HOEDEN
CONFECTIE
Airiersfoortsch Dagblad
ERICH MARIA REMARQUE AAN
DE TELEFOON
L'HIRONb^LLE
W K. V. ROSSUM
18 LANGESTRAAT
ZOMER-OPRUIMING
OPRUIMING
VAN
RESTANTEN
TEGEN
SPOTPRIJZEN
N. Hogenbirk
AARZELEN
„Er zijn betere oorlogsboeken geschreven dan het mijne"
TWEE VRIENDEN
Luchtvaartnieuws
C&nclagsbh
Gedurende 10 dagen
SCHOENHANDEL
v.h. fa. JAC. KROES
LANGESTRAAT 78 TEL. 351
iloor
H. G. CANNEGIETER.
Onlangs bevallen üe bladen liet bericht,
dat een vrouw door een auto was overreden
/.ij bad bet voertuig zien aankomen, rnaar
v.as midden op straat angstig geworden en
naar baar punt van uilgang leruggekeerd
Deze aarzeling had haar bet leven gekost
Aarzelen is levensgevaarlijk. Wie do
straat wil oversteken, moei c"ii vast besluit
nemen. Doen of niet doen. Maar besluite
loos dralen brengt verwarring le weeg. Niet
alleen bij den betrokkene, maar eveneens
bij ben, die met hem le maken krijgen. Do
chauffeur had er op gerekend, dat de vrouw
door zou loopen; daarom treft hem geen
schuld. Zijn misrekening is veroorzaakt
door de weifelmoedige houding der vrouw.
Talloos zijn do slachtoffers van een aar
zelende levenshouding. Zij hebben geen
keus kunnen doen. Het ging hun als de
ezel uit de fabel, die tusschen twee oppers
hooi stond. Er was wat voor te zeggen, om
van den linker opper te eten, maar zoodra
het dier zijn kop links wendde, schoot hem
in de gedachte, dat het hooi rechts er toch
ook zoo geurig en rnalsch uitzag. Dan keer
de hij den kop rechts, maar tegelijk lokte
hem alweer het hooi van den anderen op
per. Zoo bleef hij staan kopschuddcn tus
schcn rechts en links en hij verhongerde
tusschen do twee kostelijke schelven.
De kinderen symboliseeren de katastrofe
van de aarzeling in het spel van de twee
stoelen, liet slachtoffer neemt plaats op de
naar elkaar toe gebogen leuningen en zit
zoo op twee zitplaatsen tegelijk. Maar zoo
dra de kameraden aan weerskanten, die elk
één stoel hebben genomen, opsiaan, tuimelt
de ongelukkige tusschen de beide zitplaat
sen op den vloer.
Niets is moeilijker dan het doen van een
keuze. Want alle dingen hebben twee kan
ten. Er is niets, waarvan men louter goed
of louter kwaad zeggen kan. Kiest men het
cén, dan geeft men het ander prijs. En
daarbij komt, dat het bij een keuze meestal
de toekomst betreft en men het dus met
onzekere factoren rnoet wagen. Men ziet
zich gedwongen, waarschijnlijkheden tegen
elkaar uit te meten. En het waarschijnlijke
is nog geen zekerheid; men kan er bedro
gen mee uitkomen.
Onze tijd is de tijd van de aarzelende
zielen. Vroeger geloofde men in het vol
strekte. Thans is alles betrekkelijk gewor
den. En dit betrekkelijk karakter bemoei
lijkt vooral het besluit. Tenslotte lijkt het
lood om oud ijzer, welken kant men uil-
gaat. Maar men mo»t toch een kant uit.
Welken dan echter? Het is een onoplosbaar
geval!
De blik van de omstanders op een be
paald geval is zoo verschillend. De vader
en de zoon gaan met den ezel naar de stad.
De vader zet den zoon op den ezel. Maar
een voorbijganger verwijt den zoon, dat hij,
een gezonde jonge man, zijn oudeic vader
laat loopen.
Nu bestijgt de vader den ->zel cn krijgt
een standje van een tweeden voorbijganger,
omdat hij, een man in de kracht va 1 zijn
leven, zijn plaats niet afstaat aan het teere
en ongeoefende kind. Nadat vader en zoon
nu samen op den ezel plaats hebben geno
men, treedt hun een man tegemoet, die het
schande noemt, het arme beest met een
dubbelen last te bezwaren. In arren moede
nemen vader en zoon nu den ezel op en
sjouwen het beest op hun nek verder. Een
v ierde wandelaar, die dit schouwspel gade
slaat, denkt met twee gekken te doen te
hebben.
Wie zijn besluit op een advies van der
den wil gronden, zal in onzekerheid blijven
verkeeren, of hij den goeden raadsman wel
heeft verkozen. Op gezag van anderen kan
men niet afgaan, want oji alle gebied leert
dc ervaring, dat, wat de wijzen als waar
heid verkonden, straks komt en wijzer, die
't weg redeneert.
Wat al oen redenen tot besluiteloosheid!
Is 'l niet begrijpelijk, dat dc aarzeling,
welke een natuurlijk overgangsproces is, lot
einddoel verheven wordt? liet krioelt i i
den tegenvvoordigen lijd om ons heen van
kwesties, die in statu quo zijn gebleven,
van onuitgewerkte problemen, onuitgcvoch-
ten geschillen, onopgehelderde zaken. Alles
staat op het doode punt; in politiek, ethiek,
religie balanceert, de evenaar heen cn veer
zonder ten gunste van het éénc of liet an
dere beginsel te kunnen doorslaan. Handel
cn bedrijf verkeeren in afwachting en in
liet particuliere leven strelen talloozcn on
zer medemensehen op zien komen, omdat
zij uit hun Besluiteloosheid geen uitweg
weten.
Aan dit alles ligt angst ten grondslag;
angst om de verkeerde keuze te doen en
daarmee het, noodlot over zich te laten ko
men. Maar bij een keuze heeft men althans
nog een kans. Was de vrouw doorgcloopcn,
toen zij dc straat wilde oversteken, zij zou
vermoedelijk behouden den overkant heb
ben bereikt. Maar haar aarzeling kostte
haar onherroepelijk het lever-
Ondanks rijkdom en succes
niet gelukkig
Dezer dagen trachtte een correspon
dent Remarque tc interviewen in zijn
woning te Berlijn, Wittelsbacherstrassc
5. IIij werd bij hem toegelaten, doch het
eerste woord van den schrijver was een
verzoek, om maar weer heen tc gaan.
,.IIet maakt me zenuwachtig, men-
schen tc ontvangen. Telefoneert U mij,
dan voel ik mij veel meer on mijn ge
mak."
Aldus geschiedde; het telefoonnum
mer van den beroemden schrijver werd
aangevraagd en de anders zoo koele en
teruggetrokken Remarque, die zelfs zijn
oogen neerslaat, als men tot hem
spreekt, was door de telefoon zeer
mededeelzaam. Zijn klankvolle stem
klonk ernstig, zooals altijd bij men
schen, die de gewoonte hebben, lang
achtereen te zwijgen; zij trilde soms
van een oprechtheid, die. iets heftigs
had cn geen omwegen duldde. Wij laten
het interessante interview hier volgen.
„Op welke wijze werkt U?" „Als liet
mogelijk is ga ik op reis, omdat ik dan geen
kennissen ontmoet. Ik heb veel gewerkt in
Zwitserland en Holland, in dc kleine grens
stadjes. Het valt mij n.l. moeilijk, mij te
concentrccren. Daarvoor heb ik een hotel
noodig, dat allo comfort mist. Ik heb wel
eens veertig Mark betaald voor twee. ka
mers en een keuken. Maar dan had ik in
mijn werkkamer ook niets anders dan een
tafel en twee stoelen. Als er een divan had
gestaan, zou ik de lust niet kunnen be
dwingen, mij erop uit tc strekken cn le
gaan slapen.
Het is niet moeilijk, boeken te schrijven;
de moeilijkheid is, om er gestadig aan door
te werken, om er niet mee uit tc scheiden,
voordat, het klaar is en hel verder te laten
liggen. De lezers denken gewoonlijk, dal
zoo n boek in één roes geschreven wordt,
in een soort van hoogcre inspiratie. In wer
kelijkheid kost het liiij echter een ongeloof
lijke inspanning om af tc rnaken, wat ik
eenmaal begonnen ben.
Ik heb wel eens een hcelen dag voor mijn
schrijftafel gezeten zonder één regel tc kun
nen schrijven, al bleef ik ook tot twee uur
's nachts op. Als ik zoo een tien minuten
aan mijn schrijftafel zit, overvalt mij zoo n
wanhoop, dat ik het liefst het hccle bock
niet meer zou willen afmaken, maar ik
weel, dat als ik dat deed, het met me ge
daan zou zijn. Ik heb kennissen, die prach
tige ideeën hebben, doch niets bereiken,
omdat zij dikwijls iets laten varen. Concen
tratie is werkelijk een der voorwaarden
voor succes. Toegeven aan zichzelf leidt tot
den ondergang, lichamelijk zoowel als
geestelijk".
„U schijnt niet zeer gelukkig te zijn,
mijnheer Remarque." „Ik ben minder ge
lukkig dan ooit. Dal. is nu al een jaar lang
zoo, vanaf den tijd, dal ik werk aan mijn
boek met de gedachte aan menschcn, die
eens mijn vrienden zijn geweest en die nu
allen dood zijn. In den oorlog ben ik niet
gelukkig geweest; niemand was dat. En
daarna heb ik mijn moeder verloren; mijn
vader is hertrouwd; U weet wat dat is."
„Maar U is toch onafhankelijk! U is on
getwijfeld millionnair, vele malen zelfs."
„O ja, ik ben onafhankelijk, al ben ik
geen millionnair. Zooveel heb ik nog niet.
Tóch waardeer ik de vrijheid, die mijn
tegenwoorrligc vermogen mij reeds geeft."
„Denkt. U nog wel terug aan Uw moeilij
ken tijd?" „Ja. Ik heb dikwijls honger ge
leden. Dagen lang had ik niets tc eten,
als zoovele anderen. Na den oorlog werd
ik schoolmeester op een klein dorp. In dien
tijd drukte tic eenzaamheid cn ik ging weg,
naar de groolc stad. Ik heb verschillende
beroepen uitgeoefend. Ik ben kassier, pu-
bliciteitschcf, reiziger in automobielen cn
in meer bescheiden artikelen, verkooper in
een hccrenmodcmagazijn en zelfs clown in
een reizend circus geweest. En toen ben ik
tenslotte journalist geworden. Doch toen
werd ik gekweld door een dwaze vrees,
mijn betrekking ie verliezen, omdat dc
linancicclo toestand in Duitschland zoo on
gunstig was. Ik kan dus wol zeggen, dat
ïk nooit gelukkig hen geweest."
„Is U zenuwpatiënt'?" „Neen, doch ik heb
een gevoel of ik mijn leven vergooid heb".
„U is nog slechts 32 jaar cn U hebt alle
reden, een goede dunk van U zelf tc heb
ben."
„Neen, dat licb ik niet. En denk nu niet,
dat ik dat uit valsche bescheidenheid zeg.
Ik heb niets bijzonders gedaan; er zijn
oorlogsboeken, die voel beter zijn dan het
mijne. Ik zou gelukkiger zijn. als de men
schcn niet zeiden: „Kijk. daar gaat de
schrijver van „lm Wcstqn Nichls Neues",
maar: „Kijk, wat een sympathieke jongen."
Mijn succes iseen toeval. Ik. beschouw
mijzelf jieusch niet als anders of beter
dan dc meeste menschcn. Mijn vrienden
zeggen: „Je bent gek.' Je moest dankbaar
zijn, dat jc zooveel geluk hebt gehad." Ik
voel dat nier zoo. Ik kan geen blijdschap
voelen op commando. Ik kan misschien
nog veranderen, maar op het oogenblik ben
ik niet tevreden over mezelf. Ik heb twee
boeken geschreven; zij zijn af cn ze kun
nen me niets meer schelen. Ik wensch geen
interviews en ik zal ze altijd weigeren. Ik
kan niet spreken, als ik niets heb mede tc
declcn. De brieven, die ik uit alle landen
heb ontvangen in dc laatste twee jaar, zijn
nog het ccnige, wat mij plezier doet. Er
zijn zeer roerende brieven onder, doch het
merkwaardigste is, dat juist dc anonieme
brieven hel minst oprecht zijn. Ik heb niet
den tijd gehad, ze alle te lezen, en daar heb
ik dikwijls spijt van. Soms neem ik er op
goed geluk een uit en beantwoord hem. Ik
heb zelfs reliquieën gekregen en heiligen
beelden uit Mexico."
„Uit dat alles blijkt, dat U populair is.
Dat is een reden om gelukkig le zijn".
„Dacht U dat? Mijn ccnigc voldoening
is, dat ik ongelukkige menschcn heb ge
holpen om het leven te aanvaarden. Thans
is dat. noodigcr dan ooit. In mijn hoek
„Der Weg zurück" komt. een episode voor.
die mijn opvatting verduidelijkt. Na veel
moeite cn inspanning is een neerslachtige
jonge man in een hevige wanhoop verval
len. Hij wandelt buiten op een zomeravond.
Vermoeid en verslagen gaat. hij op het gras
liggen en begint langzamerhand zijn om
geving op tc nemen. Hij bekijkt een takje,
een insect, cn begint weer te hopen. De
wonderen van het leven vindt men ook in
dc minst belangrijke dingen. Zij kunnen
opbeuren, wanneer dc overleggingen van
het verstand geen invloed meer hebben op
den mchscb. Zij hergeven den moed aan
dc vermoeide ziel."
„En wat gaat U nu doen?" „Dat vraag ik
mezelf al voortdurend af. Ik zoek naar een
verandering, naar een uit. den weg gaan
van mijn eigen persoonlijkheid. Doch in
den grond van de zaak verandert een
mcnsch nooit. Om U dc waarheid tc zeg
gen, ik hen soms bang oni alleen te zijn
met mijii gedachten. Men kan bepaalde ge
dachten niet tot den grond toe vervolgen;
dat zou iemand gek maken. Misschien zal
ik gedurende ccnigen tijd niet meer schrij
ven. Als men juist een hoek heeft afge
maakt, heeft men aanvankelijk liet idee,
alles gezegd tc hebben wat men tc zeggen
heeft. Op het oogenblik zou ik eerst nog de
ervaring willen verkrijgen, die mij ont
breekt. Ik heb weinig geleefd, ik zou het
leven willen kennen. Het is ook mogelijk,
dat ik erin zul slagen, die vrecselijkc
schuchterheid tc overwinnen, die de,men
schcn voor vijandigheid of trots aanzien
Dat is alles, wat ik U zeggen kan. Neemt
U me niet kwalijk, maar ik hen werkelijk
zeer neerslachtig".
Do stem sterft weg. doch herneemt hel
volgende oogenblik: „Eigenlijk heb ik geen
vaste meening over liet menschclijk leven.
God of dc dood. Ik moet tijd hebben om
wat ouder te worden. Als wij beiden zeven
tig jaar zijn en elkaar weer eens ontmoe
ten, zullen wij bc.lcr.nycr dit. alj.cs kunnen
spreken."
door
WILIAM.
Ze werkten beiden in dc kabclfabrick van
Williams cn Mac N'eal, te Denver, in Colo
rado. Miller en Moore, respectievelijk Mul
ler uit Leipzig en Mayer uil Berlijn, eer ze
als Amerikaansche staatsburgers genatura
liseerd waren. Miller, 'n goedmoedige dik
kerd, Moorc, 'n knokkige, dorre kerel van
n voet of zes.
Pearson's bar was hun stamkroeg. Daar
kwamen ze *s avonds beiden waren jong
gezel geregeld 'n potje bier drinken. Dan
boomden zc 't honderd uit; over cïo fabriek
wat er in dc krant stond cn den o\'<!.-n tijd
in dc Heimat.
1 Xovcrrnber 19 zaten zc 's avonds,
als naar gewoonte, bij Pearson's. Zc spra
ken weinig, Moorc, in 't algemeen al minder
spraakzaam dan Miller, dronk vrijwel in
stilte, 't éeiïe biertje na 't andere. Miller
probeerde t gesprek gaande tc houden,
maar het vlotte niet. 't Was dc laatste keer,
dat ze er samen zouden zitten. Want Moore
ging weg, verder de wereld in. Eerst naar
New-York, om tc zien of hij daar fortuin
kon maken. Dat was hij vast van plan cn
hij twijfelde niet, of hij zou succes hebben.
Miller voelde cr niet veel voor om met 'rn
race te gaan. \an de fabriek was het zoo
kwaad nog niet cn overal had jc toch wat,
dat jc hinderde. Maar 't werk was cv vast.
„Jc kornt er nooit vooruit; met je handen
alleen maak jc geen fortuin', had Moore
gezegd.
„Goed", zei Miller, .,'i is ook niet noodig
dat idcrccn millionnair wordt".
„Natuurlijk niet", antwoordde Moore,
„Maar ik ben niet iedereen cn iedereen kan
rnc ook bitter weinig schelen".
Toen zc naar hun kamers terugwandel
den, dien avond van 't afscheid maakten
ze een afspraak. Over tien jaar zouden zc,
aan zelfde tafeltje bij Pearson s elkaar
weer treffen, bij leven cn welzijn, 'i Idee
ging van Moorc uii.
..Als je dan nog altijd een brave werk
man bent, kom ik je even een handje hel
pen. Zonder contanten kom jc niet verder
cn op den ouden dag valt l niet mee, om
voor anderen tc werken.
„Ben je dan zoo zeker \un jc milliocn?
vroeg Miller.
Absoluut".
Met een stevigen handdruk scheidden zc.
1 November, tien jaar later.
Dc straat was vrij luister, door den mot
regen, die den gchcclen dag alles in 'n
grauw waas gehuld had. Moorc, nu een ele
gant gekleed heer. zocht naar Pacrson's.
„Zeker opgedoekt", dacht hij, nadat hij
dc plek, waar de bar, naar hij meende, had
moeten staan, 'n paar maal heen cn terug
gepasseerd was. Hij bleef staan voor een
groot bankgebouw. Ja daar was 't geweest.
Die bank was vrij nieuw, 'n paar jaar oud,
op z'n hoogst.
Een politie-agent trad op 'm toe, keek
hem scherp aan.
„Zoekt u iets, meneer?'vroeg hij beleefd.
„Heeft hier vroeger niet 'n bar gestaan,
Pearson's?" vroeg Moore.
„Zeker; 'n jaar of vijf geleden afgebro
ken".
„Jammer", zei Moore.
Dc agent keek hem weer, naar Moorc
meende, opvallend onderzoekend aan. „Dan
komt cr niet van onze afspraak", Moorc
sprak meer tot zich zelf dan tot den agent.
Toen, zonder dat dc ander er hem om ge
vraagd had, legde Moore 't geval voor zijn
doen, breedvoerig uit. De agent luisterde
aandachtig, was 't met hem eens, dat Mr.
Miller toch nog zou kunnen komen opda
gen, al was 't 'n paar minuten over tijd.
Daarna tikte hij aan z'n pet cn verdween in
don motregen.
„Wat keek die kerel me aan", peinsde
Moore, die langzaam op en neer begon tc
loopen voor 't bankgebouw„Waar heb ik
hem meer gezien? 'k Herinner me hem niet
en toch
Ilij wachtte "n kwartier en gaf 't toen op,
zette don pas er in. Uit dc duisternis trad
iemand op 'm toe.
„Neem me niet kwalijk, meneer'', zei de
vreemde, „u hebt 'n hcelen tijd op iemand
loopen wachten. Ik heb 't gezien uit m'n
kamer. U-zult w el denken dat i me niet
aangaat, maar ik kan u misschien inlich
ten".
Verwonderd bleef Moore staan.
Toen opeens:
„Ben jij 't Miller".
„Volgens afspraak, Moorc'.
Moore stak hem 'n hand toe. Z'n hand
druk werd 'n beetje slap beantwoord.
..Wd 'n paar minuten te laat, maar ik
was den datum vergelen', xei Miller. „Als
ik j< iiiel zoo lang had zien staan zon-
Jer je tc herkennen was er niets van
terechtgekomen. Je ziet er ook zoo ver
anderd uit. Zoo fijn, 'n echte million
nair''.
Moore nam hern nu goed op.
„Jij bent nog dc oude, naar 't uiterlijk.
Miller".
„Ja 'ii eerlijke handwerksman".
„'l Verwondert rnc niets", zei Moore: had
ik gelijk of niet: met je handen maak jc
geen fortuin".
„Neen, maar 'n eerlijk leven is ook iels
waard."
„Wat bedoel je?" vroeg Moore, *n beetje
scherp.
„Dat zal deze meneer je wel zeggen", ant
woordde Miller, kalm. "n Agent kwam op
hem af. Ilij trad op Moore toe, greep licrn
bij den arm.
„Ik arresteer u, in naam van dc wet".
Moore deinsde terug, maar hernam direct
z'n kalme houding.
.Belachelijk!" zei hij, „voor wien ziet u
me aan
„Voor John Moore, alias James Peacock,
William MacGhee, Peter King en nog 'u
hceleboel andere door de politic gezochten.
En van huis uit Johann Mayer, uit Berlijn".
Mooie stond onthutst, deed nog even n
poging om zich cr doorheen ie slaan.
„Deze heer kent me van vroeger", zei hij,
op Miller wijzend. „Ilij weet heel goed wie
ik ben".
„Zeker", antwoordde Miller kalm. „Ten
eerste Maver, ten tweede Moórc, ten derde
Peacock, cn zoowat 't hccle rijtje af. 'k Heb
jc direct door jc signalement in dé kran
ten herkend, nu "n jaar geleden. Onze af
spraak herinnerde ik me ook cn ik hen op
tijd gekomen".
,,'n Kwartier te laat", zei Moorc.
„Toch niet. Je hebt me alleen niet direct
herkend. Zeker door 't uniform".
„Was jij dan
„Dc eerste politie-agent, die op je afkwam,
'k Vond '1 alleen wat zuur om jc zelf aan
tc houden. Daarom heb 'k een collega in
den arm genomen cn me eerst in burg- r
gestoken".
„Te bent wel erg „eerlijk" gebleven. Mil
ler. J:immcr voor jou, want jc had meer
aan mij kunnen verdienen".
„Ieder z'n idee" merkte Miller filosofisch
op. „En nu, vooruit met de geit".
Dc Ludington Lini, een nieuwe lucht-
dienst tusschen New-York en Washington,
die elk uur een vliegtuig laat vertrekken,
heeft in de eerste 8 maanden- van zijn be
staan een benijdenswaardig record ver
overd Er zijn n.l. 1 millioen vlicgmijleu.
afgelegd, d.i. 1.609.000 K.M. een enkel on
geluk en zonder één noodlanding buiten dc
officiecle vliegvelden. Er zijn meer dan
40.000 passagiers vervoerd op 5000 vluchten,
en men denkt er nu reeds over, op dc druk
ke tijden om het half uur te vertrekken,
liet grootste aantal passagiers per dag be
droeg 385 cn werd kort geleden bereikt.
De Do X heeft haar vlucht over den
Oceaan niet zoo spoedig aangevangen, als
menigeen wel had verwacht, doch nu dc
vliegboot die indrukwekkende prestatie
heeft geleverd, is het toch niet in den haak,
dat aan geluk toe tc schrijven. In tegenstel
ling met wat cr wel eens is beweerd heb
ben dc twaalf Curtiss-motorcn zich uitste
kend gehouden cn hebben cr zich tijdens
de vlucht geen moeilijkheden voorgedaan.
Wel bij het landen cn opstijgen, doch dan
moeten wij billijkheidshalve in aanmer
king nemen dat dc bekwame ontwerper Dr.
Hornier dc vliegboot nooit voor vluchten
over een Oceaan of zelfs maar voor de open
zee heeft bestemd, doch alleen voor bin
nenzeeën en kustwateren. Wij doelen ten
slotte nog mee, dat dc Do. X binnenkort
niet langer de grootste vliegboot zal zijn.
Dc Engclschc Vickers-fabrieken zijn n.l.
met een nog grootere vliegboot bezig,
waarvan het nuttig draagvermogen bijna
tweemaal zoo groot is en waarbij voor een
groot deel gebruik wordt gemankt van
roestvrij staal.
Twee Japanners hebben een origincclc
wedstrijd aangegaan. De eerste zal j;« r
stoomboot naar Seattle gaan, per vliegtuig
naar New-York, per stoomboot naar Lon
den, per vliegtuig naar Parijs, Berlijn,
Mosko en Xovosidirsk en met de Traiis-
siberisehc spoorweg naar Seoul, om weer
naar zijn punt van uitgang terug te kec-
ren. De ander moet dezelfde reis verrichten
met dezelfde vervoermiddelen, doch omge
keerde richting. Zij mogen alleen van dc
zelfde passagiers gebruik maken en zijn
dus afhankelijk van de meer of minder
goede aansluiting op de. verschillende
plaatsen.
