Nieuw Parijs
Jongeheeren Jekkers,
Meursing machinale fabrieken van gebak, Amersfoort.
Heeren- en
Kinderklcediiig.
Blouse-pakjes en
American suits
Haison DE JAGER ZOON,
Lunchrooisa.
Langestraat 37.
Waar hooge eischen gesteld worden,
l)emi-§aiioni en Ulsters.
KIIUËRKLËËDIMG.
DVCooie modellen
kort en tialf lang.
in alle maten.
Feuilleton.
Miss Sauerkraut.
Langestraat (>0/62. Telefoon 115.
AMERSFOORT.
Dagelyks verkrijgbaar.
SPEELKAARTEN
DOMINO-
SCHAAK- en
DAMSPELLEN
SCHAAK- en
DAMBORDEN
TRICTRACBAKKEN
DOBBELSTEENEN
FICHESDOOZEN
enz.
LAMAISON BOUWER Co.
Kortegracbt 22
naast het Postkantoor.
Belasten zich met
aan- en verkoop van
Effecten, Wissels en
Coupons.
Sluiten prolongatien
Safe-inrichting.
Kum van 9 tot 4 nnr.
onderscheiden zich door zuiveren smaak de Nederl. fabrikaten, merk
BOUILLON-BLOKJES slechts 2 cent p. blokje.
KRACHT SOEPENTABLETTEN in 20 smaken.
Verdere specialiteitenBouillon-blokjes met Ei, Kippen-bouillon-
blokjes, Aroma voor soepen en sausen.
Fabriek van Gecond. Leveiismidd., Haarlem, Scboterweg 176-186.
MT- LEVERANCIER VOOR HET NEDERLAND3CHE LEGER.
Verkrijgbaar te AMERSFOORT bij: J. van GENDEREN, Amhemschestraat 35, tel.
104; M. R. N. OOSTERVEEEN, Langestraat 46 en Amhemschestraat 11, tel. 77; H. J.
van den AREND, Langestraat 114; B. van 't EIND, Soesterweg 28-30.
Nosa. Noga.
VANILLE
CITROEN
FRAMBOZEN
CHOCOLADE
a 12 cent per ons.
Verkrijgbaar bij de
firma H. DE JAGER,
Hof 9. AMERSFOORT. TEL. 182.
Fabrikant van Suikerwerken.
Noga. Noga.
Combinatie PEEK CLOPPENBURG.
Praclit-sorteering. Bekende lage prijzen.
Oók op maat.
ENORME SORTEERING
De afdeeling „Broodfabriek" levert prima brood, beschuit en koek tegen zeer billijke prijzen, en geeft bovendien 10 pCt. dividend. Bedragen tot ongeveer f50 per gezin
werden als dividend uitgekeerd.
4G.)
Voor het Duitsche restaurant „Zum Scbützen-
hof' stond de buggy van farmer Meijer aan
een boom gebonden. Dat trof al heel gUDstig!
Loe liet hem door een npger buiten roepen,
want het zou voor een lady hoogst ongepast
wordeo geacht, een restaurant te betreden.
„Well, miss, how d'ye do?" vroeg de dikke,
geraoedelyke DuitBcher meesmuilend. „U komt
toch hoop ik mijn ooren niet boksen, zooals die
van mister Lichtenberg?"
De geschiedenis was dus reeds als een loopend
vuurtje rond gegaan.
Loe dwong zich tot een onbezorgd lachje.
„No, nr. Meyer, ik wou u all oen vragen, of
u mijn revolver nog wilt hebben".
„Laat het dingetje eens kijken, miss".
Hij bekeek het wapen onderzoekend van alle
kanten.
„I'retty little thingWat bad ik er u ook
weer voor geboden Was 't niet vijf dollar
„Acht".
„No, no. Dal is veel te veelHalier heeft er
me laatst een voor drie dollar aangebodeD.
Als ik het uwe koop, doe ik 't alleen om u te
Kleizieren. Geen mensch zou u er hier vijf dol-
irs voor geven".
De blauwe oogen waren zóo kond en sluw
op Loe gericht, dat ze voelde, te zullen moeten
toegeven. Vyf dollar was in elk geval beier dan
niets, hoewel ze er nauwelijks mee naar San
Antonio kon komen.
„Allright" zei ze met een zucht, „daar heeft
u hem".
De farmer haalde vijf smerige dollarbiljetten
uit zyn zak en reikte uaar die over.
Zorgvuldig keek Loe de papiertjes ua. Toen
gaf ze hem er een van terug.
„Dit biljet is nog uit den tijd van de Confe
deratie en beeft dus geen waarde meer".
„O, pardon me 1" antwoordde hij met een
doodonschuldig gezicht, en haastig verwisselde
hij den ongeldigen bill voor een geldigen.
„Well, good-bye, mr. Meijer''.
Good-bye, miss Yon Wersten".
Loe stak het geld in baai zak en stapte naar
den juwelier. Na een bijna eindeloos heen en
weer praten, liet ze hem den ring voor vijf en
twintig dollar. Hij begon met vijftien te bieden.
Ze was overtuigd, dat hij hem voor vijftig dol
lars weer verkoopon zoumisschien wel voor
vijf-en-zeventig. Eofin, dat wist ze nu al wel
wie in de benauwdheid zat, moest zich laten
uitbuiten; dal zou op de heule wereld wel zoo
wezen.
In ieder geval bezat ze nu al dertig
dollar en daarmee kon ze zeker vier weken te
San Antonio leven. In dien tijd kon ze allicht
den eenen of anderen behoorlijk betaalden ar-
viDden. Ze voelde zich lang niet meer zoo moe
deloos als dien ochtenu. Die dertig dollars
in haar zak gaven haar toch een gevoel van
zekerheid.
In de eerste plaats zou ze nu naar het restau
rant „Phönix-garden" gaan om z.ch op een
warm avondmaul te trakteeren. Zu had inge
zien, dat het verkeerde zuinigheid was, zich
voldoende voedsel te onthouden. Als ze met
eenigen kans van slagen den bestaansstrijd wilde
opvatten, moest ze in de eerste plaats lichame
lijk krachtig zijn.
Ze bestelde een flinke portie van het Mexi-
caansche volksgerecht Chili con come, een soort
sterk gekruide ragout. Door de quantileit werd
vergoed, wat aan de qualiteit te kort schoot.
Aan een tafeltje naast haar had een welge
stelde farmersfamilie plaats genomen, die zich
aan runderlappen, tomaten en gebakken aard
appelen tegoed deed. Loe wierp hen van tijd tot
tijd afgunstige blikken toe.
Plotseling haalde de halfvolwassen zoon van
den farmer een revolver uit zijn zak en hield
die zijn vador voor.
„Kijk eens, vader. Die heb ik zooeven van
mister Meijer gekocht, 't Is een echt Duitsche
revolver, pas geïmporteerd".
Loe herkende dadelijk haar vroeger eigen
dom, dat de oude heer van alle kanten nauw
keurig bekeek.
„Hoeveel heb je er voor betaald, Joe?"
„Tien dollar, vader".
„Dat is niets te duur. Made in Germany
't Btaat er werkelijk op".
Nu moest de moeder het bok bekijken.
„Dat zou iets wezen voor den man van tante
Mary Die zoekt al sinds lang een mooie, kleine
revolver voor in zijn vestzak. Hij moet daarin
't Westen soms met allerlei tuig omgaan, weet
je. Zoo gauw als tante Mary ons weer eens be
zoekt, biedt je haar dat ding voor vijftien dol
lar aan. Iioor je, Joe
Joe knikte vergenoegd, met een vollen mond.
„Tante Mary kan best twintig dollar beta
len", zeide hij.
Loe's hart werd van bitterheid vervuld toen
ze dit gesprekje aanhoorde. Ze was toch nog een
echte „greenhorn" en zou nog heel wat moeten
leeren in Amerika.
Nadat ze haastig had betaald, verliet zij het
restaurant. Ze kon ze niet meer zien, die Bluwe,
welgedane, zelfingenomen boeren
In haar bungalow gekomeD, begon ze haar
koffers to pakken. Ze wilde er maar éen mee
nemen naar San Actonio en de andere in moe
der Egelings schuur laten staun. Wat had ze
toch veel overbodigen rommel meegesleept I
Door en door vermoeid viel ze ten «lotte op
haar hard bed neer. Voor 't laatst zou ze in de
oude bouwvallige bungalow slapen. Onder huar
hoofdkussen ritselden de dollarbiljetten.
De trein van New Braunfels stoof donderend
hel station te San Antonio binnen, en een der
eerste dames, die handig uit de daarop lang
zamer rijdende wagens wipte, was Loe. Ze droeg
zelf haar bandkofler, schoof vlug en beslist door
het gedrang voor de bagage-loketten, gaf haar
valies in bewaring en ging op weg om in de
eerste plaats een onderkomen te zoeken.
De lit door de groene, vruchtbare streek had
haar al haast vroolijk gestemd. Zij voelde zich
als verlost uit een duffe gevangenis toen ze
in het ruime spoorwegrijtuig zat, vol menschen
van verschillende nationaliteit. Eindelijk dan
toch weer eens iets anders dan die stompzinnige,
ruwe farmersgezichtenMet bijna vriendelijke
oogen bad ze gekeken naar de gladgeschoren
handelsreizigers met hun opgevulde schouders.
Die menschen zagen er ten minste intelligent uit.
Behaaglijk in haar gemakkelijken zetel achter
over geleund, voelde ze zich voor 't eerst weer
eens als lady. Wat was. de conducteur beleefd,
ondanks haar inin of meer verarmd voorkomen.
Dat was toch prachtig in Amerika, dat er Blechts
ben klasse was in de treinen, en dat elke fat
soenlijke vrouw door de beambten met de zelfde
beleefdheid behandeld werd. Te San Antonio
zou haar stellig niemand met den nek aanzien,
wanneer ze werkte. Ze zou zich haar plaatsje
wel veroveren. En vari haar eerste verdienste
zou ze "ette nieuwe kleeren koopen. Loe had
glimlachend getuurd over de mais- en katoen-
velden waartusschen de trein voortraasde. De
oogst was al begonnen. Mexicanen en zwarten
stapten, diep gebukt, den grooten zak op den rug,
tusschen de lage struiken voort, vlug de witte
vlokken afplukkend. Vermoeiend werkmaar
het werd goed betaald, 's AvondB konden de
bruine jongens den grand-seignenr spelen in de
stad I Hier vroeg niemand er naat, hoe men zijn
geld verdiende. Wat deed het er toe of ze win
kel- of fabrieksmeisje werd? 'sAvonds, als het
werk rustte, wns ze weer de lady. Hoe fonkelde
buiten do gouden zon, hoe sappig groen zagen
de muskietenboomen er uit: wat vroolyke bedrij
vigheid op alle velden. Een blijde, vertrouwende
stemming kwam over Loe. Dom toch ook, dat
ze zoo lang te New-Braunfels hnd rondgetobd l
Nu trad ze de vestibule van het station uit
en keek ondernemend rond.
(Wordt vervolgd.)
