Grootste
HAGENBECK
dressuur schouwspel der aarde.
Eiken dag, 's avonds 8 uur, groote voorstelling.
WAFELBAKKERIJ
de eeiiigste MIDDAG-VOORSTELLINCi
Vrijdag 24 October a.s.
onherroepelijk LAATSTE voorstelling.
Kaarten zijn le yeitrijp lij Jol. Heenwese, Sigarenmagazijn Jan onös in MVosje", Nolelstraat 17 eu aan lel Circus.
UTRECHT.
StandplaatsUREEBURG.
■WOEaSTSEAO- 22 OCTOHER a-s.
Alléén
SINGER
SINGER-MAATSCHAPPIJ,
Feuilleton.
Miss Sauerkraut.
des middags HALF drie.
W KINDEREN ONDER 14 JAAR BETALEN VOOR DEZE VOORSTELLING IIALVEN PRIJS.
PRIJZEN DER PLAATSEN: Loge f2.50; Stalles le en 2e rij f2.--; Stalles 3e en 4e rij f 1.50le Rangf 1.00
2e Rang f0.80; 3e Rang f0.60; Galerij f0.30.
De stallen zijn te bezichtigen, de repetitie bij te wonen en het voederen der dieren van af des
morgens 10 tot 12 uur eu des middags van 2 tot 5 uur.
ENTR.BE f O.as.
SPECIALITEIT
van W. L 0 G G E N, voorheen P. BOUKAMP,
staat wederom op de dUIBSrOOBTSCaZ KERMIS.
Standplaats VARK2NMAR.KT.
Bestellingen worden ten spoedigste bezorgd, zonder prijsTerhooging.
■9"" Prijzen der Wafelen f 0.90 per dozijn, la Yanille f 1.20.
Aanbevelend, "W. LOGGEN.
Onze machines behoeven
geen aanprijzing
in winkels met DIT uit
hangbord zijn de
Naaimachines
verkrijgbaar.
Amersfoort, Westsingel 49 hoek Yarkensmarkt.
Wij verzoeken slechts
er op te letten, dat ze
aan het j n 1 81 e adres
gekocht worden.
44.)
„Dne, good-bye, tot morgen", rei Lichtenberg,
terwijl hij haar een geldstuk in de hand drukte.
Loe bekeek het verbaasd.
„Dat is maar een hal re dollar, mijnheer
Lichtenberg
Hij grijnslachte, half sluw, half verlegen.
„Maar ik heb n vandaag immers eerst alles
moeten wijzen, miss. U kunt due nog geen volle
betaling eischen
Ziedende verontwaardiging steeg in Loe op.
„Me dunkt, dat ik meer dan genoeg heb ge
werkt toor dit ellendige hongerloonAls u mij
niet volgens afspraak een dollar geeft, dan ga
ik onmiddellijk naar den kantonrechter om u
aan te klagen
„Well, well, miss", mompelde bij kalmeerend
en taitte teleurgesteld in zijn zak. „U moet niet
dadelijk boos worden. Daar beeft u dan nog
een halven dollar, omdat bet bent".
Loe nam het geld met een triomfantelijk
lachje aan. Ze had toch al heel wat geleerd in
Amerika. Zóo gemakkelijk liet ze zich de kaas
niet meer van 't brood eten.
„Well, dan, good night, litlle girl!" En hij
Btak haar zijn altijd vuile, breede hand toe
waarin Loe aarzelend, zichzelf overwinnend, de
hare legde.
Nu was ze eindelijk vrij. Door en door moe
maar toch met oen zekeren arbeidstrots, slen
terde ze langs de winkels en liet het geld
in haar zak rinkelen. Ze kocht wat brood, boter,
worst en drairen en trok, met deze schatten
beladen, naar haar bungalow, om er onder de
pecanboomen baar weelderig maal te genieten.
Daarna ging ze doodop naar bed en viel on-
middelijk in een loodzwaren slaap.
De volgende dagen verliepen zoo eentonig
mogelijk, onder harden arbeid en zouteloos ge
babbel. ^Tevergeefs liep Loe 's morgens en
's avonds naar het postkantoor; de aangetee-
kende brief kwam maar niet. Toen begon zich
een drukkende moedeloosheid van haar meester
te maksn. Zou dit slavenleven dan altijd moe
ten voortduren Slechts met het uitzicht op
een spoedig einde kon ze 'C immers dragen.
Onder zulke omstandigheden was het leven
zeker niet waard geleefd te worden. Vier weken
zou ze 't nog zien nit te houden. Als er dan
geen verandering ten goede was gekomen, geen
hulp uit het vaderland, dan zon ze er een 6inde
aan makeD. Ze moest welEen Wersten mocht
die menschen hier niet het armzalige schouw
spel verschaffen, trapsgewijze in nood en ellende
ten onder te gaan. Voor een halven dollar kon
ze haar genoegen eten, maar haar kleeren be
gonnen er schunnig nit te zien; haar uiterlgk
verried al eenigszins, dat ze tot een andere
sfeer begon af te dalen. En dat mocht, dat zou
nietj
Met sombere blikken bekeek Loe ds kleine,
sierlijke revolver, die neef Hans haar eens ge
geven en waarvoor baar onlaDgs een farmer
acht dollar geboden had. Neen, die deed ze
niet weg die was haar laatste toevlucht!
Haar sieraden had ze al voor een spotprijs
verkocht; daarmee kon ze nog de verdere vier
weken huur voor baar bungalow betalen. Alleen
den ring, met de twee kostbare parelen en 't
familiewapen er op bad ze behouden. Het
wapen der WerstenB zou nooit de plompe vin
gers van een farmersdocbter sieren.
Maar ze mocht alle hoop immers nog niet
opgeven. De familie moest haar immers wel
helpenAls die afschuwelijke Lichtenberg
maar niet zoo brutaal familiaar was geworden
de laatste dagen 1 Ze gaf hem toch allerminst
aanleiding. Dat dom-vriendelijke gegrijns ver
dween nauwelijks meer van zijn gezicht, eD ie
der oogenblik klopte hij haar op den schouder
met zijn zware hand. Griezelig was het!
Loe zat in 't atelier portretten op te plak
ken. Het werk ging haar nu heel vlug van de
hand. Ze was al gauw in de zaak thuis geraakt,
en het knappe, doch wel wat te magere en te
bleeke jongemeisje, trok heel wat klanten. Ter
wijl ze zoo drnk bezig was, kwam de photo-
graaf vóór haar staan en beschouwde baar met
welgevallige blikken.
„You, little girl", begon hij plotseling met
een breeden glimlach, „ik wou wel eens even
met je praten".
Lee keek verbaasd op. Hij praatte immers
voortdurend tegen haar.
Dezen keer Hield Lichtenbergh een stuk kar
ton in de hand, dat hij tot allerlei vormen sa
men drukte.
„You see", hervatte hij, „mijn vrouw is nu
al tamelijk lang dood ik voel me altijd lone
some, yon knowEn ik houd van uu lijkt
op miju vrouw
Loe trok een leelijk gezicht.
,,'tls niks waard, zoo als bachelor (jonggezel)
te leven. Voor alles moet ik nu extra betalen.
Voor de wasch, voor 't koken, voor 't schoon
houden van allerlei, en voor uw hulp in de
bnsineB9. Dat deed mijn vrouw vroeger alle
maal. 't ls vreeselijk als je eenmaal aan een
vrouw gewend bent geraakt. Ik heb daar eens
goed over nagedacht en wou daarom eens met
u praten. Ik geloof niet, dat uw familie in
Duitschland iets bezit, maar ik mag u nu een
maal graag lijden en ik wou dus maar zeggen,
dat ik van plan ben met n te trouwen".
Hierbij keek Lichtenberg Loe zóo stralend en
vol bewondering aan, alsof het vanzelf sprak,
dat ze hem nu wel onmiddellijk om den bals
zou vliegen.
Een oogenblik zat ze als versteend. Wat een
verregaande onbeschaamdheidWat verbeeldde
die vent zich wel
Lichtenberg scheen te meenen, dat zijn groot
moedig aanbod haar overweldigd had.
„Well, little girl?" kwam hij' vragend,en zijn
arm om haar hals slaande, Btak hij haar zijn
dikke lippen toe.
't Bloed suiBde Loe in de ooren; „Onbe
schaamde kerel!" Btootte ze er uit, met een
heftigheid, waarin zich al de opgegaarde haat
en ergernis der laatste weken baan brak. Met
de gebalde vuist sloeg ze hem in 't gezichttoen
vloog ze het huis uit. Als voortgejaagd stoof ze
door de straten, onverschillig voor de verbaasde
blikken der voorbijgangers, tot ze veilig en wel
haar bungalow had bereikt. Nadat ze met sid
derende handen den grendel voor de deur bad
geschoven, viel ze op haar bed neer en barstte
in een krampachtig, wanhopig snikken los. 't Was
gedaan met alle zelfbeheerschingde overprik
kelde zenuwen weigerden langer aan baar wil
te gehoorzamen. Geruimen tijd lag ze zoo, door
een hartstochtelijk schreien geschokt. Ze lette
niet op het gillen der fabrieksfluiten, die tot
den middagarbeid riepen. Dat was nu alles
voorbijNaar dien Lichtenberg zou ze nooit
meer gaan. Langzamerheid bedaarde het snik
ken haar vertwijfeling week voor een dofle
neerslachtigheid.
Onbeweeglijk lag ze nu op het grove kussen
achterover en Blaarde met brandend-droge oogen
naar het houten dak van de bungalow.
Wat nu begonnen
(Wordt vervolgd.)
