BLOOKER'S
CACAO.
DAAR ZIT DE KNOOP!
S-nTbS"«aatschappij
^®iWSTELUNG.-W
-^==5SS-
Stoomwasscherij W. G. BURGER,
PIANO'S. ORGELS. PHONOLA's.
R.
DAALDERS
VICTORIAWATER
TETTER Ce
G. G. VEENEND
19* LUXE-POST.
S T 1j is een prima en zuinige schunrzeep, waarmede verrassende resultaten worden
Feuilleton.
De broeders.
WaaMomvvtiwütgegrtd,
(nkcvpidUK Koffie.
lHungen(etutettoU>i de
smaakt, en Utuytmlwen
veel biUykvt mH
Overtuigt U slechte door-n proef
Z E I S T. 3
AMERIKAANSCH SYSTEEM.
Wassehen geheel opgemaakt of droog toegeslagen
GOEDE BEHANDELING. BILLIJKE PRIJZFN.
Goederen worden te Amersfoort 's Woensdags franco gehaald en gebracht.
PROSPECTUS wordt op aanvrage franco toegezonden.
ie Magazijn en Kantoor Arnhemschestraat 8.
I 2e Magazijn en werkplaatsen Koestraat 6.
OPGERICHT 1887.
Diotin'o van BECHSTEIN. STEINWEG NACHF, F. ADAM, C. MAND, ZEIT-
JTItlXlU TER WINKELMAN, C. ECKE, UEBEL LECHLEITER, enz.
Orgels van HÖRÜGEI., WORCESTER, REED ORGAN Cy„ WILMINGTON, enz.
Verder levering van elk gewenscht fabrikaat in iedere houtsoort.
YERHUREN. RUILEN. REPAREEREN. STEMMEN.
Welke andere cacao men u
moge aanbevelen, ze haalt
niet bij
natuurlijk mineraalwater
uit de bron te Oberlahnsteln
wordt als zeer voordeelig voor huishoudelijk
gebruik aanbevolen, in beele flerschen met
6Cbroefsluiting (een Liter inhoud), waardoor
een glas natuurlijk VICTORIAWATER slechts
6 eent kost.
Verkrijgbaar te Amersfoort b\j F. W. van
der WILDE, Stovestraat 12.
Distill. Wijnen. Likeuren.
Lieve VroRwe-kerkhof, AMERSFOORT.
LANGESTRAAT 33,
lli
bericht do ontvangst van eene nieuwe collectie
ZIE DE ETALAGE!!
bereikt. Voor huishoudelijk gebruik onovertrefbaar.
7.)
„Kom je direct uit Parijs? Ik ben 6ok pas
gisteren hier aangekomen", zeide Herman tot zijn
broer, terwijl Lore hem een kop koffie inschonk.
Bruno wendde zich driftig om.
„Niet bepaald direct; ik ben een dag en een
nacht te Berlijn stil geweest, om naar een huie
nit te zien."
„Daar heb je mij nog niets van gezegd" zeide
Lore, die verbaasd opkeek.
Bruno lachte zorgeloos en kwam dicht bij haar.
„Moeten de vronwen dan altijd alles reeds op
het eerste oogenblik weten Over veertien dagen
moet ik op mijn poel zijn, en als goed buis-
vader-heb ik eerst voor het noodigste gezorgd.
Dan ben je zeker gisterochtend om halflien van
Berlijn afgereisd, Herman?"
Bruno's stem klonk eenigszins gespannen, of
schoon bjj roet schijnbare onverschilligheid naar
iets in zyn borstzak zocht.
„Ja, om 9.25" antwoordde Herman.
„Zoo. O, hier heb ik wat ik zocht. Kijk
eens, Lore, hier is het plan van een uitstekend
huis in den Thiergar!en. Er ie een boudoir in,
zeg ik je; je kunt je geen heerlijker plaatsje
denken om te prnilen, Lore. De kamer ligt op
het Westen, en mij dunkt ik zie je daar resds
zitten in je lichtblauw Parysch négligé, terwijl
de ondergaande zon een rooden gloed werpt op
je gouden lokken". Bjj deze woorden pakte hij
baar bjj de kin en zag baar aan. Zij bloosde
„Vleier," zeide zjj, en dreigde hem met den
vingor, maar haar oogen straalden van geluk.
Iemand schoof met geweld een stoel achteruit.
Herman stond op: „Ik zie, dat ik mjjn hor
loge vergeten heb!" en hij verliet de kamer.
„Hii is nog altjjd de zelfde vervelende houten
Klaas zeide Bruno, terw jjl hij een sigaar opstak.
„Ik weet bet niet, antwoordde Lore, het mag
sjjn; maar dkt weet ik wel, dat ik op niemand
ter wereld zóo veel vertrouwen stel als op hem."
„Zoo. En tel ik dan niet mee, Lore?" vroeg
Bruno.
Zij zag hem aan, zonder te antwoorden.
Met zenuwachtige haast vouwde hij de courant,
die vóór hem lag, dicht. „Mijn vrouw heeft zich
in den laatsten lijd zulk een vervelende manier
aangewend om mij aan te zien", dacht hij.
„Heb je mjj gisteren op het Lehrter-station
gezien?" vroeg Bruno, toen de broeders dien
avond alleen waren.
„Ja.
„Met een dame?"
„Ja".
Bruno gevoelde zich geprikkeld.
„Ik moet zeggen, dat ik het niet beel ridderlijk
vind, dat jij je best deedt, mij vanochtend in het
nauw te brengen. Je hadt ook wel kunnen
wachten, tot ik er zelf over begon."
„Moest het dan geheim blijven?"
„Dat is me ook een vraag. Ik kon natuurlijk
niet weten, of jjj er mijn vrouw iets van gezegd
badt, datje mjj in gezelschap van een dame gezien
hadt. De vrouwen zjjn zoo jaloerscb, en Loreis
een vrouwelijke Othello. En wat steekt er ook
voor kwaad in? Het was6en Paiijschezangeres
ik heb haar op de reis naar Berlijn mijn hulp
aangeboden."
„Ik heb er ook niets kwaads achter gezocht",
zeide Herman onverschillig.
Bruno onderdrukté met moeite een vloek.
Op het zelfde oogenblik kwam Lore binnen
met het kind.
In de volgende dagen vermeden de broeders
zooveel mogelijk met elkander alleen te zijn;
vooral was dit het geval van Bruno's kant, en
Herman begreep wat hem daartoe dreel. Hij toch
was voor zijn broeder de levende herinnering
aan dien achttienden Augustus! Welke man kon
de tegenwoordigheid verdragen van hem, die
getuige was geweest van het zwakste oogenblik
zjjns levens, die de wond weer openreet, welke
nog op zijn best was genezen.
Ixrre kwelde zich te vergeefs om te ontdek
ken, wat aanleiding had kunnen geven tot die
gespannen verhouding tusschen de broeders, die
zij bij intuïtie voelde, zonder dat eer. van bei
den er ooit op zinspeelde. Ze kwamen ook in
geen enkel punt overeen. Dat bleek telkens,
hetzij er sprake was van politiek, hetzij van
algemeene beschouwingen. Herman vast, ja, on
buigzaam van karakter, die geen duim breed
gronds afweek van den afgebakenden weg, door
en door Pruisisch officier, geheel vervuld van
de „verouderde" rechten cn plichten van den
adelBruno, zorgeloos, een en al man van de
weelde, vernuftig en geestig, maar nooit direct
voor zijn meening uilkomend, steeds alle
uitersten vermijdend, maar met een zekere on
verschilligheid jegens alles en allen in zijn den
ken en handelen.
„Eindelijk kan ik dan nu eens naar waarheid
zeggen: „Welkom thuis 1" riep Lore uit, terwijl
zij opsprong cn haar zwager de beide handen
toestak.
Herman, die juist binnenkwam, hoog zich over
haar hand en nam toen den kleinen Edgar op.
„Wat is de jongen zwaar!" zeide hij eenigs
zins verlegen.
„Ja, hij groeit flink."
Zij drukte het blonde hoofdje van het kind
tegen zich aan en streelde het liefkozend over
het haar.
Herman vond, dat hij nog nooit zulk een
liefelijk tooneel had gezien. Moedervreugde en
een geheele wereld van geluk straalde uit
Lore's oogen. Ja, bij had deze vrouw nog altjjd
innig lief, maar niet meer het den onstuimigen
gloed van den hartstochtelijken jongelingde
tijd en een vaste wil hadden die gevoelens tot
zwijgen gebracht; en hoe innig gelukkig scheen
zij in haar moedervreugde, er. in de gezellige
omgeving van haar eigen thuis.
„Nu, mjj dunkt, jij kunt het hier wel uithou-
deu. Is Bruno thuis?"
„N»en, hij is op een diner. Maar ga toch
zittenneem dien gemakkelijken stoel daar
dat is Bruno's lievelingsplaats; als hij een en-
keien keer eens lijd heeft om gozellig te praten,
zit by altyd daar."
Zonder er acht op te slaan, dat hij een ande
ren stoel nam, vervolgde zij
„Maar nu moet je een kop thee bij mij blijven
drinken, en steek een sigaar op, dan kunnen we
veel prettiger praten. Goddank, dat jij niet van
sigaretten houdtsedert ons verblijf te Parijs,
kan ik de lucht ervan niet meer verdragen,
want die herinnert mij altijd aan de tot walgens
toe zoete Fransche salonjonkertjes, al waren zij
foms ook wel eens amusant. Maar kom Edgar,
dus wendde zij zich tot dep kleine, het is voor
jou tijd om naar bed te gaan", en zij schelde
om het kindermeisje.
„Nu wij hebben anders in 1870 ondervonden,
dat de Franschen ook nog wel wat anders kun
nen, dan alleen amusant zijn", zeide Herman.
„Ja, dat weet ik wel maar ik bedoel de
soort, die men in de salons aantreft."
„Zou dat niet in zekeren zin een internatio
nale soort zijn, die men overal aantreft?"
„Neen, Herman, dat ben ik Diet met je eens.
De anderen blijven in den grond toch mannen.
Maar ontneem zulk een Parijschen modepop den
uiterlyken tooi, dan blijft er ook in het geheel
niets over geen karakter, geen hart, geen
liefde; op zijn hoogst wat ijdelheid en zucht
naar genot".
Zij zeide dat alles zoo gemakkelijk, terwijl zy
thee schonk en den bediende, die juist binnen
kwam eenige bevelen gaf.
Herman volgde haar bevallige bewegingen
met de oogen. Hoe goed verBtond zij toch de
kunst het iemand zoo recht behaaglijk temaken,
en hoe paste zij zoo geheel in haar omgeving,
zelfs wat haar toilet betrof, dat, hoe eenvoudig
ook, den bezoeker geen oogenblik deed vergeten,
dat hij zich in tegenwoordigheid van een dame
uit de eerste kringen bevond. Nu knielde zij
voor den haard neer en wierp een paar blokken
hout op het vuur.
„Je weet niet hoe heerlijk het is, weer eens
een Duitschen winter te beleven in een behoor-
hioV'fïrr'1;.1""1"-I!n h°'
(Wordt vervolgd).
