JOHS. H. BLOM
EEN DAG HOTEL-DIRECTEUR
Dameskleeding
PINKSTERVREUGDE
NOODLOT
N. V. Compagnie
Lyonnaise
AMERSFOORT
Utrechtsche weg 10
BREDA
Karrestraat 21
Het beste adres op het
gebied van
ARCHITECTENBUREAU
KORTEGRACHT 22
TELEF. 1054-1338
AMERSFOORT
BELAST ZICH MET HET MAKEN
VAN ONTWERPEN, PLANNEN
BESTEK EN BEGROOTINGEN.
TOEZICHT HOUDEN
OP BOUWWERKEN.
KOSTELOOS INL1CHTINGS
BUREAU BETREFFENDE
NIEUW- EN VERBOUWPLANNEN
UIT HET LEVEN
De directeur van een der bekendste hotel:
van ons land, dien ik gedurende een dag
zal schaduwen, heeft me verzocht te half
acht 's morgens present te zijn. Wc ontbijten
samen in de groote fcl-rood gestoffeerde eet
zaal, waar op dat uur nog slechts een paar
tafeltjes zijn bezet De regenachtige ochtend
inspireert de gasten van dit voorname ver
blijf niet tot opstaan; de kellners in rok,
zwarte figuren, die zich waardig bewegen
tusschen de smetteloos-witte tafels, zijn nog
in de meerderheid.
We praten over de verhouding tusschen
den hotel-directeur en 't publiek, dat v
'n leider van 'n hotel serviliteit van den
voormaligcn herbergier pleegt te verlangen,
niet begrijpend, dat een groot hotel een in
gewikkeld zakelijk apparaat is, welks lei
der niets met den ouden herbergwaard uit
staande heeft.
liet ontbijt is ten einde, en we zullen een
inspectietocht door het hotel gaan onder
nemen. Mijn mentor raadt me de oogen
goed open te zetten en tekortkomingen, die
mé op mochten vallen, niet onder me te
houden.
We werpen vluchtige blikken op de tafels
in de eetzalen, groeten hier en daar met een
hoofdknik groepjes ontbijtenden; wc bezoe
ken de zaal, die door werklieden voor een
avond-feest wordt ingericht, we gluren even
in de bar, en komen dan in de hall. Daar
meldt zich een chasseur, die zijn dagtaak
te laat aanving. Mijn leidsman bevestigd
met een paar woorden het reeds door den
portier aangekondigde ontslag, en vervolgt
zijn weg.
„Portier, op de tafeltjes ontbreken de
aschbakken."
De portier mompelt een antwoord, dat ons
slechts ten deele bereikt, omdat we al boven
op de trap naar de eerste étage zijn, waar
de inspectietocht eerst goed blijkt te begin
nen.
Er ontgaat niets aan de blikken van mijn
geleider, en ik verbaas me over de verschei
denheid der richtingen van zijn aandacht.
De toestand der toiletten interesseert den
directeur niet minder dan de gepoetste
schoenen en de wijze van ligging van het
ochtendblad voor de deuren der slaap
kamers; zijn oogen monsteren het voor een
gast opgeperste costuum even nauwkeurig
als zij het den wijsvinger doen, die over
den bovenkant eener lambrizeering streek;
het uiterlijk der kamermeisjes, die wij.
voorbij loopen, is een even belangrijk punt
van aandacht als het uiterlijk der corridors
Zoo nu en dan tippen we de asch onzer
cigaretten in een verborgen boekje, opdat
later zal kunnen blijken, of de kamermeisjes
niet verzuimen weinig opvallende hoekjes
schoon te maken.
„Nogal listig", vind ik.
„Als men 130 man personeel onder zich
heeft en 200 kamers en de toegangen tot die
kamers puik in orde wil hebben, moet men
de list wel te hulp roepen. Het personeel
moet weten, dat op kleinigheden gelet
«wordt, de groote dingen doet het ook zonder
controle wel goed".
Tn het directiekantoor vinden wc op het
bureau een aantal administratiebescheiden.
Controlestrooken, die laten zien of het per
soneel tijdig in dienst is geweest, op onder
teekening wachtende brieven aan reis-
bureaux en aan particulieren, een dikke
post, de maaltijden- en logicslijsten.
Ier wijl de directeur zijn correspondentie
afhandelt, telefoneert, besprekingen voert
met zijn correspondent, rnet den chef de
réception, de huisjuffrouw, de typiste en de
cassière, snuffel ik in de maaltijdcnlijst. IK
lees o.a., dat tot nu toe 10.000 gewone diners
verkocht zijn, dat het personeel 12514 warme
maaltijden verorberde, dat dc muziek alleen
385 diners verwerkte
De lijst van komende en vertrekkende
gasten wijst uit, dat vandaag 50 personen
hun intrek in het hotel zullen nemen.
Nadat nog de indeeling dor tafels en de
tafelversiering voor 't. diner via de huistele
foon geregeld zijn, dalen we naar de kelder
verdieping van het hotel af. De linnen ju'
frouw en twee meisjes verzorgen in dc lin
nenkamer de dagelijksche wasch, die onge
veer 11 groote manden vult. De lijst ver
meldt o.a. 1130 servetten, 400 lakens, 230
doeken voor de keuken
We bezoeken de keuken, alwaar de chef
kok leiding geeft aan een dozijn helpers
die roeren, bakken, koken en braden, en die
zich bedrijvig tusschen dc gloeiende fornui
zen en kachels bewegen.
„Op hoeveel soupers heb je van avond ge
rokend, chef?"
„Ruim 150, maar als het noodig is kan ik
er meer brengen ook."
Hij voert ons door de patisserie, vervol-
door
II. G. CANNEGIETER.
Wie de ontv\ ikkeling van de menschheid
wil nagaan, zal ook op een feestviering heb
ben te letten. Ondanks het diep ingeworteld
bijgeloof, dat alles in den goeden ouden
tijd zooveel beter moet zijn geweest dan he
den ten dage, leert het geschiedkundig on
derzoek ook op dit gebied, dat er vooruit
gang is.
Luisteren wij naar de beschrijving, welke
een dichter in het midden der achttiende
eeuw geeft van hetgeen bij als „Boere Pinx-
ter Vreugt" aanduidt. Deze dichter zegt van
de feestgangers:
„Zij werpen testen, vuur en bekers, kruik
en pul
Den andren naar den kop. Eén wordt de
bek te schandcn..
Geworpen door een hout, ten koste van
zijn tanden.
Hier treft de bierkan één gevoelig voor
het hoofd,
Terwijl een ander wordt de hersenpan
gekloofd".
Een dergelijk tafereel behoorde oudtijds
op Pinksteren niet tot de uitzonderingen.
Integendeel, het zou niet „echt" Pinksteren
zijn geweest, indien er niet stevig was ge
dronken en hevig was gevochten. Verre
gaande ongebondenheid was het kenmerk
van dezen heiligen dag.
Wij zullen dc laatsten zijn, om onze voor
vaderen hun ruw vermaak kwalijk te ne
men. Zij hadden niets anders, zij wisten
niet beter. Er werd in het verleden door
gens door dc afdecling waai groote hoeveel
heden prachtig rauw vlcesch bewerkt en in
porties verdeeld worden, en ten slotte door
de koelruimten, voorraadplaatsen, rijk ge
vuld met visch en andere consumptie-arti
kelen.
We rijden in de auto van den directeur
de stad in om eenige inkoopen te doen, spe
ciaal bestemd voor het groote feest, dat
hedenavond in het hotel zal plaats vinden.
Als wc terugkeeren is het inmiddels
lunchtijd geworden. Wc begeven ons naar
de keuken. Het is daai nu warmer en jach-
tiger dan vanmorgen. In draf zijnde hulp-
kellners geven bons aan den chef-kok, die
zijn bevelen in het Fransch uitgalmt; de
koks schreeuwen ze terug, zich haastig tus
schen dc fornuizen en 't lange aanrecht,
waar dc hüïpkellners de onderdeden van
liet metalen servies ter ontvangst van de
spijzen al gereed houden; het rinkelen der
schalen overstemt soms de uitroependc
fornuizen puffen en gloeien een der koks
gooit met luid geraas kolen op het vuur
ketels sissenhet is een mengeling van
klanken en geluiden.
Dc hulpkellncrs torsen in looppas zware
vrachten de trap op, in looppas koeren ze
weer om nieuwe vrachten, ze rennen af en
aan, do chef-kok schreeuwt, de koks draven,
smijten, roepenhet is alsof oen ieder
zich tot 't uiterste inspant om ergens ver
weg een onverzadigbaar monster rnet vrach
ten uitgezochte eetwaren in een goede luim
te houden. Naast de kouken reppen talrijke
vrouwenhanden zich met 't vaatwerk, rijen
schotels en kommen schuiven op dc aan-
kerk en overheid voor alles gezorgd; va
derlijk bevoogdden de gezaghebbers het
volk en leerden het vroomheid en deugd on
nuttige handwerken, maar één ding leerden
zij niet: de kunst om op gepaste wijze feest
te vieren. Want deze kunst verstonden ze
zelf niet.
Brooddronkenheid, uitspattingen en straat
schenderij zijn geen uitingen van een tekort
aan zedelijkheid, maaj? zij zijn een bewijs
van geestelijke armoede. Onze vaderen wa
ren even brave menschen als wij, of, wil
men het omkeeren, wij" zijn evenmin brave
menschen als zij. Men. moet zich behelpen
met dc middelen, welke men heeft, en als
men niets beters heeft om mee feest te
vieren dan het mes en de drankfïesch, dan
kan er onmogelijk iets andei's van Pink
stervreugde terecht kom in dan een weer
zinwekkende braspartij.
Kerk en overheid hebben, het moet ge
zegd, hun uiterste best gedaan om de Pink-
stcrontheiliging tegen te gaan. De eerste
met boetpredikaties, de tweede met straf
fen. Dat deze maatregelen niet het minste
hebben gegeven, ligt voor de hand. Maar de
kerk en de overheid uit het verre verleden
geloofden in deze maatregelen, omdat zij
ook niet meer konden doen dan zich met
de middelen te behelpen, welke zij hadden.
En iets beters was hun in dien barbaar-
sohen tijd niet bekend.
Met preeken en straffen, wij weten het
tegenwoordig, roeit men geen verkeerde
gewoonten uit. Men moet den aard van deze
gewoonten onderzoeken en haar herkomst
nagaan. Men moet zich inprenten, dat ze
door een bepaalde behoefte noodzakelijk
worden gemaakt.
Pinkstervreugde is een wezenlijk bestand
deel van de menschelijke natuur, welke met.
al het geschapene op den terugkeer van het
zomergetij reageert. Zooals dc gouden regen
recht, waar zij onmiddellijk weer in beslag
worden genomen. Kellners, koks, en schoon
maaksters lijken te vechten om het bezit
van onafzienbare hoeveelheden tafelzilver.
Wc begeven ons naar boven. In de ver
trekken vóór de eetzalen jachten slechts de
hulpkellncrs; de kellners, die dc laatste
hand aan de schotels leggen, voordat deze
geserveerd worden, brengen in de vertrek
ken al een vleugje van dc kalme, waar
dige, deftige sfeer, die in de eetzalen hangt.
Mij treft het verschil in dc wijze, waarop
dc kellncr het eten behandelt, en de ma
nier, waarop men er in de keuken mee om
sprong. Voor den kok is liet eten slechts
werkmateriaal, dat vakkundig, maar zonder
ui terlij ken eerbied, ja, met ccnigc, zij het on-
vermijdclijkc, ruwheid wordt doorgegeven;
hierboven daarentegen wordt het in den
waren zin des woords eerst onderdeel van
het menu. 't Is alsof de kellncr een wijdende
handeling verrichtbeneden wekten de
spijzen niet de gedachte aan eten.... boven
doen ze iemand trek krijgen
Deed de keuken aan een onrustige werk-
hcl denken, de eetzaal lijkt op een vreug-
digen, plaisantcn hemel.
Het is ruim twee uur, voordat mijn men
tor den tijd gekomen acht zich voor een
inwendige versterking naar zijn eigen eet
kamer te begeven. Van zijn vrouw verneem
ik, dat de hoteldirecteur zijn maaltijden op
de ongeregcldste tijden neemt, en dat er
soms dagen voorbij gaan, zonder dat zij hem
aan tafel ziet
In het kantoor teruggekeerd, treffen wo
den chef de réception, hij kondigt het be
bloeit, dc sering geurt en dc nachtegaal
kweelt, moet ook de mensch zich uiten.
Met al het gesohapent s-tort hij zijn hart
uit in vreugdebetoon on» de verlossing uit
duister en kou en om dc weldaden van
warmte en licht.
Deze uitstorting te verbieden, haar als on
zedelijk te brandmerken en als onwelvoeg
lijk te straffen, zou opstand beteckencn te
gen de natuur en haar wetten. Pinkster
vreugde kan men niet uitroeien. Wat men
wel kan, is haar veredelen. Met de ontwik
keling van alle overige menschelijke en
maatschappelijke functies moet ook een
ontwikkeling in het vreugdebetoon gepaard
gaan.
De natuurvreugde opsluiten betcekent een
ontploffing voorbereiden. Wie den levens
drang geen ruim baan geeft, lokt een kata-
strol'c uit. De menschheid moet iets te doen
hebben. Niet alleen iels te doen om haar
arbeidsdrift te bevredigen, maar ook iets te
doen om haar levensdrift bot te vieren.
Er zijn geleerden, die' het oorlogsgevaar
niet hoofdzakelijk aan politieke verwikke
lingen wijten maar het toeschrijven aan de
behoefte aan avontuur en emotie. Geeft,
waarschuwen zij, de menschen meer vreug
de, meer feesten, meer natuurlijk genot, en
zij hebben de romantiek van het wapenge
weld niet meer noodig.
Als die boeren, over wier Pinkstervreugd
de oude dichter verhaalt, de kunst van
feestvieren hadden geleerd inplaals van bij
straf en boetpredikatie tu zijn opgevoed,
dan zouden zij ook wel een waardiger en
bekoorlijker middel hebben weten te be
denken om hun levensdrift bot te vieren
dan elkaar de tanden uit den mond te
slaan en de hersens te kloven, een maat
regel, waarmee onze oorlogvoerenden zich
nog altijd behelpen, omdat ze geen behoor
lijk feestvieren verstaan.
zoek aan van een dame, die niet met haar
rekening accoord gaat, en ik ben getuipo
van dc oplossing van dit mecningsvcrschil,
dat over de somma van 3 handelt. Later
zien we haar afreizen in haar met koffers
beladen auto, die op een waarde van 1 30.000
wordt geschat.
In de volgende uren vertoeven we dan
hier, dan daar. De directeur inspireert do
mannen, die in korten tijd de eetzaal moe
ten versieren; hij zweept do electricians op,
geeft kassiers, garderobejuffrouwen en kell
ners opdrachten voor 't avondfeest, hij tele
foneert, voert besprekingen met gasten, rnet
den chef-kok, met dengene dien de cham
pagne op het ijs moet zetten. In koortsach-
tigen ijver wordt alles voorbereid, zonder
dot de hotelgasten ook maar iets van do
opwinding bemerken. Dc directeur is het
middelpunt, van alles én van allen, koel en
rustig uiterlijk, maar inwendig nerveus van
spanning, staat hij als een klip in de bran
ding der werkzaamheden. O, hij kent zijn
mannetjes!
Als tie gasten zich te 7 uur aan het diner
zetten, zien ze den nu in smoking geklcc-
den directeur, rustig en zelfverzekerd, alsof
luj een goede rust van enkele uren besloten
had met een lauw bad, en alsof men buiten
hem om dc verrassend snel tot stand geko
men wijziging van het interieur in orde had
gebracht, langs de tafels loopen.
Iq de keuken is het nu nog warmer en
rumoeriger dan vanmiddag; in de eetzalen
hebben dc avondkleedij en de zachte tziga-
nenmuziek een nog voornamere en een nog
meer weelderige stemming gebracht dan er
tijdens de lunch was. Wijn fonkelt in do
glazen, briljanten schitteren, tusschen gon
zende stemmen kirt zoo nu en dan een hoogo
vrouwelach, statige obers offeren met plech
tige gebaren en met ondoorgrondelijke mas
kers spijzen
Beneden hijgen de koks zweetend tusschen
de fornuizen, zij schreeuwen in onverstaan
baar Fransch, hüïpkellners jachten met
zware etensvrachtcn naar hoven, schotels en
borden kletteren, de stoomendc wasch-
machine wascht vuile borden, die een man
er met ontstellende snelheid inwerpt....
Na bet. diner staan voor ons in het kan
toor sandwiches klaar; er mout nog zooveel
geregeld worden, dat do tijd voor warm eten
ontbreekt. De eerste hap in dc sandwiches
is nog niet gedaan, of de chef dc réception
eischt de aandacht van den directeur weer
op. We buigen ons over staten en grafieken,
praten en maken berekeningen over de vcr-
dceling der gasten over de kamers.
Voor middernacht maken wc nogmaals
een inspectietocht naar de kelderruimten,
ter voorbereiding van het carnevalssouper.
Om 12 uur beginnen de zalen zich te vul
len met gasten, en voor de derde maal dien
dag vangt in dc keuken de voorbereiding
van de voedering van een voor de koks on
zichtbaar, vraatzuchtig monster aan. Wo
treffen boven al tientallen menschen met
voorpret in dc oogen. Champagneflesschen
worden ontkurkt, de muziek laait op, paren
deinen dansend op en neer.... langzamer
hand ontgloeit het nachtfeest, dat dra met
zijn feilen schijn ook do harten der men
schen in brand zal steken.
„Ik kan me voorstellen, dat je moe bent",
zegt de directeur, als ik drie uren na mid
dernacht. afscheid van hein neem. „Ik heb
nog een paar uur voor de boeg, maar
dat doet er niet toe, dc avond slaagt, het
worden ruim 300 soupers
VERHAAL VAN DE WEEK
door
II. VAN MAERE
Een heldere Augustusdag stond boven Pa
rijs. Burger lean Vigneau sloeg den weg in
naar de Quai des Fleurs. Een opgewonden
menigte naderde. Deze oploopen waren aan
de orde van den dag, want ieder oogenblik
reden hier de karren voorbij, vol met dc,
door den burger Fouquiez, ter dood veroor
deelden, op weg naar dc guillotine.
Burger Vigneau vond niets bijzonders m
die voorvallen cn schouwspelen, welke bet
Parijs van 1793 in overvloed ic zien gaf.
Burger Vigneau ging naar dc Conciergcrie
om zijn zwager, dc archivaris Vermont, te
spreken en dezen uit te noodigen voor het
feestje ter eere van Vigneau's tienjarig
huwelijk.
Hoe meer bij de Conciergcrie naderde, hoe
grooter do menigte werd, die hem omring
de. Snel beklom hij dc trappen van liet ge
bouw en sloeg de gang in, die hij tot aan t
eind moest doorloopen, dan was er links de
deur die hem naar het archief voerde, waar
hij Vermont zou vinden. Rechts aan het ein
de der gang was een andere deur, deze
kwam uit in dc kamer, waar de tor dood
veroordeelden hun laatste uren doorbrach
ten. In de gang verdrong een groute menig
te zich. De burger gardisten deden heel ge
wichtig en do guillotine-knechts waren
reeds aanwezig, men wachtte alleen nog op
Samson, den populairstcn man van Parijs,
den beul!
Vigneau drong tusschen de menschen,
kreeg stooten en stompte terug, maar kwam
toch langzaam vooruit. De verlichting in de
gang was slecht, want de toorts flikkerde
cn walmde, men herkende niemand.
Het zijn er vandaag veel... meer dan
twintig zullen in den zak van moeder Guil
lotine niezen... Fouquier had gisteren hon
ger, geen enkele was hem ontsnapt!!...
Burger Vigneau ving deze woorden op,
toen hij langzaam vooruit drong. Nu moest
hij de gang oversteken en door de menigte
dringen, om de deur links te bereiken. Ver
mont zou hem mét een glas wijn wachten
zooals hij altijd deed. Een kort babbeltje
en dan weer naar huis. Intusschen zou al
les hier voorbij zijn, dc uitverkorenen zou
den reeds in de mand van moeder Guillo
tine geniest hebben cn men kon rustig zijns
weegs gaan en zich over het leven verheu
gen.
Vigneau drong verder cn zag reeds de
deur van het archief voor zich
We kunnen beginnen, Samson is ge
komen, schreeuwde iemand op dit oogen
blik.
Het volk drong nog meer op en de burger
gardisten begaven zich naar de deur van de
doodenzaal. Hierdoor werd Vigneau, vlak
voor zijn doel zijnde, op zijde geduwd cn
ondanks al zijn pogingen kon hij zich niet
meer uit dc menigte loswerken. Hij werd
vooruit geschoven en raakte steeds verder
van de linkerdeur verwijderd. In dit ge
drang werd hij toevallig tusschen twee sol
daten loopend, vooruitgeschoven en vloog
even later als een bal een zaal binnen. Vig
neau snakte naar adem. Toen hij een beetje
bekomen was keek hij om zich heen. Waar
was hij? Het kon hier toch het'archief niet
zijn want hij zag nergens zwager Vermont!
Direct besloten wendde hij zich tot iemand
die met een groote schaar in de hand, juist
binnentrad.
Burger, hen ik hier in het archief?
De aangesprokene keek hem eerst ver
wonderd aan, dan lachte hij dreigend. „Neen
burger, in het archief bent u niet!"
Maar waar ben ik clan eigenlijk? vroeg
angstig Vigneau.
Hij weet niet waar hij is! brulde de an
der lachend. Hij weet het niet! Ik zal het
je zeggen. Je bent in dc clooclcnzaal en heel
gauw zal je in clen zak van moeder Guillo
tine niezen.
En lachend liet hij burger Vigneau staan,
keerde zich tot een vrouw die bijna bewus
teloos op een bank zat. Hij knipte haar de
lange haren af en wierp deze op een hoop.
Want haren wilcle de guillotine niet afsnij
den, wel halzen!
Vigneau stond zwijgend te staren, hij be
greep clen zin der woorden niet, maar toen
hij de groep veroordeelden lijkbleek en
doodstil in een hoek bij elkaar zag staan,
overviel hem een gruwzame angst. Weer
wendde hij zich tot iemand.
Burger Gardist, ik ben hier niet terecht
ik moet bij mijn zwager, burger Vermont,
den archivaris zijn en ben door het gedrang
in deze zaal terecht gekomen. Ik wilde gaar
ne weg!
Geen kwaad idee, lachte de aangespro
kene. Fouquier zou mijn hoofd aan dc guil
lotine toevertrouwen als ik je liet ontsnap
pen.
Maar burger Gardist, ik ben hcusch
Zwijg! en laat je binden!
Vigneau werd door twee krachtige armen
beetgepakt en men bond hem de handen op
den rug.
Ik ben niet veroordeeld! riep hij wan
hopig uit.
Tellen! beval Samson die inmiddels ge
reed gekomen was met het afsnijden der
vrouwenharen.
Zes en twintig! gaf een soldaat ten ant
woord.
I-Ict moeten er vijf en twintig zijn, bezon
zich Samson.
Ik'hoor hier niet! riep Vigneau en
drong vooruit.
Wie ben je?
Ik hen burger Vigneau, schoenmaker
uit dc Rue dc Plessy cn ik wilde juist mijn
zwager, burger Vermont, den archivaris be
zoeken
Wat je doen wou kan rne niet schelen,
kun je je legitimeeren?
Ik heb geen papieren hij mij maar...
Dan kan ik je niet helpen.
Roept u dan alsublieft mijn zwager
burger Vermont, den archivaris!
Wij hebben geen tijd en overigens wat
gaat ons den burger Verjnont aan.
Vigneau werd ter zijde geschoven cn aan
een opvallend bleekc jongeman vastgebon
den.
Vooruit! beval de commandant.
De eerste paren schreden door de gang.
Ook Vigneau werd voor uitgeduwd. Zijn ge
laat was bleek geworden, zweet stond op
zijn voorhoofd., ziin knieën knikten, Hii
schreeuwde als een wanhopige: „Ik ben
Jean Vigneau! Ik ben Jean Vigneau!" En
toen zag hij de deur van het archief, waar
heel zeker en gemoedelijk snuivend zwager
Vermont zat, bezig kleine getallen in een
groot boek te schrijven. „Burger Vermont,
zwager!" brulde Vigneau uit alle macht.
Doch hij werd voortgeduwd en verwijder
de zich hoe langer hoe verder van cle cleur.
Hij werd op het voorplein cn toen op dc
Quai des Fleurs geduwd. Daar zette men
hem op één der karren en men ging naar
de Place de la Revolution.
Ik hen dc burger Vigneau, deI
schreeuwde hij de menigte toe. De overige
woorden verdwenen in het gelach der joe
lende menschen.
Hij stelt zich aan ons voor!... Een
nette man!Mij wil zijn naam niet verge
ten, zoodat hij hem moeder Guillotine in het
oor kan fluisteren!
Deze en dergelijke uitroepen vlogen van
alle kanten Vigneau in het gezicht. Doch
hij hoorde het niet, hij was op de kar in
elkaar gezakt, en staarde half waanzinnig
voor zich uil. Hij kon het maar steeds niet
begrijpen dat hij zich in dc deur vergist had
en dat deze' vergissing zoo noodlottig voor
hem was geworden.
Toen hij op het hout lag vastgebonden en
onder den bijl geschoven was, schreeuwde
hij heesch: „Ik ben burger Vigneau en Ver
mont de archivaris, is mijn zwager, ik heb
mij in de deur ver
Een fluitend suizen, een schaduw en bur
ger Jean Vigneau niesde in den zak van
moeder Guillotine. Het publiek lachte, want
jn lang had er_nog geen zoo lievig geniesd.
