0OO13 de Dea$d.
Wat Moeder gezegd had.
Naar het Engelsch
van
L. E. Tiddeman.
Vrij bewerkt door C. IL
HOOFDSTUK V.
B ij den dokter.
Er zijn zooveel personen in hel groole Lon-
èfen, die Oom Jaap heeten, zoodal dokier
iWest bij wien Ralph was binnengedragen
natuurlijk niet wist om wien hij sturen
moest. Maar er was iets anders, dat zijn volle
zijn zuster vertellen zou, zoodra deze thuis
kwam. Oom Jaap noch de dokter schenen bang
voor haar te zijn-
Dit verbaasde Ralph eigenlijk nog het meest
Hij begreep niet, hoe zij durfden, maar het
kwam zeker doordat zij mannen waren, want
Mina en Jans hadden altijd ontzag voor Anna
Zij was zóó gouw boos, dat zij haar zooveel
mogelijk uit den weg gingen om geen onge
noegen met haar te krijgen, maar het ergst
van alles was, dat zij haar meesteres en haar
meester voortdurend in den waan liet, dat
alles goed ging en zij heel vriendelijk en lief
voor Ralph was. Zij trachtte den dokter en
Oom Jaap op dezelfde wijze om den tuin te
leiden.
„Ja maar, meneer," zei zij, toen de dokter
ha^r eens flink de les gelezen had, „ik zal
alles voor hem doen wat ik kan, al is hij ook
aandacht eischte en dat was dc gebroken arm 1 noK 200 ondeugend geweest Het spijt mij
van den kleinen jongen, want die moest gezet
worden.
„Ik geloof," zei de dokter legen zijn patiën
tje, „dat je graag heel dapper wilt zijn."
Hoe weet u dat?" vroeg Ralph.
„Dat zie ik dadelijk aan je."
„Zie ik er dan uit als iemand, die heel dap
per wil zijn?" vroeg Ralph opnieuw. Hij keek
in den spiegel en zag niets bijzonders aan j
zijn gezicht.
vrecselijk, dat hij een ongeluk gekregen heeft
en ik zal hem vol zorg oppassen.''
Ralph keek den dokter met zijn grootc oogen
angstig aan. Zijn gezichtje was heel bleek. Hij
durfde niets zeggen, want hij was bang voor
Anna, maar als oogen kunnen spreken, dan
deden de zijne het. Zij schenen te smeeken:
„O, laat mij alsjeblieft niet door Anna oppas
sen
„Ik vcrtrou\v je de zorgen voor mijn
„Anna zei gisteren nog, dat ik kinderachtig I patiëntje niet toe," zei dokter West. „Ik heb
.was," ging hij voort.
„Dan weel Anna er niets van. Kom, kleine
»aas!"
Dokter West deed zijn werk vlug en voor
zichtig; ioch kon hij niet beletten, dat Ralph
opnieuw flauw viel, al uitte hij ook geen enke
len kreet. De dokter had gelijk: hij was wer
kelijk een dappere jongen en bovendien willen
.wij niet graag als de menschen een goeden
dunk van ons hebben dal zij later zullen
zeggen, dat zij zich vergist hebben.
Terwijl Ralph bewusteloos was, voelde dok
ter West eens in zijn zakken, om te zien of hij
een lieve, moederlijke vrouw noodig. Is die
hier in huis?''
Dc dokter keek eerst Anna aan, toen Oom
Jaap en eindelijk Ralph.
Hoewel de kleine jongen de juiste beteeke-
nis van deze woorden niet heelemaal begreep,
wist hij toch te antworden.
„Mina! o, laat u alsjeblieft Mina koment"
riep hij uit, zoodat er tot groote veront
waardiging van Anna om Mina gestuurd
werd. Meneer Ti mm ins was gelukkig veel
beter, zoodat Mina zich weer op hafir post in
de keuken* bevond. Zij vroeg verbaasd, wat er
ook achter zijn adres kon komen. Hij haalde i gaande was en toen zij Ralph zag. snelde zij
ei slechts een flik uit, die Ralph voor zijn op hem toe. In het volgend oogenblik sloeg zij
móeder bewaard had.
Maar wal was dat daar op den grond?
ten stukje verfrommeld papier, dat zeker weg
gegooid zou zijn, als het oog van den dokter
er niet toevallig op gevallen was. Hij raapte
haar armen om zijn hals heen en liefkoosde
hem, zooals zij het haar eigen dochtertje Jes
sie gedaan ^ou hebben. De dokter en Oom
Jaap stonden zwijgend toe te kijken. Zij be
grepen, dat dit de geschikte persoon was om
het op*en las glimlachend mevrouw Foster's den kleinen jongen te verplegen. Zij zeiden
naam. Hij had haar wel eens bij zijn zieken dus zonder op Anna of haar verontwaar-
0111 moet en wist haar adres. Wal zou zij be- diging te lellen dat Mina Ral^h verzorgen
jdroefd zijn, als ze hoorde van het ongeluk, dat zou.
baar kleinen jongen overkomen wasj Hij wist,
dat zij zwak was en vreesde, dat het haar erg
zou schokken. Wat moest hij doen? Hij zou
maar eens wachten, tot zijn patiëntje weer
bijkwam; dan zou de jongen hem zelf nadere
„Mina is niet berekend voor haar taak en
mevrouw heeft Ralph aan mij toevertrouwd.
zei Anna.
„En ik als dokter vertrouw hem in over
leg met zijn oom aan Mina toe. Meer heb ik
bijzonderheden kunnen veïtellen. Spoedig je niet te zeggen. Je kunt gaan," zei dokter
kwam Ralph bij en bracht hij den dokter op West.
de hoogte. Deze had innig medelijden met den Het zou heel moeilijk zijn te beschrijven,
jongen. Ralph had geprobeerd te doen wat hoe Anna bij deze woorden keek en nog moei-
rijn moeder gezegd had en de uitkomsten wa
ren zoo geheel anders dan hij verwacht had.
O was er niemand geweest om hem te hel
pen of moed in te sprekenI Hij smeekte den
dokter toch alsjeblieft niel om Anna te sturen.
„Ik wou zoo graag, dal Oom Jaap kwaml"
tei hij.
..Oom Jaap zal komen, kleine baas, maar hij
kan je niet oppassen. Daar hebben wc een
vrouw voor noodig, al geloof ik niet, dat Anna
de geschikte persoon is."
Hét laatste gedeelte van den zin was niet
bestemd om door Ralph gehoord te worden.
Toch werd het door hem opgevangen.
„Nee," zei hij, „Anna niet, laat u Mina als
jeblieft komen. Dat zou Moeder zeker goed
vinden, want als ik ziek ben, mag alles van
Moeder. Het is heusch heel prettig om ziek te
zijn als Moeder thuis is.''
Het resultaat van dit korte gesprek was,
'dai er om-Oom Jaap gestuurd werd door dok
ter West, die nu zijn adres wist en nadat
Ralph zijn hart bij zijn oom had uitgestort,
nam dokter West meneer Sefton zoo heette
Oom Jaap ter zijde.
Ralph,
Oom Jaap legde zijn hand op het voorhoofd
van zijn neefje en Ralph vond, dat het net
,was, alsof hij Moeders hand voelde.
„De dokter en ik zullen je naar huis bren
gen," zei Oom Jaap, „en ik beloof je, dat je
geen knorren zult krijgen. Natuurlijk had je
niet alleen mogen uilgaan, maar je dacht ze
ker, dat Anna meende, wat zif zei?"
„Ja, dat dacht ik stellig," antwoordde Ralph,
crwijl hij zijn oom eerlijk aankeek.
„De menschen moesten eigenlijk alleen ze;
lijker alles op te teekenen, wat zij na het ver
trek van den dokter te beweren had.
„Ik heb mijn orders en zal die opvolgen,"
zei Mina. „Ga alsjeblieft de kamer uit, Anna;
ik zal den armen jongen verzorgen en hem
zooveel vertroetelen, als ik maar kan. Wat
moest Ralph aan zijn oom vragen, dat je hein
naar hem toe stuurde? En waarom was je
boos, dat hij zijn speelgoed weggaf? Hij heeft
een warm hartje en dat is meer dan jij bezit,
jammer, genoeg."
Anna zei, dat zij niet van plan was de kamer
te verlaten en dat zij wel eens wilde welen,
wie .er nu voor het eten moest zorgen. Intus-
schen wa*s Jans binnengekomen en deze ver
klaarde zich' gaarne bereid Miiyi's plaats in
de keuken in te nemen. Op het laatst deed
Mina de deur voor Anna open en even later
lag Ralph in zijn bedje. Hij was erg slaperig
en toch wilde de slaap maar niet komen. Hij
was onrustig en warm. Mina bracht henv ver-
frisschende dingen om te drinken en te eten
en toen hij eindelijk in slaap viel, werd hij tel
kens verschrikt wakker en één- of tweemaal
begon hij zelfs te schreien. Ilij hield echter
„Hoef ik dan niet naar Anna terug?" vroege spoedig op, omdat dokter West hem een dap
peren jongen liad genoemd.
Toen de vriendelijke dokter den volgenden
morgen kwam, zei hij, dat Ralph koortsig was,
hij kon echter niet toeslaan, dat de dekens
weggenomen werden, zooals de kleine jongen
vroeg.
Hoe verder de dag verliep, hoe koortsiger
Ralph werd. En toen Oom Jaap eens naar
zijn neefje kwam kijken, en grapjes met hem
wilde maken, was 't net, of hij 't lachen ver
leerd had. Er kwam zelfs geen glimlachje op
zijn gezicht en tegen den avond had hij zoo'n
fen, wat zij meenen," mengde de dokter zich harde koorts, dat hij Mina niet eens herkende,
fn het gesprek, „en ik geloof, dat die Anna al Hij dacht, dat Anna voor zijn bed zat en hij
heel weinig tact heeft om met kinderen om ijlde van angst.
te gaan. Ik zou haar niet graag een patiënt i „Je bromt altijd op mij!" riep hij. „Ik hou
van mij willen toevertrouwen en daar dil heelemaal niet van je stuur Mina toch l"
baasje mijn patiënt is want de dokter van Mina was niet in staat hem aan het verstand
de familie Foster is uit de stad zal ik hem ie brengen, dat zij het werkelijk was en er
voorloopig blijven behandelen en zorgen, dat kwamen tranen in haar oogen. Zij wilde zich
hij goed verpleegd wordt." I echter goed houden en slikte ze in. Zij had
Oom Jaap bestelde nu een rijtuig en in zijn j *s nachts bij Ralph gewaakt en gunde zich
afwezigheid vernam dc dokter nog heel wat ook over dag geen rust.
meer van Ralph, zoodat hij weldra van den Inlussehen was er natuurlijk aan Ralph's
'geheelen toestand bij diem thuis op de hoogte vader en moeder geschreven om hen van het
was. voorgevallene op de hoogte te brengen. Elk
Dokter West en Oom Jaap waren onder het oogenblik konden zij thuiskomen. De kleine
naar huis rijden heel vriendelijk en zorgvol i jongen wist hier echter niets van. Hij was hard
voor den kleinen jongen. Ralph yond het heer-ziek, maar het was niet zijn gebroken arm,
lijk weer eens vertroeteld te worden en hij welke den dokter het meest zorg gaf. Ilij
voelde zich niettegenstaande zijn gebroken j ijlde vreeselijk en had zulke hooge koortsen,
arm - gelukkiger dan hij in tijden géweest I dat hij niets bemerkte van hetgeen cr om hem
iwas. 1 heen gebeurde.
„Soldaten loopen ook wel eens zoo, met hun j Uren aan een stuk kon hij onbewegelijk en
arm in een verband," zei hij. „en zij worden i zonder één woord te uilen, blijven liggen en
toch nooit uilgelachen. Ik hoop maar, dat ze j dan weer begon hij plotseling verward te gil-
xnij ook niet zullen uitlachen." len, tot groote ontsteltenis van degenen, die
Beide heeren verzekerden hem, dat nic- j hem gadesloegen,
mand dit zou doen en hii luisterde naar hen „Ik wou heelemaal niet stout zijn!" riep hij.
aóoet een vergenoegd gezichtje. De dokter zag „Ik wou juist aardig cn vriendelijk zijn. Nie-
èchter het onnatuurlijke blosje op zijn wangen J mand begrijpt dat. .0 Moeder, Moeder, waar
en was blij. toen zij het huis van meneer cn blijft u toch? Kan niemand Moeder dan
mevrouw Foster bereikten,
Zoodra Anna hem hoorde thuiskomen, helde
jij de trappen af èn begon zij op hem te brom
men. Hij was de ondeugendste jongen, dien
zij ooit gezien had, zei zij, en ze was erg on
gerust geweest. Ralph meende, dat zij veel
Sneer boos dan ongerust .was en de dokter en
Oom Jaap dachten hetzelfde. Zij lieten haar
•echter kalm uitpraten. Toen zij klaar "was,
nam de dokter het woord. Ralph kon zijn
koren bjjna niet gelooyen. want nu scheen het
Anna's beurt te zijn 0111 beknord te worden.
£>okter West bracht haar onder 't oog, dat
h«i ongeluk meer aan haar ie wijten was dan
®ar. den lcleinen jongen cn Oom Jaap zei, dat
kij niet geloofde, dat zij goed en vriendelijk
halen
Doch locn zij hein vertelden, dal zijn vader
en moeder kwamen, gaf hij geen antwoord en
was hij met zijn gedachten alweer afge
dwaald.
„Stuur Anna alsjeblieft weg," riep hij. ,Zt
kijkt mij zoo boos aan!"
En al dien lijd staarde hij naar den dokter,
die niets op Anna leek en zeker niet graag
voor haar aangezien wilde worden.
Uit dit alles blijkt natuurlijk, hoe ziek dc
arme Ralph - was. En terwijl zijn vader en
moeder naar huis reisden, leken de uren hun
dagen en één dag een maand. O, hoe verlang
den zij naar hun lieveling! Als zij oók maar
in de verste wrle vermoed hadden, hoe wei
Woor ziin neefje geweest waa en dat JjU het rijg Anna bun vertrouwen waard was, zouden
lij hun jongen nooit onder haar hoede heb
ben achtergelaten. Zij dachten echter, dat
Anna even goed en lief was, als zij zich altijd
voordeed.
(Slot volgt.)
Bello's lotgevallen.
„Frido met zijn ono rertroffen Redresseerde
Itemden,slond er met reusachtige, feiroode
letters op het kanariegele aanplakbiljet naast
den ingang der armoedige kermistent. Ook
een hond was er op afgebeeld, die over vier
op elkaar geplaatste stoelen sprong en nog
door een hoepel vloog, vóór hij den grond
aanraakte. Die hond was ik en op dien avond
zou ik voor 't eerst voor het publiek optreden,
s Morgens, bij dc repetitie, had de baas der
tent mij met nog grooter strengheid dan ge
woonlijk behandeld; aan klappen had het niet
ontbroken en een ruwe stem had mij den
schrik op 't lijf gejaagd door den uitroep:
„Ziezoo, en nu vanavond opgepast, hoorl"
Mijn kameradon Turk en Tilly, hadden al
ontelbare malen hun kunsten voor het publiek
vertoond; zjj waren al jaren bij Frido, doch ik
had tot nog weinige dagen geleden niel ge
dacht, dat mijn lot plotseling zulk een wending
zou nemen, tot vóór dien ongeluksdag was ik
een lieel ander leven gewend. Ik, een vlugge,
kleine poedel, door een oude dame, wier lie
veling ik, was, groot gebracht en nu een ge
dresseerde poedel in een rondtrekkende tentl
Hel had mij dan ook janken genoeg gekost
om mij in mijn lot te schikken en telkens
weer dacht ik aan dien avond, toen de oude
dienstbode, Leentje, mij als naar gewoonte
precies tien uur even uitliet, opdat ik voor wij
gingen slapen, nog eens even epn luchtje zou
scheppen.
Ik had juist nog zoo prettig met het neefje
van mijn meesteres. Jan van der Goes, ge
stoeid en gespeeld. Jan was bij ons gelogeerd
en het petekind van de vrouw. Hij plaagde mij
wel eens een enkelen keer, maar over het al
gemeen was 't een beste jongen, die dikwijls
een lekker stukje lever voor me meebracht.
Toen ik nu dien avond op straat kwam, liep
ik in mijn lichtzinnigheid en overmoed ver
der dan gewoonlijk weg, sloeg een zijstraat
in en toen nog een steegje met een zijstraatje,
totdat ik eindelijk heelemaal verdwaald was.
Toen ik dit bemerkte, sloeg de angst mij om
het hai t. Door en door nat van den regen
zocht ik een toevluchtsoord onder een deur,
die van een kleine, vooruitspringende beschut
ting voorzien was; hier kroop ik in een hoekje
tegen de deur aan, als een bevende, ongeluk
kige stumper. Ach! wat miste ik hier mijn
lekker mandje met het warme dek, dat eiken
avond in de keuken voor mij klaar stond en
waarin mijn goede meesteres, vóór zij zelf
ter ruste ging. mij steeds zorgvuldig inbaker
de. Wat zou ik er niel voor gegeven hebben,
als ik maar weer veilig thuis was! Morgen,
zoo peinsde ik, als t weer liokt is, zal ik den
weg wel gemakkelijker kunnen vinden en mis
schien zou Leentje dan naar mij komen zoe
ken, of Jan van der Goes, die zoo dol op mij is.
Wie weet, hoe Jan naar me zocht Wat heeft
hij laatst, toen ik hem eens beet wou nemen
en mij achter de canapé schuil hield, niet naar
me gezocht! Toen hij al heelemaal uitgekleed
was en in bed zou slappen, ha-d hij nog geen
rust en riep hij zelfs door den kier van <le
deur zeker wel twaalf maal: „Bello! Bcllo!"
Helaas! Noch Leentje noch Jan zouden mij
redden, want vóór de morgen was aangebro
ken, was ik ongevraagd van eigenaar
verwisseld. Een voorbijganger had mij bij het
licht der lantaarn bespeurd; hij liep naar me
toe. pakte me bij mijn nekvel op, nam mij on
der den arm en stapte met mij naar huis
als ten minste de oude, verwaarloosde kermis
wagen een huis genoemd kan worden. Hierin
woonde nl. de man met eenige medeleden van
het „gezelschap", die het even behoeftig had
den als hij zelf. De medeleden sliepen, ieder
in zijn hoek, en verroerden zich niet, toen
Frido, mijn nieuwe baas,üden kippenloop op
klom en met mij binnentrad.
„Koest, in den hockl" snauwde hij me toe,
toen hij me op den grond gezet en onder een
bank geschopt had, waarop hij de walmende
petroleumlamp, die den wagen verlichtte, uit
blies. Niet lang duurde het. of een luid ge
snurk verried mij, dat hij zonder de minste
gewetenswroeging stevig ingeslapen was. Ik
zelf kon den slaap echter niet vutten en peins
de er over, hoe ik den volgenden morgen het
best zou kunnen ontsnappen. Ik had echter
buiten den waard gerekend. Bij het eerste
krieken van den dag werden de drie mannen
wakker. Geeuwend zei de een: „Wat heb je
daar meegebracht, Frido? een poedel? Nu,
die is 't ook beter gewoon geweest, maar na
zonneschijn komt regen en altijd koekjes eten
is niet gezond. Voor ons is 't een buitenkansje.
Je hebt een goed slagje geslagen, Frido. Waar
heb je dat buitenkansje gesnapt?"
„Hij lag voor een huisdeur in elkaar ge
rold scheen verdwaald te zijn. Nou, dacht
ik, die komt juist van pas, en ik nam hem
mee."
Ik werd bekeken en betast en, naar het me
voorkwam, vlel ik in den smaak. Na het ont
bijt (dat maar uit eenige oudbakken brood
korsten bestond) moest ik §^n het werk. Turk
en Tilly werden toen van onder den wagen te
voorschijn gehaald en we maakten kennis met
elkaar.»Nu. vet-zagen zij er geen van beide uit,
evenmin als de andere dieren, die het
„kunstenaarspérsoneel" van de tent uitmaak
ten. Zoo kwam de toekomst mij begrijpelijker
wijze al heel somber voor, maar wij honden
sloten spoedig vriendschap nood brengt de
harten bijeen cn telkens wanneer ik om
de een of andere onhandigheid een tik mc-t de
zweep kreeg, huilde Tilly uit medelijden mee.
Ach, ach! Wat was dat voor een leven! Een
hondenleven nu pas werd de beteckenis van
die uitdrukking mij duidelijk.
Zoo had ik reeds tien dagen lang, eiken mor
gen cn eiken middag kunstjes vertoond, nu
eens alleen, dan weer mot Turk en Tilly, toen
de avond aanbrak, waarop ik het publiek too-
nen zou, wat een gedresseerde poedel vermag.
De kermistent was dezen avond zóó vol, dat
er geen appel op den grond kon vallen. Tegen
den wand hingen hier en daar walmende
I petroleumlampen, die de met zaagsel bestrooi
de manege slechts matig verlichtten.
Toen alles gereed was, begon -de muziek te
spelen.
Wij honden hadden het eerste nummer van
het programma.
„Hou je maar goedi" fluisterde Turk me in-
„Van je eerste welslagen hangt het a!, of je bij
i onzen baas in de gunst komt of nieh'4
Ot ik mijn best deedt Zoo ging dus in het
begin alles naar wensch, totdat de stoelen-
pyramide aan de beurt kwam; de muziek toe
terde er op eens zóó schetterend op los, dat
•ik er door in de war geraakte. Handgeklap en
gejuich bracht me nog meer van mijn stuk en
terwijl ik missprong. tuimelde ik met stoelen
cn al op den grond. Ik huilde van pijn en
Turk en Tilly, die dadelijk kwamen toeschie
ten. kwamen mij besnuffelen. -
„Marsch, op je plaats!" riep Frido's harde
stem; „en jij poedel, beter opgepast, of je
krijgt er van langs!"
Ik was echter niet in staat beter op te passen
en waggelde bij elite beweging, die ik maakte.
Woedend sleurde mijn baas mij omhoog, wierp
me naar zijn helpers en zette met Turk en
Tilly de voorstelling voort, terwijl ik uit de tent
gebracht en met een touw onder den kermis
wagen vastgebonden werd.
Daar lag ik nu, meer dood dan levend. Wat
zou er van mij worden? Mijn ongeluk zou
echter mijn geïiik zijn. Kort vóór het einde der
voorstelling hoorde ik twee bekende stemmen,
die mij bij mijn naam riepen, bij mijn ouden,
goeden naam „Bello". Ik blafte van vreugde
en mijn pijn vergetend, sprong ik, zoo snel als
ik kon, in de richting, vanwaar ik die stem
men gehoord had.
„Bello, oude jongen, ben jij 't dan toch we
zenlijk? Wij hebben-Je overal gezocht! Wat zal
dc vrouw blij zijn. Wat zal Tante in de han
den klappen!" Met deze woorden begroetten
oude Leentje en Jan mij.
De bejaarde dienstbode was met Jan naar j
het spel gegaan en toen ik mijn kunsten deed, i
j hadden beiden mij onmiddellijk herkend. Om I
I geen opzien le baren, hadden zij het einde
der voorstelling willen afwachten om mij dan
van den kermisman terug te vorderen, doch
het mij overkomen ongeluk had de trouwe
ziel en den goeden Jan bewogen, dadelijk naar
buiten te loopen.
Jan maakte mijn touw los, Leentje wikkelde
mij in haar omslagdoek en zoo maakten wij
ons stil uit de voeten. Leentje aaide mij onop
houdelijk en gaf mij alle lieve naampjes, dio
haar maar invielen.
Dat was me een thuiskomstI
Mijn redster en redder moesten thuis na
tuurlijk de hecle geschiedenis in kleuren en
geuren vertellen. Ik kreeg een schoteltje vol
lekkere melk, een paar beschuitjes, een stukje
vleesch en een klontje suiker. Daarop kroop ik
in mijn oude mandje en verzonk in een heer
lijken slaap. Den volgenden dag werd de vee
arts gehaald, die mijn gebroken voorpoot ver
binden moest. Ik liieldpr een stijven poot uit
een onaangenamé herinnering aan mijn j
verblijf in Frtdo's spel. Daar had ik toch geen
kunsten meer kunnen vertoonen en wie weet, I
hoe mijn einde ten slotte nog geweest zou
zijn. Maar nu kan ik mijn verdere levensdagen
rustig en prettig doorbrengen, dankbaar voor
de les, die mij mijn geluk nu dubbel doet
waardeeren.
Aan Turk en Tilly denk ik menigmaal; wat
zullen die het hard hebben! En het akeligste
is nog, dat ik niets voor hen doen kan!
Van alles wat.
Een hoopje kaarten naar Terlnu»,,
eren ot oneven te doen zjjn.
Men neemt een vol spel kaarten, of c
hoopje, waarvan het aantal ons bekend cn d*
even is, en kleeft, door middel van een stuft
groene zeep, twee bladen behendig tCo*JJ
elkaar. Wordt een oneven getal verlangd, day
lelt men de op elkander gekleefde kaarten ajj
één, hetgeen door eenige oefening gemakkei j
lijk gaat. Wordt daarentegen een even geUjifës
gevorderd, dan schuift men bij het tellen
op elkaar gekleefde bladen behendig yai I
elkaar.
Een goochelkunstje.
Iemand neemt aan, één of meer guldens,
hij op den rug zijner vlak uitgestrekte rechter.»
hand gelegd heeft, op zoodanige wijze tc grijJ
pen, dat hij de'hand onder de geldstukkc-^H
wegtrekt cn de guldens, zonder de hand om t^B
keeren, in de lucht opvangt. Hij brengt hc)H
kunstje met volkomen zekerheid ten uitvoer,®
zoodat in den kring, waar hij 't vertoont, ooi®
anderen het wel eens probeeren willen. MaarH
nu blijkt het al spoedig lot aller fiioolj
pret dal zij, die hel beproeven, de guldens!
telkens op den grond laten vallen.
Wie deze grap goed uit wil voeren, moc',5
het eerst met één gulden probeeren en er
dan goed op letten, dal hij de hand niet allee]
onder den gulden wegtrekt, maar het geld*
stuk, zonder dat men 't bemerkt, ook een rui
naar boven geeft, waardoor men tijd wint, om j
het bij het neervallen le grijpen.
Wie eerst met één gulden het k\mststukj< I
ten uitvoer brengt, zal er al spoedig in slagen,
het met verscheidene op elkaar liggende gub
dens men kan het aantal steeds vermeerdfi]
deren .te doeu. Voorafgaande oefening iij
echter in 'elk geval noodzakelijk. I
Zins;en«le apen.
Vleierij en oprechtheid.
Een hecrscher in het Oosten, die uitzag naar
een oprechten en tevens goeden raadgever, be
dacht de volgende list. Op zekeren avond liet
hij de vijf mannen, die voor de verstandigste
bewoners zijner hoofdstad werden gehouden,
in zijn paleis komen. Aan de vingers zijner
linkerhand schitterden vijf diamanten van
wonderbaarlijke grootte.
Toen zei hij tot de mannen: „Ik heb u alle
vijf hier laten komen in de hoop, dat gij mij
de waarheid zult doen hooren. Gij ziet deze
vijf prachtige diamanten; zij zullen de beloo
ning uwer oprechtheid zijn. Spreekt! waf
dunkt li van mijn macht en van mijn roem?"
Vier der mannen haastten zich om ieder op
hun beurt te antwoorden. Verblind door de
grootte en schoonheid der diamanten, vleiden
zij zich met de hoop er een le zullen krijgen.
Zij prezen dus beurtelings de grootheid van
den vorst, zij verhieven hem boven alle hel
den der oudheid en spraken vol geestdrift over
zijn talenten en deugden.
De koning neemt daarop vier diamanten
van zijn vingers en verdeelt ze. Vervolgens
wendt hij zich tot den vijfden man met de
vraag: „En gij, waarom zwijgt gij zeg mij ook,
ik sla er op, wal gij van mijn macht en mijn
roem denkt."
„Ik Henk," luidt liet antwoord, „dat uw
macht een pand is, dat God u heeft toever
trouwd om het geluk uwer volkeren te be
stendigen en waarvan Hij eenmaal strenge
rekenschap van u eischen zal. Ik denk, dal
uw.roem valsch en vergankelijk /.ou zijn, wan
neer gij dien in uilerlijken glans en in verove
ringen zochl en niet in de strenge vervulling
van al uw plichten."
Hierop antwoordt de koning:
„Ik geef u den vijfden diamant niet, maar
wel schenk ik u mijn vertrouwen en mijn
vriendschap* Blijf steeds bij «pij; ik heb den
vriend gevonden, dien ik zochl."
Den volgenden dag komen de vier andere
mannen in het paleis aangestormd en berich
ten den koning driftig cn vertoornd, dat de
diamanlenhandelanr, die hem deze. edelge
steenten verkocht heeft, hem bedrogen moei
hebben, want de stee non zijn valsch.
„.Ta zeker," antwoordt de koning lachend;
„denkt gij dan, dal ik dit niet wist? Gij schonkt
mij valschen lof, en ik gaf u valsche diaman
ten. Ik heb u mei gelijke munt betaald. Waar
om hebl gij u dus te beklagen?"
Rietje en de Muis.
door C. H.
O, kijk eens achter Moeders stoel.
Wat loopt daar op den grond?
Het is een muisje, klein en dik,
't Kijkt angstig in liet rond.
Ons Rietje heefi dc muis gezien;
Wat denk je, dat zij doet?
Vlug klimt zij boven op de banlq,
Verzamelt al haar moed.
Zoo blijft d%t "bange Rietje slaan,
De rokken bij elkaar,
En 't kleine muisje piept en zucht:
„Was ik bij Moeder maar!"
Wie zal van 't tweetal d'eerste zijn,
Die 't angstgevoel verwint?
Wie is van beiden 't minste laf; j
Hei muisj' o| wel liet kind! ':l
r-4
In de wouden van Sumatra vindt me.J
de Ungko, een menschaap, die in groepen;
van achttien gezellig samenleeft. Deze apervfe
soort is zeer muzikaal. Al 's morgens om 51
uur, wanneer het woud nog in nevelen sluiJ i
mert, beginnen ze hun concert. Eenige die«
ren heffen korte tonen aan: eu-eu-eun-eun.
eun en allengs vallen de andere leden van
den troep in, vaardoor een heel eigenaar.
dig melodisch jodelen ontstaat, dat eindelijk
tot een blij gejuich overgaat. Om half ach
is het concert geëindigd en verlaten de die«-
ren den boom. Dan verstrooien zij,zich,
doch blijven onafgebroken met elkaar in ver«
binding. Wanneer ze ver van elkaar gegaan
zijn, geeft een oude mannetjesaap door een?
zacht, kort hu-u-u, dat door de anderen ach
tereen volg ens wordt herhaald en doorgege*
ven, den troep inlichtingen over de te vol
gen richting. Na hun ontbijt, dat meestal ora ra
half tien 5s afgeloopen, begeven ze zich
naar de speelboomen (gewoonlijk groote vij<
geboomen), maar nu zonderen de paartjes
zich af en beginnen in de toppen een zeld
zaam liefdesspel met gezang. Hij en zij be
vinden zich eerst ieder in afzonderlijke hoo
rnen, ongeveer 30—40 meter van elkaar. Op!
een tak gezeten, begint het mannetje fië
eerst zijn liefdelied. Onder het juichen b& I
wegen zij den kop levendig op en neer, bii
de hooge, trillende tonen wordt de kop vet
in den nek terug geworpen. Na elk duel
treedt daarop een pauze in en verplaatsen
zich, terwijl het mannetje de bewegingea
van het vrouwtje, dat inmiddels naderbij ge
schoven is, volgt. Na twintig minuten is hel
mannetje zoover genaderd, dat ze zich s&j
men op één boom bevinden. Beide gaan te
genover elkaar zitten, zij slechts eenige tal
ken hoogef dan hij. Het juiohen wordt nu
levendiger en het vrouwtje laat smachtend!
geluiden hooren. Daarop doet het mannetji
eenige krachtige zwaaien en nu zitten ze be>
den naast elkaar. t'M
B
Een muiiteugiot*
In de buurt van Wilna, aan den rechte
Wilja-oever bevindt zich de muntengrot, die
als eeuwenoude kluis een wereldreputatia
•heeft verkregen. In het jaar 1867 kwamen ei
92 munten uit te voorschijn, afkomstig uil
de 9de en 10de eeuw, waaronder Abbas-
der uit 894 en 921. Saffarider uit 890 es
846 en Samarider en Budweier munten,
Het schijnt niei de eenige keer geweest
te zijn, dat de grot als brandkast dienst deed
Want eenige jaren later in 1885 vond men
in dezelfde grot een klein geelkoperen ke*
teltje waarin 48 zilveren munten lagea
Daarvan waren 8 Litausche denaren,
Praagsche groschen, 16 zilverstukken in
prisnhavorm, 10 munten der Livelandschi
ordemeesters en van de stad Reval. Op
8 Litausche munten bevond zich op
eene~ zijde een kruis, op de andere een ru?
ter. Volgens deskundigen zou deze schat ii
1440 begraven zijn.
Merkwaardige klanken.
Het rijk der klanken biedt nog allertë
verrassingen. Zoo deelt dr. Muhsan, uit Gof'
Iitz, in „Kosmos" een interessant geval
Hij logeerde dezen zomer in Flensbety
Voor het huis liep een beek, langs een W
randa. Wanneer men de veranda s^oot
tegen den versten muur" ging staan, werde.1
bij een voorwaartsche beweging van
hoofd de tonen van de beek lagsr, bij cerf
achterwaartsche hooger. Op deze mari^
kon men een gcheele toonladder ten gehotf
re krijgen.
Een ander verschijnsel doet zich' voof|
wanneer een vliegmachine loodrecht bove»
het publiek opstijgt, en de toeschouwer
snel bukt en weer opstaat. Zijn gebod
neemt dan een onberispelijke gamma V&"
