Adverteert in dit blad!
Cactur-
Gemeente Baarn,
UITGIFTE VAN
f 1.100.000.- 7 pCt. OBLIGATIÉN
GELDERSÖHE CREDIETVEREENIGING
Verricht alle Bankzaken
Langestraat 63
W. VAN BEEK Co, Kerkstraat 4-6
FEUILLETON
HOOG SPEL.
in stokken groot f 1000.— nominaal.
Ondergeteekenden berichten, dat de inschrijving op bovengenoemde uitgifte zal zijn
opengesteld
te Amsterdam ten kantore van DE TWENTSCHE BANK en ton kantore van
de Hoeren LIPPMANN ROSENTHAL Co.te Baarn ten kantore van den
Gemeenteontvanger benevens bij de kantoren van DE TWENTSCHE BANK te Rotterdam,
's-Gravenhage, Dordrecht, Utrecht en Zaandam
OP MAANDAG 25 OCTOBER 1920,
van des voormiddags 9 tot des namiddags 4 nnr,
tot den koers van 99s/4 pCt.
Prospectussen en Inschrijvingsbiljetten zijn bij de kantoren van inschrijving verkrijgbaar.
DE TWENTSCHE BANK.
LIPPMANN, ROSENTHAL Co.
Amsterdam, i8 October 1920.
ARNHEM - OPGERICHT 1866
KANTOOR AMERSFOORTUTRECHTSCHESTRAAT
TELEFOON 49 EN 135
Kapitaal en Reserves f 18.622.000
62 KANTOREN
Goede cacao behoort, ter-
wille van smaak en aroma,
in BUSSEN verpakt te zijn.
is uitsluitend verkrijgbaar
in BUSSEN van:
kiloƒ2.50
pondm»« 1*35
half pond0-75
ons0.32
A Hebt u de FLIJER KLEIN AUTO al gezien?
ffll Leuk 2-persoons wagentje he? Prijs f 600
W INDIAN MOTOBEN ONDERWEG. INDIAN
ONDERDEELEN OPNIEUW IN VOORRAAD ALS
BLADVEEREN ENZ. F. N. DUO-ZITTINGEN f 65.—
NOG VERSCHILLENDE MOTOREN ALS POPE
INDIAN MET ZIJSPAN ENZ. ZEER GOEDKOOP
Telefoon 457 Amersfoort
VIJFDE HOOFDSTUK.
Terwijl Mr. Bartley's zaken onder Hope's
leiding voorspoedig gedijdden, zuchtte Hope
onder de algeheele scheiding van zijn
dochtertje. Bartley had hem wel ls waar
beloofd, dat die niet zou plaats vinden
maar tot Hope's goede eigenschappen hoorde
ook een zeldzame trouw aan zijn werkgever
en de onmogelijkheid voor hem, zijn eens
gegeven woord to breken. Toon Bartley
hem uiteenzette, dat de herkomst van het
kind, dat thans Mary Bartley heette, slechts
dan kon verborgen blijven, als haar her
inneringen, vóór zij ouder werd, verward
raakten on verbleekten, dat wil zeggen, als
zij zelf zoo goed als de hoele wereld in
Bartley haar waren vader zag, legde hij
zich erbij neer en liet twee jaren voorbij
gaan, zonder zijn kind een enkele maal te
naderen. Daar tegenover verlangde hij haar
zonder zelf gezien te worden uit de
verte gade te slaan, en dat werd hem toe
gestaan. Hij schafte z'ch een scherpe verro
kijker aan en daarmee kon hij de kleine
volgen, terwijl zij met de oude kindermeid,
die in vertrouwen was genomen, uit wandelen
ging, of ala zij binnen den gezichtskring
van den zonderlingen spion aan 't spelen
was. Ze zag er blozend uit, was dik en
stevig, en de aanblik hiervan vulde het
vaderhart met vreugde, totdat hij plotseling
met bittere smart besefte, dat hij zelf uit
haar gelukkig bestaan verdwenen was. En
het duurde niet lang, of hij zag haar niet
meer; want een nevel kwam als uit zijn
hart naar zijn oogen gerezen, bij liet het
hoofd hangen en ging terug naar zijn werk,
dat zijn welgesteldheid, maar ook zijn ver
eenzaming veroorzaakt bad. Toch ging hij
voort op deze wijze zijn kind te bespieden
ook had Bartley genoeg takt om hem ge
durende zijn dikwijls voorkomende afwezig
heid in eiken zakenbrief van zijn kleintje
te vertellen, haar aardige gezegden te her
halen, haar lieftalligheid en beminnelijkheid
te beschrijven en van haar vlijt en van de
tevredenheid harer leermeesters te getuigen.
Toen zij acht jaar was had Bartley een
overzeesch agent noodig, en Hope verklaarde
zich bereid dezen post te bekleeden, tot er
een ander geschikt persoon daarvoor gevon
den zou zijn.
Voor hij echter Engeland verliet, wilde
hij zijn dochtertje van dichtbij zien en haar
stem hooren om evenwel trouw te blijven
aan zijn belofte, nam hij zijn toevlucht tot
een soort vermomming. Tot dit doel liet hij
zijn snor en baard groeien en veranderde
zijn kleeding; hij schafte een rooden hals
doek aan en donkergroene handschoenen,
waarbij hij een geruit zomerpak aantrok,
een combinatie, die zijn aesthetisch gevoel
pijnlijk kwetste. Het zal wel een dergelijk
vergrijp geweest zijn, dat de Fransche
modiste er toe bracht haar handen ten
hemel te heffen met den uitroep: «Quelle
immoraliteit Toen alles in orde was,
nam Bartley zijn kleine meisje mee op een
wandeling en ontmoette Hope In de nabij
heid van zijn huis. De arme Hope zag hen
aankomen en zijn hart sloeg luid.
«Bent u het, Mr. Hope It riep Bartley,
aangenaam verrast, uit. «Hoe gaat het u?
Dit is mijn dochtertje Mary lieve
kind, geef dien mijnheer een handje, het is
een vriend van mij.t
De kleine zag hem aan en gaf hem haar
handje, zonder hem te herkennen.
«Flink voor haar leeftijd, vindt u niet?<
zei Bartley. «Gezond en sterk, vlijtig in al
haar lessen en, wat het beste is, een zoet
kindeen heel zoet kind.<
«Papa!* zei de kleine, terwijl ze een kleur
kreeg en haar gezicht achter Bartley's elleboog
verborg, met óén oog echter gluurde zij
daar achter vandaan om te zien, welken indruk
deze lofspraak op den vreemden heer maakte.
«Zij schijnt alles te zijn, wat een vader
zou kunnen wenachen,* antwoordde Hope
op teederen toon.
Oogenbiikkelijk richtte de kleine zich op
en een peinzende uitdrukking kwam op haar
gezichtje, terwijl haar mooie oogen met een
droomerig zoekenden blik in de verte staan-
den. Beiden mannen was het duidelijk, dat
de stem van haar vader haar herinnering
had opgewekt.
Bartley ging een schrede achteruit, zoodat
het kind hem niet zien kon, en hief waar
schuwend den vinger op. Hope knikte toe
stemmend en sprak voor het oogenblik niet
meer, terwijl Bartley hem voor het middag
eten uitnoodigde ter bespreking van zaken-
aangelegenheden. Zoo zag hij zijn kind
nog meermalen voor hij afreisde, en Bartley
beijverde zich hem alle kunstvaardigheden
van het kind te vertoonen.] Zij moest voor
hem piano spelenze liet hem zien hoe
goed ze haar kleine Shetlandspony kon be
rijden danste een munuet, met een voor
zoo'n klein ding opvallende gratie, sprak
met haar gouvernante Frausch of tenminste
iets dat er op leek, en naaide op haar kleine
naaimachine alles tot vermaak van den
vreemden heer. Wat er ook van haar ge
vraagd werd, altijd gehoorzaamde zij met
een lieven glimlach en zonder eenlg spoor
van die valsche bescheidenheid, die steeds
de dekmantel der zelfoverschatting en der
ijdelheid is. Wie William Hope van dichtbij
kende, zou in deze veelzijdigheid vau het
kind haat verwantschap met hem hebben
kunnen ontdekken, de aangeboren vaardig
heid zooveel verschillende dingen tegelijk
te leeren.
Tegelijk trotsch, gelukkig en bedroefd
van haat ging Hope naar het vasteland.
Zijn dochtertje was lief, gezond, gelukkig
en welopgevoed, maar van hem waa zij niet
meer, niet eens wat den naam betrof. Haar
lieflijkheid behoorde aan een vreemde en
wat William Hope van baar scheidde, was
meer dan het Kanaal.
Het zou den lezer slechts vermoeien, indien
wij alle kleine voorvallen van de volgende
vijf jaren uitvoerig gingen beschrijven. Ze
komen in 't kort hierop neer, dat Hope nu
en dan een vluchtig samenzijn met zijn
dochter had, en daarbij eiken keer zijn stem
een anderen klank wist te geven, en waar
door het allen schijn had, dat de herinnering
aan die stem verdween. Toen kwam echter
een tijd. waarin vader en duchter door een
omstandigheid, die allerminst dienstig daartoe
scheen, Tn veelvuldige en ongedwongen
aanraking gebracht werden namelijk door
Bartley's hebzucht. Zijn zaken, zoowel binnen
als buiten het land konden de bizonders
leiding missen, en hij liet Hope naar Engeland
terugkomen, waar deze hem bij zijn lieve
lingsbezigheid, 8peculeeren, ter zijde moest
staan; om de waarheid te zeggen was Bartley
slechts geschikt om gegeven opdrachten
uit te voeren, daar hem alle inzicht in die
zaken ontbrak. Hope daarentegen was rijk
aan verstandige, zij het ook buitengewone
invallen. Het was dus tenslotte toch weer
Hope die het eigenlijke werk deed, en
Bartley begon zich te vervelen.
Toen Hope op een dag bij hem kwam,
beklaagde hij zich dan ook over gebrek aan
Het verveelt me, altijd te zitten specu-
leerenik heb een bezigheid noodig, die mij
werkelijk in beslag neemtik zou wel lust
hebben een stuk land te pachten. Dat zou
mij tegelijkertijd bezighouden en amuseeren.*
«Amuseeren zou het u alleen, als het u
veel opbracht,* meende Hope.
«En dat Is tegenwoordig niet meer het
geval een pacht brengt niets meer op.<
«Door ploegen en zaaien wint men wei
is waar niets meer, maar verstand en geld
te zamen rendeeren toch altijd.*
«Wat ook op een farm
«Waarom niet? Het komt er maar op
aan met den tijd en zijn eischen mee te gaan.
(Wordt vtrvolgd.)
