Maandag 13 Maart 1899. Aan een wollen draadje. PHOENIX-BROÜWERIJ BOCKBIER verkrijgbaar, zoolang de voorraad strekt. No. 4857. 48e Jaargang. Binnenland. H. MEURSING Co'. AMERSFOORT. Ditgave: Firma A. H. VAN CLE FFF te Amersfoort. Verschijnt Maandag- en Donderdagavond. Abonnement per 3 maanden f 1.— franco per post /'4.15. Advertentiën 16 regels 60 cent; elke regel meer 10 cent. Groote lettere naar plaatsruimte. Legale-, oflicieële- en onteigeningsadvertentiën per regel 15 cent. Afzonderlijke nummers iO cent. Rij advertentiën van buiten de stad worden de incasseerkosten in rekening gebracht. Buioau EOKTEQRACBT 66 Telephoon 19. De kust om te eten. Wij eten te veeler zijn veel te veel diners en feestmaaltijden. Iedereen weet het, zegt het en herhaalt het, en toch begint men telkens weer. Zoo komen we langzaam maai- zeker op de baan, die leidt tot dyspepsie, maagziekten, jicht en rheumatiek. Wij laten allerlei «slakken" in ons lichaam zich op- hoopen, en deze slakken zijn vergiften. Zui vere zuurstof doodt ons. maar evenzeer een overvloed van goeden kost en edelen wijn. Hoevele menschen door de eeuwige sociale 'eet partij en maagziek worden, is onbereken baar; alle «dineurs" zijn dyspeptisch, zon der het te weten. Hunne maag functioneert slecht en verslapt, verwijdt, zonder dat de patiënten 't dikwijls weten, vóór dat 'l bijna onherstelbaar is geworden. Eu dan het ceremonieel, de etiquette, het late uur, de warme temperatuur en slechte lucht in Je kamers, enz. Welk eene hygiene! De voornaamste redenen waarom men zich door verkeerd te eten dyspepsie op don l.uls haalt, zijn: men eet teveel, te dikwijls en te gauw. Door te gauw te eten, wordt de maag als een fleseh door een trechter volgegoten en de fiesch loopt over, vóór we 't weten. Daarbij wordt niet gekauwd. Het best is, tenzij men behoorlijk tijd kan nemen om te eten, alles althans fijn te snijden. Te dikwijls. Een gewone maaltijd neemt vijf uur om te verteren en uit de maag te gaan. Na dien arbeid moet de maag rust hebben, evenals ieder ander orgaan. Indien 't hart en de hersenen bijv. in den nacht niet uitrusten, worden zij óok ziek. Men ete dus niet binnen de vijf uren na een vooraf- geganen maaltijd. Evenmin vóór 't slapen terwijl alles uitrust geve men de maag geen extra vijf uur arbeid, daar dit, als men ver moeid is zooals meestal des avonds, wel 0 of 7 wordt, zoodat de nacht voorbij is gegaan zonder rust voor dit orgaan. Men ete dus niet later dan zonsondergang, en dan geen copieus diner of souper, maar een lichten avondmaaltijd. Vóór 't werk neme men des morgens het ontbijt, en dit neme men beter dan wij dat in Holland gewend zijn. Eet nooit indien ge geen honger hebt, en dan vooral de zaken die U 't beste smaken. De natuur is een veilige gids. Te veel variëteit leidt tot overmaat en overdaad. Zij, die langzaam eten, nemen zel den te veel. Aan tafel drinke men geen te koude dranken. Feuilleton. i) De oude kolenmijn van Botsford had niet aan de verwachtingen beantwoord. De vijf tienduizend dollar, welke men er aan ten koste had gelegd, waren verloren. De twee honderd voet. diepe schacht en een lange tunnel, waren de eenigo getuigen, dat men eenmaal gepoogd had, daar een mijn te ont ginnen. Newman Higborn was op een reis door het gebergte van zijn metgezellen afgedwaald, en bij de verlaten schacht gekomen, boog hij zich te ver voorover en stortte in de diepte. Zijn bergstok vond hier en daar een steunpunt in de ruime wanden, zoodat zijn val gebroken werd en hij, wel is waar sterk gekneusd, maar toch levend op den bodem neerkwam. Kermend van pijn was hij toch in zekeren zin dankbaar voor zijn wonderbare redding, doch nu kwam tevens de gedachte bij hem op, dat niemand hem op '200 voet diepte hulp zou kunnen zenden. Hij was dus slecnts behouden om hier van honger om te komen. Den geheelen nacht peinsde hij over do middelen om uit dezen vreeselijken toestand Het Engelsche spreekwoord zegt: »Chatted food is half digested food", een aangenaam tafelgesprek is de halve spijsvertering, en ze spreken daar dan ook van een «welbedis- cussieerd menu" voor een goeden maaltijd. Men vermijde onaangename emoties en ge drukte stemming aan tafel. Na tafel ruste men een half uur. De Na tuur kan niet alles te gelijk doen en de ver krachting van hare wetten moet vroeg of laat leiden tot ziekte. Dit behoeft geen diepe middagslaap te zijn. De oude regel van Salernopost coenain stabis aut mille passus meabis, is onphysio- logisch. Ouden van dagen doen beter, vroeg te dineeren. 's Avonds is de digestie niet zoo goed en het slaapje zou kunnen leiden tot slapelooze nachten. Niet onaardig teckent Henri de l'arville detafelmisbruiken in zijn»Secretsdel'alimen- tation", waar hij o. a. schrijft sik was onlangs aan een diner, ja zelfs ik en zat naast eenen arts, een mij wel bekenden député. «Weet gij wel", zei hij mij, waarom er tegenwoordig zoovele maagzieken in Parijs zijn Nu, dat zal wel verschillende oorzaken hebben." «Zeker, maar er is nog een bijzondere oor zaak bijgekomen wij worden ziek van ga lanterie. 't Is toch gewoonte geworden, de dames eerst te bedienen. Dat lijkt heel onverschillig, maar uwe buurvrouw eet heel gemoedelijk, terwijl gij het gesprek onderhoudtis zij gereed, of bijna gereed, dan eerst bedient men U. Natuurlijk moet gij de begonnen conversatie voortzetten, terwijl ge tracht te eteninderdaad eet ge echter niet gij slikt. Kauwen is U be paald verboden, en toch is kauwen een nood zakelijke voorbereiding voor de spijsverte ring. Wie niet kauwt, kan nooit eene goede spijsvertering hebben. Daarom ruineeren die diners onze gezondheid". «Er ligt een korreltje waarheid in dit oor deel van mynen tafelbuur, maar toch moet men niet vergeten, dat de geest op het lichaam terugwerkt en dat aangenaam ge zelschap aan tafel de spijsvertering meer bevordert dan alle maagelixers ter wereld. Alleen het misbruik is bier, als overal, van den booze". De ware eters, maar zy zijn schaarsch, zijn zij die geleerd hebben, zelfs bij diners behoorlijk te kauwen. Ze hebben 't van jongsaf geleerd. De wijze draait zijn tong zevenmaal om, vóór hij spreekt; zoo moet ook een ver standig man meer dan twintigmaal kauwen, vóór hij slikt. Dit is een voorschrift van Prof. Bouchard bij maagverwijding, en 't werkt wonderen Dus kauwen, kauwen en nog eens kauwen Heeft men 't geduld hel maar door te zet- I ten, dan is 't gevolg, dat inen veel minder j eet, den honger sneller heeft gestild en de spijzen beter verwerkt. Men staat van tafel op met het gevoel, 1 goed te hebben gegeten, en toch heeft men I werkelijk minder genomen maar meer ge- I assimileerd wat een groot voordeel is. I Hoe kan iemand, die de spijzen, zonder te kauwen maar doorslikt, deze verteren Een deol komt maar oppervlakkig met de spys- verterenJe vochten elfc.organen in aanra king zoodat ze onvolledig worden omge zet en 't organisme wordt overladen met ballast of het vormt er werkelijk vergiftige stollen uit. Zulk eten naar de regelen der hygiene is dikwijls vervelend, maar we hebben geen andere keusóf verstandig eten, óf maagziek worden. De candidaten der dyspepsie zyn gemak kelijk te onderscheiden. Vroeg kaal-worden, wat beklemdheid bij 't trappenklimmen, op stijgende congestie en slaperigheid na 't eten, geen zin aan 't werk, 's morgens by 't opstaan een paar acne-puistjes in 't ge zicht, enz. zijn ue verschijnselen. Nog drie jaar lang een paar maal in de week een groot diner, en de maagverwijding is in op tima forma daar; weldra komen de jicht c. s. er by. Blyf daarom zoo ver mogelyk weg van sociale voor-partijen, eet langzaam en kaïïw met aanhoudende en hardnekkige op merkzaamheid gij zult, evenals Cornaro, des te meer gezonde dagen beleven, naar mate gij met toewijding hebt gekauwd Ilggienische bladen. ATJKII. Bij ile Regeering werd Vrijdag het vol gende telegram ontvangen «Voorname in verzot zijnde hoofden hou den allen de versterkte kloof van Tamseh bezet. Morgen zal generaal Van Heutsz uit Sogli daarheen oprukken." Het Nieuws ontving Donderdag uit Bata via liet volgende telegrafisch bericht: «Zaterdag marcheeren het 14de bataljon infanterie en '2 pelotons cavalerie naar de kloof van Tamseh. 'Twee compagnieën blijven te Segli." I Aan de N. Rolt. Crl. werd geseind J «Generaal Van Heutsz marcheert Zaterdag n naar Tamseh." I Met zekerheid wordt vernomen, dat thans j beslist is, dat de Vredes-conferentie den 18en Mei a. s. te 's-Gravenbage zal bijeenkomen. I Naar wij vernemen, bestaat het voorne- men de Eerste Kamer kort na Paschen te j doen bijeenkomen, voornamelijk tor spoe dige afdoening van bot Revisie-voorstel en c. q. bet Mijnwet-ontwerp. I Do vergelijking van het gewijzigde ont- I werp op den Leerplicht, met do bepalingen van het oorspronkelijke, door don Minister toegezegd, is thans aan de Kamer in druk toegezonden. De Commissie van rapporteure betrekke- te geraken; maar alles was even oiniitvoer- I baar. Hij moest geduldig hier blijven en sterven. Den volgenden ochtend gebruikte bij den kleinen voorraad brood, dien by in zijn reistasch had. De ruimte, waarin hij zich bevond was slechts eenige voeten in 't vierkant, en weldra had hij, met behulp van eenige lucifers, zyn verblijfplaats nauw keurig onderzocht. Higborn was iemand die zich onder ge wone omstandigheden niet spoedig liet ont moedigen; nu echter sloeg 't hachelijke van zijn toestand hem geheel terneer. Hoe meei bij er over nadacht, des to benauwder werd het hem. De dorst begon hem te kwollen er was geen water aanwezig, zelfs geen enkele droppel, die toch anders meermalen van de zijwanden afdruppelt. Na een eindeloos langen dag word 't ten laatste weder nacht. Door honger en dorst gekweld, legde hij zich neder en viel weldra in een vasten slaapaltijd on altijd droomde hij van «wollen kousen". 't Was een verhaal uit do oude doos, dat in zijn kindsheid veel indruk op hem ge maakt ad, 't handelde over een werkman in Engeland die op een fabrieksschoorsteen achtergebleven was, nadat men de steigers weggenomen had. Goede raad was duur! Eindelijk was de man op het vernuftig denk beeld gekomen, zijn wollen kous uit te ra felen. t Eene eind hield hy vast en wierp 't andere met de rest van zijn kous naar beneden. Er bestond nu gemeenschap met den vasten grond, waar men een dun touw aan den draad bevestigde dat hij naar bo ven trok. Toen was men in staat er een stevig touw aan te verbinden, sterk genoeg om er zich aan neer te laten. Dit was 't eind van het verhaal, en tevens dat van zyn droom. Hij ontwaakte. Hoe kwam hij aan dien droom? 't Was toch vele, vele jaren geleden dat hy het verhaal gelezen hadhij was nu niet op een schoorsteen, maar diep, heel diep in do aarde; zijn toestand was dus geheel anders, Terwijl hy hierover nadacht, (ladderde, waarschijnlijk door een roofvogel vervolgd, een zwaluw hoog boven hem in de schacht en viel eindelijk naast hem op den grond. Oogenblikkelijk kwam er een gedachte by hem op, en zoo snel mogelijk wierp hy zijn hoed over den vogel, 't Was slechts een zwakke straal van hoop, maar alles was be ter dan die doffe moedeloosheid. Hij maakte zijn droom tot werkelijkheid en rafelde zyn kousen uit. Hij arbeidde ijverig en geduldig voort, tot bij naar zijn meening do vereischte lengte w 'kregen had. Toen bevestigde hij 't katoen voorzichtig uiterst voorzichtig aan een der vleugels van de zwaluw, na met potlood, bij liet licht van op den na zyn laatsten lucifer, bet volgende briefje aan 't eind der draad gehecht te hebben «Ik ben op den bodem van de schacht in den Botsfordbergzend mij spoedig hi:'p Newman Higborn". De vogel fladderde een oogenblik boven Higborns hoofd en steeg toen langzaam om hoog. Nu kwam zijn gewone luchthartigheid weer boven, al naar mate de vogel steeg. Bravo, kleine zwaluw de draad werd ieder oogenblik korter! Zijn leven hing nu in den waren zin des woords aan een draad, al was 't dan ook geen zijden. Ten laatste verdween de vogel aan don rand dor groeve. Maar welke waren nu zyn kansen f Hij kon zich niet ontveinzen, dat deze bitter klein waren. Wanneer do vogel rechts of links vloog, boe licht kon de draad dan tegen den scherpen rand afbreken De vogel scheon het echter minder ver kieslijk te vinden om zijwaarts tc vliegen, hij steeg ten minste recht omhoog. Do twoo vrienden, die Higborn hadden vergezeld, haddon hem sinds lang met groote onrust gezocht. Zy waren de schacht ver scheidene malen voorbijgegaun, zonder op de gedachte te komen, dat hy zich daarin zou kunnen bevinden. Eenmaal had een hunner er zelfs uit louter nieuwsgierigheid in gekeken, maar niets gezien dan een on doordringbare duisternis. (Slot volgt.)

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsche Courant | 1899 | | pagina 1