TOILET-flRTI KELEN.
Firma Fontein Schippers - Lansestraat ?4
lij J. L SCHOTERMANZn., ütr.str. 17. Te!. 141
AMERSFOORTSCH DAGBLAD „DE EEMLANDER"
ST. FMMdlON
A. v. Weci, Langestr. 23
Willem Groenhuizen, Juwelier
BINNENLAND.
Eigengemaakts Ktnderkleeding.
üeparatien
Per flesch f 1.80, per anker f 65-.
TWEEDE BLAD.
„A M I C I T I A"
Sumatra Zandbladsigaar.
S^lagaz. „De Dom"
Gero Zilver
Jamleper
Fruitlepets
Suikerstrooiers
FEUILLETON.
In den taalstroom
Drie dingen om niet te vergeten
aan Tonnis-Rackets
JOH. VAN DIJK.
Zie Jaargang
Mo. 60
Saterdag
9 September 1922
Bijzonderheden
Foor de moderne woning.
Onze Eetkamer „Lydia" in mahonie- en
ebbenkieur.
Buffet, tafel, theetafel, 2 fauteuils.
4 stoelen, compleet f 450.
zrrr-.W:
ORIGINEELE
zeer aan te bevelen
Bordeaux, gewas 1917
heb opgedaan. Reeds bij voorbaat moet ik
zeggen, dot ik 't slot knal-effect niet wil gone-
ralisceren, maar dot 't toch min of meer de men
taliteit schijnt weer te geven, van een zekere
categorie Duilschers.
Het is mij deze reis in 't bijzonder opgeval
len, dat hef vertrouwen van de Duitsche fabri
kanten in hun „mark" vrijwel nihil is, vele be
ambten schijnen hun orbeidsloon vooruit betaald
te krijgen omdat zij er dan meer mede kunnen
doen, m.o.w. een proctijk, die veronderstelt, dat
de mark steeds meer zal dalen.
s Morgens bij 't ontbijt, als men bezig is een
Semmel op te eten, komt de kellner en vertelt,
dat dc dollar T300 staat en dat hij ze vorige
week nog voor 900 verkocht heeft. Men neemt
om van 't gesprek af te zijn dc Münchencr
Ncuoslo Nachrichlen, en ziet, dof groot grond-
Hollanders in Duitschland.
bvr
3rvO verlangt. Al-
BURGERLIJKE RECHTSVORDERING.
Een wetsontwerp ingediend,
ingediend is een wetsontwerp tot wijziging
eenige artikelen van het Wetboek van Bur
gerlijke Rechtsvordering.
Hiermede worden beoogd aanvullingen en wij
zigingen. welke, behoudens kleine wijzigingen
van de Staatscommissie-Limburg zijn overge
nomen.
In de eerste plaats bedoelt het ontwerp den
l©chter meer invloed te verschaffen op den gang
Van het proces; hem in staat te stellen ook aan
Óe partijen zelve iedere inlichting te vragen, die
hij meent te behoeven en de mogelijkheid van
«lauwere aanraking tusschen hem en de partijen
M openen.
Wordt het voorstel tot wet verheven, don zal
voortaan niet meer uit art. 144Rv. kunnen wor
den afgeleid, dat de rechter alleen bij gelegen
heid van de pleidooien inlichtingen kan vragen;
laatstbedoelde bevoegdheid zal, naast de thans
jntdrukkelijk vastgestelde, blijven bestaan zij
hot dan in den beperkten zin, dat van de partij
tlechls dan bij gelegenheid der pleidooien in
lichtingen kunnen worden gevraagd, indien de
partij overeenkomstig art. 30 Rv. haar eigen
Vaak bepleit.
Het voorstel regelt slechts voor het geval
verschijning is bevolen tot het geven van in
lichtingen, wat rechtens is, indien aan het bevel
hiet wordt gevolg gegeven. Is verschijning be
volen, teneinde een schikking te beproeven,
dan zijn partijen vrij, weg te blijven of te weige
ren op' vragen in te gaan, zonder dat daaruit
ftadeelige gevolgen voor haar kunnen ontstaan.
ïn_ navolging van het ontwern der Staatscom-
massie-Gratama, wordt verder voorgesteld de
mogelijkheid te openen, dat deskundigen ook
mondeiing worden gehoord. Hieraan bestaat in
het bijzonder behoefte, wanneer het deskundi
gen betreft, wier ontwikkeling hen tot het op
maken van een behoorlijk met redenen omkleed
Echriftelijk rapport niet in staat stelt, hoewel zij
desrVtlemin bij uitstek deskundig kunnen zijn.
Gevolg van de voorgestelde wijziging zal ook
rijn, dat in vele gevallen de noodzakelijkheid
om nieuwe deskundigen te benoemen woidt ver
meden, daar immers de rechter bij het monde
ling verhoor zoolang kan vragen tot hij vol-
Boende is ingelicht.
Zoowel schriftelijke aanvulling of toelichting
van een mondeling verslag als mondelinge aan-
vuiiing of toelichting van een schriftelijk ver
slag zal kunnen tfbrden gevraagd. De talrijke
ve,*hooren op vraagpunten kosten thans aan de
rechtbanken zeer veel tijd die beter tot het
houden van pleidooien kan worden besteed.
Voorgesteld wordt, het mogelijk te maken, be
doelde vrhooren voor een rechter-commissaris
te doen houden.
Een groote besparing van tijd en werkkrach
ten zal van de voorgestelde wijziging het gevolg
zijn en een tweede niet minder belangrijk ge
volg zal daarin zijn gelegen, dat het bezwaar
om dergelijke zaken, waar dit mogelijk en wen-
schelijk is, door den „unus judex" te doen be
handelen, zal zijn opgeheven.
De 's Gravcnhnngsche poliliebrandweer.
Naar aanleiding van een rapport van Am-
sterdamsche politiemannen over het resultaat
van de reorganisatie van de brandweer te den
Haag heeft de hoofdcommissaris van politie al
daar, de heer Van 't Sant, eenige cijfers en
andere inlichtingen verstrekt, die ecnigermate
een beeld geven van de bezuinigingen, die tot
nu toe zijn verkregen en in de toekomst door
de reorganisatie te verwachten zijn.
Het blijkt, dat de gemeente aan uitgaven voor
personeel in het tijdvak van I Januari j. 1. tot
en met 2 dezer bespaard heeft 76,224.75.
Naar het zich laat aanzien, zal op de begrooting
van het volgend jaar bezuinigd kunnen worden
224,657.36. Een klein bedrag voor wacht
gelden kan hier nog of gaan. Sedert het begin
van de reorganisatie tot en met 2 dezer zijn 91
man vertrokken, van wie er 41 op wachtgeld
gesteld zijn.
Op laatstgenoemden datum waren nog 28 man
geheel ten laste van do gemeente. Dertig gingen
over in een anderen tok van gemeentedienst.
Volgens de wachtgeldregeling krijgen dezen de
vermindering van hun loon aangezuiverd in den
vorm van bijslag, die van 2.50 tot 10 per
week bedraagt
Op I dezer bestond het personeel der brand
weer uit: een „eerst-aanwezend" brandmeester,
een eerste brandmeester, vier brandmeesters^
een hoofdmachinist, een telegrafist, een machi
nist, een administratief ombtenaor, een post-
commandant, 29 hoofdbrandwachts, vijf hulp
machinisten, 8 hulp-telegrafisten en 137 brand-
wachts.
Uit de cijfers blijkt reeds, dat er heel wat be
zuinigd wordt. Buiten de reorganisatie was reeds
besloten tot invoering van den 24-urondienst,
waardoor ook reeds 2 ton per jaar zou worden
bezuinigd. De toegezegde bezuiniging van 5 ton
komt er, aldus de hoofdcommissaris. Bij dit
staar aarfXet begin^an tg ^«n
reorganisatie. Tot nu toe is deze reorganisatie
uitstekend gelukt.
„Dingen die helaas gebeuren."
In een rubriekje onder dit hoofdje dat voor
komt in het „Onder de Streep," feuilleton van
het Handelsblad, vertelt een der talloozen die in
Duitschland gereisd heeft
„Dikke boeken zijn geschreven over het Va
luta problem. Keynes cn Van der Lip, Lands-
bergh en Bendixen, zij allen hebben ons uitvoe
rig geschetst, wat de daling van de mark voor
economische rompen met rich mede brengen
zal.
Eén zijde van het probleem, de psychologi
sche n.l., is betrekkelijk verwaarloosdin een
paar woorden wil ik u mijn indrukken weerge
ven, die ik de laatste 6 weken in Duitschland
les jaagt achter „king Dollar" aan en elke her
nieuw "'e dn''ng van de.mark betcekcnt m.i. ccn
afbrokkeling van de huidige regecring, een
versterking van 't oude regime. Toen Hinden
burg i"'1'""' in T' e^en wemelde het
van uniformen, als in 't vóór oorlogsche
Duitschland.
Op zichzelf is deze Feactie zeer goed te bc-
v ,nncer men ziet, hoe hier gewerkt
wordt en men weet dan, dat vele menschen air
tornatisch tot den bedelstaf gebracht worden,
dan is het te begrijpen, dat men tenslotte ver
langt naar een ondere maatschappij.
Wat mij dezer dogen posseerde, is wel ken
schetsend voor de toestanden. In Würzburg zit
ten in een 7e klas coupé, in een internationu'en
trein, een 4-tal Hollanders, 2 kooplieden, een
advocaat en een dokter, drie van hen zijn op
dc doorreis uit Joego-Slavié. Daar alle plaatsen
bezet zijn, wordt de coupé dicht gedaan; p'ots
klopt de conducteur en zegt heel beleefd, dot
de trein overvol is en de armleuningen opge
klapt moeten worden. Binnen komt een heer,
met een sikje en opgedraaide snor, lintje, ijze
ren kruis 2e klas in knoopsgat, hangt zijn jas
op en gaat de 2e passagier, een dame, halen.
Dot de andere passagiers deze invasie in den
nacht niet aangenaam vonden is natuurlijk co
begrijpen; eenig gemopper, maar verder niets,
alleen de deur wordt dicht gedaan. Even later
komt bewuste heer binnen en begint te schel
den, o, slechts een paar kleine onhebbelijkhe
den, die Auslander, das Lumpengesindel, das
Pack, das frisst uns leer, sie müssten durch die
Scheiben geschlagen werden; voor de coupé
verzamelen zich een hoop Duitschers, die dui
delijk te kennen geven, dat zij 't volkomen met
dezen „gentleman" eens zijn. Dan roept hij
tegen zijn landslieden: „Sie sind zu fcig, sonst
würden sie die Auslënder hernusschmeissen en
voegt er tevens aan toe, dat wij in 't Ruhrge-
bied al ^ng door het venster geworpen zouden
zijn. Zich hoe longer hoe meer opwindend,
vliegt hij plotseling den advocaat aan en wil
hem zijn keel dicht knijpen, wont hij wil zijn
plaats ebben. Een van de Hollanders slaat
hem er af, waarbij zijn bril verdwijnt. De con
ducteur komt en tracht de voor de coupé han
gende Duitschers weg te zenden, de ijzeren
kruisridder wenscht zi> bril vergoed te heb
ben, hetgeen natuurlijk geweigerd wordu
te maken, maar 't idee, onzen nachttrein te mis
ken, leek ons ook niet, zoodat tenslotte bedoelde
gentleman zijn fraaie practijken vrij voortzetten
kan.
Deze mentaliteit nu is m. i. te danken aan
't valuta probleem hoe harder de mark zakt.
hoe sterker de afkeer tegen buitenlanders zal
worden, ook tegen ons, neutralen, hoewel de
daling van de mark misschien nog meer in
Nederland dan in Duitschland gevoeld wordt.
Zeer sterk trof mij ook het volgende Kur-
güsle die in Berchtesgaden of Reichenhall zijn,
kunnen, mits Duitschers, een z.g. „Grens-
schein" krijgen om één dag in 't eenige minuten
verder gelegen Oostenrijk, door te brengen.
Wij, Hollanders, die toch zoo ontzettend vee)
voor 't Oostenrijksche kind gedaan hebben,
kunnen geen aanspraak op deze gunst maken
en moeien in 't 4 uur~sporens verwijderde Mtm-
chen een visum enz. aanvragen. Geen bewijs
van al te groote appreciatie".
rc&. v' 'UVJë±z.* .TT:r--
Een landgenoot, die op het oogenblik in
Saksen is, zendt ons aldus het Vad.. een uit
knipsel uit de Lcipziger Ncuestc Nachrichtcn
met het verzoek net in ons blad op te nemen.
Hier is de vertaling van hot stukje, dot tot op
schrift draagt: „de plaag der vreemdelingen in
de Duitsche steden":
„Te Goslar heeft zich dezer dagen ccn geval
voorgedaan, dat in heel Duitschland bekend
verdient tc worden, daar het kenmerkend is
voor de manier, waarop de vrcamdelingcn in
Duitschland optreden.
Eenige dagen geleden treft een troep Hollan
ders op de Markt met een anderen troep Hol-
londsche tochtmakcrs samen. Men herkent dc
londgenooten, spreekt #ze aan, verheugt ,zich
over de kennismaking en wisselt zijn indrukken
over Duitschland en de zoo „voordeelige" om
standigheden vnn het land.
Na een poos, wanneer de stemming hoor
hoogtepunt heeft bereikt, houdt een der Hol
landers een toespraak tot zijn land- en feest-
genooten. Hij geeft er zijn voldoening over te
kennen, dat het in Duitschlnnd voor vreemde
lingen zoo goed leven is; kloeren en schoenen
kosten haast niets, eten en drinken nog veel
minder, kortom het is een leven als God in
Frankrijk het zich vroeger niet beter heeft kun
nen wenschen, en dat alles dankt men den dol
lar, waarvan men hopen cn verwachten mag,
dat hij nog veel hooger zal stijgen. Blijde in
stemming van ulle zijden.
Maar de Holtandsche redenaar is nog niet
aan zijn slot. Hij brengt, om aan zijn bejubelde
woorden de kroon op te zetten, een „Long Leve'
uit. Niet op Holland, ook niet op Duitschlund,
maar een: Lang leve de dollarkoer si
Dan nemen zijn geestdriftige vrienden en vrien
dinnen hen/in"hun midden cn in triomf gaat
het naar het naaste koffiehuis.
Wij zien van eenige commentaar af. Die lc~
vere elke lezer liever voor zich. Maar één ding
moet tegenover dit brutale hooncn van den
nood der Duitschers met allen nadruk wor
den gcëischt: Men zorge er voor, dat deze plaag
der vreemdelingen in de Duitsche landen een
eind neemt! Hoe dan ookl Men zegge niet dat
men er machteloos tegen is. Er zijn middelen
genoeg! Helpt het eenc niet, dan het andere. In
Tirol is men er toe overgegaan zichzelf te hel
pen, men gooit de Frnnschen cr koelbloedig
uit. Dat is hier misschien nog niet noodig. Dr*
siootsschouwburg te Berlijn heeft een veelbe
lovende weg aongewezen, Hij rekent de intree-
prijzen naar den dugelijkschen dollarkoers om.
De Duitscher, die zich met pas en portret als
zoodanig kon legimiteercn, betaalt echter niet
meer dan gebruikelijk. Zoo moest het overal
gebeuren.
Lang leve de dollar! heeft de Hollander uit
geroepen en zijn londgenooten betuigden hun
instemming. Goed dan, men late eiken vreem
deling in zijn munt betalen. De zakenman, die
daar niet aan durft, begaat roof aan het alge-
mecne Duitsche goed cn helpt den nood der
Duitsche kinderen in het onbegrensde drijven!"
Tot zoover het Lcipziger blad. De landgenoot,
sVerk afkeurend woord aan toe te voegen, net
is toch meer dan ccn schandaal schrijft hij,
„dot Hollanders zich op deze wijze aanstellen,
waar zij de gastvrijheid genieten van een land,
dat in de tegenwoordige omstandigheden zoo
zeer gedrukt is. Men moet zich haast schamen
Hollander te zijn."
Inderdaad, zegt hot Vad., wij zelf hebben
ons, door Duitschland sporende en in den trein
met Hollondsche reisgezelschappen samen zijn
de, voor ons volk geschaamd, zoo als deze
menschen zich gedroegen. Men kon in de blik
ken van de Duitschers, die zwijgend de ver
schijning, de manieren, het lawaaierig praten,
het vrijpostig optreden van dat singuliere ge
zelschap waarnamen, de verbazing en de erge-
nis lezen. En dan verstonden ze nog niet wat
er zoo al werd gczcgdl Ook buiten de treinen,
in Duitschland en Oostenrijk, hebben we Hol
lander gezien, die blijkbaar geen begrip had-
van de plichten die ze als reiziger rn een
vreemd leyid hadden en geen besef van dc el
lende van het land, waarin ze met hun guldens
den gebrooien haan uithingen. Maar een wan
gedrag zoo erg als dat van die Hollanders te
Goslar hebben we zelf nog niet bijgewoond.
Wel hebben wc gehoord van londgenooten van
ons, die bij het verlaten van een station in
Duitschland uit hei portier van den trein de
menschen op het perron een handvol papieren
marken toegooiden, met een uitroep als:»hier
hebben ju!li nog wat van je voddig geld! En
meer van dien aard. Het is diep beschamend.
Rookt ons seriemerk
SKMEIMHffll.'tSPOtlK"
*.h. li. mum S Zoen
Wlaison VAN EilVlEREN.
f'ollleur Postlclicnr ('olllcime
WIJ KItSSTR A AT 11. Tel. SOS
ITnog*t Modorno Salons voor
DAMESrn HKRKRH - Manicure
Magazijn van ParlumurioOn on
Toilel-Artikolon.
BADINRICHTING
I 1
on.
riNG 2
Varkensmarkt
Amersfoort
Speciale »l<Eeeling
(SE
sssehszsss:
Verlovingen.
Criticus schrijft in Bergopwaarts In een
artikel over engagementen:
„Zoouls een meisje uit „het volk" met zeke
ren trots vertelt dat ze „vaste verkeering"
heeft, zoo voelt het meisje uit de „beschaufdo
kringen" zich groot als ze geëngageerd is.
Publiekl Toch is ook hier weer het nadeel bij
de laatstcn. Want, publiek, geëngageerd te zijn,
wat zit daur al niet ban vastl Receptie, natuuri
lijkl cn visites maken, naüuurlijkl in een
coupétje, natuurlijk! %n dinertjes, natuurlijk I
en bloemen en cadeautjes en samen op reis
en brieven schrijven als je elkaar in drie dager
niet riet, en overspanning en zenuwen cr
scènes en dot alles twee, drie, vier, vijf, zes
jaren lang 11
Geëngageerde menschen uit de „beschaafde
kringen" eischen ontzettend veel van elkaar,
veel meer dan normaal gehuwde menseigen, en
ze geven er elkaar bijna niets voor terug. Tijd,
geld, arbeidskracht, levensvreugd wordt in die
jaren vermorst. Familieverhoudingen worden
in zulke langdurige engagementen bedorven
waarmee dè jonggetrouwden nog jaren tc won.
Ut "uClOiu"" uu*.uj *l---
moor ter wille van dc publieke opinie.
Want als twee hel eens zijn, dnn cisch'
„men", vader cn moeder of oom en tanles ól
wie ook, dot die twee het non iedereen zullcï
zeggen.
En als zij het aan iedereen gezegd hebben,
dan is do teerheid, dc schuchterheid, d«
schroom, de poèzic voor ccn goed deel weg.
Don is het bovendien veel en veel moeilijker om
eerlijk legen elkoar te zeggen: neen wij hooren
toch niet samen, laten we elk zijn eigen weg
gaan.
Het is misschien wel heel dwaas, maar ik
zou willen voorstellen: loten we dc publieke
engagementen afschaffen. Lutcn jonge men
schen die clknar waarachtig liefhebben en ver
trouwen clknor vrij loten, totdat de een do
onder een huis, een levensonderhoud kon non-
bieden. En loten ze tot zoolang hun krocht
him tijd en hun geld niet verspillen non noode-
loos vertoon, maar werken en sparen cn
innerlijk groeien. Als ze dan zclistandig zijn
zullen ze ook geestelijk rijp zijn voor de wuro
taak van een goed huwelijksleven.
Het is toch belachelijk dot in dezen tijd,
wnnrin ieder klongt over hooge belastingen,
nog telkens honderden guldens verknoeid wordt
aan bloemen voor recepties van engagementen,
die misschien nn drie maanden weer uit zt|n
óf zes jaar duren; dat jongens en meisjes die
nog geen cent verdienen allerlei uitgeven voor
Roman van
OLGA WOHLBRüCK.
Dat was zeker het begin geweest. Er was geen
f>egeerigheid aan verbonden geweest en toch
Dok gt*en leelijke bedoeling, die ze niét kon
bekennen. Slechts een vreemdsoortige, prikke
lende, onweerstaanbaar verlokking, om de schit-
jterende voor het grijpen liggende voorwerpen
tusschen de vingers vast te houden.
I Maar nooit had die prikkel zich herhaald.
Nooit voor vandaag, of neen gisteren al
had ze zoo iets gevoeld. Gisteren, toen ze voor
t kinderen wollen slobkousen wilde koopen.
reusachtigen hoop had men voor haar
Neergelegd: witte, roode, zwarte slobkousen.
De verkoopster lette niet op haar, schreef toen
Onverschillig op, wat ze opgaf, riep een loop-
èneisje, wendde zich tot een andere dame, en
poen was het haar reeds geweest, als moest ze
jeen kleine zwarte slobkous in haar mof stop
ben. Het leek haar, als kwam haar dit toe.
Maar ton was ze. nis gejaogd. wetrgeloouen.
en thuis merkte ze, dat ze van opwinding, het
heele pakket met de gekochte slobkousen in de
tram had laten liggen.
Dat was gisteren geweest. En vandaag was
zo werkelijk een dievegge geworden! Een die
vegge
Ze huilde niet meer. Ze streek met den hand
schoen over de beslagen ruit en staarde naar
de drukte op straat, die haar in vliegende snel
heid voorbijging. Maar haar brandende oogen
konden noch huizen noch menschen onderschei
den. Toen bukte ze zich om den wijzer van het
taxi-uurwerk te volgen. Met elk dubbeltje dat
het uurwerk meer aanwees, werd haar onrust
grooter. Ze had nog twee mark, als die niet
voldoende waren, moest ze het meisje naar be
neden sturen, haar man zou in de voorkamer
komen en vragen wat er wasHij zag haar
buitendien toch altijd zoo ontsteld aan, als ze
an het einde der maand bekennen moest dat ze
met uitkwam met haar huishoudgeld. Maar als
ze naar haar schoonzuster ging, mevrouw Elise
Graebner, wier man dokter was, en haar vroeg,
haar tot het einde van de maand wat voor te
schieten, dan zei deze altijd op afkeurenden
toon: „Ik begrijp je niet, Susel, een vrouw die
al twee kinderen heeft, moet zich toch kunnen
aanpassen wat zou je doen, als wij er niet
waren?"
En den derden kwam ze dan geregeld bij
haar, frisch, blozend, in haar onberispelijk zit
tend Engelsch costuum, keek overal rond
een beetje medelijdend en een beetje welwil
lend en zei: „Ik heb wat in de stad te doen,
Susel, je kunt me zeker wel het geld geven,
dat ik je voorgeschoten heb, niet? Als je weer
wat noodig hebt, kun je immers weer bij me
aankloppen." En Susanne had altijd drie dagen
lang hartkloppingen, voor ze de zoo moeilijke
bedevaart naar haar schoonzuster ondernam.
De auto hield stfl. Een mark negentig. Susanne
haalde verlicht adem. In de voorknmer zei het
meisje: „De huisnaaister wilde niet langer wach
ten. Ze zegt, dat mevrouw den kanten kraag
er heel gemakkelijk zelf op kan zetten."
Otto Graebner kwam uit zijn kamer, zette
een groenen bril af, en streek zich met de ma
gere vingers over de oogen.
„Ben je daar eindelijk, Susel? Elise heeft zoo
juist getelefoneerd. Je moest je morgen eens
heel netjes maken, mevrouw von Paulsin heeft
heeft voor het eerst de invitatie aengenomen, ze
komt met familieleden uit Silezië. Ook de beeld
houwer Hörsetkamp en zijn vrouw. Elise zegt,
dat ze een Poolschc gravin of vorstin is, ze
heeft vier weken bij Julius in de kliniek gelegen.
En dan nog een heeleboel meer menschen."
Goud. Zilver en Medailles
2. Brillen en Su-Easy's
3. G. van DUIN Ulrschtscliastraat.
Susanne rukte haar man heftig het taschje
uit de handen en lic-p de eetkamer binnen. Aan
de vierkante tafel, waarboven een ouderwetsche
gaskroon brandde, zaten Kurt en Liesel, baar
beide kinderen. Ze waren beiden bleek met spit
se gezichten. Langzaam en met tegenzin lepel
den ze hun rijstebrei, en glimlaahten natrwelijks
toen hun moeder de gezichtjes tegen zich aan
drukte. Natuurlijk, de rijst was aangebrand,
moor vader had gezegd„Geen kunsten hoorl
Wees blij, dat je nog wat te eten hebt."
Dat zei hij cox aan tafel legen her., als een
gerecht, dcor het slechtbetealde dienstmeisje
kicetgemeakt, totaal mislukt, hun afkeer op
wekte.
En hii zelf dwooicr zich, op te ©ten wat hij op
het bord had, en keek Susanne niet eens verwij
tend aan.
Het v/as Susanne, als moest ze zich nu voor
de kinderen verontschuldigen.
„Wacht, ik breng jullie wat lekkers!"
Ze liep snel naar de provisikast, zocht noor
een aangebroken bus met conserven, gooide
ccn paar bierflcsschen om, brak een bord, en
liet eindelijk, toen ze niet vond wat ze zocht,
een bus ananas openen, die ze sedert weken
voer een bijzondere gelegenheid bewaarde.
Toen ze terugkwam, hadden de kinderen op
vaders bevel hun borden met mopitc leeggege
ten en zeiden juist goeden r.acht. Zc bracht hun
een schijf ananas aan hun bed en zei het avond
gebed met hen op.
De weeke, heldere stemmen kalmeerden haar
zenuwen. De warme, teedere kinderhanden leg
den zich vol liefde tegen haar brandende slo
pen, zcodat ze ^cen oogenblik vergat, hoeveel
ontzettends ze in het laatste uur had doorge
maakt.
Toen ze de lamp uitdeed, kon ze al aan de
groote partij, morgen bij haar schoonzuster
denken. En na het stille souper met haar man,
vond ze ook den moed hoar taschje te openen,
den kraag uit het papier te wikkelen en hfem om
den hols van haar lichtbruine en reeds viermaal
veranderde, voormalige trouwjapon te leggen.
„Dat maakt een prachtig effect," zei Otlo
Greebner, die zijn jonge vrouw eiken opschik
gunde, die het beperkte budget niet overschreed,
dat hij voor zijn huishouding kor besteden.
Hij was er op dit ogenblik trots-h op, dat hij
Susanne nog wat moois kon schenken. Gewoon
lijk hed'hij tegenover haar het gevoel van een
schuldenaar, die zijn belofte niet nakomt. Zoo
heel ar.ders had hij hoor het leven aan zijn zijde
zes jeer geleden geschilderd.
Hij had den spot gedreven met haar eerzucht
van pianiste, verstandig en practisch met haar
gepraat. Hii kende voldoende de ellende van
den reizenden kunstenaar. Zes inar had hij zich
door de wereld geslagen met zijn viool over
al schitterende kritieken en leeg© zalen! Noch d<
eerst© prijs, die op het conservatorium b©boal<
had, roch het feit, dat hij „de geliefkoosd? leer-
ling van Joachim geweest was, kon liet publiek
trekken.
Alh concertviolisten waren lievelingsleerlin
gen van Joachim, dat stond vast. Het hielp al
leen maar totaal niets! De concurrentie was ts
groot. Deze zes jaar hadden hem bijna zijn ge
heel, klein vaderlijk erfdeel gekost. W h m
overbleef, was r.c? net genoeg om ?v .nlu~el
oen eenvoudige muziekschool op te richten, ttif
zou haar het piano-orvderwijs opdragen, bij ze
zou vioolles er. ntrrontleer geven en oven-
dien zou hij nog oen of anderen goeden zang-
onderwijzer aanstellen, en een repetitor voor
opera-ensCThble studie.
Zijn kunstenaarschap schenk rem een
gave van overtuiging. Ze sprak met haar moe*
der.
De vooirakge -geres was een leven3wuzö
vtouw en een dame.
"""-rj,» vervolgd)»
SPOKDIC KETOClt.
I Langestraat 116 Tel. 70
