HET WERELDGEBEUREN IN
BEELD EN KLANK
Waar de flagstones voor
het grijpen liggen
K'
RIN TIN TIN DE JONGERE
BETEEKENIS VAN
HET JOURNAAL
DE CAMERA GAAT
MEE.
TE VOET DOOR
HET
SAUERLAND
EEN „MODERNE'
FILMHOND
UIT DE STUDIO'S
EEN BUK IN
DE ZIEL
Een uitgebreide orga
nisatie is noodig om
actualiteit te bereiken
HET interessantste, het ac-
tueelstc der aarde, in beeld en
toon
Zoo onontbeerlijk als oen /oiopagina
in een krant, is het journaal in ons
bioscoop-programma. Er is ook wel
eenige overeenkomst tusschcn de twee:
een illustratie van hetgeen uit den
tekst van dc kranten reeds bekend
was. Zoo min als een enkele afbeelding
op de fotopagina evenwel een gebeur
tenis geheel en al Kan duidelijk maken,
geeft het journaal een volledig en dui
delijk beeld van wat er gebeurde.
Slechts korte flitsen; soms van en
kele seconden, een fragment van e;n
rede, een optocht, zonder commentaar.
De levensvatbaarheid van het insti
tuut der „cineac" bewijst echter hoe
groot over het algemeen de belangstel
ling van het publiek voor dergelijk "film-
nieuws, zelfs al is het van niet meer
geheel recenten datum, steeds is.
Er worden door dc filmmaatschap
pijen dan ook kosten noch moeite ge
spaard om de journaal films belang
wekkend te maken. Wanneer men
leest met welke middelen de Ame-
rikaansdie journaal-operateurs werken
vraagt men zich wel eens af hoe de
kosten daarvan ooit kunnen worden
goedgemaakt. In de praktijk blijkt deze
moeite echter te loonen. De operateurs
moeten dag en nacht klaar staan om
bij het eerste alarm in volle vaart op
weg te gaan: met utsdern uitgeruste
auto's, per vliegtuig, per boot. Alles zoo
snel mogelijk om zoo belangwekkend
mogelijke opnamen te hebben en om
dc concurrenten, die 111 hetzelfde tempo
werken, vóór te zijn. De meeste maat
schappijen hebben eigen vliegtuigen,
waarmee de operateurs soms halsbre
kende toeren verrichten. Zeer fraaie
opnamen zijn daarvan vaak het resul
taat. Men hcrinnere zich maar eens dc
journaals van bekende overstroomings-
rampen in de Yereenigde Staten of wel
van de eerste aankomst van de Queen
Mary in New York.
Over het algemeen heeft het journaal
©en voorliefde voor het groote en offi-
De onbekende cameraman aan het
werk. Een opname uil „Die Kame
ra fahrt mit.
(Foto Tobis).
Voor water deinst dc operateur
niet terug. In duikerpak en met
een waterdichte camera filmt hij
het leven op den bodem der zee.
(Een model uit het Ufa museum
in Neu-Babelsberg).
(Foto U.F.A.)
cicele: plechtige redevoeringen, feesten,
wedstrijden en dergelijke vormen ge
woonlijk den hoofdinhoud. De dram?
naar het sensationeele en sterk de aan
dacht trekkende is (natuurlijk) sterker
dan het streven naar het documentaire
Toch kan het doodgewone journaal,
door de moeilijke omstandigheden soms
maar luk-raak opgenomen, wel degelijk
een documentaire beteekenis hebben
Fox heeft het bewezen in de zeer be
langwekkende film „30 jaar wereldge
beuren" en vrijwel alle maatschappijen
hebben het op verschillende oogenblik-
ken bewezen toen ze ter gelegenheid
bijvoorbeeld Van het overlijden van be
kende persoonlijkheden uit oude jour
naals een zij het onvolledige bio
grafie samenstelden. Dergelijke film
fragmenten hebben sterk de aandacht
getrokken en worden zeer gewaardeerd
door het publick.
SLECHTS zelden gebeurt het, dat het
journaal meer cloet dan het objec
tief vastleggen van een gebeurtenis,
en een stemming of een gedachte tracht
„in beeld" te brengen. Ze zijn er echter
niet minder interessant om. deze uit
stapjes in dc regionen van het gevoel.
We herinneren ons een Ufa-journaal
het is al langen tijd geleden ge
draaid waarin de inscheping werd
vertoond van Japansche troepen welke
naar China vertrokken. Het was het
gewone gedoe van dringende unifor
men, een puffende locomotief en wui-
\ende en lachend met vlaggetjes zwaai
ende mcnschen. Tussschen deze gebeur
lijkheden in zag men plotseling ergens
op het perron een oud Japansch moe
dertje, dat stil stond te schreien. Het
zullen nauwelijks twee meter film zijn
geweest en toch zijn ze genoeg geweest
om het publiek een blik in de ziel van
andere mcnschen te geven en duidelijk
te maken dat ook een moeder uit een
zoo beheerscht cn heldhaftig volk als
het. Japansche niet anders voelt dan
iedere andere moeder ter wereld.
Met dezen enkelen inval van den ca
meraman werd de gefilmde gebeurtenis
op eens veel indrukwekkender en
77,/? is vrijwel niets ter wereld
*-* waar het lichtgevoelige oog
van de filmcamera zich nog niet
op heeft gericht. Alles wat den
mensch belang kon inboezemen
werd op de film vastgelegd.
Thans heeft de filmcamera
zichzelf tot onderwerp gekozen;
in de documentaire Tobis film:
„Die Kamera fahrt met.1" Zij
toont den opwindenden strijd
om de minuut en den weg welke
het filmjournaal aflegt voor het
in de bioscoop wordt vertoond.
Het is een loflied op het werk
van den onbekenden kamera
.sprekender". Zulke fijne trekjes be-
hooren echter tot de zeldzaamheden,
wat ook zeer begrijpelijk is. daar de
operateurs zoo veel aandacht noodig
hebben om de hoofd-gebeurtenis op de
filmstrook vast te leggen, dat ze geen
tijd hebben om zich met. andere dingen
op te houden, die niet de aandacht
trekken cn die niet met groote koppen
in de couranten worden vermeld.
Zoo is de journaal-film over het alge
meen een vervolg op, of een herhaling
van hetgeen men reeds wist, aangevuld
met een mode-show cn een auto-race
(welke laatste veelvuldig een prachtige
climax van Amerikaansche journaals
vormt).
Toch ligt er nog een ruim terrein
braak voor het journaal, wanneer het
zich bezig gaat houden met zaken, die
de film beier kan weergeven dan ie
krant of het gesproken woord.
De Amerikanen doen dit weinig, de
Europeesche, met name de Duitsche
journaal filmers hebben grooteren aan
leg tot meer contemplatieve opnamen.
Ook de Xederlandscho journaals heb
ben op dit gebied interessante dingen
zien gegeven. Soms treft men tus-
schen de actualiteiten een verrassend
deel aan, dat zonder tot stilstaande fo
tografie te worden een stemming goed
tot leven roept.
Wat het opwekken van een bepaalde
Ook uit de lucht kijkt het oog van
dc camera. Nog een opname uit
„Die Kamera fahrt mit".
(Foto Tobis).
Zijn vader „speelde" soms
wat al te serieus
RIN TIN TIN Jr. is de zoon van den
wereldberoemden Rin Tin Tin, die
van de slagvelden van Lotharin
gen met zijn meester, een Amerikaan-
schen officier, den grooten vijver over
stak en in de dagen van zwijgende film
zulk een succes had als nauwelijks'eer.
levende ster naast hem. En dat succes
was blijvend, tot zijn dood toe.
Lee Duncan, de ex-vlieger en officier
uit den wereldoorlog, heeft niet voor
niets Rin Tin Tin Sr. ook in zijn privé
leven zoo precies bewaakt, dat hij ze
ker was van alle afstammelingen; en
dat zijn er zoovele niet. Duncan heeft
een grooten Rin Tin Tin-kennel en het
was tot dusverre een teleurstelling, dat
geen der zonen van Rin Tin Tin eenige
aspiraties voor het filmleven scheen te
koesteren. Nu moet men niet vergeten,
dat aan den opvolger van Rin Tin Tin
Sr., waaraan Duncan reeds jaren lang
zorg besteedde, geheel andere eischen
werden gesteld. Eensdeels wilde men
een anders ge trainden hond hebben:
de oude Rin Tin Tin had politic-trai
ning achter zich en hij had den vijand
van aangezicht tot aangezicht gezien
en de kogels om zijn lange herders-
ooren hooien fluiten Met andere woor
den: als hij vocht, op de film gelijk in
het werkelijke leven, dan vocht hij
w e r k e 1 ij k. Menige acteur was bang
om in een Rin Tin Tin-film te spelen:
hij onderscheidde immers niet tusschen
schijn en wezen. Een nieuwen bona
wilde men derhalve van den beginne af
7.00 africhten, dat hij ook zijn vechtpar
tijen slechts „speelde".
Anderdeels stelde de intusschen tot
ontwikkeling gekomen geluidsfilm nog
gansch andere eischen. De oude Rin
Tin Tin gehoorzaamde op fluitscinen
van zijn meester, werd gecommandeerd
In de geluidsfilm waren deze signalen
natuurlijk uit den booze: de jonge Rin
Tin Tin gehoorzaamt dan ook op een
enkele beweging van de opgestoken
vingers van zijn meester Duncan.
In dc derde plaats is dc publieke
smaak intusschen zoo ontwikkeld, dat
men van een hond liever geen onwaar
schijnlijke „trucs" meer ziet en het
standpunt van Duncan, die tevens een
der voormannen van de Amerikaan
sche Yereeniging tot het Beschermen
van Dieren is, kan kort en goed aldus
omschreven worden: laat een filmhond
niéts anders doen dan wat een gewone
schrandere hond in die omstandigheden
eveneens zou kunnen volbrengen. In do
eerste film, waarin de jonge Rin Tin
T thans optreedt, de Metro Goldvvyn
Mayer film Tough Guy („iMenschen-
jacht"), ziet men den nieuwen filmhond
als in zijn natuurlijken staat.
De Rin Tin Timstam
Rin Tin Tin Jr. is de jongste zoon
van den oorlogshond, die dc troost was
v an zijn voor Saint Mi 11 iel gewonden
meester. Duncan heeft dc overige zo
nen zorgvuldig „uitbesteed". Sinds ook
de oude Rin Tin Tin in dienst der
groote Metro Goldwyn Mayer-familie
was, waar thans Junior eveneens zijn
debuut maakt, ligt het voor de hand,
dat zijn broers en zusters meestal in
de naaste omgeving bleven. Een van
Rin Tin Tin's zonen is in het bezit van
Greta Garbo, die hem van den produ
cer Walter Wanger als een verjaardags
geschenk kreeg en vaak met hem ge
fotografeerd werd. Een tweede is in liet
bezit van majoor Harry Nciss, die
douane-beambte was bij het sluiten van
den wapenstilstand en het ware won
der tot stand bracht den eersten hond
met een speciaal paspoort via Ellis
Eiland de Verecnigde Stalen (die an
dere geen honden toelaten), binnen le
loodsen. Een rijke koopman, W. K. Kel
logg, bezit een derde. Een vierde was
eigendom van King C. Gillette, den
scheermesjes-koning cn werd na diens
dood door Clarence Brown, den Metro
regisseur, geérfd, tezamen met Gillette's
ganschen kennel, De oude Rin Tin Tin
zou. zoo hij nog leefde, maar één klein
zoon gehad hebben, een puppie van
een half jaar oud, die door Duncan aan
dc platiria-blonde, thans brunette film
ster Jean Ilarlow, cadeau gegeven werd.
Rest nog te vermelden, dat de film
Tough Guy, waarin Rin Tin Tin Jr. met
één slag den faam van zijn beroemden
vader overtreft, als producer heeft Har
ry Rapf, dezelfde die eens den ouden
Rin Tin Tin ontdekte, toen hij voor en
kele vertraagde film-opnamen een
hond zocht en Duncan, toentertijd een
half werklooze kantoor-employc van
een warenhuis, met zijn geliefden oor
logsvriend op het toonccl verscheen. En
voorts, dat in deze film Jean Hersholt
een rol vervult, dezelfde Hersholt. die
destijds de eerste was om een rol niet
den ouden Rin Tin Tin aan te durven,
hetgeen hem toen op een verzwikte
pols en tal van uitwendige kneuzingen
kwam te staan. Thans is hij iets vei
liger de veearts!
Hoe alles den eersten
dag niet klopteen
toch ten slotte alles
wèl klopte
OUD woei de wind om den Asten-
berg, den hoogstcn top van het
Saucrland, in de onmiddellijke
omgeving van het plaatsje Winterberg,
waarheen een echt Duitsch lokaaltrein
tje ons op den laten Zaterdagnamiddag
had gebracht. U weet wel, zoo'n trein
tje dat aanhoudend belt (waarom het
dan ook al gauw Bello werd gedoopt),
waarin je het bordje „Nicht Rauchcr"
omdraait als je rooken wilt, wat je te
meer zonder bezwaar kunt doen als een
S.A. man je daarin is voorgegaan,
dat, bij wijze van spreken ten minste,
stil blijft staan als er zoo'n vuurroode
koe op de rails staat. Bij wijze van spre
ken altijd, want toen het een paar
dagen later werkelijk gebeurde, dat een
koebeest niet voor Bello op zij wou
kostte ons dat een kwartier en bijna de
aansluiting op den D-trcin en het koe
beest zijn leven.
We stonden dan aan het begin van
onzen trektocht op den top van den
Astonberg, bijgenaamd de kale, maar
waarom hij zoo heet, is mij niet duide
lijk geworden, want kaal is hij all^s
behalve. Dichte hosschen bedekken zijn
top, en in het midden daarvan rijst een
hooge uitzichttoren met hotel omhoog.
Woest joeg de wind over de hoogvlakte
(was dat om don A.N.W.B. gelijk te
geven, die bericht had in een van zijn
onvolprezen gidsen dat het klimaat in
deze streek ietwat ruw was?) en bracht
stapels grijze dreigende regenwolken
mee, die niet veel goeds beloofden. De
regenwolken hingen bovendien zoo
laag, dat zo geheel den bergtop omhul
den. en wij eigenlijk in een gordijn van
regen wandelden. Net een mistige ach
ternamiddag in Holland, zoo omstreeks
Sinterklaas.
Die laag hangende wolken zijn onze
stemming betreft heeft de film-maker
een niet genoeg te waardeeren hulp
aan de muziek, die beter dan welk mid
del ook een gemoedsaandoening kan
versterken. Talrijke korte geluidsstroo-
ken staan den samensteller van het
journaal ten dienste en worden zoo
noodig voor hem gemaakt om tijdens
de tekstgedeelten het publiek alvast
voor ie bereiden op wat de volgende
beelden brengen. Wie vaak journaals
van eenzelfde maatschappij ziet merkt
dan ook wel eens een enkelen keer, dat
een bepaalde melodie hem bekend voor
komt uit een vorige film waarin zij aan
een soortgelijke gebeurtenis voorafging.
Een enkel Arncrikaansch journaal
wordt begeleid door een onafgebroken
zeer luidruchtig sprekenden explica
teur. In Amerika schijnt men dat te
waardeeren, of althans niet verwerpe
lijk te vinden. Men verzorgt daar op
soortgelijke wijze radio-reportages,
waarhij soms twee sprekers elkaar af
lossen om den vloed van woorden voor
al geen oogenblik te doen verflauwen.
Wij houden niet van dit systeem en
geeft een enkel maal een exiplicateur de
noodige toelichting, dan gebeurt dat
toch in een rustiger tempo.
Bewondering moet men hebben voor
het technische werk van de film-opera
teurs. Zij missen alles wat hun colle
ga's in de studio's hebben: groote
schijnwerpers, die door talloozo helpers
met het grootste geduld worden inge
steld: een regisseur, die alles wat ge
beuren moet desnoods tientallen keeren
laat over-spelen tot eindelijk het ge
wenschte resultaat bereikt is en andere
hulpmiddelen. Dc journaal-cameraman
moet van een gewoonlijk weinig luxu-
euse standplaats, onder mogelijk volko
men ongunstig licht, een gebeurtenis
opnemen, die onherroepelijk maar éen
keer voorkomt. Het is dus zeer goed te
hegrijpen dat de opnamen soms wat
minder fraai zijn. Soms neemt men de
meest grootscheepsche maatregelen om
er zeker van te zijn dat een opname
slaagt. Tijdens de boksmatch Max
SchmelingJoe Louis, had R.K.O. het
alleenrecht om films te maken. Om
geen enkele bijzonderheid te missen za
ten er toen niet minder dan tien opera
teurs om den ring.
Vijf dagen later hadden booten en
vliegtuigen de film in Europa gebracht
en draaide zij in Londen cn Parijs.
strop geworden dien dag, want die zijn
er de schuld van dat we meer dan 10
K.M. hebben moeten omloopen op een
route, die zeker niet meer dan 30 had
mogen bedragen. We moesten namelijk
den berg aan de zuidzijde afdalen om
via Neu Asten-berg op den voetweg
(Hauptwanderetrecke) naar Berïöburg
te komen, gelijk wij ons den eersten
dag als taak hadden gesteld. Het zui
den. Nu wreekt zich de fout dat ik geen
kompas had meegenomen. Andere kee
ren ben ik altijd met mijn orientatie-
vermogen goed uitgekomen, maar nu
laat het me toch in dc-n steekzooals
ik later merkte, toen we in Alt Asten-
zicht om „irgendwo" tusschen de hoo
rnen te moeten overnachten. Maar ge
lukkig begon de weg steil te dalen, eu
dat is altijd het voorteeken, dat je weer
dc bewoonde wereld gaat naderen. We
kwamen inderdaad in een dal uit, en
het eindpunt van den eersten dag
moest dus langzamerhand wel in hQt
zicht komen. En nu mag de Kromme
Rijn den naam hebben, dat hij je altijd
voor verrassingen zet, ik geef U de ver
zekering, dat hij zoo recht is als een
lineaal vergeleken bij het riviertje, in
welks dal wij de eer hadden, onze laat
ste Kilometers af te stappen op onze
langzamerhand doodelijk vermoeide
voeten. Zoodat Berleburg als een fata
morgana nu eens hier, en dan weer
daar voor den dag kwam. En toen we
dan eindelijk dachten het stadje be
reikt te hebben, klopte ook dat weer
niet, want het was een zigeunerkolonie,
welke naar den minder smakelijken
naam van „Die Lause" luistert.
En toen we dan eindelijk onze ver-
Oscar Fischinger, dc cineast,
die muziek in bewegende beelden
weergeeft (wij herinneren aan „Sym-
phonie in blauw") en die voor eenige
maanden door Paramount werd geën
gageerd, zal binenkort zijn eerste Ame
rikaansche werkstuk afleveren. Het zal
worden ingolascht in „The Big Broad
cast of 1937", voor welke film ook reeds
Benny Goodman's orkest, de zanger
Frank Forest en de dirigent Leo Sto-
kowsky werden geangageerd.
P a r amount vervaardigt een film,
waarin allerlei vroegere grootheden
een rol vervullen. Er spelen een dertig-
lal film-veteranen in mee, die allen in
vroegere tijden als ster geschitterd
hebben. Bij elkaar geteld vertegen
woordigen de spelers meer dan 1000
jaar actccren. De film heet „Hollywood
Boulevard" en de veteranen zijn: Her-
bert Rawlison, Betty Com peon, Maurice
Costèïjo, Bryant Washburn, Mae
Marsch, Ethel Clayton, Roy D'Arcy,
Francis X. Bushman, Bert Roach, Ruth
Clifford, Jack Mower, Pat O'Malley,
William Desmond, Edmund Burns, Jay
Belasco. Tom Kennedy, Charles Mor
ton, Jane Novak. Charles Ray. Free
man wood, Albert Conti, Creighton
Hale, Jack Mullhall, Harry Meyers,
Frank Mayo en Mabel ForreêL
berg stonden, en niet in Neu. Ik heb
nooit geweten, dat het verschil tus
schen oud cn nieuw zoo groot isl Ik za,
een lichte plek in de wolken, conclu
deerde daaruit zeer lichtvaardiglijk dat
daar hot zuiden was, we daalden af.
en ziet, de zaak klopte niet meer. De
wegwijzer klopte niet meer, de gids
klopte nog veel minder, en de eenige,
die nog wel klopte was de regen op
onze hoofden. Ja. er was nog iemand.
De onvermijdelijk© schaapherder, die
juist zijn pijp uitklopte tegen zijn
schoen, en met zijn natuurinstinct
de gaten scheen te hebben, dat wij met
kloppende harten stonden uit te rekenen
hoe de zaak weer kloppend kon wor
den gemaakt. Hij vertelde ons eerst,
dat we in oud inplaats van in nieuw
waren, en vervolgens, dat we maar een
poosje tegen den muur van de kerk
moesten gaan staan om te schuilen tot
de regenbui voorhij was.
Könncn Sie dann garantieren dass
es wieder (rocken wird? is mijn scep
tische vraag:
- Noch immer ist, nach jcdem Regen-
schauer wieder die Sonne gekommen
zegt hij filosofisch, en scharrelt verder
met zijn kudde.
We gaan gehoorzaam tegen de kerk
muur staan, ook al uit overweging, dat
een Duitsche Schafer meer verstand
van het weer heeft dan een stadsche
journalist, en ditmaal klopte het eens
wèl. Ook dezen keer kwam na den
regen weer zonneschijn, zoodat we met
frisschcn moed aan onzen omweg be
gonnen, alleen en uitsluitend op do
kaart, want de weg, dien wij kozen,
stond noch in dc gids van den A.N.W.
B„ noch in die van de Sauerlander
Gehirgsverein. Via een allerliefst klein
dorpje, midden tusschen de hooge ber
gen, waar we nog werden vergast op
een plechtigheid hij het Kriegerdenk-
mal, kwamen we weer op het groote
knooppunt van auto- en wandelwegen,
de Albrechtsplatz. Bij het verlaten van
het dorpje hadden we van boven af nog
de marcheerende oud-soldaten kunnen
bewonderen. Wij hoorden de muziek
waarop zij marcheerden niet meer,
maar van boven gezien was het, alsof
er een troep marionetten liep, zoo pre
cies gingen de beenen op en neer. Dat
klopte óók.
Gelukkig was dat met onzen weg
evenzeer het geval, helaas echter weer
niet met den wegwijzer, die.ons dietsch
maakte, dat het van den Albrechtsplatz
naar Berleburg nog maar 100 minuten
loopen was langs den wandelweg over
Kühude. Wie dat ooit uitgerekend
heeft, hem wordt mijnerzijds dringend
aangeraden om zijn schoolgeld terug te
gaan halen. Langs de chaussee was hei
10 K.M., maar je kon nooit weten, of
het soms langs den wandelweg korter
was. Hoe het zij. het klopte weer niet,
of de man. die de wegwijzers plaatste,
moet het traject indertijd op de fiets
hebben gedaan; dan kan het heel aar
dig uitkomen.
Achteraf bekeken is het nog drie uur
geworden, zoodat ik werkelijk bang
begon te worden, dat we bij het vallen
van de duisternis nog in dat donkere
bosch zouden loopen. met het vooruit-
moeide ledematen konden uitstrekken
op een hotelbed, had de kwade genius,
die beslist naast ons moet hebben ge
staan toen we dezen tocht op papier
stelden, ja toen had die kwade genius
het weer zoo bestierd, dat wij precies
een hotel hadden uitgezócht dat n<V
aan den anderen kant Nan de stad lag,
als wij waren binnengekomen.
En een honger!
Maar de warme bouillon kwam pro
cics op tijd om onze spijsverteringsor
ganen weer wat op streek te helpen.
Zoo kreeg deze dag weer een slot,
datklopte. Dat was niet de bouillon,
maar de drummer van de band, die
pbeneden, toen wij allang op bed lagen,
het rhvtme gaf voor de dansende paren
Maar de jongens van den vrijwilligen
arbeidsdienst, die de functie van re
freinzanger op buitengewoon lofwaar
dige wijze vervulden en voor de Come
dian Harmonists niet onderdeden, heb
ben ons ten slotte in slaap gezongen.
Da's waar ook, die flagstones, zult U
vragen.
Mag ik dat dan voor een volgenden
keer bewaren?
Een fotografische indruk \an het
Saucrland.
LACHPILLEN
SPEURDER
De politie denkt een nieuwe
moordgeschiedenis op het spoor te zijn.
Zoo. Hoe weet je dat?
Ze hebben daar in de bibliotheek
een man met z'n neus in een boek
begraven gevonden.
SECRETARESSE
Hé, wou u me wijsmaken dat de
directeur hier niet is? riep dc hard
nekkige bezoeker triomfantelijk. Daar
ligt zijn hoed!
De directeur heeft twee hoeden'
zei de secretaresse waardig.
DE MAN, DIE VOORTDUREND
PRET HAD
Ik ben niet dikhuidig; ik zal de
eerste zijn, om om mijn eigen dwaas
heden te lachen.
Wat moet jij dan een lollig leven
hebben!
ORDENTELIJK OPGEVOED
Nee, dan mijn kinderen, die heb
ik nog eens ordentelijk opgevoed; m'n
zoon heeft den hoofdprijs uit de loterij
gewonnen en m'n dochter is al wedu
we-met-pensioen!
VOORZORGSMAATREGEL
Zie je, Fransje, zegt tante, wan
neer ik geeuw, houd ik de hand voor
den mond. Weet je ook waarom?
Dat u de tanden niet zult verlie
zen, meent Fransje.
Iemand,
die niet m
die nog minder op den voorgrond treedt dan de operateur, doch
minder belangrijk is: de man aan de geluidscamera, Uit „Die
Kamera fahrt mit .1
(Foto Tobis).