IfcJL
W. VAN BEEK Co., Kerkstraat 4-6
fit. Nicolaas
C. van Ommeren Amersfoort
LOOPT ZOO GAUW GIJ RUIT
naar de Drukkerij „De Amersfoortsche Courant",
Kortegracht 18 en Valkestraat 19 en bestelt daar Uw
drukwerk voor de wintereampagne. U wordt vlug, goed
en billijk met spiksplinternieuwe lettersoorten geholpen
FEUILLETON
HOOG SPEL.
Hebt u de FLIJER KLEIN AUTO al gezien?
Leuk 2-persoous wagentje lie Prijs f 600
MT INDIAN MOTOREN ONDERWEG. INDIAN
ONDEUDEELEN OPNIEUW IN VOORRAAD ALS
BLADVEEREN ENZ. F. N. DUO-ZITTINGEN f 55.—
NOG VERSCHILLENDE MOTOREN ALS POPE
INDIAN MET ZIJSPAN ENZ. ZEER GOEDKOOP
Telefeon 457 Amersfoort
Weder geregeld verkrijgbaar onze bekende
BIJ
Langestraat 14 Electr. Bakkerij Telefoon 357
CtLCtur
DAT SMAAKT NAAR MEER!
7)
Leonard Monkton was van nature een
Intrigant, een bedrieger uit gewoonte, en
hij had onmiddellijk besloten uit de zoo
juist gedane ontdekking voordeel t« trekken.
Het kleine kantoor verlatend, keerde hij
naar zijn lessenaar terug en verzonk in diep
nadenken. Hij wist eerst niet, hoe hij hei
zou aanleggen. Twee winstbelovende schur
kenstreken waren in zijn vruchtbaar brein
opgekomen, en tusschen die twee wankelde
hij heen en weer. De eene was zich door
Bartley voor zijn zwijgen te laten betalen,
de andere, het geheim aan de familie Clifford
te verkoopen. Een bizondere omstandigheid
deed hem echter aan de koop mei Clifford
de voorkeur geven, en terwijl hij in zijn
gepeins verzonken is, zullen wij den lezer
zijn geheim mededeelen.
Het was den sluwen man dadelijk gelukt
het vertrouwen te winnen van den jongen
Clifford, die zich hier Bolton noemde, en
voor dez.n had hij op den meest harteiooze
wijze een val gezet, door hem met een
jonge, zeer schoone vrouw in kennis te
brengen; ze was groot en slank, met donker
haar, ovaal gelaat en prachtige zwarte oogen
en wenkbrauwen, en had een licht uit-
heemsch accent en innemende manieren.
Monkton liet deze schoonheid voor zijn
zuster doorgaan, en had haar opgedragen,
als zoodanig Walter Clifford voor zich in
te nemen en met hem te trouwen. Daar
zij twee en twintig jaar telde, en hij negen
tien, was hij machteloos tegenover haar, en
de zaken stonden nu zoo, dat op den hui-
digen dag hun huwelijk zou voltrokken
worden.
Hoe langer Monkton overlegde, hoe vaster
zijn besluit werd, Bartley's bedrog tot uit
voering te laten komen en te doen gedijsn.
Op een gegeyen oogenblik zou hij het dan
onthullen tot voordeel van Walter en zijn
vrouw. Dit arme schepseltje was doodelijk
verliefd op Monktonwant zoodra een
mooie vrouw haar hart schenkt aan een
weerzin wekkenden schurk, doet zij het zonder
terughouding.
Monkton was echter nauwelijks tot zijn
besluit gekomen, toen zich een hindernis
voordeed. Op bet laatste oogenblik ontzonk
Lucie Müller de moed. en zij kwam het
kantoor binnenstormen, om hem dat te
zeggen. Toen zij hem gewaar werd, uitte
zij een vreugdekreet, en kwam bevend en
liefkozend naast hem staan.
»0 Leonard, wat bent ik blij, je alleen te
vinden!» riep zij uit, «Leonard, lieve Leo
nard, ik smeek je, verlang niet, dat Ik met
dien man zal trouwen. Nu het oogenblik
gekomen <9, heb ik niet het hart er toe.»
Er stonden tranen in haar mooie oogen, en
iedere rechtschapen man had medelijden
gehad, zou haar zelfs een zekere achting
voor hare, zij het wat late, gewetenswroe
ging niet hebben kunnen onthouden. Maar
haar heer en gebieder zag zijn slavin met
kouden blik aan en gaf haar ruw ten ant
woord
«Wat is er aan je hart gelegen aan je
voordeel moet je denken».
De zwakke vrouw liet zich verleiden, op
zijn zienswijze in te gaan.
«En als ik dat doe», zei ze, »een rijke
partij is hij toch allesbehalve.»
«Dat is hij stellig wel nu mrer dan
ooit! Ik heb zoo even de ontdekking ge-
d?an, dat hij aanspraak heeft op een erfenis
van twintig duizend pond, en dat hij die
krijgen kan zoodra ik het wil.»
Lucie stampte met haar voet. «Wat geef
ik om zijn geld! Voor dat hij met zijn geld
kwam, had je mij lief.»
«Ik heb je meer lief dan ooit,» antwoordde
Monkton koud. Lucie begon te weenen.
«Neen,» klaagde ze «dat is niet waar;
hoe zou je me anders aan die jongen gsk
kunnen overleveren.» De schurk gaf een
antwoord zoo cynisch, als menige misdadiger I
In Newgate niet gekund zou hebben.
«Dwaas, die je bent», zei hij, «kun je
hem dan niet trouwen en toch mij je liefde
geven? Je zou niet de eerste zijn die dat
deed! Dergelijke dingen komen dagelijks
voor, tot voldoening van alle betrokkenen.»
«En tot hun onuitwischbare schande!» zei
een duidelijke, strenge stem achter hen.
Walter Clifford, die plotseling binnen ge
komen was, had weliswaar slechts weinig,
maar toch gsnoeg van hun gesprek ge
hoord. Bleek en toornig stond hij daar; hij
was geen jongeling meer; de laaghartigheid
van deze twee had hem in één oogenblik
tot man gemaakt. Ontsteld weken zij terug,
en do jonge vrouw verborg haar gezicht.
Natuurlijk wendde Walter zich 't eerst tot
den man.
>U hebt mij dus deze dame valschelijk
ais uw zuster voorgesteld, u hebt mij be
drogen en in het verderf willen storten,»
zei hij met bevende lippen. Het was hem,
alsof hem een dolk in 't hart gestoken was
maar hij hield zich goed en droeg zijn
wonde als een écht soldatenzoon. «Al was
ik ook dwaas genoeg, mijn vader te verlaten,
zoo dwaas, dat ik uw afgedankte geliefde
aan de wereld als mijn vrouw zou voor
stellen, ben ik toch nog niet I» ging hij voort,
terwijl Lucie haar gezicht met de handen
bedekte. «Hier, miss Lucie Monkton, of hoe
u anders heeten mag, is de huwelijksvol
macht, neem haar met mijn verachting, eu
doe er mee wat u belieft.» Met deze woorden
snelde hij heen, naar Bartley's vertrek,
waar hij ineenzouk. Het was een bittere
beker, de eerste, die hij in zijn jonge leven
te ledigen kreeg.
Ook de ontmaskerde bedriegers hadden
dsn alsembeker leeg te drinken, maar zij
deden op het verschillende wijze. De vrouw
weende en aanvaardde deemoedig haar straf;
de man was woedend en zon op wraak.
«Neen, neenl» zei Lucie. «We hebben
het verdiend. Ik wou, dat ik dien man nooit
gezien had, dan zou je woord gehouden
hebben en met mij getrouwd zijn.»
«Ik wi! nu nog met je trouwen, als je
belooft mij in alles te gehoorzamen.»
«Je gehoorzamen; Leonard? Al heb je
me ook te gronde gericht, ais je mij trouwt,
zal ik in alle opzichten je slavin zijn, je
gehoorzame, trouwe, gelukkige slavin,»
«Dat is afgesproken», was Monktons
koele antwoord. «Ik zal dien man mijn wel
willendheid toonen, en je onder zijn naam
en In zijn plaats trouwen».
Lucie was verbaasd. «Waarom onderzijn
naam? vroeg ze. Monkton gaf geeu ant
woord.
«Overigens, wat doet de naam er tue,<
voegde zij er bij«als het de rechte man
maar is, en jij bent de rechte I»
Monkton's werkzame fantasie had reeds
een nieuwe schanddaad verzonnen, die alle
tot nu toe uitgevoerde schurkenstreken verre
overtrof. Hij wilde Bartley's brandkast
plunderen en Clifford van den diefstal be-
schuidigej. Veroordeeld onder den naam
Bolton, zou hij In geen geval zijn waren
naam bekennen. Lucie zou zich dan bij de
familie Clifford voor zijn weduwe uitgeven,
zou zoowel trouwakte als doodakte toonen,
beide door list verkregen, daarop zou ze
haar aandeel vau de twintigduizend pond in
bezit nemen en er met deze buit en haar
werkelijken echtgenoot van door gaan.
Lucie was geheel in de war. Haar hoofd
was niet in staat, een dergelijk weefsel van
schanddaden te ontrafelen.
Monkton bedacht zich een oogenblik.
«Wat moet nu het eerst gebeuren Laat
me even deuken, «Tim! ik geloof, dat het
beste Is, om maar dadelijk te trouwen.»
«Natuurlijk!» zei Lucie met een ijver die
in zonderling contrast was met zijn cynische
gelatenheid. «Dat moet in ieder geval het
eerste zijn en het is voor mij het begrijpe-
lijkste.» En met lichte schreden, dicht tegen
hem aan, ging zij vroolijk als een leeuwerik
hesn, terwijl hij etrak en koel naast haar
ging.
Wordt vervolgd.)
