IN DEN SPEELGOEDWINKEL.
Zachtjes gleed de lift In het groote waren
huis omhoog. Kleine Clara ging mee, de
hoogte in, en ze voelde ineens al hare ver
langens ontwaken. Dat leek van de atmos-
leer te komen. Er hing een zekere spanning.
Massa's kinderen krioelden in het waren
huis, kinderen in gezelschap van moeders
enikindermeisjes. En de kinderoogen .glans
den van een bijzonder verlangen naar veel
moois, dat er binnen to zien was. Allen
hoopten, dat hun verlangens vervuld zouden
worden. En buiten in de kou, de neusjes
rood van den ijzigen wind, de handjes en
voetjes verkleumd, stonden ook vele klein
tjes, schamel gekleed, en zij durfden niet bin
nen het verwarmde gebouw gaan, bang als
zij waren, dat de groote, grimmige portier
hen zou wegjagen. En dat zou hij stellig
doen; dat wisten ze bij ondervinding. Nu
moesten zij zich tevreden stellen met de be
schouwing van al het moois in de étalages.
Ook hun oogjes glansden van verlangen,
maar er lag toch ook iets hopeloos in.
De lift stopte, de deur werd geopend en
de toegang voor het land der kinderdroomen
was vrij. Kleine Clara volgde Juffrouw Grif
fin, haar gouvernante, door de geopende
deur in een soort van wanhoop, in een on
tevreden stemming. Ze was negen jaar en op
haar smal gezichtje lag een stuggen trek.
Het genot, dat de stijgende lift haar had ge
schonken, was al weer verdwenen; dat om
hoog gaan had een vreemd gevoel gewekt,
dat ze nog niet kon definieeren. Nu volgde
ze de kinderjuf met loome stapjes. Ze.ver
wachtte geen plezier van het uitstapje met
haar gouvernante. Die kon nu nooit gewoon
doen; altijd was zij zoo onnatuurlijk en stijf-
deftig. Zoo heel, heel anders als haar school
juffrouw. Clara was ontevreden en ze wist
niet, dat dit voornamelijk kwam, omdat zij
geen onvervulde wenschen had.
Met snelle stappen liep juffrouw Griffin
langs de verschillende vitrines. Van alles
was er in uitgestald: auto's, spoortreinen,
stoommachines, blokkendoozen enz. enz. Cla
ra keek bewonderend naar dat jongensspeel
goed. Ze kon er niet genoeg van krijgen. En
de groote hobbelpaarden en de voetballen en
die andere vele dingen trokken haar on
weerstaanbaar aan. Het meisje was in een
soort droomtoestand.
Het was erg warm in het warenhuis en al
die vreemde speelgoeddieren leken haar aan
te staren.
De juffrouw keek even over haar schou
der naar Clara.
Kom alsjeblief hier, zei ze kortaf.
Clara kwam gehoorzaam. Zonder interesse
bleef ze naast juffrouw Griffin staan.
Dit is een prachtige, zei do winkelbe
diende, en ze hield een groote, houterige pop
Jn haar handen. Dit is werkelijk een mooie
pop, maar niet goedkoop.
O, antwoordde de gouvernante, do prijs
komt er niet op aan.
Onbewogen luisterde de kleine Clara naar
'dat gepraat Naar de pop keek ze niet Zij
had een geweldigen hekel aan poppen, en
zeker aan het soort, dat juffrouw Griffin daar
.voor zich liet aanprijzen. Moeder wilde ook
altijd, dat ze met poppen speelde. Veel liever
had ze gehold en gedraafd en gestoeid als
zooveel andere kinderen op straat en zooals
ze zoo heerlijk bij school met haar kennisjes
kon doen.
In een étalagekast eenigc meters verder op
zag Clara iets glinsteren. Stil sloop ze weg
.van de poppenafdeeling en bleef staan voor
de uitstalling van verschillende kralen en
halssnoeren. Vooral de blauwe kralensnoer
vond ze prachtig. liet waren van die door
schijnend heel-licht-blauwe kralen en de prijs
hing er aan: 20 cent
Clara verlangde ze aanstonds te bezitten.
'Al lang had ze dergelijke kralen zoo graag
willen hebben. Het meisje, waar ze op school
naast zat, had er ook om haar hals. Snoepe
rig stonden ze. Ze wilde maar, dat ze ze eens
in haar hand mocht houden. Ze wist zeker,
dat ze ijskoud zouden aanvoelen.
Clara!
Het was de stem van de juf. Clara kwam
haastig toegeloopen. De winkeljuffrouw was
bezig een nieuwe doos met poppen te ope
nen.
Clara trok de gouvernante van die plaats
weg.
Daar, in die andere kast, zei ze, en ze
duidde met haar tengere, tcerc pinkje de
plaats aan.
De winkeljuffrouw bemerkte wat het meis
je wilde, en cr kwam een minachtend lachje
op haar gezicht.
Dat is goedkoopc rommel, zei ze op
scherpen toon, en toen voegde ze er aan toe,
als een verontschuldiging: ja, ziet u, dat
goed moeten wij hier ook wel hebben, want
u 'begrijpt, or komt hier van alles. En voor
de menschen die niet zooveel kunnen beste
den Hier zweeg ze beteekenisvol.
Juffrouw Griffin glimlachte voornaam.
Natuurlijk, natuurlijk, zei ze. Het kind
werd aangetrokken door dat klatergoud.
Kom Clara, kijk eens naar die prachtige pop
pen. Dit is er een, zooals je moeder wilde
dat je zou kiezen.
En terwijl ze dat zei nam ze een zoo voor
naam mogelijke houding aan, in de meening,
dat de winkelbediende dan niet zou merken,
dat ze maar een ondergeschikte betrekking
had bij mevrouw de Grijs.
Clara liet al haar hoop op de mooie kra
len varen.
De bediende sprak nu rechtstreeks tot
haar.
Kijk toch eens wat een beeldig jurkje
deze pop aan heeft. En vind je niet, dat ze
mooi liaar beeft?
Werktuigelijk streelde Claartje met haar
dunne vingertjes over de poppenkleeren. Het
was een lange, magere pop, met spierwitte
haren en rose kleertjes aan, en op de wan
gen lag een koortsblosje. En de pop had lip
pen, alsof ze op een bruidsuikertje slikker-
de. Clara mocht witte baren niet lijden. Ze
had ze zelf ook. En als die pop nu nog maar
een blauw jurkje had aangehad. Hemels
blauw, dat vond Clara mooi, hemelsblauw,
zooals die kralen.
De pop werd ingepakt, de lift daalde en
zonder aandacht aan het dure stuk speel
goed te schenken stapte Clara in dc auto.
Dienzelfden middag keek mevrouw de
Grijs op van haar romannetje, toen Clara de
kamer binnenkwam.
Clara's mondje beefde verdacht en er
schenen traantjes in dc ooghoeken te glin
steren.
Onderzoekcnk keek de moeder haar doch
tertje aan.
Ben je niet blij met dc nieuwe pop, Cla
ra? vroeg ze.
Clara's lippen kregen een vastberaden
plooi.
Moeder, zei zc, moeder mag ik twee
dubbeltjes van u?
Nog nooit te voren bad zij moeder om geld
gevraagd, en vol verbazing sperden dc oogen
van mevrouw de Grijs verder open.
Jij? Twee dubbeltjes? Kind, waarvoor
toch? en zonder liet antwoord af te wachten
lachte zc luid, alsof de vraag van het meis
je haar buitengewoon amuseerde. Op liet ge
zichtje van Clara kw am een norsche trek. Ze
voelde zich belachelijk.
Ben je niet blij met dc pop? vroeg dc
moeder opnieuw.
Nee, niet erg, was het antwoord.
Ga dan met juf terug en kies een an
dere, zei mevrouw de Grijs en zc nam haar
boek weer op.
Clara bleef staan.
Mag ik twee dubbeltjes? herbaalde zc.
Ze had nu een jongensachtige houding en
er flikkerde een brutale blik in haar oogen.
Dc moeder had een geweldige hekel aan
die houding en dien blik. Zc had haar doch
tertje liever wat meisjesachtiger gezien.
Als de pop je niet aanstaat kun jc een
andere halen. En kom me nu niet meer met
zulke onzinnige dingen lastig vallen. Roep
nu juffrouw Griffin maar even, dan zal ik
haar wel zeggen wat ze doen moet. Hiermede
was liet onderwerp afgehandeld en Clara
ging been, met de tranen in baar oogen en
do bandjes krampachtig samengeknepen.
Ze waren weer in het warenhuis.
Wil de jongejuffrouw dan maar eens
kijken of ze deze mooier vindt? vroeg de
winkeljuffrouw vriendelijk.
Ik wil die snoer blauwe kralen hebben,
antwoordde Clara flink.
De jongejuffrouw moet haar keuze doen
uit deze poppen, antwoordde dc gouvernan
te.
Het kind keek naar dé poppen met een
blik vol haat. Ze wenschte allo poppen en
kinderjuffrouwen van het slag als juffrouw
Grif fin naar het andere eind van dc wereld.
Dan wendde ze zich af.
De lift was weer gerezen en had gestopt.
Aan de hand van een eenvoudige vrouw
stapte er een meisje uit, van ongeveer den
zelfden leeftijd als Clara.
Het kind keek met begeerige oogen naar
de mooie poppen, zooals Clara naar de kra
len had gekeken. Vooral die met de groene
jurk scheen haar aan te trekken.
Kom kindje, zei dc moeder cn het was
alsóf er een pijnlijke trek op haar bleeke
:ezicht kwam, toen ze voortging: Die pop
pen zijn te duur, die kan moeder niet beta- j
len.
Even later zag Clara ze weer voorbijgaan,
cn weer merkte ze die verlangende blikken
van het andere meisje naar de poppen. En
in de hand zag ze de snoer blauwe kralen.
Een vreemde gloed kwam in Clara's
oogen.
Geef mij die pop met die groene jurk.
zei ze.
Jufirouw Griffin wilde wat zeggen, maar
reeds had de bediende de pop aan Clara ge
geven.
Goed, zei ze toen, maar ze kwam er niet
toe te zeggen de pop in te pakken.
Met open mond volgde ze Clara. Deze was
snel weggeloopen, dc pop in den arm.
Clara, riep ze gebiedend.
Maar het meisje luisterde niet cn juffrouw
Griffin zag haar op de lift toe snellen, die
reeds vol menschen was.
Dc liftboy sloot de deur. Clara stond er
nog buiten.
Maar de gouvernante zag nog juist voor
de deur dichtging cn de lift daalde, tusschen
de menschen die er in waren, een klein meis
je. met Clara's pop in de armen gekneld.
Juffrouw Griffin snelde toe, maar tc laat.
Clara's gezichtje glom van genoegen.
Die zijn van mij! zei ze met een triom
fantelijk stemmetje, en ze liet de juf dc snoer
van hemelsblauwe kralen zien.
En door de Dccemberkou huppelde een an
der kind, met de pop stevig tegen zich aan
gedrukt. Die pop was haar Sinterklaas!
(Nadruk verboden).
TOCH NOG SINT NICOLAAS!
Piet, Karei en Jan liepen na schooltijd met
z'n drieén naar huis.
Dat deden zc altijd, omdat zo denzelfden
kant uit moesten. Piet nam altijd 't eerst
afscheid hij woonde 't dichtst bij. Karei en
Jan liepen dan samen een paar sraten ver
der tot aan 't huis van Karei.
Van daar af moest Jan alleen loopen, maar
dat gaf niet, want *t was maar een klein
eindje.
Sommige jongens wilden niet graag met
Jan loopen, omdat hij er niet zoo netjes uit
zag hij woonde op een hofje, zijn ouders
waren arm en konden hem niet zulke mooie
kleeren geven als ze wel wilden. Maar Piet
cn Karei waren niet zoo vervelend cn on
aardig. Ze mochten Jan wat graag, en als
een van de andere jongens hun vriend te na
kwam, kon hij op een goed pak slaag re
kenen.
Dien middag liepen Piot en Karei druk
over St Nicolaas te. pralen. Jan zweeg. Wat
rnoest hij zeggen? Hij zou wel niets krijgen.
Hij werd zelfs een beetje bedroefd, als hij
hoorde, wat zijn vrienden. \an St. Nicolaas
verwachtten.
„Weet je wat ik vraag?" zei Piet. „Ik wil
zoo n schip hebben^ als jij verleden jaar ge
kregen liebt. Maar 'k wéét niet ,of ik liet
krijg! Moe is bang, dat ik in 't water zal
vallen, wanneer ik het in de vliet laat va
ren!
vat. „Wie weet," dacht liij, „krijgt Karei zijn
stoommachine niet eens en hij wil er toch
zoo graag een hebben! Ik zal eens kijken
wat ik doen zal. Misschien zet ik de mijne
wel stiekum tegen zijn deur, bel hard aan,
cn loop dadelijk weg. Wat zal hij in zijn
schik zijn, als hij de stoommachine ziet!"
Maar Karei had óók een plan. „Op Sin
terklaasavond wilde hij op dezelfde manier
zijn schip naar Piet brengen. Hij lachte in
zichzelf als hij er aan dacht, hoe verbaasd
en blij Piet dan zou wezen!
Om Jan dachten ze geen van heiden. Ze
waren zoo met hun plannen en verwachtin
gen vervuld, dat ze voor iets anders geen
gedachten hadden. Als Jan maar iets ge
zegd had, dan hadden ze zeker wel om hem
ook gedacht.
Maar het was Jan onmogelijk geweest,
lien tc vertellen dat hij eigenlijk niets voor
zijn St. Nicolaas verwachtte! Hij verborg zijn
verdriet zoo goed als hij kon, en hij was
't ook niet gewend, met Sinterklaas wat te
krijgen!
Toen Piet en Karei elkaar den morgen na
St. Nicolaasavond voor school ontmoetten,
schudden ze elkaar hartelijk de liand.
„Dank je wel voor het schip!"
.Djink je wel voor de stoommachine!"
...onk het.
„Maar moet je hooren!" zei Piet, „nu
heb ik twee schepen! Ik had er al een gekre
gen, toen de jouwe kwam, en..."
Maar Karei liet hein niet uitpraten. „En
ik heb "twee stoommachinc's! Ik had juist
de mijne uitgepakt, toen jij de jouwe
bracht!"
Eerst keken dc jongens elkaar verbaasd
aan, maar toen harstten ze in lachen uit.
Nee maar, die was goed! Nu hadden ze al
lebei ineens dubbel, waar ze dagen lang
naar verlangd hadden!
Daar kwam Jan aan. Dadelijk vertelden
ze liem de grappige gebeurtenis. Ook Jan
moest cr om lachen. „Dan hadden jullie ei
kaar even goed niets kunnen geven!" zei
hij. „Enfin, als jullie elkaar ieder zijn ca
deau weer teruggeefl, kunnen jullie samen
met de schepen en stoommachines spelen!"
„En wat heb jij gekregen?" vroeg Piet zon
der erg.
Karei stootte hem aan, maar tc laat. Dc
vraag was al gedaan.
Piet schrok. Hoe had hij dat kunnen ver
geten. Jan was immers arm! Wie weet, hoe
klein zijn Sintnicolaas-cadeautje was. Mis
schien vond hij t niet eens prettig, om het
te vertellen.
Jan weifelde even. „Ik heb niets gekregen,"*
zei hij. „Mijn vader is al zoo Jong ziek."
Op school kreeg Piet een briefje vau Ka
rei. Hij keek, of dc meester iets zag. Nee,
die stond op 't hord een schrijfvoorbeeld tc
schrijven.
Haastig frommelde hij het papiertje open,
cn las:
St. NEcolaas-Rebus V.
„Daar hoeft ze niet hang voor te wezen!"
lachte Karei. „Jó, weet je nog wel hoe fijn
we er eer-verleden week mee gespeeld heb
ben?"
01 Piet zich dat herinnerde! „Kreeg ik er
maar een," dacht hij.
Jan zei niets. Hij wou minstens zoo graag
een schij) hebben als Piet, maar hij wist,
dat hij cr niet eens om hoefdo te vragen.
„Zal ik je eens zeggen, wat ik vraag?" zei
Karei: „Zoon stoommachine als iij 't vorige
jaar gekregen hebt. Dat is nog es een fijn
cadeau! Rrrr!... wat gaat die van jou lek
ker als lnj op volle stoom staat! Maar daar
wil mijn moeder weer niks van weten; ze
zegt, dat het veel te gevaarlijk is met dat
heete water. Ik mag er wel een, zie je,
maar of ik 'm krijgen zal, dat moet ik af
wachten!"
,,'t Is al gauw Sinterklaas, hc? Overmor
gen!" zei Jan, om toch ook wat te zeggen,
en om maar piet te veel aan een stoomma
chine te denken.
„Nou, fijn!" zeiden zijn vrienden.
Piet was bij zijn huis gekomen, en spoe-
dig nam ook Karei afscheid. Jan liep alleen
naar huis. Hij was somber gestemd. Hij vond
't prettig, dat zijn vrienden zooveel moois
konden krijgen, maar voor zichzelf zou hij
blij zijn, als het Sinterklaasfeest maar weer
goed en wel achter den rug was!
Piet had onderweg een aardig plan opge
„Vanavond schip en stoommachine naar
Jan brengen. Goed?"
Piet werd warm om zijn hart. Datzelfde
had hij ook al gedacht Met zijn oogen zocht
hij Ivarel, die naar hem zat te kijken.
„Ja!" knikte hij, en wees met zijn vinger
naai* den rug van den niets vermoedendon
Jan.
De meester keerde zich plotseling om.
„Piet Verschuren, heb jij Sinterklaas nog
in je hoofd? Doorwerken, hoor!"
Piet en Karei bogen hun hoofden diep over
hun schrift, en schreven zoo ijverig, als ze
nog nooit van hun leven geschreven hadden!
Twee Jongens, ieder met een pak onder
den arm, gingen dien avond naar het hofje,
waar Jan woonde. Er was geen bel naast
de deur.
Ze wisten niets beters te doen, dan hun
pakjes neer te zeten, de deur op een kier
tc openen, en hard: „Jan!" naar binnen te
schreeuwen. Tegelijk liepen ze hard weg. 't
Was gelukkig tamelijk donker op 't hofje.
„Zie zoo!" zei Piet, „nu heeft h ij ook wat.
Hij zal wel blij wezen, denk je niet?"
„En of!" zei Karei. „Maar weet je, eigen
lijk hadden we al veel eerder om Jan moe
ten denken!"
P, VAN RENSSEN.
f: ZIE DE MAAN
Variatie voor groote menschen.
Zie, de maan schijnt door de boomen,
makkers staakt uw wild geraas!
Laat in China 't bloed niet stroomen,
Hitler, stop je wild gedaas.
Want, bij het kloppen van mijn hart
strakjes krijg je nog de gard.
Zie, de maan schijnt door de boomen
cn het is een móóie maan,
maar 't is nu geen tijd van droomen,
waar zoovelen werkloos staan,
koud en stug op elke hoek,
zonder marsepein en koek!
Zie, de maan schijnt door de boomen.
trekt zich van censuur niets aan,
moet niet voor de hceren komen,
krijgt nooit 'es 'n streng vermaan
zooals op ons aarde-part,
waar verdeeld wordt koek en gard.
Zie, de maan schijnt door de hoornen,
on ook op de Zuiderzee;
straks zal er geen water stroomen
cn geen schuit ligt er mee ree.
Voor de visschers bitter hard,
geef hun enkel koek, géén gard!
Zie, dc maan 6Chijnt door dc boomen.
en door al het kaal getakt.
Zorg, dat nooit ons wordt ontnomen
wat ons leert het Kellogg-pact.
Grift het in elk menschen-hart:
Spaar ons toch de oorlogs-gard!
WAT SNOEPEN WIJ?
Borstplaat.
Zet 100 gram gewone suiker met ongeveer
een y* d.L. water op en kook dit tot een dun
stroopje. Voeg daarna dc een of andere es
sence toe, wat marasquin, koffie-extract of
'n lepeltje cacao en vervolgens hij niet al to
groote hoeveelheden en steeds roerende,
100 gr. poedersuiker. Giet alles daarna in
kleine hoeveelheden uit op 'n vochtige plank
cn laat de borstplaat vervolgens hard wor
den. Bij chocolade-bosrtplaat verdient het
aanhcvcjing dc cacao direct mee te koken.
Wanneer men röqm-borstplaat wil maken
kan men op dezelfde wijze te werk saan, al
leen neme men dan in liet geheel 150 gr. ge
wone suiker, henevens 2 lepels room en een
beetje water.
Banketletters.
Bereid wat feuilletcc deeg van boter, wa
ter, bloem en n tikje zout. Verdeel het in
zooveel stukken als men letters wil maken.
Voor 2 behoorlijke letters heeft men noodig:
250 gr. bloem, 175 gr. boter, V/2 d.L. water,
zout.
Maak van de stukken reepen van onge
veer 10 c.M. breedte, overal even dik. Leg cr
het vulsel in, rol de stukken er om heen,
sla de uiteinden om, geef de letters vorm.
en leg ze op een met bloem bestrooid bak
blik. Bestrijk hen van hoven met een geklopt
ei. Laat hen geheel in den oven ongeveer
20 minuten gaar worden cn lichtbruin hak
ken. Niet uit het bakblik nemen, voor zij
bekoeld ajn.
Voor liet vulsel moet men gemalen ge
pelde amandelen vermengen rnet eieren, sui
ker, geraspte citroenschil en wat water in
de volgende hoeveelheden (voor 2 letters):
250 gr. amandelen, 250 gr. suiker, 2 eieren,
de geraspte schil van y2 citroen. Vorm er dan
rolletjes van in de met bloem bestrooide
hand. Het verdient aanbeveling het vulsel
eenige dagen van tc voren te maken.
(Nadruk verboden).
Dikke speculaas.
225 gram bloem
75 gram boter
20 gram amandelen.
2 theelepels speculaas kruiden
10 gram sucade.
1 l/z eetlepel melk
150 gram donker bruine basterd suiker.
Men begint met de suiker in de melk op te
lossen; de sucade en de amandelen hakt men
goed fijn en voegt deze bij de melk en de
suiker. Bij dit mengsel komt de boter en de
gezeefde bloem en nu kneedt men alles flink,
doch vlug door elkander. Men neemt nu het
met boter ingesmeerde bakblik en spreidt de
massa hierop uit, waarna men het blik on
geveer 15 a 20 minuten in een matig wannen
oven plaatst. Wil men het nog eens extra
versieren, dan drukt men hier en daar in
het deeg wat grove stukken amandel.
C^fO
