Frans Jozef Bitterwafor^Kf A. v. d. Weg, Lang est r.23 Reparatiën „L'HIRONDELLE' Kajaars-falè en Kneden. Drijfschalen KIEWEC, UIBESTRUT 39 I JOH. VAM DIJK. OE EEMLANDER' BUITENLAND. Dames-Mnde-Magazijn FEUILLETON. OE GENEZER aan Tennis-Rackets Ue Jaargang No. 39 r>_ IRONHFMENTSPBIISpcr 3 maan^c° v°°r Amcr*. jPDunniminiur&ua foo£t r. 11Q_ Jdem tanci )tr post f J.-*, P« wccfc (met gratia vcrzckeria. kgen ODgelukkfo) f 0,176. lizonderlyka nummers jp' omJ J Sr jtWIERSFOORTSGH DAGBLAD DIRECTEUR-UITGEVERt J. VALKHOFF. arnheMSCHE POORTWAL 2 A. POSTRïKEMINO N». 47810. TEL. INT. sta. Dinsdag ID Augustus 1922 •'SUS DER ADVERTENTIEH met inbegrip van ecn bewijsnummer, elke regel meer 0.25, dienstaanbic*' dmgca en LicidadIgheid*adYcitentiën voor de helfti der prijs. Voor handel cn bedrijf bestaan zeer' voordcctige bepalingen voor het advertccrcn. Eena circulaire, bevattendo do voorwaarden, wordt op aanvraag toegezonden. De krantenkoning NorthoSiffe. f f Londen, 14 Augustus (Reuter),. Lord Northcliffe is overleden. Met Lord Northcliffe is een geduchte macht, een internationale vermaardheid genoot naor geenszins in de wereld algemeen werd j bemind heengegaan. Den thans overleden ïers-millionair kon men o. a. leeren kennen uit ten Londensche correspondentie, die een veor- ien dagen geleden voorkwam in de Frankfurter £eitimg en waarin uitvoerig de Britsche pers tozerd behandeld. Er blijkt uit de mededeelingen van den briefschrijver, dat er in het Vereenigd Koninkrijk 2300 publicaties bestaan, die als krant (newspaper) zijn geregistreerd. Onge veer 180 daarvan zijn in Groot-Brittannië ver schijnende dagbladen. Het zal veel zijn, zegt de correspondent, wanneer een dozijn bladen in verdere kringen, b. v. op het vasteland van Europa, werkelijk bekend is, men slaat dus al bij voorbaat de plank mis, wanneer men aan neemt, dat het door de persagentschappen „doorgezeefde" en voor het overbrengen naar Europa uitgekozen extract „Engelsche pers stemmen" toestaat ook maar tennaastebij be trouwbare conclusies te trekken uit de hoeveel heid perswijsheid, die eiken dag over het En gelsche volk wordt uitgeschud. In Londen al leen worden perdog niet minder dan 6 millioen kranten-exemplaren verkocht De correspon dent vraagt zich af in hoever de bladen iets >f iemand van belang representeeren. Een moderne krant, aldus de briefschrijver, is een zeer duur „apparaat", waarvan 't be drijf zonder een zeer solieden zakelijken grond slag volkomen ondenkbaar is; de mercantiele zijde is echter bij 't meerendeel der Engelsche en met name der Londensche pers derwijze domineerend, dat de politieke zijde zeer sterk of volkomen op den achtergrond wordt ge drongen. En juist de grootste bladen zijn de meest „onpolitieke" „Dat beteekent niet, dat zij zich niet met poli.iek, bovenal binnenlandsch-politieke vraag stukken bezig hielden, maar dat het lawaai, dat ij maken, het oir dat zij zich geven en van tijd tot tijd ook de invloed, dfen zij uitoefe nen, heelemaal niet evenredig zijn aan hun eigenlijke politieke gehalte en him bedoelingen. Dat geldt zeer in 't bizonder voor de Londen sche pers en voor de Londensche ui t ge vers- koncerns, die telkens een groot aantal kranten en tijdschriften gesticht of, wat de regel is, op gekocht hebben en dit geleidelijkweg over 't ^eheele land uitbreiden. Deze kranten-uitgeve rijen zijn op de meest uiteenloopende wijze ontstaan." 1 Het meest bekende geval is dot van lord Northcliffe, die in een tijd, dat de Londensche pers in een ongunstige positie verkeerde, in 1896, met T5000 pond sterling, maar met een onoverwinnelijk fonds van zin voor business en journalistieke vaardigheid de Daily Mail sticht te. Thans is de Harmsworth-groep de grootste en voor dit type de leidende groep. De Times, die pas veel later werd verworven, Evening News en Weekly Dispatch- en verscheidene dozijnen tijdschriften zijn de voornaamste on dernemingen van Northcliffe, terwijl de geïllu streerde Daily Mirror en Sunday Pictorial be- hooren aan den broeder van Northcliffe: lord Rothermere; deze controleert ook verscheidene, niet zeer belangrijke provinciale bladen, zoo- als Leeds Mercury en de Glasgowsche Daily Record. In New-Foundland heeft de Harms worth-groep zeer uitgebreid boschbezit en pa pierfabrieken. Ecn andere voor deze neiging tot monopoliseercn kenmerkende uitgeverstrust is de Berry-groep, waarvan het hoofd sir Berry is. Lord Northcliffe, merkt de oor respondent op. zou hem niet willen beschouwen als journalist en stellig is Sir W. Berry in de eerste plaats organisator, stichter en kooper van bladen en dergelijke ondernemingen. Maar hij was het van den beginne af aan; op 22-jarigen leeftijd stiahtto hij de Advertising World. Von toen af ontwikkelde hij zich tot een der grootste en rijkste uitgevers van Engeland, aan wien de Sunday Times, Financial Times, Daily Graphic en verscheidene andere ondernemingen behoo- ren. Hij is ook geïnteresseerd bij de Western Mail (Cardiff). De familie Berry onderhoudt fi nancieel© relaties met de grootindustrie en met name met de ondernemingen van wijlen lord Rhondda. Zeer ver vertakt zijn ook de uitge' vers-belangen van de Hulton-groep, waarvan het hoofd sir Edward Hulton is, de zoon van een drukker. Tot deze uitgeverszaek behooren o. a. de Daily Sketch (geïllustreerd). Evening Standard cn verscheidene bladen in Manchester Er wordt gezegd, dat onderhandelingen lus- schen sir Hulton en lord Beaverbrook plaats hebben, die b. v. zouden kunnen leiden tot een versmelting van de Hulton-groep met de Beoverbrook-organen; Daily Express en Sunday Express. De overige bladen zijn wel-is-waar eveneens in handen van groot-kapitalistische ondernemers maar bij hen vertoont zich niet de tendenz van een dergelijke paddcnstoel- uchtige uitbreiding. In allen gevalle komt nog de z. g .cacao-pers van Cadburry, die ecn kwu- lcer en het hoofd van een der meest bekende Engelsche chocoladefabrieken is, in aanmerking, want behalve Daily News en Star (een populair Londensch avondblad) laat deze uitgeverij meer dan een half dozijn kranten in 't Noorden van Engeland verschijnen en haar leden zijn bij an dere publicistische ondernemingen geïnteres seerd, zooals de Nation en bladen in Bir mingham en Sheffield. Men ziet dus, dat tegen voer de paar bekende bladen van Engeland een buitengewoon aantal andere publicaties staan. De correspondent maakt ten aanzien van de Engelsche bladen de opmerking, dat in verre weg de meeste gevallen over het algemeen de wil lot ecn actief scheppenden politieken ar beid volkomen ontbreekt. Er ontbreekt de be doeling de vraagstukken door en door te on derzoeken en te doorpeilen en gebruik te ma ken van de mogelijkheid, die zich aan de grootc pers biedt om zich een eigen ernstig oordeel te vormen. Het grootste deel der Hormsworth- pers, de Daily Mail mede inbegrepen, de bui tengewoon verspreide geïllustreerde dagbladen, waaronder ook de Berrys en al de publicaties van de Hulton-pers, maar ook vele, die tot de Cadburry-uitgeverij behooren, hebben heelemaal niet de bedoeling op politiek gebied iets te presteeren. Dat zijn bladen, die met elkander een vele millioenen exemplaren tellen de dagelijksche oplage hebben, bladen, waar naast de andere numeriek bijna in 't niet ver dwijnen. De Northcliffepers noemt zich „on afhankelijk," eveenens de John Bull van Bottom- lcy. De correspondent schrijft „Zij dienen geen partij. Maar toch zijn zij in hooge mate afhankelijk, n. 1. van den handels geest der eigenaars. Geld en macht en een beetje grootheidswaan. Maar het geld is het be langrijkste hierbij; Northcliffe, de zakenman, is werkelijk verstandig genoeg zich de luxe van de Times te veroorloovenzij brengt hem verlies, maar tegelijk geeft zij haar bezitter het air een groot politicus te zijn. Lord Northcliffe maakt er zich in een pamflet vroolijk over, daf mannen, die hun geld ergens in de city of in de industrie verdiend hebben, kranten opkoo- pen om hun eerzuoht of een bepaald politiek doel te dienen en daarbij nog goede rente te maken. Daarbij zal hij wel denken aan sir John Leigh, een katoenfabrikant, van wie men zegt, dat hij 14 millioen pond bezit cn die, als begin van een politieke carrière (parlement), de Pall Mall Gazette heeft gekocht of aan lord Leverforth, den scheepvaortmagnaat, die een millioen pond sterling of iets dergelijks voor de Daily Chronicle over had of aan lord Cow- dray, dio de Westminster Gazette betaalt. Ze ker er valt veel tegen dit systeem te zeggen, waarbij een rijke meneer er een krant als ware het een renstal er op nahoudt, bovenal dan. wanneer hij dwaas genoeg is zelf den mond me de to roeren inplaats van de leiding der krant vrij en onafhankelijk over te laten aan ecn man, die er wat van begrijpt. Maar lord Northcliffe Is niet de juiste man om hierop aanmerkingen ie maken, want, hoewel met huid en hoor journalist, is hij als politicus in zijn pers toch maar een charlatan. Hij is medeverantwoorde lijk als weinigen, wanneer de Engelsche pers zich in het laatste decennium telkens meer heeft ontwikkeld in de richting von geld-be- geerige monopolies, wanneer zij, in plaats van een gedegen handwerk te zijn, een groot-in- dustriecle massaproductie geworden is. En wederom is het Northcliffe, die korien tijd ge leden zijn inillionoir-collegn's openlijk den strijd heeft aangezegd, door met een goed gekozen voorwendsel uit den uitgeversbond te treden om op ongebreidelde wijze den wedstrijd te kunnen beginnen voor nieuwe honderdduizen- do abonné's en nieuw? advertentie-mossa's. Het zal er wild op los gaan I Voor menige krant kon het gevaarlijk worden."' Tot zoover de Fr. Ztg. Nu is de machtige krantenkoning gestorven, nadat den loo'sten tijd werd gemeld, dot zijn ztekte een bcden- kelijken keer nam. Wat hem eigenlijk scheelde, is nooit goe<ï duidelijk geworden, maar men zal zich herinneren, dat wij indertijd een Duitsch bericht opnamen, waarin wel zooveel te ver staan werd gegeven, dat hij aan verstandsver bijstering leed. Thans meldt de Hoagscho Post nog ten overvloede „Hoewel de pers spreekt van een hartkwnnl is het geen geheim dat hij in werkelijkheid lijdt non verstandsverbijstering, die zich voor 't eerst heftig manifesteerde in brieven, die hij een poos geleden uit Duitschlond nan zijn bloden zond cn die zoo vreemd waren, dot zijh redacteurs hen onderdrukten. Nu het zoo ver is, heeft ieder na tuurlijk reeds lang geleden opgemerkt, dot er met lord N. iets niet in den haak was." 16—18 Langestraat. Amersfoort. Reeds ontvingen wü een Colleette ZIE DE ÉTALAGES. Of de inhoud van de Daily Mail no North- differs dood zal veranderen Het wordt niet waarschijnlijk geacht, want toen Northcliffe al heel erg ziek was en hij dus persoonlijk de krant niet meer kon leiden, was de toon van dit blad nog even fel en vechterig en gloeiend anti-Duitsch. Op 4 Aug. j. 1. was het acht jaar geleden, dat Engeland met Duitschland in oor log geraakte. Dit was voor de Daily Mail aan leiding een artikeltje te schrijven. Het artikeltje is geheel in Northcliffe's eigen trant; het zou door hom zelf kunnen zijn geschreven, wanneer hü niet op sterven lag, schreef een tijdje ge leden de N. R. C. Het artikeltje moge ten be wijze hier volgen „Acht jaren zijn voorbijgegaan sinds Enge land aan Duitschland den oorlog verklaarde. Die oorlogsverklaring geschiedde op 4 Augus tus 1914 cn werd den avond von dien dog om 11 uur van kracht. Vóór de wapenstilstand van kracht werd, om II uur 'sochtends op II Nov. 1918, had het Britsche rijk oon dooden en ver misten 1.037.000 man verloren cn een som van ongeveer 8.000.000.000 pond uitgegeven. Acht jaren later is nog niet één stuiver (af gezien van de bedragen, verplicht voor het on derhouden van het bezettingsleger onn den Rijn) door Duitschland betaald, van welk land „de zakken zouden worden doorzocht" door de Britsche regeering. Als een resultaat voor de behendige manipu latie van zijn ruilmiddelen heeft Duitschland zijn schuld teruggebracht tot 150.000.000 pond, terwijl de Britsche schuld op het oude bedrog is blijven staan. De ecnige mogenheid, die, in derdaad, in elke richting betaalt voor den oor log is Groot-Brittnnnic, dat in dezen zomer ongeveer 60.000.000 per paar zal moeten bijeenbrengen voor rente en consolidatie van zijn schuld aan de Ver. St., aangegaan ten be hoeve van de geallieerden, bij welk bedrag ook de rente' komt op de binnenlondsche schuld. Aan het volk van Groot-Brittonnië was be loofd dat het een geval zou zijn van „nooit weer," en evenwel dwingt heden ten dage de Duitsche luchtmacht (die „civiele vliegerij" wordt genoemd) de geallieerden, voorzorgsmaat regelen te nemen cn zich nogmaals te wape nen, terwijl Duitschland wemelt van gecamou fleerde strijdkrachten, en propvol zit met machi negeweren, geweren en zwaar geschut." DUITSCHLAND De retorsiemantrcgclen. B e r 1 ij n, 7 4 Aug. (N. T. A. Dradloos). Over het lot der 500 verdrevenen uit den El- zas wordt bekend, dot het meest arbeiders en ambtenaars, typistes, kelnerinnen en zakenlie den zijn, o.o. mannen en vrouwen tot 80 jaar, die voor ecn deel al veertig jaar in den Elzas een vaderland hadden gevonden. Velen zijn absoluut zonder middelen van bestaan. De bezetting von Duitschland. B.o r 1 ij n, I 4 Aug. (N. T. A. Draadloos). Uit Trier wordt het binnenrukken van Frnnsch- Afrikoonsche cavolerie-vegïmenten gemeld. Duitsch-Engclscho zomerschool. Keulen, 14 Aug. (W. B.) In kasteel Bruehl is heden de eerste door de Duitsch-En- gelsche volksontwikkelingsorgnnisatie gestichte Duitsch-Engelsche zomerschool geopend. Ieder thema wordt door een Duitsch en een Engelsch spreker behandeld. ENGELAND. DE CONFERENTIE TE I.ONDEN. De mislukkmg. Londen, 14 Aug. (R.) De conferentie te I.ondcn is tengevolge van de schadcvergoc- dings-kwestie mislukt. London, T4 Aug. (N. T. A. D r a o d- 1 o o s.). De buitcnlnndsclic gedelegeerden verlaten heden Londen. De slotzitting. Londen, 14 Aug. (N. T. A. Draadloos). Do conferentie is geëindigd, zonderdot een de finitieve overeenkomst is bereikt. Poincaré stond alleen tegenover de andere geallieerde minis ters en verklaarde, dat bij het noodzakelijk acht te zijn regeering te roadplegen. Naar verluidt, zullen de geallieerden tegen het eind des joars opnieuw confereeren over den toestand, zooals die zich don voordoet. Hedenmorgen was de toestand aldusDe des kundigen hadden niet tot overeenstemming kunnen komen inzake de contróle der Duitsche staatsmijnen cn bosschen. De Engelsche opi nie, die werd gedeeld door alle behalve de Fransche gedelegeerden, was, dat Duitsche ko len alleen konden worden geproduceerd door Duitsche mijnen en dat de directe contróle door de gealiecrdcn slechts tot moeilijkheden zou kunnen leiden. Dit zou ook het geval zijn met de geallieerde contróle over de bosschen. Toen do deskundigen aldus in een impasse waren ge raakt, stelde Schanzer Zondag voor de gehecle discussie te verdagen, tot nadat de onderhande lingen der verschillende landen met de Ver. St. ONTVANGEN in pekleord en irisé. DE BAZEL DE LORME TEI/EPMOON 402. omtrent het fundecrcn hunner schulden zoudeïtj zijn nfgeloopen opnieuw te confereeren op ccn( nader vost te stellen dotum. Naar verluidt, had Poincaré Zondag in ceil onderhoud met Schanzer en Theunis hierin toet' gestemd. Toen de kwestie echter vanmorgen in do bijeenkomst der gedelegeerden ter sprakol werd gebracht, z?idc Poincaré, dot hij het voori stel alleen dan kon aanvaarden, indien aan Duitschland in den tusschentiid geen morato* rium werd toegestoon. Alle nndcro geallieerden vonden Poincnré's denkbeeld onuitvoerbaar* Schonzcr stelde ecn moratorium van twee maanden voor, maar opnieuw weigerde Poin* coré toe to stemmen in een onvoorwaardelijk' moratorium. Llovd George zeide, d »t Engeland nooit de noodzakelijkheid had ingezien van do conferentie cn volkomen bereid was de heeltf moratorium-kwestie aan de commissie van hor* stel over te laten, die ingevolge het verdrag van Versailles uitdrukkelijk gemnchtigd is in dergc* lijke moeilijkheden een beslissing te nemen. Lloyd George herhaalde, <lnt Engeland be reid was om (1). de door Schanzer in overweging gege* ven verdaging te nonvoorden. (2). de beslissing over het moratorium oon de commissie van herstel over te laten. (3). er in toe te stemmen, dat de reeds door de commissie vnn herstel geëischte en door do Duitsche rcgcering onnvnorde waarborgen on verwijld in werking zouden treden. (4). geen rente of aflossing van de geallieerde schulden te cischcn vóór do door Schanzer voorgestelde conferentie aan het eind van het jaar. Deze Britsche voorstellen werden nnivi vanrd cn krachtig gesteund door allo gcdclv* geerden behalve Poincaré. Londen, 14 Aug. (R.) Voordat de con* ferentie vanmiddag ineenzakte, heeft SchonzeT nog zijn uiterste best gedaan om de kloof tus» schen Poincaré en Lloyd George te overbrug gen. Hij stelde voor de conferentie voor zes oc acht weken te verdagen, wat de Engelschcrt aanvaarden, maar waarop Frankrijk zei, dat Duitschland de in dien tijd verval lende termij nen zou moeten betalen. Schanzer en Lloyd George waren het daar niet mee eens, moor wilden de commissie van herstel loten beslis sen wat Duitschland in dien tijd zou betnleu, Frankrijk wilde daorin niet treden, waarmee do onderhandelingen eindigden. In ecn slottoe spraak legde Schnzer er den nadruk op, dot de vergoedingen niet konden worden behandeld, afgescheiden van de geallieerde oorlogsschul den. Hoewel de onderhandelingen geen verge lijk hebben opgeleverd, zijn de betrekkingen tusschcn de geallieerden ongeschokt, gelijk blijkt uit het feit, dot, na het ineenzakken vne de onderhandelingen over de vergoeding, Poin caré het Oostenrijkschc vraagstuk met de an dere geallieerden besproken heeft. De Fransche premier zcidc, dot Fronkrijk niet zou toestemmen in een moratorium zonder nieuwe waarborgen cn onderponden. Na deze verklaring stelde Lloyd George vast, dot hij niet kon meegaan met een verdoging zonder beslissing nopens het moratorium, daar dit gelijk zou staan met een instructie nnn de commissie van horstel om geen moratorium toe te slaan. De heelc reden van bestaan der conferentie was het algemeen geloof, dat Duitschland mo menteel niet door kon geen met betalen. De Britsche regeering was steeds van oordeel ge weest, dat ten opzichte vnn dezen toestand een beslissing moest worden genomen door de com missie van herstel en dat de geallieerde confe rentie niet behoorde 1e worden gehouden, voor dot de aanbevelingen dezer commissie bekend waren. Men had over nieuwe waarborgen en onderpanden beraadslaagd in de veronderstel-* ling, dat 't moratorium noodzakelijk was. Enge land meende, dat de door de wanrborgcommis- sie aanbevolen panden en waarborgen volko men voldoende wnren en keurde de nieuwe, die Poincaré voorstelde, af, niet uit genegen heid voor Duitschlond, maar omdat het ge loofde, dat men met dergelijke nieuwe maat regelen zijn eigen glazen zou ingooien. Na de bezwaren tegen de controle van mij nen cn bosschen te hebben uiteengezet, wees hij er op, hoeveel moeilijkheden de Duitsche regeering ondervond hij het overreden van den Rijksdog tot aanvaarding der waarborgen, door de garantiecommissie voorgesteld. door ROBERT HERRICK. 79 „Wat zullen we doen?" vroeg ze, terwijl ze ^ermoeid neerviel op de bank en in het vuur Staarde, waar het laatste hout overging tot asch. Bij haar woorden schrikte Holden op uit zijn gepeins. Hij stond bij den schoorsteen en leun de tegen den zwaren steenen pilaar in zijn ge liefkoosde houding en wachtte af tot zij zou uit spreken, wat ze dacht. „Be kan hier niet langer blijven", mompelde ze met een handbeweging, waarmee ze als het ,]Vvare allo meubels om zich heen omvatte. „Be 'itooet weg naar mijn kinderen." rJa, de kinderen zullen je noodig hebben," „Nu, meer dan ooit" Hij gaf geen antwoord en ze zei i „Jij blijft zeker hier." „Neenl" Ze schrikte, ze dacht èen oogenblik, daf Kij jk>ch van plan was die vrouw achterna te gaan. „Ik blijf hier nog een korten tijd totdat ik •lies geregeld heb en dan ga ik heenf' Hij .{haakte een vage beweging met zijn hand. „Vroeger wilde je er niet eens over denken om heen te gaan!" riep ze uft. Ze dacht aan el haar vergeefsche pogingen öm hem uit de wildernis weg te krijgen. „Mijn werk hier Is afgeloopen", zei hij een- youdig. „Maar waar ga je dan heen?" *Naar de stad", zei hij korf. v „Dat is juist, waar ik je altijd toe heb willen overhalen en nu dat „Dat is bet verschil," viel hij haar in de rede. „Be ga nu niet om een gewone nette praktijk uit te oefenen, zooals jij wilde. Ik ga", zei hij langzaam, „een andere wildernis in, die van de menschen, om daar te werken". Ze raadde met een gevoel van pijn, dat hij tot dit nieuwe levensdoel niet door haar, maar door die andere vrouw was overgehaald de vrouw, die den moed had gehad hem te verloten. „Het doet er ook niet toe nu niet meer," zei ze droevig. En na een poos mompelde ze „Was de brand ons hier maar komen verjagen." „Dat zou hetzelfde gevolg hebben gehad", klonk het kalme antwoord. „Toevalligheden •brengen nooit verandering in den loop der din gen een andere omstandigheid zou ons ook daar gebracht hebben, waar we ons nu bevin- denl" Terwijl zij zich in gedachten verzette tegen dat denkbeeld, sprak hij langzaam en kalm maar zeer beslist verder, alsof hij haar de naak te waarheid van hun tragedie wilde toonen. „Je begrijpt niet wat er met ono beiden ge beurd is," „Ik begrijp, dat je niet meer van me houdt het misschien nooit gedaan hebt." „Vrouwen kunnen nooit de diepere gronden zien, maar het is goed voor ons, om zoo duide lijk te zijn als twee menschelijke wezens zich ooit tegenover elkaar kunnen uitspreken." Ze wachtte, en volgde hem met haar oogen, terwijl hij heen en weer liep voor den ledigen haard. „Be heb je leven gered!" Ze boog haar hoofd en Jlet het rusten In Kaar handen. „Op dat oogenblik in mijn leven, toen ik bijna ten onder was pecraan, kwam ie bil tóév^l op mijn pad een jonge vrouw, fijner, moediger en mooier dan ik ooit gezien had!" Een lichte glimlach kwam om Helens strakken mond. Ze hief haar hoofd op alsof ze luisterde naar lang vergeten muziek. „Ten minste dat was je voor mij ofschoon anderen misschien dat alios niet zagen O, wij mannen ruwe bruulen, zooajs je ons van morgen in je woede genoemd hebt zijn dik wijls zoo dwaas dichterlijkIk vereerde je beeld. Be maakte je tot een hemelsch wezen, dat ik beschaamd was aan te raken. Ik rees uit Ir® SPOEDIG ItETOCIS. Langestraat !!6 Te). 70 mijn poel ik wierp al het leelijkc van me begeerte, drank, wanhoop. Dat doen mannen als ze liefhebben als zij droomen van den hemel. Met het licht van je trekken voor me heb ik deze hut- van steen gebouwd mijn tempel.... Voor jou, voor mijn eigen ziel, die vlekkeloos voor je moest staan. Je was ver weg, reizend in Europa. Maar mij was het alsof je altijd aan mijn zijde was, tei- wljl ik stapelde steen op steen van mijn tempel, terwijl ik streed en overwon om in staat to zijn jou te bezitten." Zijn oogen fonkelden en zijn stem veranderde telkens van klank. Toen na een poos. ging J>ü zachter voort „Maar dot visioen, dat nacht en dag om mij heen was, was slechts een wezen in mijn ver beelding jij was het niet." „O!" „Wij mannen, bruuten heb je ons ge noemd hebben soms dat delirium. Jullie vrou wen noemt het poëzie, idealisme, romantische neigingen, cn je hebt er or s lief omsoms is het werkelijker dan her leven zelf!" Ziin trillende toon roerde haar tegen haar zin. „En je scheen mijn visioen te deelen dat gebeurt ook bij mannen. Het is hun zelfzucht. Ze denken, dat het vereerde wc.rn met hen op- gaai in den onzin van h-.n droomenl Dat is de rr.anier waarop zij meestal komen to*, een huwe lijk. Vrouwen, zooals de verzen, die de dichters over hen zingen, overdrijving van den verliefde de vereering van hun ultanr, do rozen aan hun voeten dwaze fanJusiecn, d e v.ij dichter lek# mennen weven om jullie o&idsche schep selen Zoo heb ik j£» meegenomen naar mijn hei igdom om een lever, te beginnen, zooals aog nooit op aarde g*icefd was!" Kij lachte. „Heiligdom van mijn godin der lucbtkastee- le*." „Ik heb het ook lief gehad", piotes'eerde zij. „Een tijd long docht je, dat jo het lief hadt", verbeterde hij, „je hieldt van die vreemde wilde plek, van de sneeuw, de eenzaamhe d de vereering en de liefde. Maar h^t wos je niet genoeg om den afgod van een row te zijn in een steenen hut in do wildernis. Arme dwaas vnn een man, te denken, dat het ooit genoeg kon zijn.... De ware beschaving is nooit van de vrouw uitgegaan." „Maar Erik", begon ze zacht, „was het dan zooveel wat ik vroeg alleen naar mijn vrien den, een beetje kleeren, en die men?chelijke d:ngen, die wij vrouwen liefhebben het pra ten en het gezelschao van meosrhen net als wij. Zelfs de menschen die in de bosschen wo nen, gaan nu en dan naar de ncdcize ting om e kaar te zien! Was bet zoo vreemd dol ik me, na het leven dat ik thuis gewend was, eenzaam voelde en een kleine plnots voor mezelf wensch- te in mijn eigen wereld?" „Niets vreemd voor een vo rw, - heel men* scbe'ijk'', gaf hij toe. „Jij vos geen dwaze dich ter... De fout, die we gemankt hebben, is, dat we dachten, dat je was -• zoun's ik!' ,.D-1 zou bovenmenscholiik zijn geweest". „Het ideaal vnn dén man zal ecn vrouw a 1 tijC bovenmenschelijk toeschijnen." .Net is onproctisch". „Vrienden en kleeren, en praatjes cn die klei ne pen's in de wereld, wzor iedereen elkaar Mocht te verdringen", herhaalde hij. ,.Is dat nlle9 runlctisrh?" „Er« teen ik moeder werd, hod ik nóg iemand onders om nan te denken, en later kreeg ik nog een kind twee andere wezens om aan te denken, behalve aan jou cn a.-tn mezelf." „En jij Erik Wij vrouwen moeten om onza mannen der.ken, wat het beste voor za is. Was dit de beste omgeving voor je talenten? Je wos een knappe man iedereen die bet weten kon, zei dat, en vond, dét je je hier begroef in de bosschen. Je moest de wereld in, je me en met je gelijken net als andere mannen... liet was beter geweest als ik je dat dadelijk had later» doen. Dan was het nooit hiertoe gekomenl Op haar beurt werd zij nu de aanklager ei» hield zij het ideaal hoog. „En is dot de weg 3e „practische" weg, de beste voor vrouw en kind cn man om te vechten voor een klein plaatsje in de beschaaf de wereld?" t Hij lachte spottend, maar vastberaden anb. woordde ze hem van ja. i (Wordt vervoUrdL j

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1922 | | pagina 1