POSITIE DER DUITSCHE
FILMINDUSTRIE
WAT DE U.F.A.
BRENGT
De truffelmarki
van Alba
Menschen in het Hotel
ECHEC VAN HET
humoristische genre
Zijn de sterren te duur?
Het bioscoopbezoek ie DeitscMaedl
De Bavaria-productie
VARIA
De roode kleur van
het herfstloof
KRONKELWEGEN
VANAMOR
De dramatische films zijn
over het algemeen on.
eindig veel beter
(Van onzen correspondent)
Berlijn, 2S September.
DUITSCHE FILMS waren en zijn op
de internationale markt een factor
van be teelten is. Het valt niet te
ontkennen, dat de export van deze
films sedert de invoering van dén na-
tionaal-socialistischen staat ernstig ge
leden heeft.
Men heeft dit in Duitschland in den
beginne onderschat, en later moeten toe-
geven, dat de gevolgen toch veel ern
stiger waren dan men oorspronkelijk
venvacht had. Nog steeds worden Duit-
sche films overal ter wereld vertoond.
Maar de tegenzin in vele landen is blij
ven bestaan. En ze is tot op zekere
hoogte ook uit artistiek oogpunt te ver
dedigen.
Ongetwijfeld worden ook in andere
landen, al dadelijk in de Vercenigde
Staten, veel minderwaardige films ver
vaardigd. Maar die blijven in hoofdzaak
binnen de grenzen en zijn voor de klei
nere bioscopen en voor het platteland
bestemd. Wat we in Europa te zien
krijgen uit de ateliers van Hollywood
zijn over het algemeen topprestaties. En
men geeft ook in Duitschland onom
wonden toe, dat men met deze beste
specimina, vooral op humoristisch go-
bied, eenvoudig niet concurreeren kan.
In de eerste plaats niet, omdar men er
het geld niet voor heeft. Men weet hier,
hoe de allerbeste humoristische Holly-
wood-films tot stand komen. Twintig,
dertig en meer humoristische schrijvers
werken mee, alleen maar door het in
zenden van een of meer werkelijk ge
slaagde moppen, woordspelingen en
uitgedachte situaties. Din worden door
de filmindustrie goed betaald. En uit
de aldus tot stand gekomen rijke ver
zameling putten nu de eigenlijke schrij
vers van het scenario naar welgevallen.
Daardoor alleen is het mogelijk, dat in
zulke Amerikaansche films de koddige
momenten en wcrkelijk-humoristische
dialogen zoo verrassend-talrijk n/i van
zoo hoog allooi zijn, dat de vaak onbe
nullige intrige en de allesbehalve grap
pige inhoud niet meer opvallen.
Duitschland verstaat deze kunst
niet, en heeft ook niet het geld
over om \oor moppen alleen tien
duizenden uit tc geven. Duitsche hu
moristische films zijn over het alge
meen een mislukking; Duitsche drama
tische films zijn in doorsnee oneindig
veel beter, maar voor het internationale
publiek weer te somber en te zwaar
wichtig. Natuurlijk heeft men hier wel
enkele goede humoristische schijvcrs
en als ze werkelijk eens te hulp geroe
pen worden om dialogen voor de films
te schrijven (gelijk onlangs de onver
beterlijke acteur-tooncelschrijver Curt
Goetz) dan komt ook iets tot stand,
wat ver boven liet gebruikelijke uit
gaat maar goede, vroolijke filmtek-
sien zijn hier een uitzondering; en als
ze goed zijn, dan blijken zc een meer
of minder geslaagde nabootsing van
een succesrijk Amerikaanse!» product.
ITet valt niet te ontkennen, dat de
Duitsche films ook door de anti-semiti-
sche politiek van liet nieuwe régime
ernstig geleden heeft. Nog beschikt racn
hier over uitstekende krachten, rnaar do
Joodschc regisseurs, acteurs en schrij-
HEDWIG BLE1RTRF.U en SABINE
PETERS in „Das Madchen Irene".
(Ufa).
vers waren toch over het algemeen
stukken beter dan de niet-Joodsche. Dat
wil men hier natuurlijk niet toegeven.
Maar het échec van de humoristische
film bewijst het toch duidelijk genoeg.
Ofschoon dus Duitschland niet de
enorme sommen kan opbrengen, die in
Amerika voor het tot stand kornen van
een film worden uitgegeven, en wel in
de eerste plaats omdat Duitschland
thans een betrekkelijk arm land is, en
Duitsche films lang niet dezelfde ex
portmogelijkheden en de verspreiding
binnen eigen grenzen hebben als Ame
rikaansche, neemt het bioscoopbezoek
toch ook in de Duitsche landen gesta
dig toe, al is in 1936 nog niet het record
jaar 192S (in den tijd van de „stomme
film") bereikt, wat uit de nevenstaande
statistieken blijken moge. (Elders op
deze pagina. Red.)
Ofschoon men er dus nog niet in ge
slaagd is, de theoretische maximale
mogelijkheid van 900 millioen bezoekers
per jaar meer dan voor ruim V* te be
reiken, kan men in vakkringen toch
hooren, dat de belangstelling van het
publiek toeneemt, wat voor een deel
ook aan de vele koude regendagen toe
te schrijven is, en dat bijv. ook het ge
weldige vreemdelingenverkeer tijdens
de Olympische Spelen een (voorbijgaan
de) voorwaartschc beweging gebracht
heeft.
Het grootste deel van de toename der
ontvangsten hebben de bioscoopeige
naars opgeslokt. De belasting op open
bare vermakelijkheden is gedaald, het
instituut der belastingvrije films (die
de regeering als bijzonder leerzaam be
schouwt en aldus beloont, wat in den
afgeloopen winter met 28 van de 106
nieuwe films het geval was) en onder
steuning van liet bioscoopbezoek o.a.
door de groote arbeidersorganisatie
„Kraft durch Freude". hebben mogelijk
gemaakt, dat de winsten der filmthea
ters zeer stijgen, door vermindering der
belasting alleen al met 8 tot 10 millioen
per jaar. Daarbij komt nog, dat in
Duitschland thans het aantal bioscopen
begrensd moet blijven, zoodat het in
1935/36 op ongeveer 5000 stabiel bleef.
Hooge gages der sterren
De filmproductie echter heeft minder
reden tot tevredenheid. De „Frankforter
Zeitung" weet te vertellen, dat in
1932/33 een Duitsche film gemiddeld
220.000250.000 Mk. kostte, terwijl de
kosten in 193i op 312.000, in 1935 op
395,000 en in 1936 op 420,000 Mk. ste
gen! Men meent dit te moeten wijten
aan het verlangen van de Duitsche re
geering die ccn zoo grooten invloed
op dez.c productie uitoefent naar in
alle détails verzorgde films van prima
qualiteit, en als gevolg daarvan de
slecds hoogere eischen, die het verwen
de publiek gaat stellen. Maar het komt
ons voor, dat vooral ook de financieele
eischen van bekende filmacteurs, advi
seurs en regisseurs hier een rol spelen,
en dat ondanks het feit, dat het natio-
naal-socialisme eerst met veel ophef
verklaard had, aan het onzinnige „ster-
systeem" een einde te willen maken.
Het is een feit, dat ecnige jaren lang
de meest beroemde Duitsche filmartis-
tcn hun eischen geweldig omhoog kon
den schroeven, omdat Hollywood hun
enorme salarissen aanbood en de Duit
sche filmindustrie natuurlijk trachtte
le verhinderen, dat de kunstenaars, die
de kassen het beste vulden, door Ame
rika weggeëngagcerd werden. Maar het
is sindsdien gebleken, dat de meeste
Duitsche artisten in Amerika geen of
weinig succes hadden, althans in Ame
rikaansche exportfilms, en „met han
gende pootjes" naar Duitschland terug
keerden. (Wat Engeland betreft is het
anders. Red.) Zoodat men had kun
nen verwachten, dat zij in hun intus-
MAR1KA RöKK en HANS SóHXKER in de amusante film „Lnd du mein
Schatz fiihrst mit", i (Ufa),
schen nationaal-socialistisch geworden
vaderland tot een dragelijk systeem
van salaricering zouden moeten terug-
keeren. Maar het is gebleken, dat het
nationaal-socialisme, dat niet heeft
kunnen (of willen) verhinderen, dat
vele zijner aanvoerders binnen weinige
jaren een weelde ten toon konden
spreiden, die in volkskringen alles be
halve goedkeuring uitgelokt heeft, ook
niet de energie (of den wensch) bezeten
heeft, de volkslievelingen uit het film
land te verhinderen, inkomens te
eischen, die met het „socialistisch" be
ginsel vnn het heerschend régime zeer
weinig in overeenstemming schijnen.
Wat te zeggen van het feit. dat de
meest bekende filmacteurs in Duitsch
land per film 70 tot 120.000 Mark uitbe
taald krijgen, en dat „zangerfilmster
ren" als Graveure, Gigli, Eggerth, Kie-
pura 200 tot 300,000 Mark per film ver
dienen, terwijl Duitsche filmartisten
van het „tweede plan" reeds 40 tot
50.000 Mark ontvangen, bedragen, waar
van onze Ncderlandsche kunstenaars
vermoedelijk duizelen zullen. Hoort
men dan nog. dat deze onzinnig veel
verdiende artisten niet zelden alleron-
gemakkelijkst te behandelen zijn, dat
ze vaak midden onder het filmen alles
omver werpen, vier tot zes malen het
manuscript door iemand anders omge
werkt wenschen; doorzetten, dat een an
dere regisseur benoemd wordt; ontevre
den blijken over hun medespelers en
eischen, dat bijrollen anders bezet wor
den dan moet men wel lot de con
clusie komen, dat er „something rotten
in the State" is, en het Duitsche film
wereldje niet bepaald gezond kan ge
noemd worden!
Bezoekers (millioenen)
Ontvangsten (mill. Mk)
Gemiddelde prijs van het
biljet in Mk
1925
1928
1932/33
1933/34
1934/35
1935/36
272
353
238
247
260
317
187
275
176
178
205
237
0.78
0.74
0.72
0.73
0.75
Films welke herinneringen aan
vroegere werken op,
roepen
GEEN experimenten welke veel
risico met zich brengen, maar films
volgens een beproefd recept, waar
van gebleken is, dat het succes verze
kerd is, het devies van de Ufa geweest
bij het opstellen van het productiepro
gramma waarvan we in het komende
seizoen de films zullen zien.
In de tweede plaats hebben de pro
ductieleiders er met prijzenswaardigen
ijver naar gestreefd op tijd te zijn, met
het resultaat dat van het totaal van 26
films, dat de Ufa uit zal brengen, er
reeds thans 13 geheel gereed zijn. Ze
ven werken zijn nagenoeg voltooid, ter
wijl op het oogenblik aan de voorberei
dingen voor vier andere gewerkt wordt.
Dit op tijd zijn is niet steeds voorgeko-
mei; men wacht bij voorbeeld op dit
oogenblik nog op de première van films
uit het vorige productieprograrama.
Het werken naar een beproefd recept
brengt met zich mede, dat men in de
komende werken een parallel kan vin
den met van vroeger bekende films.
Zoo zal bij voorbeeld Hans Albers
weer optreden in een grootsch tech
nisch werk in den trant van „Goud" en
„F. P. 1. antwoordt niet", waarin hij
op zijn best was. Maar in een andere
film van geen van beide 6taat nog
de titel vast zal hij gelegenheid heb
ben den charmeur te spelen; iets als
„Bommen op Monte Carlo".
Willy Fritsch en Lilian Harvey, het
onafscheidelijke duo. hebben de hoofd
rollen vervuld in „Gliickskinder", spe
lende in de Amerikaansche kranten- en
reporterswereld, waarin Oskar Sima en
Paul Kemp eveneens belangrijke rol
len vervullen. Bij de Berlijnsche pre
mière was men over het algemeen zeer
tevreden over dit product. De jachtige
sfeer, die we in Amerikaansche films
over een soortgelijk onderwerp prach
tig hebben gezien, moet goed getroffen
zijn. ondanks het feit, dat veel aan
dacht is besteed aan zang en muziek.
Het gefilmde tooneel, in casu de film
operette, blijkt niet uit te sterven cn
na de goede resultaten met „Bettclstu-
dent" begint men aan een tweede in
dit genre: „Hofkonzert" met Johan
Heesters en Martha Eggerth.
Reinho'd Schünzel, de regisseur die
steeds operettefilms heeft gemaakt, is
thans belast met de leiding van een
geheel ander genre: „Das Madchen Ire
ne", waarin een jonge weduwe (Lii
Dagover), voor de vraag wordt geplaatst
of zij zich uitsluitend heeft te wijden
aan haar beide kinderen (Geraldine
Kalt en Sabine Peters), dan wel of ze
ook nog recht heeft op persoonlijk ge
luk en een tweede huwelijk (met Karl
Schönböck) mag aangaan.
Marika Rökk is bij de productielei
ders erg in den smaak gevallen en
heeft thans een rol in: „Und du mein
Schatz fiihrst mit". Maria von Tasnady.
die in „Slotaccoord" zoo op den voor
grond trad, speelt onder meer mee in
„De man zonder vaderland", welke her
inneringen wakker roept aan „Een ze
kere meneer Grnn", waarin Albers de
hoofdrol -vervulde. Zc speelt samen met
Willv Frit.sch en Willy Birgcl.
Birgel zal ook sterk op den voor
grond treden. Men heeft hem voor 5 a 6
films geboekt.
Van de vele plannen welke nog in
behandeling of reeds uitgewerkt zijn
willen we nog in het bijzonder noe
men: „Achtung Verrater" met Lida
Baarova en Willy Birgel. Dit wordt een
spionnagc-drama. waarvan inen goede
verwachtingen heeft. Het is geen oor
logsfilm maar behandelt de activiteit
van spionnagc- en anti-spionnagedien-
sten in vredestijd. Onder de gedeelten
welke reeds gereed zijn. bevinden er
zich enkele van bijzondere fotografi
sche kwaliteiten.
Ook de roman van Leo Tolstoi': „Die
Kreuzersonate", wordt verfilmd met
Lil Dagover en Albrecht Schoenhals in
de hoofdrollen.
Tenslotte Anny Ondra: ze werkt weer
onder regie van Lamac cn niet moer
onder Schiinzel. Blijkbaar zijn de erva
ringen met Donogoo Tonka daar de
aanleiding toe geweest. Men zal haar
in twee films te zien krijgen.
Bavariatfilms
Een andere Duitsche filmmaatschap
pen, de Bavaria in Munehen, kondigt
ook eon respectabel aantal films aan
voor het komende seizoen. Van de 20
die gemaakt zullen worden zijn er
reeds 11 gereed. Daaronder is er een
met den zanger Benjamino Gigli: „Du
bist mein Schatz". Verder werkt men
aan „de lachende derde" welke bijna
gereed is en aan „I. A. in Oberbayern".
naar een tooneelstuk van Hanz Fitz
van denzelfden naam. Franz Seitz heeft
de regie.
Bavaria heeft in het bijzonder groote
plannen ten aanzien van cultuurfilms,
waarvan ze reeds meer werkwaardige
specimina maakte.
De vraag, waarom in den herfst de
bladeren van een aantal boomen en
planten een roode kleur aannemen, is
door de onderzoekingen van den laat-
sten tijd nader tot haar oplossing ge
komen. Engelsche plantkundigen na
men namelijk waar, dat de nieuwge
vormde, drijvende bladeren van de
„kikkerbeet" (Hy dro-charis mor-
sus ranae), een levendige roodbrui
ne kleur aannemen, wanneer zij ge
durende eenige dagen worden gehou
den in een zwakke oplossing van riet
suiker. (De „kikkerbeet" of „vorschen-
beet" is een drijvende waterplant met
niervormige bladeren en witte bloe
men; zij wordt veel in kamer-aquaria
gekweekt, en ontleent haar naarn aan
de omstandigheid, dat de wortels van
ouderen stomp, als het ware afgebeten
zijn). Verdere proeven toonden aan,
dat dezelfde kleurverandering zich
voordeed, wanneer de plant in een op
lossing van druivensuiker of van an
dere vruchtensuikers werd geweekt;
de roode verkleuring strekte zich, na
verloop van eenigen tijd, zelfs uit tot
de oude, vóór de toevoeging van suiker
aan het water geheel vervormde bla
deren.
Men onderzocht nu ook de verwel
kende bladeren van het herfstloof, en
nu bleek het, dat zij tijdens het rood-
worden meer suiker en minder zetmeel
bevatten dan te voren in den zomer
Overblijvende bladeren, dat wil zeggen,
die, welke in het laatst van den zomer
zijn gevormd en tot de volgende lent*»
of den volgenden zomer in het leven
blijven, verliezen hun roodachtige
kleur bij den terugkeer van het warme
weder en worden weer groen. Dit is
onder anderen het geval bij hulst en
klimop: hij deze planten wordt in de
lente de suiker van de bladeren weer
omgezet in zetmeel.
Uit de verschillende proeven blijkt
vooreerst, dat de roodkleurige hestand-
deelen der bladeren waarschijnlijk glu-
cosiden zijn, in de meeste gevallen
verbindingen van looizuurhoudende
stoffen met suiker. In de tweede plaats,
dat de hoofdmomenten bij de vorming
der roode kleurstof zonneschijn cn lage
nachttemperatuur zijn; de zonneschijn
bevordert de. assimilatie cn de vor
ming van suiker, en dientengevolge de
ontwikkeling der roode kleurstof; de
lage nachttemperatuur verhindert de
omzetting van suiker in zetmeel.
Aan den rand van de zonderlinge
heuvels, die zich uitstrekken tusschen
Genua en Turijn, ligt het stadje Alba,
een schilderachtig plaatsje met typische
torentjes en een kathedraal, gebouwd
uit roode baksteenen.
Eenmaal in bet jaar komt er echter
nieuw leven in het rustige stadje, n.l.
wanneer de bekende truffelmarkt daar
plaats heeft. Om aan deze gebeurtenis
deel te nomen, komen dc liefhebbers
van deze delicatesse en de truffclhan-
delaren uit alle streken van Eurona
naar Alba om daar de heerlijke truffels
te koopen.
Hier worden n.l. niet alleen de ge
wone zwarte truffels van Périgord ver
kocht. die men in do ganzcnlcverpasfei
vindt, maar vooral ook de witte truffel
van Piëinont, die vanwege haar aroma
door de kenners bijzonder gewaardeerd
wordt. Doch niet iedereen houdt van
de witte truffels. Wie zich nipt te h»»
ten gaat aan smulpaperij, zal den door
dringenden reuk en smaak van dezen
paddenstoel eenvoudig met dien van
knoflook vergelijken en zonder twijfel
heeft de truffel ook iels van dezen reuk
Maar voor den fijnproever beslaat e
een hemelsbreed verschil tusschen de
witte truffel en het knoflook.
In Alba bestaat ook een afzonderlijke
kennel voor „truffelhonden." Van de
zen kennel vertelt men, dat hij reeds
twee honderd jaar oud is. De geheimen
van de dressuur gaan van vader op
zoon over. De honden zijn meestal poe
dels en zelf groote truffelliefhebbers;
Twee meisjes en vier
mannen, door een toeval
onder één dak gekomen
NA onze avonturen in het door re
?en en storm geteisterde Sauer-
land besloten we dan maar, om
het trekken eraan te geven, om niet
weer het riciso te loopen dat wij op
een goeden, of liever kwaden, dag zou
den ver- en doorregenen. We zouden
blijven waar we waren, in het lieflijke
Laasphe, en daar de rest van ons ver
lof doorbrengen in deze meer dan schit
terende omgeving. We hebben van dit
besluit geen oogenblik spijt gehad, al
hebben we wel eens tegen elkaar ge
zegd, als wij ons in de zon liepen te
koesteren: v\e hadden eigenlijk toch
best nog door kunnen loopen. en onzen
tocht kunnen volbrengen. Want, zooals
in het vorige verhaal al gezegd: op het
oogenblik dat wij in de auto stapten
werd het droog, en van stonde af aan
werd het weer beter, zoo zelfs, dat vye
nog ecnige dagen hebben kunnen genie
ten van schitterend zomerweer, ideaal
om de zoo prachtige ontspanning van
lichaam en geest ie kunnen genieten,
die het wandelen oplevert.
Zooals reeds gezegd, het stadje Laas
phe ligt op het punt van samenkomst
van een zevental dalen. O.a. vloeien
hier de Lahn en de Laasphe in elkaar,
terwijl op dit punt van samenkomst
mede nog een aantal kleinere beken
samenvloeien, die op de, de stad om
ringende, heuvels ontspringen. Als
men dan weet. dat de stad zelve onge
veer 450 M. hoog ligt, en de heuvels
rondom 6 k 700 M. hoog zijn, dan Kan
men zich een voorstelling vormen,
welk een prachtig oord het hier is om
lange wandelingen tc maken langs do
prachtig onderhouden wandelpaden
Wij hebben er dan ook volop geno
ten, maar meer nog eigenlijk van het
gezelschap, dat wij in het hotel aan
troffen, waarin wij ook onderdak had
den gevonden. Dat wil zeggen, onder
dak voor den eersten dag. want den
volgenden werden wij al uitbesteed in
een dependance, een huisje, dat tegen
een van de heuvels was aangebouwd,
zoodat wij uit onze slaapkamer 'n schit
terend gezicht hadden over het golven
de heuvelland. In zulk een dependance
mogen ze me nog eens stoppen, als het
hotel vol is.
Maar ons natje en ons droogje ge
bruikten we nog in het hotel, en (lat
gaf ons aanleiding om eenige studies
te maken a la Vicky Baum, al werd
het geval niet zoo dramatisch als 111
haar roman.
Reeds den eersten dag den besten
anders zou men deze dieren ook niet
kunnen dresseerên.
De truffelverkoopers, allen Piömon-
teesche boeren, staan op de markt
plaats. Iedere hoer houdt voorzichtig
een pakje met truffels, die meestal in
papier zijn gewikkeld, in zijn handen
On het eerste gezicht lijkt liet, alsof zii
allen dezelfde waren hebben, maar de
kenner zal spoedig zien, dat er -
verschillen bestaan in grootte en kwali
teit der truffels. Een groot ged"'
hcerscht er rond om de boeren: ieder
hunner is door een groepje (?e,TO'v~'
omgeven, die de paddestoelen laxecrcn
en over den prijs dingen.
Men ziet hier dikwijls fijnproevers
uit Turijn. Hun neuzen worden
langer cn het lijkt, alsof ze in de truf
fels verdwijnen, terwijl zij den geur op
snuiven. In een anderen hoek ziet men
een koopman uit Milaan, die als in ver
rukking zijn oogon opslaat, omdat hij
een bijzonder goede soort heeft ontde1-4
Er zijn zelfs kooners uit Napels en ook
vrschillenden uit het buitenland, van
over de Alpen. Er worden soms r"":'
van meer dan honderd gulden, in Hol-
landsch geld voor een kilogram truffels
betaald. Iedereen doet zijn best r
flinken vooraad van deze delicatesse
in te slaan, tenminste naarmate zijn
beurs het hem veroorlooft.
Na dit voorspel begint de vermake
lijkheid. die steeds met het houden van
de truffelmarkt verbonden is. Men be
wondert dan de vruchtententoonstel
ling, vermaakt zich met tooneei?'»-'
en woont het ezel rennen bij, waarmee
de feestelijke dag eindigt.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii
Hij, die gelooft iedereen te kunnen
missen, vergist zich; maar die gelooft,
dat men hem niet missen kan, be
driegt zich nog meer.
Veelheid van kennis is nog wijsheid
niet, maar wijsheid is een zuivere struc
tuur der ziel.
kregen we in de gaten, dat er zich
rondom Amor zeer veel afspeelde tus
schen de tafeltjes in de eetzaal. Hel
daarin aanwezige gezelschap was o\e
rigens zeer gemengd en op zichzell
reeds ccn studie waard.
Daar waren in de eerste plaats de
fuifnummers, zooals wij ze direct al
doopten, twee oudere hoeren met hun
respectievelijke echtgenooten (een van
de laatsten leek sprekend op Esther
de Bopr-Van Rijk) en eon dochter. LI.
ken avond opnieuw daverde de zaal
van hun gullen lach als na den eten
de moppentrommel open ging en er een
kaartje gelegd werd. Eiken dag op
nieuw probeerden de beide heeren ol
zij ook reeën of herten te zien konden
krijgen, wat hun maar niet lukte, niet
tegenstaande alle overige gasten al
heele koppels hadden gezien. Eindelijk
lukte het, toen ze op een avond een
paar uur stil op een bankje langs een
beek waren gaan zitten. Ze kwamen
toen half verkleumd thuis, maar er
was tenminste weer eens aanleiding om
een extra glaasje bier te vatten.
Deze fuifnummers behoorden niet
tot de slachtoffers van Amor; daarvoor
had de tijd hen al te veel te pakken
gehad. En evenmin behoorden daartoe
de heide echtelieden in het hoekje, wier
leven blijkbaar tot op den jongsien dag
langs lijnen van geleidelijkheid had ge-
loopen, zonder dat er ooit van die lij
nen was afgeweken. Hun dagverdec-
ling in het hotel legde daarvan het
onmiskenbare getuigenis af. 's Morgens
een eindje wandelen, 's middags den
moestuin van het hotel bezichtigen, en
's avonds na den eten een patience leg
gen, en je vooral met geen mensch be
moeien. Maar vóór dat de kaarten op
tafel kwamen, genoten de overige gas
ten van e^n telken avond prompt te-
rugkeerende plechtige ceremonie. Als
de tafel werd afgeruimd, verschenen
1deze echtelieden ten toonecle een
glas bier voor meneer, een glas thee
voor mevrouw, cn een borrel, die als
éen verschoppeling midden op tafel
werd neer gezet. Eerst nam meneer er
voorzichtig een klein slokje van en
trok dan een vies gezicht. En dan, als
niemand keek. maar in waarheid zat
iedereen to kijken, wipte mevrouw
gauw den heelen borrel in haar glas
thee. en konden de kaarten hun entree
maken. De zaal was dan weer tevreden,
de ceremonie protocolaire had weer
plaats gehad
Neen, het is zelfs de vraag, of Amor
die twee ooit onder zijn adepten heeft
mogen rekenen.
Dan was er nog een echtpaar, dat
evenzoo gestrand was vanwege den re-
gen. als wij. Die kortten de avond uren
met het elkaar voorlezen van dikke
reisgidsen, op een en denzelfden dreun,
zoodat je er slaap van kreeg. Ik weet
op het oogenblik precies, wat er rond
om de stad Kónigsbcrg te zien is. Ook
die kwamen niet ln aanmerking bij de
omzwervingen van den Liefdegod.
Maar rondom de overige gasten speet
de zich een spel af. dat "ik nu nog nit'.
kan doorgronden. Op Liefde's kronkel
wegen staan nu eenmaal geen wegwij
zers. De spelers waren twee meisjes en
vier mannen, door het toeval te zanien
onder een dak gekomen, en het was
voor de toeschouwers spannend om
aan te zien, hoezeer de genegenheden
wisselden. Het was de allesbeheerschcn-
de vraag alleen, wie van de vier man
nen na afloop van de vacantie naar
den juwelier zou kunnen gaan om zich
een verlovingsring te doen aanmeten,
en welke twee arme kerels er zouden
overschieten. Het einde van het drama
hebben wij helaas niet meer kunnen
meemaken, wijl onze tijd verstreken
was, maar er waren toen toch al zeer
sterke aanwijzingen in een zeer bepaal
de richting. Het aardige kellnerinnetje
speelde voor postillon d' amour, maak
te zelfs afspraakjes voor de gelieven, en
langzamerhand begon dc situatie zich
duidelijker en duidelijker af te teeke
nen; Amor begon zijn doel te bereiken,
en de- kok van het hotel, ja hij was
een van de vier, was een van de geluk
kigen. Zeg nu nog eens, dat de weg
naar het hart niet door de maag gaat.
Op een avond zagen wij hem met een
van de meiskes (haar leeftijd maakte
aanleiding voor de veronderstelling, al
is zij wat ondeugend, dat het niet haar
eerste liefde was, doch wellicht wèl de
laatste) stevig gearmd nog een eindje
duisternis pakken. En den volgenden
morgen kreeg zij van het kellnerinnetje
een 6tandje, waarvan het Leitmotiv
was: „Seine Arbeit leidet darunter"
Hoe het met het andere vrouwtje en
de drie overgeschoten heeren is afge
loopen, ik weet het niet, want Chronos
veroorloofde mij niet om het resultaat
van Amor's bemoeiingen af te wachten.
Maar ik heb zoon idee, dat dit niet veel
is geworden, want zij viel min of meer
onder de bekende categorie „Remedie
tegen de liefde".
En of Amor zóó sterk is?
DOLLY HAAS en FRANK VOSPER, zooals zo verschijnen in de korten
tijd ge'edcn gereed gekomen film versie van „Spy of Napoleon" een histo
rische roman van Baronesse Orczy. Maurice Elvey voerde de regie voor
dit werk.
(Julius Hagen Productions).
