lands drinken waarbij zij bovendien nog
I de ruwste zinspelingen op hare adellijke al-
komsi zwijgend moest aanhooren. 0het was
meer dan erg 1 Den dag na zulk een feest,, had
I mijn vader gewoonlijk hevige pijnzoo was
hij nog onaangenamer gestemd dan gewoonlijk;
wee dan hem ol haardie door iets zijn toorn
opwekte. Ikjong en verwend door mijne bloed
verwanten als ik waswist mij in den beginne
volstrekt niet in zulk eene levenswijze te schik
ken. Mijne moeder moest zelve koken, wijl mijn
vader uit spaarzaamheid geene keukenmeid
houder wilde, hoewel hij voor zeer rijk door
ging. Hij droeg echter de grofste kleêren et
zag er nog armoediger uil dan menige bedelaar.
Een boek mocht hem nooit onder de oogen
kótöen en de piano mocht slechts op zijn bevel
en met zijne goedkeuring bespeeld worden.
Hij haatte alles, wal op eenige beschaving ge
leek cnals mijne moeder hel waagde daar
tegen hare stem even te verheffen dan legde
hij haar ontniddelijk met een paar ruwe woorden
het zwijgen op.
«Ach, wal zal ik u nog naeer daarvan ver
tellen.»
Wera zweeg, hier om even een teug uit het
glas champagne te nemen.
«Maar oin Godswil, liel kind, waarom onl-
vluchttet gij dat ellendige leven nie'.?» vraagde
ik haar deelnemend.
«Waar moest ik heen.» riep zij op wan-
hopigen toon uit, «wat moest ik beginnen?
had dan moeien doodhong» ren. U weet niet op
welke wijze adellijke ineisj es opgevoed worden.
Wal leert men ons? Dansen, wal Fransch
sprekenonbruikbare handwerken maken en
vruchten in suiker koken dat is all.es. Als
wij geen echtgenoot bekomen dan blijft ons
niets over dan de hongerdood ol de schande!
En dan. mocht ik mijne moeder verlaten?
Zij was reeds ongelukkig geno°g; moest ik haar
nog haar laatsten steun onirooven
