(Mfbrf
POSTDIENST MET RAKETTEN?
„DE WITTE"
THEE COMPLET
Gebruikt nu
Uw GESOIGNEERDE
a 60 CENT
VAN 21/2-51/2
10 JAAR
GARANTIE
(J.W.v. Achterbergh
EEN VERLATEN
POST
j zich weer heelemaal in haar gedachten af.
Hoe kon Jess zoo egoistisch zijn. Nadat zij
nu al zooveel jaren al haar tijd aan het ge-
jzin gegeven had. Jess had toch geen trouw
plannen. Jess offerde niets, als ze bleef
OP KET HEERLIJKE TERRAS VAN
FAUTEUILS
Firma
WESTSINGEL 10-13
EEN SNELHEID VAN 400 KM. PER
MINUUT.
door
Prof. H. K. KUTSCHBACH.
Zooals bekend, bestaan er reeds vrij lang
plannen om met behulp van kleine onbe
mande rakettenvliegtuigen een postdienst te
onderhouden tusschen Berlijn en New-York.
Hierdoor zou het mogelijk zijn om een brief,
die uit Berlijn wordt afgezonden, in New-
York te bezorgen, als het daar even laat is.
Waar het tijdsverschil tusschen beide steden
6 uur bedraagt, mag de reis dus niet langer
dan 6 uur duren. In dien tijd moet een af
stand van 6000 K.M. worden afgelegd. Nu
kan het rakcttenvliegtuig, dat voor het ver
voer der post zou worden gebruikt, in de
hoogere luchtlagen 400 K.M. per minuut af
leggen, zoodat voor den afstand Berlijn
New York slechts 15 minuten noodig zou
den zijn, als tenminste die snelheid van het
begin tot het einde der reis kon worden ge
handhaafd. Dit is echter onmogelijk en daar
om duurt het ook langer. Bij een dergelijke
sneihcid zou het toestel in de zwaardere
luchtlagen dicht bij de aardoppervlakte zoo
veel wrijving ondervinden, dat het wit
gloeiend werd. Zoowel bij het opstijgen als
bij het landen wordt dus een kleinere snel
heid vereischt, welke geleidelijk moet wor
den opgevoerd.
Het vliegtuig is geheel van metaal ge
bouwd en heeft naar verhouding van zijn af
metingen slechts een kleine cabie voor mail-
zakken en ijlgoed. Het moet starten van een
uitstekend vlak of nog beter van een steile
helling. De eerste oogenblikken vliegt het
dan met gewone vleugels als elk ander vlieg
tuig. Eerst als het goed en wel in de lucht is,
beginnen de meegenomen projectielen te ont
ploffen; de tclesopische vleugels kunnen
dan binnen in het vliegtuig worden terug
getrokken. De ontploffingen verlcenen er een
steeds grootcre snelheid aan, totdat de maxi
mum snelheid is bereikt in de hoogere lucht
lagen. Daarin kan het toestel zonder be
zwaar voortsuizen met een snelheid van 400
K.M. per minuut, doch men moet nu ook re
kening gaan houden met de lading. Explo
sies, die in tegengestelde richting werken
,(in den neus van het vliegtuig), werken als
remmen en vertragen de beweging; hetzelf
de geschiedt door 't uitslaan van de vleu
gels. Zoo bereikt het toestel tenslotte de aar
de met een sneihcid, die niet grooter is dan
de normale landingssnelheid van een vlieg
tuig.
Voorloopig is het nog een vrij gevaarlijk
experiment. Als de remmende werking van
de tweede serie projectielen niet aan de
eischen voldoet, snelt het projectiel met een
snelheid als van een kanonskogel op de aar
de af en kan het bij zijn landing de groot
ste verwoestingen aanrichten, terwijl de mee
gevoerde post en ijlgoederen natuurlijk even
eens zouden worden vernield. In de zware,
vuile lagere luchtlagen zou het bovendien
gloeiend worden als een meteoor, wat in ver
band met eventueel niet ontplofte projectie
len eveneens zeer bedenkelijk zou zijn. Er is
echter geen sprake van, dat de proef zou
worden gewaagd, voordat de reminrichting
absoluut betrouwbaar is gebleken.
Dozijnen ernstige geleerden in alle lan
den, vooral in Duitsehland en de. Vereenig-
de Staten, houden zich met dit probleem be
zig en hebben verschillende modellen van ra
kettenvliegtuigen geconstrueerd. Bij tal van
proeven zijn resultaten bereikt, die niet veel
ten achter staan bij de voorgestelde vlucht
Berlijn—New York, behalve dan wat de snel
heid betreft. Snelheden van 150 K.M. per
minuut leveren al niet het minste bezwaar
meer op, doch dat is nog wel iets anders dan
400 K.M. per minuut. De thans bekende ont
plofbare stoffen en mechanismen zijn vol
doende ontwikkeld om rakettenvliegtuigen
met succes af te schieten en te besturen. Dit
laatste is mogelijk, zelfs in een ledige ruimte,
waar men zich nergens tegen kan „afzet
ten"; zooals de explosies en niets anders de
snelheid van het toestel doen toenemen of
verminderen, zoo kan men ook de richting
der beweging veranderen door het afschie
ten van projectielen in een afwijkende rich
ting.
Het postvervoer met behulp van een ra
kcttenvliegtuig is dus niets ongewoons en kan
bij den tegenwoordigen stand der weten
schap binnen afzienbaren tijd praktisch wor
den toegepast. Aan het vervoer van men
sehen in deze vliegtuigen zijn wij echter nog
lang niet toe. Een snelheid van 400 K.M. per
minuut zou de mensch zonder bezwaar kun
nen verdragen en ook de noodzakelijke ver
snellingen en vertragingen van die bewe
ging, mits deze niet te plotseling geschieden.
De versnellingen bij het begin van de reis
moeten echter zeer groot zijn en het is do
vraag, of men ze zoozeer kan verkleinen, dat
zij door het menschelijk organisme kunnen
worden doorstaan. De koudo in de hoogere
luchtlagen, de wrijving en tal van andere
problemen, die tamelijk eenvoudig zijn, zoo
lang het doode voorwerpen betreft, worden
ingewikkeld, zoodra men erover denkt men
schcn te gaan vervoeren. Verder is een on
gunstige bijomstandigheid, dat men betrek
kelijk weinig heeft aan de ervaringen, die
bij de gewone luchtvaart verkregen zijn.
Naar alle waarschijnlijkheid kunnen door
propellers gedreven vliegtuigen echter nim
mer hooger stijgen dan 25 K.M. en geen groo
tcre snelheid bereiken dan 650 K.M. per uur,
prestaties die voor een raketvliegtuig abso
luut onvoldoende zijn.
Oorspronkelijk werden voor rakettenvlieg
tuigen vaste explosievcn gebruikt als kruit,
doch de laatste drie jaar is men er algemeen
toe gekomen, vloeistoffen te gebruiken, waar
mee betere resultaten worden bereikt De
meest bekende combinatie bestaat uit vloei
bare waterstoffen en vloeibare zuurstof, een
andere is methaan en zuurstof. Op 14 Maart
1901 heeft de eerste officieel geconstateerde
rakettcnvlucht plaats gehad met het toestel
van Winkler. Zijn systeem is bijzonder effec
tief en men kan daarmee een afstand van
ruim 300 K.M. afleggen, waarbij het loestel
bijna 100 K.M. bo\en de aarde komt.
Een raketten vliegtuig met uitgespreide telescopische vleugels
en explosies aan de voorzijde om de snelheid te verblinderen
voor do landing.
Nai.at het raketten-N llegluig van een helling in de lucht is opgestegen, wordt zijn snelheid vergroot door
explosies (A), waarna, de telescopische vleugels worden ingetrokken. Bij B is het hoogste punt bereikt en
bij het naderen van de zware luchtlagen wordt de snelheid weer vertraagd door tegengestelde explosies en
het uitspreiden der \leugels.
VERHAAL VAN DE WEEK
door
WILLY CORSARI.
Felicie zag de kleine keuken door een
j mist van tranen. Werktuigelijk roerde ze in
de pap, die niet mocht aanbranden, maar
snikken stegen in haar keel en ontsnapte
haar nu en dan. Ze deed geen moeite zich
te beheerschcn. Den geheelen dag had ze
1 Biet gedaanneen, eigenlijk al zooveel
langeral jaren. Maar nu was ze alleen.
Vader was voor zaken op reis en werd pas
iorgen terug verwacht.
Jess was naar de bioscoop en kleine Tim
logeerde bij oom Alfred. Zoolang Jess in
uis Nvas, had Fee getracht, zich goed te
ouden, maar nauwelijks was de deur dicht
:eslagen achter haar zusje, of tranen dron-
:en in haar oogen. Toch ging ze aan haar
ewone werk. Vaten wasschen en alles op-
uimen. Dan maakte ze de pap, die ze
j's morgens voor kantoortijd at als ontbijt...
Jan hoefde ze die enkel op te warmen.
Eindelijk was ze klaar, ze draaide het
licht uit en ging naar de kleine huiskamer.
Er wachtte een mand vol verstclgocd. Jess
i haatte verstellen en het moest toch gebpu-
ren. Bitterheid welde weer in Fee op. Jess
maakte zich af, van wat haar verveelde
I cn Z1jDe scène met haar zusje speelde
jMnar ze wilde niethet makkelijke lc-
jventje bij de rijke, oude dame lokte haar,
jdaar'zou ze verwend worden cn plciziertjes
ebben, hier zou ze de zware taak moeten
overnemen, die Fee sinds jaren vervulde
èigenlyk al sinds den dag, dat haar moe-
[der
Een wrange trek kwam om Fee's mond.
Hoe lang was het nu geleden, dat Ellen
lortamer man en kinderen verlaten had?
'De oudste dochter, Fee, was toon negen. Tim
Kvas pas een jaar. Kon men een kind van
een jaar verlaten? Toen al had Fee het ver
laten babytje bemoederd, had zusje helpen
kleedcn, had vader helpen troosten. O, ze
pad niet dadelijk begrepen. Moeder was op
reis. Niet lief, dat ze geen afscheid had ge
nomenwanneer ze terug kwam? Je
moest dat niet vragen, dan keek vader zoo
treurigToen, langzaam aan, was een
vroege wijsheid in het kind ontwaakt. Al be
greep ze niet heelemaal, zo voelde, dat haar
moeder voor altijd weg was en dat men niet
over haar moest spreken.
Veel later, nu twee jaren geleden, had de
vader ronduit gesproken met zijn dochter,
die zoo dapper en opofferend de zware taak
gedragen had, die moeder van zich wierp.
Je moeder kon niet tegen zorgen,
tegen eiken dag weerkeerende huishoudelij
ke plichten, tegen jarenlang denzelfden
mantel dragentegen het leven, dat ze
helaas met mij had. Zo was niet slecht,
Fee, maar ze bezweek voor cle verleiding,
toen ze de kans kreeg, weelde en overvloed
te krijgen. Ze was eigenlijk nog een half
kind, onbedacht en lichtzinnig, slecht opge
voed en verwend. Je moet niet te hard over
haar denken, al weet ik, dat jij* in staat was
tot wat zij in haar afscheidsbrief beweerde,
„dat geen vrouw uithoudt", als ze nog jong
cn mooi is, en van het leven wil genieten
Fee liet de sportkous van Tim met het
grootc gat vallen cn boog diep het hoofd.
Als ze nog mooi en jong is enWas het
zooveel wat zij nu verlangde? Had ze niet
genoeg gegeven? Jaren cn jaren van haar
jonge levenWas ze geen moeder ge
weest voor Jess, meer dan een zuster? En
nu? Nu wilde Jess weggaan cn het haar
daardoor onmogelijk maken, met Bob Eisten
te trouwen. Want Tim kon niet aan zijn lot
worden overgelaten of aan een dienstbode
en vader
Bob verdiende ook genoeg voor hen beid
jes. meer niet. En wat het ergste was: Bob
had zijn werkkring niet hier in de stad, ze
zouden dus niet de kwestie kunnen oplossen
door samen te gaan wonen. En Bob jaren
lang laten wachtendat kon, dat mocht
ze niet verlangen
Voor het eerst besefte Fee, dat ze haar
moeder haatte. In lange jaren van tobben
en werken, van rekenen cn zorgen, van te
vroege levenservaringen en te weinig geno
ten jeugd was die haat gegroeid cn gegroeid
en verschrikte haar nu. O, als ze haar hier
haddan zou ze haar vertellen wat zo
dacht en voelde.
Zij, het zusje, kon zelfs niet den kleinen
jongen verlaten ter wille van haar eigen ge
luk cn de moeder had het kind in den
steek gelaten om wat weelde cn pracht
Fee schrikte op. Er was gebeld. Dat ge
beurde zelden des avonds. Ze waren geen
menschen, die veel bezoek kregen cn zeker
niet onverwacht.
Langzaam stond ze op en ging naar de
voordeur. Voorzichtig opende ze eerst het
raampje in de deur.
Een vrouwenstem vroeg naar meneer
Mortamer.
Vader is op reis, antwoordde Fee. Kan
ik u misschien van dienst zijn?
Ze deed de deur open. Een dame, in rouw-
klecren, de sluier half weggeslagen van het
gelaat, stond aarzelend op den drempel.
Ik weet niet... bent u...
Ik ben de oudste dochter, zei Fee, komt
u binnen het is koud in de gang
Ze schoof een leunstoel dichter bij do
kachel cn vroeg: Wilt u uw mantel niet uit
doen?
Dank u. De bezoekster was gaan zitten.
Ze scheen zenuwachtig en huiverde een paar
malen. Met zachte stem bedankte ze voor de
thee.
Het was een wat pijnlijke kwestie, ik
weet niet of ik met uof u de geschie
denis weet van uw moeder
Fee kreeg een schok. Ze voelde zich ver-
bleeken.
Ik weet alles, zei ze. Haar stem klonk
hard.
Het is namelijk... uit naam van unv
moeder dat ik ze is gestprven
In Fee's gezicht veranderde niets. Ze zei
na een oogenblik- alleen koel: Ik zal va
der de' boodschap overbrengen.
Er was even een stilte, dan vroeg de be
zoekster: Ontroert u dat heelemaal niet?
Ze was toch uw moederU zult vragen
wat het mij aangaat, maar we waren zeer
bevriend, uw moeder en ik. Toen ze stierf
verzocht ze me, een boodschap te willen over
brengen
Ze scheen op antwoord te wachten. Fee
staarde langs haar heen.
Mijn moeder? Neeik heb geen moe
der gehad. Er is eens een mevrouw Morta
mer geweest, die haar dochtertje en haar
baby in den steek liet cn tien jaar lang
nooit meer iets van zich liet hooren. En dat
niet uit liefde voor een andere man. Dat zou
ik kunnen begrijpen. Zelfs als het enkel een
passie was geweest, een dwaasheidNeen,
het was om geldom \Vat mooie klcercn,
wat juweelen misschien.
U spreekt hard, voor zoo'n jong.meisje,
zei de bezoekster.
Ik heb het recht hard te zijn, zei Fee.
Ik gaf m'n heelc jeugd om de zaak te dra
gen, die haar te zwaar was. En ik moet mijn
levensgeluk opofferen, omdat zij haar post
verliet.
Hoe bedoelt u dat?
Fee maakte een afwerend gebaar.
Dat gaat geen vreemden aan, zei ze.
Had u nog een andere boodschap?
Ja. De vrouw aarzelde, wrong zenuw
achtig haar handen in elkander.
Dan zei ze: Uw moeder liet wat geld
naze zou dat graag onder haar kinderen
willen verdeelcn een bruidschat voor haar
dochters en voor den jongen als hij„later
studeeren wilmaar ze vreesde, dat het
niet zou worden aangenomen en smeekte me,
voor haar te pleiten. Laat u me uitspreken.
Ik begrijp u, ik begrijp u zoo goed. Ik weet
wat het beteekent, driemaal per dag de va
ten te wasschen en tegen den vijfentwintig
ste van een maand te verlangen naar een
eerste van de volgende en toch tegelijk met
angst en wanhoop te merken hoe snel do
maanden voorhij glijdende maanden van
een vervliegende jeugd, die nooit zal weer-
keerenOok ik weet wat het is, drie ja
ren hetzelfde manteltje te dragen en het dan
te vermaken tot japon om het weer drie ja
ren te dragen. Zich iedere luxe te moeten
ontzeggen en ieder genoegen, nooit te kun
nen dansen met anderen, die jong zijn
dat alles, ik weet het, heeft u meegemaakt
en het heeft u verbitterd. Maar denk niet)
dat uw moeder het niet beseft heeft, dat ze
uit onverschilligheid niet terugkeerde. Zo
durfde niet. Wie het leven teveel geteekend
heeft, mag niet onder reincn terugkeeren.
Zelfs durfde ze geen hulp geven, zoolang ze
leefde. Maar cle dood wischt veel uit, juf
frouw Mortamer. Haar schuld drukte zoo
zwaar... maak die schuld niet nog zwaar
der door haar aanbod te weigeren... Be
denk, dat, u zult kunnen trouwen, dat er geld
zal zijn om unv broer op een goede kost
school te doen, dat unv zusje van haar jeugd
zal kunnen genieten
Mijn vader zal hierin moeten beslissen,
zei Fee.
Maar hij zal unv oordeel vragen en dat
zal beslissend zijn, zei de andere met nadruk
Geloof niet, dat ik dat niet weet. Unv moeder
kende precies de omstandigheden waarin
haar kinderen leefden, ze Nvist, wat u clecd
en Nvat. u was voor unv vader, al die jaren
Ze Nvist ook, dat unv voorspraak voldoende
zou zijn om haar laatsten Nvensch te doen
vervullen. Ik zal u een bekentenis doen: ik
wist, dat u alleen thuis was vanavond.
Ze zweeg. Fee antNvoorddc niet. Ze staarde
naar buiten en gedachten bestormden haar.
Bitterheid mengde zich met medelijden, ver
langen naar geluk met de vrees, dat eigen
voordeel haar zou doen beslissen. Toen
dacht ze aan Tim. En plotseling ontsnapte
het haar, als een snik: „Hoe kon ze Tim
zoo verlaten? Weet u, dat hij zoo dikwijls
naar haar vroeg? Dat hij nog nvcI een.s treu
rig cn nadenkend wordt als hij andere kin
deren ziet met hun moeder, dat hijZe
stokte. Minutenlang was er geen geluid in
de kamer dan het knapperen van hout in
den kachel cn het zachte tikken van do klok.
Fee staarde naar het gelaat tegenover haar,
waarin de oogen plotseling zoo vertwijfeld,
zoo radeloos-srneekend Nvaren. En nu herken
de ze. Uit het verre verleden kwam de her
innering: met mooi. lachend gelaat, blank en
smal met grootc oogen, blond haar, grillig
gekruld over een blank voorhoofd. Nu Nvas
het gelaat uitgeteerd cn vroeg verouderd, nu
Nvas het haar vergrijsd, maar de oogen wa
ren het nog.
Fee maakte een hulpelooze beweging, haar
lippen vormden moeizaam een woord:
Moeder
De andere boog het hoofd.
Ja, fluisterde ze. Maar ik loogbijna
niet. Ik ben stervende. Opgegeven door dc
knapste doktoren. Het is een kwestie van
maandenhoogstens. Het leven heeft me
gestraft, Feemaar nooit wreeder dan in
het laatste half uur.
Het spijt me, stamelde Fee. Ik meende
het niet zoo... ik was bitter en ongeluk'
kighet was niet zóó ergik ben wel
gelukkig geweesten Jess Nvas altijd vroo-
lijk. Maar u hadt toch moeten terugkomen...
nvc we hebben u wel erg gemistHaar
stem brak.
De andere stond moeizaam op.
Wil je wil je je vader overhalen het
geld aan te nemen... als ik dood ben?
Tranen drongen in Fee's oogen.
U moet niet zoo weg gaan... blijf bij
ons, moeder.ik Nvcet zeker, dat vader het
goed zal vinden laat mij u verplegen
en Tim zal zoo blij zijn.
Dc andere schudde langzaam het hoofd.
Neen, Feeik dank je, dat je het
aanbiedtmaar na alles wat ik jullie mis
daan heb, moet ik niet ook dit nog doen:
oude wonden openrijten in je vader, jou cn
je zuster in verlegenheid brengen en Tim
misschien een illusie ontnemen. Ik zei je,
dat ik geteekend Nvasgeteekenden ster
ven alleen in ballingschap. Maar het zal mijn
sterven verlichten, dat ik je belofte heb.
Ze ging naar de deur. i
Moeder! stamelde Fee cn liep haar na,
maar de andere weerde haar af.
Neekus me niet. Het is heel lief
van je, maar het is te laat voor mi-; vaar-
Nvel.
Fee leunde tegen de deur, toen die zich
zacht achter haar moeder sloot. Een oogen
blik had ze nog een impuls om haar na to
gaan, haar te dringen, niet zóó te verdwij
nen Toen voelde ze, hoe waar het was,
Nvat haar moeder gezegd had.
Tim stelde zich dc betreurde moeder voor
zooals hij haar kende van een portret: mooi
enJ blond. Jess zou zich ongelukkig voelen
tegenover die vreemde, kennissen zouden
praten, haar vader zou opnieuw lijden, na
eindelijk genezen te zijn van zijn wonden...
Hier gebood het onverbiddelijke leven en
Fee boog het hoofd. Ze Nvist, dat hier gehoor
zaamd moest worden
