AMERSFOORT» COURANT
QMEESBROEDERS WILLEN.
IIIJVOEGSEL der
No. 41-22 van MAANDAG 7 MAART 1892.
FEU1 L LËTON.
y) Naar 'I Duitsr.li door S...
De preilikanl zag weldal Sus? Gerhards
verleek zeer Ier harte gingmaar hij wilde
haar niel ondervragen, wijl hel hem. zooals
hier voren gebleken is, bitter weinig lol de
waarheid bracht. Ilij waclille liever geduldig
alloldat hel, meisje zelve helioelic zou gevoelen
om hein mede te deden wat haar op hel harte
lag. En inmiddels ging hij voort om haar steeds
op dezelfdehartelijke liefdevolle wijze Ie be
handelen.
Nauwelijks was Gerhard Ie Herlijn aange
komen of lig begaf zirhzooder zijne koff-rs
uil ie pakken of een zijner kennissen te be
zoeken dadelijk op weg naar. den man wien
hij hei geld waarover .in den bewusien, nood-
loiligen Uriel sprake was gewerslschuldig
was Allerlei plannen had hijin den trein
zittend, oniworp n en alle had hij len slotte
opgegeven, wijl ze wel bee! innoi en gemak
kelijk schenen, maar in werkelijkheid onuit
voerbaar waren, 'l Kenige, doeltreffendst- mid li I
zon geweest zijn, om alles mei liendotf te he
spreken maar omdat hij lerechl vreesdedal
deze hem stellig aam-den zou om zich naar
zijn vader Ie spoeden om hem de gelieele toe
dracht der zaak mede le dedenwilde hij dal
ni'-t doen
De man tot wien Gerhard zicli begeven had,
heette Muller en onlving hem zeer nelecfd.
«Den 29sien Juni zond u mij een briel»
zoo hegon Gerhard op hoogharligen koelen loon.
«Ik kan ii echter lot mijn leedwezen slechts de
Itellt daarvan tonnende andere belli is op
ecue mij onhegi ijpelijkc wijze v-iloren geraakt
en hoewel ik daarnaar zocht ik kon li.iur niel
terugvinden. Waarom lieht u mij echter niel
geantwoord op iiitjn verzoek om uitstel?»
«Omdat ik op den eersten September het
zelfde liedje van mijnheer' den student zou
hooren.i hernam d- lieer Muller met een
spottend ironisch lachje terwijl hij d-n jongen
man hoofdschuddend scherp aanstaarde. «Ik
ken dal vei I heluv n o zulke sch-onc
hi lollen en uie's nak-mu-n. N en. ik moet u
dringend verzoeken om te zorg- ii dit ik liet
u gideenile geld terugontvang.»
«Dus u weigeil mij ecnig u fslel ii wilt
niel iot d-n eersten vptem er wachten
vraagde Gei hard met irill-mle cm en zich nog
hoog-r opriclili'ii'lo
Dal alles imponccide den he-r Muller bitter
weinigwant even koel klonk zijn antwoord,
«Ik kan en mag. niet, mijnheer Ik weet,
dat ik op dien daium weer uilsi-l zal moeien
geven cn zoo zou hel in hel oneindige voort
gaan en ik zag hoogst waarschijnlijk nimmer een
penning van mijn zuur v. rdiend geld terug
«Maar ik geel u mijn eet ewoont dat goden
eersten de som zult hebben Galoot mij dan
drong Gei hard in angstige spanning aan.
De lieer .Muller staarde hem onderzoekend
cenige minuien aan er scheen iets in het gelaat,
in den t lik van den jeugdigen student te liggen,
dal vertrouwen wekte voor zijne belolle. Hoe
ol liet nok zij. Muller kmkie me: hel hoold en
zeide na cene kleine pauze
«Nu ik zal liet dan nog eens wagen, mijn
heer maar hei is voer de laatste maalont
houd dal wel Komt gij uwe verplichtingen
niel na dan z..l ik onverbiddelijk zijn en zien
te bekomen langs gei echtelijken w.g, wat gij
mij schuldig zijl Vergeel dat niel.»
«Goed. dat zal ik u niel beletten, maar ik
heb ii imincis mijn woord van eer verpand en
dat ben ik niel gewoon le br ken,» inerklc
Gei hard, thans weer vol trots tn niel zonder
scherpte aan.
«Ik h-:l> meer zulke vogeltjes hooien pralen,
mijnheel' en raad u aan om niet zoo boni le
spi ekt ii
Gerhard haalde onverschillig de schouders op
en verliet mei haastige schreden de woning des
hoeren Müller.
Mei een aanmerkelijk verlicht hail nam Ger
hard den terugweg aan hij had thans veer
tien dagen lijd en dal schonk hem hoop om
in dien toestand raad ie schaffen.
Ilij hegon thans inderdaad een rustig leven
le l-ul-nvlijiig werken en weinig uitgaan
scheen zijne leuze te zullen, worden maar de
eerste September naderde sle-ds meer en meer,
•zender "at hij een middel gevonden had om
uil zijne d-ukkende omstandigheden Ie geraken
Zou luj n.< een anderen geldschieter gaan en
niet liet van dezen g-leende den heer Mailers
vordciing betalen Maar wal won hij daarmede!
Ken knii uitstel en ddn bevond hij zich weer
in detizclldenpijnlijken, onaangcnauien toe
stand
Ten laatste ten einde raad besloet lii/datgene
te doen, wat leeds lang zijn plicht, hel eenige
redmiddel geweest was: hij schreef namelijk
aan zijn vader. In een langen blief deelde hij
hem uitvoerig alles mede. Ilij biechtte hein
zonder omwegen, dal hij zich door zijne licht
zinnigheid zelve benadeeld haddat Ucndorf
hem voortdurend gewaarschuwd had hem
steeds met raad en daad als een broeder ter
zijde gestaan had doch ilat hij' nu niemand
bezat tot wien hij zich wenden kon Kr vraagde
Suse veigiffenis, dal hij haar zooveel grievend
leed zoovele smartelijke uren berokkend had,
want hij was hei geweestdie schuldig was, niet
llendorf, wien zij bevolen had le vertrekken,
het huis Kaars vaders le verlaten, liet was
laag, lafhartig van hem geweest, dal hij zoo
lang gezwegen had dat erkende hij openhartig
dal zag hij thans D) en hel gevoel zijner
driedubbele schuld tegenover zijn vaderzijne
zuster on zijn vriend drukte hein zwaar.
Wordt, vervolgd.
