t
dit blad
"«"qBIHR
JL
Zoek naar geen merk,
Alle soorten UURWERKEN
Rij wielfabriek
plm. DKMIUKIH
J W VOOGEL JAa VA5LKNKEPKADE 21
'AMSTERDAM. TEI, auia
Amsterdam.
asiEHESv A NA
SI
:s3Qi3i
Het Paria-meisje.
maar doet sen greep uit onze
COLLECTIE EIGEN GEFABRICEERDE
Eenmaal op en
eenmaal neer
Geeft spiegelglans
de Erdal smeer.
G. Philippo
Amersfoort
Kortegratht 26, b.h. Postkantoor
ATELIER VOOR RÉPARA TIÉN.
en U blijft onze tevreden klant.
Alle reparatiSn worden bij ons
vakkundig en billijk uitgevoerd.
Tel. 457
Amersfoort
IRRIGATORS
Compleet vanaf f 3.75
Spuiten (gummi) vanaf l 2.—
Warmwaterzakken, IJszakken,
Wind kussens, Groeptoestellen, Hospitaaldoek
Vcrbandkisten. Neus-, Oor», Lavement- en
Injectiespuiten in alle genres.
Buik- en Breukbanden, Susponsoirs.
Patent Geneesmiddelen
Eau de Cologne, Paifumerieen uit de bekende
Fransche Fabriek »Ercs<
N. V. Mij. „SANITAS"
(opgericht in 1903).
AMERSFOORT, LANGESTRAAT ioz.
Het geïll. Boekwerk en Prijscourant met aile
inlichtingen wordt U franco gezonden tegen toe
zending van 50 ct. In postzegels aan ons Hoofd
kantoor M(J. Sanltas Post Box 339, Amsterdam.
De NED. HEIDEMAATSCHAPPIJ zal DINSDAG 29 JFLÏ a.s. bjj Inschrijving
VERKOOPEN in 7 perceelon, 4 comb, en in massa:
diam. op borsthoogte plm. 6—26 c.M. (gemidd. plm. ll'/a—13 c.M.) Het hout heeft meer
of minder door brandschade geleden, doch is uitstekend geschikt voor mijngerief- en brandhout
en staat zeer gunstig op stam nabij station DEN DOLDER, Gem. Zelot.
Inl., voorw. bij de DIRECTIE te ARNHEM.
AMERSFOORTSCHE RIJ T UIR M AAT 8 0IIA 1' P1J
Westsingel 38 Teleioon 4S
Lme Kjjtoigeu ei Livreien voor Gele^enb. - Uniformen voo? Begrafenissen
Directeur W. F. V. D. ZWAAN.
Effecten
Beleggingswaarden
Z. 4914.
Vreemde Valuta's.
\/AN RIJN'S
SmtMOSTERD
I van den bergh's
SO Cent per KG.
plantenboter
80 Cent per KG.
van den
plantenboter!
PLANTENBOTER
85 Cent per yz KG.
VOLGESTORT KAPITAAL f 400 000.—
WAARBORGKAPITAAL - 4 000 000.
De Bank verstrekt gelden op le Hypo
theek op huizen, landerijen en boerenplaatsen
tegen billijke en gemakkelijke voorwaarden.
Inlichtingen te bekomen bij en aanvragen
tc richten tot haren Agent, de firma
F. \an Lanschot's Bank
ML'F BBC! ZEN 16 te AIRK8F00KT.
DE FIJNSTE MELANGE
.1" WWII Ui 8
ABONNEERT TJ OP
ADVERTEERT T N
FEUILLETON.
o—
Helaas, wat voor de moeder een verlos
sing bleek, die ruwe verbreking van den
ouverdragelijk knellenden huwelijksband,
dat werd voor het dochtertje de eerste
schrede op den lijdensweg der vernedering.
Zoo groeide zij op tot een eenzaam figuurtje
te midden van een weelderige omgeving;
nooit kende zij den omgang met vrieuainnen,
als een late kerstroos bloeide zij In den
jonge-tneisjeshof.
Met krachtige hand trachtte mevrouw
Vetkaars, in het vaderland teruggekeerd,
alle herinneringen aan haar tienjarig huwelijk
te verbreken. Zij begon een nieuw leven
en koos zich in den Haag een mooi huis,
zoo dicht mogelijk in de buurt van hare
voormalige stamverwanten. Welke gebreken
>Nol« Vetkaars mochten aankleven, gierig
was hij niet: een >chique< opvoeding vond
hij een eerste verelschte voor zijn dochter
en zoo zond hij aan zijn gemachtigde met
de meeste onbekrompenheid groote wissels
voor vrouw en kind. Zooats Leonie's moeder
haar echtgenoot bekende, >officiCel« bleef
zij «Mevrouw Vetkaars*, maar voor haar
bedienden, winkeliers, voor haar kennissen,
die langzamerhand den weg terugvonden
■aar hun oude schoolvriendin, werd zij
«Mevrouw Swaenecroon*.
Angstig, aarzelend, voorzichtig In haar
eerste optredea, liet zij na eenige jaren,
overtuigd dat haar echtgenoot haar onge
moeid zou laten, en baar volkomen vrijheid
gunnen, mits lij verre van hem bleef,
ook met groot aplomb haar gravlnnentitel
gelden. En zij slaagde in haar streven haar
leelijken naam te doen vergeten, toch raoent
zij één Vetkaarsje In haar gedistingeerde
omgeving laten branden en dat was haar
eigen dochter, Leonlo. Het wettig, niet weg
te smokkelen vaderlijk erfdeel, bleef voor
deze de bespottelijke naam, in weerwil
van de zorgvuldige aristocratische opvoeding
der adellijke moeder.
Mevrouw «Swaenecroon* begon met
Leonie niet naar school te zenden. Zij ont
ving haar opvoeding van buitenlandsche
gouvernantes en ontving privaatlessen van
uitstekende meesters en leeraressen, geza
menlijk met een paar adellijke meisjet,
dochters van teruggevonden kennissen uit
haar moeder'a jeugd. Toen Leonie voor het
eerst zulk een miniatuur klasse, de leerka
mer van een aanzienlijke huizinge van het
Voerhout, binnentrad, voelde zij wel de
verlegenheid van een nieuwelinge tegenover
vreemde meisjes, maar was toch nog geheel
onbevangen in haar natuurlijke kinderlijke
bedeesdheid. Een meisje, fijn en blond, met
vreolijke oogen kwam het eerst naar haar
toe, even voor de rekenles een aanvang
nam: «Ben jij dat nieuwe kind waarvan
mama 6prak Hoe heet je ook weer?*
«Leonie Vetkaars*, antwoordde de andere
ter goeder trouw.
Het meisje lachte. Vetkaars I die is
goed!* En zich ketrend naar de anderen:
«Meisjes, dit nieuwe kind is leuk, ze begint
met een mop,zij zegt dat zij Vetkaars heet!*
Nu lachten zij allen, heel ongedwongen.
Lcouie werd driftig en hield niet op te be
weren, dat zij waarheid sprak: «Ik jok nooit!*
kreet zij met kinderlijke fierheid. Maar het
was zelfs voor haar tienjarig eergevoel be
droevend te moeten bemerken hoe weinig
men haar geloofde. Zulk een leelijke naam
was onbestaanbaar. Maar toen de meisjes
eindelijk overtuigd werden van de waarheid,
kwam er aan het uitlachen en plagen geen
einde.
Zoo was Leonie's eerste ondervinding met
de wereld barer moeder. En telkens in
nieuwe kringen, als zij waarheid sprak, deed
zij dezelfde ondervinding op, in de aristo
cratische omgeving van minlatuur-menschjes
minachtte men baar reeds om haar burger
lijken naam en het oprechte kind begon
schuw, verlegen te worden voor de waar
heid. Eens op een speelpartijtje, waar zij
een tijdlang vroolijk speelde met een ander
meisje dat vraerad was in dien kring, zeide
het nieuwe makkertje, gemeenzaam haar
arm om den bals van Leonie slaande:
«Wil jij mijn vriendinnetje worden? Ik ben
hier pas komen wonen bij grootmama Ver-
haegen, om hier te leeren, maar ik voel
me nog zoo vreemd*.
Leonie had wel eens een kaartje van
«grootmama Verhaegen* gezien in haar
moeder'a kaartenbak, er prijkte een baronne-
kroontje boven den naam.
En het nieuwe meisje ging vortrouwelijk
voort: «Ik ben Victorine Verhaegen, en
hoe heet jij?*
Een onaangenaam drukkend gevoel be
kroop het onschuldige kind. Zij voelde zich
zoo aangetrokken tot dit vriendelijk meisje,
zij wilde zoo heel gaarne «vriendin worden*,
zij, die altijd zoo alleen stond buiten de
schooluren. Maar sprak zij de waarheid
dan werd zij weer verstooten uit haar
Eden Zij boog het hoofd en zeide zacht
«Mijn moeder heet Swaenecroon I*
I.eonie had haar zin, den geheeleu avond
bleef het meisje hartelijk en toeschietelijk.
Maar thuisgekomen wierp Leonie zich voor
over op baar bed, gesmoord snikkend, vol
berouw over de verdraaide waarheid die
haar drukte ais een leelijke leugen. En wat
baatte het haar, het vreemde meisje kwam
tech den gehaten naam te weten en daar
door veranderde het lieve voorkomende kind
in een hooghartig aristocraatje in den dop,
wie het airtje van meerderheid tegenover
een mindere reeds heel goed afging. Met
de jaren lachten de freules minder om haar
naam. Zij leerden meer selfbeheersching,
maar de neerbuigende voornaamheid tegen
over de «indringster* verscherpte entoen
eenmaal de schoollessen achter den rug
waren, bleven zij op een afstand. Vergeefs
liet hare moeder heel mooie kaartjes druk
ken: «Madame Swaenecroon d'Ouderlo et
sa fillet, in den linkerbovenhoek een bijna
onzichtbaar kroontje en bracht ze, met Leonie
in haar élégant coupeetje gezeten, rond bij
hare verschillende kennissen. Wel kwamen
de vriendinnen «Madame Swaenecroon
d'Ouderlo* een visite terugmaken, maar niet
vergezeld van hare dochters. «Ma chérie*
heette het dan overvriendelijk tegen Leonie,
«je wilt mijn arme Quirine (of hoe zij heeten
mochten, de vroegere schoolvriendinnen) wol
excuseeren, niet waar, zij had vandaag zulk
oen insupportable migraine, het speet haar,
maar zij kon niet besluiten uit te gaan...*
Het scheen wel dat de vriondelijko mama's
bij voorkeur Leonie's moeder opzochten op
migraine-dagen van hare dochters!
Zoo was de houdiug die de wereld aan
nam tegen dit Vetkaarsje, in hun kring een
kwalijk riekend binnengesmokkeld artikel.
En binnenshuis?
Toen haar moeder voor het eerst, met
haar dochtertje aan de hand, het mooie rijk-
ingerichte huis in de Parkstraat betrad,
hoorde Leonie door een uitgelezen bedien-
denschaar, zich voor het eerst van haar
leven «freule* noemen. Het argelooze meisje,
gewend aan Inlandsche bedienden vond toch
iets vreemds in dien nieuwen titel.
«Waarom uoemenzij mij «freule*,mama?»
«Dat hoort zoo, ma cbère. Ze noemen jc
hier «freule*, zooals men Sn Indie «nonuie*
tegen je zeidea.
>Ik dacht dat «nonnie* kleine juffrouw
beteekende
«Zeker, maar hier in Holland is juffrouw
een algemeene titel. De dochter van een
gravin noemt men «freule*.
Mevrouw Swaenecroon had haar doch
tertje waarlijk uiet onbekend gelaten met
het feit dat zij een geboren gravin was en
als Indisch kind, onbekend met Neder-
landsche gebruiken, berustte Leonie ter
goeder trouw in de apodictische verklaring
van haar strenge moeder die er niet van
hield tegengesproken te worden. Eerst lang.
zamerhand werd zij wijzer en al was dit
geleende freuleschap in oogenblikkeu van
«Vetkaarsenstemming* een grief te meer
tegen de leugens dia zij toeliet en toch
haatte, lang ontbrak haar ;.ls gevolg van
haar groote jeugd, de karaktervastheid oin
te strijden tegen moederlijk vooroordeel.
(Wordt vervolgd).
