voor het
FUL-VUE
G.VAN DUIN
EEN OUDEJAARS-GESCHENK
HULSKO
NIEUWJAARSDAG
met de makkelijke pas
vorm, ook in goedkoo-
pere prijzen.
Juwelier Opticien
Utrechtschestraat 23
Levering van Fondsbrillen.
kind
o o a&A.
Hulsko heeft
slechts één kwa
liteit: Hulsko's
5c in koffie, een heerlijke»
geurige, betere koffie I Voor
een zeer lagen prijs: 25 cent
per half pond. In gepaten
teerde luchtdichte verpak
king. Vraagt Uw winkelier!
De koffie waar PIT in zit!
..Zeg. Jan, ben jij gisteren nog naar het
stadhuis geweest om naar dien man te
kijken?" vroeg vsttlér, toen hij op Oude
jaarsdag uit liet kantoor kwam.
„U heeft me voor den mal gehouden. Ik
heb dien wonderman heel niet gezien," zei
Jan een beetje bóts*1
„Wat was dat voor een bijzondere man,
raps?" wou tffMTOV
„Ken man, die. wei zooveel oqgen in het
hoofd had. als er Jagen in 't jaar waren.'
legde Jan uit: ..Hoc'lóat stónd ie er, lJaps?"
„Wanneer hen -jcj gaan kijken?"
..Om twaalf uui.ï"
..\u, dan moest lraj er w ezen
..Ik zag alleen rnuar de portier met die
mooie uniform aan?
i.Xu, die was *t."
„IIü!" deed Jantongeloovig. „Die had
maar twee oogen.'
n hoeveel dagen! waren ér gisteren nog
•>T-
In 't jaar 1
Jan rekende: Ouilejaar
dag en gisteren er bi
„0-o-oh!" zei Jan
„Ja, jongetje, je I
't was niet eens 1
Ste zus
„Begreep jij 'i
dagend.
„Ja, hoor! Vader
geleden ook eens op
stadhuis gestuurd i>i g
zien.
.Maar nu wat aTndc
midden. „Mam, u b.
len?"
..Natuurlijk. De bloc
Jullie moeten straks
„Ik mag de sucade
liep Jan.
„Best. Dan künrien
tjes van de rozijnen
liet was elk jaar w
Oudejaarsmiddag het
bollen werd gemaakt,
dat! Zwaar klotste de
was de laatste
dat was samen twee.
icgrij pend*.
K bt je laten foppen en
ril," riep Nel, de oud-
vroeg Jan uit-
i' ©ft mij een paar jaar
30 December naar 't
dien man te gaan
bracht Bie in het
toch zeker olicbol-
m lieb ik al in huis.
en de rest halen."
snijden, hè Mam?"
Nel en Rie de sieel-
zpeken."
er een feest, als op
eslag voor dc olie?
Wat een werk was
grootc potlepel in
het beslag om de klontjes er uit te slaan,
want zóo stijf moest Bet deeg wezen, dat de
lepel er in overeind lllccf staan, vertelde
ïnocdcr altijd.
„Oudejaarsavond is
dc Rie hardop.„lau
tóch wel fijn," peins-
ilaar bed, een spel-
tje doen en veel oliebollen eten.
Daar werd geheld. Nel ging open doen.
EvQIJ later kwam ze terug en zei:
daar is bei buurjongetje van
Kil of u dadelijk bij tante wilt
Even
schrok een beetje, stond op en
/.iri/ga ik eerst mair."
Vier liet haar uit. En
te
de meisjes
,ten afnemen en aiwasschen.
verliep een uurtje, maar moeder
inï"nog niet terug.
."loeder moet noodig aan het beslag voor
-Sf oliebollen beginnen," merkte Rie op.
al ik vast rozijnen, 4sucade en olie
Sralen?"
.AV aclit maar lot moeder terug is," be
sliste vader.
Maar moeder kwam niet.
„Jakkes," mopperde Jan, „er komt vast
niets van het bakken!"
„Weet je wat," stelde vader vöoi'. „Wc
gaan een eindje om on loopen meteen even
Jangs tante Ans huis."
Dat was een goede* inval. En weldra was
het drietal met vader opderweg; Maar..;.,
moeder kon bij tante An yoorlpopig niot
gemist worden.
„Wat moet ze er toch'doen?" vroeg Ric
Xvat kwaad;
„Helpen," zei vader.
„Nu maar, en onze oliebollen dan?"
%röinde Jan'.
..Helpen gaat vööi; oliebollen bakken,"
vond vader.
\N ut terneergeslagen kwam liet troepje
thuis.:
Verbeeld je eens. dat moeder den heclcn
avond daar bleef! Dan zou er van hun gc-
zclligcn Oudejaarsavond niets komen!
't Werd half zes en nog was moeder niet
terug. Voor dc tlcrdo maal aten ze. brood.
„Vader," riep Nel op eens. „kunt 'geen
oliebollen bakken?"
Jan en Ric lachten de groote zus uit om
die vraag.
„Neen," zei vader, ,,dat kan ik niet.
..Maar ik kan wél wafels bakken: Nieuw
jaarskoeken."
„Doe dat dan, Paps riep Nel blij.
„Daar moet jc toch een wafelijzer voor
hebben," bedacht Rie.
„Dat hebben we. liet moet ergens op zol
der liggen," zei vader.
„Ik weet t, geloof ik, riep Jon. „Is 't
net zoo iets als een tang en dan vierkant
van onderen T'
„luist. Jan, wij gaan samen t ijzer zoe
ken."
Dc zaklantaren ging mee naar boven en
vlug ruimden de meisjes de tafel af.
Vader en Jan hadden het ding weldra ge
vonden. Met nog moer zaken was het ijzer
's zomers na het overlijden van grootmoe
der uit Losser opgestuurd. Het zat goed
in liet vet.
,,'t Kookhoek, Nel!" riep vader, die schik
kreeg in het geval.
liet recept werd opgezocht. De meisjes
moesten de verschillende ingrediënten bij
elkaar zoeken en op den brieven weger
werd alles afgemeten.
Met zorg werd t deeg gemaakt, het. ijzer
op liet gas gewarmd, met boter besmeerd
en weldra ging liet beslag er in. De koek
werd eerst aan den eenen, toen aan den
anderen kant gebakken.
Prachtig kwam ie er uu en dadelijk
moest het kunststuk bekeken worden.
H B A r
t t v
„Kijk. dat zijn dc namen van rn'n vader
en m'n moeder met Gen kruis, een anker
en een hart er onder: geloof, hoop en lief
de. Zoo n wafelijzer was meestal een huwe
lijkscadeau. En elk jaar werden er de
Nieuw jaarskoeken in gebakken," zei Vader.
„En wat staat er aan den anderen kant?"'
vroeg Jan.
Vader keerde dc wafel om.
„Wees blij!" las Ric. „Nou, maar ik kan
niet blij zijn, als marii op Oudejaarsavond
niet thuis is cn wc geen oliebollen eten."
„We eten nu tóch Nieuwjaarskoeken,
mopperpot," lachte vader en deelde de
wafel in stukken om 'n te laten proeven.
„Fijn! Heerlijk!" riepen Nel cn Jan.
Ja, dat moest Rie ook toegeven.
„Ik hen blij, dat u dit bedacht hebt,
paps," vond Nel.
Maar het bakken niet het ijzer ging niet
zoo vlug als liet oliebollen bakken. Toch
schoot dc tijd gauw op. Want vader ver
telde allerlei leuke dingen uit zijn jeugd
op liet -Twentsche platteland. En ten slotte
kwam hij op andere Nieuwjaarsgebruiken.
„Ik wou maar, dat 't hier net als in
Frankrijk was: daar geven ze elkaar
cadeaux op Nieuwjaarsdag," vcrtcldo Nel.
„Ik niet,' zei vader: eerst cadeautjes
met Sint-Ni col aas. dan met Kerstmis wat,
neen, hoor: alsjeblieft geen Nieuwjaarsge
schenken erbij."
Meteen werd er gebeld, 'i Was moeder.
„En? vroeg vader, toen moeder door
haar Gobblers naar binnen geleid werd.
,.'t Is een snoeperig meisje."
„Wal?! lleeft tajilo An een kindje ge
kregen?" juichten dc kinderen.
„Ja. 't Heet Ellie, En bier zijn beschuiten
niet muisjes In jplaats van oliebollen."
Vol trots zette vader do schaal met
Nieuwjaarskoeken naast die met dë be
schuitjes en vertelde, hoe ze op de gedach
'te waren gekomen om hgt wafelijzer voor
id en dug te halen. Moedor-moesL vaders lek-
'kernij dadelijk keuren. Ze had er niets
dan lof voor.
Nel bracht de tlicc binnen, waarhij de be
schuiten, waarop kleine Ellie trakteerde,
werden rondgedeeld.
„Nu hebben wc toch een Nieuwjaarsge
schenk, cn dal is Ellie." bedacht Nel op
eens.
„Een O u d e j a a r s-geschenk," verbeter
de vader.
Moeder moest van alles van 't kleine
nichtje vertellen. Rie cn Nel spraken af,
dat zij wel met de baby zouden gaan rij
den, als 't mooi weer werd. En Jan beloofde
't kleintje allerlei dingen uit z'n speel
goedkast.
Toen verklapte moeder, dat ze den vol
genden dag Ellie even .mochten komen
kijken. Wat dat een vreugde gaf!
Er werd nog een spelletje gedaan en de
wafels werden geen Nieuwjaarskoeken.
Want vóór het Nieuwe Jaar waren ze op:
het waren OuÖejaarskoeken.
Veel te laat ging 't drietal naar bed e.n
droomde van veel prettigs, dal t Nieuwe
Jaar hun brengen zou»
T II BRINKGRKVi; KNTROP.
(Nadruk verboden).
door
C. E. DE LILLE HOGERWAARD
In November eti December had het lieele-
raaal niet „gewinterd." Storm cn regen
waren ér volop geweest, maar te vergeefs
werd - vooral door de jeugd naar
sneeuw en ijs verlangd.
.,'t Lijkt wel, of 't opnieuw zomer wordt,"
had menige jongen cn menig meisje gezegd
..Dc Kerstvacantie gaat ook dit jaar weer
voorhij zonder sneeuw of ijs."
Toch was hun oordeel wat voorbarig,
want in den nacht, die het Oude Jaar van
het Nieuwe scheidde, was dc sneeuw uren
achtereen omlaag gedwarreld, zoodat het,
toen Oud en Jong (dien morgen wat later
dan gewoonlijk!) de gordijnen opentrok, uit
veler mond verheugd klohk:
„Hoera! het heeft gesneeuwd!"
„Eindelijk sneeuw!"
„Het Nieuwe Jaar zet goed in!"
„Toch een witte' wereld!"
Verschillend luidden al die uitroepen
maar... blij klonken ze alle, niet het minst
uit den mond der jeugd, die nu toch nog
plotseling uitzicht had op allerlei heerlijke
sneeuwspellètjes. En dat in de Kerstvacan
tie! Kon 't mooier?
I.Ians en Tom Reuvclsjuichten, zongen
en sprongen zóó luid, dat zij Moeder niet
Kabouters kwamen zuchtjes.
IIccl zuchtjes 111 den nacht
En hebben met hun allen
Ons 't Nicuwejaar gebracht.
Hel Oudejaar ging henen.
Het liad zijn plicht gedaan.
Wij wuifden het eens nu nog,
liet is stil weggegaan.
(Nadruk verboden
*0 FR,
Wij dankten 't in ons hartje
Voor 't goede, dat 't ons gaf
En halen nu Nieuwjaar in,
Dat huppelt, loopt in draf!
Het is nog jong cn vroolijk
Mees welkom, Nicuwejaar!
Wij hopen, dat wij altijd
't Goed vinden met elkaar!
CA RL A HOOG.
eens hoorden binnenkomen en Moeder
't. liii n af won door te zeggen:
„Veel geluk in 't Nieuwe Jaar. jongens!"
Hans e.n Tom keken verbaasd om
en haastten zich Moeder hetzelfde te wen-
sclicii. Even waren zij teleurgesteld om het
feit, dat Moeder 'l hun afgewonnen had,
iels wat zij zichzelf eigenlijk niet goed kon
den vergeven, maar zelfs dit kon hun heer
lijke sneeuw stemming niet bederven.
„Wat een dikke laag. Moeder!" riep Hans
stralend uit.
„Dc heuvel is nu een echte sneeuwberg
geworden!" juichte Tom.
„En wat zijn alle hoornen prachtig be
sneeuwd!" zei Moeder. „Het bosch is net
een sprookjesbosch
Dc familie woonde nog maar kort even
buiten het aardige Veluwc-dorp en had do
natuur daar nog niet in haar winterkleed
gezien. Hoe anders zag het er in den
zomer uit. als alle boomen cn struiken
groen waren, het beekje vroolijk kabbelde
n de forellen er pijlsnel doorheen, scho
ten!
Vader .was dokter en had met de jongens
oen paar keer een bezoek gebracht in de
aardige boschwachterswoning, waar het
krioelde van kleine kinderen, dc moeder
altijd druk in huis bezig was. terwijl do
vader in liet bosch zijn werk had en het
oude grootmoedertje ijverig zat tc breien.
Zooveel beunen en beentjes als daar ook
waren, die om kousen vroegen! Nooit was
Grootje om werk verlegen! En onder het
breien stond haar mond niet stil. Ze ver
telde allerlei verhalen cn sprookjes, welke
zij zich uit haar jeugd herinnerde en al zóó
dikwijls verteld had, dat #ij zc niet meer
vergeten kon!
Ook Hp lis on Tom luisterden gretig, als
zij met Vader en Moeder in de bosch-
wachterswoning kwamen.
Maar. nu was Grootje sinds ecnigc dagen
ziek, rustten haar bezige vingers uit van
al hel breien, deed zij geen verbalen meer.
Hans en Tom hadden ervan gehoord
door Vader, die Grootje wel niet ernstig
ziek noernde. maar toch bedrust voorge
schreven had.
Toen Hans en Tom eindelijk begrepen,
dat zij spoediger van de sneeuwpret
konden genieten, als zij niet langer naar
buiten keken, .maar zich aankleedden,
duurde liet niet lang, vóór zij aan dc ont
bijttafel zaten.
Van Vader hadden zij het wel gewonnc-n
met hun Nieuwjaarswenscli.
Aan liet ontbijt vormde de sneeuw na
tuurlijk het voornaamste onderwerp van
gesprek. Vader was liet minst geestdriftig
en dat was geen wonder, want de auto zou
liet moeilijk genoeg hebben op de bc-
sneeuwdo buitenwegen! Als zc maar be
gaanbaar waren! Vader twijfelde er liard
aan.
„Moes, staat de prikslee vooraan op zol
der?" vroeg Hans.
Het antwoord luidde bevestigend.
„Dan gaail we er om beurten den heuvel
mee af!" riep Tom uit.
De boterhammen zaten er spoedig „in",
de slee werd gehaald en na een haastig
„Da-Ag!" spoedden de gebroeders zich naar
den heuvel. Vandaar konden zij huil huis
zien. En nu was liet de afspraak, dat zoo-
dra er een witte lap uil het raam der
logeerkamer wapperde, de jongens thuis
moesten komen. Op deze manier hoefden
zij dus nooit te laat aan tafel to verschij
nen. Die witte vlag was hun klok. Een en
kele maal gebeurde liet wel eens, dat ze
huiten de maaltijden om thuis moesten
komen, maar gelukkig seinde Moeder niet,
als het niet werkelijk noodig was.
Vroolijk liepen de jongens om beurten
rnct hun prikslee den heuvel op, om in het
volgend oogenblik heerlijk naar beneden
tc glijden. De ander keek dan loc, zich
reeds verheugend op zijn beurt, 't Krioel
de van kinderen op den heuvel en de
sneeuwpret was in vollen gang. Aan tijd
dacht niemand, tot Toms oog plotseling
viel op hun huis en zag hij goed?
den bekenden witten lap onderscheidde.
In 't zelfde oogenblik zag Ilans 'm ook.
Met een blik van verstandhouding keken
de jongens elkaar aan. 't Leek wel, of een
paar blauwe en een paar bruino jongens-
oogeïi met elkander telegrafeerden en bun
gedachten vertolkten:
„Zullen wc maar net doen, alsof we niets
zien?"
„'t Kan onmogelijk al voor de boterham
zijn!"
„We hoeven 'm niet gezien te hebben
„Met die sneeuw is alles wit. Zoo'n zak
doek vult dus beelemaal niet op!"
Zonder een woord l© zeggen, gingen zij
verder met sleden, maar.., 't was net.
