AMEBSFOORTSCH AB8MSPRIIS |*r 17??™ v;or Amcrv „DE EEMLANDER" BUITENLAND. FEUILLETON. Carmen's Nederlaag. 21e Jaargang No. 260 loort 2.10, idem franco per post 3.—, per week (met gratis verzekering legen ongelukken) f 0.176, afzonderlijke nummers C.05. m 9 9 DIRECTEUR-UITGEVER: J. VALKHOFF. BUREAU: ARNHEMSCHE POORTWAL 2 A. POSTREKENING N° 47910. TEL INT 513. Maandag 7 Mai 1923 PRIIS DER AMÏlEii met inbegrip van een bewijsnummer, elke regel meer 0 25, dienst.uinb'e» dingen en I.icldadigheids-advc tenticn voor de helft der prijs. Voor handel cn bedrijf bestaan zeer voordcclige bepalingen voor het advcrtecrcn Ecne circulaire, bevattende de voorwaarden, wordt op aanvraag toegezonden. Politiek Overzicht Toen Woensdag- j.l. te Berlijn een zitting plaats had van de Duitsche minister-presidenten en staatspresidenten, aan wie dr. Cuno dc nieu we Duitsche voorstellen bekend maakte, nam de rijkskanselier de gelegenheid te bant een rede tc houden, die als een commentaar op de Duit sche nota kan worden beschouwd. Van die rede hebben wij reeds medegedeeld, hetgeen het be knopte V' olff-verslag aan 's rijkskanseliers be schouwingen ontleende. Nu wij de rede echter in e, .enso voor ons hebben liggen, loont het de gioeite d:. Cuno's betoog even nader te bezien. De rijkskanselier zet o. a. uiteen, dat, wat het bedrag der schadeloosstelling betreft, het uiterst moeilijk was een bepaald cijfer tc noe men: in het bezette en het later binnengerukte gebied toch had voortdurend een niet te bere kenen waardevermindering plaats, waaronder het economisch leven ten zeerste moest lijden. Desniettegenstaande hield Duitschland zich bin nen het kader der te Parijs voorgestelde cijfers. Als uitgangspunt der onderhandelingen werd n som van 30 milliard goudmark genoemd, die door leeningen moet worden opgebracht. De noodzaak ven een termijn om op verhaal te koipen („Erholungsfrisl"), een moratorium van vier jaar, kemt tot uiting in de regeling, dot de rentebetaling der eerste vier iaren van de verlaregen leeningsbedragen zal worden afgeno men. C.uno heeft uiteengezet, dat de schuld van 30 milliard een jaarlijksche prestatie beteekent, die reeds bij een minimumrente van 5% en 1% amortisatie alleen voor 20 milliard, T,2 milliard, voor de overige tweemaal 5 milliord 0,6 mil liard, dus in totaal 1,8 milliard kan kosten. Cuno meent echter, dat er aanleiding is te vree-, 35ën, dat Duitschland met een percentage van 5 bij de uitgifte van leening niet zal kunnen volstaan. Bovendien zullen de leeningen in na ture, die door de Fransche Roer-actie werd on derbroken, volgens de jongste Duitsche voor stellen weer worden voortgezet; Berlijn verlangt, dat zij in mindering van de Duitsche schuld zul len worden gebracht. De rijkskanselier heeft nadrukkelijk betoogd. rrWjj willen onder alle omstandigheden, dat het geen wij toezeggen, ook vervuld wordt, dat het niet louter een belofte op papier is. En daarom zijn wij bereid voor de bedrogen, die wij door leeningen verkrijgen, eiken economischen waar borg te bicden." Hij herinnerde er naar aanleiding hiervan aan, dat alles wat aan het rijk en aan de afzonder lijke landen behoort, met name de spoorwegen, douanen, inkomsten uit belastingen, krachtens het verdrag van Versailles aan de tegenpartij is verpand. Duitschland wil echter verder gaan: bovendien moet de Duitsche economie (en wel het geheele Duitsche economische leven, niet alleen de industrie en landbouw, maar ook de handel en de financieele kringen) in concreten, desnoods wettelijk vastgestelderv, vorm borg staan voor de leeningen, die Duitschland op de wereldmarkt denkt op te nemen. Cuno heeft er echter verzet tegen aangelee- k?nd, als zou Duitschland tot dusver nog niets hebben gepresteerd. Het bedreg van 30 mil liard zal de wereld wel gering achten, aldus Cuno, maar de wereld is geneigd te vergeten, dat deze 30 milliard niet alles is, wat Duitsch land heeft opgebracht. De tot dusver verrichte prestaties bestonden, afgezien van de betalin gen in baar, in het afstaan van rijks- en staats eigendom, in vroeger Duitsch gebied, het af staan der mijnen in het Saargebied, van spoor wegmateriaal, de geheele overzeesche handels vloot, van het Duitsche bezit in het buitenland, en de levering van kolen en cokes en vele an dere zaken aan de geallieerden, prestaties, die zónder het waardeverlies der ontwapening, zon der de verloren waarden van Elzas Lotharingen en de koloniën volgens de bescheidenste Duit sche berekeningen 43 milliard goudmark be dragen. „Wie durft", aldus roept Cuno uit, „ge zien deze feiten, nog langer te beweren, dat Duitschland niets heeft gepresteerd of dat Duitschland niets wilde opbrengen. Zelfs tijdens de Roerbezetting en dc bezetting van verder ge bied heeft Duitschland door de Belgische schat kistwissels te honorceren, zijn beloften gehou den." Duitschland zal volgens Cuno zijn schulden slechts kunnen aflossen, wanneer zijn credict wordt hersteld en zijn financiën weer in orde komen. Alles wil, naar de rijkskanselier ver klaart, Duitschland doen om dit te bereiken. Het herstel van deze orde, met name de stabilisatie van de mark en het in evenwicht brengen der begrooting, is, naar hij opmerkt, tevens in het belang van Frankrijk, omdat Duitschland geen leening zal worden verstrekt, zoolong de finan cieele orde niet is hersteld. En slechts door een leening kan Duitschland komen aan de midde. 'en om de schadeloosstelling te voldoen en daarom aldus Cuno heeft Frankrijk er be lang bij, dat wij met rust worden gelaten om He orde weer te herstellen. Maar bovendien noemt Cuno als een voorwaarde voor een mo- felijke leening het bezitten van economisch-ge- lijke rechten en de beveiliging tegen politieke panden. Maar DiUschiand wilde verder gaan. „Wij weten", aldus Cuno, „dat in Frankrijk een krachtig verlangen en een groote behoefte be slaat aan het uitwi .selen van economische waar den tusschen Frankrijk en Duitschland. Dé Duit sche belanghebbenden, vooral de industrieclen van het Roergebie:!, waren te allen tijde bereid om tot een dergelijk vergelijk te komen cn deze overeenstemming zou tot stand zijn gekomen, wanneer niet Frankrijk elke toenadering en be> sprekingen dienaangaande van de hand had ge wezen. Dan zou misschien door deze vreedzame samenwerking tegelijkertijd de brug zijn ge slagen ter oplossirg van het vraagstuk der scha deloosstelling. Ooi thans nog zal het Duitsche bedrijfsleven zich agn een dergelijke samenwer king niet onttrokkcr/, die tevens rekening houdt met de belangen van de andere betrokken lan den." Daarna bracht Cuno de kwestie van 't vredes- pact ter sprake en gewaagde van de kwestie van de politieke waarborgen voor Frankrijk en Duitschland. Opzettelijk zei de rijkskonselier „voor Frankrijk en Duitschland", daar z. i. vooral in verband met de gebeurtenissen der laatste maanden de Duitsche regecring te genover het Duitsche volk verplicht was even goed den vreedzamen arbeid van het Duitsche volk als het Frar.sche te waarborgen. Cuno herinnerde aan het reeds voor het bnnenrukken in het Roergebied gedane Duitsche voorstel, dat de bij den Rijn belanghebbende staten we derzijds op zich zouden nemen een menschen- leeftijd lang zonder plebisciet geen oorlog te gen elkaar tet voeren. In de jongste Duitsche voorstellen nu werd hst denkbeeld van het vre- despat opnieuw in algemeenen vorm opgelost: in den vorm, dat Duitschland bereid is elke overeenkomst met Frankrijk aan te gaan, die den vrede waarborgt en die op wederkeerigheid berust en dat Duitschltnd, teneinde te voorko men, dat geschillen ontaarden in oorlogen, be reid is alle geschillen, die anders kunnen ont staan aan arbitrage te onderwerpen. Het slot van Cuno's rede luidde: „Dit is, geloof ik, alles wat wij te dezer zake kunnen doen om blijk te geven van onzen goe den wil en om het bewijs te leveren, dat wij niet aan oorlog, muar aan vrede denken. Wij moeten, om tot een oplossing van 't vraagstuk der schadeloosstelling, tot een eerlijke samenwerking van 't bedrijfsleven en tot een werkelijke bereidheid tot vrede van beide par tijen te komen, het herstel van den status quo ante in het pas en in 't vroeger bezette gebied tot uitgangspunt van onze besprekingen ma ken, zooals dit ook wordt veilangd door de be volking in de bezette gebieden. Uitgangspunt der besprekingen moet verder zijn de eisch, dat de gevangenen weer in vrijheid worden gesteld en de uitgewezenen zoowel naar hun haardste den kunnen terugkeeren als him functies weer aanvaarden. Bij een spoedig herstel van den status quo ante heeft niet alleen Duitschland, maar ook Frank rijk zelf het allergrootste belang. Frankrijk moet den inval in het Roergebied financieren. Ik durf het bedrag, het enorme bedrag, niet schatten, dat de inval in 't Roergebied Frankrijk tot dusver heeft gekost, maar evenmin ben ik in staat te zeggen, op welke sommen en enorme sommen een en ander qns komt te staan." Tot zoover de uiteenzettingen van Cuno. Een verwerping van het voorstel, dat Duitschland indiende, is het antwoord van Frankrijk geweest. België betoonde zich even onverzoenlijk. Fran sche berichten gewagen ovenzeer van een Itoli- nanscho afwijzing. Hei Engelsche officieelc standpunt is nog niet bekend, omdat de Brit- sche regeering zich nog niet heeft uitgelaten over haar standpunt. Blijkbaar wacht zij eerst op den tekst van de Fransche antwoordnota. DUITSCHLAND. DE JONGSTE DUITSCHE VOORSTELLEN. De tekst van het Fransch- Belgischc antwoord. Brussel, 6 Mei. (B. T. A.) Het ministerie van ibuitenlondsche zaken heeft aan den Duit- schen zaakgelastigde de nota overhandigd, waarin verklaard wordt, dat de Duitsche voo - stellen onaannemelijk zijn. P e r ij s, 6 Mei. (Havas). In de Fransch- Belgische nota wordt kennis gegeven van dc ontvangst der Duitsche nota in het volgende antwoord De regeeringen van Frankrijk en België kun nen niet zonder ze te rcleveeren en te weerleg gen een groot aantal opmerkingen laten voor bijgaan, die dc Duitsche regeering maakt. Eens deels is het onjuist, dat door Frankrijk en Bel gië eenigerlei maatregel is genomen, die de be palingen van het verdrag van Versailles mis kent. Aan den anderen kant zijn de voorstellen, thans door Duitschland geformuleerd, op ver schillende esscntieelc punten in strijd met dat verdrag. Het verdrag bepaalde de voorwaarden, waaronder de Duitsche schuld vastgesteld en later betaald zou worden. Die vaststelling had plaats einde April 1921 de betalingsmodali teiten werden op 5 Mei T92I vastgelegd. Duitschland aanvaardde formeel op dien datum het vastgestelde bedrag cn de modaliteiten. Oaiais- en Hsiijss Hssdan en CjÉcMsjazijn „L'HiRONOELLE" 16—18 longest raat - Amersfoort Kousen In alle modern® kleuren In Katoen, in Fild'ócosse in Florzijde. pi p. (1.50 p. p. O.05 p. p. 1.50 p. 3 p. 1.35 p. 3 p. 2.75 p. p. 4 25 Sindsdien is het evenwel niet de verplichtin gen nagekomen, die het op zich had genomen. Een gedeeltelijk moratorium werd het toege kend. Het kweet zich echter zelfs niet van zijn verminderde verplichtingen. De commissie van herstel constateerde het telkens in-gebreke-blij- ven van Duitschland. Ingevolge het feit nu, dat de commissie van herstel zulks constateerde en ter uitvoering van het verdrag, hebben Bel gië en Frankrijk panden genomen. In strijd met de bewering der Duitsche regeering is het ne men dier panden geschied zonder ecnige ge weldpleging van Belgische en Fransche zijde, en wanneer het slechts van die twee mogendheden had afgehangen, zou er dadelijk somenwerking in het Roergebied zijn tot stand gekomen tus schen de Duitsche industrieelen, ingenieurs cn arbeiders. Slechts orders van Berlijn hebben gemaakt, dat samenwerking onmogelijk werd. Volgens de Duitsche regecring heeft de be volking van het Roergebéid de bezetting be antwoord met lijdelijk verzet. Niets is minder juistniet de bevolking, maar de Duitsche re geering heeft het verzet gewild en georgani seerd. De Duitsche regeering erkent dat trou wens zelf met zooveel woorden, waar ze thans zegt, dat het verzet pas zal eindigen, nadat men het over de onderhavige voorstellen is eens geworden. Wanneer het verzet toch spon taan was, hoe zou dart de Duitsche regeering het dan in haar hand hebben het te verkorten of te verlengen Bovendien is het verzet niet alleen passief, maar ook actief, terwijl toch het verdrag van Versailles formeel bepaalt, dat de Duitsche regecring niet het recht heeft sancties, welke ook, genomen na haar in-gebreke-stcl- ling door dc commissie van herstel, als een vij andige daad te beschouwen. De Duitsche regecring heeft niet alleen de staking van ambtenaren uitgelokt, maar een al gemeen en systematisch opgezet conflict, agres sieve daden, sabotage, vergrijpen tcgon het ge wone recht De regeeringen van Frankrijk en België zul len geen enkel Duitsch voorstel ovcrwegent zoolang het verzet wordt bestendigd. Zij wen schcn niet, dat het leven van hun officieren, soldaten, douanepersoneel en spoorwogambtc- neren aan aanslagen blootstaat, terwijl men bezig is aan het onderzoek van dc kwesties, die geregeld moeten worden. Zij wcnschen evenmin, dat de normale functionnoering van dc militaire controlecommissies wordt bemoei lijkt en de ontwapening van Duitschland op losse schroeven wordt gezet alleen op grond van het feit, dnt Frankrijk en België, daar ze geen betaling kregen, de panden hebben ge nomen waarop ze recht hadden. De regeeringen van Frankrijk cn België moe ten hieraan toevoegen, dot in dc jongste voort stellen von Duitrchlond verschillende punten zijn, die volslagen onaannemelijk zijn; in dc eerste plaats beloopen de aangeboden som men te zamen zelfs niet een vierde van het be drag, dat door de C. v. H. i> vastgesteld en door Duitschland erkend als het bedrag van zijn schulden jegens de geallieerden. Frankrijk cn België hebben herhaaldelijk ver klaard en zien zich genoopt te herholen, dat zij zich niet kunnen verccnigen met een vermin dering van hun eigen vordering en dat, wan neer zij bereid zijn er een deel van te com- penseeren met de intergeallieerde schulden, zij materieel genoopt zijn het restant te innen, teneinde zich te herstellen van dc ontzettende verwoestingen, die door de Duitsche invasie over hen gebracht zijn. Frankrijk heeft op het oogenblik 100 milliord francs, België 15 mil liard francs op rekening van Duitschland voor geschoten. Elk von beiden heeft, behalve zijn kosten aan pensioenen, nog meer dan de helft von zijn schade te herstellen. Het economisch belang ven Frankrijk en België cn van de geheele we reld, alsmede de gerechtigheid zelf, eischen, dat de geschonden landen niet langer veroor deeld blijven om zich te ruïneeren ter verrij king van hun schuldenaren. Evenmin als Fran krijk stelt de aangeboden som België, dot slachtoffer is van de meest cynische verdrags schending. in staat thons de verwoeste gebie den weer op te bouwen. Zoo zou dus, terwijl de streken die vier jaar door het Duitsche leger bezet werden gehouden, gedoemd zouden zijn voor onbepaalden tijd in hear treurigen toe stand te blijven, Duitschland vrijelijk kunnen doorgaan met in het Roergebied cn elders nieuwe fabrieken, hoogovens en spoorwegen te bouwen. Het aanbod van 30 milliard, door de Duit sche regeering gedaan, bevat bovendien vol gens de uitlating van den heer Cuno zelf een elastischn factor, waarvan men nauwelijks het willekeurig en gevaarlijk karakter behoeft aan te toonen. Het aangegeven cijfer zou volgens dc Duitsche regeering het maximum zijn en het zou voor Duitschland gemakkelijk zijn, het weer tot een punt van debat te maken, nog eer het werkelijkheid is geworden. Ongetwijfeld be weert de Duitsche regecring, dat het niet mo- gelijk is reeds thans in voste en definitieve ge tallen de bctalingscopociteit von Duitschland te begrooten Maar, toen zij het betalingsplan vnn Londen opstelden, hebben de geallieerde regeeringen reeds rekening gehouden niet wat er waar kan zijn in die bewering en de betaling vnn bijna van de Duitsche schuld opge schort voor onbepnnlden tijd, d. w. z. slechts nader te bepalen door den stoat van welvaart van Duitschland. Welnu, de Duitsche regecring heeft sindsdien niet opgehouden tc protesteeren tegen die onbepaaldheid van een deel harer schuld. Zij zei en herhaalde, dot zij werd ver hinderd haar verplichtingen nn te komen, om dat zij het definitieve bedrag niet kende. Thans, het reeds bepaalde deel van hoor schuld met meer don het onbepaalde deel met meer dan verminderd is, volhardt ze in hnar be sluiteloosheid. Kunnen de geallieerden dan nog met cenigcn grond gelooven, dnt de Duitscho regeering binnen afzienboren tijd een andere meening zoj zijn toegedaan dnn die, welke haar ertoe brengt te beweren, dat ze heelemaal niet weet. hoe groot haar schulden zijn In feite goot het in de Duitsche voorstellen slechts in schijn om een nominaal bedrag van 30 milliard. Inderdaad wordt slechts tegen 1 Juli T927 een nominaol bedrog von 20 mil liard in uitzicht gesteld. Dot beteekent dus een olgehccl moratorium van 4% jaar, dot Duitsch land vraagt, met ingang van 1 Januari 1923, den datum, dot het betalingsplan van Londeu dooi de C. v. H weer von krocht werd ver klaard. En bovendien gaat er van die som van 20 milliard nog heel wat af, daar tot op 1 Juli 1927 de interest in mindering wordt gebracht op de opbrengst dc lccning. Wonneer men re kent op 6 daalt dus dc waarde dier 20 mil liard tot 15.80 millioen. Bovendien gaan die onnauwkeurige vooraf'- !cn vergezeld van reserves, die het mogelijk, zouden maken over enkele maanden olies weer op losse schroeven te stellen. De Duitsche rcgcering waarborgt zelfs niet, dot die 20 milliord of 't mindere bedrog, dat ztj op 't oog heeft, werkelijk op den gcstelöcn da tum zal worden betaald. Integendeel wil zij, dat wanneer het bedrog niet door de leening wo(dt gedekt, het niet volgestorte gedeelte den bc- lochelijken rentevoet zal hebben von 5 en (o amortisceren annuïteiten zal opleveren. Nog minder waarborgen biedt het aanbod voor do - v.ee endcre gedeelten de twee betalingen vrn 5 milliord ieder, vervollende resp. 1 Juli 1929 en 1 Juli 1931. Een internationale commissie, heet het voorts, zul uitmuken, of die twee tran ches der lccning zullen worden uitgageven of niet, en oo^ of de rente vanaf 1 Juli 1923 al dan niet moet worden betaald. Dergelijke zaken maken elke ernstige bcgrooting von dc contante waarde van het aanbod onmogelijk. Ten overvloede hebben de regceringer. vm Frankrijk cn BelgiÖ eenstemmig tijdons de con ferentie van Parijs het denkbeeld ter zijde ge schoven omtrent een overbrengen van de be voegdheid der C. v. H. op internationale com missies, comités van internationale zakenlieden cn arbitrale rechtbanken. In het verdrag vnn Versailles verplichtte Duitschland zich plechtig dc C. v. H. te erkennen als beslissende instantie inzake de gedeeltelijke opschorting van schuld en uitstel van betaling. Er werd in vastgelegd, dot geen enkel uitstel kon worden verleend, ten zij met olgemcene stemmen der crediteur-stoten. Frankrijk cn België kunnen er niet in toestem men de garanties prijs te geven, die ze aan hc't verdrag ontkenen. Dc Duitsche regecring heeft zich bereid ver klaard zekerheid te verschaffen voor dc leve ranties in baar en in natura, die zij thans oon- bïedt en die eenvoudig een enorme verminde ring betcekenen van hnnr vroegere beloften. Maar inzake die zekerheid beperkt zij zich tot de vaagste bewoordingen. Hoewel de C. v. LL reeds long in overeenstemming met de gealli eerde regeeringen alle naotregclen overweegt om Duitschland te helpen zijn koers te stobili- s eren, zijn financiën tc herstellen en buiten- landsche leeningen aan te gaan en, ofschoon do geallieerde regeeringen tol van keeren getracht hebben Duitschland te brengen tot ernstige po gingen om die resultaten te bereiken, weet de Duitsche regecring op het oogenblik nog altijd niet, hoe ze haar geld zal stabiliseeren, welko wetten zc moet mnken, welke bronnen ze moet aanwijzen voor de garantie der verschillcndo leenings-tranches. Al even vaag cn illusoir zijn? de aanwijzingen, die ze geeft omtrent de garan ties, die ze zegt bereid te zijn aan Frankrijk te verschaffen. Von België praat ze heclemaa"! niet cn dot vergeten is op zijn minst vreemd, wanneer men bedenkt hoe Duitschland, dat Bel- gië's neutraliteit garandeerde, zich tegenover dat land in 1914 gedragen heeft. Overigens stonden dc regeeringen van Frankrijk cn België steeds gunstig tegenover vreedzame internatio nale regelingen en overeenkomsten ter verzeke ring van den vrede, berustend op wederkeerig heid. Het verdrag van Versailles nu is zulk een overeenkomst Ier verzekering van den vrede en berustend op wederkeerigheid. Niettemin drijft dc Duitsche regeering op het oogenblik den spot met de voornaamste bepa lingen van het verdrag. Op dit punt, als op dat van de schadevergoedingen aan Frankrijk en België, kunnen deze beide landen zich niet te vreden stellen met dc nieuwe Duitsche verkla ringen. De Duitsche regecring stelt op den voor grond, dat het uitgangspunt de status quo ante n.oet zijn, die in den kortst mogclijken tijd her steld mo»' worden. Ter uitvoering van die alge- De mijmering over een ding is teedcr dan het ding. Herman Gorter. door C. N. en A. M. WILLIAMSON. Uit het Er.gelsch door W. J. A. ROLDANUS Jr. 40 HOOFDSTUK XIV. „Denkt u nog met Mr. Falconer naar Shasta te gaan vroeg Nick somber. Zij vlogen samen, Angela weer op haar plaatsje naast Nick, op de vleugelen van den Bright Angel naar Paso Robles. Het was de namiddag van den volgenden dagFalconer en Mrs. Hailand en Theo Dene hadden Santa Bar bara 's ochtends verloten, en broer en zuster hadden haar zoo dringend geinviteerd, dat An gela bijna geen kans gezien had het te weige ren, ofschoon zij de invitatie liever niet aange nomen had. Laat in d.'en avond zouden Mrs. Horland en Theo te Del Monte aankomen, waar Falconer zich bij hen voegen zou, om dan een paar dagen later verder te reizen naar San Fran cisco, waar Miss Dene reeds geweest was. In Mrs. Horland's kamenier had Kate een vriendin gevonden uit haar eigen gedeelte van „het oude land", die drie joar geleden „overgekomen" was en Tim gekend had. Die toevallige ontmoe ting bracht de meisjes in zco'n verrukking, dat Angela dadelijk toegestemd had in Mrs. Hor land's voorstel, dat Kate met haar kamenier naar Pnso Robles zou reizen. Het meisje zou op die manier verscheidene uren van het gezel schap van haar vriendin kunnen genieten cn dien avond haar meesteres opwachten in het hotel, waar reeds kamers besproken waren. Der halve hadden Angela, Nick en de kleine chauf feur de Bright Angel voor zichzelf voor een rit van enkele uren door een prachtige streek en een bezoek aan de oude Missie van San Miguel vóór zij in Paso Robles kwamen. „Ot ik go6n zul Angela herhaalde de vraag kwijnend, want zij voelde zich dien ochtend ge lukkig, zich koesterend in de verandering, zon der zich af te vragen waardoor die teweegge bracht was. „Ik weet het niet. Het was erg har telijk van hen om mij te vragen. De Califor- niërs zijn zoo vriendelijk voor vreemdelingen en zóó gastvrij, dat het net is alsof je ze al jaren kent in plaats van dagen. U bent ook zoo anders zou ik hier niet zitten. En ik denk er bijna niet meer aan mij over iets te ver bazen. Ik vind Mr. Falconer erg sympathiek en Mrs. Norland ook, maar hij is, juist zooals u gezegd hebt, een prachtkerel. Ik begrijp nu, waarom u hem het'type van een Californiër noemde „Daar ben ik erg blij om," zeide Nick. En hij traéhtte blij te zijn. Maar hij kende den ro man met Mademoiselle Dobieski niet. Falco ner vermoedde niet, dat Angela of Theo Dene die kenden, ofschoon hij vnn plan was Mrs. May voor te stellen aan een „Poolsche dame, die te Paso Robles logeerde." „Dan gaat u na tuurlijk naar Shasta en zij zullen u medenemen naar hun landgoed ann den McCloud River. Men zegt, dat het landhuis van Falconer het mooiste in zijn soort in Galifomië is. Mrs. Gay- lor is er nooit geweest, maar zij leest heel veel in dp coiirapt o^yej de hooge kringen en hun doen en laten. U zult er zeker veel plezier heb ben." „Waarom zegt u u Zij hebben u toch ook geinviteerd." „Ja, en dat was inderdaad hartelijk," zeide Nicjc. „Het is heelemaal niet hartelijk u te vra- omdat het een eer is u op bezoek te hebben. Maar mij hebben zij niet noodig. Ik ben alleen gevraagd, om dat ik toevallig in uw gezelschap was en Mrs, Harland bang- was, dut ik mij beleedigd gevoe len zou, ids ik niet geinviteerd werd." „Ik v/eet zeker, dot u u vergist," zeide Angela, in zichzelf lachend, omdat hij Theo's manoeu vres niet gezien had. „Natuurlijk hebben zij u graag." Zij kon er niet bijvoegen, wat zij wildo zeggen „In ieder geval, Miss Dene." Wat Car men betreft, Angela vermoedde geen oogenblik, dot de invitatie ook uitgestrekt zou worden tot haar, en de figuur van Mrs. Gay lor, die volgens Theo met Hilliord wilde trouwen, was van min der belang geworden, nadat zij naar Miss De ne's praatjes geluisterd had. Natuurlijk zou het goed voor hem zijn ven Mrs. Gaylor tc houden en, wanneer zij werkelijk lief was, later met hoar te trouwen .Maar wanneer een jonge vrouw in een auto zit met een knappen „boschmensch", die alleen voor haar pleizier schijnt te leven, denkt zij niet vee' verder dan het uur, waarin zij leeft. Gedurende dat uur kan hij de hare zijn en de hare alleen, ook al scheiden zij den vol genden dagen zij sluit haar oogen vooi iets, dat zoo ver weg is, zoo uit den toon valt, als een „einde". „Ik behoor niet tot de kringen van Mrs. Har- land," legde Nick uit, „en ook niet tot die van Falconer, ofschoon hij te verstandig is om zich te bekommeren om wat de menschen „muit-I schappelijke verschillen" noemen. Zij zouden I heel hartelijk voor mij zijn, als ik ging, en mijf zoo weinig mogelijk het verschil loten voelen. Maar er zal misschien en groote partij gegeven worden en dun zou ik niemand kennen. Ik zou er heelemaal buiten staan. En dat zou ik niet kunnen verdragen, Mrs. May." „U bent erg gevoelig." „In zekeren zin," stemde Nick toe. Maar d? ware reden bekende hij nietdat hij niet kon cn wilde gaan naar Rushing River Camp, om dat hij jaloersch was op Falconer. Het scheen Nick een onmogelijkheid toe, dat een man, die vrij was om lief te hebben, vijf minuten in Am- gela's gezelschap zijn kon zonder verlicfd| op haar te worden. Hij had een oogenblik van hoop gehad, maar met Falconer als mededinger was de handicap te groot. Niet dat Nick van plan was den strijd op te geven, maar wanneer zij naar Shasta ging, zou het een verpletterende slag zijn. John Falconer stond hoog genoeg om een plaats in Mrs. May's eigen wereld in te nemen. Nick verachtte jaloozie als iets laags en schandelijks en had altijd laag neergezien op menschen, die toegaven aan een zoo lage ondeugd. Nu echter had hij medelijden met hen. Hij wist wat zij le den. Toch wist hij zijn verlangen om haar den tocht af te raden, te bedwingen. „U moet McCloud River niet overslaan," dwong hij zich te zeggen. „Ik zal nog wel eens zien," zeide Angela. „Het is zoo prettig niet van te voren plannen te ma ken, maar van het oogenblik te genieten." „En geniet u van dit oogenblik „Ja" Hij was beloond. Want dit oogenblik was het zijne. Zij reden langs den kustweg, tusschen zee en weide, met de zilte bries in hun gezicht. Dc roodgouden aarde rees en daalde in bevallige golvingen als de borsten van een slapend In- dinansch meisje, en hier en daar deed een azu ren inham der zee een weide óplichten, zoools oogen een gelaat verhelderen. In de verte sche nen bergen te drijven als beschermers van heu- vclkindcrencn woestijnduinen golfden door ge- ïriigcerdc tuin-oasen, als rivieren van goud, die opborrelen uit toovermijnen. Nick wees noar de twee kleine bergen, welke naar Lodewijk den Bisschop genoemd waren, cn vertelde Angela verholen van het land, von het volk en van dc kleine steden met Spaansche namen, die haar altijd weer aan dc Oude We reld deden denken. Sommige verhalen had zij reeds van haar vader gehoord en zij begon des te meer sympathie voor Hilliurd te voelen, om dat hij ze ook kende. Zij hadden beiden Miss Sara Wilkins vergeten die te Santa Barbara „afgestapt" wos, omdnt zij al zoo lang de plaats had willen zien. Moor jujst op dot oogenblik, op weg noor Bakersfield, dacht zij aan hen beiden. Eindelijk begaf de auto zich in een doolhof van heuvels, De autoweg slingerde er zich tus schen door, terwijl de spoorweg over dc hoog te zelf liep, over bruggen, die voor een leger i Mars gebouwd schenen. Met rotsblokken bekroonde heuvels rezen grijs op in de zon bo ven den zochten nocht vnn eikenbosschen. „Paso Robles beteekent dc Pus vun dc Eiken," zeide Nick, toen zij in een streek golvend land kwamen, waar reusachtige boomen schaduwen wierpen op het zomergoud der weiden. „Willen we eerst naar de Missie van San Mi guel gaan vroeg Nick. „Of bent u moe en zal ik u nu naar het hotel brengen „Be ben niet moe," zeide Angela. Zij verlangde nog in het geheel niet naar het einde van den dag. J (Wordt vervolgd-}

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1923 | | pagina 1