Aniersfoorisch Daghlad/pi
NIEUW
VERLICHTING
Fa.G.A. BEENHAKKER
«ACHTERBERGH
EENDAGSBLOEMEN
IN DONKERE DECEMBER
DAGEN
FRANSCHE EN ENGELSCHE
VERSIES BIJ DE UFA
Goede
van Uw auto is 's winters
noodzakelijk.
Alle schijnwerpers,
bumperlampen,
gloeilampen
uit voorraad leverbaar.
St. Jorissenstraat4-Tel. 1667
GEEFT GESCHENKEN VAN
BLIJVENDE WAARDE
PERZISCHE KLEEDJES
PERZISCHE KUSSENS
DELFTSCH AARDEWERK
KLEIN -MEUBELEN
MEUBILEERINGEN
WESTSINGEL
nr. i
HfWS
door
H. G. CANNEGIETER.
Merkwaardig, dat ik op dezen laatsten
dag van bet jaar denk aan een bloera, die
midden in 't zomerseizoen bloeit. Sneeuw
bedekt nu de plok, waar in 't warme getij
baar spichtige bladeren omhoog staken. En
tusschen die bladeren, op stijve steelcn, de
grillige bloescmtrossen. Teere blauwe
bloempjes, als vloeipapier met een pluisje
wol, waarop de gele stampertjes schitte
ren. Wat moet dit teere, zachtblauwe
bloempje op den Oudejaarsavond?
Och, men denkt aan 't eind van 't jaar
graag aan wal voorbij ging. Veel ging voor
bij, ook weer dit jaar! Met de vergankelij
ke bloempjes van vloeipapier is er ook een
en ander verloren geraakt, dat onverslijtbaar
scheen. Kracht, stoerheid, duurzaamheid,
niets geeft waarborg tegen den alles
vernielenden tijd.
Tradescantia heet bet bloempje. Doet de
naam niet denken aan voorbijgaande din
gen? Tradescantia: wat voorbij gaat
Eéndagsbloem noemt men haar ook.
Want de teere bloempjes vallen eiken dag
af. Nooit bloeien er twee tegelijk aan één
tros. Het bloeiende bloempje wordt geflan
keerd door een knop en een verwelkt
vruchtbeginsel. Maar die knop zal dan
morgen weer bloeien als de bloem van van
daag op haar beurt tot vruchtbeginsel ver
welkt is.
Dc tradescantia is een zonderlinge plant.
Wel bloeit zij rijk; men kan gedurende 't
seizoen wel drie tot vierhonderd bloemen
van haar stengel afplukken, maar die
bloemen zijn voor 'n boeket niet geschikt.
Want er is altijd maar één tegelijk en wat
beeft men in een boeket aan een knop en
een verwelkt vruchtbeginsel? Bovendien:
zelfs die ééne bloem kan iften in «zijn vaaS
niet "bewaren: morgen zal zij als een ver
droogd vlies jé blauw vloeipapier naast dc
vaas op het tafelkleed liggen.
Nu weet ik, waarom ik op den Oude
jaarsavond, nu mijn tuin leeg is en onder
dc sneeuw ligt, aan dc tradescantia moet
denken. Is deze wonderlijke bloem niet het
zinnebeeld van bet vervlietende jaar?
Wat voorbijgaat! Het jaar gaat voorbij!
Het jaar is als een plant, welke op spich
tige stengels wel drie tot vierhonderd bloe
men draagt. Welgeteld driehonderd vijf en
zestig. Maar ook deze bloemen bloeien
maar één voor één.
De dag is de bloem, geflankeerd door de
knop van morgen en het verwelkte vrucht
beginsel van gister. Den dag kan men niet
bewaren; hij schrompelt heden nog onher
roepelijk ineen.
Dit is dps het geschenk geweest, dat liet
scheidende jaar ons heeft gegeven: drie
tot-vierhonderd teere en broozc bloempjes,
één voor één haar zachtblauwe blaadjes
ontplooiend. En dit is het geschenk, dat
ook het nieuwe jaar ons weer geven zal.
Zijn wij er tevreden mee geweest? Zijn
wij er dankbaar voor? En zullen wij het
nieuwe geschenk met vreugde verwachten?
Ocb, we zouden wel graag een duurzaam
geschenk hebben ontvangen. Een „blijvend
aandenken" noemt men dat bij feestelijke
gelegenheden. liet jaar kan geen blijvend
aandenken vcrcercn. Met den besten wil
niet. Het kan niets anders doen dan icde-
ren dag één teer zachtblauw bloempje la
ten bloeien, dat morgen is afgevallen.
Sommige mcnsclien nemen dit het jaar
kwalijk. Ze wilden liever een forsche, fel-
kleurigc bloem, die ze altijd bij zich kon
den houden. Een bloem, die den heelen zo
mer in nun tuin bleef geuren en kleuren
en die ze daarna, als het tijd werd om naar
binnen te gaan, in dc huiskamer konden
laten overwinteren. Maar zoo'n bloem heeft
het jaar niet. Het jaar beeft slechts trades
cantia: wat voorbijgaat!
Doch dit. zachte, blauwe bloempje geeft
het dan ook iederen dag. Omdat liet zoo
fijn en zoo teer is, bemerken de meeste
jiicnsclicn het niet. Maar let er eens goed
op en neem het waar; hoe mooi is dit
ecridagsbloempje! Bezie het eens onder dc
microskoop, wat een fijnheid van kleuren-
en wat een bevallige tcekening!
Och. konden wij zoo do driehonderd vijf
en zestig dagen waardceron, welke het
jaar ons schenkt! Telken dag is er, zelfs
in het ellendigste leven, een zachtblauw
bloempje te ontdekken. Eén teer on fijn
bloempje-, is dit reeds niet voel? Maakt
dit den dag niet de moeite waard?
Zeker, morgen heeft het zijn vorm en
zijn kleur verloren! Maar wat nood: reeds
zwelt vandaag weer de knop, waaraan mor
gen het nieuwe eendagsbloempje in bloei
zal staan.
Dit is mijn wensch op dezen laatsten
avond van 't jaar: mochten wij in 't nieuwe
jaar loeven bescheiden en dankbaar te le-
\eii, ons vergenoegend met het ééne, voor
bijgaande bloempje, dat iederen dag van 't
jaar den gcduldigen zoeker schenkt.
Wij zeggen, dat dc tijd voorbij
gaat. Dat is onjuist. W ij gaan
voorbij. Wanneer wij varen op
een rivier, lijkt het ons, dat de
oevers glijden, niet onze
boot. Zoo is hel ook met den
lijd. Tolstoj.
De uitspraak van Tolstoj in bovenstaand
motto is niet nieuw. Een Fransch dichter
heeft al bijna twee eeuwen geleden gespro
ken van „dc onbewegelijke eeuwigheid",
waaraan d c mcnsclien het begrip van
Wn< „bcwegelijken tijd" verbinden. Een een
snaaksclie landgenoot van hem antwoordde
eens op de klacht ccncr vrouw, dat dc tijd
zoo snol voorbijgaat:
„Pardon, Madame, niet tl e t ij d gaat voor
bij, maar wij, wij gaan voorbij".
En zoo is het. Wij, mcnschcn, weten echter
in ons dagelijkse!) gedoe niet goed raad met
een tijd, die stil staat en een eeuwigheid,
die onbeweeglijk zou zijn. Daarom slaan we,
om zoo te zeggen, die eeuwigheid in stuk
ken, laten we den tijd zich voortbewegen
en maken we dio door ons bedachte rege
ling in verde.elïhgcn en ondeiyverdeelingen
pasklaar voor eigen gebruik. Zoo tellen we
ons leven af op het beperkte stuk. dat ons
in dc eeuwigheid is afgemeten: vijftig, zes
tig, zeventig, tachtig jaren
In den dagelijkschen roes van ons bestaan
wijden we niet veel aandacht aan dén snel
len loop der wijzers op liet uurwerk der
eeuwen. Soms echter, als voor ons weer een
jaar voorbij is en een nieuw staat to begin
nen, zijn we even stil en tellen we: zóó
veel...! Ook wanneer voor de menschheid
in .haar geheel een stuk van die immobiele
eeuwigheid, door' ons „jaar" genoemd, is
doorgeleefd, doen wc dat. Even zijn wc op
merkzaam, even houden we den adem in:
alweer een! De klokslag van twaalf aan het
einde van den olsten December is precies
gelijk aan dien van andere dagen. Hij wordt
door hêtzelfdè mechanisme teweeg gebracht;
hetzelfde'metaal brengt hem voort; hij
klinkt van dezelfde plaats als anders. Maar
wij hooreu hém anders; wij beschouwen
hem anders, want onze stemming is gewij-
Donkere dagen om Kerstmis. En niet vóór
Kerstmis- alleen, maar ook nog er na, in
de laatste weck van het oude jaar, dat
scheidt, soms in vorst en zonneschijn, zoo
als op den vorigen Oudejaarsdag, maar
meestal in nevels, stil en vaal...
Vroeg wordt de lamp ontstoken, worden
do gordijnen dichtgetrokken, om de kilte
en het duister van buiten af te sluiten, om
binnen dc vier wanden te zoeken, het licht,
dc warmte, de gezelligheid.
En toch ook in donkere Decemberda
gen zingt de natuur een bekorend lied, dat
lokt als een melodie der verten naar bui
ten, om er dc laatste lichtstralen van de
winterzon, die al lager staat, maar dra
weer al hoogcr stijgt, te vangen, om er de
boomen te zien en hun fijne takkenspel te
gen den hemel, om er de roodborst te be
wonderen, rondstappend om voedsel tus-
schcn den pas omgeploegden grond van den
dampenden paarsen akker of zingend in
een elzentak een fijn en aarzelend liedje.
Of om er dc bonte «kraaien te zien, die
zoeken op de velden en langs de stranden
om een vlucht vinken na te oogen of hei
sierlijke vleugelspel te volgen van witte
meeuwen boven de weiden. Er is zoo veel,
zoo merkwaardig veel ook op een donkeren
Decemberdag, voor wie de oogen open heeft
en de sprake dor kleine dingen verstaat en
de sprake weet te beluisteren ook van dc
laatste weken van het jaar.
Ja, er kanwel iets onzegbaar weemoe
digs zijn in dit stille scheiden in nevelen,
vaal en duister. Er kan een beklemming
als van den dood liggen over do wereld op
grauwe, kille uren. Er kan waarheid schui
len in de dichtw oorden, die cr \un spreken:
Wij gaan in den winternamiddag
De stilto langs van de vaart
Waarin dc hemel verzonken
Waarover het licht is bedaard.
Wij gaan alleen in den wijden
Ontzaglijken schorncrdom
Die hoog is'óver 't geboomte
Hoog over het land rondom...-
Wat is het dat onweerstaanbaar
Ons dichter to samen dringt,
Alsof iets eeuwigs-bedroevends
De stilte rondom doorzingt.
Alsof de schemer doorglooid is
Van noodlot's somberen schijn.
Wat is het, wat in de wereld,
Dat ons verslagen doet zijn?
Dat alles, iets daarvan, veel daarvan, kan
er ook zijn in die stemming van intense
verlatenheid, alsof alle leven is gestorven
en alle bloei is vergaan en alle lied is ver
stomd.
zigd. Zoo zijn w ij het z c 1 f, die aan den
Oudejaarsavond en aan don klokslag van
twaalf een ander karakter geven.
Twaalf slagen!
Driehonderd en vijf en zestig maal is het
zoo geweest. Dc dag was ten einde; stil
maakte hij plaats voor zijn opvolger, die ge
boren werd bij donkeren hemel cn nachte
lijke rust. Dc schallende stem van den toren
had even do zware, geluidloozo stilte ver
broken. Toen was de rust weer ingetreden,
de diepe stilte zonder licht, zonder bewe
ging, alsof alles gestaakt ware. Zwart hmg
dc nacht over de daken.
Niet allen, w.einigen sléchts, hebben den
dag zien eindigen en den nieuwen dag ge
boren zien worden. Tusschcn de velo uren
van den arbeid liggen de uren van rust,
waarin het lichaam zich herstelt van zijn
krachtsvcrbru ik. Als het licht van den
hemel straalt, en nog lang daarna, leeft en
werkt dc mensch. Als de nacht is gekomen,
is zijn dagtaak afgedaan. Maar welk een in
spanning 'van alle krachten geeft dc zwoe
gende menschheid te zien tijdens dc zonn?-
uicn! „Vooruit, vooruit!" is do drijvende
stein van plicht'cn dwang. Er is zooveel te
doen, veel te doen voor den ernst, veel te
doen voor liet genot van het. leven. Do maat
schappij heeft haar onverbiddelijke eischon;
de mcnsch, die dc maatschappij heeft gc-
vorrod, moet die eischcn ondergaan, want ze
zijn de uiting van den .-drang, die ook in
hemzelf, onderdeel dier maatschappij, rif.;
drang naar arbeid, nnüT genot, naar toewij
ding of doodeenvoudig drang om te
leven, om den mond open te houden, om
zich en dc zijnen te voeden. Zoo ziju de
uren voorbijgegaan in rusteloos voortspoe
den naar een nieuwen dag, die.... zijn "al
als de oude, waarin, naar het wijze woerd,
dc oude zorgen en de oiula-klachten evenals
dp oude vrcugdp^.j.'n Jki-."Ó.lFJ.é" genietingen
zullen tri ogki'i'i cn, iii&iï W n.-iivnu sirnl-
iels anders, steeds iets: beters wordt ver
wacht door een grooten optimist, den
mensch, die. „immer verbetering hoopt
Twaalf slagen!
Nu is hot dc driehonderd zes en zestigste
Maar dat is toch maar schijn, want het
lied is niet tot zwijgen gebracht, alleen
maar verinnigd, zachter geworden, liet
zingt ook door dc winterhoornen vol fijne
twinkelende geluiden. En liet winterkoren
groeit cn de takken der boomen trillen cn
glanzen van ingehouden leven. Dc knoppen
slaan gereed' cn dc elzenkatjes bengelen
over liet water. Tegen den avond, ook van
duistere, vale, schemerige dagen, gloort het
Westen van liclit, van roode gloed, van
gouden strepen, van glans en glorie, die
achter mist en wolken*blijft.
Een dag in December is vol schoonheid,
vol variatie, vol rijk geschakeerd leven,
aan den hemel, over dc velden, in de rim
peling der wateren, in sneeuwtooi soms, in
spel van zon cn wolken, in kleurig, men-
schclijk bedrijf van schippers en ploegers,
van kleurigon arbeid ook nu langs velden
en wegen.
Een winterwnndcling kan een openba
ring van schoonheid zijn. een pittige vreug
de, een sterkend genot. Er is niet de loom
heid van zomersche dagen, niet do eento
nigheid van het vaak eendere groen, het
geldt voor alle getijden, dat er naar Her
man Gorter's woord iets is, dat bekoort in
ieder ding. Trink, o Auge, was die Wimper
halt. von dem goldnon Uebcrflusz der
Welt!
Ook in donkere Decemberdagen, als Syl
vester de avondklokken luidt, als liet licht
al meer de duisternis breekt, roept naast
de gezellige kamer dc zon, de wind, de he
mel. het land, de zee naar buiten, naar do
wonderen Gods voor ons oog.
A. L. B.
FILMBRIEF UIT BERLIJN
INTERESSANTE ONTMOETINGEN.
Berlijn, December 1032.
Bij de Ufa is de taalkwestie op het oogen-
blik het meest actueele probleem. Erich
Pommer, de leider van de voornaamste
Ufa-studio, maakt steed.s drie filmversies
tegelijk, zoodat hij hetzelfde décor kan la
ten staan. De Franscho én Engelsche verta
lingen zijn dan ook steeds gelijk met dc
Duit6che. Ik mocht o.a. het opnemen vap
een scène in drie talen bijwonen, waarbij
de regie in handen was van Ludwig Ber
ger. Kate von Nagy speelde zoowel de
Duitsche als de Fransche versie, terwijl in
dc Engelsche versie de eveneens zeer be
maal, dat in dit schrikkeljaar de midder-
nachtsklokslag zich doet liooron. Sint-Syl-
vester's sterfdag wordt uitgeluid en daar
mede liet jaar, dat wij nu reeds „het oude
jaar" noemen. En nu komt over ons de be
hoefte om niet gcdaclitenloos lo zijn, maar
terug te denken, ons te herinneren. Dakzui
len we doen, elk met zijn eigen oogst van blij
de on droeve herinneringen, 'do eindreko-
ping sterk gedrukt door dat, wat als een
zwaro zwarte wolk laag boven aller hoofden
hangt cn waarover wo gesproken cn ee-
klaagd hebben, al den dag cn uur op uur.
de malaise, dc depressie, dc algemceno we
reldmisère. Maar met klagen alleen verbe
tert men niets: aanvaarden en trachten te
verbéteren, dit is wat noodig is en om dit
(e kunnen doen, moet er moed, geloof cn
vertrouwen zijn, moet er het optimisme zijn,
dat dc zon ontsteekt en bezwaren opheft
cnonmisbaar is. In elk geval moet er
de durf zijn om aan te pakken cn te willen
wijzigen, wat verkeerd is.
Nu is het laatste uur van den laatsten dag
dor laatste maand voltooid. I-Ict jaar is voor
bij. Mót hoeveel moed zijn we liet wellicht
begonnen! Toen de vorige Oudejaarsavond
achter den rug was, toen er een oogenblik
was nagedacht bij den klepelslag, die „Oud"
cn „Nieuw" scheidde, kwam dc geboorte
vreugd van het nieuwe tijdperk over de
wachtenden. Met gejuich werd het ingo-
haald. „Een jaar was gestorven, een jaar
was ontloken: een nieuwe hcerscher deed
zijn intrede in het heelal". Men verwachtte
veel van hem. Maar toch, bij de onzeker
heid van ellio toekomst, niet. wetend wat
komen zou, sloot men zich dichter aanéén;
men gevoelde onwillekeurig-dc behoefte san
eikaars steun. Aldus, gesterkt door do on
derlinge liefde, die alléén in staat is op net
leven den goudglans van liet geluk te wer
pen, durfde men blijmoedig het nieuwe te
beginnen, de deur van do gesloten toekomst
te openen. Nu hoopte men zooveel, nu ver
wachtte men zooveel. Do lange reeks van
dagen, die een jaar vormen, moest medewer
ken aan dc vreugde van liet huis, aan de
venulling der grootc en' der kleine won-
sciièn. En in de volheid van het vertrouwen,
dat de tijdkring, die komende was, een zcon
zou brenpen, drukte men elkaar dc hand-ra
„Gezegd Nieuwjaar! Gezegend Nieuwjaar!"
Wat is er van geworden? Haastig, src-
ruischloos gingen de dagen voorbij als voet-
koorlijkc Heather Angel optrad. Bij de Ufa
komt men steeds racer tot do overtuiging,
dat jeugdige, frisschc schoonheid voor een
filmactrice onmisbaar is cn deze erken
ning zal ongetwijfeld den bloei der, Duit
sche filmindustrie nog bevorderen.
Hetzelfde tracht men langs kunstmatige
weg te bereiken door evenals zulks reeds
in Frankrijk is geschied de vertooning
van Amcrikaansche films met Duitsche of
Franscho ingclasclitc dialogen eenvoudig
tc verbieden. Wat zal men echter doen,
wanneer Lilian Harvey's films van do Fox
Film Corporation aan de Duitsche grenzen
komen? Zij is in Duitschland zeer popu
lair en men zal niet zoo licht afstand van
haar willen doen. Eigenlijk is dit laatste
ook niet noodig, want er zijn in Berlijn wel
bioscopen, die Amcrikaansche films ver-
toonen, doch dan ook met geheel Engelsclie
tekst.
Het trof mij, na mijn bezoek aan Londen,
waar iedereen zich voor het diner kleeddt?
cn men overal gelach hoorde en men vrop-
lijko gezichten zag, hoe weinig avondtoi
letten er in Bei-lijn in het publiek gedragen
worden.
Verder had ik hier eenige interessante
ontmoetingen. Allereerst maakte ik op een
soiréc kennis met de bci-qcmde Ilongaar-
sche. operazangeres Gitta Alpar, die tot al-
gemeene blijdschap, van haar gewoonte af
week en verscheidene liederen zong. Hoe
wel zij verscheidene films achter den rug
heeft, blijft de opera toch haar ideaal.
Verder ontmoette ik hier Vilma Banky
cn Rod la Rocque, benevens Victor Var-
coni en zijn vrouwDe la Rocques hopen Ln
Duitschland te blijven wonen, doch eerst
zal Vilma Banky nog korten tijd naar En
geland gaan om daar eon film te maken.
Er werden natuurlijk interessante vergelij
kingen gemaakt tusschen do filmin
dustrieën der verschillende landen. Zoo
vertelde Vilma. dut in Amerika dc film
producenten onderling soms persoonlijke
vijanden zijn, maar tcrwillc van hun finan-
cieele belangen toch met elkaar samenwer
ken, sterren van een weinig voorkomend
genre uitleenen en dc filminduslrio be
schouwen als een bedrijf, dat volgens de
strengste commercicclc ciscben georgani
seerd dient to worden. In Engeland be
schouwen dc filmproducenten en dat zijn
er nog heel wat, de zwakko filmindustrie
•van dit land in aanmerking genomen
elkaar echter als concurrenten, die zoo min
mogelijk met elkaar tc maken moeten heb
ben en elkaar afbreuk doen, waar ze kun
nen. Dat deze actie werkt als een boeme
rang, moeten zij nog ondervinden; de beide
Amerikaansche sterren vertelden, dat het
vroeger in Amerika precies eender ging.
Ook in andere opzichten schijnt dit waar te
zijn, vandaar dat vele Amcrikaansche re
gisseurs uit den „ouden tijd", zooals Allan
stappen op een grasveld. De maanden volg
den op elkaar zonder verpoozing. Er was
geen rust, cr was geen halte. Het nieuwe
jaar werd oud. En wc wachtten, we keki u
uit naar veel, wat wo gehoopt haddon to
zien, cn dat maar niet kwam. Zoo gingen
we naar het einde, voor de zoovcelste maal
naar het einde van een jaar! Nog even licht
te liet Kerstfeest op met zijn verjongend o
belofte van vrede en vreugde voor allen cu
(oen richtte de blik zich al weer op Jeu
Sylvcstcravond, die dc leden van het geziu
vcreenigt van licinde en ver, de afwezigen
on de aanwezigen in ééne gedachte verbindt,
en den sterkste, rlen blijdste, den meest ver*
trouwensvolle een oogenblik doet gevoelen,
hoe zijn kracht, zijn vreugde, zijn moed af
hankelijk zijn van wat dc grootc onbekende,
de nieuwe tijdkring, zal brengen.
„Een droevig jaar!" zegt de een bij ren
terugblik op liet Oude. „Een gezegend jaar!'1
wellicht een ander. Maar, teleurgesteld of
bevredigd, vraagt toch ieder van het nieuwe,
dat komt, minder zorgen, meer vreugde.
Vooruit wil hij zien, vergetend wat .achrot»
is, met open. blijde oogen of „liet gelukkige*
gouden doel", dat hij najaagt, niet kan w or
den gegrepen.
Zelf heeft hij hot voor een deel in handen,-
gelukkig to zijn hij moet hot willen zijn*
Ik licb eens in een vr.cugdClooze wijk 'van
Londen op een muur met .reuzenletters tie
woorden gelezenKeep cheerful, dn
your best, leave thé re s t to God:'
wees opgewekt, doe uw best en laat Gód
verder zorgen. Midden tusschen bot: ged ■-
ver der vrachtkarren, tusschen hot gcklctn t*
dor paardenhoeven, tusschcn het bonkén<1
dreunend, snerpend ïumoer der wereldstad
in haar forsélie, matcrieclc krachtsinspan
ning, stond daar die raad om het leven mè€
een blij oog te aanschouwen, tc doen wat do
hand vindt Ie doen en het verder over l-o
laten aan hoogor bestel. Dat'is een rand.
een wenk voor den Oudejaarsavond, die het
voorportaal is van Veen nieuwen tijdkring i
moed hebben, werkën. vertrou
wen. Het is een variant: op het oude, be
kende Fats cc que d< o i s a d v i e n it o
q u póu r r a doen; wat er te doen is,
cr kome wat wil. Het is een grootc lovras-
regel vol gezonde philosophic. Men spijkoro
dien aan de deur, door welke dc dagen van
het jaar 1933 tot ons zullen komen. Hij' zal
zijn uitwerking niet missen. A. J. B. B. -
Dawn, Rowland Lee, Robert Milton cn Cyril
Gardner, zich in Londen zeer tevreden voe
len.
Ilct antagonisme jegens de Amerikaan-
scho filmindustrie begint in Engeland
ecnigszins te luwen, misschien wél omdat,
dc Amcrikaansche ondernemingen, di® hun
films in. Engeland willen vertoonen, voor
VlYt pCt. Engelsche films moeten produ-
ceeren. In verband daarmeo is reeds Q-ni
overeenkomst gesloten tusschen Herbuit
Wilcox cn United Artists; Fox staat op het
punt om een combinatie te vormen, evenals
Gaumont, die zich reeds met dc Ufa heeft
geassocieerd.
Gaumont slaat onder leiding van Michael
Balcon, een tengere jongen met heldere
oogen, dio weloens de living Thalbcrg van
Engeland is genoemd. Onder zijn energieke
leiding zijn „Michael and Mary" i
„Sunshine Susie" geproduceerd, twee- au
de beste Engelsclie films, die er tot dus
verre zijn geproduceerd. Bij mijn laatst®
bezoek aan Londen heb ik zijn studio's be
zocht; boven in liet gebouw worden do
scènes, die in de buitenlucht spelen, Opge
nomen, waarbij een speciale installatie do
Londcnsche mist oplost. Zonder dat zouden
deze scènes in het wisselvallige Engelsche
klimaat met zijn vele donkere cn regenach
tige dagen in het gehceL niet aan dc beurt
kunnen komen.
Michael Balcon heeft ook een zeer origi
neel systeem om nieuwe talenten tc ontdok
ken. Elke maand neemt liij een veertigtal
jongelui aan, die zich voor de film interes-
seeren. Zij worden op de hoogte gebracht
van alles, wat er bij het vervaardigen van
een film te pas komt en krijgen tenslotte
een afgewerkte film te analysoeren en criti-
seei'cn. Degene, die dit het beste doet, krijgt
een vaste betrekking, doch tijdens don leer
tijd krijgen ze alle veertig betaling.
Wanneer men bedenkt, dat Herbert Wil
cox vijf jaar geleden praktisch den ecnigo
vertegenwoordiger van dc Engelsche film
industrie was, is het niet zoo venvonder-
lijk, dat zij zich nog niet ten volle heeft
kunnen ontwikkelen. Toch is zij reeds sterk
vooruitgegaan; de technische installaties
zijn volkomen up to date cn dc décors soms
zeer fraai. Men beschikt er echter niet oyer
de middelen, om oen „sterrensysteem" in'tó
voeren; als men dit deed, zou do Amcri
kaansche films ernstige concurrentie kun
nen worden aangedaan, althans voor waf
betreft het Engelsche Rijk zelf. In het overi
ge gedeelte der wereld zullen de Ameri-
kaansche opvattingen, betreffende succes
films en vrouwelijk schoon, over liet alge
meen meer worden gewaardeerd dan de
specifick-Éngelsche cn dit zal de Engelsche
film op dc wereldmarkt altijd een handicap
geven.
