m°.
Maandag 21 September 1903.
BUITENLAND
FEUILLETON.
,,'t Was maar 'n Model."
ABONNEMENTSPRIJS
Per 3 maanden voor Amersfoort Z' 1.25.
Idem franco per post. - 1.75.
Afzonderlijke nummers- 0.05.
Deze Courant verschijnt Dagelijks, met uitzondering van
Zon- en Feestdagen.
Advertentiën, mededeelingen enz., gelieve men vóór 10 uur
's morgens bij de Uitgevers in te zenden.
Uitgevers: VALKHOFF Co.
Utrechtschestraat 1. Intercomm. Telephoonnummer 66.
Pit!J8 DER ADVERTENTIÈN
0.75*
- ó;i5.
Van 1—5 regels
Elke regel meer
Groote letters naar plaatsruimte.
Voor handel en bedriff bestaan voordeolige bepalingen tot
het herhaald adverteoren in dit Blad bij abonnement. Éene
circulaire, bevattonde de voorwaarden, wordt op aanvraag
toogezondoa.
Aan degenen die tegen 1
October a. s. op dit blad intee-
kenenworden de nummers die
in deze maand verschijnen, kos
teloos toegezonden.
Kennisgeving.
Burgemeester en Wethouders der gemeente
Amersfoort maken bekend, dat het register van^
inschrijving over het jaai 1903 en de alphabeti-
sche naamlijst, bevattende de ingeschrevenen
voor de lichting der Nationale Militie voor 1904,
gedurende acht dagen, te rekenen van heden,
van des voormiddags 10 uur tot des namiddags
1 uur, ter Secretarie voor een ieder ter lezing lig
gen, binnen welken tijd bij den lieer Commissa
ris der Koningin in doze province bezwaren kun
nen worden ingebracht door middel van een dooi
de noodige bewijsstukken gestaafd verzoekschrift,
op ongezegeld papier, in te dienen bij den Bur
gemeester der woonplaats.
Amersfoort, 19 September 1903.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
De Secretaris, De Burgemeester,
B. W. Th. SA^DBEBG. WUIJTIERS.
Politiek Overzicht
De vrijheid onder socialisten.
Een week lang is te Dresden de strijd
tusschen het radicale en het meer gematigde
element in de socialistische partij reeds
gaande.
Een hoofdschudden over deze ver
gadering van het sociaal-demokratische con
gres zal wel niet tot de meer beschaafde
elementen der partij beperkt blijiven, maar
ZÓch. ook aan, diej leden der „burgerlijke"
partijen meedeelen, wier beroep hen tot ken
nisneming van de handelingen vau het on
feilbare concilie dwong.
Blijjkens de aangenomen motie, die wij
medegedeeld hebben, ia het den partijgenoo-
ten niet meer geoorloofd zich een „Judas
loon" door „burgerlijke" uitgevers uit te
laten betalen.
De niet zeer sympathieke schrijver, die
onder het ps/ydoniem Maxim titaan Harden,
het blad de „Zukunft" uitgeeft, pleegt na
melijk zooveel mogelijk allerlei schrijvers tot
medewerking aan zijn orgaan, liefst natuur
lijk in opposdtioneelen geest, over te halen
en had nui ook artikelen van vier sociaal-
demokraten, Goehre, Heine, Braun en
Bomhard weten te verkrijgen.
Deze zijn alle vier, evenals Franz Melirinj*,
akademisch gevormde liedenin den strijd
tusschen de wascheehte roode revolutionai
ren en de „geleerden", wij ziouden zeggen
de „studenten, dominé's en advocaten',
vormde nu liet feit, dat deze vier artikelen
hadden durven schrijjven in de Zukunft,
die ook wel eens de sociaal-deniokratie had
bestreden, een dramatische episode.
Drie dagen lang heeft de strijd om deze
episode geduurd. Aan stemuitzetting en scheld
woorden is het ongelooflijke gepraesteerd.
Dé partijigenooten, die eenige dagen hun ge
liefden arbeid n den steek moesten laten,
kregen waar voor hun geld. Kameleon, Ju
das, leugenaar, lasteraar, kwajongen, schande,
laagheid en gemeenheid vlogen van alle kan
ten door de luchtmen was onder elkaar,
men was op zijn gemak, althans de groote
massa. Er werd weer eens voor de ge-
Vrij tiaar het Hoog-Duit: ch
23 DOOR
J. L. VAN DEK MOER.
Sehulze zuchtte diep. JtIk begrijp u niet,
meneer Bergiu9. Als u me eens zou willen
verklaren, wat u eigenlijk meent
„Mag ik?" viel Bergius hem kinderlijk-
blij in tie rede. „Mag ik werkelijk? O, jij
bent goed, jij bent vbrStandigi eui niet ztoo-
als die andevenMaar ik zeg je, Kareltje,
dat zij. wandelen Tot vóór eergisterenavond
wist ik 't óók niet. Toen hij aanbelde en
mij zeide wie hij was, geloofde ik bean niet,
en toch heb ik hem wel modten gel oorven,
want 'hij was 't werkelijk, ik zeg 't je. hij
was 't werkelijk!"
„Wie
„Wie? Maar jij moet me gelodven. Karei'
De goddelijke, de groote schilder, professor
Raimund Hedmberg' Hij was naar mij toe
gekomen, omdat ik zoo mooi ben, zooals hij
zeide. En haar wil hij ook schilderen, want
zij is ook schoon, wonderschoon!"
„Wie?" vroeg Sehulze andermaal, terwijl
hij bleef staan. En dat „wieklonk als
een met moeite onderdrukte angstkreet.
„Paula, mijh geliefd kind, mij;n eenigtfte
en laatste
heele wereld vertoond, lioe het in den Bebel -
schen toekomststaat toe zou gaan. In dezen
„hemel op aarde" vindt men blijkbaar even
goed verduistering, omkooping, laster, smaad
en beleediging als in de „door en door verdor
ven" bertaande maatschappelijke orde. Geld
zucht, haat, niid, wangunst en eerzucht zou
den evenzoo, zoo niet erger, regeereu als he
den ten dage. Een waarschuwing echter kun
nen zulke tooneelen alleen voor de betere
elementen zijjn; voor cle groote massa ziju
ze h,elaas een attractie.
Tegen elkander streden revisionnirten en
revolutionairen en de revolutionairen hebben
glansrijk overwonnen.
Bij hun beste redevoeringen werden de
revisionisten uitgejouwdals zij zich tegen
'de beschimpingen van Bebel verdedigen wil
den, liet men hen niet aan het woord ko
men. Zelfs geen tiende deel der vergadering
hebben zij voor zich gewonnen. Bebel, de
„eerlijke Bebel" is overwinnaar gebleven.
Niet de studenten, dominé's en advocaten,
maar de w'ascheohte roode revolutionairen
hebben de groote massa achter zicli.
Maar niet de eerlijkheid is het. die
Bebel zijn. invloed op de massa's verzekert,
maar zijn radicalisme. Hij blijft aan
voerder, zoolang h ij de r a d i c a, a. 1 s t e
i s. De glorie der eerlijkheid, die de zwak
heid en vergeetachtigheid zijner burgerlijke
tegenstanders en de persoons-vereering zij
ner leerlingen hem om het hoofd schilde
ren, moet de historische waarheid toch uit-
wisschen. Mannen, die zoo frivool met de
eer hunner medemenschen omgaan als Bebel,
verdienen niet den naam van eerlijk man.
Er zit in dien Duitschen Rijksdag géén
menscli, die zoo dikwijls en zoo luchthartig
op grond van volkomen oppervlakkige infor
maties en mededeelingen de eer van &taats-
lieden, officieren en tegenstanders in 't al-
genreen bezoedeld en beleedigd heeft. Eien
man van eer is Bebel niet., wel een over
tuigd dweeper en lichtzinnige lasteraar En
deze man heeft een schitterende overwinning
behaald over de literatoren, predikanten en
juristen zijmer partij door zijn den volks-
hartstocht in 't gevlei komend fanatiek ra
dicalisme.
„Ja", vroeg Vollmar, „op welken toon
heeft men gesproken? Ik zal niet dulden,
ik zal dien en dien den mantel uitvegen,
ik heb do massa's achter mijt, ik
ik en weder ikJa., ik vraag uis dat
niet de taal van een dictator? (Groot
tumult en aanhoudende beweging). Leest
eens de geschiedenis der Engelsche revolutie
na. Heeft Lord Cromwell niet zoo in het
romp parlement gesproken? Ik ben
va,u meening, dat v l e i e r ij even ver-
werpelijik is, of ik ze tot een potentaat
of t.ot het volk richt. (Groot tumult,
stormachtige bijval rechts). En als zulke
vleierij beschouw ik het. waiineer meu het
doet voorkomen alsof het gevoel d e <-
iii as sas onbedriegelijik en onfeilbaar
is. Ik heb geen gering denkbeeld van de
massa, van het volksgevool maardit, heeft
mij de geschiedenis van alle volksbewegingen
geleerd' en onze eigen partijgeschiedenis,
dat dit volksgeweten zich ook kan vergissen
of bedrogen worden. Al zoo, met dit vage
begrip kan ik niets uitrichten ik moet
concreter dingen hebben. Wie zaken
en mensohen wil lieheerschen, moet ook
zichzelf beheerst-hen. Bebel echter oordeelt
in de laatste dagen over alles en iedereen,
mannen en vrouwen, niet alleen naar hun
politieke werkzaamheid eu hun politiek ka
rakter, maar hij matigt zich ook aan over
De oude man was weer in zijn vorïgew,
treurigen toon vervallen. Met groote stap
pen spoedde Karei Sehulze zich verder, zon
der er acht op te slaan, dat de half dronken
man, dien hij onder clen arm hield, zich
meer liet voortslepen dan zelf zijn teenen
te gebruiken. In het lioofd van den jonge
ling ontstond een chaos van gedachten, na
dat de woorden, van Bergius er als een mo
kerslag op waren neergevallen. Werktuige
lijk sloeg hij de Ackerstrasze in, en het. was
een wonder, dat liij den oude, die nu weer
in een diep stilzwijgen verzonken was, niet
meer mede voorttrok, maar altijd verder,
zonder doel, onverschillig waar heen!
Even machinaal trad hij het- oude, bouw
vallige huis binnen en bracht bijl zijn zwijj-
genden metgezel de achtertrap op.
Niemand, kwam hen tegemoet, ook Paula
niet. Het meisje, dat. anders al'tijjd even vlij
tig was, zat werkeloos bij. het. venster toen,
zij de kamer binnentraden. Een petroleum
lamp, die te hoog opgedraaid was, stond op
de tafel te. walmen eni wierp ecm groezelig
geel schijnsel op liet plafond.
Sehulze bleef bij de deur w'adhten. Met
waggelende schreden trad Bergius op zijn
dochter toe, die inmiddels was opgestaan.
De oude mompelde iets als „goeien, avond"
en lachte al9 een kind.
„Goeien a/vond vader," klonk het zacht
van Paula's lippen, terwijl zij, blijkbaar on
bewust, met do hand over het voorhoofd
streek. Zij scheen wakend te droom en en
liet niert in 't minst blijken, dat zij de, tegenr
woordigheid van den jongen schrijnwerker
of den toestand van haar vader had opge
merkt. Eerst toen, deze begon te wankelen
ea haar arm greep om zich te kunnen staan-
hun persoonlijke eer te oordeelen. (Storm
achtige bijval rechts. Kreten: ongehoord
Hij deelt de partijgenooten in in eerste en
tweede klasse (groot tumult) ware en val-
sclie namelijk halve sociaal-demokraten (ru
moer). Bij hem hebben ue arbeiders een on
feilbaar klasse-instinct, maar alleen zoola.ng
zij niet van andere meening ziju als hij."
De redenaar wendt zich dan nog tegen
Kautsky en zegt: „Hij neeft reeds d i k wijl a
uitgesproken wat hij van de vrijheid van
overtuiging bij ons deukt. De vrijheid van
meening „als anderszins" pleegt hij te zeg
gen en hij heeft eens verklaard dat het b ©-
1 ach el ijk was denzelfden eisch a.ls aan
den staat ook aan de partij te 8tellen. De
„Neue Zeit" was geen tribune voor verschil
lende meeningen zij had de eenheid dei-
partij to verdedigen. De eenheid der partij,
dat wil zeggen de al 1 een heevschappij, van
zijne meening"Er ontstaat weder een
groot tumult, aangevoerd door Stadthagen
en Hoffman. Vollmar wendt zich naar die
ziide „Ik zal wachten ..tot gij toont. dat.
hier althans nog een klein weinig vrijheid
van meening bestaat. (Rumoer). Ik deuk, als
gij Bebel aangetoond hebt, is het uw v e r-
doemde plicht ook" mij, aan te hooren
(Stormachtige bijival reents) anders zag het
er uit alsof giji geterroriseerd1 waart
Ten slotte zegt Vollmar dat als de vrij
heid van eigen meening wordt onderdrukt,
de partij wordt tot sekte. De beweging zou
een tijdlang imposanter lijken, omdat er
slechts een gen n iformeerde luie o-
ning uit spreken zou maar het gevolg
zou verstijving zijn. „Als ik een muilkorf
dragen moet, is liet mij tamelijk onverschil
lig, of het een politieke, een kerkelijke of
een zoogenaamd <Iemokrati.selie isf'
Ziehier alzoo hoe een, sociaa.l-demokra.at
oordeelt over de vrijheid in de sociaal-demo
kratische partij. En het koor van interrup
ties bevestigt zijn woorden. Wie niet zweei i
bij den dictator Bebel, wordt overschreeuwd,
en persoonlijk; verdacht, gemaakt en belas
terd.
Vrijheid van meeniiig i» goed genoeg voor
den Staat, maar m. or partij) lutgeriotvni
Daar heerseht, met a 1 Ie middelen, slechts
de wil van den onfeilbaren dictator.
de houden, gaf zij eenig teeken van bewust
zijn.
..Zal ik u naar bed brengen, vader?"
vroeg zij
Hij knikte toestemmend en begon te
schreien Vervolgens liet hij zich gewillig
door haar in het aangrenzend vertrek bren
gen. Ondertusscilien bleef Karei Sehulze. als
vastgenageld aan den grond staan wachten
En waarop wachtte hij dan nog? Totdat
zij zou terugkeeren om hem te zeggen wat
er omging in haar ziel? Of misschien, om uit
haar mond te vernemen wat de groote schil
der, die haar zoo mooi vond, met haar ziel
gedaan had
Een met moeite onderdrukte kreet ont
snapte eensklaps aan do borst, van den for-
schen man, wanhopig wrong hij zioh de han
den. Weinige oogeniblikken later ging hij
lieeu. Hij gevoelde wel, dat hij het op zijn
qigen kaant rtje niet zou uithouden, daarom
liep hij het huis uit en de straat op, in, de
akelig kille avondlucht, zonder doel, zonder
er zioh om te bekom meien, waarheen zijn
voeten hem zouden voeren.
De petiolcumlamp stond nog steeds te
walmen en. wierp gestadig haar somber, be
vend sohijinsel op, cle zoldering. Terugkomend
uit dé slaapkamer, ging Paula de walmende
lamp voorbij' zonder er acht op te slaan.
Zij zag rond in het ledige vertrek, waar vol
komen stilte keerschte, behoudens het snor
kend geluid van den oude, dat door de half
openstaande deur naar binnendrong, en het
kletteren van dén regen op de ruiten. Zij,
trad op de oude commode toe,welke tus
schen de ramen stond, maakte een dor laden
open en haalde er een napieren doosje uit
te voorschijn, waarmede zij zich haastig naar
de tafel begaf. Éérst thans bemerkte zij hoe
kratisc.be straat,demonstratie er zeker bij zijn
en straten en pleinen vullen.
Do revolutionaire tendenz heeft alzoo do
overhand behouden
Voor de buitenstaanders is dit eeu geluk.
Do sociaal-demokratio met glaoe-handschoo-
nen is gevaarlijker dan die met waaiende
dasslippen en leeuwenmanen, omdat. zij. in
stilte en il'eze openlijk de maatschappij; on
dermijnt.
Niettemin blijft het. een ernst ig en treurig
verschijnsel, de revolutie weer als hoogst© en
eenige doel verheven te zienvan drie
niilli» n Duitsche kiezers.
BelgiS.
De regeering van den onafhankelijken
Congostaat heeft aan de Engelsche regeering
haar antwoord op de Britsche nota, betref
fende den Congostaat, doen toekomen.
frankrijk-
Van de 87 generale raden (conseils g<-ne-
raux) hebben 60 hun stem ten gunste van do
arbitrage uitgebracht; 18 verwierpen haar'
ofdiscussieerden er niet over, en 9 hebben
zich er nog niet over uitgesproken.
De ministerraad was Zaterdag in
het Elvsée onder voorzitterschap van,
president Loubet vergaderd. Do minister van
Buitenlandscln- Zaken, Delcassé, deed ver
slag van de loopende buitenlandsche aange
legen-heden en onderhield den raad «ver de
gebeurtenissen in Macedonië. Hii deelde
mede, d)at Rusland en Oostenrijk-Hongarije
als hun. vaste voornemen te kennen hadden
gegeven, niet tusschen beide t© zullen ko
men, dan om de verwezen li j|king van de in
gediende hervormingsvoorstellen te verhaas
ten. Andere mogendheden zullen dit door
de kabinetten te Petersburg en Weenen in
het oog gevatte doei met alle krachten steu
nen
Engeland.
Lord Balfour of Burleigh en de heer Ar
thur Eliot, financieete secret,aria der schat
kist, legden hun portefeuilles neer.
De Home Secretary vertrok van hier naar
Balmoral.
hoog noodig het was om de lamp noer te
draaien. Met bevende- vinger* nam zij een
portret in kabinotsformaat uit het doosje.
Eén zalig lachje kwam om haar lippe n, ter
wijl zijj ze op het beeldl drukte, en zij fluis
terde zacht „Ik hob je Hef. ik heb jo lief!"
O. hoezeer beminde zii) hem! Al haar ge
dachten. haar gevoelen, haar levon, alles,
alles, was uitsluitend aan die liefde gewijd'
Het was of er aarde noch hemel bestond,
doch alleen hij], en hetgeen zij in beur hart
voor hem gevoelde.
Zij plaatste het portret, dat zit denzelfden
avond in een kunsthandel gekocht had.
schuin togen het cHoosjo, vouwde d-» handen
krampachtig samen. en. terwijl een niet te
beschrijven uitdrukking van verrukking over
haar gelaat kwam, riep zii, fluisterend
„Raimund! Raimund Heimberg Rai
mund Raimund!"
Het schril geluid der bel deed haar plot
seling verschrikt opspringen, terwijl zi» de
hand aan het kloppend hart bracht. Hoor!
Voor de tweede maal.
Haastig, gejaagd, verborg zi; het portret,
en gi»g vervolgens de deur opendoen.
„Ik ben 't., bekoorlijk© muze. Is 't geoor
loofd binnen te treden?" sprak een heesche
stem, welke zii- oogenblikkelpik herkende.
Het was de zanger van cle tweede verdie
ping, links, (aan de zijde der binnenplaats),
de oud korist, die zich „Frcderigo Leonardi"
liet noemen, omdat hij ..Fried,rich Leon hardt"
veal te burgerlijk vond; dezelfde, die zich
schminkte, een koolzwarte pruik droeg, en
zijn wenkbrauwten zwart verfde, en die on
ophoudeliik klaagde over de snoode onrecht
vaardigheid der wereld in het algemeen, en
die der schouwburgdirecteuren in het, bij
zonder, omdat deze hem al korist hadden
laten „verzuren" en „beschimmelen". Alsof
„Vergelding". Men beoogt daarmede de
opmerkzaamheid van de schandalen in d©
militaire departementen en op andere ge
bieden, die onder de tor v-regee ring zijn voor
gevallen, af te leiden. De briefwisseling
toont aan, dat, wanneer de natie opgeroe
pen wordt voor dé vergelding te stemmen,
zij opgeroepen ffQfdt den weg voor het in
voerrecht op voedingsmiddelen te banen.
De Engelsche Balkan-commissie, waarvan
de oud minister James Brycv voorzitter is,
heeft een manifest uitgevaardigd, waarin cr
op aangedrongen wordtdat. Engeland in
Macedonië tusschenbeide komt. in samen
werking met- Frankrijk en Italië, in welk©
heide landen regeering en volk er toe bereid
schijnen. Het manifest, legt nog eens den
nadruk op Engeland'a verantwoordelijkheid!
in doze, want vooral door Engeland'» toe
doen is na den Russisch -Turksoben oorlog
het verdrag van Ötefano vervangen door
liet verdrag van Berlijn, waarbij Macedonië
aan Turkije teruggegeven werd.
Spanje.
De ministerraad keurde de begrootingeh
van allo ministeries goed. die te aamen een
besparing van 20 millioen hebbenw verkre
gen. Da Kamers zullen 21 dezer bijeenkom
men.
Oostenrljk-Hongarlje.
De Weenen scha Correspondent der N. R.
Ct. schrijft
Na afloop der manoeuvres is de Kamer ge
woon bij zoogenaamd Armcebefehl de troe
pen, die daaraan deelgenomen bobben, voor
da moeite te bedanken. Ook ditmaal heeft
hij dit hij zijn terugkeer van de oefeningen
in Lemburg gedaan, maar thans, onder den
indruk van het verlangen der Hongaren naar
eigea leger, er bijgevoegd, dat hij niet van
plan is iets aan de bestaande inrichtingen
van het leger te veranderen. Tevens lieeft hij
aan dat leger verkondigd dat hij niets van
ziju rechten en bevoegdheden saai afgeven,
wolko hum als Keizer en ..Oberster Kriegs-
liurr" toekomen, eu dat zijn leger zal blijven
zooals het nu is, eendrachtig en gemeenschap
pelijk tot verdediging van het rijk tegen el-
keu vijand
Met dezo woorden heeft de Keizer op da
plechtigste wijze verklaard dat aan do een
heid van het leger niet geraakt mag worden,
dat hefc een inrichting moet blijven aan bed
de deelön des rijks gemeen, en dat het eeu
Keizerlijk r zal zijn, onttrokken aau par
lementairen invloed en gezag.
Voor dit deel der Magyaren dus, dat naar
een nationaal leger met nationaal commando
eu ouden* gezag van liet parlement verlangt,
is 's Keizers manifest oen duidelijk antwoord!
dat zij op zoo iets nooit rekenen moeten. Wa
mogen nu nieuwsgierig ziju wat de Hongaar-
sclio oppositie zal antwoorden. Geen twijfel
dat s Keizers uitspraak een daad van betee-
kenis is, want blijven de Hongaren aandrin
gen, dan komt het tot een ernstig botsing
tusschen Kroon on natie, waarvan do gevol
gen niet te overzien zijn.
Waarom echter de Oostenrijksche bladen
zoo blij doen. begrijp ik niet. Een kleiner
eigen leger met geringere onkosten, is toch
ook niet te versmaden, of het moest eon ge
voel van voldoening zijn dat aan do Honga
ren, aan wie reeds zooveel is toegegeven,
ditmaal eens weerstand wordt geboden.
Servië.
l'rins Arsène Karaveorgewits, geïnterviewd
door de Echo de Paris, verklaarde, dat alles
Niemann, in vergelijking met hem, niet a
„opdringerige sperling" en Wachtel niet 'n
„ziekelijke doffer" was
„Is u 't. meneer Leonard! vroeg Paula,
en haar stern beefde min of meer, want zij
was blijkbaar teleurgesteld. Verder vocgdo
zijl er nog een paar woorden aan toe. waar
uit het slachtoffer der onrechtvaardige be
handeling van verschillend»? schouwburgdi
recties kon opmaken, „dat zijn hooggeachte
vriend, Theodor Bergius, niet te spreken
was. omdat hii sliep."
Het slachtoffer zuchtte, en ging do trap
pen weer af, onder weg met schorre stom
en met eeu pathetisch tremolando zingend!:
„Aan u mijn hart.!" En hiii -dacht, daarbij
aan hiel schoon© meisje, dat hij zooeven als
„bekoorlijke muze" had aangesproken, zoo
als hij gewoon was te doen, en dat hij be
schouwde als een wezen, hetwelk men in
het diepst van zivi hart wel aanbidden
mocht, ja. zelf* aanbidden moest, doch waar
van men natuurlijk niet verlangen kon, dat
zij iets zou gevoelen voor een man. wiens
onvergelijkelijke hooge C dermate miskend
word, dat hij <m zi n achtenveertigste jaar,
in plaats van do „primo vomo"-d'e gehocle
opera te belioerrhen, ais zangonderwijzer
van vijftig pfennig por uur, en als rouziok-
oopüst van worstafval en soortgelijke lekker
nijen moest leven Een man, die zomer en
winter zijn sjofel jasje tot aan den hals
moest dichtknoopen, omdat- bij geen over
hemd, dioeh alleen, een allertreurigst papie
ren boordje aan had.
Wordt vervolgd.
De leer, hieruit te trekken, is niet alleen
voor de revisionisten, maar voor alle poli
tici van belang. Men wordt niet moede van
don overgang der sociaal-demokratie in een
gematigde reformpartij' te spreken; welnu,
ziehier wat er van die matiging, en van dien
overgang in een „burgerlijke" partij; wordt.
Het is de revolutionaire tendenz* die de
kracht van het socialisme uitmaakt, en als
het die temdeniz laat varen, verloochent liet
zichzelf.
„Sint ut su n t, a u t non si n t".
En beweren nu dé. radicalen, dat de partij
voor de helft uit bijloopers en ontevredenen
bestaat, dan moet daarop worden geantwoord,
dat allo partijen voor het grootste deel uit
bijloopers bestaan slechts lü tot. 20 der
leden svclen in den regel wat zij willen, do
anderen loopeu mee en maken de leiders
sterk, machtig eu eventueel gevaarlijk. Als
een oploop op straat, ontstaat, zijn het do
nieo'loopoi die van con opstootje oen oprbor
maken. Zo schreeuwen mee, ze dringen mee,
ze winden elkaar wederkeerig op. zo geven
den leiders moed en eer men er op verdacht
is. is uit eon. volksoploop een oproer onstaan,
dart niet meer de politie, maar slechts d©
militaire macht kau onderdrukken Dezo
meeloopers zullen ook bij een sociaal-demo-
Verscheidene bladen houden vol, dat uit
de tusschen Balfour en Chamberlain
gewisselde birieven de waarschijnlijkheid
blijkt, dat in de politiek van Balfour het
voornemen opgesloten ligt, naar de politiek
van Chamberlain heen te sturen. Volgens de
opinie van sommige bladen zou dit tenge
volge hebben, dat het herstel van de een
heid der unionistische partij, op den grond-
slag van Balfour's brochure verhinderd en
dc splitsing der partij, bespoedigd wordt.
Morning Post en Daily Telegraph voorspellen-
dal Chamberlains aft reilen tot eeu sterken
ommekeer ton zijmen gunste zal leiden. De
liberale Dailv News daarentegen houdt vol,
dat. Chamberlaiu de liberale partij ten gron
de gericht en de unionistische totaal wrak
achtergelaten heeftzijn. loopbaan is geëin
digd. De Daily Telegraph zegt. dat de tus
schen Blalfour en Chamberlain gerichte brie
ven aautoonen, dat tusschen hen dezelfde
soort van samenwerking bestaat, als tus
schen twee dee>en eener strijdmacht in het
veld, waarvan het eene de basis der verbin
dingslijnen houdt, terwijl het andere tot
dén aanval overgaat. Charnborlains aftra
den beteekent niet zoo zeer het einde van
een groot hoofdstuk, als het begin eener
groote periode. De nieuwe strijdkreet luidt:
