zis&r&Zïxz*
j»"»™" SS Z", ZZZ:
Van den Hak op den Tak.
fen, want (ten docteur had gezeid, dat Manse
in cene 'n geraaktheid kost krijgen, as ze zich
kwaad miek.
Rn ze miek zich toch al zoo gauw lel op
8arrelewiel
Om niks.
Oeje oeje oeje....!
Afin, maar daarom had Ie t altijd maar
•til gedragen en nooit niks van zn neus ge
maakt op die feestdagen van „de Vrije Bla-
■ers".
Maar 't zat 'm soms hoog, tot ln z'n keel,
as-io de jongens dan stil beloerde door 't dak
venster en ze trekken zag; scheelc Pol van
den koster ln plaats van zijn met de grosse
eaisse op z'n rug.
Maar na voren komme, als de Maatschappij
Wjn stnmmenee bezocht, wat ze immers mos
ten, omdat-le eerclid was, dat verdeide-n-ie
dan toch.
En daar was Manse aan gewoon; ze gong
self, schonk de pinten, zei dot Sarrelewie
nmmetiekerig was oi "n valling had; en daar
om met uit kost maar binst dat zij doende
■was an de toog, zot Sarrelewie met 'n huil-
prop in z'n hals verscholen achter de kachel
ln t keukentje, hoorde 't leven in de stamme-
nee, gejoel, gelach, de stemmen van Jvo cn
van Peet en van Fons en al dc andere jonges
en soms Ineens 't schelle getoeter van 'n pis
ton of 't lage loeien van 'n waldhoorn.
1 zckMe zachtjes, met opengesperde
staaroogen tegen de kachel... nondeju... non-
aeju... wel vijftig keer.
Tol ZC builen begonnen tc trommelen, wat
1 sein was om verder te gaan
Dan verzwakte 't geluid, in' de stammencc
hoordc-n-ie geld rlnkclcm.. builen de voet-
stappen van de vertrekkende stoet
Boem! Boem- Boem- dc grosse caisse.
kwam m 'T'0 mu2iek los Ew" later
kwam Manse dan weer bij hem in dc keuken
Sarrelewie slikte z'n laatste nondeju in
flliidm» Z°KWal ?chaaPachl'fi «egen Manse,
Minse 2eP v""' ?.at zirh kwaad cn
;Z« fl con,ct. dagge nie mee
mot;, id... a] zaóvee za( b|nne ze zWvee
Sarrelewie knikte, stond op om houtjes te
wen" C r 1 schuur,jc. maar binst-ic
dwcd0nig' ,ic "°K m°mpclcn met 'n ge
lere stem: t Is gelijk ge zeil, Manse 't s
w zeit' Ik ik ook content 1"
Maar in 't schuurtje, onder '1 houtjes hak
ken, met eiken bijlslag op 't blok, deed ie 'n
rrLï::e dat dc spiin,ers ,e«en
d"'
in eene van 'n geraaktheid, net as de doc-
?CZ, ad- maal' heelcgaar zonder dat
ze ziel, kwaad mlek op Sarrelewie.
vl4]In%:07,,dVeCgBLnzearse'SErmmeneeS
fe^Udijke roerigheid, s inorgens vroeg al' in
Om zeven uur klitten de Vrije blazers met
2ondaeC eben' "'k"""" 'ro«wjassen en me,
kerk fot de HClUbjeS bijeen voor de
Kerk tot de klok ze naar binnen zou roepen
voor d m'( hooren' dic ze besteld hadden
voor de afgestorven leden. Sarrelewie met 'n
meuwe zijden po, bad nou de leut al Hak"
wee'st en T' a"Cmaal hii d* kerk^e-
TCffens- Hu i°"gT3' die a(kw«men, riepen
keer I ^lewie, komt-ge ook 'n
d'rF°vasÏad7iafgehaald e" Same" hadd«" z«
Fons' 'zuster d *e"0mtn bl) roole Elodi«.
is zuster, die n stnmmenee hieuw op den
helde.e„ de —hnlig ,oe mo„-
reiewte86 a-'' Weer °uwe Jonkheid Sar-
Telewle, die ebbe de meidens geernver-
"»rssrs,"srsï'--
£S:Sm.-Ï: srsr,:,1! zti
geven an de paster overlegd hij 'onder
«n°n kw»t.U"r. dr°"ken ze a"cniaol 'n pint
t 'c: ?a,T ze ,e trekken
i Madje lag in de morgenzon,
t Was in de lente; de hoornen langs 't ka
naai groenden; '1 water zag blauw en de hoo
tf/eï, w hl'.'ZCn f'oechlen er in, zoo glad °en
wind Onrt T u niBingen of rimpeltjes van
de stoer der 'v trok da Wij
ven ket ,en ongouden
menten P gep°P,Ste koPcr dcr Wslru-
aeInk"deSn^tk0elfI,J,UiZit'k schc,lere"d los over
daverde op tegen de hui-
la wij™ C ncens 1 hee,e s,adJe niet feestelijk
vchoonges,reken boezeroene'if6 kr°egbaZCn in
garen en wierpen groethandjes en lacliies
ren'kdamen"Wen dic da deu-
Achteran dansten en hosten de kinders mee
dooreen' Sa'rrele en me»Jes
ss £'z,rz."nm' i«-
»u°ndanks de grosse caisse op z'n rug waar
door Je v voorover moes, loopen waTz'n
P xeerkrachtig cn rhytmisch. Vast In de
Jfe anderen «Wijk^met
-g «ndeCXhZegr^ g^
wie-s bór0stJTaP, T 7° g0n,de na in Sarrele-
Maar z n heele lijf en hoofd zaten boorde
vol leut en die leut kwam Ie feller in beroe
ping door 't lawijt
Hoe meer leven, dat te mieken, hoe beter.
Z'n gezicht vertrok wonderlijk grijnzend
van al veel vroege pinten, 'n plezierige dei
ning kwam er ln z'n gang en voor zich uit
zong-ie de wijs mee, die de pistons uitschet
terden.
Ah... dat was 'n dagl
Om een uur gingen ze eten.
Bij rooie Elodie, die elk jaar dc Vrije Bla
zers mocht regaleeren.
En ze gaf 't goed, al was 't ielken jaar be-
kan8 eender.
'n Goeie vette soep, gebraje flelee met petat-
te friet, kiekes met sloaj en zoovee peteetjes
an 't dessert as ze opkonne.
Elodie diende zelf rond en telkens als ze bij
Sarrelewie kwam miek ze 't eigenste gezicht
van 's morgens cn leunde erg tegen hem an
met 't vooroverbuigen naar de tafel om 'n
schaal neer te zetten. Sarrelewie wierd er
rood van en kneep er in d'r arm, wat ze alle
maal zagen.
En Jvo riep: „Ha Elodie pas 'n keer op
voor diene ouwe jonkheid...!"
Toen joelde en schaterde alles dooreen.
,,'k Zal-ik best op m'n eiges passé zulle!"
kraaide Elodie met scliitteroogen Sarrelewie
aankijkend.
Die wierd er verlegen mee, propte z'n
mond vol petalte friet en dronk rooie wijn en
bier door mekaar.
„Ge mot niet zoo beschaomd zijn, gij F fluis
terde Fons hem aanmoedigend toe „knijpt er
nog 'n keer as ze weer komt", en hij voegde
er zacht nog wat aanlokkends bij over 't
spaarbankboekje en dreigends dat Sarrelewie
Manse gauw achteran zou gaan als-ie jonk
bleef.
Maar Sarrelewie schudde stillekes 't hoofd
'n beetje zat was-ie al, dat voelde-n-ie goed,
maar 't was nog te vroeg en daarom wou-ie
't wegeten: van de kiekens nam-ie
omtrent 'n heele vogel en de slaai viel van
den rand van z'n bord op tafel. Waar-ie 't
van afschepte met z'n handen en z'n lepel.
Manse achteran gaan, dat nooit nie, maar
nog 'n keer trouwen, nog veel minder.
Maar Hadie miek 'm gek.
Oeje oeje daar kwam ze weer: in de verte
zag hij liaar oogen al blinken naar hem toe.
Hij wilde vluchten schoof z'n stoel achter
uit, ineens bang voor de aanhaligheid van die
rooie vrouw.
„Ha Sarrelewie, kunt-de nou al niet meer?"
riep Jvo.
,,'t Is voor dö- niet!" krijschte Elodie, met
schitteroogen. „Hij is beschaomd... Kom 'n
keer hier mienen veint!"
Toen barstte 'n daverend lachgehull los.
Elodie had haar armen om den weduw
naar geslagen en kusle hem vlak uit op z'n
gezicht.
Sarrelewie, die op was gestaan, zakte weer
neer op z'n stoel, weerde haar af, half la
chend, half angstig.
„Elodie, hij lust ze niet... geef ze mij
maar!" schreeuwde Jvo.
Maar Elodie was wijzer, kneep den sehuch-
tcren weduwnaar eens gevoelig in z'n hals,
schudde hem door mekaar, trok hem aan z'n
neus en vol hoop op 't goeie resultaat van al
die aanhalighedcn ging ze met 'n verhit ge
zicht terug naar d'r keuken.
Sarrelewie was 't er stil van geworden,
keek sufferig met kleine oogjes rond en prop
te dc peteetjes met twee tegelijk in z'n mond.
Telkens riepen ze nog wat tegen hem over
Elodie, wat 'm aldoor beschaamd miek, maar
Fons hield 'm in dc goeie stemming, zorgde
dat-ie te drinken had betoogde zelf wat zat-
tig, dat-ie ze allemaal maar moest laten kles-
sen, wè-je doen wilt, dA doe-je, en wè-je laten
wilt, d6 laat je... maar ajje wilt zumrae es
prate zonder al die flauwe kul, want je kan
mijn gcloove, Elodie is 'n meid, die net voor
'n ouwe jonkheid as gij past en nou nie voor
't een of 't ander, maar op de spaarbank...
Toen begon hij weer over 't spaarbank
boekje maar meteen zag-ie dat Sarrelewie in
slaap was gevallen met 'n half afgebeten pe-
tectje in z'n open mond.
Ineens ging buiten de trom.
Antreje! riepen ze.
Fons schudde Sarrelewie wakker.
Even later begon 't trekken weer van
stammenee naar stammenee.
't Was al donker geworden.
Voornn en opzij liepen nu jongens met fak
kels die zwartroetende gele vlammen scho
ten, welke alle schaduwen deden dansen.
In dat flakkerende licht joelde 't halve stad
je nu mee.
De Vrije Blazers zagen meest zoo rood als
pioenen: 'n enkele was ook witter geworden,
bleekgeel eigenlijk met zwarte kringen onder
de starende oogen.
De eereleden vormden geen vaste rijen meer
er waren er uit gevallen en dic nog volgden
liepen mee met vreemd dwalende blikken en
'n flauwe glimlach onder hun scheef gezakte
hoeden of petten uit
Twee liepen er gearmd, bleven telkens ach
ter, baalden dan weer op met 'n struikelig
sukkeldrafje.
Er was ook iets onvasts gekomen in het
rhvtme der muziek.
De pistons waren heesch geworden, scho
ten soms ineens uit met valsche schelheid,
de klarinetten kwaakten met griezelige Sner
ping en zoo bij vlagen hoorde je eigenlijk niks
als de grosse caisse en de loeiende bombar
don van Fons. tot ze 'n oogenblik later weer
drie maten gelijk waren.
Sarrelewie met de grosse caisse liep niet
vast meer, met een hand hong-ie aan 't buis
van Fons en met de andere trok-ie aan de
jas van Peet. Zoo laveerde-nie mee, maar z'n
slingeringen waren vaak zoo groot dat Jvo
achter 'm d'r naast sloeg of tegen 't hout en
eens gaf-ie zelfs 'n eerclid 'n opstopper tegen
z'n buik.
In 't lest begon de boel te verloopen 't ging
regenen cn de fakkels rookten meer dan dat
ze brandden.
Bij de allerlaatste stammenee zou de teer-
dag eindigen.
Dringend kwamen ze d'r in, vulden ineens
het kleine gelaglokaal dansten hossend en
Joelend rond, dat de instrumenten tegen me
kaar deuken sloegen.
Fons, hield Sarrelewie overeind, bezield met
het vaste plan hem te koppelen a3n Elodie,
liet hem cognac drinken om beter bij z'n po
sitieven te komen, maar Sarrelewie's positie-
wn waren niet meer normaal te krijgen; hij
dronk met flauwe waterige oogjes, morste de
helft over z'n vest.
Fons trok hem in 'n hoek, sloeg hem op z'n
schouder.
„Sarrelewie, ge mot trouwen met Elodie,
alia, zulle, gaat nog 'n keer meeseffens, ze
is nog niet te bedde ge mol nie beschoamd
zijn, nondeju." En hij sloeg met de vuist op
taicl.
Sarrelewie slikte eenge malen met slaperig
gezicht, nam de sigaar die Fons hem gaf, beet
er n stuk af om 't op te pruimen.
Dan mompelde hij.
„Neëe.... neëe.... ik zij bange vcur d'r..."-
„Alla bange!... borst Fons verachtelijk uit.
,,'n Kerel as gij... wavoor bunt dc bange?"
En vlak met z'n gezicht bij dat van Fons,
fluisterde hij hem wat toe; dan lachten zc al
lebei. Fons bestelde nog twee cognalckies,
maar toen Sarrelewie dat op had, keek-ie nog
angstiger dan eerst.
De andere vrije blazers waren al weg en de
stammeneehouder joeg'n de laatste twee nu
ook op met 'n hartig grapje „Alla jongens...
Fons, Sarrel... na bed...I"
Ze gingen gewillig, nadat Fons alles be
taald had.
Buiten was 't zwart van donkerte en de re
gen woei als 'n nat stuifsel tegen hun gezich
ten. In 't kanaal klotste 't water tegen den
kant.
De buitenlucht beving beide, maakte hen
duizelig.
Fons kreeg 't ineens nog 't ergste te pak
ken; met de groote bombardon in z'n arm
zwaaide hij tegen 'n boom, bleef daar even
staan, wat versuft door den slag, maar dan
riep-ie den ander.
„Sarrelewie...- kom 'n keer hier... alla, ga
mee naar Elodie... laat mij nou maar..."
Maar Sarrelewie, in ongewisse gang, had
zich al wat uit de voeten gemaakt, in stage
angst voor rooie Elodie: voorover met de
grosse caisse nog altijd op z'n rug laveerde
n-ie langs den waterkant, zwaaide over de
brug. kwam aan de overzij, voelde zich daar
in eens veilig, uit 't bereik van Fons, die
hem mee wou troonen.
En in den stillen nacht hoorde hij Fons'
stem aan den anderen kant, die hem vloekend
zocht, telkens struikelde en riep.
Dat mik hem an 't lachen... an 't lachen,
zoo hard, dat-ie voorover stumpte en liggen
bleef, aldoor met dc leutige vastheid dat-ie
nou niet gong.... niet gong naar Elodie.
Toen ineens kwam van den overkant een
lang geloei aantrommen. 't "Was Fons die op
z'n bonibardon blies.
En even later kwam een vreemde roffeling
met bekkenslag als antwoord terug.
„Ha die Sarrelewie!"
„Ha die Fons!"
Hun lachen daverde los over 't water.
Nog eens loeide de bombardon, nog eens
rommelde de grosse caisse.
Dan kwam er een vreemde donkere stilte.
's Morgens heel vroeg vond de sjampetter
de laatste Vrije Blazers en bracht ze thuis.
Allerlei.
Een onbekende Hebreeuwsche stam?
In een Hebreeuwsche courant, die in Jeru-
zahm uitkomt, wordt melding gemaakt van
een verdwenen Ilebi eeuwschcn stam, die mid
den in Arabië, waar hij een nomadenleven
leidt, teruggevonden zou zijn.
Het blad zond een verslaggever om de zaak
•e onderzoeken, daar allerlei geruchten om
trent dezen stam de rondte deden.
Hij bleek af te stammen van de Rechabiter,
waarvan in het vijf en dertigste hoofdstuk van
het bock Jeremia sprake is.
Het hoofd van den stam heeft den verslag
gever een en ander omtrent hun leven mede
gedeeld.
Schapenteelt is hun voornaamste bron Yan
beslaan. De berichten, als zouden ze in de
woestijn leven, zijn dus onjuist. Zij hebben
hunne tenten opgeslagen te midden van
vruchtbare weiden. Dc stam bestaat uit onge
veer vijf en twintig honderd families. Vol
gens de traditie, zou de profeet Jeremia hen
persoonlijk naar die streek geleid hebben.
Bijna ieder man heeft vijf of zes vrouwen. Van
de schccde van zijn zwaard vertelde hij, dat
zc stamde uit den tijd van de Babylonische
gevangenschap.
Van den stam heeft de verslaggever echter
alleen den hoofdman gesproken, die volgens
zijn zeggen eene groote reis van „drie en vijf'
tig nachten" had gemaa:kt. Hij wilde vreem
de landen afreizen, om vruchtbaarder streken
op te zoeken.
Op de vraag van den verslaggever wat de
oorzaak was, dat het bestaan van den stam tot
nu toe volkomen onbekend was, en dat geen
enkel onderzoeker tot hunne tenten doorge
drongen was, antwoordde hij: „Iemand, die
niet aan ons klimaat gewend is, kan onmoge
lijk tot ons kamp doordringen, daar de hitte
van de zon ondragelijk voor hem zou zijru.
Water hebben wij bijna niet, zoodat wij en
onze kudden dikwijls dagen lang niets te
drinken hebben."
Natuurlijk moet eerst nagegaan worden,
of de berichten van dezen verslaggever juist
zijn, voor men eene conclusie kan trekken.
De ropische zon.
Men heeft zich in den laatsten tijd veel
be^ig gehouden met de vraag of het leven
voor Europeanen onder de tropische zon wer
kelijk gevaar oplevert en of men door het
nemen van hygiënische maatregelen zich niet
daartegen kan wapenen.
„Door de Amerikaansche regeering is," zoo
schrijft de Nordd. Allg. Ze.it., „op de Philip-
pijnen een wetenschappelijk bureau opge
richt, dat zich met die vraag bezig houdt en
hieromtrent interessante mededeelingen doet.
De belangrijkste persoon van dit bureau, die
ook d e leider was, professor Treer, is
helaas zelf als slachtoffer van het tropische
klimaat gevallen, na echter eerst belangrijke
resultaten van een tweejarigen arbeid onder
het tropische zonlicht openbaar gemaakt te
hebben.
Hij is tot de slotsom gekomen, dat de zon
in de tropen eene bijzonder schadelijke uit
werking heeft. Hij veronderstelt, dat het de
Infra-rooden warmtestralen zijn, tegen wier
schadelijke invloed men zich niet kan be
schutten, terwijl men de uitwerking der ultra
violette stralen, die eveneens als gevaarlijk
beschouwd moeten wordeu, kan temperen
door het dragen van witte kleeren.
Zelfs de daar levende dieren zijn niet be
stand tegen de onmiddellijke bestraling der
zon. Proeven op apen genomen, hebben dit
bewezen, dat zij reeds korten tijd stierven.
Indien echler voor voldoenden luchtstroom
werd gezorgd, zoodat de temperatuur van het
lichaam niet te hoog werd, bleven de apen
volkomen gezond. De mensch kan nog beter
de lichaamstemperatuur regelen dan de die
ren, de donkere rassen nog weer beter dan
de blanke.
Men moet cene directe bestraling der zon
vermijden; opmerkelijk is het, dat de inboor
lingen dit inslinctmatig doen.
Professor Treer komt tot de slotsom, dat
een gezonde Europeaan hel tropisch klimaat
best verdragen kan, maar er wel op bedacht
moet zijn, zooveel mogelijk dc schaduw te
zoeken.
GEM 2ENTE AMERSFOORT.
Opgave van personen, die de Gemeente hebben
verlaten van den 26 Februan 1913 tot
cn met den 4. Maart 1913.
Gerrit Dekker, Appelmarkt 10, naar Utrecht.
Gijsberta Hcrmina Worffel, Kampstraat 13, naar
Dordrecht.
Alijda Maria Anna Groenhuizen, Lanceert raat 42,
naar Rotterdam.
Jacobus Marinne van Dijk, Amhemscheweg 4, naar
Apeldoorn.
Friednk Wilhelm Mee», Muurhuiz-en 26, naar De
venter
Hendr.kua Rebergen, Krankenledenatraat, naar
Veenendaal.
Folkert Gouma, Teutstraat 6, naar Utrecht.
Bcrendina Aleida Kamphuia, Heiligenbergweg 25,
naar Zutphen.
Ed>th .Tflcoba Sporry, Hooglandacheweg 14, naar
Amsterdam.
Antje Dekker, Muurhuizen 117, naar Stoutenburg.
Fran» Reicheld, St. Jansstraat 60, naar Zwolle.
Cornells Mels Johannea van der Plas, Plantsoen 4,
naar Hardinxveld.
Willem Mulder, Utrcchtscheweg 137, naar Am
sterdam.
Jan Sukkel, Heiligenbergerweg 47, naar Hilver
sum.
Hendrik vai Barreveld, Amhemscheweg 130, n&ar
Leusden.
Elisabeth van Ekelen, echtg. van J. van B&rne-
veld, Amhemscheweg 130, naar Lcusden.
Helena Bcrendina Koning, Krommestraat 54, naar
Veenendaal.
Anna de Vrice, Sohimmelpenninckrtraat 60, naar
OosJ-Indiö.
Johanna Gerarda le Grom, Soeaterweg 5, naar
's Gra\enhage.
Hendriku» Gerard us Rientjes, Arnhcmscheatraat 9,
uaar Hoensbroek.
Hendrika Broekman, Aldegondestraat 20, naar Am
sterdam.
Neeltje Bont, Davidshof 4, naar Amsterdam.
Jacomine Ida Cornelio Westendorp, Schimmdpen-
oinckstraat 41, naar Dieren
Opgavo van perxnen, dio rich in de Gemeente
hebben gevestigd wu den 26. Februari
1913 tot cn met den 4 Maart 1913.
Trijntje Zandatra, weduwe A. J. Mulder, Punten-
burgerlnan 8, van Amsterdam.
Lou's Gielings, Gr. Gasthuialaan 7, van Leusden
Willem Kenrhore», Soeaterweg 308, van Leusden.
Cornelia Camp^\ Havik 26, van Zaandam.
Anfcoon Hendrik Haarbrink, Langestraat 3, van
Arnhem.
Martha Wemsen, Soesterweg 28, van Leusden.
Cornelia Eikerbout, Hcssenstraat 7, van Hoevela
ken.
Henri van Zeventer, Hendrik van Viandenatraat 16
van Bataria.
Albert Jan Gerritsen, Nicasiusdwarsstraat 27, van
Deventer.
Jan Ferdinand Christoffel Scheidier, Bisschop»
weg 17, van Leusden.
Arie van dea E.«hof, Soesterweg 198, van Leun
den.
Rudolf le Poolc, Prinses Marielaan 6. van
Leeuwarden.
Picter Johannes Verhaar, Bolderstrnat 26, van
Keü:hem.
Cornelia Gazenbeek, Soesterweg 288, van Utrcobt.
Jan van Brakel, Teutstraat 54, van Utrecht.
Willempje van der Logt, Bemstraat 25, van Leer
dam.
Relnier van Gulik, Noordstraat 4, van Salzbergen.
Jannetje Timmer, Utrechtscbeweg 12, van Ermelo
(Weekpraat je).
Geld is de macht, om invloed te oefenen, om wat
te worden in de wereld. Voorzeker. Maar wie geen
geld heeft, kan toch nog een man van invloed wor
den en carrière maken, als hij by goeden aanleg vlijt
cn energie bezit. Hiervan zyn voorbeelden te over.
Vaa fabrielcsjongen tot millionair, niet waar, dat
is een heele stijging op den maatschappelijken lad
der en aldus is de levensloop samen te vatten van
den op 74-Jarigen leeftijd gestorven Sir William
Arrol.
In 1839 be Houston uit zeer arme ouders geboren,
moest hij al op negenjarigen leeftijd meehelpen den
kost te verdienen. Eerst vai hij leerjongen in een
katoenspinnerij, doch dit baantje, waar het h.ird
werken cn we.nig verdienen was, beviel den eerzuch-
tigen jongen niet, waarom hij dan ook de katoen-
sphnerij verliet om in een smidswinkel zijn geluk
te beproeven. Vau zijn geringe verd ensten wist hij
altijd Iets weg te leggen en op 24-jarigen leefljjd
begon hij met zyn bijeengegaard kapitaaltje, een goe
de duizend guklen, voor zichzelf zaken te doen. Ei>
langzamerhand namen die zoo'n omvang aan. dat
eir William's onderneming de grootste EngePche
bruggenbouwfirma was. Het is hier de plaata niet,
alle groote werken, die deze firma uitvoerde, op te
«ommen, doch om eenig denkbeeld te geven van den
omvang zijner ondernemingen, behoeft er alleen op
gewezen te worden, dat sir William Arrol de Tower-
bridgc voor 12 millioen en de Forthbridge voor ruim
19 millioen gulden gebouwd heeft. Hyj herbouwde
ook de brug ever de Tay, die was ingestort, toen er
een trem overreed. Beholve directeur van zijn eigen
firma was sir Wdliam Arrol, die in 1890 lot den
adelstand verheven werd, ook nog bestuurslid van
verschillende andere groote ondernemingen. Van
1895 lob 1906 vertegenwoordigde hij Zuid-Ayrshire
in hel Lagerhuis.
Ata iemand zoo zijn geld verdient en er verder
een nuttig gebruik van maakt, dan kan men respect
voor hem hebben. Dot respect heeft men n et voor
een man als de apotheker Schittny te Glatz. Deze
had een heilzame balsem uitgevonden. Of zy heil
zaam was "oor de lijdende menschen is Diet bekend,
maar voor den uitvinder was zij dat stellig, want zij
heeft hem tot millionair gemaakt. Dit bleek toen h»
dezer dagen voor de rechitank werd gedaagd, ond*
aanklacht voor niet minder dan een hall niülioen
merk kap,taal aan bclaetlng ontdoken le Lebben.
s„v,. 7* «ele8de werd beieren geacht en
SA'Uny al 5li20o mark boete te betalen hebben,
benevens de ontdoken belastingpenmngen.
Door zal die goeie vriend von opfriosehen. Gevoelt
er .emand me>11) met hem! Dat zon nmplaatst zijn
Neen, don gevoel ik meer voor de jehrljMcr von
ondergaand bnefje. die zoo noode de belasting voor
haar hondje een dood hondje, nog tvcl kon
betalen.
Do gemeente-ontvanger tc Teraor ontving, noda»
hl) de waarschuwingen had doen uitreiken, von een
«<T aangeslagencn her volgend briefje, wnar.n wil
ao namen zullen weglaten.
Lanac Raar 17 veberrewari».
Naam
Me Heer
o„ne? 17 ;eberrw*rie Hep 1-aor ruwen
no oo 'an dea wgon m|jn Honje Die
De 29 Me, tor Dronkc is, wegens zijn ouweder Dom
17 en een Jaar wae hij oudt. Duo Me Heer ik Dagl
mei. Dat ik van een Dode hont betaalle moewt want
ro lai,te ik Hem gebat heel! wao ik Altijt Dc eerste
kcla°ld.e- Nu Hat ik er geen gedachte op
om dat Hg doot ,a Maar meheerIk beu nu
ommagtig om te betaale, van Ottobcr Hep ik al 3
<tage ggewerkt. Tat was Bij. Bijme ouwe baas
Ik ben nu geheel onmagtig.
Nu, dot zou st te erg zijnnog te moeten betalen
voor ec„ diertje, dat men na zoovele Jaren trouw
verzorgen, zeker met een droef hart van 7„n lpdcn
heert moeien terlosaen. Van een ander hondje los
>k een vrnolijker geschiedend,, een Vlaanische mop
Sp,egel-, ging bi, M,ele den Seheerde, om z in
baar t<e laten korten
Als t- geknipt en gekamd wa«, kwam er in den
winkel een schoon hondje met lang krulhaar en
wreef tegen Spiegels' beenen.
Spiegels, zei de barbier, gij hebt daar een
schoon hondje.
't Gaat nog al, zei Spiegels.
Gij zoudt het moeten laten scheren.
En ik ben daar niet tegen, antwoordde Spiegels.
Heel 't liji zou moeien geschoren zyn.
En 't ware niet slecht-, schijnt mij.
En dc scheerder schoor het hondje al het haar
van t lijf.
En nou, zei MIele, de pootjes met een moffeljft
op 't einde?
En de barb er schoor met zorg de vier pootjes.
En nou, zei de scheerder, hoe begeert gy, d.i'
ik t steertje schikke? Met een kwispeltje op 't
oinde?
Dat Is mij al gelijk, zei Spiegels.
Hoe, 't is u al gelijk?
By ja, zei Spiegels al ladiend, dat en is my 1
hondje niet?
De scheerbaas zal zeker niet heel vriendelijk ge
keken hebben, cn de eigenaar van het hondje?.
Zou die genegen zijn geweest om het scheergeld
te betalen, of nrsschien eer geneigd om den scheer
der te doen verbal:secren?
Een ander verhaaltje, van gans- onderen aard,
waarin ook van een scheermes sprake is, is de vol
gende droevige, hartroerende geschiedenis, treffen
door de daaruit sprekende opofferende liefde cene
moedïr.
Een heelkundige bewerk ng gaf aanleiding tot e- i
roerend tooneel in het burgcrlyk gasthuis van An-
oo na.
Een 5-Jarig kindje viel in een ketel kokend wat-r
en had vrees el ijk e brandwonden op verschillend j
gedeelten van het lichaam, vooral aan buik en borst.
Hoewel alle stervensgevaar geweken was, bleven de
wonden ope.i en veroorzaakten den armen jongen
hevige pijnen. De heelmeester zag naar een middel
om het k nd te genezen, en wel door het- bedekken
der wonden met de versche huid van een ander per
soon. Zoodra de moeder dit vernam, bood zij zich
daartoe aan. De heelkundige bewerking had plaa's
ln bijzijn van andere genecsheeren. Het- kind werd
in slaap gebracht, doch dc moeder verkoos wakker
te blijven. Met een zeer scherp scheermes nam de
geneesheer liaar twee stukken vd van het lichaam
en bracht deze op het lichaam van den jongen. De
arme moeier leed op verschrikkelijke wyzc, doch
slaakte geen kreei. Zoodra allea gedaan was, zetie
de moeder zich naast haar zoon, die, met wetend
wat er was gebeurd, haar gelukkig toelachte.
Moge die moederl'efde beloond worden met een
gelukkig herstel vau heiden.
Die innigeverhouding van moeder tot kind doet
mc als van zelf denken aan andere goede verhou
dingen, a-an die van meester of'meesteres tot onder
geschikten. Trouwe dienstboden zijn tegenwoordig
zoo zeldzaam, hoort men veelvuldig klagen, ma.ir
die klacht is schromelijk overdreven.
In Du't-sch'and is het de gewoonte, dat de keizer.n
iedere dienstbode, die gedurende veertig jaar in een
zelfde betrekking is, een gruden kruisje schenkt en
een door haar zelf onderteekend diploma toezendt.
Dat dit niet zoo zeldzaam is. als men wel zou den
ken, bewyzen de volgende cijfersin 1912 kwame.i
daarvoor in Brandenburg 44 personen in aanma-
kingin de Rijnprovincie 38, in Hannover 27 en
^eslfalen 20, enz. Het totale aantal uit alle pjo-
vineièn bedroeg 252.
AVie meenen moc&t, dat- vroeger geen oontract t''s-
schen heer en knecht of d enstmaagd ncodig was,
dat alles toen op rolletjes liep, leze maar eens het
onderstaande uit het arbeidsverdrag, dat in den jare
1545 gesloten werd tusschen Professor Adolf Eicholz
to Keulen en Hilda van Hattingen, die h(j als dienst
maagd huurde.
Vóór alles e scht de professor, dat zij by hit
spinnen en bij dc inkoopen op de markt cn bij an
dere dergelijke gelegenheden alt yd haar best zal doen
om hem geen schade te doen beloopcn en dat zij
zich door boeren en kooplieden niet zal laten beet
nemen.
Hij verbiedt haar zich in fluweel en zijde t< k -
den. 't Was in d:en tijd van weelde en menige
vrouw van den teger.woordigen tijd, die het hoofd
achudt ever de klceding der d'ens'.boden, zou het
nu waarschijnlijk niet noodig achten deze bepaling
in de d enstovereenkomst op te nemen.
Vooral moet Hilda goed voor zijn huis zorgen,
als hij uit is zij mag dan geen koffievisitea houden
of andere Yr'endnnen en bekenden binnenlaten. Ook
mag zij zelf niet op bezoek gaan in dien tijd.
Mocht ze door een besmettelijke ziekte worden
aangetast, don moet zy het hui» verlaten en naar
h»nr bekenden gaan dan wordt er ook geen loon
meer uilbe'aald.
De professor zorgt voor keukenschorten voor de
dienstbare, maar deze blijven zijn eigendom en de
versietene moet zij hem uitleveren. Men ziet, dat
de profes-or wel een beetje wantrouwend en „pen
ning zestien" is.
Wat zij breekt, moet zij betalen, ten minste, als
het de moeite waard is.
Komt Hilda deze bepalingen niet na, don is het
voor den professor een reden om haar den dienst
op te zeggen, met een opzeggingstermijn van 14
dagen. Overigens verbinden beide partijen zich voor
een jaar.
Het loon zal vier gulden per jaar bodragen
bovendien krijgt zij roet Kerstmi» één gulden, een
hemd V3fi Let eigcai gesponnen vlas en een paar
schoenen.
Ten teenen, dat de overeenkomst gesloten is. gcefl
de professor aan de nieuwe dienstbode in tegen-
woordighe d van de vrouwelijke getuige een band-
penning van 3 Albnshoeveel dat was. kunnen w^j
niet opgeven, maar, in aanmerking genomen het jaar
loon yan vier gulden, zal het wel niet veel geweest
,iin- KEUVELA ML
