^oi\dagsbla
■Aniersfoorlsch Dagblad
WITTE WERELD IN AMERIKA
VERLICHTING
Fa.G.A. BEENHAKKER
EEN WAARHEIDSMUSEUM
EEN SNEEUWBUI DIE
GELD KOST
Goede
van Uw auto is 's winters
noodzakelijk.
Alle schijnwerpers,
bumperlampen,
gloeilampen
uit voorraad leverbaar.
St. Jorissenstraat4 - Tel. 1667
Va ri hei
AX
GEEFT GESCHENKEN VAN
BLIJVENDE WAARDE
PERZISCHE KLEEDJES
PERZISCHE KUSSENS
DELFTSCH AARDEWERK
KLEIN-MEUBELEN
aACHTERBERGH
MEUBILEERINGEN
WESTSINGEL
FILMRUBRIEK
Kurt Vespermann houdt een praatje
In zijn stemmingsvol ingericht huis in
Grunewalcl zit Curt Vespermann met mij
hij den haard, die in de nevelige scheme
ring van den herfstmiddag warm oplicht,
terwijl de zorgende cchtgenoote en collega,
Lia EibenschutzVespermann, een kopje
niocca presenteert, dat niet te overtref
fen is.
Ziet "u, het was lang niet zoo een
voudig, alhoewel absoluut naar den cisch
van den tijd, om eens monteur te zijn. De
stap van eigenaar-bestuurder naar mon
teur is in deze periode van omwenteling
niet groot en ongewoon. Ik voelde mij dan
ook al heel gauw thuis in dit nieuwe be
roep, toen de Majestic mij engageerde voor
haar nieuwste sportfilm van de Ufa
„Kampf". Von Brauchitsch speelt liet groo-
te benzinekanon, dat hij ook in werkelijk
heid is en het is heel eigenaardig: deze
sportieve meesters van den motor bewegen
zich met zulk een koudbloedige vanzelf
sprekendheid voor de lens van de filmca
mera en voor den microphoon, alsof zij hun
leven lang niet anders hadden gedaan, ter
wijl wij, oude film-professionals, de zaak
veel dramatischer opnemen. Tenslotte is
'dat geen wonder; wie als Ingewijde alle la
gen en listen van de film kent, gaat on
danks al zijn vaktechniek met een heel
ander gevoel in het kruisvuur van appara
ten en jupiterlampen. Men weet immers:
„irgendwo, irgendwic, irgendwann" en
meestal juist dan... wanneer men het
't minst verwacht, komt er panne. En zoo
is het eigenlijk ook bij het autorennen. Nu,
ik moest als monteur, ondanks alle rou
tine als eigenaar-bestuurder, nog van alles
bijleeron. En zoo wisselde men op collegiale
wijze zijn technische en speciale kennis uit
ten voordeele van de film. Doch zooals ge
zegd: vaak waren er toch verrassingen,
zooals in 't begin al dadelijk bijvoorbeeld.
Toen ik eens zelf achter den „Volant"
.van Brauchitsch' wagen zat, duwde ik,
zooals ik dat bij mijn eigen karretje ge
wend ben, de koppeling door en beyond
mij het volgende oogenblik met een aan-
vangssnclheid van ongeveer GO kilometer
huiten het bereik van lens en microphoon.
Ik verdween eenvoudig spoorloos aan den
horizon cn citeerde tusschen een vloek en
een schietgebed in: Und Ross und Reitcr
sah man niemals wieder. Ik geloof echter,
dat collega Brauchitsch meer in angst
heeft gezeten voor zijn wagen dan ik voor
mijn leven. Zooals gezegd, ik bon in
„Kampfmonteur, zooiets als benzine-,
banden- cn reservedeelen-schildknaap van
mijn ridder en eigenaar-bestuurder en
vond in mijn collega Lorenz een confrater.
In het gewone leven kunnen wij goed met
elkaar opschieten, maar het 'draaiboek wil
de anders en verlangde, dat wij elkaar bij
onzen gemeenschappelijken arbeid in de
tent voor de reservedeelen dwars zaten en
plaagden, waarbij mijn meisje, dat ik, ge
heel in tegenspraak met mijn in parti
culiere leven' zeer strenge opvattingen,
lang niet mooi behandelde, meestal het on
derwerp van de ruzie was. Nu, bij zoo'n
geharrewar v.il ik op een stapel groote
ballonbanden en zak daarin naar beneden
door mijn aangeboren slankheid, zoodat al
leen nog maar mijn handen cn voeten er
uitsteken. Onze regisseur vond dat gewel
dig „echt" en liet zich zelfs verleiden tot
een voorbarige loftuiting. Tenslotte be
merkte hij toch echter aan mijn kramp
achtige pogingen om mij uit mijn beklem
ming te bevrijden cn aan mijn s.o.s.-sci-
ncn, dat het geen grapje was, maar werke
lijkheid cn hij liet boos de opname stop
zetten. Onze film heet „Kampf", heel ge
woon „Ivampf", maar niet „Kampf" met
banden. „Dat kost mij een paar honderd
meter film, tot je er uit bent", verklaarde
hij. Nu wilde het ongeluk ook nog, dat het
sein voor de pauze weerklonk, bij welk toe
ken wij ons in onze auto's plegen te stor
ten en het bewijs leveren, dat de mensch
het begrip „afstand" beheerscht. door in
den kortst mogelijken tijd naar de cantine
1e rijden. En wat denkt u nu, dat mijn
menschlievende collega's deden? In plaats
van mij te bevrijden, rolden zij mij in het
bandenomhulsel naar den dichtsbijzijndcn
boom cn zetten mij ter bekroning van hun
goedheid ook nog op mijn hoofd, waarna
zij mij hartelijk „smakelijk eten" toe-
wcnsc'nten cn verdwenen. Eerst een echte
collega-monteur, die dien kant uitkwam
erbarmde zich over mij en bevrijdde mij
uit mijn benarde positie. Aardige men-
schen, alleraardigste menschen, zou mijn
groote collega Pallenberg zeggen. Doch het
rondje, dat zij mij reeds hadden aange
smeerd, cn al verteerd omdat ik als laatste
aan tafel kwam, moesten zij, volgens de
sportgewoonte, dat ieder, die niet bij den
start tegenwoordig is, uitvalt, zelf betalen.
Doch de banden hebben later wraak ge
nomen.
Dat kwam zoo: Midden in een opname
op den Nürnbergring overviel ons een tor
nado, die heelemaal niet in 't regieboek
stond. Alles cn iedereen holt weg, probeert
een onderkomen te vinden, vlucht; ik als
monteur natuurlijk in mijn bandenberg
plaats. Doch het dak werd er reeds door
den sterken wind afgeslagen. Daar ik niet
zeer geroutineerd ben in 't vliegen cn daar
voor trouwens niet geëngageerd, zocht ik
mijn toevlucht ditmaal in den stapel ballon
banden en dekte mij toe met een linnen
kap. Ditmaal lachte ik het laatst, want ter
wijl do anderen overal heen gestoven wa
ren en weer tezamengebracht door de wolk
breuk, die er op volgde, kroop ik als een
kuikentje uit zijn ei uit mijn banden
schuilplaats."
De beminnelijke vrouw des huizes presen
teerde mij juist in een stilte gedurende het
gesprek een stuk taart toen de vriendelijke
verteller verklaarde:
„Ja taart, dat is ook een heel bijzon
der hoofdstuk van mijn montcursarbcid in
„Kampf". Ik zei u al, dat ik daar een meis
je had, tegenover hetwelk ik mij naar den
eisch van den schrijver heel gemeen moest
gedragen, en wel zoo, dat ik mij, met be
hulp van een bijzonder flatteus sport-cos-
tuum voor den grootcn eigenaar-bestuurder,
dien Brauschitsch speelde, uitgaf, ja zelfs,
verworpen schepsel als ik 1111 eenmaal was,
zijn naam onder mijn minnebrieven zette.
Nu bakte Mama Höfliclv telkens als ik op
bezoek kwam, een meer dan levensgroote
tulband* waarvan ik mo.c,st eten op een ma
nier die heelemaal niet met mijn deftigheid
overeenkwam. Ik haat echter alles wat
eten is in de film en op het tooneel. Men
kan daarbij allerlei ongemakken hebben,
zich verslikken enzoovoort.
Bij de film heeft men echter het twijfel
achtig genoegen, als de opname herhaald
moet worden, ook met het eten opnieuw te
moeten beginnen, wat het genot niet zeer
verhoogt. Zoo ging het ook met Mama Hof-
lich's reusachtige tulband, waarvan men er
een heele massa had laten aanrukken voor
evcntueele herhalingen. Ik weet niet, of de
„Tonmeistcr" boos op niij was of dat ik
nier. luid cn melodieus genoeg heb gekauwd.
In ieder geval werd er voor de vierde maal
gecommandeerd: over die scène! De derde
tulband hing mij al lang de keel uit.
Nu wilde het ongeluk ook .nog, dat de vier
de. reserve-tulband reeds urenlang onder do
verzengende stralen van een reusachtige
jupiterlamp had gestaan.
Toen ik dan ook argeloos, na een zware
overwinning op mij zelf cn vol doodsver
achting, toehapte, beet ik op graniet. Er
moest een vijfde tulband worden gebracht.
Eén ding weet ik echter zeker: als ik op
de film weer tulband moet eten, dan eisch
ik een tulbandeter-plaalsvervanger of ik
neem geen enkele verantwoordelijkheid op
mij
Door de schemerige kamer rinkelde de
telefoon. „Ja, ik kom direct. Ik ben er over
tien minuten." Curt Vespermann belde af,
hij had zijn tijd verpraat cn haastte zich
naar de repetitie. Eenige minuten later zat
hij als eigenaar-bestuurder achter ^ict stuur
van zijn wagen „Tot weerziens!" riep ik
hem toe. „Bij de première van do nieuwe
auto-sportfilm „Kampf."
Liegen wordt onmogelijk
Sedert 1903 neemt de wetenschap, bij ge
boortehulp, soms haar toevlucht tot een
bedwelmende slaap, waarbij eerst morphi
ne, later scopolamine gebruikt werd. Sedert
korten tijd tracht men in Amerika die me
thode,. die van Duitschen oorsprong is, toe
te passen op verdachten, van wie men bij
zonderheden over gepleegde wandaden
wcnscht te vernemen.
IToe men daartoe gekomen is verdient wel
eens te worden verteld.
Dr. Robert E. House, van Ferris, (Texas)
had, als accoucheur, kunnen vaststellen,
dat in slaap gebrachte patiënten toch den
zin van do tot hen gerichte vragen bïgre-
pen en er vrijmoedig en volledig antwoord
op gaven. Eens, dat men een pasgeboren
wicht wilde wegen cn de echtgenoot de
weegschaal niet kon vinden, riep de vrouw,
in haar slaap, waar zij die had neergezet.
Dat bracht hem tot verder onderzoek en
herhaalde proefnemingen en hij kwam tot
het besluit, dat gedurende do bedwelming
met scopolamine do hersenssfïer die het
den menschen mogelijk maakt schoone
maar onware geschiedenissen te „dichten",
lot werkeloosheid wordt gebracht, terwijl
de gedeelten, waarmede de herinnering in
verband staat, naar waarheid worden be
antwoord. Daarbij komt nog, dat do aar
zeling in cn storingen die bij een niet be
dwelmde altijd gericd zijn om hot spre
ken der waarheid to beletten, volstrekt uit
geschakeld zijn. Op die wijze wordt het lie
gen moeilijk, om niet to zeggen, onmoge
lijk, terwijl do waarheid spontaan en zon
der stoornis tot uiting komt.
Om de toelichting tot dr. House's besluit
to vergemakkelijken, boden verschillende
medewerkers van het laboratorium voor
de wetenschappelijke verklaring van mis
daden in de hoogcschool te Chicago zich
bereidwillig aan. Zij schreven een reeks
vragen op, waarop zij alleen konden ant
woorden, zooals b.v.: Wat is de tweede
voornaam van mijn moeder? In welke stad
is mijn vader geboren? en dergelijk3 en slo
ten het antwoord daarop in een verzegel
den briefomslag. Toen namen zij zich ern
stig voor, op alle vragen een onjuist ant
woord te geven. In den bedwelmenden
slaap gaven zij dan, met zulk een voorne
men, antwoorden, die men opschreef en,
nadat do nawerking der scopolamine zich
niet meer deed voelen, met de antwoorden
uit de envelop vergeleek. Welnu, in geen
g3val slaagden de proefpersonen er in
de voorgenomen leugens te vertellen; zo
gaven do juiste antwoorden die zij neerge
schreven hadden. Een enkelen keer kwam
dit niet uit. Achter de vraag of hij al moei
lijkheden had ondervonden bij het nieuwe
reglement op het rijverkeer, had een me
dewerker neen geschreven, maar in de be-
dwelmingsslaap had hij een langs historie
opgedischt van een geldboete die hij had op-
geloopen. Toen hij tot bezinning was ge
komen en hem op die tegenstrijdigheid ge
wezen werd, stond hij eerst verbluft, maar
daarna begon hij te lachen en bekende hij
dat hij in derdaad, jaren gsleden, in Virginia
in overtreding was geweest, doch dat hij bet
feit en de betaling van de boete daarvoor
glad vergeten was.
Na het bovenstaande begrijpt men ge
makkelijk, dat inspuitingen met scopolami
ne op voorloopig gevangen gehouden ver
dachten tot denzelfden uitslag leiden: zon
der te weten of te willen, bekennen de schul
digen of deelen bijzonderheden mede, waar
door het, nadat de werking van de scopola
mine geëindigd is, mogelijk wordt hen in het
nauw te brengen en -3en rechtsgeldige be
kentenis te doen afleggen.
[AMERIKAANSCHE NOTITIES
New York geeft er anderhalf millioen
dollar voor uit
Intellectueele sneeuw
scheppers
(Van onzen eigen correspondent.!
Dezer dagen las ik in een krant uit ons
Indische Batavia (er bestaat n.l. ook een
Batavia in den staat New-York, precies
als een Amsterdam, Rotterdam, Syracuse,
Rome enz. enz.) van een sollicitant om ge
meentelijke werkverschaffing, die uitdruk
kelijk verzocht, niet als ingenieur inge
schreven te worden, maar alleen als bezit
ter van het einddiploma II.B.S. Want, re
deneerde hij, als ingenieur heb ik heele
maal geen kans om werk te krijgen, om
dat ik alles wil aanpakken en do men
schen dat van een ingenieur óf niet geloo-
ven willen óf hem te deftig vinden dus
dan maar: diploma 5-jarige II.B.S. Het ge-
val is teekenend voor verschil in mentali
teit, de Amerikaanschc en de onze. Want
ik geloof niet, dat er een Iiollandsche win
kelier te vinden is of een aannemer, die
willens cn wetens een ingenieur of een
meester in de rechten een baantje als loop
jongen of opperman zou geven, wanneer
die er met aandrang om vroeg. En even
min weet ik of ingenieurs, juristen, theolo
gen, medici en wie meer in ons land door
den druk der tijden geen geld verdienen,
zouden doen als hun collega's in Amerika
tiisneeuw scheppen.
Nu viel er de vorige week een fermo
laag sneeuw, iets waarnaar heel het land
verlangend had uitgekeken. De jeugd om
rnet de slee van tc genieten, de ouderen om
een Witte Kerstmis tc hebben cn de dui
zenden, neen. tienduizenden werkloozcn
om het verkeer weer te laten doorgaan d or
de sneeuw op te ruimen. Zooals het met
allts in Amerika gaat, legt een sneeuwbui
het heele verkeer aan banden en wordt de
sneeuw met vrachtwagens vol opgeschept
e.-i weggereden. Daar zijn niet een paar
hónderd maar duizenden mannen voor
noociig en de jongste sneeuwbui heeft de
stad precies anderhalf millioen dollar aan
benzine en arbeidsloon gekost! Men be
hoefde niet ver tc gaan orn de sneeuwrui
roers aan het werk te zien: in de binnen
stad weren zc even hard aan den gang ais
111 de buitenwijken en liet gehalte maakte
niet het minste verschil. Sneeuw scheppen
is zelfs in de jaren van voorspoed een soort
uitlaatklep geweest voor werkloosheid.
v Toen ik hier jaren geleden voor het eerst
een winter meemaakte, stond ik als bui
tenlander verstomd over het soort lieden,
dat daar met schoppen cn groote schuivers
bezig was de sneeuw op groote bergen te
stapelen of op auto's tc scheppen. Daar
waren jongelui bij cn oudere mannen, die
door hun kleeding en hun manier van op
treden volstrekt niet den indruk maakten
700 aan lager wal te zijn geraakt, dat zij
nu de straten moesten opruimen om een
dagloon te verdienen. In later jaren werd
die handenarbeid veel verminderd door al
lerlei vernuftige machines, die de bergen
sneeuw door een soort jacobsladder op de
vrachtwagens stortten. Maar de sneeuw
buien bievcn ouderwetsch en lievig en het
verkeer was 'in intensiviteit toegenomen,
zoodat de opruiming nog vlugger dan vroe
ger moest plaats hebben en toch nog dui
zenden mannen als arbeiders werden aan
genomen. Maar geen van de vorige winters
heb ik zulke hceren mannen als u en ik
aan liet, werk gezien als ditmaal. Zij kon
den zoo naar hun kantoor, hun spreekka
mer wandelen, wanneer ze het blikken
nummertje van hun revers afnamen en
hun schop neerwierpen, liet had niet het
minste verschil gemaakt, wanneer ik zelf
een schop had gegrepen en had meege
daan, behalve dat ik een nummertje miste,
cn ik kan mijn lezers de verzekering ge
ven, dat ik er behoorlijk in elk opzicht
uitzie, ook al ging de malaise evenmin
mijn deur voorbij. Het valt mij eenigszins
moeilijk, hetzelfde tafereel in ons land voor
te stellen. Ik kan liet mis hebben, maar ik
zou zoo denken, dat ccn werklooze inge
nieur of een cliëntloozc advocaat er mis
schien toe komen zou om zich als sneeuw
schepper op te geven in de. plaats van zijn
inwoning, maar denkelijk zou hij zich dan
in een oude trui cn dito pet hebben uitge-
doscht om zijn persoonlijkheid te maskecren
of nog liever onherkenbaar tc maken. Dat is
zelfs begrijpelijk! Wanneer men gewend is,
de halve stad of het halve dorp bij naam
en de rest van uiterlijk te kennen, dan is
het niet zoo gemakkelijk om ongemerkt op
den openbaren w eg tc verschijnen in een
weinig glorieuze hoedanigheid van sneeuw
schepper. En al weet ik heel goed, dat men
bij ons ook iedoren arbeid eervol vindt en
niet neerziet op een boezeroen vol kalk of
aarde, toch bestaat er een niet verder te
definieeren grens van „wat je niet doen
kunt". En dat is nu precies, wat in Amerika
ontbreekt. Daar kan iedereen alles doen
wat hem invalt, zonder dat hij over de tong
gaat, omdat hij in de massa opgaat, en
wanneer zijn buurman hem aan d- sneeuw-
ruimerij bezig zou zien, dan zou die er
nóg geen aanstoot aan nemen. De afschei
dingen tusschen patroon cn jongsten be
diende bestaan feitelijk, alleen uit de groo-
tere salarieering met alle gevolgen van
dien, maar men is er 'nier veel meer van
overtuigd dan bij ons, dat het jongmaatje in
zijn sfeer even onrnisóaor is (is hij het niet,
waarom hem dan in dienst te nemen?) als
de chef zelf en dat het werk van bezoekers
te woord staan of het schakelbord van de
telefoon tc bedienen cVen degelijk en ach
tenswaardig werk is als de financiecle' po
litiek van de heele firma, tc voeren.
Niet zoo lang geleden zag liet hoofd van
een groote en sinds jaren bestaande druk
kerij, dat de malaise hem eindelijk tegen
den muur had gedrukt cn hem alleen de
keus overschoot om van een klein inkomen-
tje zijn ouden dag verder te. slijten of op
nieuw te beginnen op veel kleiner schaal
en met alle daaraan verbonden opofferin
gen en moeilijkheden. 1-Iij verliet zijn mooie
apartement ergens in een duur stadsdeel,
riep zijn dochter terug van haar jonge
dameskostschool, schafte de auto, het per
soneel cn zijn mooie ameublement af en
ging in een zeer eenvoudige straat met zijn
gezin op een paar kleine kamers wonen.
Ilij reorganiseerde zijn zaak, behield zoo
veel mogelijk werkkrachten aan den arbeid,
maar bracht een socialisatie tot stand in
dien zin, dat hij in overleg met het heele
personeel een salarisverlaging besprak en
bewerkte en lioc zij in de toekomst de zaak
op haar best en voordeeligst konden beboe
ren. Tot zoover is dit verhaal niet veel bij
zonders in deze abnormale tijden, maar ik
liet na, ccn paar zeer inarquante bijzonder
heden tc vertellen. I11 de eerste plaats was
de man niet een gegoede drukker, maar hij
was buiten quaestio een millionnair geweest.
Daarbij was hij geen man van middelbaren
leeftijd, maar al een heel eind in de zestig,
ecu ouderdom, waarop liet van voren af
aan beginnen nu niet zoo heel gemakkelijk
valt, lichamelijk noch geestelijk. Ik ver
moed, dat een dergelijk geval zich best bij
ons zou kunnen voordoen, zonder dat er
ook maar de minste publiciteit aan ge
geven zou worden, zooals hier wèl gebeurt.
Niets als iets uitzonderlijks zulke geval
len komen veel voor cn de Amerikaanschc
kranteninhoud is rneer een aaneenschake
ling van dergelijk nieuws, dat met naam
en toenaam, adres cn foto onder de stads-
berichten tc vinden is, wat niet eens druk
gelezen wordt of veel indruk maaiit en
zelfs in normale tijden zoo onmogelijk niet
was. Er bestaat een onmiskenbaar verschil
in de Amerikaanschc cn niet-Amerikaan-
sche opvatting van den kost te verdienen
door te werken. Nu, door den nood der
tijden, is het „van alles aanpakken" er bui
ten Amerika meer ingekomen, maar we be
hoeven nog niet zoo heel lang terug té gaan
111 ons eigen land om ons te herinneren,
dat zulke vlotte lieden met een soort min
achting als een Jan Ongeluk bekeken wer
den.
Jaren geleden, toen ik nog in het Westen
woonde, kwam er een jonge landgenoot bij
mij in de buurt, die in deze Nieuwe Wereld
wilde aanpakken. Ik verraad hem niet,
door tc vertellen, dat hij uit een kleine Cel-
dersebe stad kwain, dat hij gestudeerd had
en reserve-officier bij de infanterie .vas.
Maar in de stad, waar hij neergestreken
was, had dat allemaal niets te beduiden en
hij kwam al heel gauw dit was ten tijde
van president Harding aan het werk bij
een aannemer, die hern als machinist van
een kolossale cementmolen voor het aan
leggen van nieuwe wegen in dienst nam.
In die hoedanigheid verdiende hij dade.ijk
zooveel, dat hij er op had kunnen trouwc-n,
indien hij zoo gauw de ware Josefina ont
moet had en waarvan hij het als jonggezel
prachtig doen kon. Maar hij zat in een
overall en handschoenen met groote kap
pen van onderen tot boven met cement be
spat op dien molen en werd daar door een
onverlaatgekiekt. En diezelfde on
verlaat heeft, in overleg met andere land-
genooten, den armen jongen een tijdje in
doodsangst gelaten door de bewering, de
foto naar huis in Holland te hebben ge
stuurd, want daar zouden kreten van te
leurstelling en verontwaardiging zijn opge
gaan Stel je voor, op een cementmolen
zitten als reserve-luitenant
Ik ken een jong meisje, dat qua ervaring
on kundigheid alleen maar geschikt is, de
privé-sccretaresse te zijn van een groóte-
bank-president of zoo iemand. Toch slaat
zij zich al maanden door het leven als
kellnerin in een restaurant, een broodwin
ning, die in Amerika evenals winkeljuf
frouw, liftbediende c.d., van een heel an
der gehalte is door de ruimere salarieering
dan bij ons in Europa. Verbergt ze dat feit?
Integendeel, ze gaat er prat op, iets gevon
den te hebben, en sommige vriendinnen be
nijden haar zelfs, omdat, zij niets, d.vv.z.
geen werk van welk soort ook, kunnen
vinden. Een tijaje geleden kreeg ik een
landgenoot op bezoek, pas overgekomen
voor zaken, die met een gezicht, waarop de
diepste verontwaardiging op te lezen stond,
vertelde van een vriend van hem, die eigen
lijk clcctrotcchnisch ingenieur uit Delft
was, maar een baantje als chauffeur Lod
moeten aannemen cn of dat nou geen
schande was
Het is misschien maar een schrale troost,
die ik kan geven uit dit land, waar up's
and dwn's, verandering van werk en illu
sies, ook in gewone tijden aan de orde van
den dag zijn elke arbeid, desnoods sneeuw
scheppen, is beter dan zich laten onderhon
den op kosten van het algemeen, en de
ander, die er zijn neus voor ophaalt, is zijn
tijd ten achter en een Kleme Ziet
