c. JAMIN
Het oordeel
MAGGI's
Bouillon-Blokjes
V R A A G T
a 2'la cent
zijn de beste!
Nageperste Gevelsteen
Banket, Koek, Suikerwerken, Cacaopoeder,
Chocolade, Engelsche Biscuits, Limonades,
Drops en Jams is
Langestraat No. 54
- AMERSFOORT. -
65 Filialen in Nederland 65.
Louis Varossieau's Roode Bessensap en Limonade-Siropen
Feuilleton
Gouden ketenen.
A. J. van WIJCK
LIJNZAADKÜEKEN
van deskundigen en van het publiek luidt eenstemmig
Men lette op den naam „MAGGI" en het fabrieksmerk (Krnisster).
JAMS en MARMELADE uit de Fabriek 't WESTRAND, Alphen aan den Rijn. Opgericht 1830.
6.)
Gallweg knikte. Ook hij had in zichzelven
de zelfde opmerking gemaakt. Beiden, de Vor
stin en haar zuster, waren inderdaad in 't oog
vallende schoonheden. Groot, slank, elegant en
toch in zekeren zin eenvoudig gekleed; lijne,
donkere gezichten, met mooie, zwarte oogen.
„Wie ia de Voratin?" vroeg Wiwi,De
blonde Zij zien er nit om ze met elkaar
te verwarren."
Mevrouw Von Hagelitz was niet verder dan
de onderate trede gegaan, maar toen overvielen
haar dnizend angaten. Wat moest zij haar gas
ten aanbieden? Waa het tafellaken wel helder?
En Mina was zóo onhandig met bedienen En
dan en. dat was het ergste de dames ver
stonden natuurlijk geen woord Duitsch.
Al haar vreezen was onnoodig.De Vorst sprak
een paar woorden, zoo iels van „aangename
plichten van huurlieden" en „goede verstandhou
ding bewaren evenals vroeger tusschen de Ha-
gelitzen en de Woldegg's" en stelde zijn dames
voor. Beiden maakten ongedwongen shakehand,
namen ongedwongen plaats Hans ging tus
schen beiden in zitlan en spraken zeer vloei
end Duitsch alsof zij nooit aan gene zijde van
den Oceaan geweest waren. En toen eindelijk
de koffie kwam en met graagte gedronken werd
en Alwine haar gelukkigen dag scheen te heb
ben, ademde de gastvrouw vrijer. Zij waagde
het zelfs, zich in het gesprek te mengen.
„Hoe bevalt u Glaring
„Uitstekend, mevrouween heerlijk zomer-
verblijf. Men aarzelt het oude huis wat te laten
moderniseeren, ofBchoon het aan comfort hier
en daar wel wat ontbreekt.'
De Vorst lachte. Hij werd er niet mooier op,
wanneer hij lachte. Het hoekige van zijn over
matig lang gezicht kwam dan nóg meer uit en
zijn lange, gele tanden werden zichtbaar.
„Mijn vrouw heeft een formeele voorliefde voor
het oude huismaar we zullen toch aan het
verbouwen moeten."
„Dat geloof ik graag," viel de grootmoeder,
die zich de gelegenheid te zeggen, bem in Je
rede. „Glaring is heel oud. Reeds in 1500 woonde
een Hagelitz daar en toen aw grootvader het
kasteel kocht, heeft bij al allerlei veranderingen
laten aanbrengen. Ik herinner me, dat toen ook
de ronde toren aan den linkervleugel werd weg
gebroken. Maar hel hielp niei. Het kleine, grijzo
mannetje, dat hem bewoonde, trok zich alleen
maar wat verder terug, in den zy vleugel
zelf."
„Arme Ruthdat is waar jou kamers nu
zijn."
De Vorstin wendde zich tot haar zuster, die
tot nu toe, zonder zich in het gesprek te mengen,
stil gezeten had, recht op, in onberispelijke
houding, met een vingor van de rechterhand
op den rand van de tafel.
„O,ik ben niet bang voor spoken. Ik geloof er
zelfs niet aan."
De oude dame lachte.
„Zoo is de jeugd. Ik ben óok niet bang voor
spoken maar ik geloof er aan. Het mannetje,
waarvan ik sprak, heb ik zelf gezien."
„Maar grootma 1"
„Zeker. Dat was nog toen Vorst Dietrich
leefde. Wij, damee, hadden ons na het diner een
oogeublik te ïggetrokken, want de Vorst hield
ervan, met de heeren ongelooflijk veel port te
drinken Engelsche gewoonte. Mij was een
kauier in een der zijvleugels aangewezen en ik
was wat gaan liggen, ingeslapen bijna. Toen ik
wakker werd, zag ik bij de kachel heel kalm
het grijze mannetje zitten, net een Hofnarhij
knikte mij met zyn groene oogjes toe, strekte
de handen uit en klopte op zijn gouden snuif
doos, alsof hij mij een snuifje wilde aanbieden.
Nu, ik was niet bang, uaiir wel geschrokken.
En zoo in een gevoel van weerzin nam ik het
glas, dat voor mij op tafel stond, en wierp het
naar het monster. Het viel in scherven, en weg
was hij."
„U vertelt rooversgeschiedenissen, grootmoe
dertje. U droomde natuurlijk."
„Neen, Hans, 't was geen droom. Want toen
ik belde en een bediende kwam, en wij een on
derzoek instelden, vonden we een paar snuifkor-
reltjes op het tapijt. En uw grootvader, waarde
VorBt, heeft niet gewild, dat de kamer ooit
weer bewoond zou worden."
Het geheele gezelschap zweeg eenige oogenblik-
ken onder de indruk van dit verhaal, tot de
Vorstin zeide:
„Maar mevrouw, wanneer onze slotgeest zich
onzichbaart kon maken, dan kon hij het toch
de snuifkorreltjes óok wel doen."
„Dat zal hij niet gewild hebben", antwoorde
de oude dame droogweg. „Hebt U het grijze
mannetje dan nooit gezien, Vorst.,,
Hij schudde het hoofd, maar antwoordde niet
Met samengetrokken lippen zat hij voor zich
uit te kijken. Het gesprek stokte.
Ik «tel u voor. Doorluchtigheid, mij eens in
die kamer te laten logeeren. Ik verzeker u, dat
ik het mannetje meepak. We sluiten het dan in
een kooi en zenden het naar Berlyn, naar den
I Dierentuin".
„Dan leg ik van te voren beslag op zijn
snuifdoos" viel de Voratin schertsend in de rede
en keerde zich vervolgens, het thema afbre
kend, tot de gravin en Malwine om eenige
vriendelijkheden te zeggen over de zandwoestijn
van den mark Brandenburg, die volstrekt niet
zoo erg was, als men ze haar wel eens afge
schilderd had. Zij was zeer verrast geweest, aan-
g'naam verrast.
Toen stond zij op.
„Wij willen in het voorbijgaan ook nog uw
dominee, die ook de onzo is, een kort bezoek
brengen. Kom, Peter."
Toen het rijtuig den bocht was omgeslagen
en de Voratin nog eenmaal vriendelijk gewuifd
had, begon mevrouw Von Hagelitz haar loflied"
FABRIKANT van
RENKUM.
Vraagt prijzen en monsters.
Telegram-adres: latere. Telefoon.
VAN WIJCK, RENKUM. WAGENINGEN 3
De bekende distillaten,
wijnen en likeuren, van de
firma VETTER Co., distill.
Ie klasse, zijn alhier ver
krijgbaar in de oude Slijterij
op het Lieve Vrouwe-plein,
naast het Kapelhuis, Tele
foon 131.
WESSANEN LAAN,
WORMERVEER.
Opgericht 1765.
Koninklijke Fabrieken.
Voedert uw vee met de zuivere murwe
merk de „Ster" en W L,
uitmuntende door hoog eiwit- en vetgehalte
en voedingswaarde
EERE-DIPLOMA Parijs 1900.
NEGEN GOUDEN MEDAILLES
te zingen. Zij was verrukt 1
„Wat spreken de menschen toch een kwaad.
Die Amerikaansche was werkelijk een allerliefst
persoontje; mooi, liet en bescheiden; óok de
zuster alleen maar wat stil. Maar beiden
je hebt volkomen gelijk, Hans beiden echte
dames".
Grootmoeder lachte. „Misschien heeft Peter toch
nog wel een lot uit de loterij getrokken. Wan
neer ik hem zie, denk ik altijd aan een ouden
schimmel. Hoe een zóo mooie vrouw want
mooi is ze, dat moet ik zeggen ertoe komen
kon een zóo uitgedroogd creatuur te nemen."
„Misschien wel zijn Vorstenkroontje", zoide
Malwine met iets spottende in haar stem.
„Maar, Wiwi! Je kunt hier toch niet vaneen
Vorstenkroon spreken te nauwer nood van
een Vorstentitel. Want of het louter maatschap
pel ij kc o Knn mp( Dnnrlnphtiir
hcid"
pelijke beleefdheid is, hen met „Doorluchtig
hcid" aan te spreken, iB voor mij nogal twij
felachtig. En dan toch zulk een kroontje. Zij
hebben zich met inspanning en moeite in de
derde afdeeling een plaats welen te veroveren
die Woldeggs. 't Zijn geen menschen van stand
Oostcnryksche Vorsten, en dan langzaam
il conto van een bezitting in Silezië, naar Prui
sen afgezakt. Geen oude adel van het zwaard".
„Grootmama, dat is toch voor heden vrijwel
onverschillig".
„Jawel, Hans 1 Mij tenminste. Want ik ben,
zooals jij altijd zegt, democratisch aangelegd
maar wanneer ik een zoo mooie rijke Amerikaan
sche was, dan had ik een anderen man dan
zoo'n notenkraker genomenLiever een jon
gen, knappen luitenanti Voor die heeft miju
democratisch geweten altijd nog wel wat over.
Ik had met plezier zijn schulden betaald, Hans 1
Lachend stak hij de handen op
„Grootmama, waarom bent u geen millionnaire
en geen vijftig jaar jonger. Ik zou dadelijk u het
bof maken".
„Ik dank je voor je goede bedoeling, myn
jongen, maar... ik heb aan óen Hagelitz meer
dan genoeg gehad". (Wordt vervolgd.)
Snelpersdruk, Fiima A. H. van CIA FFF, Amersfoort.
