EEN HALF VARKEN ALS BELOONING
HET LIEFLIJKE LAND VAN LIPPE
VOOR EEN JAAR KUFLOOS
HUWELIJK!
De Engelsche schooljongen
POLITIEK TESTAMENT
VAN Dr. SEIPEL
BEZOEK AAN HET
HERMANNMONUMENT
Gedenkteeken gewijd aan
een kraanvogel
LONDENSCHE BRIEVEN
De tijd voor vergaderingen en
congressen.
(Van onzen eisen correspondent.)
Londen, 1 Augustus.
Een „flitch" is een half varken, gezouten
en - gerookt. En Dunmow is de naam van
een marktstadje in het district Epping, in
het graafschap Essex. Het ligt ongeveer 70
K.M. Noord-Noordoost van Londen. Do Dun
mow Flitch is de belooning voor een jaar
eendrachtig, kijfloos, harmonisch huwe
lijksleven. De echtparen, die in het district
naar den prijs dingen, moeten voor een
rechter met jury weten waar te maken dat
zij een jaar lang gelukkig samen hebben
geleefd, dat geen woord dat pijn doet of
geen slag die aankomt is uitgesproken of
toegebracht door haar of door hem aan zijn
of haar adres, dai het huwelijksscheepje is
gegaan over de kalmste wateren en langs
do lieflijkste landschappen. Het eigen
aardig gebruik ontstond volgens de historie
niet in Dunmow maar in een dorpje, Little
Dunmow, wat ten Oosten er van. Het begon
in het verre verleden en het „gerechtelijk"
onderzoek van aanspraken op de zij spek
gold aanvankelijk alleen pas-gehuwden, die
niet alleen moesten bewijzen dat zij het eer
ste jaar van hun huwelijksleven in volko
men eenstemmigheid hadden doorgebracht,
maar die tevens moesten zweren, dat zij
geen oogenblik den huwelijksstap hadden
betreurd. De rechters waren monniken, die
in Little Dunmow hun klooster hadden.
Het gebruik veranderde met de eeuwen. In
plaats van het kloosterlijk rechtscollege
verscheen later een jury van zes vrijgezel
len en zes vrijgezellinnen. De eerste aantee-
kening van de toewijzing van den prijs da
teert reeds van 1445, maar waarschijnlijk
gaat het gebruik nog aanzienlijk verder in
de geschiedenis terug. Chaucer schreef er
over in zijn tijd, maar stelde het voor alsof
de prijs werd toegekend aan een geduldig
echtgenoot, waaruit kon worden afgeleid,
'dat de meest op de proef gestelde echtge
noot, „opgeschept" met de meest kijflustige
vrouw, de beste kans had op den prijs. Het
is gelukkig voor hen, die het harmonisch
huwelijk het merg achten van het maat
schappelijk leven, dat de „Flitch" in dezen
ontaarden vorm niet kon blijven bestaan.
Het gebruik verviel en eerst in 1855 her
leefde hèt dank zij de onvermoeide pogin
gen van den schrijver Harrison Ainsworth,
pogingen welke o.a. het schrijven van een
roman, The Flitch of Bacon, omvatten. Het
tooneel van de plechtigheid werd verplaatst
van het dorpje naar het stadhuis van Great
Dunmow. Engeland heeft niet het mono
polie van het gebruik. In het plaatsje St.
Moleine in Bretagne en in Wcencn hand
haaft men iets dergelijks.
Onderzoekers in Folklore willen weten
dat. de Dunmow Flitch is ontwikkeld uit
heidensche eerodiensten, voor dien legen-
darischen bewoner van deze eilanden, die
het varken tam maakte en daarmee onge
twijfeld een grooten dienst bewees aan het
geslacht dat na hem zou komen. Ook heet
het wel, dat in het begin van de twaalfde
eeuw een hoogo dame ontsteld was over de
onregelmatige verbintenissen, welke de
woudbewoners van Essex aangingen en dat
zij hen. die een regelmatig huwelijk wilden
aangaan, een varkensham gaf. Maar deze
lezingen van den oorsprong van de Dun
mow Flitch zijn historisch niet gerecht
vaardigd. Die oorsprong ligt in het duister,
hoewel het verhaal van de monniken van
het klooster van Dunmow die wat cy
nisch in hun waardeering van menschelijke
degelijkheid een zij spek gaven aan het
echtpaar dat in het eerste huwelijksjaar
niet had getwist en den band niet had voe
len knellen, wel aannemelijk klinkt.
De moderne opvatting van het gebruik is
wat clownerig geweest de laatste jaren. De
bovolking van Dunmow heeft echter te
kennen gegeven, dat zij cr een serieuze
proef van wil maken, welke jaarlijks zal
worden herhaald. Het merkwaardig huwe
lijksproces van Dunmow heeft juist plaats
gehad. Men had er Bank Holiday, dat is de
eerste Maandag van Augustus, voor geko
zen. Rechters en pleiters worden tegen
woordig gerecruteerd uit mannen, die zich
op een of ander gebied, letterkunde, krijgs
dienst, industrie of i.d., naam hebben ge
maakt. De keuze is niet meer beperkt tot
jonggehuwden.
De Engelsche schooljongen.
Dit is in Engeland de tijd der jaarverga
deringen en der congressen. Geleerde con
gressisten nemen dan terug wat zij een
jaar geleden bij dezelfde gelegenheid als
vaststaand en onherroepelijk hebben ge
kenschetst. De populaire kranten nemen
vele losse beweringen, onverantwoordelijk
en klakkeloos uitgesproken, over en ruk
ken ze uit haar verband om ze nog wat
verschrikkelijker te doen klinken. Het is
uit den tijd waarin men het gesproken
woord leert haten en zijn wantrouwen in
redekunst voelt groeien, waarin men ster
ker dan ooit leert beseffen hoezeer doen
superieur is aan praten. De medici ma
ken het altijd het bontst en hun congres is
elk jaar de schrik der gemeenschap. Zoo
lang men zich de uitspraken der gedele
geerden h'erlnnert, durft men niet meer te
eten of te drinken, uit vrees dat elke teug
of elk hapje tevens de kiem van de ver
schrikkelijkste ziekten en kwalen mee naar
binnen draagt. Er worden ook wel wijze
woorden gesproken, zooals die van Lord
Dawson of Penn, den dokter van den Ko
ning, die het publiek waarschuwde geen
medische boeken en geschriften te lezen.
Dat stond in de pers van het gansche land
aangehaald te midden \an lange verslagen
van do verhandelingen van het congres
over alle ziekten der menschhcid, doorspekt
met de beschrijvingen van symptomen, die
een zenuwachtig lezer terstond in zichzelf
moet ontdekken en hem het angstzweet op
het lijf moetan jagen. Er was verder een
hoofd van een school aan het woord op dit
medisch congres, die eventjes een boekje
opendeed van den modernen schooljongen
in Engeland. Hoe deze onderwijs-autoriteit
verzeild raakte op een dokterscongres was
niet duidelijk. Maar hij leed in elk geval
niet aan die verlegenheid, welke men in
vreemd gezelschap pleegt te voelen. Mij
vond de jongens van dertig jaar geleden
(dat zal zijn eigen jongenstijd zijn geweest)
veel beter dan die van tegenwoordig. Het
beeld, dat hij van den hedcndaagschen
knaap schilderde, vormde een ernstige be
schuldiging van het Engelsche ras en te-
.'ens een felle xcroordeeling van de opvoe
ders van den tijd, onder wie de spreker als
„headmaster" van een „public school" een
eerste plaats inneemt. De beschuldiging van
den modernen jongen werd tevens een be
schuldiging aan eigen adres. „De moderne
iongen", sprak deze wijze, „vreest straf,
liegt, verklikt andere jongens, werkt slecht
en speelt slecht en steelt zaken (als dassen,
zakdoekjes, enz.) om er zijn uiterlijk mee
op te pronken. Hij heeft", draafde de mees
ter door, „belangstelling voor vliegen, snel
heid en motoren, maar hij kan geen paard
zadelen. Hij vreest de eenzaamheid en dit
heeft den avontuurlijken geest in hem, die
in vroeger jaren jongens bewoog hun for
tuin te zoeken in alle doelen van de we
reld, vernietigd."
Het is wel heel onrechtvaardig van dezen
opvoedkundige, dat hij den modernen
schooljongen verwijt, dat hij geen paard
kan zadelen in een tijdperk, waarin weinig
paarden voor zadelen zijn overgebleven en
het vak van stalknecht tot de uitsterven
de vakken behoort. Wanneer men geen En-
gelschman is, vraagt men zich af bij het
vernemen van zulke enormiteiten, als deze
man uitsprak, hoe het mogelijk is, dat hij
aan het hoofd mag staan van een der voor
Engelsche begrippen toch modellen van
opvoeding als de „public schools". De erva
ring van dezen „headmaster" met zijn jon
gens moet al heel jammerlijk zijn, indien
hij tot de hierboven aangegeven uitspraken
komt. Maar men kan er zich nauwelijks
over verbazen indien de knapen zijn over
geleverd aan een hoofd, dat zoo onverant
woordelijk is als het karakter van zijn uit
latingen doet veronderstellen. In elk ander
land dan Engeland zou de man zich voor
goed onmogelijk hebben gemaakt.
DE AANSLAG TE GLEIWITZ.
Bekentenis van den dader.
G 1 e i w i t z, 4 Aug. (V. D.) Met betrek
king tot den aanslag op twee politiebeamb
ten te Gleiwitz-Sosnitza, die Donderdag
ochtend heeft plaats gehad, wordt door de
politie medegedeeld, dat in verband hier
mede twee personen zijn gearresteerd. Een
der gearresteerden heeft reeds een bekente
nis afgelegd. Beiden behooren, naar de po
litie mededeelt, tot de N.S.D.A.P.
DE NEUS AFGEBETEN.
Een hond de dader.
Schweri n, 4 Augustus. (V.D.) Een bak
ker te dezer stede heeft een hoogst onaan
gename ervaring opgedaan. Hij had zijn
hond met zich mee genomen in zijn slaap
kamer, waar hij voor het dier een slaapge
legenheid inrichtte. De hond werd echter
door het overluide snurken van den bak
ker zoo opgewonden, dat hij hem een stuk
van zijn neus afbeet en nog eenige verwon
dingen toebracht.
DIEFSTALLEN IN WARENHUIZEN.
B e r 1 ij n, 4 Aug. (V. D.) Naar thans ge
bleken is, is met den aanvang van de groote
seizoensuitverkoopen in de groote Berlijn
sche warenhuizen een geheele reeks van
internationale dieven te dezer 6tede aange
komen. Tot dusver is het de politie gelukt
vijftien van doz> dieven te arresteeren,
waarbij aan het licht kwam, dat zij speciaal
met het doel hun slag te slaan bij deze
seizoensuitverkoopen, uit Europeesche
hoofdsteden, zooals Warschau, Boedapest,
Praag, Stockholm en zelfs uit Ilelsingfors,
naar Berlijn waren gekomen.
DE ONTPLOFFING BIJ DOERAG.
Hannover, 4 Aug. (V. D.) Toen de ont
ploffing bij de Doerag plaats had, was men,
naar verder gemeld wordt, bezig de benzine-
zuiginstallatie, waarin benzinedampen vloei
baar waren geworden, te reinigen. Waar
schijnlijk is do ontploffing ontstaan, door
dat een arbeider met een hamer een schroef
wilde losslaan en de daardoor ontstane
vonk de benzinedampen tot ontploffing
bracht. Van de arbeiders werd één zeer ern
stig gewond; overigens kregen de arbeiders
brandwonden in den tweeden graad.
GRANDI EN MACDONALD PRATEN
MET ELKAAR.
Londen, 5 Aug. (H.N.) Macdonald had
vandaag een onderhoud van bijna een uur
met Grandi, den nieuwen Italiaanschen ge
zant. Men neemt aan, dat dit over het ont-
wapeningsvraagstuk en de economische
wereldconferentie heeft geloqpen.
Vijf dagen vóór zijn dood neergelegd
in een gesprek met een priester.
De Weensche correspondent der N. R. C.
schrijft d.d. 4 Aug.:
Als de lezer dezen brief onder oogen krijgt
zal het stoffelijk overschot van dr. Ignaz
Seipel, den grootsten Oostcnrijkschen staats
man van na den oorlog, die met een politiek
grapje. „Autrichelieu" genoemd werd, reeds
zijn bijgezet in het eeregraf van de stad
Weehen. Onder groot militair vertoon, in
bijzijn van de vertegenwoordigers van alle
staten en van den gcheclen clerus is dr.
Seipel bijna als een vorst begraven. In ieder
geval is zijn begrafenis de schitterendste
geweest welke Weeners, die ook onder de
republiek nog evenzeer op vertoon gesteld
zijn als oncler de monarchie, sinds don dood
van den ouden keizer Frans Jozef hebben
aanschouwd. De begrafenis van kardinaal
aartsbisschop dr. Piff], die eenige maanden
geleden gestorven is, viel in praal hiermee
niet te vergelijken.
Bij Seipcl's dood is er sprake geweest van
een politiek testament van den staatsman.
Van een schriftelijk document van dien aard
is tot dusver nog niets gebleken. Wel maakt
de Reichspost, wat zij noemt „een geestelijke
nalatenschap van den stervenden kanselier"
openbaar. Dr. Seipel heeft deze geestelijke
nalatenschap vijf dagen voor zijn dood neer
gelegd in een gesprek met dr. Rudolf
Blucml, een priester uit Klagenfurt, die jaren
lang huispriester geweest is in het klooster
van het Hart van Jezus, waar de overledene
sinds jaren woonde en ook na zijn vertrek
naar Klagenfurt met. hem bevriend is ge
bleven. In die laatste gesprekken, welke
naar dr. Blueml meedeelt, den zieke de
grootste inspanning kostten, zei Seipel om
te beginnen ,dat do huidige paus de aange
wezen persoon is om het groote werk van
de verccniging van de orthodoxe kerk met
Rome tot stand te brengen. Dr. Seipel be
treurde het, dat. zijn partijgenooten in Oos
tenrijk en Duitschïjancl te strak vasthouden
aan de maatschappelijke en oeconomïscho
vormen van het verleden, die hij weliswaar
indertijd erkend en ten deelc mee tot stand
gebracht heeft, doch die thans door den
stroom en de winden van den tijd zijn weg
geblazen. Seipel verklaarde als Christelijk
socioloog onvoorwaardelijk op het standpunt
te staan van het sociale prototype van het
Corpus Christi mysticum, hij erkende do
juistheid van het beginsel van de sociologi
sche totaliteitsleer on achtte het te betreu
ren, dat men in de Christelijke sociologie
strijdt om woorden en uitdrukkingen in-
plaats van met alle kracht die eene groote.
sociale zaak te dienen, waarover men het
principieel eens is, den opbouw van do
volks- en volkenjgemeenschap cloor het over
winnen van het individualisme op elk ge
bied.
Dr. Blueml besluit, zijn meedeelingen mei
te vertellen, dat Seipel hij dit gesprek her
haaldelijk wegdoezelde, (loch nooit een
woord van kracht over zijn lippen liet ko
men. Alleen zuchtte hij af en too in zijn
slaap. Ten slotte gaf hij zijn bezoeker me!
groote krachtsinspanning zijn priesterlijken
zegen. Dr. Blucml was ervan overtuigd, dal
Seipel toen reeds wist dat hij sterven moest.
Dit jaar op 7 April heb ik den laatsten
brief ontvangen, dien mgr. Seipel mij zeil
geschreven had. Hij was gedateerd van het
stoomschip Dalmatia, onder weg naar
Brindisi. Dr. Seipel schreef mij, dat het,
even ïia mijn laatste bezoek bij hem, „uit"
met hem geweest was, waarop de dokters
hem naar het Zuiden hadden gezonden. Dat
was do oorzaak, dat hij mijn verzoek om
uitlatingen over den politicken toestand
niet meer had kunnen nakomen. In Novem
ber 1931 had ik een onderhoud met Seipel
gehad, waarvan ik ook gewag gemaakt heb;
echter zonder vermelding van naam, omdal
dr. Seipel op dat oogenblik een volkomen
particuliere figuur was en hij niet wilde,
dat men uit zijn uitlatingen conclusies zou
trekken, dio cr niet in lagen. Bij dit gesprek
dat een goed beeld gaf van den ruimen blik
van den staatsman, verzocht dr. Seipel mij
dc lezers er op opmerkzaam te maken, dat
men den toestand in Oostenrijk steeds van
vier kanten moet bekijken. Van den politie
ken kant, den kant van de staatsfinanciën,
den kant van dc valuta en den oeconomi-
schen kant. Als leidend beginsel voor de
Oostenrijkschc politici voor den eerstkomen-
den tijd gebruikte dr. Seipel de formulo
„Quicta non moverc," daar men niet kon
voorzien welke ernstige gevolgen ook maar
dc geringste verandering in het bestaande
in Oostenrijk met zich kon brengen. Volgens
Seipcl's meening had Oostenrijk voor een
blijvende consolidatie een „nationale" rc
geering naar Engclsch voorbeeld noodig,
waarbij het „nationaal" vooral niet met
Duitsch-nationaal of met het vclangen naar
aansluiting bij Duitsc.hland geidentificeerd
mocht worden. Als het alfa en omega van
dc financicclc en oeconomische vraagstuk
ken beschouwde dr. Seipel de noodzakelijk
heid om dc credieten op korten termijn in
eredieten op langen termijn te veranderen.
Do gevoeligheid van de Franschcn inzake
de Oostenrijksche kwestie diende men te be
grijpen en te dulden, vooral omdat men
juist, van Frankrijk steeds weer financieelc
gunsten nastreefde. Met nadruk zei dr. eSi-
pel toen, dat Oostenrijk rust en niets anders
dan rust noodig had en dat de bladen zich
het. grootst mogelijke voorbehoud moesten
opleggen en van hun dagelijkscho zucht
naar scnsatieberichten moesten afzien, om
dat deze een atmosfeer van nervcuse span
ning teweeg brachten.
Interessant uit menschkundig oogpunt is
dat dr. Seipel enkele dagen voor zijn dood
telegrammen heeft gewisseld met den staats
man, die de laatste jaren voor zijn groot
sten togenstander doorging, n.l. met dr. Jo-
nann Schober, die eveneens al maandenlang
in verschillende sanatoria verpleegd wordt
en wel wegens een hartziekte. De gewissel
de telegrammen waren zeer hartelijk gesteld
en bevatten wederzijdscho wenschen i'oor
eikaars hecsteU
Arminius met een zwaard van zeven
en een halven meter
Menigeen droomt er in zijn jeugd van
Detmold te zien. Dit komt wellicht door het
vroolijk-ontroerende lied „Lippe-Detmold,
eine wunderschöne Stadt", dat hij op de
schoolbanken leerde. Wanne ïr men dan
later de 6tad leert kennen, beantwoordt de
werkelijkheid aan den droom. In het mid
den van Detmold bevindt zich een prachtig
park, vol romantische orangerie-planten,
met een met mos begroeide fontein onder
een drievoudige rij kaarsrechte kastanjc-
boomen. In dezen sprookjestuin staat een
slot, geheel begroeid met klimop, met vier
grillig ongelijke gevels en een dikken, ron
den toren. Voor de poorten verheft zich een
tweede slot, dat tegen een berg leunt, dio
met struikgewas, priéelen, terrassen en
vijvers bedekt is. Dit lustkaste Bitje, gescha
pen door de kunst van de sierlijke XVIIIde
eeuw, kon het. hofgezelschap bereiken, zon
der een voet op straat behoeven te zetten.
Gondels brachten dit gezelschap van de
breedc grachten van het oude paleis langs
met linden omzoomde kanalen naar de
eilanden in dc vijvers van het nieuwe pa
lcis. Tusschen beide paleizen bevindt zich
echter een doolhof van straten cn straatjes,
gevels en vakwerk-huizen, alles laag, smal
en bont. Hier heeft de demonische dichter
Christian Dietrich Grahbo tusschen klein
burgerlijke stadgenooten gele?fd en onrust
veroorzaakt. Hij was de zoon van een deur
waarder-gevangenisdirecteur. Zelf was hij
ambtenaar cn een onbegrepen, groot dich
ter. Hier stierf hij in 1836. nauwelijks 35
jaar oud, slachtoffer van den alcohol cn
van de eenzaamheid van het genie. In de
Bruchstr. 27 staat zijn geboortehuis
„Unter der Wehme" staat zijn sterfhuis,
naast het geboortehuis van Freiligrath. Op
het oude kerkhof aan de Weinbergstrasse
ligt hij begraven, 6amen met de eenige, dio
hem liefhad: zijn moeder. Op het kleine
Marktplein woonde de componist Lortzing,
toen hij hier in den schouwburg den Figa
ro en Don Ju an zong. In denzelfden schouw
burg is later Johannes Brahms als kapel
meester werkzaam gewïest. Detmold heeft
tot heden het intieme karakter van een
kleine residentie behouden.
„Die Allee", waar een kanaal door
stroomt, één der schoonste wegen van
Duitschland, loopt naar den Büchenberg,
naar den „Hermann". Het monument be
hoort tot de stad, waarop het neerkijkt. Het
is in anderhalf uur te voet te bereiken. De
weg loopt door een donker woud. Op den
berg, waarop zich het meesterwerk van
Ernst von Bandel verheft, heeft men ech
ter een vrij uitzicht. I-Ieeft men eigenlijk
een begrip van de afmetingen van dit mo
nument? Alleen bel zwaard, dat Arminius
in zijn rechterhand houdt, is VA M. lang cn
weegt 550 kilo; 42 jaar heeft het geduurd,
voordat het geheele werk voltooid was. De
geestdriftigs jongeling was „der alte vom
Berg" geworden, toen, in 1875, het monu
ment werd onthuld. Uit piëteit heeft men
naast het gedenkteeken de kleine hut. laten
staan, waarin zijn schepper ten slotte leef
de.
Het Hermann-monument verheft zich in
het heeerlijk6te gedeelte van het Teutobur-
ger Woud. Niet ver van hier liggBn het
wilde Heidental, de geheimzinnige Donoper
vijver, slot Lepshoru, met zijn paardenfok
kerij. Aan de andere zijde loopt de weg
langs dc Berlebecker bronnen, door de liefe
lijke „Wiggengründe" naar de „Extern-
steinen": oud-Germaansche offer-oorden
met runen en offer-bekkens op hooge rot
sen. Aan haar voet hebben Benedictijnen
uit het nabijgelegen Paderborn ruim
800 jaar geleden aen kapel opgericht. De
ingang van de grot versierden zij met een
levensgroote gebeitelde kruis-afmeting,
bet oudste kunstwerk van dien aard in
Duitschland. Verder wandelen wij door het
heerlijke dal van de „Silberbach" met zijn
„Zilvermolcn" naar liet 468 M. hoog gelegen
Velmerstod of naar Horn, een gemeente
met allerlei bezienswaardigheden. Zij be
zit den fraaisten ouden torenmuur, de mooi
ste oude wapens, de mooiste fontein en het
mooiste oude hotel van de streek.
Toen Detmold reeds residentie was, stond
het nog anderaan op de lijst van de zbs
steden van Lippe. Bovenaan stond Lemgo,
de oudste en rijkst met gebouwen gezegen
de stad. Lemgo noemt zich sinds enkele ja
ren vol trots „Oude Hansastad". Sinds 1295
behoorde het namelijk tot de 24 steden van
de Hansa. Het beat tolvrijheid, eigen recht
spraak, munten en uitgebreide betrekkin
gen met Thorn, Wisby, Stockholm en Now-
gorod. Zijn hoogsten bloei beleefde het in de
XVIde eeuw. Uit de middeleeuwen zijn twee
kerken cn het stadhuis behouden gBbleven.
Het zijn interessante rijk versierde gebou
wen. Bezienswaardig is ook de Raadsapo-
theek in do „Klasingsche" gevel in de Mit-
telstrasse 38. Deze gevel is versierd met de
zeven antieke planeten, waaronder zon en
maan. De aarde ontbreekt echter. Zij zijn
soms op zeer grappige wijze gesymboliseerd.
Venus, bijvoorbesld, heeft heel weinig aan.
Zij draagt echter wel blauwe kousenbanden,
maar geen kousen. In haar hand draagt zij
een brandend hart. Luna stelt zich voor
in een nauw keurslijf, met naakte knieën
Het mooiste gebouw der Renaissance her
innert aan het vermaardste en tevens vree-
selijkste tijdperk van de stad. Het het
„Heksenburgemeestershuis". Hier woonde
burgemeester Hermann Cothmann, onder
wiens bewind de, midden in de ellende van
den dertigjarigen oorlog uitgebroken waan
zin der heksenvervolgingen, zijn hoogtepunt
bereikte. Honderden en honderden men-
6chen zijn toen, zonder proces of bewijzen,
onschuldig dood gefolterd. Het is geen won
der, dat Lemgo ook heden nog in de om
geving algemeen het „Heksennest" wordt
genoemd. Vermeiden wij nog, dat in het
park van de „Annenhof", oen wereldlijke
abdij, het eenige monument van Duitsch
land staal, dat aan de nagedachtenis van
een vogel, en wel van een kraanvogel „Hans
der Schone", is opgericht. Het monument
draagt de dagleekening 12 December 1788.
Lippe is niet alleen het land van het
Teutoburger Woud en van de oude steden.
Het is ook een land van badplaatsen. Bad
Meinberg met zijn Engelschen tuin is reeds
bezocht door Gleim en door de graven
Stolberg, de vrienden van Goethe. Bürger
heeft het in 1785 bezongen. Bad Salzuflen,
dat slechts 10 minuten van de spoorlijn
Berlijn—Keulen verwijderd ligt, is met zijn
8000 inwoners en gemiddeld 28.000 badgas
ten één der drukst bezochte badplaatsen
an Noord-Duitschland. Aan een idyllische
oude stad met vakwerkhuizen uit den bloei
tijd van de houtsnijkunst sluit zich het
Kurpark met Kurhaus en badinrichtingen,
meer en „Leopoldssprudcl", wiens water uit
een diepte van 534 M. komt, aan. De omge
ving der stad is versierd met z-ser origi-
neele wegwijzers. Ook de zieke badgasten
brengen gaarne een bezoek aan den
„Schwaghof", een oeroud boerenbedrijf, dat
tevens als modern koffiehuis is ingericht.
Daarna wandelt men verder langs de Salze
of over de „Hohe Bergkirchen". Uit het dal
klinkt de muziek van het Kur-orkest tot ons
door. Wij luisteren en genieten van het on
vergetelijke Lippische Bosch.
RUSSISCHE DESKUNDIGEN NAAR
TURKIJE.
B e r 1 ij n5 Aug. (H.N.) Volgens een be
richt uit Moskou zijn op uitnoodiging van
de Turksche regeering verscheidene Rus
sische deskundigen naar Turkije ge
gaan om daar de plannen voor de oprich
ting van verschillende fabrieken en electri-
citeitswerken te bespreken. Rusland zal
voor de oprichting zorgdiagen op grond van
het crediet, dat de Russische regeering on
langs aan Turkije heeft toegestaan.
BOMAANSLAG OP RIJKSBANK-FILIAAL.
L o e t z e n, 5 Aug. (V.D.) In den afgeloo-
pen nacht is een bomaanslag gepleegd op
het rijiksbankfiliaal te Loetzen.
De bom was geplaatst tegen een pijler
aan de voorzijde van het gebouw in do
Hindenburgstrasse, welke pijler een uitge
bouwd balkon van do eerste verdieping
stut. De bom ontplofte met een geweldige
knal en richtte vrij groote schade aan. Ter
stond was politie ter plaatse, doch het on
derzoek leverde geen resultaat op. Voorts
is een bomaanslag gepleegd nabij een zaal
te Jucha, waarin een nationaal-socialisti-
sche vergadoring werd gehouden. Persoon
lijke ongevallen deden zich hierbij niet
DE JONGSTE ONLUSTEN TE ALTONA.
Aantal slachtoffers tot acht
tien gestegen.
A 11 o n a, 4 Aug. (H.N.) Vanmorgen is in
oen ziekenhuis te Altona de 72-jarige ge-
pensionneerde Fuhler uit Hamburg gestor
ven, die bij de onlusten te Altona op 17 Juli
cloor een schot ernstig gewond was. Hier
door is het aanal slachtoffers van deze on
lusten tot 18 gestegen.
LORD INCHCAPE OVER HET
ENGELSCH-IERSCHE CONFLICT.
Londen, 5 Aug. (V.D.) In een rede voor
een conservatieve vergadering heeft do
Engelsche attorney-general lord Inchcape
het vroegere aanbod van de Engelsche re
geering, om het Engelsch-Iersche conflict
voor te leggen aan een scheidsgerecht,
waarvan de leden zouden bestaan uit on
derdanen van het Britsche wereldrijk, her
haald. Hij deed een beroep op De Valera,
om zijn tegenstand tegen zulk een scheids
gerecht op te geven. Ierland zou slechts
moeten verklaren, dat het deel van het
Brische wereldrijk wenscht te blijven uit
maken, waardoor de situatie zeer veel ver
eenvoudigd zou worden. Indien het scheids
gerecht niet tot eenig resultaat zou komen,
zou Engeland bereid zijn tot nieuwe onder
handelingen op de basis van den status
quo voor het stopzetten der Ierscbe beta
lingen. Onderhandelingen hebben echter
slechts zin, indien vaststaat, dat beide par
tijen tot een oplossing wenschen te komen.
Van De Valera is dit tot nog toe niet ge
bleken.
GOUVERNEMENTSWONINGEN
AFGEBRAND.
Buitenzorg, 4 Aug. (Aneta). Een of
ficieel telegram van den Resident van Ti-
mor en Onderhoorigheden meldt, dat vier
gouvernementswoningen te Laboean-Sape
(Bima) zijn afgebrand. Vermoedelijk is
brandstichting de oorzaak.
VIER GOUVERNEMENTSWONINGEN
AFGEBRAND.
Buitenzorg, 4 Aug. (Aneta). Een offi
cieel telegram van den resident van Timor
meldt, dat vier gouvernementewoningen te
Laboexa Sape (Bima) zijn afgebrand. Ver
moedelijk is brandstichting de onxzaak.
