FILMACTEUR ALS KELLNER
CARL L. BIEHL
VERTELT
SNELLE PROMOTIE
FILMCARRIÈRE
ANITA LOUISE
ROGISTERIJ „DE GAPER"
LETIERKUNDIGE KRONIEK
FILMNIEUWS
Jean A'luir en Anita Louise,
twee charmante Warners
sterren
(Speciale correspondentie).
IN de studio slaan fragmenten van wa
gons van een Pullman», slaapcoupe's,
een restauratie-rijtuig <*nz. en in een
rustpooze tusschen de opnamen gelukt liet
ons enkele woorden te spreken met Carl
Ludwig Diehl, die in de door Lumina uit
gebrachte film Een avontuur in den
Zuid Express, de tegenspeler is van de
charmante actrice Charlotte Susa. Het'witte
jasje en de uniformpet van den acteur
brengt vanzelf het gesprek op zijn rol in
deze film.
„Ik heb altijd op mijn reizen een zekere
voorkeur gehad voor het restauratierijtuig",
merkt liij op. „Het contrast tusschen dc ge
makkelijke zitplaatsen, de goede bediening
en het ccrstc-klas menu, met het daarbuiten
voorbijsnellende landschap, dat soms, onder
dc brandende zon schroeiende, den indruk
geeft van arme woestenijen, soms met door
sneeuw bedekte bergen, herinneringen op
wekt aan vroegere vacanticrcizcn, verhoogt
voor mij steeds het genoegen van de reis.
Hierdoor stelt men de bediening in liet res
tauratierijtuig des te meer op prijs, doch
beschouwt veelal de verzorging door den
kellncr als iets vanzelf sprekends, zonder
zich erin te verdiepen, welk een hard en
onhuislijk bestaan zoo'n man heeft. Voort
durend moet hij ter beschikking staan van
dc reizigers. Zijn vrijen tijd in den trein
brengt hij door in een zeer kleine, voor hem
gereserveerde ruimte en eigenlijk werkt en
slaaft, hij het grootste gedeelte van zijn le
ven in een ruimte, waarin hij zich moet be
helpen en die niet dat comfort biedt, die
.voor de reizigers gereserveerd is.
Reeds vele verschillende rollen heb ik in
films moeten uitbeelden, maar kellncr in
een restauratierijtuig was ik nog niet. En
om mij hierin in te werken, lette ik bij mijn
eerste reis, nadat ik het manuscript door
gelezen had, speciaal op den kcllner. Dit
maal keek ik niet naar buiten en ik moet
toegeven, dat dit eigenlijk de eerste maal
was, dat liet goed tot mij doordrong, wat
zoo n man in enkele .uren tijd doet. Het
scheen mij een raadsel, hoe iemand met con
blad vol koppen bouillon door een schok
kende wagen loopen kan
zonder ook maar een drup
pel tc morsen; hoe hij spij
zen en dranken servee
ren kan zonder op de klee
ding van de reizigers te mor
sen. liet leek mij een on
mogelijkheid toe om tus
schen dc heen- en vveerloo-
pende mcnschen een glas
bier in te schenken. Maar
het moeilijkste leek mij nog,
met een blad spijzen en
dranken van het restauratie-
ij tuig door de corridors
naar een andere, enkele rij
tuigen verder gelegen coupé
te komen.
Toen wij met de opnamen
begonnen, probeerde ik mij
zoo te gedragen als een
echte kcllner dit doet en na
ccnigen tijd had ik mij gc- Hans Richter
heel daaraan gewend. Toen ^es -m (|e f
wij' enkele weken later met
ons allen naar Italië gingen voor dc bui
tenopnamen, was dc kcllner van het restau
ratierijtuig voor mij niet meer een onbegrij
pelijk persoon, maar beschouwde ik hem
vanuit een collegiaal oogpunt. Een kellncr
herkende mij en vroeg mij om een autogram
en toen ik hem dit gaf, schreef ik er hij.
dal. hij dit kreeg van een collega, die luj
spoedig in een nieuwe film hetzelfde werk
zou zien doen."
Dc assistent-regisseur kwam Diehl halen.
Hij knoopte zijn jasje dicht en trok reeds
het vriendelijke gezicht, dat bij het beroep
van een kcllner past, terwijl bij zich begaf
jiaar het in de studio gereedstaande restau
ratierijtuig voor het maken van enkele bin
nenopnamen met zijn tegenspeelster Char
lotte Susa en den bekenden komiek Ralph
Arthur Roberts. Bladen met gevulde glazen
stonden klaar en wij letten er speciaal op
of hij dit zonder morsen door de dringende
menigte figuranten kon halanceeren, doch
hij bleek zich zoo goed geoefend te hebben,
dat een echte kellncr hem moeilijk zou kun
nen verbeteren.
llollvwood, dat dikwijls met een sprook
jesland wordt vergeleken, heeft, evenals het
sprookjesboek, haar Asschepoctster. Deze
zou Jean Muir zijn, omdat zij zich, evenals
liet meisje waarvan het bekende sprookje
gewaagd, snel tot groote hoogte wist op te
werken.
Ruim een jaar geleden was Jean Muir
looii nog Jcan Fullarton een totaal on
bekende en speelde in een tooneelstuk, dat
slechts een week op het repertoire bleef.
Toen ze naar Hollywood kwam, was ze nog
even onbekend als te voren. Een screcn-
1 est. leverde aanvankelijk geen resultaat op
althans niet hij dc maatschappij voor wie
ze deze film-proef moest afleggen. I-Iet was
Warner Bros die haar het eerst ontdekte en
die haar verzocht niet spoed naar California
1e komen. Eerst twee dagen later ging Jean.
Maar nog scheen er voor deze aan ervaring
arme actrice geen emplooi te zijn, nog zou
aan haar het sprookje van de prinses niet
worden voltrokken, wanneer niet Mervyn
Le Roy haar voor een hoofdrol in D e W e-
r e 1 d v e r a n dort had uitverkoren, waar
door Jcan met één slag de harten veroverde
van het publick. Tan dat oogenblik af ging
het snel bergopwaarts', doordat ze dc cenc
belangrijke rol na dc andere tc vervullen
kreeg. Binnen een jaar tijd wist ze zich tot
ster op le werken van de eerste grootte en
vertolkte rollen in dc films l)e man zon
der hart, Circusclown, Dr. Moni-
e a, D c v ro u w van veertig j a a r, c.a.
Warner films. In Dc vrouw van veer
tig ja ar (Desirable) geeft zij een schitte
rende creatie van haar rol als dc dochter
van een moeder met wie zij dingt naar dc
liefde van een man. George Brent, Verrcc
Tcasdale, John llnlliday, vervullen naast
Jean Muir de hoofdrollen in deze film.
Jean heeft oen sericusc opvatting van
haar arbeid, hetgeen wol blijkt uit hetgeen
zij onlangs verklaarde in een interview.
Men stelde haar dc vraag welk genre rollen
zij hij voorkeur speelt. Zij verklaarde hierop,
geenoorkeur to hebben en zeide; „lk ac
cepteer elke rol, die mij gelegenheid biedt
natuurlijk tc zijn en of de aard van dc rol
nu een goed of een slecht karakter geldt,
doet niets ter zake. Wanneer een acteur
of actrice uitsluitend nobele karakters wil
vertolken en alleen de braafheid der mcn
schen wil propageeren, dan stelt diegene
zicli bloot aan eenzijdigheid en zal hij of
zij dc mcnschelijke natuur nooit in al haar
phases loeren kennen."
Het lijkt misschien wel wat vreemd, Anita
Louise een geroutineerd filmartistc 1e noe
men, omdat zij slechts achttien jaar oud is.
Toch heeft zij zeer
zeel ervaring, zoowel
>p loonccl- als op
ilmgcbied. Anita,
lie thans de rol van
filania vervult in
■hakespeare's Een
n i d z ome r-
nachtsdrca m,
5 .vclke thans onder
f regie van den wereld
vermaarden Max
Reinhardt bij War
ner Bros in produc
tie is, word op 9 Ja-
jnuari 1917 te Xew-
i'ork geboren. Haar
vader was anti-
Ie quair. Toen zij zeven
jaar was, maakte
Anita haar tooneel-
debuut en wel in Peter 11» bet son, dat
tc New-York werd opgevoerd. Zij bezocht
de kweekschool voor onderwijzers te New-
York en de Greenwoodschool voor meisjes
te Hollywood.
Ondanks haar fragile uiterlijk, beoefende
zij destijds verschillende takken van sport,
terwijl 70 een voorliefde had voor literatuur
en muziek. Anita's eerste film was The
Sixth Commandment, waarin Neil
Hamilton de hoofdrol vervulde. Zij speelde
in verschillende stomme films, o.m. in T li e
in u s i c master. Toen dc geluidsfilm haar
Anita Louise in
bloemen gezet.
temidden van een zestal charmante meis-
ilm „Een avontuur in den Zuid-Express"
intrede deed, speelde zij achtereenvolgens
in Millie, Our Betters, T"-h e most
precious thing in life, Are we
civilized, S w an So n g en vele andere.
Voor Warner Bros speelde zij de rol van
Marie Antoinette in M a d a in c D u b a r r v,
welke film thans ook in Nederland wordt
vertoond en daarna vertolkte ze nog een rol
in Firebird, naar aanleiding waarvan ze
een contract voor langen tijd kreeg hij War
ner Bros.
DE BESTE ENGELSCHE
FILM VAN 1934
Het Institute of Amateur Cinemalogra-
pliors, die jaarlijks een gouden medaille loc-
kent aan den regisseur van dc film, die door
het Instituut de beste Engelsche film van
het afgcloopen jaar wordt geacht, heeft deze
medaille uitgereikt aan den regisseur Alfred
Ilitchcock, wiens film The Man w h o
knew too much als de beste Engelscho
film van 1934 werd beschouwd. Dd/.e film
is een British Gaumont-productic met in do
hoofdrollen Peter Lorre, Leslie Banks, Cicely
Oat es, Edna Best en anderen.
Ilitchcock zal voor de Gaumont-British
Corporation binnenkort beginnen met een
verfilming van John Buchan's roman Tlio
t li i r t y-n ine Steps.
De Ier Robert Flaherty, die met zijn film
Man of Aran verschillende prijzen ver
wierf, zal \oor de London Film Productions
Ltd. een film in Indië gaan maken.
BETTE DAVIS HEEFT SUCCES
Als resultaat van haar vertolking in Bor
der t o W' n (Ilollandschc titel Tusschen
t w cc were Ide n), een Warner-film met
Paul Muni in dc sterrol, hebben Warner
Bros, Bette Davis een nieuw exclusief con
tract aangeboden voor den duur van zeven
jaren, welke aanbieding ze accepteerde en
onderteekende. Haar volgende rol is die met
Edw. G. Robinson in Money Man, welke bin
nenkort in productie komt.
JULIANAPLEIN 3. Amersloort.
EEN UITKOMST VOOR IEDERE
VROUW.
Oriënt Henna Shampooing.
Verft door gewoon wasschen elk haar
in elke gewenschte tint.
Onschadelijk I 0.60.
■F
De Toren van Babel door
Emmy van Lokhorst. (Am
sterdam, E. Quérido's U.M.)
HET nieuwste werk van mevrouw Pij
per—van Lokhorst draagt een juistcn
titel. Het geeft dc apotheose der
spraakverwarring. Alles kronkelt in dit
bock dooreen. Het is een merkwaardig spin
sel van onderling weinig samenhangende
verhalen, die zijn bijeengoborduurd tot een
omvangrijken roman, zonder duidelijk zicht
baar verband. Het cenig richtsnoer, waar
omheen zich al deze geschiedenissen groc-
peeren, is de figuur \un Professor Copijn,
een bezielend hooglccraar in dc literatuur
en kunstgeschiedenis aan de Amstcrdam-
sclie universiteit, die de vertrouwde raads
man is van alle jonge menschen, jonge
mannen en jonge vrouwen, met wie wij in
dit hoek kennis maken.
Dit is een werk, dat alle concentratie
mist. liet strekt zich uit over verschillende
groepen van personen, die alle in den loop
van het verhaal beur zelfstandig leven krij
gen, en over zeer uiteenloopendc omgevin
gen. Er zijn fragmenten, welker gebeurte
nissen zich afspelen binnen Amsterdam, an
dere gebeurtenissen voltrekken zicli in Pa
rijs, weer andere in Londen, weer andere
in Ierland. En ook, wanneer de schrijfster
haar lezers even de rust vergunt van een
bepaalde plaats, dan laat zij binnen die
plaats nog weer telkens de omgevingen
wisselen. Nu eens is liet de universiteit,
dan weer zijn het studentenkamers, een
andere maal dc zcttciij van een dagblad.
Enzoovoort.
De vraag, die deze roman van Emmy
van Lokhorst opwerpt, is die dei roman-
constructie. Kunnen omgevingen, kunnen
afzonderlijke verhalen omtrent groepen die
als bet ware van liet centraal romanmo
tief zijn afgestooten, enkel en alleen in bi-
'zonderheden worden uitgewerkt, ten einde
bepaalde toestanden en romangegevens te
tv pecren
Ik ontken dat. Het kleinste onderdeel
van een roman behoort betcckenis te heb
ben in bet organisme \un bet geheel. Ty
peering is alleen geoorloofd, w anneer zij te
vens in duidelijk waarneembaar verband
staat tol dc algcmeéiic dramatische struc
tuur van het hoek.
Een roman kan niet geschreven worden
op een algemccnc gedachte, een roman ver-
eischt een algemeenen draniatisehen sa
menhang. een 1 ii f van gebeurtenissen.
Dat lijf ontbreekt; in dit bock. Als zand
glippen de menigvuldige gebeurtenissen,
(lie ei in worden verhaald door onze vin
gers.
Emmy van Lokhorst heeft eenigo gron
den, waarop zij zich kan verdedigen. Zij
kan zeggen: zie ik gaf een roman dc
niocurs. Ik hel» aan dc lezers van onzen
tijd, nu eens op suggestieve manier willen
toonen, hoe ontbonden, boe onoindig-ge-
schakeerd, boe vermoeiend dooi onzeker
heid deze tijd is. Niemand kan juister dien
tijd vveorspiygelcn, dan ik bet deed in mijn
boek. Maar deze verdediging moet worden
teruggewezen. Kunst is vorin-geving, is ge
stallcgeving. Wie bet spiegelglas plaatst
voor de wemeling der dingen is zelfs nog
geen kunstenaar, indien zijn spiegelglas
goed geslepen is.
Een bepaalde sestaile, een synthetisch
beeld. z<j het dan dat dat een tragisch ka
rakter zou dragen, missen wij in dit bock
van Emmy van Lokhorst. Zij handhaafde
in dit werk haar reputatie Nan nauw
lettend en fijnzinnig uitbeeldster \an mi
lieu's, van gonro-momcnlcn, haar psycholo
gisch indringingsvermogen bleef onver
zwakt, maar dit werk levert ons niet het
bewijs, dat baar talent steeg tot liet plan
waarop de groote oman-concepties gebo
ren worden. Zij schiep geen idee, geen sym-
1 olischc figuur uit den tijd. Want Profes
sor Copijn. een bemoedig' ui hoogleeraar,
die heel verstandige en diepzinnige waar
heden aan zijne leerlingen weet te zeggen,
is meer drager dan vei w erkelijker van
Ideeën.
Wanneer de auteur liet met ons eens
zou worden, dat een chotische tijd geen
verontschuldiging biedt voor een chaotisch
verhaal, dan zou zij toch nog een uitweg
kunnen vinden om haar geschrift te ver
dedigen. Zij zou kunnen zeggen: goed, ik
moge dan geen levende mensclien gescha
pen hebben, maar eerder aangekleede denk
beelden en mccningcn; die aangekleede
denkbeelden en meeningen zijn óók wat.
waard. Wie hunkert er in onze dagen niet
naar wat levensinzicht, vooral als dat le
vensinzicht het eigendom is van personen,
Ludwig Diehl in dc film
avon-tuur in den Zuid-Express".
'Een
Noch bommen, noch melkflesschen maar zijde*
spoelen in een kouscnfabriek
die zijn geschapen door een zoo ervaren,
belezen en flonkerend schrijfster als Emmy
van Lokhorst? Er wordt inderdaad in dit
boek veel geredeneerd, zonder dat dat al
leen maar rcdenecrcn in dc ijltc is. Vaak
spreken de figuren van Emmy van Lok
horst opmerkingen uit, waarover verschil
van meening mogelijk is. Zooals deze over
bet vak van journalist: „Ronne, als ik jc
oen advies mag ge\en, ga dan niet in de
journalistiek. Jc kunt beter dassen verkoo-
pen of leidekker worden. Alles wat met di
recte publiciteit tc maken beeft, vergiftigt
de atmosfeer waarin je leeft. Met is nood
zakelijk om een boterham tc hebben, maar
het is nog veel noodzakelijker jezelf moreel
niet naar den kelder te helpen." Onze col
lega D. Hans zou liet daar zeker niet mee
eens zijn. En er zullen anderen gevonden
worden, die het niet eens zijn mot cenc op
merking als deze: „Het individualisme
heeft zichzelf volkomen overleefd, de kunst
is van beteekenis veranderd, doordat de
massa andere cischcn is gaan stellen".
Mnnr of men het met dc in dit boek tot
uiting gebrachte denkbeelden eens is of
met, dat doet er eigenlijk niet toe. Voort
durend beseffen wij hier, in aanraking tc
zijn met een auteur, die nadenkt over de
verschijnselen van haar tijd, en die dat
doet op een oorspronkelijke manier.
Ilecl de ontwikkeling van liet denkleven
van onzen tijd is eigenlijk in dit bock ge
registreerd. Maar dat het niet meer dan gc-
icgistreerd is, dat er geen sterke, harts
tochtelijke persoonlijke opvatting hij haar
personen blijkt, dat ze dus eigenlijk geen
vaal allen in hun ideeënleren geconcen
treerd zijn, dat liikt mij een kardinale fout.
Een fout, die niet alleen de onderdeden,
maar heel bet wezen van bet boek aan
tast.
Professor Copijn beeft in Eiiimv van
Lokliorst's boek het laatste woord. Hij zegt:
„van belang is bet ideaal, waarmee je be
gint, bet ideaal dat niet verloochend wordt,
dat geen compromis toelaat. Begin le bou
wen aan den toren, al moet hi| ook weer
instorten. Alle mcnschelijke arbeid is ver
gankelijk. liet eenige wat blijft, is bet ide
aal. Daarmee bouwen wij aan dc eeuwig
heid".
We zijn dat natuurlijk allemaal niet prof.
Copijn eens, maar als een romanschrijf
ster ons aan het einde van haar boek niets
anders te zeggen heeft, wanneer zij, na al
oe evoluties die zij haar personen heeft la-
ton ondergaan, nog zoozeer in de sfeer go-
bleven is der theorie, dan roepen wij uit:
wij hadden liever een bepaald ideaal, dat
verwerkelijkt werd in oen tastbaar leven,
en dat we daarom kunnen liooren, zien en
ruiken, in dezen roman ontmoet. Een
uiterst begaafd, geschoold en geestig
schrijfster heeft ons oen omvangrijk hoek
geschonken, maar met den Omvang bleek
haar concretiseerend scheppingsvermogen
niet in evenredigheid.
P. II. RITTER JR.
Dc huisschel hud kort maar erg luid ge
klonken. Eenige minuten later stortte een
dienstmeisje mijnheer .Merricks kamer bin
nen en riep nerveus:
Mijn neer!
Mijnheer Merrick keek verschrikt op en
vroeg: Wat is er gebeurd?
Ze hebben mevrouw overvallen!
Hij sprong op, liep de gang in waar bij
zijn vrouw vond, erg ontdaan en hevig
snikkend. Hij bracht haar in zijn kamer
waar zij in een fauteuil '.onK. De dienst
bode bracht een glas water en nadat me
vrouw er eenige slokken van gedronken
had, riep zij opgewonden uit:
Een man overviel me op dc trap.
Nog niet spreken, Lilian, zei meneer,
in een poging om haar te kalmecrcn, jc
bent nog te opgewonden.
Zij schudde liet hoofd.
Neen, ik moet spreken. Ik moet je
vertellen. Vraag tnc toch, waar bet ge
beurde.
Waar?
Ou de Iran. bij mijn costumière.
Bij je costumière?
Ja, knikte Lilian, je weet tocli wel,
dat ik een nieuwe japon wou bestellen
waarvoor ie mij toch die tweehonderd gul
den had gegeven? Weet je niet meer hoe
ik jc om dat geld moest bidden en smec-
ken en dat je maar altijd-door zei, dot wij
zuinig moesten zijn? En dat ie me eerst
niet meer dan honderdvijftig gulden ge
ven wóu?
Dc tijden zijn moeilijk.
Ik weet het; de tijden zijn zelfs zeer
moeiiijk. Daarom overvallen ïoovcrs zwak
ke vrouwen, die zich niet kunnen vordedi
gen en stelen haar het geld af. Stel ie
voor: ik ben op de trap naar de tweede
verdieping waar de salons van mijn cos
tumièrc zijn; plotseling staat er een reu-
zensterke kerel voor me, die schreeuwt:
„Je geld of io leven!"
Wat schreeuwde hij?
Geld of leven heeft-ie gezegd. En toen
moest ik hem wel mijn geld geven. Of had
je soms liever gehad, dat ik hem mijn
leven had gegeven? Hij heeft mij eenvou
dig mijn kleine zwarte handtasch uit de
hand gerukt, waar dc tweehonderd gulden
in zaten; toen sprong hij de trappen af. En
toen ben ik flauw gevallen.
Hij kijkt haar verwonderd aan: „Jc kost
bare parelsnoer, liccft-ic jc die. laten hou
den?"
Zij schrok, greep verlegen naar haar
hals. „Ja", zegt zij na een minuut, „mijn
paarlcn heeft-ic niet genomen. Komiek, lié?,
zonderling, lie?"
Zeer zonderling.
Zij kwam dichter bij hem. „Ben je blij,
Fred?",
Waarover?
Dat je vrouwtje weer bij jc is! Dat
jc arme Lilian niet dood op de trap ligt!
Denk eens aan, wat een verschrikkelijk ge
val dat voor je geweest zou zijn! En wat
ie dat gekost zou hebben!
Hoczoo?
Mijn begrafenis! Zoo'n begrafenis
kost verschrikkelijk veel geld. Je mag wel
blij zijn, dat ik zoo'n dapper vrouwtje was
en niet gestorven ben. Ben jc blij Fred?
Ik ben blij.
Hoe blij, Fred?
Zij legde haar gezicht tegen zijn band.
Meel zacht zei ze nu: „Zóó blij, dat je mij
liet geld teruggeeft?"
Welk geld?
Die tweehonderd gulden, die mij die
geneene loovcr afgestolen liccft, die in
mijn handtasch waren.
-- Lilian, ic weet
Ik weet, dat jc een verschrikkelijk
mcnsch bent. Ik bob niets om aan te trek
ken, en je wéét bet. En nu koopt de vrouw
van den roover zich een nieuwe japon! Er
werd een overval op me gepleegd en nu
moei ik ook nog van mijn nieuwe japon
afsiand doen. Waarom pas je ook niet be
ter on me? Je wist lieel goed, dat er roo-
vers in dat huis waren. Iedere andere man
zou zijn vrouw troosten en uit zichzelf zeg
gen: „Ilie* hel) je geld en koop nu eens
ecu extra mooie japon voor den schrik.
Maar jij bent een afschuwelijke egoïst. Ik
nad maar liever moeten sterven, dat zou
ie veel. veel 'liever zijn geweest. ofschoon
liet je heel veel moer gold zou gekost heb
ben dan waf ze me hebben afgestolen!
Wat zou me veel meer gekost hebben?
Dc begrafenis!
O. ja: dc begrafenis.
Zij huilde en lachte nu tegelijk:
Wil je nu je kleine Lilian liet geld
geven?
Hij stond op, zette een zoetsappig gezicht
en zei: „Korn, lieveling! Hier heb jc nog
eens tweehonderd gulden en koop daar nu
eens wat extra moois voor, voor den
schrik."
Voor de glazen entréedeur van de mode
salons van „Josépliine dc Luze Inc." stopte
de lift. De liftjongen tikte aan zijn goud-
gegalonneerd netje en zei terwijl hij de
deur openschoof:
Als-'t-u blieft, mevrouw.
Lilian trad binnen. Dc directrice ijlt op
haar toe en begroet haar. „I-Iceft mevrouw
tóch maar besloten onze modcljapon Claire
de Lune van vierhonderd gulden te nemen?
Lilian knikte: „Ja, mijn man heeft het
tenslotte ingezien. Maar het ging niet ge
makkelijk!"
Dat geloof ik gaarne. Alle getrouwde
dames hebben dezelfde klacht. Maar. ten
slotte zijn we toch vrouwen, niet waar,
mevrouw? Een kleine truc een jok
kentje en dc mannen geloovcn ons
zoo graag."
Neen, dat zou i k nooit doen. Ik zou
mijn man nooit voorliegen. Ik zou het niet
kunnen! Ik heb bccl openhartig tegen
hem gezegd: „Mij bevalt die japon van vier
honderd gulden beter", en toen heeft liij
mij direct gezegd: Wel natuurlijk, kind,
hier heb je nog tweehonderd gulden
koop jij nu maar je japon!"
U hebt torli maar „het" geluk, me
vrouw. En. eer -k het vergeet, hier is uw
handtasch, die U mij te bewaren hebt ge
geven.
Dank u wel.
Lilian nam nu de twee honderd gulden,
die veilig in de handtasch lagen er uit en
voegde de nieuwe tweehonderd erbij. Dc
directrice gaf het gold aan do cassière.
Wenscbt mevrouw een kwitantie?
Nee, dank u.
Op dit 'oogenblik belde de tolephoon. De
directrice ging naar het toestel doch kwam
na enkele minuten weer terug.
Uw man heeft opgeheld, mevrouw. Ilij
zei. dat wij in elk geval die japon van
vierhonderd gulden voor u moesten rescr-
vccren. totdat u zelf kwam.
Binnen een half uur werden dc ontbre
kende tweehonderd gulden gebracht, die in
Lilians handtasch verdwenen.
U hebt werkelijk een bijzonder attente
man, pie vrouw!
Lilian lachte en zei:
Ja, inderdaad. Dat komt omdat ik
hem van mijn leven nog geen leugen op
de mouw gesneld heb.
(J. II. ROSLER).
