HET WERELDGEBEUREN IN BEELD EN KLANK Waar de flagstones voor het grijpen liggen K' RIN TIN TIN DE JONGERE BETEEKENIS VAN HET JOURNAAL DE CAMERA GAAT MEE. TE VOET DOOR HET SAUERLAND EEN „MODERNE' FILMHOND UIT DE STUDIO'S EEN BUK IN DE ZIEL Een uitgebreide orga nisatie is noodig om actualiteit te bereiken HET interessantste, het ac- tueelstc der aarde, in beeld en toon Zoo onontbeerlijk als oen /oiopagina in een krant, is het journaal in ons bioscoop-programma. Er is ook wel eenige overeenkomst tusschcn de twee: een illustratie van hetgeen uit den tekst van dc kranten reeds bekend was. Zoo min als een enkele afbeelding op de fotopagina evenwel een gebeur tenis geheel en al Kan duidelijk maken, geeft het journaal een volledig en dui delijk beeld van wat er gebeurde. Slechts korte flitsen; soms van en kele seconden, een fragment van e;n rede, een optocht, zonder commentaar. De levensvatbaarheid van het insti tuut der „cineac" bewijst echter hoe groot over het algemeen de belangstel ling van het publiek voor dergelijk "film- nieuws, zelfs al is het van niet meer geheel recenten datum, steeds is. Er worden door dc filmmaatschap pijen dan ook kosten noch moeite ge spaard om de journaal films belang wekkend te maken. Wanneer men leest met welke middelen de Ame- rikaansdie journaal-operateurs werken vraagt men zich wel eens af hoe de kosten daarvan ooit kunnen worden goedgemaakt. In de praktijk blijkt deze moeite echter te loonen. De operateurs moeten dag en nacht klaar staan om bij het eerste alarm in volle vaart op weg te gaan: met utsdern uitgeruste auto's, per vliegtuig, per boot. Alles zoo snel mogelijk om zoo belangwekkend mogelijke opnamen te hebben en om dc concurrenten, die 111 hetzelfde tempo werken, vóór te zijn. De meeste maat schappijen hebben eigen vliegtuigen, waarmee de operateurs soms halsbre kende toeren verrichten. Zeer fraaie opnamen zijn daarvan vaak het resul taat. Men hcrinnere zich maar eens dc journaals van bekende overstroomings- rampen in de Yereenigde Staten of wel van de eerste aankomst van de Queen Mary in New York. Over het algemeen heeft het journaal ©en voorliefde voor het groote en offi- De onbekende cameraman aan het werk. Een opname uil „Die Kame ra fahrt mit. (Foto Tobis). Voor water deinst dc operateur niet terug. In duikerpak en met een waterdichte camera filmt hij het leven op den bodem der zee. (Een model uit het Ufa museum in Neu-Babelsberg). (Foto U.F.A.) cicele: plechtige redevoeringen, feesten, wedstrijden en dergelijke vormen ge woonlijk den hoofdinhoud. De dram? naar het sensationeele en sterk de aan dacht trekkende is (natuurlijk) sterker dan het streven naar het documentaire Toch kan het doodgewone journaal, door de moeilijke omstandigheden soms maar luk-raak opgenomen, wel degelijk een documentaire beteekenis hebben Fox heeft het bewezen in de zeer be langwekkende film „30 jaar wereldge beuren" en vrijwel alle maatschappijen hebben het op verschillende oogenblik- ken bewezen toen ze ter gelegenheid bijvoorbeeld Van het overlijden van be kende persoonlijkheden uit oude jour naals een zij het onvolledige bio grafie samenstelden. Dergelijke film fragmenten hebben sterk de aandacht getrokken en worden zeer gewaardeerd door het publick. SLECHTS zelden gebeurt het, dat het journaal meer cloet dan het objec tief vastleggen van een gebeurtenis, en een stemming of een gedachte tracht „in beeld" te brengen. Ze zijn er echter niet minder interessant om. deze uit stapjes in dc regionen van het gevoel. We herinneren ons een Ufa-journaal het is al langen tijd geleden ge draaid waarin de inscheping werd vertoond van Japansche troepen welke naar China vertrokken. Het was het gewone gedoe van dringende unifor men, een puffende locomotief en wui- \ende en lachend met vlaggetjes zwaai ende mcnschen. Tussschen deze gebeur lijkheden in zag men plotseling ergens op het perron een oud Japansch moe dertje, dat stil stond te schreien. Het zullen nauwelijks twee meter film zijn geweest en toch zijn ze genoeg geweest om het publiek een blik in de ziel van andere mcnschen te geven en duidelijk te maken dat ook een moeder uit een zoo beheerscht cn heldhaftig volk als het. Japansche niet anders voelt dan iedere andere moeder ter wereld. Met dezen enkelen inval van den ca meraman werd de gefilmde gebeurtenis op eens veel indrukwekkender en 77,/? is vrijwel niets ter wereld *-* waar het lichtgevoelige oog van de filmcamera zich nog niet op heeft gericht. Alles wat den mensch belang kon inboezemen werd op de film vastgelegd. Thans heeft de filmcamera zichzelf tot onderwerp gekozen; in de documentaire Tobis film: „Die Kamera fahrt met.1" Zij toont den opwindenden strijd om de minuut en den weg welke het filmjournaal aflegt voor het in de bioscoop wordt vertoond. Het is een loflied op het werk van den onbekenden kamera .sprekender". Zulke fijne trekjes be- hooren echter tot de zeldzaamheden, wat ook zeer begrijpelijk is. daar de operateurs zoo veel aandacht noodig hebben om de hoofd-gebeurtenis op de filmstrook vast te leggen, dat ze geen tijd hebben om zich met. andere dingen op te houden, die niet de aandacht trekken cn die niet met groote koppen in de couranten worden vermeld. Zoo is de journaal-film over het alge meen een vervolg op, of een herhaling van hetgeen men reeds wist, aangevuld met een mode-show cn een auto-race (welke laatste veelvuldig een prachtige climax van Amerikaansche journaals vormt). Toch ligt er nog een ruim terrein braak voor het journaal, wanneer het zich bezig gaat houden met zaken, die de film beier kan weergeven dan ie krant of het gesproken woord. De Amerikanen doen dit weinig, de Europeesche, met name de Duitsche journaal filmers hebben grooteren aan leg tot meer contemplatieve opnamen. Ook de Xederlandscho journaals heb ben op dit gebied interessante dingen zien gegeven. Soms treft men tus- schen de actualiteiten een verrassend deel aan, dat zonder tot stilstaande fo tografie te worden een stemming goed tot leven roept. Wat het opwekken van een bepaalde Ook uit de lucht kijkt het oog van dc camera. Nog een opname uit „Die Kamera fahrt mit". (Foto Tobis). Zijn vader „speelde" soms wat al te serieus RIN TIN TIN Jr. is de zoon van den wereldberoemden Rin Tin Tin, die van de slagvelden van Lotharin gen met zijn meester, een Amerikaan- schen officier, den grooten vijver over stak en in de dagen van zwijgende film zulk een succes had als nauwelijks'eer. levende ster naast hem. En dat succes was blijvend, tot zijn dood toe. Lee Duncan, de ex-vlieger en officier uit den wereldoorlog, heeft niet voor niets Rin Tin Tin Sr. ook in zijn privé leven zoo precies bewaakt, dat hij ze ker was van alle afstammelingen; en dat zijn er zoovele niet. Duncan heeft een grooten Rin Tin Tin-kennel en het was tot dusverre een teleurstelling, dat geen der zonen van Rin Tin Tin eenige aspiraties voor het filmleven scheen te koesteren. Nu moet men niet vergeten, dat aan den opvolger van Rin Tin Tin Sr., waaraan Duncan reeds jaren lang zorg besteedde, geheel andere eischen werden gesteld. Eensdeels wilde men een anders ge trainden hond hebben: de oude Rin Tin Tin had politic-trai ning achter zich en hij had den vijand van aangezicht tot aangezicht gezien en de kogels om zijn lange herders- ooren hooien fluiten Met andere woor den: als hij vocht, op de film gelijk in het werkelijke leven, dan vocht hij w e r k e 1 ij k. Menige acteur was bang om in een Rin Tin Tin-film te spelen: hij onderscheidde immers niet tusschen schijn en wezen. Een nieuwen bona wilde men derhalve van den beginne af 7.00 africhten, dat hij ook zijn vechtpar tijen slechts „speelde". Anderdeels stelde de intusschen tot ontwikkeling gekomen geluidsfilm nog gansch andere eischen. De oude Rin Tin Tin gehoorzaamde op fluitscinen van zijn meester, werd gecommandeerd In de geluidsfilm waren deze signalen natuurlijk uit den booze: de jonge Rin Tin Tin gehoorzaamt dan ook op een enkele beweging van de opgestoken vingers van zijn meester Duncan. In dc derde plaats is dc publieke smaak intusschen zoo ontwikkeld, dat men van een hond liever geen onwaar schijnlijke „trucs" meer ziet en het standpunt van Duncan, die tevens een der voormannen van de Amerikaan sche Yereeniging tot het Beschermen van Dieren is, kan kort en goed aldus omschreven worden: laat een filmhond niéts anders doen dan wat een gewone schrandere hond in die omstandigheden eveneens zou kunnen volbrengen. In do eerste film, waarin de jonge Rin Tin T thans optreedt, de Metro Goldvvyn Mayer film Tough Guy („iMenschen- jacht"), ziet men den nieuwen filmhond als in zijn natuurlijken staat. De Rin Tin Timstam Rin Tin Tin Jr. is de jongste zoon van den oorlogshond, die dc troost was v an zijn voor Saint Mi 11 iel gewonden meester. Duncan heeft dc overige zo nen zorgvuldig „uitbesteed". Sinds ook de oude Rin Tin Tin in dienst der groote Metro Goldwyn Mayer-familie was, waar thans Junior eveneens zijn debuut maakt, ligt het voor de hand, dat zijn broers en zusters meestal in de naaste omgeving bleven. Een van Rin Tin Tin's zonen is in het bezit van Greta Garbo, die hem van den produ cer Walter Wanger als een verjaardags geschenk kreeg en vaak met hem ge fotografeerd werd. Een tweede is in liet bezit van majoor Harry Nciss, die douane-beambte was bij het sluiten van den wapenstilstand en het ware won der tot stand bracht den eersten hond met een speciaal paspoort via Ellis Eiland de Verecnigde Stalen (die an dere geen honden toelaten), binnen le loodsen. Een rijke koopman, W. K. Kel logg, bezit een derde. Een vierde was eigendom van King C. Gillette, den scheermesjes-koning cn werd na diens dood door Clarence Brown, den Metro regisseur, geérfd, tezamen met Gillette's ganschen kennel, De oude Rin Tin Tin zou. zoo hij nog leefde, maar één klein zoon gehad hebben, een puppie van een half jaar oud, die door Duncan aan dc platiria-blonde, thans brunette film ster Jean Ilarlow, cadeau gegeven werd. Rest nog te vermelden, dat de film Tough Guy, waarin Rin Tin Tin Jr. met één slag den faam van zijn beroemden vader overtreft, als producer heeft Har ry Rapf, dezelfde die eens den ouden Rin Tin Tin ontdekte, toen hij voor en kele vertraagde film-opnamen een hond zocht en Duncan, toentertijd een half werklooze kantoor-employc van een warenhuis, met zijn geliefden oor logsvriend op het toonccl verscheen. En voorts, dat in deze film Jean Hersholt een rol vervult, dezelfde Hersholt. die destijds de eerste was om een rol niet den ouden Rin Tin Tin aan te durven, hetgeen hem toen op een verzwikte pols en tal van uitwendige kneuzingen kwam te staan. Thans is hij iets vei liger de veearts! Hoe alles den eersten dag niet klopteen toch ten slotte alles wèl klopte OUD woei de wind om den Asten- berg, den hoogstcn top van het Saucrland, in de onmiddellijke omgeving van het plaatsje Winterberg, waarheen een echt Duitsch lokaaltrein tje ons op den laten Zaterdagnamiddag had gebracht. U weet wel, zoo'n trein tje dat aanhoudend belt (waarom het dan ook al gauw Bello werd gedoopt), waarin je het bordje „Nicht Rauchcr" omdraait als je rooken wilt, wat je te meer zonder bezwaar kunt doen als een S.A. man je daarin is voorgegaan, dat, bij wijze van spreken ten minste, stil blijft staan als er zoo'n vuurroode koe op de rails staat. Bij wijze van spre ken altijd, want toen het een paar dagen later werkelijk gebeurde, dat een koebeest niet voor Bello op zij wou kostte ons dat een kwartier en bijna de aansluiting op den D-trcin en het koe beest zijn leven. We stonden dan aan het begin van onzen trektocht op den top van den Astonberg, bijgenaamd de kale, maar waarom hij zoo heet, is mij niet duide lijk geworden, want kaal is hij all^s behalve. Dichte hosschen bedekken zijn top, en in het midden daarvan rijst een hooge uitzichttoren met hotel omhoog. Woest joeg de wind over de hoogvlakte (was dat om don A.N.W.B. gelijk te geven, die bericht had in een van zijn onvolprezen gidsen dat het klimaat in deze streek ietwat ruw was?) en bracht stapels grijze dreigende regenwolken mee, die niet veel goeds beloofden. De regenwolken hingen bovendien zoo laag, dat zo geheel den bergtop omhul den. en wij eigenlijk in een gordijn van regen wandelden. Net een mistige ach ternamiddag in Holland, zoo omstreeks Sinterklaas. Die laag hangende wolken zijn onze stemming betreft heeft de film-maker een niet genoeg te waardeeren hulp aan de muziek, die beter dan welk mid del ook een gemoedsaandoening kan versterken. Talrijke korte geluidsstroo- ken staan den samensteller van het journaal ten dienste en worden zoo noodig voor hem gemaakt om tijdens de tekstgedeelten het publiek alvast voor ie bereiden op wat de volgende beelden brengen. Wie vaak journaals van eenzelfde maatschappij ziet merkt dan ook wel eens een enkelen keer, dat een bepaalde melodie hem bekend voor komt uit een vorige film waarin zij aan een soortgelijke gebeurtenis voorafging. Een enkel Arncrikaansch journaal wordt begeleid door een onafgebroken zeer luidruchtig sprekenden explica teur. In Amerika schijnt men dat te waardeeren, of althans niet verwerpe lijk te vinden. Men verzorgt daar op soortgelijke wijze radio-reportages, waarhij soms twee sprekers elkaar af lossen om den vloed van woorden voor al geen oogenblik te doen verflauwen. Wij houden niet van dit systeem en geeft een enkel maal een exiplicateur de noodige toelichting, dan gebeurt dat toch in een rustiger tempo. Bewondering moet men hebben voor het technische werk van de film-opera teurs. Zij missen alles wat hun colle ga's in de studio's hebben: groote schijnwerpers, die door talloozo helpers met het grootste geduld worden inge steld: een regisseur, die alles wat ge beuren moet desnoods tientallen keeren laat over-spelen tot eindelijk het ge wenschte resultaat bereikt is en andere hulpmiddelen. Dc journaal-cameraman moet van een gewoonlijk weinig luxu- euse standplaats, onder mogelijk volko men ongunstig licht, een gebeurtenis opnemen, die onherroepelijk maar éen keer voorkomt. Het is dus zeer goed te hegrijpen dat de opnamen soms wat minder fraai zijn. Soms neemt men de meest grootscheepsche maatregelen om er zeker van te zijn dat een opname slaagt. Tijdens de boksmatch Max SchmelingJoe Louis, had R.K.O. het alleenrecht om films te maken. Om geen enkele bijzonderheid te missen za ten er toen niet minder dan tien opera teurs om den ring. Vijf dagen later hadden booten en vliegtuigen de film in Europa gebracht en draaide zij in Londen cn Parijs. strop geworden dien dag, want die zijn er de schuld van dat we meer dan 10 K.M. hebben moeten omloopen op een route, die zeker niet meer dan 30 had mogen bedragen. We moesten namelijk den berg aan de zuidzijde afdalen om via Neu Asten-berg op den voetweg (Hauptwanderetrecke) naar Berïöburg te komen, gelijk wij ons den eersten dag als taak hadden gesteld. Het zui den. Nu wreekt zich de fout dat ik geen kompas had meegenomen. Andere kee ren ben ik altijd met mijn orientatie- vermogen goed uitgekomen, maar nu laat het me toch in dc-n steekzooals ik later merkte, toen we in Alt Asten- zicht om „irgendwo" tusschen de hoo rnen te moeten overnachten. Maar ge lukkig begon de weg steil te dalen, eu dat is altijd het voorteeken, dat je weer dc bewoonde wereld gaat naderen. We kwamen inderdaad in een dal uit, en het eindpunt van den eersten dag moest dus langzamerhand wel in hQt zicht komen. En nu mag de Kromme Rijn den naam hebben, dat hij je altijd voor verrassingen zet, ik geef U de ver zekering, dat hij zoo recht is als een lineaal vergeleken bij het riviertje, in welks dal wij de eer hadden, onze laat ste Kilometers af te stappen op onze langzamerhand doodelijk vermoeide voeten. Zoodat Berleburg als een fata morgana nu eens hier, en dan weer daar voor den dag kwam. En toen we dan eindelijk dachten het stadje be reikt te hebben, klopte ook dat weer niet, want het was een zigeunerkolonie, welke naar den minder smakelijken naam van „Die Lause" luistert. En toen we dan eindelijk onze ver- Oscar Fischinger, dc cineast, die muziek in bewegende beelden weergeeft (wij herinneren aan „Sym- phonie in blauw") en die voor eenige maanden door Paramount werd geën gageerd, zal binenkort zijn eerste Ame rikaansche werkstuk afleveren. Het zal worden ingolascht in „The Big Broad cast of 1937", voor welke film ook reeds Benny Goodman's orkest, de zanger Frank Forest en de dirigent Leo Sto- kowsky werden geangageerd. P a r amount vervaardigt een film, waarin allerlei vroegere grootheden een rol vervullen. Er spelen een dertig- lal film-veteranen in mee, die allen in vroegere tijden als ster geschitterd hebben. Bij elkaar geteld vertegen woordigen de spelers meer dan 1000 jaar actccren. De film heet „Hollywood Boulevard" en de veteranen zijn: Her- bert Rawlison, Betty Com peon, Maurice Costèïjo, Bryant Washburn, Mae Marsch, Ethel Clayton, Roy D'Arcy, Francis X. Bushman, Bert Roach, Ruth Clifford, Jack Mower, Pat O'Malley, William Desmond, Edmund Burns, Jay Belasco. Tom Kennedy, Charles Mor ton, Jane Novak. Charles Ray. Free man wood, Albert Conti, Creighton Hale, Jack Mullhall, Harry Meyers, Frank Mayo en Mabel ForreêL berg stonden, en niet in Neu. Ik heb nooit geweten, dat het verschil tus schen oud cn nieuw zoo groot isl Ik za, een lichte plek in de wolken, conclu deerde daaruit zeer lichtvaardiglijk dat daar hot zuiden was, we daalden af. en ziet, de zaak klopte niet meer. De wegwijzer klopte niet meer, de gids klopte nog veel minder, en de eenige, die nog wel klopte was de regen op onze hoofden. Ja. er was nog iemand. De onvermijdelijk© schaapherder, die juist zijn pijp uitklopte tegen zijn schoen, en met zijn natuurinstinct de gaten scheen te hebben, dat wij met kloppende harten stonden uit te rekenen hoe de zaak weer kloppend kon wor den gemaakt. Hij vertelde ons eerst, dat we in oud inplaats van in nieuw waren, en vervolgens, dat we maar een poosje tegen den muur van de kerk moesten gaan staan om te schuilen tot de regenbui voorhij was. Könncn Sie dann garantieren dass es wieder (rocken wird? is mijn scep tische vraag: - Noch immer ist, nach jcdem Regen- schauer wieder die Sonne gekommen zegt hij filosofisch, en scharrelt verder met zijn kudde. We gaan gehoorzaam tegen de kerk muur staan, ook al uit overweging, dat een Duitsche Schafer meer verstand van het weer heeft dan een stadsche journalist, en ditmaal klopte het eens wèl. Ook dezen keer kwam na den regen weer zonneschijn, zoodat we met frisschcn moed aan onzen omweg be gonnen, alleen en uitsluitend op do kaart, want de weg, dien wij kozen, stond noch in dc gids van den A.N.W. B„ noch in die van de Sauerlander Gehirgsverein. Via een allerliefst klein dorpje, midden tusschen de hooge ber gen, waar we nog werden vergast op een plechtigheid hij het Kriegerdenk- mal, kwamen we weer op het groote knooppunt van auto- en wandelwegen, de Albrechtsplatz. Bij het verlaten van het dorpje hadden we van boven af nog de marcheerende oud-soldaten kunnen bewonderen. Wij hoorden de muziek waarop zij marcheerden niet meer, maar van boven gezien was het, alsof er een troep marionetten liep, zoo pre cies gingen de beenen op en neer. Dat klopte óók. Gelukkig was dat met onzen weg evenzeer het geval, helaas echter weer niet met den wegwijzer, die.ons dietsch maakte, dat het van den Albrechtsplatz naar Berleburg nog maar 100 minuten loopen was langs den wandelweg over Kühude. Wie dat ooit uitgerekend heeft, hem wordt mijnerzijds dringend aangeraden om zijn schoolgeld terug te gaan halen. Langs de chaussee was hei 10 K.M., maar je kon nooit weten, of het soms langs den wandelweg korter was. Hoe het zij. het klopte weer niet, of de man. die de wegwijzers plaatste, moet het traject indertijd op de fiets hebben gedaan; dan kan het heel aar dig uitkomen. Achteraf bekeken is het nog drie uur geworden, zoodat ik werkelijk bang begon te worden, dat we bij het vallen van de duisternis nog in dat donkere bosch zouden loopen. met het vooruit- moeide ledematen konden uitstrekken op een hotelbed, had de kwade genius, die beslist naast ons moet hebben ge staan toen we dezen tocht op papier stelden, ja toen had die kwade genius het weer zoo bestierd, dat wij precies een hotel hadden uitgezócht dat n<V aan den anderen kant Nan de stad lag, als wij waren binnengekomen. En een honger! Maar de warme bouillon kwam pro cics op tijd om onze spijsverteringsor ganen weer wat op streek te helpen. Zoo kreeg deze dag weer een slot, datklopte. Dat was niet de bouillon, maar de drummer van de band, die pbeneden, toen wij allang op bed lagen, het rhvtme gaf voor de dansende paren Maar de jongens van den vrijwilligen arbeidsdienst, die de functie van re freinzanger op buitengewoon lofwaar dige wijze vervulden en voor de Come dian Harmonists niet onderdeden, heb ben ons ten slotte in slaap gezongen. Da's waar ook, die flagstones, zult U vragen. Mag ik dat dan voor een volgenden keer bewaren? Een fotografische indruk \an het Saucrland. LACHPILLEN SPEURDER De politie denkt een nieuwe moordgeschiedenis op het spoor te zijn. Zoo. Hoe weet je dat? Ze hebben daar in de bibliotheek een man met z'n neus in een boek begraven gevonden. SECRETARESSE Hé, wou u me wijsmaken dat de directeur hier niet is? riep dc hard nekkige bezoeker triomfantelijk. Daar ligt zijn hoed! De directeur heeft twee hoeden' zei de secretaresse waardig. DE MAN, DIE VOORTDUREND PRET HAD Ik ben niet dikhuidig; ik zal de eerste zijn, om om mijn eigen dwaas heden te lachen. Wat moet jij dan een lollig leven hebben! ORDENTELIJK OPGEVOED Nee, dan mijn kinderen, die heb ik nog eens ordentelijk opgevoed; m'n zoon heeft den hoofdprijs uit de loterij gewonnen en m'n dochter is al wedu we-met-pensioen! VOORZORGSMAATREGEL Zie je, Fransje, zegt tante, wan neer ik geeuw, houd ik de hand voor den mond. Weet je ook waarom? Dat u de tanden niet zult verlie zen, meent Fransje. Iemand, die niet m die nog minder op den voorgrond treedt dan de operateur, doch minder belangrijk is: de man aan de geluidscamera, Uit „Die Kamera fahrt mit .1 (Foto Tobis).

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1936 | | pagina 12