ONSCHULDIGE MEISJES
ZIJN IN TREK
HAUSSE OP DE
FILMMARKT
OLIE EN LIEFDE
Literaire revolutie
in China
9ïisuuvc iriiqjcwm
These Threede bes
te vertegenwoordiger
van dit genre films
EEN plotselinge belangstelling heeft
de filmindustrie aan den dag ge
legd voor de problemen van de rij
pende jeugd, met bet gevolg, dat men
overal films ziet aangekondigd, die als
onderwerp „onschuldige meisjes" en
bun vreugden en moeilijkheden hebben.
Hoe dat verschijnsel zich zoo opeens
over al kon openbaren is moeilijk na
te gaan, waarschijnlijk zijn successen
van tooneelstukken er de aanleiding toe
geweest.
Verreweg de beste van deze reeks is
„These Three", een film gemaakt naar
gegevens van het tooneelstuk „The*
children's Ilour" door Lilian Keilman
geschreven. Dit stuk heeft maandenlang
op Broadway uitverkochte huizen ge
had en dat iaatste zal voor de filmpro
ducers wel het voornaamste motief zijn
geweest waarom ze deze film lieten
maken. Lilian Hellman heeft het gege
ven volkomen omgewerkt, wat noodig
was, daar het tooneelstuk op zichzelf
ook weer een bewerking was van een
boek: ..The well of loneliness", dat niet
meer of minder dan verboden werd.
Men zon bij een dergelijke film, die
men als een „gelegenheidswerk" zou
kunnen betitelen geneigd zijn ietwat
pessimistisch tc worden ten aanzien van
dc artistieke waarde, maar in dit ge
val ten onrechte. Het. is een film gewor
den, die volkomen gaaf is, waarin een
raffinement van spel cn regie aan den
dag worden gelegd, welke verbluffend
zijn, waarin alle elementen: mimiek, ge
baar, woord cn muziek in een volko
men harmonie zijn samengebracht.
liet meest op den voorgrond treden
twee jonge meisjes Bonita Granville
en Marcia Mac Jones die wonderlijk
gaaf cn sober spel te zien geven, bijna
geen spel meer, zoo huiveringwekkend
juist is hun actie en vooral hun ge
laatsexpressie.
Miriam Hopkins, Merle Obcron en
Joel McCrea beginnen een school voor
kinderen van welgestelde ouders, die
aanvankelijk een idylle is van onder
linge samenwerking cn waardeering
tusschen de oprichters. Merle Obcron is
met Joel verloofd on Miriam Hopkins
staat daar als dc geduldige en berus
tende (ze was ook verliefd op den jon
gen dokter) kameraad naast.
De rust op liet schooltje wordt echter
spoedig verstoord door een van de kin
deren Bonita Granville die met
een sluwe verdorvenheid het praatje
rond strooit, dat de jonge dokter een
verhouding heeft met dc beide 'ccia-
resscn.
Op een uiterst sluwe en gemccno
manier weet het kind getuigen te vin
den voor hetgeen ze waargenomen
zegt te hebben: ze kiest een zwakke
medeleerlinge als slachtoffer wit en
weet met rusteloos geïntrigeer het ten
slotte zoover te krijgen, dat het schan
daal in volle woede losbreekt.
De psychologische verantwoording
van alle figuren tot de aristocratische
grootmoeder van het \erdorven meisje
en de „tang" van een huishoudster toe
Is in elk opzicht juist en daarbij ver
vullen ale hoofdpersonen hun rol cp
dusdanige wijze, dat van begin tot het
einde deze merkwaardige film op het
zelfde hooge niveau blijft.
„Madchen in weisz"
„Meisjes in het wit'' noemde men de
aristocratische pupillen van het Sniol-
ny-jnstituut in Sint Petersburg en deze
meisjes werden eveneens het onderwerp
van een film, ook al is het bekende
pensionaat reeds jaren verdwenen, mèt
de gehecle Russische adel. Men voelt
dus hoe de omgeving zijn zal: veel
pronkerige uniformen en rinkelende
sporen, Rococo-zalcn cn zoete muziek,
op pompeusc feesten.
Een van dc leerlingen van hel
Smolny-instituut heeft grooten aanleg
om zangeres tc worden, doch haar aris
tocratischc verloofde verzet zich er te
gen wanneer ze den wensch kenbaar
maakt zangles te nemen. Ze doet dal
echter toch en komt zoo op een gegeven
oogenblik met dc opera-wereld in con
tact, laat zich inviteeren voor een nach
telijk souper door een grootvorst met
een onvervalscht Russisch klinkenden
naam en ze krijgt zelfs een aanbod om
in de opera op te treden. Ze accepteert
het niet orn haar verloofde niet te
kwetsen, maar geraakt toch in moei
lijkheden, want ze verliest haar arm
band, die later op het instituut wordt
terugbezorgd zoodat het mogelijk is,
dat iiaar escapade wordt ontsluierd. Ge
volg: ze wordt zonder meer van school
gejaagd terwijl haar verloofde boos
wegloopt.
Het loopt allemaal nog goed af, want
na veel geïntrigeer worden de beide
Een scène uil „Meisjes 111 't Wit":
de meisjes met hun lecrares.
(Lumina).
gelieven toch nog in eikaars armen ge
voerd, terwijl alle partijen worden
tevreden gesteld ook de muzikale
neigingen van de knappe leerlinge tot
ontploolng kunnen komen.
Van problemen van de meisjes in
het wit. merk men in tusschen niet \eel,
zij dienen dan ook meer als sloffage
voor het liefdesromannetje, dat liet
meest op den voorgrond treedt cn waar
in Maria Ccbotari en jonge Ilongaar-
sclie met een goede stem, naast Ivan
Petrovich en Georg Alexander dc
hoofdrol vervult.
EEN kleine Parisienne met lachen
de oogen en Zuidelijken blik, die
bewijst, dat haar wieg niet in de
Fransche hoofdstad heeft geslaan, maar
aan den oever van de Middellandsche
Zee: Simone Simon, geboortig uit Mar
seille. „La Sauvage tendre", zooals al
leen een Franschman een naam kan
verzinnen.
Op haar tienden verjaardag gingen
haar ouders scheep naar Madagascar
het onbekende eiland ten westen vai)
Zuid-Afrika, een land vol mysterie, met
een nomadische bevolking, met de
hoogste palmboomen van de ganschc
wereld en met een duister binnenland,
dat nog maar zeer ten dcele is door-
vorscht. Hier groeide dc kleine Fran-
caise op tot haar zestiende levensjaar.
Hier kreeg zij dat vreemde, eensdeels
beminnelijke en anderdeels onbegrijpe
lijke mee, waaraan zij haar bijnaam „La
Sauvage tendro" dankt.
Op een gegeven oogenblik ontdekte
zij. dat zc beeldhouwster wilde worden.
Daartoe ging zij zelfstandig naar
Parijs, studeerde er voor den „Prix de
Rome" zonder succes.
Ze liet zich niet ontmoedigen en zette
door, bijna tegen beter weten in; al
leen om der wille van het volhouden.
Totdat op een goeden dag dc Russische
filmregisseur Tourjanski haar zag zit
ten op het terras van een Parijsch
café. Hij poogde kennis met haar tc
maken en haar tc vragen, mee te spe
len in pen film. Maar Simone Simon
wilde niet. Niet kennismaken en niet
filmen. Zij wilde beeldhouwster wor
den, goedschiks of kwaadschiks.
Tenslotle belandde ze toch in de stu
dio's cn thans heeft zc reeds in zes,
zeven films meegespeeld.
Een van dc laalste was de ove
rigens zeer middelmatige „Lac aux
Dames" naar den roman „Frauensce"
van Yicki Baum. Hierin komt een bij
zonder fijne sprookjesachtige figuur
voor: dc kleine Puck cn Simone Simon
heeft deze rol op ontroerende wijze ge
speeld. Dit trok de aandacht van de
20th Century-Fox en deze bood haar
een grandioos contract aan, zooals al
leen Amerika zc te bieden heeft.
In de Nieuwe Wereld speelde Simone
in „Girls Dormitory", naar het. tooneel
stuk van Ladislaus Fodor „Meisjesly
ceum", dat ook in Nederland is opge
voerd.
Na dit filmwerk te hebben voltooid,
is Simone Simon aan den arbeid ge
togen voor haar volgende film: „White
Hunter", waarna zij in een derde film
werk de hoofdrol zal vervuilen:
„Seventh Heaven".
Het gebeurt vaak, dat Europeesche
kunstenaars naar Hollywood tijgen
de Dollars vloeien daar voor wicn het
geluk treft gul
Een Amorikaansch journalist O'Day
heeft een reeks van deze nieuwelingen
::r:
'V;-. •.ÏSbm
eens geobserveerd en in het bijzonder
gelet op do eerste inkoopen, die zij
deden, zoodra zij voet aan wal haddei
gezet. Zij reportage is buitengewoon
vermakelijk in nienschkundig opzicht
Moissi, de grooto tooncelspcler, was
nog geen half uur van boord, toen hij
een paar schoenen kocht. Shaw kocht
bij zijn laatste bezoek eenige juweelen
en prof. Picquart: bretels cn bloemen.
De aclrice Tilla Durieux schafte zich
onmiddellijk een aardig Pinkingeesje
aan (aan boord van hel schip was haar
hond overleden) en de tooneelschrijver
Pirandello had onmiddellijk kinder
speelgoed noodig.
Vaak aldus O'Day verraadt die
allereerste aankoop een zekere mate
van kinderlijkheid, zoo dikwijls juist
kunstenaars eigen. Het meest typec-
rend voor de gansche collecte' was
Simone Sinjon, die. den dag van haar
aankomst een auto en een sprookjes-
hoek ging koopen, Moeder de Gans en
een acht-cylinder
Stad Anatoieen
nieuwe Ufa^film
DE opkomst en de ondergang van
een stad, olie-hoop, olie-roes en
olie-waanzin zijn de drie hoofdmo
tieven waarop deze nieuwe Ufa-film i>:
opgebouwd. Deze drie factoren staan
dermate op den \oorgrond, dat het
zachtere liefdesthema in het gedrang
ïaakt en geheel in de opwinding dreigt
Ion onder tc gaan, op zichzelf niet zoo n
bizonder groot gemis, doch de film
toont menig bezwaar tegen een groo'.-
schccpschen opzei: massascènes en ma
chine-orgieën moeten met bedachtzaam
beid worden toegepast, anders werken
ze een \ergrooting van de spanning
niet in de hand, doch zijn ze alleen
nog maar vermoeiend, met hun wild
tempo. We kennen dat van alle films
waarin de techniek dc hoofdrol speelt,
van „Goud" tot. cn met „Metropolis"' en
we weten welk een prachtige scènes
met dergelijk materiaal kunnen worden
worden samengesteld, hoe spannend en
schoon zulk werk zijn kan. Maar de
diepere zin van zoo'n film wordt al te
vaak door machinegeraas overstemd en
door de menschenmcnigtcn platgetre
den.
De film i s in staat massa-scènes tol
stand te brengen, die veel en veel im
posanter zijn dan die op het tooneel,
doch zij kan de bcteekenis van een
massabeweging en de spanning ervan
alleen aanioonen en werkzaam maken
door het lot van den enkeling in die
menigte af tc zonderen cn te vergrooten
Wanneer dit mislukt blijft het geheel
leeg en tamelijk doelloos, ook af is er
in menig opzicht veel moeite aan be
steed.
De taak van den filmregisseur is uit
het geheel een kleinigheid „op te pik
ken" om zijn bedoeling sprekend te
maken. Het kwispelstaarten van een
hond kan de vreugde van een weerzien
duidelijker en treffender weergeven
dan het gejuich en gewuif van een
duizendkoppige menigte. Dit is een
waarheid, welke trouwens niet uitslui
tend teil aanzien van massale opnamen
geldt de waarde van dc detailop
name onderschat men vaak. (Ook jour
naal-opcrateurs trachten in die rich
ting wel te werken, met soms merk
waardig góede resultaten).
Tourjanski, de regisseur van deze
Ufa-film, heeft goede momenten weten
te scheppen: de elkaar troostende kin
deren. de hond, die zijn meester tracht
te redden, zijn beelden, die het publiek
meer zullen ontroeren, dan het wilde
tumult, dat hieromheen heerscht.
Overigens is de film vakkundig sa
mengesteld cn zal zij haar werking
zeker niet missen:
Een jongen uit de kleine stad Anatol
keert na jaren in zijn geboorteland te
rug, met zijn zakken vol geld en zijn
hoofd vol plannen. Hij heeft in Zijn
jeugd in een vervallen mijn olie ont
dekt cn hij heeft zich in zijn hoofd ge
zet het vloeibare goud te gaan winnen
cn zoo de kleine stad rijkdom en geluk
te brengen. De Anatolers schudden liet
bezadigde hoofd, maar Jarqucs, zoo heet
de rijke knaap, trekt zich er weinig
van aan en begint met zijn boringen,
die aanvankelijk weinig resultaat op
leveren. Juist op het oogenblik, dat zijn
geldschieters hem in den steek dreigen
te laten wordt er een olie-ader aange
boord.
Intusschen is Jacques in een liefdes
geschiedenis verwikkeld geraakt; ter
wille van een rijke jongedame laat hij
het boerenmeisje Franziska in den
steek, dat hém oprecht lief heeft. Er ge
beurt nog meer, iemand, die zich bena
deeld voelt, steekt op een gegeven
oogenblik de oliebron in brand en ont
ketent. een catastrofe: weldra staat de
halve stad in brand. Uit haar asch ver
rijst echter weer als een phoenix de
ware liefde, maar de petroleumwalm
heeft de oogen van de toeschouwers dan
zoo geprikkeld, dat dit zoetelijke eind
ietwat tegenvalt maar de filmtraditie
is onverbiddelijk in haar eischen.
Brigitte Ilorncy speelt met veel lem-
Een beeld uit de film „Stadt Anatol" of, zooals dc Ncdcrlandsclic titel zal
luiden: „Brandend Goud". (Ufa).
perament het meisje Franziska, terwijl
haar tegenspeelster Rose Stradner het
koele luxevrouwtje op gracieuse wijze
uitbeeldt. Daartusschen staat Gustav
Fröhlich, welbekend niet zijn weinig
gecompliceerdcn speelt rant.
Fritz Kampers is een prachtig type,
een echte boeventronie, in wiens duis
tere ziel tenslotte de roerselen ontstaan,
die de geheele olie-betoovering doen
ontploffen.
SAN FRANCISCO
In de bespreking van do film „San
Francisco" in het vorige Zondagsblad
komt tweemaal de naam van Grace
Moore voor. De hoofdrol wordt echter
vervuld door Jeanettc Mac Do
nald.
Chineesch is dc merkwaar,
digste taal ter wereld
Uit „Meisjeslyceum" waarin Simone Simon de llöofdrol vervult.
(Lumina).
Stille strijd tusschen
Oost en West
TOEN China republiek werd, vielen
vele traditioneele Chineesche ge
bruiken, waaronder ook het stei-
gerwerk der klassieke Chineesche taal.
Doch eerst in de na-oorlogsjaren heeft
men gepoogd de klassieke taal in de
literatuur en de wetenschap achteruit
te stellen. Dit pogen is uitgegroeid tot
een ware literaire strijd, welke gaat
tusschen Oost cn West, en, wanneer
China niet sterker wordt, zal West de
overhand krijgen. De klassieke vormen
der taal, die door vele eeuwen heen
door vele generaties van geleerden
werd gebruikt, passen niet meer in
1936.
Door het volk is de taal der geleer
den weinig bestudeerd en daarom leef
de xlit volk een eigen literair leven, dat
zich allengs ontwikkelde, doch meer op
Westersche leest werd geschoeid, dan
op Oostersche. Men kan momenteel ten
opzichte van China gerust spreken van
een literaire revolutie, van een refor
matie op groote schaal. Het doel van
de meer modernen, vooruitstrevenden
in China is, de gesproken taal des
volks op alle gebieden van kunst, we
tenschap, handel cn verkeer te benut
ten. Het klassieke Chineesch der ge
leerden is dc omgangslaal uit de twee
de eeuw vóór Boeddha. De wonderlijke
poëzie in deze omslachtige taal gebe
zigd, behoorde thuis tijdens dc „Tang"-
dynastie rond S00 n. Christus.
Sinds de hermetische afsluiting van
het Chineesche Rijk, in het bijzonder
tegen de Westersche begrippen gebro
ken is, heeft men in China gepoogd, de
omgangstaal meer praktische beteeke-
nis te geven. De vertaling van Euro
peesche werken bood en biedt thans
nog zeer groote moeilijkheden, die niet
alleen te wijten is aan de taal, doch
vooral aan de verscheiden hcid der denk
wijze. De Chineesche taal is niet ge
ëigend moderne ideeën in zich op tc
nemen. Men heeft geprobeerd Europee
sche werken woordelijk te vertalen;
doch dc Chineczen hebben zulke wer-
ken botweg afgekeurd. Zij, en vooral de
ouderen, zijn gewend aan hun bloem
rijke, zeer omslachtige uitdrukkingen
en kunnen zich niet vercenigen met
het Europeesche proza.
Men beweert, dat Chineesch, als om
gangstaal met haar vele mogelijkhe
den, een laai is van. het gemoed. Inder
daad is de taal rijk aan zinswendingen,
doch de moderne Chineesche geleerden
gebruiken haar niet meer hij voorkeur.
Het uitroeptecken bij de Chineezen is
van de Europeanen overgenomen. De
minder ontwikkelde Chinees gebruikt
haar het liefst achter iedcren zin!
Bij de groote verscheidenheid der
dialecten in het Chineesche Rijk is het
moeilijk, een eenheidsfront in dc om
gangstaal te vinden. Veel succes had
tot dan toe de taal „Pci-Hua", welke
reeds door een aantal dagbladen wordt
gebruikt. Anderszijds heeft men een be
weging voor phonetisch schrift in het
leven geroepen, daar de Chineesche tee-
kens meer een teekenschrift vormen.
Zoo stlde men ongeveer duizend woord-
teekens samen, welke door het gewone
volk beheerscht moeten worden. Sedert
1920 is dit „1000 Woorden Chineesch-
systeem" in de lagere scholen inge
voerd.
Enkele eigenaardigheden dienen lot
slot nog te worden vermeld:
Als een gesproken taal staat het Chi
neesch alleen in de wereld, want het is
zeer muzikaal. Niet zoo zeer de correc
te uitspraak van het woord, dan wel de
juiste klcmloon, maakt het spreken van
het Chineesch tot een schoone taal. Eén
enkel woord kan in verschillende klem
toon gebruikt vijf verschillende betee-
kenissen hebben. Vandaar dat het Chi
neesch zoo bijzonder moeilijk is te lee-
ren voor den vreemdeling.
Interessant zijn enkele teekens in het
Chineesche schrift, die een blik doen
werpen in de Chineesche denkwijze.
Liet woord „groot" b.v. houdt het sym
bool m voor het woord „man" of
„inensch". Het woord „mensch" dient
altijd met een groote letter te beginnen.
Den nicnsch, zegt de Chinócsch, komt
dat toe, omdat hij het grootste levende
wezen op aarde is. Het cijfer één wordt
geschreven met een recht stokje. Zet
men hiernaast nóg een stokje, dan be
duidt dat het woord „hemel". Het woord
„veld" is een vierkantje, hetwelk door
twee gekruiste strepen in vier perkjes
wordt verdeeld. Plaatst men links
naast het teeken het woord „man" dan
beduidt dit „landgoedbezitter".
liet woord „deur" is een getrouwe na
bootsing van een Chineesche deur met
rechthoekig traliewerk. Brengt men
aan de de deur een dwarsbalk aan, dan
heeft men een „afgesloten ruimte". Tee
kent men een bosje haar op de plaats,
waar het „slot" dient te zitten dan
schrijft men het woord „bedelaar', die
van den huiseigenaar hij de deur met
goede gave wordt overladen „Eerlijk
heid" wordt uitgedrukt door de woor
den „man" en „mond"; uitdrukkingen,
welke synoniem met „eerlijkheid" zijn.
In China heet de man n.l. het eerlijkste
wezen aller menschen. „Rust is er
slechts in een huis, waar maar één
vrouw woont," zegt de oude Chineesch,
en daarom teekent hij liet woord
vrouw woont," zegt de oude Chinees,
wil schrijven.
Inderdaad omslachtig moet het Chi
neesch wel worden genoemd. Dat is
ook de oorzaak, waarom zoo weinig
Westerlingen de Chineesche schrijftaal
machtig zijn. De strijd, welke de jonge
Chineczen thans met de ouderen, con
servatieven voeren, en welke is uitge
groeid tot een literaire revolutie, is
daarom heusch niet ongegrond.
Maria Ccbotari en Ivan Petrorich in de film „Madchen in Weisz".
(Lumina).
ZIJ BLIJVEN GROEN
Vreemde gewassen van hei
en duin. Mede do oudste
bewoners van Nederland
Zij blijven groen, dat geldt voor alle
coniferen, voor de heele naaldboomen-
familie. Voor de den geldt het en voor
de spar, voor de ceders van den Liba
non, voor de cypressen van Italië en
voor den taxusboom, die zoo'n prachtig
stuk schaduw geeft in een zonnigen
hoek van onzen tuin. Zij hooren allen
tot één familie, ze hebben allemaal lan
ge, smalle of schubvoruiige bladeren,
die bij de meeste soorten jarenlang aan
de takken blijven, zoodat de planten
ook in den winter hun groene kleed
niet verliezen.
Aan het jaarlijksche beeld der herf
stige hoornen, in kleurend blad, in spel
van kale takken straks, doen ook de
juniperussen, de jeneverbessen, de
Wacholders van het zand, van heide
en duin niet mee. Ook aan den hei-
rand, aan den boschzoom, aan den kant
der zandverstuivingen vergaat hel
groen der zomertinten in geel en bruin
Maar de jeneverbessen, de stoere, ge
heimzinnige gedaanten van het oude,
wilde land, hebben aan dit festijn van
kleuren en tinten geen deel. In het gou.
den Octoberlicht, in dc nevels van No
vember, in den vorstigen winterdag blij
ven zij stug, ongenaakbaar, zich zelf ge
lijk staan dag op dag, maand op maand
cn door al de seizoenen heen in 't altijd
eendere groen.
Stug en ongenaakbaar mogen zij zijn
met hun scherpe, priemvormige naal
den in kransen van drie bij elkaar, toch
heeft de fantasie van liet volk, de poë
zie der dichters zich veel met hen be
zig gehouden,- In onze Hollandsche
naam jeneverhes komt dat in het ge
heel niet uit: do Duitschc naam
Wacholder geeft veel meer iets aan
van de stemmingen en verbeeldingen
die om de juniperusboomen heen g°-
wéven zijn. In den Eifel en op de Lu-
neburgerheide komen zij heel veel voor,
in ons land vooral op de Veluwe, ook
in Drente, o.a. in het Balinger en Man-
tinger zand en in Overijssel in het
prachtige landschap van de Buurser-
beek.
Gevaar loopen de Wachtels, zooals ze
ook wel lieeten, wel. Hier en daar vin
den ze in reservaten, eigendommen van
de Vereeniging tot behoud van Natuur
monumenten, een veilige wijkplaats,
maar de uitgebreide ontginningen der
laatste jaren hebben er veel doen sneu
velen. In Duilschland vooral worden de
takken veel gebruikt: de namen „Knis-
ter", herinnerend aan het knetteren in
het vuur en „Reckholten" en „Rökkrut"
die duiden op de zeer algemeene toe
passing van jeneverbrand voor het roo-
ken van worst en ham, duiden op dil
practische gebruik. Hierdoor komt het
echter mede, dat de struik met uit
roeiing wordt bedreigd en bescherming
noodig heeft. Op Texel komt de jenever
bes ook voor en daar is hij eens bijna
geheel uitgeroeid bij gelegenheid van
een koningsjubileum: het sterke groen
leent zich uitstekend voor versiering
Men kan daarvoor echter beter het over
vloedige sparregroen gebruiken dan het
zeldzamer gewas van juniperus. In het
Staatsnatuurmonument der Texelsche
duinen zijn zij nu trouwens veilig be
waard.
Dat bewaren en beschermen heeft dan
alleen waarde, wanneer de merkwaar
dige struiken met hun vaak grillige,
fantastische vormen in hun natuurlijke
omgeving blijven staan, tusschen het
zand van duin en zandverstuiving, tus
schen de hooge heide. Het heeft weinig
zin te midden van cultuurgrond hier
en daar een eenzame Wacholder te be
houden, beroofd van zijn natuurlijke
wilde, ongerepte entourage en daardoor
eigenlijk van zijn luister beroofd.
De jeneverbes is met dc taxus, die
later als wilde plant is uitgestorven en
alleen nog maar als sierheester voor
komt, de eenige der naaldboomen, der
coniferen, die van ouds in ons land
worden aangetroffen. Alle andere soor
ten zijn later aangeplant. De grove den
en de spar kunnen nu in den loop der
eeuwen wel tot de inlandsche hoornen
gerekend worden, maar eigenlijk is de
juniperus de eenige van deze groenblij-
vende boomen, die een werkelijk bewo
ner van ons vaderland mag heeten. Dit
moge hem mede de eer geven, die hem
om zoovele redenen toekomt.
A. L. B.
Bij de N.V. Boekhandel cn handels
drukkerij G. Moorman tc Nijmegen is
een nieuwe uitgave verschenen „De
practische Partij, opgave van dr. Max
Euwe". Deze uitgave brengt iedere week
iets, dat in de schaakliteratuur prac
tised niet bestaat. Inderdaad zullen de
Ie .behandelen vraagstukken een be
langrijke aanvulling \oor de bibliotheek
van iederen schaakliefhebber betecke-
nen. Prijzen zijn beschikbaar gesteld
voor inzenders van goede oplossingen.
De slag van Basin g-
h a 11 Street door E. Phi
lips Oppenheim. Uitg. A. W.
Bruna Zns. Uitg. Mij. N.V,
Utrecht.
In dit boek beschrijft Oppenheim den
feilen verwoeden strijd tegen een opper
machtig handelsconcern, dat zich in de
city van Londen gehaat heeft gemaakt
door zijn molock-achtige, nietsontzien
de politiek ten opzichte van zijn concur
renten. Lord Marsom, president-direc
teur der Woolito-maatij., de koning
der City, geeft kamp op een grootsche
en geniale manier. Zijn secretaresse,
Frances Moore, is hem daarbij door de
kalmte van haar aantrekkelijke per
soonlijkheid en door haar buitenge
wone efficiency van onschatbare hulp.
De raadselachtige Lord Sandbrook, op
en top aristocraat, maar ook zakenman
is een der best geteekende figuren uit
dit boek. De mooie Julia, dochter van
Lord Marsom, vormt op een geestige,
vlotte manier don schakel tusschen de
handelswereld en de Londensche so
ciety. Het „eeuwig vrouwelijke" zorgt
in dit boek ervoor, dat de kloof tus
schen overwinaar en overwonnene op
een voor alle partijen aangename wijze
overbrugd wordt.
