Premie voor onze Lozers.
„DE EEMLANDER".
Dinsdag 11 November 1913.
FEUILLETON.
DOKTER JOOST
I2de Jaargang.
fi#. 116
Hoofdredacteur: Mr. D.J. VAN SCHAARDENBURG.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 8 maanden voor Amersfoort l.OO.
Idem franco per post1.50.
Per week (met gratis verzekering tegen ongelukken) - 0.10.
Afzonderlijke nummers - 0.05.
Deze Courant verschijnt dagelijks, behalve op Zon- en
Feestdagen.
Advertentiön gelieve men liefst vóór 11 uur, familie-
advertenties en berichten vóór 2 uur in to zenden.
Bureau: UTRECHTSCH ESTRAAT 1.
Intercomm. Telefoonnummer 66.
Uitgevers: VALKHOFF Co.
PRIJS DER ADVERTENTIËN:
Van 15 regels f 0.5C,
Elko regol meer O.IO,
Dienstaanbiedingen 25 cents bjj vooruitbetaling.
Grooto letters naar plaatsruimte.
Voor handel en bedrijf bestaan zoor voordeoligo bepaling©*
tot hot herhaald advorteoren in dit Blad, bij abonnoment.
Een© circulaire, bevattendo do voorwaarden, wordt of
aanvraag toegezonden.
Door een overeenkomst met een
bekende firma te Amsterdam,
zijn wij in staat gesteld, onzen
lezers eene traaie premie tegen
zeer lagen prijs te kunnen aan
bieden,' n. 1. zes prnchtige repro
duction in orgineele kleuren naar
OudsHoiiandsclie meesters, voor
den prijs van 12.110 (Franco thuis).
Tegen inlevering van onder-
staanden Bon kan men na betaling
van genoemd bedrag, deze repro
duction, in een keurige porteteuil
le vervat, aan ons bureau ver
krijgen.
De reproducties, welke cou at-
meiing liebbeu van 40 bij 5M c3ï.,
zijn naar de volgende meesters
A, van Ustade „llaringvrouwije".
Frans Hals„Ue vroolijkc drin
ker''.^. tx. Breukelcnkam: „Ver
trouwelijk gesprek", ti. Jletzit
„liet ontbijt". J. Jü. Molenaar
„Dame aan't Klavier", Joli. Ver
meer„liet Melkmeisje".
De Administratie.
De ondergeteekende verzoekt
te mogen ontvangen, tegen beta,
ling van t Ü.UO (Franco thuis1,
de premie-uitgave van liet Amerst.
Dagblad, zes reproducties in
origineelekleuren naar Ond-Holl.
meesters.
Naam: Woonplaats:
Dezen bon in te zenden: Bnrean
Amerst. Dagblad, Ftr. Str. X
Amersfoort.
Kennisgevingen.
BEKENDMAKING. SCHIETOEFENING.
De Burgemeester van Amersfoort biengt Ier
openbare kennis, dat op Donderdag 13 Novem
ber 1913, door het 3de Regiment Vesting-Artil
lerie eene schietoefening zal worden gehouden
op het Schiet- of Oefeningsterrcin op de Leus-
derheide.
De kanonnen worden opgesteld Zuidelijk van
den Rijksstraatweg Amersfoort—Utrecht, ter
hoogte van M.P. 846. Eh wordt geschoten in
de richting van de Treekcr Duinen, op schijven
opgesteld op de Leusder Heide.
Het geheele terrein in de Schootsi ichting tot
aan den Treekerweg moet gedurende de oefening
als onbegaanbaar worden beschouwd; het zal
tijdig in de rondte met roode vlaggen en posten
worden afgezet.
De oefening zal aanvangen te ongeveer elf
uur v.m., het einde zal aangegeven worden door
het strijken der vlaggen.
Met toestemming van de betrokken Autoritei
ten wordt gedurende de Schietoefening het ver
keer gestremd op het -gedeelte van den Provin
cialen Grindweg van Doorn naar Leusden, ge
legen tusschen de K.M. Palen 6£ en 9, en op den
Treekerweg.
Waarschuwingsborden zullen de afsluiting van
het verkeer nader aangeven.
Een ieder hoede zich voor het aanraken van
een niet gesprongen projectiel wegens het ge
vaar voor ontploffing. Zulk een projectiel is op
de ware grootte hiernevens afgebeeld. Van het
vinden van zulk een projectiel wordt bericht in
gewacht bij den Commandant der Vesting-Artil
lerie, Kazerne der Vesting-Artillerie te Utrecht,
waarna het door diens zorg onschadelijk zal
worden gemaakt.
De schijven, vlaggen, telefoongeleidingen, enz.,
zijn R'jkseigendom, waarvan het ontvreemden
starafbaar is volgens de wet.
Amersfoort, November 1913.
De Burgemeester,
VAN RAND WIJ CK.
Met nieuwe ministerie en
tiet uatiuiiiiiii grondbezit.
IV.
In onzen lijd is alleen de Staat bij' machte
werken van zulk een reusachtigcn omvang
als de drooglegging der Zuiderzee tot stand
le brengen. De geschiedenis van het Panama-
kanaal is een mooie illustratie dezer bewe
ring. De Staal toch kan niet slechts, veel ge
makkelijker dan particulieren, de beschik
king erlangen over de reusachtige kapitalen,
welke voor de totstandkoming vereisebt wor
den, maar hij heeft bovendien een staf van
bekwame ingenieurs in zijn dienst en is daar
door ten allen tiide in staat de groote tech
nische moeilijkheden het hoofd te bieden. Als
een werk van den omvang als het hier be
doelde inderdaad kan worden uitgevoerd
en wij gelooven dat zulks het geval is -
dan heeft het de meeste kans van slagen als
de Staat het onderneemt.
Maar met de drooglegging en al den aan
kleve van dien, als het graven van afvoerka
nalen, het leggen van ringdijken en het bou
wen van sluizen is de zaak niet klaar. De
nieuw gewonnen grond moet in cultuur wor
den gebracht en in cultuur worden gehou
den.
De aard van dit wenk Is een heel andere
dan die van dc drooglegging. De laatste is
een nauwkeurig begrensde arbeid, waarvan
begin en einde zijn aangegeven, dc cullivee-
ring, dc voortdurende bebouwing is een werk,
dat nooit eindigt en zich gaandeweg hooger
ontwikkelt. Bovendien wordt de landbouw
in hooge mate beïnvloed door plaatselijke ge
steldheid en door dc grilligheden van de
markt.
Deze eigenaardigheden van het landbouw
bedrijf zijn oorzaak, dat centralisatie hoogst
nadeclig kan worden, wanneer zij te ver
wordt doorgevoerd. Het wil ons voorkomen,
dat hel beheer der nationale gronden slechts
dan op het voordeeligst kan geschieden, wan
neer het aansluit aan de tegenwoordig ge
volgde wijze van bebouwing. Voorschriften,
van hooger hand gegeven om de soort der te
verbouwen gewassen te bepalen, zijn ten allen
■Lijde slechts bij machte geweest het land
bouwbedrijf te drukken. Dii bedrijf ontwik
kelt zich het best en werpt dientengevolge de
meeste voordeden af, wanneer het in volle
vrijheid kan worden uitgeoefend. De hoer, die
zijn rogge goedkooper kan koopen dan zelf
verbouwen, houdjt van zelf op niet dit gewas
l© kweeken en zoo is het mot alle produc
ten op landbouwkundig gebied. De landbou
wer regelt zijn bedrijf naar de bestaande vraag
en hij doet dit le gemakkelijker, naarmate hij
vrijer is in de uitoefening er van.
Hdt spreekt van zelf, dat de stof van land
bouwkundige ambtenaren, welke dc Slaat tc-
goniwoiordig bezit, ook in de tiotddoansb bij de
.cultiveering der nationalegronjden uitste
kende diensten kan bewijzen; die staf zal
zelfs aanmerkelijk moeten worden uitgebreid.
Maar het eigenlijke bedrijf dient in handen
te blijven van boeren, evenals het dat thans
is op de gronden in particulier bezit.
Of nu de pachten, door de boeren betaald,
worden gestort in de kassen der te stichten
gemeenten, of rechtstreeks in 's rijks schat
kist, of dat zij zouden moólen vloeien in een
speciaal voor dezen tak van dienst te stichten
aparte kas, zijn zaken van minder beteckenis,
althans voor het oogenblik. Ons zou het meest
toelachen eene regeling/ waarbij de baten,
althans voor een belangrijk deel in de ge
meentekas zouden vloeien.
Voor de bepaling der pachten zouden wij
het beslist noodig achten dat plaaltselljike com
missies, bestaande uit landbouwers, werden
aangesteld. Daardoor toch zou het mogelijk
zijn, de pachten in overeenstemming te bren
gen met de meer of minder gunstige plaatse
lijke gesteldheid. De pachten zouden om de
vijf of tien jaar moeten worden herzien.
Bij het verpachten van een gemeentelijke
of staatsboerderij zou als regel moeten gel
den, dat een pachter niet van de plaats ver
wijderd zou laiDnen worden, zoolang op hem
als beoefenaar van het bedrijf geen aanmer
kingen kunnen worden gemaakt. Deze regel
zou dezelfde voordeeüge gevolgen mcft zich
brengen als liet voor dc Groninger boeren
zoo li-eiLzajam werkende beklemrecht en alleen
met dit onderscheid, dat de beklemde boe
ren in Groningen een voor den tegenwoordi-
gen tijd veel te laag recht betalen.
Ilct zou kunnen zijn, dal de kortzichtigheid
van sommige gemeentebesturen, of ook eene
neiging der paclitcommissiën tot nepotisme
de goede bebouwing van den grond in den
weg zouden staan. Daarom zou hel gewenscht
zijn, dat beide voortdurend onder controle
van provinciale of staatsambtenaren stonden
en dat hooger beroep op hunne beslissingen
^erd toegelaten. Iloe nuttig en noodig staats
toezicht is op het beleid der gomccntcn in
zaken van algemeen beiang, bewijst het on
derwijs.
Wij hebben in zeer algemeeue trekken aan
gegeven, hoe de Slaat of dc gemeente de nieu
we gromden op de geschiktste marnier zou kun
nen hcheeren, zoodat de opbrengst er van
zoo goed mogelijk verzekerd zou zijn en hun
ne balen zouden komen ten algcnieencn nut
te.
In een couranten-artikel kon deze belang
rijke zaak niet breedvoeriger worden behan
deld. Maar dit is ook niet noodig. Dc hoofd
zaak is, dat de gronden, die voor rijksgold
worden gewromicn, in liet bezit der gemeen
schap behooren le blijven. Zij heeft recht op
dc waardevermeerdering, welke in dc toe-»
komst deze landerijen zullen ondergaan, om
dat zij ook haar ontslaan te danken heeft aan
dc gemeenschap.
Hierop dc aandacht te vestigen was het
doel dezer artikelen.
J u 11 i u s.
Politiek Overzicht.
Ce -taaisgrEep in China.
TussJieu de verkiezing van Juausjikai als
president van de republiek Cliina en den
sU-jtsgrtep, waardeer hij meer dan driehon
derd leden va»l de nationale vergadering van
hun mandate vervallen, verklaart, liggen
slechts enkeie weken. Den lOen October van
dit jaar, bij dc a ïvaarding van zijn ambt, las
Juansjikai ce te boodschap voor aan de na
tionale vergadering, waarin hij beloofde bij
de vervulling x zijn ambt met volledige
rechtvaardigheid en wettelijkheid te werk te
zullen gaan. hij vatte zijee rede samen ïu dc
twee teekens, Tao Teh, d. i. reinheid van ze
den, en «verkondigde zijn yrogramma in vier
vordore teekens: Tat.ung, Hsin, Tu en Tsjing,
hetgeen beteekent Trouw, goed geloof,
standigheid en t-.rbjkheid. Nog geen maand
later ontbindt hij dc Kwoininglang, de op
positiepartij in het parlement 13C van do 274
senatoren en 220 van de 596 afgevaardigden
zijn tegelijk op de verbanningslijst geplaatst.
liet is voor westersche begrippen moeiclijk
tusschen die twtc ftiLen verband te vinden.
Dal bestaat echter misschien toch wel. In de
Temps komt een verhaal voor van ©en cor
respondent over de omstandigheden, waar
onder de verkiezing van Juansjikai in haar
werk is gegaan. Daarin wordt gezegd:
Velen zijn hier verbaasd geweest, dat de
uitslag met zooveel moeite is verkregen. Men
verwachtte eene verkiezing bij eerste stem
ming. \olgens ili.ientingen uit ernstige Chi-
neescae bron zou dit onverwachte verzet te
wijten zijn geweest aan het feit, dat sedert
eenigo c lijd Juansjikai zijne kas geheel ge
heel gesloten had De buitensporige eischen
van dc parlemen'slcden, het vertrouwen dat
hem de vernietiging van den Sudistischen
opstand verschafte, en vooral de zekerheid
die hij bezat van len slotte toch gekozen te
zullen worden, hadden hem bewogen dien
maatregel te nemen. De toestand werd, naai
't schijnt, onmogelijk. Zijne aanhangers zelf
begonnen eischen t«* stellen. Vergramd omdat
zij zagen dat de kwomingtangs werden ge'
kocht, beklaagden zij zich, dat zij werden op«
geofferd, en vroegen op hunne beurt geld
liet eenige middel om aan al deze aan»
zoeken een eii.de te maken, die nog ondra
gelijker werden, omdat de geldmiddelen snel
verminderden, as niels meer aau iemand
te geven.
„Het geval van de nict-verkiezing was ove
rigens voorzien. Juansjikai zou dan, zoo ver»,
zekert men, eene reis naar zijne bezittingen
in lloiian voorgewmd hebben, en twee regir
menten werden gereed gehouden om hem to
beletten te vertrekken en hem mei geweld
naar zijn palcis terug te brengen. Ik weet niel
wat or jiust is in dil 13-Brumairc-plon, maas
behalve dat cit wordt gezegd in zeer goed
ingelichte kringen, was het werkelijk do
etnige logische of lossing van de geheele
politiek van ivan sederl het begin van dc re
volutie. Hij heeft inlusschen die houding var
brutale openhartigheid niet behoeven aan tt
nemen."
Deze mcdedeciingen over 't geen is omge
gaan op den dag der presidentsverkiezing
werpen een eigenaardig licht op dc nu ont
vangen berichten over den staatsgreep, dit
sedert heeft plaats gehad en waardoor nicf
alleen de oppositie van de kwoininglangparlij
is gemuilband, inuar feitelijk hel geheele
parlement wordt vernietigd. Het krachtig
optreden van den president, waarin de Euro
peanen in Peking algemeen het begin van
eene dictatuur willen zien, schijnt het gevolg
te zijn van het optreden van eene parlemen
taire commissie, die belast was met het ont
werpen van eene nieuwe grondwet. Daarin
was eene beperking opgenomen van dc macht
van het uitvoerend gezag, om aan hot parle
ment beslissenden invloed te verzekeren, ook
over de loopendo rcgecringshandelingcn.
Daarop schijnen de drie door president
Juansjikai uilgevaardigdc decreten een ant
woord le zijn. Men moet erkennen, dat h(*
kias is uitgevallen-
Wat zegt Europa lot deze dingen? Voors
hands worden zij nogal berustend opgeno
men. Zoo schrijft dc Temps: „Het komt nicT
aan de westerlingen toe parti, le kiezen in
dit op zijn Gkineesch gevoerde duel. China
is klaarblijkelijk slechts eene republiek in
naam, en dc maeklsovcrschrijdingen zijn er
regel. In afwachting van den nog ver afzijn-
den dag, waarop het ^ezag van de wot zijne
rechten zal hebben herwonnen, is alles wat
Europa gerechtigd is te wenschen, dat China
een vast cn duurzaam bewind heeft. In dat
opzicht zal de dictatuur van Juansjikai mis
schien bevredigende uitkomsten kunnen heb
ben."
In gelijken zin schrijft dc Times: „Het repu
blicanisme was In China nooit eene lastbare
werkelijkheid. Iicien is het nog slechts dc
schaduw van een droom. Ilct patriarchale
stelsel, dat de president als dictator heden
weder in eere brengt, is datgene wat, men
moge zeggen wat men wil, altijd nog liet bestf
geschikt is voor een volk met eene zoo diep
ingewortelde veieering voor het vcrlcden-
Juansjikai, de meest begaafde van de vaders
en moeders van het volk, brengt slectys de
overtuiging tot uitdrukking, dat alle in
stincten en tradition van zijne landslieden
Iedere onthulling van een geheim is de
schuld van hem, die het heeft toevertrouwd.
EN ZIJN ZEVEN ZORGEN.
11 DOOR
MARIE DIERS.
Er waren bijna volwassen meisjes, en de
achttienjarige Regna behoorde daa'rtoe, die er
wal voor gegeven zouden hebben, als ze Peter-
:hen eens hadden ikunnen uitvragen. Men zou
t de verontwaardigde moeders gaarne ge
gund hebben, dat ze eens zagen, hoe haar
tecderlijk behoede dochters met begeerige,
leelijkc, onwaardige nieuwsgierigheid om een
kind heen stonden, dat ze met haar heldere,
onschuldige, een klein beetje onstemde, Ver
baasde oogen aanzag, en hoegenaamd niet
ratte, wat ze eigenlijk van haar wilden, dat al
lat geheimzinnige gegichel en de opgeschroef
de onrust niet begreep, omdat de werkelijk
heid en de groote waarheid haar het hart niet
onrein, doch rein en sterk hadden gemaakt,
zoodat er geen voeling bestond tusschen haar
m de nieuwsgierigen.
»>Ja, ja," zeide dominee Moritz in zijn pas
torie met de armzalige houten boekenplank-
ies» >»de dokter doet alles verkeerd. En toch is
iet waar, dat de goede God steeds naast hem
ttaat en alles weer in 't reine brengt. Jullie
kunt zeggen, wat je wilt, Joost is toch een
kind van Gods genade. En dezulken brengen
alles tot een goed einde. Maar dat is o.ok waar:
hij doet alles verkeerd!"
Inge en Peter zaten op de houten banken te
wachten. Inge z^t met de lappen stof op haar
schoot. Vrouw Grolman verbaasde er.zich
over, dat de dokterskinderen hier gingen zit
ten, waar ook de a'rmen zalen. Doch Peter
wast, dat dit een consult zou worden, waarop
men zou hebben te wachten, deze kwestie kon
niet zoo maar even terloops behandeld wor
den.
-Baas Lücke met de zeere oogen walweg;
toen wachtte de vrouw, om de kinderen van
den dokter te laten voorgaan,'doch Peterchen
gaf haar een wenk, want zc wist hoe het
hoorde.
Inge kreeg het er benauwd bij, doch telkens,
als ze naar de afschuwelijke stoffen keek, werd
haar moed weer groöler. Dat was wel een
strijd waard I
„Wel, wel!" zeide dokter Joost, toen hij
twee zijner dochters hand in hand op den
dïempel zag slaan. Het was in <le herfstva-
canlie, de dag was koel en bewolkt, doch het
bloed was hem naar 't hoofd gestegen, daar
hij reeds van den vroegen morgen af hard ge
werkt had. Toeh was hij bijna nooit ATOolij-
ver gestemd dan in zijn spreekuren.
„Vade'r, Inge wilde u iets over haar jur
ken zeggen," zoo begon 'Peterchen het moei
lijke onderhoud, en hielp haar zuster over
den eersten steen heen. De vader keek van
het roode en lichtblauwe goed naar zijn rood-
lokkig kind, wier wangen begonnen te gloeien
en wier groenblauwe oogen schitterden.
„Laat Peter los," beval hij. „Kom eens hier."
Er tlrilde iels in zijn jzezicht, toen hij haar
aanzag. Er was een groote vreugde in hem.
„Daar komt weer een vogel aangevlogen om
op mijn hand te gaan zitten zoo iets ging
hem door zijn brein. Doch hij was bang, den
vogel schuw te maken, als hij zich op dc een
of andere wijze le heftig bewoog of hem nog
verder aansprak. Deze gedachte maakte hem
heel stil, deed hem zwijgen cn was oorzaak,
dat hij er zoo kwaadaardig uitzag als een
beer, en 'dat hij weer, om met dominee Moritz
te spreken, alles zo.o ontzettend ve'rkecrd deed,
dat het niet Veel scheelde, of Inge had haar
herboren moed weer jverioren.
Doch gelukkigerwijze vond ze de stoffen
zoo vreeselijk, en vielen haar blikken er juist
op, toen ze de oogen angstig neersloeg, dat
dokter Joost, als de kwestie nog op dc een of
andere manier tot een goede oplossing kwam,
niet zich zelf, doch deze toevallige bijomstan
digheden dankbaar meest zijn.
„Vader, wees niet boos ik ik geloof
dat ik deze kleuren niet kan dragen
Eensklaps keek hij op, een onaangenaam
beeld kwam hem voor den geest, Iiij dacht
aan Regna, aan wier hart hij geklopt had en
wier antwoord vol was geweest van blouses
en danslessen. Hij vergat, hoe angstig fladde
rend deze jonge vogol op zijn hand zat, en dat
hij zijn adem ingehouden had, om hem niet
te verjagen.
„Wat wil je dan anders?" zei hij barsch.
Inge wist niet, wat voor kwaad ze gedaan
had, ze wist niet, dat niels op aarde haar va
der erger pijn deed, dan bedrogen te worden
in zijn plotseling opbloeiende hoop ten op
zichte van zijn kinderen. Ze had nauwelijks
een ander antwoord verwacht. Ze wist, dat
het iets gewichtigs en vermetels was, wat ze
ondernomen had, en nu ze reeds midden in
het vuur stond, voelde ze, dat haar moed eer
der toe- dan afnam.
„Als U me slechts toestaan wilt, naar den
svinkel te gaan cn ze le ruilen," zeide Inge.
„Ik wil niets beters of duurders, doch slechts
een kleur, waarbij ik pas."
Dokter Joost begon te spotten.
„Bij welke kleur meen je dan te passen?"
Inge bloosde hevig, doch meer van opge
wondenheid dan van schaamte. „Vader, zie
toch eens en ze hield de blauwe stof bij
het groene laken van de schrijftafel.
„Niemand zou dit bij elkaar willen zien.
Zulke dingen voel ik zoo scherp, Vader, zoo
iels kan me zoo ongelukkig maken, maar ook
zoo gelukkig! Ik ben bleek cn heb rood haar,
zou U me niet willen toestaan, de kleuren
zelf te kiezen? U zou me zoo blij maken."
„Sta je dan altijd voor* den spiegel om te
besludeeren, of dc kleuren bij elkaar hooren?"
vroeg de dokter. Doch het feit, dat Inge zoo
vurig cn geestdriftig voor haar ideeën ijverde,
maakte de teleurstelling, die hij gevoeld had,
reeds weer wat kleiner.. Hij zelf had minder
dan wie dan ook verstand van kleuren. Hij
zag slechts vaag in een van zijn kinderen weer
een golf komen aanrollen, die allerlei gehei
men, waarvan hij niets had geweten, met zich
bracht
„Ik weet het van zelf," antwoordde Inge
eenvoudig weg.
„Ja, daar ben je zeker heel trotsch op. klein
ding?" zei de dokter. „Doch ben je dan zoo
zeker van je zaak? Verbeeld je je, dat je zulk
een oneindig veel beteren smaak hebt dan je
vader, die ziah veroorloofde, deze kleuren te
kiezen?"
Inge antwoordde niet dadelijk. Ze keek
beurtelinizs naar de stoffen en naar baas y**
der. Op haar ernstig, door den strijd voor
haar overtuiging hooger gekleurd gezichtje
\erschcen een klein, klein guitig glimlachje.
Het was, alsof een schalksche straal, die door
haar oogen gleed, tot den dokter sprak: „En
jij durft nog wat zeggen jij, die dit goed
hebt uitgezocht?"
Toen echter Ebcrhard Joost dit schalksche
glimlachje zag, had ze zijn hart heclemaal
veroverd.
Het was hem plotseling te moede, alsof hij
Annemaric in 't gelaat keek. Die was ook ccn
vriendin geweest van kaboutertjes cn kobol
den. De dokter had zich met al zijn geleerd
heid nog zoo hoog verheven kunnen wanen
boven dergelijke nietige dingen als kleuren en
stoffen, zulk een guitige blik joeg zijn heele
verwaandheid op do vlucht en maakte hem
weer tot een heel nederig mensch.
Hij stond op. Iiij haalde zoo ruim adem, als
of hij een heet, nauw buis uitgetrokken had.
„Inge," zei hij, terwijl hij haar bij de schou
ders pakte, „breng dan in Gods naam zoo
gauw als je kunt, dit leelijke, bonte goed uit
mijn huis weg. En als je dan zoo knap bent,
als je je aan me voordoet, dan kun je ook
heel goed voor de andere meisjes de passende
kleuren uitzoeken. Maar geen geld verkwis
ten, verstaan? Jij, dwaas kind! Geen mcnsch
kaa er zich een flauw begrip van vormen, op
wat voor gedachten jullie meisjes allemaal
komt! Daar korat er zoowaar eerttje, voor wie
't geluk van een paar kleuren afhangt l"
*rjn
V
Wordt vervolgd.
