AMEBSFOORTSCH
AB8MSPRIIS |*r 17??™ v;or Amcrv
„DE EEMLANDER"
BUITENLAND.
FEUILLETON.
Carmen's Nederlaag.
21e Jaargang No. 260
loort 2.10, idem franco
per post 3.—, per week (met gratis verzekering
legen ongelukken) f 0.176, afzonderlijke nummers
C.05. m 9 9
DIRECTEUR-UITGEVER: J. VALKHOFF.
BUREAU:
ARNHEMSCHE POORTWAL 2 A.
POSTREKENING N° 47910. TEL INT 513.
Maandag 7 Mai 1923
PRIIS DER AMÏlEii met inbegrip van een
bewijsnummer, elke regel meer 0 25, dienst.uinb'e»
dingen en I.icldadigheids-advc tenticn voor de helft
der prijs. Voor handel cn bedrijf bestaan zeer
voordcclige bepalingen voor het advcrtecrcn Ecne
circulaire, bevattende de voorwaarden, wordt op
aanvraag toegezonden.
Politiek Overzicht
Toen Woensdag- j.l. te Berlijn een zitting
plaats had van de Duitsche minister-presidenten
en staatspresidenten, aan wie dr. Cuno dc nieu
we Duitsche voorstellen bekend maakte, nam de
rijkskanselier de gelegenheid te bant een rede
tc houden, die als een commentaar op de Duit
sche nota kan worden beschouwd. Van die rede
hebben wij reeds medegedeeld, hetgeen het be
knopte V' olff-verslag aan 's rijkskanseliers be
schouwingen ontleende. Nu wij de rede echter in
e, .enso voor ons hebben liggen, loont het de
gioeite d:. Cuno's betoog even nader te bezien.
De rijkskanselier zet o. a. uiteen, dat, wat het
bedrag der schadeloosstelling betreft, het
uiterst moeilijk was een bepaald cijfer tc noe
men: in het bezette en het later binnengerukte
gebied toch had voortdurend een niet te bere
kenen waardevermindering plaats, waaronder
het economisch leven ten zeerste moest lijden.
Desniettegenstaande hield Duitschland zich bin
nen het kader der te Parijs voorgestelde cijfers.
Als uitgangspunt der onderhandelingen werd
n som van 30 milliard goudmark genoemd,
die door leeningen moet worden opgebracht.
De noodzaak ven een termijn om op verhaal
te koipen („Erholungsfrisl"), een moratorium
van vier jaar, kemt tot uiting in de regeling,
dot de rentebetaling der eerste vier iaren van de
verlaregen leeningsbedragen zal worden afgeno
men.
C.uno heeft uiteengezet, dat de schuld van 30
milliard een jaarlijksche prestatie beteekent, die
reeds bij een minimumrente van 5% en 1%
amortisatie alleen voor 20 milliard, T,2 milliard,
voor de overige tweemaal 5 milliord 0,6 mil
liard, dus in totaal 1,8 milliard kan kosten.
Cuno meent echter, dat er aanleiding is te vree-,
35ën, dat Duitschland met een percentage van
5 bij de uitgifte van leening niet zal kunnen
volstaan. Bovendien zullen de leeningen in na
ture, die door de Fransche Roer-actie werd on
derbroken, volgens de jongste Duitsche voor
stellen weer worden voortgezet; Berlijn verlangt,
dat zij in mindering van de Duitsche schuld zul
len worden gebracht.
De rijkskanselier heeft nadrukkelijk betoogd.
rrWjj willen onder alle omstandigheden, dat het
geen wij toezeggen, ook vervuld wordt, dat het
niet louter een belofte op papier is. En daarom
zijn wij bereid voor de bedrogen, die wij door
leeningen verkrijgen, eiken economischen waar
borg te bicden."
Hij herinnerde er naar aanleiding hiervan aan,
dat alles wat aan het rijk en aan de afzonder
lijke landen behoort, met name de spoorwegen,
douanen, inkomsten uit belastingen, krachtens
het verdrag van Versailles aan de tegenpartij
is verpand. Duitschland wil echter verder gaan:
bovendien moet de Duitsche economie (en wel
het geheele Duitsche economische leven, niet
alleen de industrie en landbouw, maar ook de
handel en de financieele kringen) in concreten,
desnoods wettelijk vastgestelderv, vorm borg
staan voor de leeningen, die Duitschland op de
wereldmarkt denkt op te nemen.
Cuno heeft er echter verzet tegen aangelee-
k?nd, als zou Duitschland tot dusver nog niets
hebben gepresteerd. Het bedreg van 30 mil
liard zal de wereld wel gering achten, aldus
Cuno, maar de wereld is geneigd te vergeten,
dat deze 30 milliard niet alles is, wat Duitsch
land heeft opgebracht. De tot dusver verrichte
prestaties bestonden, afgezien van de betalin
gen in baar, in het afstaan van rijks- en staats
eigendom, in vroeger Duitsch gebied, het af
staan der mijnen in het Saargebied, van spoor
wegmateriaal, de geheele overzeesche handels
vloot, van het Duitsche bezit in het buitenland,
en de levering van kolen en cokes en vele an
dere zaken aan de geallieerden, prestaties, die
zónder het waardeverlies der ontwapening, zon
der de verloren waarden van Elzas Lotharingen
en de koloniën volgens de bescheidenste Duit
sche berekeningen 43 milliard goudmark be
dragen. „Wie durft", aldus roept Cuno uit, „ge
zien deze feiten, nog langer te beweren, dat
Duitschland niets heeft gepresteerd of dat
Duitschland niets wilde opbrengen. Zelfs tijdens
de Roerbezetting en dc bezetting van verder ge
bied heeft Duitschland door de Belgische schat
kistwissels te honorceren, zijn beloften gehou
den."
Duitschland zal volgens Cuno zijn schulden
slechts kunnen aflossen, wanneer zijn credict
wordt hersteld en zijn financiën weer in orde
komen. Alles wil, naar de rijkskanselier ver
klaart, Duitschland doen om dit te bereiken. Het
herstel van deze orde, met name de stabilisatie
van de mark en het in evenwicht brengen der
begrooting, is, naar hij opmerkt, tevens in het
belang van Frankrijk, omdat Duitschland geen
leening zal worden verstrekt, zoolong de finan
cieele orde niet is hersteld. En slechts door een
leening kan Duitschland komen aan de midde.
'en om de schadeloosstelling te voldoen en
daarom aldus Cuno heeft Frankrijk er be
lang bij, dat wij met rust worden gelaten om
He orde weer te herstellen. Maar bovendien
noemt Cuno als een voorwaarde voor een mo-
felijke leening het bezitten van economisch-ge-
lijke rechten en de beveiliging tegen politieke
panden. Maar DiUschiand wilde verder gaan.
„Wij weten", aldus Cuno, „dat in Frankrijk een
krachtig verlangen en een groote behoefte be
slaat aan het uitwi .selen van economische waar
den tusschen Frankrijk en Duitschland. Dé Duit
sche belanghebbenden, vooral de industrieclen
van het Roergebie:!, waren te allen tijde bereid
om tot een dergelijk vergelijk te komen cn deze
overeenstemming zou tot stand zijn gekomen,
wanneer niet Frankrijk elke toenadering en be>
sprekingen dienaangaande van de hand had ge
wezen. Dan zou misschien door deze vreedzame
samenwerking tegelijkertijd de brug zijn ge
slagen ter oplossirg van het vraagstuk der scha
deloosstelling. Ooi thans nog zal het Duitsche
bedrijfsleven zich agn een dergelijke samenwer
king niet onttrokkcr/, die tevens rekening houdt
met de belangen van de andere betrokken lan
den."
Daarna bracht Cuno de kwestie van 't vredes-
pact ter sprake en gewaagde van de kwestie
van de politieke waarborgen voor Frankrijk en
Duitschland. Opzettelijk zei de rijkskonselier
„voor Frankrijk en Duitschland", daar z. i.
vooral in verband met de gebeurtenissen der
laatste maanden de Duitsche regecring te
genover het Duitsche volk verplicht was even
goed den vreedzamen arbeid van het Duitsche
volk als het Frar.sche te waarborgen. Cuno
herinnerde aan het reeds voor het bnnenrukken
in het Roergebied gedane Duitsche voorstel,
dat de bij den Rijn belanghebbende staten we
derzijds op zich zouden nemen een menschen-
leeftijd lang zonder plebisciet geen oorlog te
gen elkaar tet voeren. In de jongste Duitsche
voorstellen nu werd hst denkbeeld van het vre-
despat opnieuw in algemeenen vorm opgelost:
in den vorm, dat Duitschland bereid is elke
overeenkomst met Frankrijk aan te gaan, die
den vrede waarborgt en die op wederkeerigheid
berust en dat Duitschltnd, teneinde te voorko
men, dat geschillen ontaarden in oorlogen, be
reid is alle geschillen, die anders kunnen ont
staan aan arbitrage te onderwerpen. Het slot van
Cuno's rede luidde:
„Dit is, geloof ik, alles wat wij te dezer zake
kunnen doen om blijk te geven van onzen goe
den wil en om het bewijs te leveren, dat wij
niet aan oorlog, muar aan vrede denken.
Wij moeten, om tot een oplossing van 't
vraagstuk der schadeloosstelling, tot een eerlijke
samenwerking van 't bedrijfsleven en tot een
werkelijke bereidheid tot vrede van beide par
tijen te komen, het herstel van den status quo
ante in het pas en in 't vroeger bezette gebied
tot uitgangspunt van onze besprekingen ma
ken, zooals dit ook wordt veilangd door de be
volking in de bezette gebieden. Uitgangspunt
der besprekingen moet verder zijn de eisch, dat
de gevangenen weer in vrijheid worden gesteld
en de uitgewezenen zoowel naar hun haardste
den kunnen terugkeeren als him functies weer
aanvaarden.
Bij een spoedig herstel van den status quo ante
heeft niet alleen Duitschland, maar ook Frank
rijk zelf het allergrootste belang. Frankrijk moet
den inval in het Roergebied financieren. Ik durf
het bedrag, het enorme bedrag, niet schatten,
dat de inval in 't Roergebied Frankrijk tot dusver
heeft gekost, maar evenmin ben ik in staat te
zeggen, op welke sommen en enorme sommen
een en ander qns komt te staan."
Tot zoover de uiteenzettingen van Cuno. Een
verwerping van het voorstel, dat Duitschland
indiende, is het antwoord van Frankrijk geweest.
België betoonde zich even onverzoenlijk. Fran
sche berichten gewagen ovenzeer van een Itoli-
nanscho afwijzing. Hei Engelsche officieelc
standpunt is nog niet bekend, omdat de Brit-
sche regeering zich nog niet heeft uitgelaten
over haar standpunt. Blijkbaar wacht zij eerst
op den tekst van de Fransche antwoordnota.
DUITSCHLAND.
DE JONGSTE DUITSCHE VOORSTELLEN.
De tekst van het Fransch-
Belgischc antwoord.
Brussel, 6 Mei. (B. T. A.) Het ministerie
van ibuitenlondsche zaken heeft aan den Duit-
schen zaakgelastigde de nota overhandigd,
waarin verklaard wordt, dat de Duitsche voo -
stellen onaannemelijk zijn.
P e r ij s, 6 Mei. (Havas). In de Fransch-
Belgische nota wordt kennis gegeven van dc
ontvangst der Duitsche nota in het volgende
antwoord
De regeeringen van Frankrijk en België kun
nen niet zonder ze te rcleveeren en te weerleg
gen een groot aantal opmerkingen laten voor
bijgaan, die dc Duitsche regeering maakt. Eens
deels is het onjuist, dat door Frankrijk en Bel
gië eenigerlei maatregel is genomen, die de be
palingen van het verdrag van Versailles mis
kent. Aan den anderen kant zijn de voorstellen,
thans door Duitschland geformuleerd, op ver
schillende esscntieelc punten in strijd met dat
verdrag. Het verdrag bepaalde de voorwaarden,
waaronder de Duitsche schuld vastgesteld en
later betaald zou worden. Die vaststelling had
plaats einde April 1921 de betalingsmodali
teiten werden op 5 Mei T92I vastgelegd.
Duitschland aanvaardde formeel op dien datum
het vastgestelde bedrag cn de modaliteiten.
Oaiais- en Hsiijss Hssdan en CjÉcMsjazijn
„L'HiRONOELLE"
16—18 longest raat - Amersfoort
Kousen In alle modern® kleuren
In Katoen, in Fild'ócosse in Florzijde.
pi p. (1.50 p. p. O.05 p. p. 1.50
p. 3 p. 1.35 p. 3 p. 2.75 p. p. 4 25
Sindsdien is het evenwel niet de verplichtin
gen nagekomen, die het op zich had genomen.
Een gedeeltelijk moratorium werd het toege
kend. Het kweet zich echter zelfs niet van zijn
verminderde verplichtingen. De commissie van
herstel constateerde het telkens in-gebreke-blij-
ven van Duitschland. Ingevolge het feit nu,
dat de commissie van herstel zulks constateerde
en ter uitvoering van het verdrag, hebben Bel
gië en Frankrijk panden genomen. In strijd met
de bewering der Duitsche regeering is het ne
men dier panden geschied zonder ecnige ge
weldpleging van Belgische en Fransche zijde, en
wanneer het slechts van die twee mogendheden
had afgehangen, zou er dadelijk somenwerking
in het Roergebied zijn tot stand gekomen tus
schen de Duitsche industrieelen, ingenieurs cn
arbeiders. Slechts orders van Berlijn hebben
gemaakt, dat samenwerking onmogelijk werd.
Volgens de Duitsche regecring heeft de be
volking van het Roergebéid de bezetting be
antwoord met lijdelijk verzet. Niets is minder
juistniet de bevolking, maar de Duitsche re
geering heeft het verzet gewild en georgani
seerd. De Duitsche regeering erkent dat trou
wens zelf met zooveel woorden, waar ze thans
zegt, dat het verzet pas zal eindigen, nadat
men het over de onderhavige voorstellen is
eens geworden. Wanneer het verzet toch spon
taan was, hoe zou dart de Duitsche regeering
het dan in haar hand hebben het te verkorten
of te verlengen Bovendien is het verzet niet
alleen passief, maar ook actief, terwijl toch het
verdrag van Versailles formeel bepaalt, dat de
Duitsche regecring niet het recht heeft sancties,
welke ook, genomen na haar in-gebreke-stcl-
ling door dc commissie van herstel, als een vij
andige daad te beschouwen.
De Duitsche regecring heeft niet alleen de
staking van ambtenaren uitgelokt, maar een al
gemeen en systematisch opgezet conflict, agres
sieve daden, sabotage, vergrijpen tcgon het ge
wone recht
De regeeringen van Frankrijk en België zul
len geen enkel Duitsch voorstel ovcrwegent
zoolang het verzet wordt bestendigd. Zij wen
schcn niet, dat het leven van hun officieren,
soldaten, douanepersoneel en spoorwogambtc-
neren aan aanslagen blootstaat, terwijl men
bezig is aan het onderzoek van dc kwesties,
die geregeld moeten worden. Zij wcnschen
evenmin, dat de normale functionnoering van
dc militaire controlecommissies wordt bemoei
lijkt en de ontwapening van Duitschland op
losse schroeven wordt gezet alleen op grond
van het feit, dnt Frankrijk en België, daar ze
geen betaling kregen, de panden hebben ge
nomen waarop ze recht hadden.
De regeeringen van Frankrijk cn België moe
ten hieraan toevoegen, dot in dc jongste voort
stellen von Duitrchlond verschillende punten
zijn, die volslagen onaannemelijk zijn; in dc
eerste plaats beloopen de aangeboden som
men te zamen zelfs niet een vierde van het be
drag, dat door de C. v. H. i> vastgesteld en
door Duitschland erkend als het bedrag van
zijn schulden jegens de geallieerden.
Frankrijk cn België hebben herhaaldelijk ver
klaard en zien zich genoopt te herholen, dat zij
zich niet kunnen verccnigen met een vermin
dering van hun eigen vordering en dat, wan
neer zij bereid zijn er een deel van te com-
penseeren met de intergeallieerde schulden,
zij materieel genoopt zijn het restant te innen,
teneinde zich te herstellen van dc ontzettende
verwoestingen, die door de Duitsche invasie
over hen gebracht zijn. Frankrijk heeft op het
oogenblik 100 milliord francs, België 15 mil
liard francs op rekening van Duitschland voor
geschoten.
Elk von beiden heeft, behalve zijn kosten
aan pensioenen, nog meer dan de helft von zijn
schade te herstellen. Het economisch belang
ven Frankrijk en België cn van de geheele we
reld, alsmede de gerechtigheid zelf, eischen,
dat de geschonden landen niet langer veroor
deeld blijven om zich te ruïneeren ter verrij
king van hun schuldenaren. Evenmin als Fran
krijk stelt de aangeboden som België, dot
slachtoffer is van de meest cynische verdrags
schending. in staat thons de verwoeste gebie
den weer op te bouwen. Zoo zou dus, terwijl
de streken die vier jaar door het Duitsche leger
bezet werden gehouden, gedoemd zouden zijn
voor onbepaalden tijd in hear treurigen toe
stand te blijven, Duitschland vrijelijk kunnen
doorgaan met in het Roergebied cn elders
nieuwe fabrieken, hoogovens en spoorwegen te
bouwen.
Het aanbod van 30 milliard, door de Duit
sche regeering gedaan, bevat bovendien vol
gens de uitlating van den heer Cuno zelf een
elastischn factor, waarvan men nauwelijks het
willekeurig en gevaarlijk karakter behoeft aan
te toonen. Het aangegeven cijfer zou volgens dc
Duitsche regeering het maximum zijn en het
zou voor Duitschland gemakkelijk zijn, het weer
tot een punt van debat te maken, nog eer het
werkelijkheid is geworden. Ongetwijfeld be
weert de Duitsche regecring, dat het niet mo-
gelijk is reeds thans in voste en definitieve ge
tallen de bctalingscopociteit von Duitschland te
begrooten Maar, toen zij het betalingsplan
vnn Londen opstelden, hebben de geallieerde
regeeringen reeds rekening gehouden niet wat
er waar kan zijn in die bewering en de betaling
vnn bijna van de Duitsche schuld opge
schort voor onbepnnlden tijd, d. w. z. slechts
nader te bepalen door den stoat van welvaart
van Duitschland. Welnu, de Duitsche regecring
heeft sindsdien niet opgehouden tc protesteeren
tegen die onbepaaldheid van een deel harer
schuld. Zij zei en herhaalde, dot zij werd ver
hinderd haar verplichtingen nn te komen, om
dat zij het definitieve bedrag niet kende. Thans,
het reeds bepaalde deel van hoor schuld
met meer don het onbepaalde deel met meer
dan verminderd is, volhardt ze in hnar be
sluiteloosheid. Kunnen de geallieerden dan nog
met cenigcn grond gelooven, dnt de Duitscho
regeering binnen afzienboren tijd een andere
meening zoj zijn toegedaan dnn die, welke haar
ertoe brengt te beweren, dat ze heelemaal niet
weet. hoe groot haar schulden zijn
In feite goot het in de Duitsche voorstellen
slechts in schijn om een nominaal bedrag van
30 milliard. Inderdaad wordt slechts tegen 1
Juli T927 een nominaol bedrog von 20 mil
liard in uitzicht gesteld. Dot beteekent dus een
olgehccl moratorium van 4% jaar, dot Duitsch
land vraagt, met ingang van 1 Januari 1923,
den datum, dot het betalingsplan van Londeu
dooi de C. v. H weer von krocht werd ver
klaard. En bovendien gaat er van die som van
20 milliard nog heel wat af, daar tot op 1 Juli
1927 de interest in mindering wordt gebracht
op de opbrengst dc lccning. Wonneer men re
kent op 6 daalt dus dc waarde dier 20 mil
liard tot 15.80 millioen.
Bovendien gaan die onnauwkeurige vooraf'-
!cn vergezeld van reserves, die het mogelijk,
zouden maken over enkele maanden olies weer
op losse schroeven te stellen.
De Duitsche rcgcering waarborgt zelfs niet,
dot die 20 milliord of 't mindere bedrog, dat ztj
op 't oog heeft, werkelijk op den gcstelöcn da
tum zal worden betaald. Integendeel wil zij, dat
wanneer het bedrog niet door de leening wo(dt
gedekt, het niet volgestorte gedeelte den bc-
lochelijken rentevoet zal hebben von 5 en (o
amortisceren annuïteiten zal opleveren. Nog
minder waarborgen biedt het aanbod voor do
- v.ee endcre gedeelten de twee betalingen vrn
5 milliord ieder, vervollende resp. 1 Juli 1929
en 1 Juli 1931. Een internationale commissie,
heet het voorts, zul uitmuken, of die twee tran
ches der lccning zullen worden uitgageven of
niet, en oo^ of de rente vanaf 1 Juli 1923 al
dan niet moet worden betaald. Dergelijke zaken
maken elke ernstige bcgrooting von dc contante
waarde van het aanbod onmogelijk.
Ten overvloede hebben de regceringer. vm
Frankrijk cn BelgiÖ eenstemmig tijdons de con
ferentie van Parijs het denkbeeld ter zijde ge
schoven omtrent een overbrengen van de be
voegdheid der C. v. H. op internationale com
missies, comités van internationale zakenlieden
cn arbitrale rechtbanken. In het verdrag vnn
Versailles verplichtte Duitschland zich plechtig
dc C. v. H. te erkennen als beslissende instantie
inzake de gedeeltelijke opschorting van schuld
en uitstel van betaling. Er werd in vastgelegd,
dot geen enkel uitstel kon worden verleend, ten
zij met olgemcene stemmen der crediteur-stoten.
Frankrijk cn België kunnen er niet in toestem
men de garanties prijs te geven, die ze aan hc't
verdrag ontkenen.
Dc Duitsche regecring heeft zich bereid ver
klaard zekerheid te verschaffen voor dc leve
ranties in baar en in natura, die zij thans oon-
bïedt en die eenvoudig een enorme verminde
ring betcekenen van hnnr vroegere beloften.
Maar inzake die zekerheid beperkt zij zich tot
de vaagste bewoordingen. Hoewel de C. v. LL
reeds long in overeenstemming met de gealli
eerde regeeringen alle naotregclen overweegt
om Duitschland te helpen zijn koers te stobili-
s eren, zijn financiën tc herstellen en buiten-
landsche leeningen aan te gaan en, ofschoon do
geallieerde regeeringen tol van keeren getracht
hebben Duitschland te brengen tot ernstige po
gingen om die resultaten te bereiken, weet de
Duitsche regecring op het oogenblik nog altijd
niet, hoe ze haar geld zal stabiliseeren, welko
wetten zc moet mnken, welke bronnen ze moet
aanwijzen voor de garantie der verschillcndo
leenings-tranches. Al even vaag cn illusoir zijn?
de aanwijzingen, die ze geeft omtrent de garan
ties, die ze zegt bereid te zijn aan Frankrijk
te verschaffen. Von België praat ze heclemaa"!
niet cn dot vergeten is op zijn minst vreemd,
wanneer men bedenkt hoe Duitschland, dat Bel-
gië's neutraliteit garandeerde, zich tegenover
dat land in 1914 gedragen heeft. Overigens
stonden dc regeeringen van Frankrijk cn België
steeds gunstig tegenover vreedzame internatio
nale regelingen en overeenkomsten ter verzeke
ring van den vrede, berustend op wederkeerig
heid. Het verdrag van Versailles nu is zulk een
overeenkomst Ier verzekering van den vrede
en berustend op wederkeerigheid.
Niettemin drijft dc Duitsche regeering op het
oogenblik den spot met de voornaamste bepa
lingen van het verdrag. Op dit punt, als op dat
van de schadevergoedingen aan Frankrijk en
België, kunnen deze beide landen zich niet te
vreden stellen met dc nieuwe Duitsche verkla
ringen. De Duitsche regecring stelt op den voor
grond, dat het uitgangspunt de status quo ante
n.oet zijn, die in den kortst mogclijken tijd her
steld mo»' worden. Ter uitvoering van die alge-
De mijmering over een ding is teedcr dan het
ding.
Herman Gorter.
door
C. N. en A. M. WILLIAMSON.
Uit het Er.gelsch door
W. J. A. ROLDANUS Jr.
40
HOOFDSTUK XIV.
„Denkt u nog met Mr. Falconer naar Shasta
te gaan vroeg Nick somber.
Zij vlogen samen, Angela weer op haar
plaatsje naast Nick, op de vleugelen van den
Bright Angel naar Paso Robles. Het was de
namiddag van den volgenden dagFalconer en
Mrs. Hailand en Theo Dene hadden Santa Bar
bara 's ochtends verloten, en broer en zuster
hadden haar zoo dringend geinviteerd, dat An
gela bijna geen kans gezien had het te weige
ren, ofschoon zij de invitatie liever niet aange
nomen had. Laat in d.'en avond zouden Mrs.
Horland en Theo te Del Monte aankomen, waar
Falconer zich bij hen voegen zou, om dan een
paar dagen later verder te reizen naar San Fran
cisco, waar Miss Dene reeds geweest was. In
Mrs. Horland's kamenier had Kate een vriendin
gevonden uit haar eigen gedeelte van „het oude
land", die drie joar geleden „overgekomen"
was en Tim gekend had. Die toevallige ontmoe
ting bracht de meisjes in zco'n verrukking, dat
Angela dadelijk toegestemd had in Mrs. Hor
land's voorstel, dat Kate met haar kamenier
naar Pnso Robles zou reizen. Het meisje zou op
die manier verscheidene uren van het gezel
schap van haar vriendin kunnen genieten cn
dien avond haar meesteres opwachten in het
hotel, waar reeds kamers besproken waren. Der
halve hadden Angela, Nick en de kleine chauf
feur de Bright Angel voor zichzelf voor een
rit van enkele uren door een prachtige streek
en een bezoek aan de oude Missie van San
Miguel vóór zij in Paso Robles kwamen.
„Ot ik go6n zul Angela herhaalde de vraag
kwijnend, want zij voelde zich dien ochtend ge
lukkig, zich koesterend in de verandering, zon
der zich af te vragen waardoor die teweegge
bracht was. „Ik weet het niet. Het was erg har
telijk van hen om mij te vragen. De Califor-
niërs zijn zoo vriendelijk voor vreemdelingen
en zóó gastvrij, dat het net is alsof je ze al
jaren kent in plaats van dagen. U bent ook
zoo anders zou ik hier niet zitten. En ik denk
er bijna niet meer aan mij over iets te ver
bazen. Ik vind Mr. Falconer erg sympathiek en
Mrs. Norland ook, maar hij is, juist zooals u
gezegd hebt, een prachtkerel. Ik begrijp nu,
waarom u hem het'type van een Californiër
noemde
„Daar ben ik erg blij om," zeide Nick. En
hij traéhtte blij te zijn. Maar hij kende den ro
man met Mademoiselle Dobieski niet. Falco
ner vermoedde niet, dat Angela of Theo Dene
die kenden, ofschoon hij vnn plan was Mrs.
May voor te stellen aan een „Poolsche dame,
die te Paso Robles logeerde." „Dan gaat u na
tuurlijk naar Shasta en zij zullen u medenemen
naar hun landgoed ann den McCloud River.
Men zegt, dat het landhuis van Falconer het
mooiste in zijn soort in Galifomië is. Mrs. Gay-
lor is er nooit geweest, maar zij leest heel veel
in dp coiirapt o^yej de hooge kringen en hun
doen en laten. U zult er zeker veel plezier heb
ben."
„Waarom zegt u u Zij hebben u toch ook
geinviteerd."
„Ja, en dat was inderdaad hartelijk," zeide
Nicjc. „Het is heelemaal niet hartelijk u te vra-
omdat het een eer is u op bezoek te
hebben. Maar mij hebben zij niet
noodig. Ik ben alleen gevraagd, om
dat ik toevallig in uw gezelschap was en Mrs,
Harland bang- was, dut ik mij beleedigd gevoe
len zou, ids ik niet geinviteerd werd."
„Ik v/eet zeker, dot u u vergist," zeide Angela,
in zichzelf lachend, omdat hij Theo's manoeu
vres niet gezien had. „Natuurlijk hebben zij u
graag." Zij kon er niet bijvoegen, wat zij wildo
zeggen „In ieder geval, Miss Dene." Wat Car
men betreft, Angela vermoedde geen oogenblik,
dot de invitatie ook uitgestrekt zou worden tot
haar, en de figuur van Mrs. Gay lor, die volgens
Theo met Hilliord wilde trouwen, was van min
der belang geworden, nadat zij naar Miss De
ne's praatjes geluisterd had. Natuurlijk zou het
goed voor hem zijn ven Mrs. Gaylor tc houden
en, wanneer zij werkelijk lief was, later met hoar
te trouwen .Maar wanneer een jonge vrouw in
een auto zit met een knappen „boschmensch",
die alleen voor haar pleizier schijnt te leven,
denkt zij niet vee' verder dan het uur, waarin zij
leeft. Gedurende dat uur kan hij de hare zijn
en de hare alleen, ook al scheiden zij den vol
genden dagen zij sluit haar oogen vooi iets,
dat zoo ver weg is, zoo uit den toon valt, als
een „einde".
„Ik behoor niet tot de kringen van Mrs. Har-
land," legde Nick uit, „en ook niet tot die van
Falconer, ofschoon hij te verstandig is om zich
te bekommeren om wat de menschen „muit-I
schappelijke verschillen" noemen. Zij zouden I
heel hartelijk voor mij zijn, als ik ging, en mijf
zoo weinig mogelijk het verschil loten voelen.
Maar er zal misschien en groote partij gegeven
worden en dun zou ik niemand kennen. Ik zou
er heelemaal buiten staan. En dat zou ik niet
kunnen verdragen, Mrs. May."
„U bent erg gevoelig."
„In zekeren zin," stemde Nick toe. Maar d?
ware reden bekende hij nietdat hij niet kon
cn wilde gaan naar Rushing River Camp, om
dat hij jaloersch was op Falconer. Het scheen
Nick een onmogelijkheid toe, dat een man, die
vrij was om lief te hebben, vijf minuten in Am-
gela's gezelschap zijn kon zonder verlicfd| op
haar te worden.
Hij had een oogenblik van hoop gehad, maar
met Falconer als mededinger was de handicap
te groot. Niet dat Nick van plan was den strijd
op te geven, maar wanneer zij naar Shasta
ging, zou het een verpletterende slag zijn. John
Falconer stond hoog genoeg om een plaats in
Mrs. May's eigen wereld in te nemen. Nick
verachtte jaloozie als iets laags en schandelijks
en had altijd laag neergezien op menschen, die
toegaven aan een zoo lage ondeugd. Nu echter
had hij medelijden met hen. Hij wist wat zij le
den. Toch wist hij zijn verlangen om haar den
tocht af te raden, te bedwingen.
„U moet McCloud River niet overslaan,"
dwong hij zich te zeggen.
„Ik zal nog wel eens zien," zeide Angela. „Het
is zoo prettig niet van te voren plannen te ma
ken, maar van het oogenblik te genieten."
„En geniet u van dit oogenblik
„Ja"
Hij was beloond. Want dit oogenblik was het
zijne. Zij reden langs den kustweg, tusschen zee
en weide, met de zilte bries in hun gezicht. Dc
roodgouden aarde rees en daalde in bevallige
golvingen als de borsten van een slapend In-
dinansch meisje, en hier en daar deed een azu
ren inham der zee een weide óplichten, zoools
oogen een gelaat verhelderen. In de verte sche
nen bergen te drijven als beschermers van heu-
vclkindcrencn woestijnduinen golfden door ge-
ïriigcerdc tuin-oasen, als rivieren van goud, die
opborrelen uit toovermijnen.
Nick wees noar de twee kleine bergen, welke
naar Lodewijk den Bisschop genoemd waren, cn
vertelde Angela verholen van het land, von het
volk en van dc kleine steden met Spaansche
namen, die haar altijd weer aan dc Oude We
reld deden denken. Sommige verhalen had zij
reeds van haar vader gehoord en zij begon des
te meer sympathie voor Hilliurd te voelen, om
dat hij ze ook kende.
Zij hadden beiden Miss Sara Wilkins vergeten
die te Santa Barbara „afgestapt" wos, omdnt zij
al zoo lang de plaats had willen zien. Moor jujst
op dot oogenblik, op weg noor Bakersfield,
dacht zij aan hen beiden.
Eindelijk begaf de auto zich in een doolhof
van heuvels, De autoweg slingerde er zich tus
schen door, terwijl de spoorweg over dc hoog
te zelf liep, over bruggen, die voor een leger
i Mars gebouwd schenen. Met rotsblokken
bekroonde heuvels rezen grijs op in de zon bo
ven den zochten nocht vnn eikenbosschen.
„Paso Robles beteekent dc Pus vun dc Eiken,"
zeide Nick, toen zij in een streek golvend land
kwamen, waar reusachtige boomen schaduwen
wierpen op het zomergoud der weiden.
„Willen we eerst naar de Missie van San Mi
guel gaan vroeg Nick. „Of bent u moe en
zal ik u nu naar het hotel brengen
„Be ben niet moe," zeide Angela. Zij verlangde
nog in het geheel niet naar het einde van den
dag. J
(Wordt vervolgd-}