Augustus 1908. Dinsdag 25 57e Jaargang. No. 7549. Reis exemplaren. Feuilleton. Het detective-paar aan 'twerk IU GOUDBEGEN. OOURAIT. FIRMA A. II. VAN CLEEFF te AMERSFOORT. Verschijnt Dinsdag Donderdag- en Zaterdagmiddag. Abonnement per 3 maanden ƒ1.— franco per post ƒ1.15. Advertentiën 16 regels 60 cent; elke regel meer 10 cent. Bij regel- abonnement reductie, waarvan tarief op aanvraag kosleloos. Legale, officieële- en onteigenings- advertentiën per regel 15 cent. Reclames 15 regels ƒ1.25 elke regel meer ƒ0.25. Groote letters naar plaatsruimte. Bewijsnummers naar buiten worden in rekening gebracht en kosten evenals afzonderlijke nummers 10 cent. Bij advertentiën van buiten de stad worden de incasseerkosten in rekening gebracht. Aan onze abonné's die tijdelijk elders, hetzij binnen- of buitenlands, vertoeven, wordt op aanvrage en met duidelijke opgave van adres, de courant eiken verschijndag tegen vergoeding van het porto toegezonden. Ook uiet-geabonneerden kunnen op de zeilde wijze de geregelde toezending van de „Amersfourtscbe Courant" tijdens hun uitste- digheid zich verzekert a. Vreemdelingenverkeer en de Middenstand. 't Is reeds meermalen betoogd, in woord en geschrift, dat men in Nederland te weinig doet in het belang van het Vreemdelingen verkeer. Dit springt te meer in het oog nu men in de laatste jaren mag constateeren, dat een deel van de in Europa komende vreem delingen, ook ons land met een bezoek ver eert en daardoor beweging en welvaart brengt, iu plaatsen waar anders het gras on gehinderd tusschen de straatsteenen zou op schieten. Men doet hier te lande te weinig om het vreemdelingenverkeer en het vreemdeling- geuverblijf te bevorderen. Het is niet te ontkennen, dat de vereeni- giugen welke in de laatste jaren in tal van plaatsen van ons land werden opgericht, met het doel werkzaam te zijn in het belang van het vreemdelingenverkeer, veel hebben bijgedragen om den stroom van het wereld verkeer een weinig om te leiden over ons landje, doch eveneens moeten wij con stateeren, dat het werkelijk natuurschoon van Nederland iu de eerste plaats de oorzaak daarvan is. Doch dat natuurschoon dient geëxploi teerd te worden ten bate van de inwoners van Nederland. En hoe armzalig geschiedt dit nog. Wij hebben hiertoe alleen te wijzen op de betrekkelijk geringe medewerking welke de vereeuigiugen die het vreemdelingenverkeer bevorderen, van het overgroote deel der bur gerij ondervinden. Ik wil hier geen verwijten richten aan de bezittende klasse voor het weinige door Naar ARTHUR GRIFFITHS. 3). Slot Sara, die in zekere handigheid bezat om zich onherkenbaar te maken, paste dat kunstje nu ook toe om Straker in de val te lokken. En het oude juffertje met een blauwen bril eu gladgestreken haar, dat Straker den volgenden dag in zijn pension ontmoette, herinnerde dan ook iu de verte niet aan de dame, met wie hij te Parijs in 't zelfde hotel had gelogeerd. Het dametje praatte heel druk, informeerde, hoe Londen hem beviel, of hij plan had, er lang te blijven, en was er spoedig achter, dat hij over een paar dagen naar New-York hoopte te vertrekken. „Als Gerald nu maar voortmaaktdacht Sara. Haar verwachting werd niet beschaamd. Na een paar dagen reeds kwam er een telegram „Gomakkelijk gevonden. Is mak als een lam. Wacht orders". Die orders werden spoedig gezonden, na een kort onderhoud met den heer Becke en den ouden man. Digby moest dadelijk naar New-York ver trekken met de „Périgord", die den volgenden dag van Havre vertrok, en den Parijscheu schil der meenemen, ging het niet goedschiks, dan onder bedreigingen. Hij zou aan boord een briet vinden met uitvoerige bijzonderheden. Acht dagen later zat de rijke van Doren in haar leden gedaan in het belang van deze nationale zaak bij uitnemendheid. Er vallen ook hier uitzonderingen te constateeren, wel ke hoopvol voor de toekomst stemmen. Doch waar ik hier vooral op zou willen wijzen, is op het weinige dat door den mid denstand gedaan wordt om daadwerkelijk de maatregelen te steunen van de bovenbe doelde vereenigingen. Die steun kan op verschilleude wijze ver leend worden, zoowel door toe te treden tot het lidmaatschap van zoo'n vereeniging en daardoor èn door de contributie èu door deel te nemen aan de besprekingen om maat regelen te treffen teneinde het vreemdelin gen verkeer te bevorderen, als op tal van andere wijzen. Een der, door de vreemdelingen meest bezochte plaatsen van ons land is iu de laatste paar jaren ongetwijfeld het eiland Marken. üp een tochtje daarheen zal men ook als Nederlander getroffen worden door de aan trekkelijkheden van dit interessante plekje. Ook de plaatsen, die men op de heenreis aandoet, (wij bedoelen hier het uitstapje dat men van uit Amsterdam daarheen maakt) zijn allen zeer belangwekkend voor land genoot èn vreemdeling. Bij zoo'n uitstapje hetwelk wij met. een der prachtig ingerichte salonbooten der Havenstoombootdienst onlangs maakten, had den wij ruimschoots gelegenheid om onze bespiegelingen ten aanzien van den titel van dit opstel te houden. Met een gretigheid, wij zouden haast zeg gen een beterezaak waardig, vliegt de vreem deling zoowel de overzeesche uit Engeland eo Amerika als de Fransche en Duitsche, zoo- dra de boot op een der plaatsen heeft aange legd, naar winkels en winkeltjes om souve nirs te koopen. Het zijn vooral de oude (ten minste wat hun vorm betreft) koperen en steenen voorwerpen, welke in den smaak vallen en honderden koopers en koopsters vinden. In deze zucht tot koopen van «Reisher inneringen», welke men wel als een trouwen kameraad van iederen tourist kan be stempelen, ligt m. i. voor den middenstand van Nederland, zoowel voor het handeldrij vende als voor het industrieele deel, het mid del om tot zijn voordeel aangewend te wor den zijn paleis in de Fifth-Avenue te New-York te wachten op het bezoek van Straker, die Sa- ra's vermoeden bleek juist heui het schil derstukje zou brengen. Straker verscheen, met een doos onder den arm met zekere plechtigheid opende hij de doos en toonde het onaanzienlijke paneeltje. „Is dit nu de Filippo Lippi, die mij 600000 francs moet kosten? vroeg de millionnair. Is 't werkelijk echt „O, zonder twijfelantwoorde Straker„elke expert staat er veer in." „Ja, u moet mij niet kwalijk nemenmaar men kan zich vergissen, nietwaar? Als ik zoo'n prijs betaal, wil ik ook ten volle gewaarborgd zijn." Van Doren nam een sterk vergrootglas en bekeek nauwkeurig het schilderijtje. Straker kreeg voor 't eerst een onprettig gevoel, dat er iets niet in den haak was. „Curieus Hoe verklaart u diehandteekening Ik zie duidelijk drie D's.O neen, wacht een beetje 1" Straker wilde hem 't paneel uit de lmud rukkenmaar op dit oogenblik ging een deur open en hij zag een politie-agent, die een re volver op hem gericht hield. ,'t is een heel'goede copie, meneer Straker," zei' van Doren spottend; „maar de prijs is wel wat koog!" Straker protesteerde; maar van Doren drukte op een belknopje, en uit de naaste kamer kwa men twee personenGerald Digby en een Franschman, een jongmensch dat er tamelijk armoedig uitzag. „Ik geloof, dat u dit stukje kent?" vroeg de millionnair. „Ik heb geschilderd, meneer," antwoordde de •jonge man. „Daar staan de letters; drie D's; ik In de eerste plaats dient het industrieele deel, liefst dat deel wonende in de streken door de internationale touristen bezocht, er zich meer en meer op toe te leggen voorwer pen te vervaardigen welke het eigenaar lige cachet van hun plaats dragen. Vooral kan hier het arbeidsveld van den klein-industrieel belangrijk uitgebreid worden zonder vrees voor concurrentie van het groot bedrijf, indien het handwerk, èn door smaak, èn door eigen bedrevenheid er een afzonder lijk cachtt op weet te leggen, terwijl het ter rein der vakken bijna onbegrensd te noemen is. Voor zo iver de klein-industrieel geen gele genheid heeft zijn artikelen zelf in het klein te verkoopen, zal deze taak door den plaat selijken kleinhandel dienen te geschieden. Evenwel past hierbij een ernstig woord tot ben. Tot ons leedwezen en tot ergernis van velen zagen wij herhaalde malen, dat ver schillende kleinhandelaars meer gelegen heidswinkeliers zich niet ontzagen de fabelachtigste prijzen te vragen voor imita tie-antiquiteiten, en een overvraag en afding- handel te drijven, welke den goeden naam en de betrouwbaarheid der verkoopers in die streken zeer veel en voor goed zal bena- deelen. Dit nu moet veranderen, zoowel ln het belang van die bandelaars zelf zij slachten daarbij de kip die de gouden eieren legt als in het belang van ens geheele land. Eeu behoorlijke winst zal niemand heu misgun nen, doch overvragen voor meer dan het vijfvoud der waarde zooals wij het hoorden, is gewoonweg ergerlijk en ontsierend voor een eerlijk handeldrijvend volk. Eu 't zijn niet alleen de winkeliers in tou- ristenartikelen welke hierbij zondigen, doch ook zij die fruit, enz. verkoopen. Vooral deze laatsten brandschatten als 't ware den armen vreemdeling, die aan zijn begeerte om fruit te koopen bij ben komt voldoen. Wij zagen b.v. voor een gewone kleine pe zik, die te Amsterdam 10 cent kostte, 75 cent vragen, terwijl druiven welke te Amsterdam 50 a 75 cent het pond waren, en dan nog in veel minder kwaliteit voor f 1.75 en f2.00 per pond te koop presenteeren. Deze wijze van handeldrijven kan niet an ders dan ernstige schade berokkenen aan hen, die het doen, doch eveneens aan de heet Dominique-Dupré. Hij (wijzend op Straker) gaf mij 1000 francs voor 't karweitje en bracht mij in 't hotel de Jnssac. Ik geloot', dat hij den concierge omkocht. „U ziet het, meneer Straker", zei van Doren, „Ik kreeg een telegram van Bartholomew Y'eo te Londen, die mij waarschuwde, dat u een poging zou doen, mij deze copie voor het echte in de hand te spelen". Er had een tweede verwisseling plaats gehad in het pension te Bloomsbury hoe, dat was het geheim van Sara Guerrero. Zij liet er niets van los, maar een feit was, dat het echte stuk weer in handen van Yeo was, en dat Straker, op zijn beurt gefopt, er netjes inliep. Ook deze affaire bracht de jonge dame een aardig sommetje op en zij werd langzamerhand een rijke partij. Als zij en Gerald binnenkort trouwen, kunnen ze best stil leven als de liefhebberij voor het vak hun niet te machtig blijkt. Uit de papieren van een chef der politie te Monle-Carlo, door W. j,e Queux. Op een mooien namiddag zat ik aan een tafeltje voor het Café de Paris", met een ciga rette en een glas limonade, verscholen achter de „Figaro". Ik doe dat meermalen, zoo tegen vier uurachter mijn krant verscholen, kan ik alles zien, wat in en uit het Casino gaat en BUREAU KORTEGRACHT 9 Postbus 9. Telephoon 19 geheele omgeviDg. Het Engelsche versje, op het Dordrechtsche Middenstandscongres aan gehaald, krijgt ook daar zijn beteekenis voor allen die het aangaat. Ten slotte moet mij nog iets van 't hart na mijn bezoek aan het interessante eiland Marken. Ik was daar met een Engelschman, die voor het eerst mijn land bezocht. Zoo ver rukt als hij in het eerst was toen hij be merkte, dat die eenvoudige raenschen in Broek en Waterland, in Volendam en Mon nikendam, zich hadden toegelegd om zyn taal (het Engetsch) te spreken, zoo ontstemd was hij, toen voornamelijk in Monniken dam en op Marken hij zich, evenals alle andere bezoekefs, omringd zag van jonge inboorlingen, van drie tot naar schatting 16 a 18 jaar, die in alle toonaarden krijschten en schreeuwden om „money! money! moneydaarbij hun handen op meer dan schaamtelooze manier, tot bet ontvangen der bedelgiften ophoudende. M. B. School en Huis. Het Handelsblad ontving het v Igende schrijven. 't Was de laatste dag voor de vacantie. Den vorigen dag waren de kaarten uitge deeld aau de gelukkigen, die mochten deel nemen aan het vacantie-kinderfeest éan op tien. Ik sta aan de deur bij 't ingaan van de school en neem gelaten de klachten eu standjes in ontvangst van verontwaardigde moeders, wier Fransie of Betje nooit eres wat krijgt, en ik leg uitFransie hierom niet en Betje daarom niet. Vergeet niet, dat Fransie immers nog hierheen geweest is en dat Betje nog pas dat heeft gehad. En die paar, die wel gaan, die hebben nu met recht »nooit eres wat". Moeder M. blijft wat op een afstand, tot de anderen weg zijn en de kinderen binnen en als ik de deur dicht zal doen, komt ze naar me toe. 't Huilen staat nader dau 't lachen. »Ocb, meneer, is er niks aan te doeo, dat mijn twee kinderen eok zoo'n kaart krijgen van 't vacantie-feest O, asjeblieft, meneer, zeit u maar wat 't kost, ik wil 't wel uit me mond uitzuinigen, maar geeft u me asje- blielt twee kaarten 't Gaat natuurlijk niet de kaarten zijn uit- tegelijk uit het kosmopolitisch gebabbel aan de tafelijes om mij heen veel nuttigs vernemen. Ik doe mij dan voor als een welgesteld Parij- zenaar, en hoewel de beroepsspelers zeer goed weten, wie of wat ik ben, hebben de duizenden vreemdelingen, die komen en gaan, geen idee van mijn positie. Als gewoonlijk op zonnige dagen was het op 't terras voor het café zeer volde menschen genieten er van het kalme uurtje, eer de kille zeewind komt. Binnen het Casino ging de strijd om het geld zijn gangmaar hier buiten, in de heerlijke natuur, kon men zich moeilijk voorstellen, dat deze plek gronds het middel punt was van alle hartstochten, die de wereld beheerschen. Plotseling werd mijn aandacht getrokken door een paar woorden, uitgesproken door een man, dien ik ook zonder om te zien herkende aan zijn krakende stem. 't Was Pasquale, een ver woed speler, die alle jaren de bank bezocht. Hij woonde te Nizza en kwam geregeld twee ofdrie- maul per week, om den geheelen namiddag te spelen, met overleg. Men kende hem aan een groote beurs met kralen, die hij altijd meedroeg en de legende wilde, dat deze beurs hem geluk aanbracht. Zijne medespelers lachten om die gril van den ouden heer, en waren geneigd, hem daarom voor een beetje simpel te houden. Maar hij was lang niet gek; er waren er in de speel zaal weinigen slimmer dan Francisco Pasquale, wiens oogen niets ontging en die een van de kalmste spelers was, welken ik ooit heb ontmoet. Ik heb hem vijftien, twintigduizend francs in een uur zien verliezen met da grootste koel bloedigheid, en hem met een dubbel zoo groote .vinst naar het station zien wandelen touder dat hij zich een kop koffie gunde. (Wordt vervolgd.)

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsche Courant | 1908 | | pagina 1