DE ÜIVER IN SOERABAJA
INTERVIEW MET PARMENTIER
ONTZAGLIJK
ENTHOUSIASME
Tienduizenden begroeten de
Uiver bij den terugkeer
op Java
Volgens het protocol zou de bemanning
en', passagiers voor dc microfoon van de
N.I.R.O.M. worden geleid, maar dit was
volkomen onmogelijk. Het veld was een
deinende menschenzee, waarbovcnuit de
bemanning beduusd rondkeek, op dc schou
ders der enthousiasten geheschcn.
I-Ict Wilhelmus werd geestdriftig gezon
gen. Buiten het programma om huldigde
het uitgelaten publiek de mannen. Onder*
tusschen hadden de mariniers een terrein
vrijgemaakt, waarop lenslolie dc officieele
ontvangst kon plaats vinden.
Het eerst sprak de burgemeester van
Soerabaja, de heer Van Helsdingen, die den
Uivermannen een hartelijk welkom op Java
toeriep. Tienduizenden volgden den tocht
van den Uiver. De gedenkwaardige avond,
toon aan de nachtelijke hemel de lichten-
'de driehoek over Soerabaja heensneldc, de
algemeenc angst en vreugde bij het einde,
bracht spreker in herinnering.
De heer Lakeman, burgemeester van Ma-
lang, releveerde hoe Holland er geen be
hoefte aan heeft de eigen cultuur aan an
deren op te dringen, maar als veel geschre
ven en gesproken wordt over dc voortref
felijkheden van vele andere naties, zeggen
wij bij ons zelf: „Wij zijn er ook nog". Met
dezen geest waren de Ui ver-vliegers bezield
Het was Holland zelf dat uit Londen naar
Melbourne vloog, vertegenwoordigd door
vier mannen rnet de kaken op elkaar. Spre
ker gewaagde van Malang's dankbaarheid
en bood een zilveren krans aan voor dc
Uiver, terwijl aan de leden van dc beman
ning een aandenken werd overhandigd.
Hierna voerde de commandant van het
vliegveld Morokrambangan, de heer de
Josselin dc Jongh het woord nemens do
heele marineluchtvaartdienst. Hij merkte
op, dat het vaak gebeurt dat insiders zeg
gen: het is heel mooi, maar... Spreker is
verheugd dat dergelijke restricties door in
siders nu niet worden gesteld.
Het laatst voerde dc voorzitter van de
Soerabajasche vliegclub het woord, dio aan
den dapperen Geyscndorffer horinnerdo en
aan de goede afloop van het Panderjager-
ongeluk.
Parmentier spreekt
Tenslotte kwam Parmentier aan het
woord voor dc microfoon en sprak het vol
gende:
„De vorige sprekers staken speeches af
op een wijze, waartoe ik niet in staat ben.
Ik heb n.l. geen gelegenheid gehad mijn
rede tevoren te prepareeren en moet dus
voor de vuist weg spreken. Ik verzoek
daarom bij voorbaat clementie als het min
der vlot gaat. Namens dc bemanning van
de Uiver en de passagiers en de geheelo
K.L.M. dank ik u voor de buitengewoon
spontane ontvangst.
Oin eerlijk te zijn: Wij maakten op dc
gelieele vlucht niet zoo'n benauwd kwar
tiertje moe als bij deze landing op Darmo,
maar gelukkig zijn wij er nu nog heel
huids afgekomen.
Nog steeds mcencn wij, dat onzo vlucht
niet veel verschilt van een normale Indië-
vlucht, deze was alleen een beetje vlugger
en een stukje langer. Ik weet niet of dit
gesprek doorgestuurd wordt naar Holland,
zoo ja, dan hoop ik dat onze families mee
luisteren, en ik groet hen hartelijk. Ik
dank nogmaals voor deze geweldige ont
vangst in Soerabaja".
Moll aan het woord
Na Parmentier nam Moll het woord. De
ze dankte voor de buitengewone eerbewij
zen bij deze ontvangst en onderstreepte
Parmontier's woorden, daar hij, Moll, zijn
eerste luchloplciding in Indië heeft ont
vangen. Ook liij meent, dat er weinig ver
schil bestaat tusschen de Melbourne-vlucht
en een geregelde Indië-vlucht.
Hij dankte de K.L.M., dio de bemanning
van de Uiver in staat stelde het nieuwste
in de practijk te toetsten en hij geloofde
met zijn gezellen daarbij te zijn geslaagd.
Van de Douglas zal dc K.L.M. nog veel ple
zier kunnen beleven.
Van Bruggen spreekt
Vervolgens sprak de marconist van
Bruggen, die verklaarde dat de radio voor
100 pet. goed had gowerkt. Dit was voor
hem het belangrijkste. Als ik een staart
had, zou ik kwispelen, riep spreker en
thousiast uit.
Prins aan het woord
Als laatste sprak do mecanicien Prins,
die eerst onmiddellijk na aankomst dc mo
toren had geïnspecteerd. Ook hij dankte
voor de hartelijke ontvangst en zegde alle
Nicuwediepers rond hot vliegveld goeden
dag. De motoren hebben uitstekend ge
werkt, ieder kan het nu zelf zien, besloot
Prins.
Hiermede, het was intusschcn 10.10 ge
worden, was do plechtigheid op Darmo ten
einde en de roemrijko Uiver kon in dc
hangar uitrusten. De bemanning trok naar
de stad als eerste inzet van het dagenlan
ge feestprogramma.
De passagiers in feestvreugde
Terwijl Soerabaja nog davert van het
enthousiasme leveren de Uiverpassagiers
Gillisen en Dominic het vervolg op hun
motto samen uit, samen thuis, in den vorm
van een rondedans door de eetzaal van liet
Oranje hotel temidden van het juichende
publiek.
Parmentier verklaarde zich bereid op
een rustige bovenkamer van het Oranjohotel
te Soerabaja een rustig anderhalf uurtje
to reserveeren voor den vertegenwoordiger
van Aneta. Het oogenblik was nu gekomen
om een terugblik te werpen op deze fa
meuze reis en op Hollandschen bodem het
yolledig, reisverhaal te vertellen.
Om te beginnen zei Parmentier, dat hij
[verheugd was dat hij ongeschonden te voor
schijn was gekomen uit de enthousiaste en
Opdringende menigte op het vliegveld Dar
mo. Tusschen de bedrijven door had hij
nog tal van handteekeningen moeton plaat
sen en een bespreking moeten voeren over
het .verdere feestprogramma.
PARMENTIER
„Hoelang had U met de Uiver gevlogen
voor U daarmede de eerste handicap-prijs
ging winnen?" vroeg do Aneta-correspon-
dent.
„Dertig uur in Amerika, o.a. te Los Ange
les en New-York en verder nog dertig uur
boven Amsterdam en Berlijn. Ik kende dus
de machine, waaraan ten behoeve van do
Melbourne-race niets veranderd behoefde te
worden, dan dat de schikking van de stoe
len door middel van kussens zoodanig ge
maakt was, dat er zes bedelen beschikbaar
waren."
„Daaraan hebben dc passagiers blijkbaar
Veel gehad", zcide Parmentier, „want zij
sliepen gedurende de race als rozen."
De interviewer dacht bij dit laatste woord
onwillekeurig aan Thea Rasche en Par
mentier verklaarde, dat zij de fideelste en
enthousiaste passagiere was geweest, die
blijmoedig was gebleven onder voorspoed
en tegenspoed.
Verder vertellend zcide Parmentier: „De
Uiver is de fameuze reis begonnen door net
als een gewoon hjnvliegtuig precies ^mor
gens om acht uur op 16 October uit Am
sterdam te vertrekken met 12 passagiers
voor Londen. De passagiers werden naar
het gewone gebruik op Croydon afgezet.
Toen de Douglas naar het militaire vliegter
rein in Markeshamheath voor dc keuring
van het race-comité ging, was dit in ver
band met de vraag of aan dc race-bepalin
gen was voldaandoch go weet reeds,
dat dit alles O.K. was."
„Wat ge echter nog niet weet", aldus Par
mentier, „dat is dat we zelfs met volle
tan'.s en met passagiers nog niet aan ons
totaal gewicht toe waren, ja, dat we er
zelfs met een paar honderd kilo beneden
bleven, de post inbegrepen. Vele andere
deelnemers kwamen met extra-tanks opzet
ten, wat allerlei moeilijkheden gaf, zooals
bij Turner en Fitzmaurice b.v. In zulke ge
vallen moesten er tanks verzegeld worden
of buiten gebruik gesteld en Fitzmaurico
was daarover zoo boos, dat hij zich uit dc
race terugtrok. Toen de Douglas eenmaal in
Mildenhall was, genoten wij de eer van
een bezoek van de Engelscho Koninklijke
Familie, waarbij Prins Charming achter dc
stuurwielen ging zitten en die vasthielden
de Koningin onze comfortabele zitplaatsen
probeerde. Beiden lieten zij zich zeer lovend
over de Douglas uit. Op Mildenhall was
het zoo ontzettend vol, dat er geen gelegen
heid voor slapen bestond en daarom gin
gen wij van de bemanning 50 KM. verder
in Cambridge overnachten. Dit was echter
de laatste nacht niet meer mogelijk en
toen hebben Prins en Van Bruggen bij boe
ren in de buurt geslapen, terwijl Moll cn
ik in de kazerne van dc Royal Air Force
op een brits zijn ondergebracht."
„Het risico van een verstopping op dc
smalle toegangswegen naar het vliegterrein
konden we n.l. voor den vertrekdag niet
aanvaarden."
„Zat U in spanning?" vroeg dc Anda
man.
„Neen, ik kan nu wel verklappen hoe het
ging", aldus Parmentier. „Wc hadden een
reisschema, dat berekend was op normale
omstandigheden en waarop ik vertrouwde.
Weliswaar werd ik van enkele zijde daar
om uitgelachen, maar dat reisschema heb
ben wo tot Albury op slechts anderhalf
uur na precies gevolgd. Er zat weinig spe
ling in, maar het was gegrond op redelijke
mogelijkheden".
„En heeft u nog meevallers gehad?", vroe
gen wij.
Hierop antwoordde Parmentier, die, tus
schen haakjes, nu toch eigenlijk wel een
vermoeiden indruk maakte, maar daar zul
len we het straks nog over hebben: „In
derdaad we zijn er in geslaagd voor te
blijven op ons schema totdat .we in Bata
via kwamen, maar toen kwam de Oost-
moesson ons vertragen, zoodat we toen we
in Charleville waren, ongeveer die ander
half uur bij ons schema achterlagen, waar
van ik u daareven vertelde. In Charleville
was bovendien het vliegterrein niet ideaal.
We zakten maar weg cn we zakten maar
weg en daardoor is ook al in verband met
de pech van de moesson, de achterstand
op ons schema aangegroeid tot twee uren.
We vlogen echter voortdurend op slechts
63 van ons vliegvermogen en dat heb
ben we volgehouden. Wc konden dat trou
wens doen omdat ons gelieele schema be
rekend was op kruissnelheid cn die is met
65 vliegvermogen te halen".
Het logboek van de Uivor
Toen Parmentier zoover gevorderd was
met zijn verhaal, meenden wij dc vraag to
mogen stellen hoe zijn logboek er uit zag
cn hoe de totale indruk van de reis was.
Hierop ontvingen wij het volgende ver
bazingwekkende antwoord:
„Het logboek is nog slechts in klad ge
reed. Het bevat nog slechts weinig feiten
omdatdeze reis alleen maar een Hol-
land-Indië-reis is geweest met een verleng
stuk. Zooals ik op het vliegveld al zei, al
leen maar een beetje vlugger en een beetje
langer."
Op onze nadere vragen bleek ons wel
dat Parmentier vanaf het oogenblik van
zijn aankomst in Australië een ongeloof
lijke hoeveelheid telegrammen heeft ont
vangen van landgenooten uit alle deelen
van de wereld.
Niet in het minst uil dc Transvaal en uit
Oost- en West-Indië.
In Australië was een grootc hoeveelheid
invitaties ingekomen, zooveel dat de Uiver
mannen er nog wel maanden hadden kun
nen vertoeven.
Tenslotte werd er ook door brieven cn
allerlei andere besognes in Australië zoo
veel beslag gelegd op de vrije tijd van dc
bemanning, clat er voor het logboek niet
veel was overgebleven.
„Maar bovendien," zcide Parmentier,
.wordt mijn logboek eerst belangwekkend
/oodra het begint te handelen over de ge
beurtenissen sinds het moment, waarop we
Australië hebben bereikt, en nu stel ik er
prijs op, dat ik nu eindelijk eens een juist
verhaal kan geven van wat er gebeurd is,
een verhaal over deze reis door Australië,
dat nu Holland ook zal bereiken
Hierdoor is het dat de rest van dit in
terview geheel gewijd werd aan het Aus
tralische deel van de vlucht van de Uiver.
1-Iet was een verhaal waarbij de intervie
wer zelf in spahning is geraakt cn hij
spreekt de hoop uit, dat hij het hieronder
in dezelfde volle soberheid zal weten weer
te geven als het hem door dezen roemrijken
Nederlandschcn vlieger werd gedaan.
De Uiver boven Australië
Het begon er clan mede," vertelde
Parmentier, „dat wc eèn telegram kregen
uit Kobar, waarin we 'gewaarschuwd wer
den, dat we zware onweersbuien tegemoet
vlogen, maar waarin ook werd medege
deeld, dat liet weer boven Melbourne zelf
gunstig was.
We vertrokken in liet donker uit Charle
ville en al spoedig ontmoetten we dc reeds
aangekondigde onweersbuien. Dat was in
dc buurt van Kobar. Wc konden er intus-
sclien voortdurend omheen vliegen door
telkens onze koers to wijzigen, zoodat wij
dit sïëcht-weer-gcbied veilig zijn gepasseerd
én daarmede scheen de narigheid voor ons
achter den rug.
Nu kwam goed weer ons begunstigen en
ik ging me maar vast scheren voor onzo
a.s. aankomst te Melbourne."
„...Je wilt bij de eindstreep allicht net
jes voor den dag komen..."
„Toen gebeurde er echter iets merkwaar
digs. Van Bruggen kon maar geen verbin
ding met Melbourne krijgen. Oorspronke
lijk schreven wij dat toe aan atmosferische
storingen tengevolge van het slechte weer
dat wij achter ons hadden, maar helaas
bleek dat dc wolken, die we achter ons
waanden, nu ook voor ons kwamen opzet
ten, en er was geen mogelijkheid om boven
die wolken uit tc stijgen.
„Plotseling zaten wc er midden in."
„En dat zonder radiocommunicatie....
zonder mogelijkheid om ons to oriënteeren...
en clat in een stikdonkeren nacht".
„Toch bleven we gelooven dat het maar
een plaatselijke onweersbui was en daarom
stegen wo tot op een hoogte van 5000 Meter
met dc bedoeling om naar dc kust to ko
men, want dan zouden we ons veel gemak
kelijker kunnen oriënteeren. Dan zouden
we Melbourne wel vinden. Maar dat viel
tegen
„Na eenigen tijd merkten wc ilat ons toe
stel niet verder wilde stijgen."
„We vlogen vol gas,maar liet toestel
zakte
Dat zakken nu, zei Parmentier, veroor
zaakte de groote hoeveelheden ijs, die zich
op den voorrand van onze vleugels en op
do propellers hebben afgezet. Iets wat het
stijgvermogen ongunstig beïnvloedt. We wis
ten dat we boven een bergterrein vlogen en
toen besloot ik terug tc keeren naar een
beter weer-gebied, om dat ijs kwijt te raken.
Dat gelukte echter reeds op lager hoog
te waar 't een beetje warmer was. Wc hoor
den hoe het ijs met zware klappen tegen
den romp van het toestel sloeg, maar dat
was geen bezwaar, want de Douglas is op
die plaatsen speciaal versterkt mot. stalen
platen, die op zulke gebeurtenissen bere
kend zijn.
Na verloop van eenigen tijd, toen het ijs
op de vitale deelen was weggesmolten be
sloot ik onze positie vast te stellen. We ont
dekten nu spoedig lichten van con stadje
en eenigen tijd bleven wo boven die lichten
zweven.
Wij probeerden onze positie te bepalen cn
staarden naar beneden. Vermoedend dat wij
naar het Oosten waren afgedreven, stolde
ik vast clat liet Albury moest zijn, maar
zeker waren wo er nog niet van. Later zou
die zekerheid komen.
„Intusschen zat van Brugge maar te pro-
beeren om radioverbinding te krijgen. Voort
durend en voortdurend. Van Brugge heeft
het bovenmenschelijke verricht. Maar hij
slaagde er maar niet in. Toen later die zoo
genaamde verbinding tot stand kwam heb
ik aan de koptelefoon meegeluisterd en .toen
heb ik! mo afgevraagd hoe een marconist
ooit wijs kan worden uit zoo'n cacafonie
van geluiden
„Aanvankelijk probeerde ik nu", vertelt
Parmentier verder, „in Zuidwestelijke rich
ting Melbourne te bereiken cn werkelijk
blijk ik toen tot op 100 K.M. voor Melbourne
t'c zijn geweest".
„Intusschen is het toen van Brugge dank
zij 's mans ongelooflijke vasthoudendheid
gelukt een paar berichten op to vangen, die
door Melbourne waren uitgezonden en
waaruit ons bleek dat wc inderdaad zoojuist
boven Albury gevlogen hadden. In dio be
richten adviseerde Melbourne ons ora eerst
Westelijk aan tc houden en dan naar het
Zuiden te vliegen. Want op die manier zou
den we om de bergen heenkomen cn onder
de wolkenmassa's cloor do laagvlakte van
Melbourne kunnen bereiken."
„Dat hadden we al gedaan, maar als we
naar het Westen vlogen liepen wo steeds
maar weer vast tegen zwaro regen- cn hagel
buien, die al ons zicht wegnamen."
„Van Brugge heeft al dien tijd zijn uiter
ste best gedaan om een weerbericht uit Mel
bourne te ontvangen, maar hij kon het maar
niet hooren cn dat was wel onze verschrik
kelijkste handicap. We vlogen over onbe
kend terrein... De kaarten geven op het
gebied van vlicginformatie heelemaal geen
voldoende uitleg, zoo ontbreekt er b.v. iedere
juiste opgave in van do hoogte van het ge-
bergto clat wc voor Melbourne moesten over
vliegen En door dat alles was het niet te
verantwoorden om door te vliegen zonder
clat we zicht hadden en zonder dat wc to
weten konden komen wat de weersomstan
digheden in Melbourne waren."
Hier onderbrak de interviewer even het
relaas van Parmentier om te vragen hoe de
passagiers zich intusschen onder dio om
standigheden wel hielden.
„Ze bleven uiterst rustig," zeidc Parmen
tier eenvoudig, „cn ze gaven daarbij blijk
dat zij een volkomen vertrouwen in do be
manning hadden. Wij, piloten, waren hard
aan het werk en daarom kregen wo geluk
kig geen briefjes van onze passagicr&r die
hadden blijkbaar voldoende aan do rappor
ten van den mecanicien."
En nu vervolgde Parmentier zijn boeiend
reisverhaal. Uit zijn wijze van vertellen
bleek ons wel dat hij nog altijd niet over
dien bijna fatalen nacht van zijn roemrijke
vlucht heen is, want hij zei: „Ik besloot
hoewel het mij zeer ter harte ging op die
laatste 200 K.M. geen risico te nemen en
daarom wilde ik mijn plan om naar Mel
bourne door to gaan, opgeven. Kalm heb ik
toen met Moll zitten overleggen, terwijl wo
terugkeerden op onzo koers, wat wo nu ver
der zouden doen cn intusschen blcof van
Brugge maar doorseinen cn doorseinen naar
Melbourne, en werkelijk plotseling met
succes. Van Bruggo verzocht toen aan
Cootamundra om de „flares" aan te steken
en daarop ontving hij bovcstiging. Het leek
toen wel of Cootamundra onze aanvlicg'na-
ven zou worden, maar wederom grepen an
dere krachten in."
,We hadden nog voor twee uur benzino
aan boord, want we hadden zoo zuinig mo
gelijk gevlogen. Voor ongerustheid was geen
reden... maar wel voor teleurstelling om
dat wa Melbourne niet zouden kunnen lia-
lon."
„Ik besloot toen maar eerst terug te gaan
naar de plaats waarvan wc waren uitge
gaan, want ik wist nu dat het Albury was.
Dat wist ik uit de intusschen ontvangen
radiobevestiging. Het was mijn plan om dan
van daaruit naar Cootamundra te vliegen.
Moll was het heelemaal met me eens, want
dit plan was immers in overeenstemming
met het motto van onze maatschappij: „Sa
fety first".
„Wc werden nu gehinderd door een he-
vigen slagregen en door die watergordijncn
bereikten we opnieuw Albury. Op onze
kaart vonden we waar het noodlandingstcr-
rcin gelegen was."
„Toen we Albury dan onder ons zagen
bleek ons clat uit dit plaatsje zondcrlingo
signalen werden gegeven. Do stad, die al
leen' te onderscheiden was door de verlich
ting verdween plotseling on dan kwam do
heele verlichting opeens weer te voorschijn."
„Wo begrepen het op eens: Er werd met
allo stadslichten geseind. Toen we boven
Albury aankwamen zagen wo bovendien
nog een heele reeks auto's die langs hot
raceterrein stonden opgesteld cn een vloed
van licht uit hun koplampen daarop wier
pen."
„Maar nog steeds hadden wo geen weer
berichten en nadat wo zorgvuldig hadden
overlegd over clo kansen van Coolamuridra
besloot ik toen tc onderzoeken of dat race-
terrein van Albury geschikt was voor een
landing. Om daar achter te komen heb ik
toen parachutefakkels uitgegooid, dat zijn
fakkels die onmiddellijk ontstoken worden
zoodra dc parachute zich ontplooit; en eerst
toon wist ik dat wo inderdaad to doen had
den met het raceterrein. Allereerst had ik
nu na te gaan vanuit welke richting ik hier
het beste landen kon. Naar beneden kijkend
zag ik opeens dat de bevolking letters \an
vuur aan het schrijven was door benzine on
den grond en waarachtig daar zag ik in
eens in vlammen het woord Albury onder
mij. En zoo kon Ik dan al gauw nadat ik
eerst nog wat van die parachute-fakkels nad
neergelaten veilig op dat race-terrein land
den.
„Precies tusschen dc boomen door scheer
den we en net over het afscheidingshek van
het race-terrein. Wo raakten den grond en
ik voelde dat mijn wielen slipten doordat
het terrein zoo glad was, maur m'n toestel
kwam tot stilstand op nog 100 Meter voor
den rand van het terrein."
Te Albury
„De ontvangst daar in Albury," zegt Par
mentier, „was zcor enthousiast. De eerste
die ons begroette was de burgemeester, een
man op krukken, die in den slagregen op
ons had staan wachten. Hij vertelde ons
van do angsten die men beneden over ons
had uitgestaan."
„Maar u had dan toch ook S.O.S.scincn
uitgezonden" vroeg de Aneta-man.
„Ja wel zeker," zeide Parmentier, „maar
dat was alleen maar om die andere stations
het zwijgen op te leggen en daar zijn we
dan ook in geslaagd."
Dan vertelt Parmentier hoe Australië had
gewerkt en hoe oud en jong waren opgeble
ven dien nacht om de landing van de Uiver
af te wachten... hoe iedereen daar had
MOLL
meegeleefd met dio zoekende vliegende Hol
landers in den nacht, ook dio 20.000 men-
schen die te vergeefs stonden te wachten op
het vliegveld van Melbourne.
Parmentier vertelde hoe do mcnschcn in
Albury zelf zooveel hulp cn initiatief dade
lijk hadden verleend, dat hij het Australi
sche volk via de radio had kunnen toespre
ken van daaruit en bedanken voor alles wat
ze hadden gedaan; hij vcrteldo van de
maatregelen die er genomen waren, waar
door zijn passagiers konden worden overge
bracht naar een hotel, hoe hij contact kreeg
mot het redactie-kantoor van een groot blad
te Amsterdam, waar al hun familie aanwe
zig was, een dienst waarvoor Parmentier
zoo uiterst erkentelijk is, en hoe hij had
kunnen rekenen op een goede politie-bcwja-
king van zijn Uiver.
„Wc waren veilig geland, zij liet dan niet
in Melbourne", zei Parmentier, nog altijd
spijtig, ook al toonde hij zich in het verdere
gesprek verheugd over dc einduitslag, die
precies volgens dc bedoeling van don opzet,
den Hollandschen Uiver den eersten prijs
bracht in de handicap-raceOndanks tijd
verlies cn ondanks aftrek wegens het ach
terlaten van de passagiers en de post to
Albury.
Wat dat laatste betreft moge het verhaal
van Parmentier nog even verder op den
voet worden gevolgd:
„Ik probccrdo na al die uren van spanning
een oogcnblikje do slaap to vatten, maar ik
kon maar niet in slaap komen, want boven
me hoorde ik den regen maar kletteren cn
kletteren cn dat deed do vrees bij mij opko
men dat mijn toestel gedurende die uren in
de modder zou wegzakken. Den volgenden
morgen, toen het daglicht was aangebroken,
ging ik naar mijn toestel en daar zag ik dat
mijn vrees was bewaarheid. M'n toestel was
heelemaal tot de wiclassen in den modder
weggezakt en het veld stond vol water. Hoe
wel dc lucht weer was opgeklaard leek do
algemceno toestand me nog weinig roos-
klourig toe. Heel Albury was op de boen en
hielp mee. Het toestel werd met lange tou
wen uit dc modder gesleept cn onder dat
werk zakte het telkens cn telkens maar
weer weg, totdat het.eindelijk op een plaats
was gpslccpt waar dc grond wat vaster was
en van waaruit een startbaan beschikbaar
was van een 300 Meter. Ik heb toen besloten
het toestel zoo licht mogelijk tc maken en
mijn passagiers en de post met twee leden
van de bemanning achter te laten."
„Onder die omstandigheden deed ik mijn
eerste startpoging."
„Die mislukte. En weer ging heel Albury
aan het werk. Weer startte ik cn dank zij
het feit dat we de omheining van het racc-
terrein aan dc overzijde hadden gesloopt,
slaagde ik er in weg te komen."
„Nog net hoorde ik een groot gejuich on
der me en daar waren wc dan weer op
weg
Dc allerlaatste étappe
„Daar gingen wc om 10 uur 's ochtends,
de laatste etappe naar de eindstreep."
„Het is goed dit alles zoo uitvoerig weer
tc geven nu hieromtrent nog zooveel vreem
de verhalen in omloop zijn, ook in Austra
lië" aldus beëindigde Parmentier het ver
haal van zijn reis Hij verzocht den Aneta
verslaggever hem de gelegenheid to geven
van deze plaats nogmaals zijn beste dank te
brengen aan allen in Albury, aan den P.T.T.
dienst, die zorg heeft gedragen voor een zoo
snel mogelijke overbrenging van berichten
en aan de K.L.M. cn K.N.I.L.M., die in dit
alles zoo krachtig hebben medegewerkt.
De laatste minuten van dit langdurige in
terview waren nog gewijd aan een algemeen
overzicht, waarbij werd vastgesteld, dat de
gchcclc Alburyhistorie op den einduitslag
tenslotte geen invloed heeft gehad.
Sir MacPherson Robertson, de organisator
van dezen wedstrijd, die een rondvlucht met
de Uiver heeft gemaakt, gaf daarvan een
treffende typeering toen hij verklaarde:
„Juist dit had ik mij bij het uitschrijven van
de race voorgesteld, dat met post cn passa
giers zou worden bewezen welke commer-
cieelc mogelijkheden tusschen Europa en
Australië door middel van het luchtverkeer
zijn te verwezenlijken."
Aldus eindigt dan, seint de Ancta-verslag-
gever, het eenvoudig verhaal van Parmen
tier, die volgens zijn zeggen zijn bcnauwdste
kwartier meemaakte tijdens de huldiging
van heden op het vliegveld Darmo te Soera
baja en die vanaf het oogenblik waarop hij
de eindstreep heeft bereikt, onafgebroken
bezig is met het behandelen van brieven en
uitnoodigingen, het ondergaan van huldi
gingen cn het aanhooren van speeches. Mor
gen vertrekt hij uit Soerabaja op zijn tocht
over Java, waarop de hoofdredacteur van
Aneta hem in zijn wereld van den fameusen
Uiver hoopt te vergezellen.
Even voor het afsluiten van dit telegram
ontving de hoofdvertegenwoordiger van de
K.L.M. tc Batavia het volgende telegram
van Parmentier:
„In verband met het overstelpend enthou
siasme op Darrno verzoek ik u dringend om
speciale ordemaatregelen te Semarang, Ka
lidjati en Tjililitan, ter voorkoming van on
gelukken. De bemanning van de Uiver is
zeer vermoeid en heeft weinig gelegenheid
tot rusten. Wij waardceren deze belangstel
ling ten zeerste, doch moeten in verband
met de voorbereiding van onze terugvlucht
aandringen dat wij alleen de hoogst nood
zakelijke uitnoodigingen aannemen."
