VOOR DE VROUW
Wjai&M &QAhA
hoofdschouêrs
Kinderen hebben pret
CQ/METICn
MENSCHEN
^stitut ^osmetique
Vorst Cobra
KOELE MELKGERECHTEN AL!
ZOMERTRACTATIES
BRUIDSKAPSELS
De gaskoelkast
Remmingen van
het verstand
WORDEN MET DE MEESTE ZORG
UITGEVOERD DOOR
Komkommersap als
schoonheidsmiddel
Door MARK CHANNING
IN het kleine kerkje, vlak naast de
pastorie, zal een filmvertooning zijn
voor kinderen en ik ga, even voor
*t begin, kijken hoe alles loopt, of er
bezoek komt en of er nog iets bijzon
ders is.
Ik ga, niet zoo schrijft J E. S. K
in Het Kind omdat ik denk nog aan
iets te kunnen helpen of iets te kunnen
verbeteren, ik loop cr heen. zooale ik
eiken morgen den tuin in ga om fe kij
ken, of de spinazie al boven den grond
komt. Dat kijken helpt niet. maar \e
kunt het niet laten. Zoo ga ik ook naai
de kerk, even in een mantel geschoten
en omdat ik hem niet alleen kan ach
terlaten, neem ik mijn kleintje op den
arm, om mee te gaan. Dat kan wel.
want de vertooning is nog niet begon
nen en hij is al twee jaar oud, twee
jaar en drie maanden. Oud genoeg om
even te worden meegenomen op zoo'n
inspectietocht.
Het zaad komt inderdaad boven den
grond dit keer. Er zijn veel kinderen
meer dan we venvacht hadden, het toe
6tel 6taat naar den eisch opgesteld, de
film-operateur, explicateur is best in
zijn humeur en mijn kleine jongen
vindt het verbazend gezellig, al die kin
deren te zien en wuift tegen ze en
roept van enkelen, die hij kent, de
namen.
Maar dan gaat het licht uit, de ver
tooning zal beginnen en ik haast me
met hem naar de deur.
En juist al9 ik de deurknop In mijn
hand heb, begint mijn kleintje te scha
teren van het lachen en roept, met zijn
ijle stemmetje- O kijk nou's poekie!
Natuurlijk kijk ik om: op bet witte
doek wordt een teekenfilmpje geprojec
teerd, met een poes, die uit vi96chen
vangen gaat Ik kijk er naar met waar
deering, want ik hou veel van de film.
de dorpskinderen kijken en glimlachen,
wat onzeker, of ze lachen zullen dan wel
toonen heel goed te begrijpen, dat zulke
dingen als daar vertoond worden, niet
mogelijk zijn Maar mijn kleine jongen
vindt het prachtig.
Het ongewone van een bewegend
plaatje schijnt hem niet onrustig te
maken, de vreemde omgeving en het
donker evenmin. Zijn volle aandacht is
gericht op de film en hij vindt het
prachtig.
Als ik, vijf minuten later, toch wegga,
huilt hij tranen met tuiten en verzet
zich uit alle macht.
Ik ben een en al verbazing!
Mijn kleine jongen is amper twee jaar
oud. Van alle dieren en dingen, die op
het kleine witte doekje werden geprojec
teerd, kent hij alleen de poes. Of hij al
in staat is, eenig verhaal te volgen, be
twijfel ik sterk, maar zeker heeft hij
van het verhaaltje en de grappen vaD
deze teekenfilm niet het allerminste of
geringste gesnapt.
Waarom lachte hij dan toch?
Ja, waarom lachte ik en waarom lach
ten, ondanks zichzelf, ook de dorpskin
deren?
Niet om het verhaal, dat staat eigen
lijk wel vast. Ook eigenlijk niet om de
grappen, de „dwaze situaties", want er
is niet veel leuks aan een poes, die
(oeroude-afgezaagde aardigheid) met
zijn staart visschen vangt of beesten
in een mand 6topt, waar de bodem uit
gevallen is.
Wij lachen om de dwaze sprongen van
de poes, om de gekke gezichten, die hij
trekt, waarschijnlijk zit er ook in het
rhythme iets dat ons prikkelt en vroo-
lijk maakt.
En ondergaat misschien mijn twee
jarig zoontje dezelfde invloeden, onbe
wust, maar daarom te sterker? Te ster
ker ook, omdat hij niet geremd wordt
door de bewuste gedachte van „eigen
lijk toch flauw" en „hé, alweer het
zelfde'"
En opeens herinner ik me een andere
kinder-reaclie op de film: een vijfjarig
meisje uit een provinciestadje, zoo'r.
kind, als u allemaal van een plaatje
kont, met een schortje voor en een
strik in het haar, die niet heelemaai
past bij de jurk. Tante, die met het
meisje uit was. vroeg haar, een mooi
Kerstliedje voor ons te zingen maar in
plaats daarvan zong het kind een
beroemd liedje van Zeurly Tempel, in
het Engelsch nog wel en geheel met de
intonatie, het rhythme, ja zelfs het
scheeve hoofdje van het Amerikaan-
sche dametje.
Wat ter wereld had er het kind toe
gebracht zooiets „onkinderlijksch" te lee-
ren, in te studeeren en weer te geven
in plaats van een „echt kinderlijk"
Kerstliedje?
Waarschijnlijk precies hetzelfde, wat
er haar moeder en tantes, alle moeders
en tantes van alle kleine provinciale
meisje uit de heele wereld toe brengt,
liever Amerikaansche sterren te zien en
na te doen dan te blijven in de vrome
gemoedelijke sfeer, waarin wij meenen,
dat ze thuisbooren en gelukkig zou
den zijn.
Och, die kinderen ook tegenwoordig,
die jeugd tegenwoordig, die menschen
tegenwoordig
Vroeger waren kinderen kinderen,
toen zaten ze niet bij de radio naar
filmsterren en sterretjes te luisteren.
Toen liepen ze een draaiorgel na, en
dansten daarbij.
Kinderlijk?
Ja en nee. Precies als ze de grooten,
do volwassenen hadden zien doen. Toen
de grooten walsten, walsten de kindo
ren, nu de grooten steppen, steppen de
kinderen. „Onkinderlijk" vindt men dat
en men leert de kinderen volksdansen:
dat wil zeggen, de dansen van hun
overgrootouders. Omdat die voor ons on
gewoon en daarom kluchtig zijn en iets
kluchtigs hoort bij de kinderen. Dat is
logisch.
We vinden het immers ook heel ge
woon, kinderen bij de poppenkast te
zien? Dat is een kindervermaak. Maar
natuurlijk, het is gek, ongewoon, als
een volwassen mensch daar naar kijkt.
Wie kent niet de beroemde poppen
kast op den Dam, wie gaat er niet, in
onzen democrat ischen tijd, eens even
bij staan, om de kinderen te laten ge
nieten?
En waarvan genieten ze dan?
Wel. natuurlijk van Jan Klaassen, Öie
ruzie heeft met zijn Katrijntje en haar
slaat. Of een pak slaag van haar krijgt
(nog leuker). Of die opgehangen wordt.
Eenig leuk: iedereen lachtl Maar is dat
alle6 kinderlijk? Of is het volwassenen,
pret van een paar eeuwen terug, waar
van de kinderen, zonder te begrijpen, de
aroma schijnen binnen te zuigen, zoo
als mijn kleine hummel de vreemde
sprongen van de poes geniet, zonder
verder veel te begrijpen of te vragen?
Kinderen hebben pret. Om dezelfde
dingen, waarom wij, volwassenen, pret
ft
Stationsstraat 30 a
Telefoon 1728
Bewaart Uw cassabons. Bij f 10.— bons êen gratis behandeling.
Bediening uitsluitend door geschoold vakkundig personeel
hebben. Bijna al onze pretjes zouden ze
kunnen deelen, als wij er geen stokje
voor staken en ze van bepaalde dingen
uitsloten. En bovendien genieten ze al
lerlei, wat onze voorouders ook leuk
vonden en wat wij, misschien, ook wel
grappig zouden vinden, als ons ver
stand" er ons maar niet bij in den
weg zat.
Zooals het verstand van de dorpskin
deren hen stoorde bij 't genieten van de
kat, waarvan mijn kleine jongen, spon
taan en zonder remmingen, meteen de
grap begreep."
DAT het koel bewaren van levens
middelen zoowel uit hygiënisch
als uit economisch oogpunt een
volksbelang is, dringt zoo langzamer
hand tot de massa door. Niet alleen dat
het particulier initiatief culmineert in
het zelf aanschaffen van een koel plek
je ook de groote bouwondernemingen
gaan er steeds meer toe over om an te
voren reeds in het bouw-object een
koelkast op te nemen.
Zelfs interesseeren practisch alle gas
fabrieken in Nedreland zach er voor,
orn dit zoo zeer gewaardeerde hulpmid
del., om ook binnenshuis de levensmid
delen op de juiste temperatuur te be
waren, te propageeren.
Weliswaar, zoo lezen wij in De Huis
houding, wordt er uit een bepaalde
richting een koelkast op de markt ge
bracht onder het motto: „Minstens een
kast van 100 Liter." Dit vindt echter
zijn oorzaak in het feit, dat deze kast
uit Amerika komt. waar eerstens de
woonaccommodatie anders is dan de
Hollandsche en tweedens de levens
standaard op een ander peil staat. In
Holland kunnen wij echter gerust zeg
gen. dat in 80% van de woningen on
voldoende ruimte voor het plaatsen van
een dergelijk meubelstuk aanwezig is.
In de meeste gevallen toch is de keu
ken een voortzetting van de gang en
daardoor slechts zeer beperkt van ruim
te.
Een andere reden waarom zoo'n groo
te kast gepropageerd wordt, is gelegen
in het feit, dat deze kasten met machi
nerieën werken, die aan den loopenden
Land gemaakt moeten worden. Een ver
kleining van de kast zou de machinerie
in de categorie horlogemakers-werk ver
plaatsen en fabricatie op grooter schaal
uitsluiten. De gas-koelkast daarentegen
is een vernuftige toepassing van na
tuurkundige wetten. Door tempera
tuursverschil. niv'eau-ve<r-schil en soor
telijk gewichts-verschil wordt de be
geerde koude opgewekt en wel binnen
een hermetisch aaneengelascht complex
van stalen buizen en cylinders, waar
door het gebruik van bewegende deelen
wordt uitgesloten.
Voor gedreun, gezoem, geruisch, ra-
diostoringen of welke ander onaange
naamheid ook behoeft men niet be
vreesd te zijn. Toezicht of smering, zoo
als dit bij de andere kasten vereischt
wordt, is niet noodig. Een simpel klein
gasvlammetje wekt de activiteit van
het koelmiddel op.
De kast kan zoowel in als buiten be
drijf gesteld worden op elk moment,
dat nien dit wensoht, terwijl ook de
koelcapaciteit willekeurig gewijzigd
kan worden.
Een zoogenaamde thermostaat zorgt
er. voor,, dat de bereikte temperatuur
constant gehouden wordt. Men behoeft
dus niet verder naar de kast om te
zien. noch bevreesd te zijn. dat onnop-
dig gas verbruikt wordt.
Een vernuftige veildgheidsinrichting
zorgt er voor, dat geen onverbrand gas
kan uitstroomen, terwijl een verdere ze
kerheid gelegen is in de goedkeuring,
die de Gasstichting" (Vereeniging van
Gasfabrikanten in Nederland) aan het
gastechnische gedeelte hechtte.
Doordat geen machinerieën werden
toegepast, kan de koelkast in practisch
elke gewenschte maat geleverd worden
en is de variatie zoowel in afmetingen
als in prijzen meer dan voldoende voor
de eischen, die door het Hollandsche
publiek mat een kleine keuken gesteld
kunnen worden. Als men met de ter be
schikking zijnde r.uimte moet woeke
ren, dan kan ook inderdaad met een
koelkast volstaan worden, die veel klei
ner is dan 100 Liter.
Het gemiddelde gasverbruik per et
maal over een geheel gerekend is van
de kleinste kast c.a, 30 L.) slecht6 650
liter, voor de daarop volgende 700 liter
enzoo telkens slechts wéinig stijgend.
Bij een gastarief van bijv. 4 cents, heeft
men dus voor slechts 2llz cents dage
lijks zomer en winter door een koel
plekje in zijn huis, waardoor het mo
gelijk is 6pij6 en drank voor bederf te
vrijwaren.
ONTELBAAR zijn de schoonheids
middelen die door de chemische
industrie worden bereid, doch het
groote bezwaar dat er voor menige
vrouw aan verbonden is, is dat de prij
zen zeer hoog zijn. Waarom dan niet
voor de verzorging van de gelaatskleur
een doodeenvoudig middel aangewend,
dat binnen ieders bereik is? We bedoe
len hiermede komkommersap. een oud
beproefd middel, dat nagenoeg geen ol
althans weinig kosten met zich brengt
en de huid soepel en zacht maakt. De
bereiding is zeer eenvoudig- nadat
men do komkommer in dunne plakjes
heeft geschaafd, perst men deze uit en
vangt het sap op. Doeltreffender, óók
om de huid te bleeken, is komkommer-
glycerine, die men op de volgende wij
ze bereidt: Het sap van een komkom
mer wordt gezeefd en met 30% alcohol
en een lepeltje borax vermengd, waar
na men een zelfde hoeveelheid glyceri
ne aan de flesch toevoegt als alcohol
en sap te zamen is. Toevoeging van al
cohol en borax is 6lechts om 't meng
sel tegen bederf te vrijwaren.
SCHOONHEIDSMASKERS
Deze inpakking van het gelaat wordt
tegenwoordig vrijwel in alle schoon
heidssalons over de geheclc wereld
toegepast. Het resultaat van zoo'n be
handeling is dan ook verrassend.
Nieuw is zooiets niet; de oude Perzen
en bgyptenaren gebruikten r.ceds in
pakkingen met z.g. klei voor verschil
lende huidziekten. Ook Dioscoridis.
een oude. Grieksche geneesheer, heeft
verschillende aanteekeningen gemaakt
omtrent de waarde van dezen vorm
van massage.
Het toepassen van een masker brengt
nl. een zeer weldadige massage van
de gezichtsspieren met zich mede.
Door het opdrogen van de klei wordt
een afsluitende laag gevormd, waar
door vocht en warmte worden tegen
gehouden en een tijdeliike. lichte con
gestie ontstaat. Door deze verbeterde
bloedcirculatie worden de genees
krachtige en opwekkende bestanddee-
len, die het schoonheidsmaskcr bevat,
gemakkelijk opgenomen. Gelijktijdig
bevatten de meeste klcipraeparaten ad-
stringeerende middelen, die tot resul
taat hebben, (mits geregeld toegepast)
dat de huid minder spoedig oud wordt
en rimpelvorming wordt vermeden.
Men gfibruike natuurlijk een masker,
aangepast aan de eigenschappen van
de huid. De een heeft een verzachtend
masker noodig, de ander weer een,
waaraan geneeskrachtige of absorbee-
rende middelen zijn toegevoegd. Vettig
heid van de huid, verstopping der po
riën met al de gevolgen van dien, zoo
als puistjes, comcdonen, enz. kunnen
op die manier genezen worden. Een
dergelijke inpakking, voorafgegaan
door een grondige gezichtsbehande
ling (reiniging, massage, dampbad),
doet meestal wonderen. Bij teekenen
van vermoeidheid geeft het een heer
lijk gevoel van opwekking en ontspan
ning.
Er zijn ook maskers in tubevorm
verkrijgbaar, die het mogelijk maken
op eenvoudige wijze en met weinig
kosten deze manier van huidverzor
ging thuis toe te passen. Een goede
raad. die bij het opleggen van de klei
gegeven kan worden, is altijd rustig
te gaan zitten (met een steun voor
het hoofd), zoolang de substantie
haar tonische werking op de huid uit
oefent: men vermijdc het spreken. Be
halve de gezichtsspieren is het aan te
bevelen het geheeje lichaam tijdens de
behandeling te ontspannen.
Men kan het masker afnemen met
lauw water (voor een zeer gevoelige
huid gedistilleerd) cn daarna droog
betten met een zachte handdoek. Men
zal verwonderd zijn hoe frisch cn
verjongd de huid onder het masker te
voorschijn komt
DIANA
DE zomer is 'het seizoen van de
„lichte kostjes". Maar de zomer is
ook de tijd voor koude gerechten,
zelfs voor geheel koude m a a 11 ij d e n.
De z.g. „rauwkost" maakt in deze maan
den zeker een goede kans en de huis
vrouw, die het systeem met overleg in
haar gezin toepast ik bedoel: zonder
overdrijving en in een vorm, die reke
ning houdt met de normale eischen die
voor onze voeding gelden zal èn voor
de huisgenooten, bij wie de frissche
hapjes in den smaak vallen, èn voor
zichzelf, omdat ze zonder overbodige
hitte het maal kan bereiden, een goede
keus hebben gedaan.
Verschillende zuivelproducten kun
nen haar hierbij goede diensten bewij
zen, terwijl natuurlijk de melk zelf
als oorsprong van die producten
niet minder van lgelang zal zijn.
Bepalen we ons tot het gebied van
de nagerechten, dan trekt in de eerste
plaats de hangop als een typische
zomertractatie onze aandacht. Iedere
huisvrouw kent nu al wel de eenvou
dige bereidingsmethode: een vergiet in
een teiltje gezet, daarin een schoonen
met koud water uitgespoelden doek ge
spreid, de karnemelk er in gegoten en
dan rustig afgewacht als we tenmin
ste ruim den tijd hebben tot het wa
ter uit de melk is doorgelekt en alleen
het dikke in den doek is achtergeble
ven Hebben we niet over veel tijd te
beschikken, moet het gerecht b.v. bin
nen eenige uren worden opgediend, dan
bespoedigen we de bereiding door af en
toe het dikke gedeelte uit den doek in
een schaaltje te verzamelen, zoodat het
poreuse weefsel vrij wordt gemaakt van
dikke bestanddeelen en het vocht weer
gemakkelijker kan uitlekken.
Een deksel op het vergiet is natuur
lijk gewenscht tenzij de wordende
hangop op een bepaald stofvrij plaatsje
kan staan (in den kelder b.v.)
Eigenlijk is deze beschrijving voor de
merstcn „oud nieuws"; ook de manier
van voordienen: met suiker (of suiker
en kaneel) en bcsphuit is bekend. Maar
wist U. dat zonder suiker, enkel met-
lange „kaneelbeschuitjes" hangoü nog
frisscher is?
En wist U. dat we behalve van de
karnemelk ook van zoete melk een
soort hangop kunnen maken? Zoete
melk dan altijd, die eerst zuur is gewor
den. Soms helpt ons het toeval, door
onverwacht tot de ontdekking te bren
gen, dat een voorraad van gisteren ge-
durer.de den nacht zuur is geworden.
In geen geval wegdoen! Ook maar weer
in een doek gieten en laten uitlekken:
het resultaat is als de vorige hanon.
eigenlijk lekkerder, want door 't vetge
halte van de melk is nu het verkregen
product minder „schraal" Natuurlijk
is het daardoor ook voedzamer.
En die beide voordeelen zullen dan
ook wel de reden vormen waar we in
plaats van karnemelk te gebruiken,
soms zoete melk bestellen om die met
opzet zuur te laten worden hetzij we
dit proces op natuurlijke wijze laten
plaats hebben (door betrekkelijk lang
bewaren van de melk), hetzij we zelf
een handje helpen door de zoete melk
te vermengen met een bepaalde hoe
veelheid karnemelk. Die laatste metho
de bereikt het doel natuurlijk vlugger.
We gaan b.v. uit voor. een flinke
portie van 2% L. zoete melk. die we
verwarmen toj, ze lauw i6 (30 gr. C.),
dan roeren we er ^L. karnemelk door
en houden het mengsel lauw (b.v. in
een teil met warm water) tot de melk
flink gestremd is en het waterige ge
deelte komt bovendrijven- Dan volgt
weer de gewone hangop-bereidine t
doek en vergiet. Het resultaat is J
roomige zacht zure massa, die zich. 1*
halve voor 't hier beoogde doel, ook(
stekend leent voor een smakelijk
je, waarmee de een of andere sla wr
aangemaakt (in plaats van mayonni.
dus), of van olie met azijn of citrV
Tenslotte moet ik nog even terne
men op de van karnemelk gema;;
hangop. Ook die kan in „zacht
er op vooruit gaan, als we ze vóór-
opdienen glad kloppen met een schd
je room een middel, dat het een\i
dige gerecht doet lijken op den
duuröeren „zure room".... des toi
driogelijker naarmate we het sch
room nog wat vermeerderen!
Deze attractie en dit geldt trou^
ook voor de van zoete melk verkre;
hangop past uitstekend bij een
tie rauwe vruchten: frambozen en I.
sen. dan bij de boschbessen en eind-
bij de bramen, die de nazomer t
brengt.
MARTINE WITTOP KONIN;
/N de groote sifld gaan vele. i
menschen langs elkaar. De sin
zijn overvol van auto's. fi(i<
wandelaars, overal waar men kijkt: e
schen.
En wanneer we hen beschouwen, c
nen we ons alleen maar verwonderen,
er tusschen hen niet meer contact is.
een langs elkaar heengaan, een blik,\
daarna weer volkomen vergeten -
absoluut voorbiizien.
Slechts enkelen zien we elkaar bcg
ten; dan. na het afscheid nemen, weer
dergaan. precies als tevoren, geen ttè
kunnen we zien, dat het eenige vera,
ring bij hen gebracht heeft.
leder van ons heeft zijn eigen were
om zich heen, waarin hij zich verói
zich begraaft cn rondwentelt en \n£
hij niet te halen is dan met de grootst
gelijke moeite cn overredingskrü
Eigenaardig toch, cn we konden toch
veel voor elkaar zijn; zooveel goeds
moois brengen in levens die eenzoor,
moeilijk zijn cn tóch, we gaan vra
in de straat, passeeren, zijn zèèr veil
in onze eigen belangen en denken niet.
de anderen.
Toch. denk eens welk een onuilputti
rijkdom zouden we ieder niet kunnen
ven als we onszelf eens ophieven,
kónden opheffen, al was het dan maat
één van die vele mcnschen.Hem geldt
maken, alle gaven die we in ons hu
voor hem aankweken, hem terwille tc:
Zouden we dan zelf ook niet anders r
den? Zouden we dan niet zelf ook s.'i
een luisterend oor voor onze eigen n
lijkheden hebben, een liefderijke hand
ons de tranen zou wegvagen die
schreien in een onbegrepen verlangen
Dan zou er een groote rust in ons
men, een gevoel van bevredigd zijn or
we zelf begrepen worden en den ander,
lukkig weten door ónze krachten cn
We zouden voelen onmisbaar Ic
geen leegte voelen, geen gevoel van t
telooshcid meer, neen onuitsprekelijk
lukkig zouden we zijn, wij allen, dc tic
zouden rijkdom geven, een rijkdom,
subtiel, dat het moeilijk is die weer it
ven, maar die in ons iets zou doen tri
iets doen beven van verwachting cn k
en ons kracht geven tot alles, zells^
plichten die we alléén niet zouden kor
nakomen.
CYNI'
MET
boven haar eexe-genooten staat de vrouw, die een goed
verzorgde huid bezit.
Onvakkundige behandeling kan echter meer kwaad dan
goed verrichten. Laat daarom Uw teint verfraaien door
GEDIPLOMEERD SPECIALISTE DIPL. BERLIN.
P. BUIJS LAAN 12 Telefoon 1607
FEUILLETON
Ned. bewerking door
MARIE DE BELMONTE
8)'
Oppasser Limbu op een hoogen rood-
schimmel volgde zijn meester als diens
schaduw; achter hem kwam Khoon de
gids, die op een Kathiawar-hengst één
scheen met zijn paard. Bij de bocht van
een smal pad, waartusschen de rotsen
een beekj'e bruiste, stak Gray zijn rech
terarm omhoog.
„Halt."
Drukkende stilte volgde op het bevel.
In de reeds gloeiende heete morgenlucht
rinkelde af en toe een bit; klapte een
stijgbeugelriem, wanneer een paard
door muggen geplaagd, sloeg. Ergens
uit een holte van den met rotsblokken
bezaaiden berg striemde snerpend ge-
krijsch van roodpootige patrijzen. Reuk
van zweetende paardenZwakke
geur van tabak Zon, blauwe lucht,
ónmetelheid t Stilte
Terwijl Gray een rots opklauterde,
'doorzocht hij met zijn verrekijker de
hellingen der bergen.
Plotseling hield de langzame bewe
ging van zijn hoofd op want hij zag
do loop van een geweer flikkeren. Een
kleine gedaante toekende zich af tegen
'de lijn van den horizon; een oogenblik
later knalde een 6chot door den pas en
op nog geen meier afstand van Gray
wierp een kogel stof op. Een ongeregeld
geweervuur brandde los en hield weer
op
Het verstomde. Van tijd tot tijd floot
een projectiel. Een soldaat kreunde, ter
wijl de dokter met behulp van een glin
sterende nikkelen schaar zijn vuile
kleeding openknipte. De verrekijker van
Gray bleef steeds gericht op het ge-
gebergte. Er was geen sterveling te
zien.
Volgens de gewone methode van de
grens waren de mannen van den Cobra
geëclipseerd, om verder, misschien op
mijlen afstand weer op te duiken.
Gray wist, dat 't nu op één ding aan
kwam: hun hoofdmacht met Diana
Lindsay in te halen. Vol vuur keerde
hij zich om:
„Rissaldar sahib", zeide hij tot de In-
landsche ritmeester van de Cavalerie.
„Zonder enkele onderofficieren en twin
tig man af, om de achterhoede te vor
men; ga zelfs met* twintig man vooruit.
Ik volg over tien minuten met de rest
van den troep."
„Bohut Acha sahib." De groeven bij
dc neusvleugels en de kraaienpoot naast
het oog werden wat dieper; deze waren
de eenige uitwendige teekens van de
woeste vreugde, welke den Rissaldar
bezielde bij het vooruitzicht van een
treffen met den vijand.
„Opstijgen! Voonvaarts, marrrrsch!"
Gray Wachtte met ongeduld tot de
tien minuten verstreken waren; onder-
tusschen keek hij eens naar zijn oppas
ser Limbu, die in al zijn zakken zocht
om een klontje voor de merrie Leila.
Blijkbaar had hij er geen
„Je hebt je kukri vergeten, Limbu,
gekscheerde de officier.
De oppasser keek hem 6tralend aan;
hij maakte zijn uniformj'as los en toon
de den zwaren Gurkkaanschen dolk,
naar binnen gebogen als een scheermes
en gekarteld als een zaag, dien hij in
een leeren foedraal droeg, dat vastge
maakt was om zijn middel. „Wat in
mijn gordel zit, loopt niet weg", zei hij
vergenoegd, waarbij zijn hagelwitte tan
den te zien kwamen.
De opmerking van zijn oppasser
Limbu was oorzaak, dat Gray zich zelf
betastte. Ja, het smalle ceintuurtje,
waarin het geheimschrift verborgen
was, zat cr nog. Voor alle zekerheid
maakte hij het even los en voelde on
derzoekend met duim en wijsvinger in
hot binnenzakje.
1-Iet Byzantijnsche geheimschrift,
door hem zelf uitgevonden, was ver
dwenen.
HOOFDSTUK VI
Chirlne
Hoeveel tijd was er verloopen sedert
dat vreeselijke oogenblik, waarop Diana
in haar kleedkamer tegenover den
Cobra had gestaan? Ze wist 't niet.
Ze kwam weer tot bewustzijn en ze
zag duizenden oogen, die van boven
neerzagen op haar en haar ellende,
oogen, waaraan zij niet ontkomen kon
koude, ongevoelige oogen. vol van een
hardvochtig, doch niet vijandig begrij
pen. 't Waren de sterren.
Als een mummie gewikkeld in een
onwelriekende deken, lag ze op haar
rug, de oogen geboord in den Indischen
nacht. Om haar heen woei een briesje
en in de verte ruischte een waterval.
Ze streed wanhopig om niet opnieuw
in onmacht te vallen, zooals gebeurd
was op het oogenblik, dat de Cobra en
zijn mannen haar gevangen hadden ge
nomen. Langzamerhand herinnerde zij
zich alles, die reusachtige gestalte met
den zwarten baard, de doode kamenier,
haar witte met bloed bevlekte sarong..B
Ze kreeg een_gevoel cyan doodelijken
angst. En bijna had ze het in haar wan
hoop uitgeschreeuwd, toen haar doffe
blik op een langen Hindoe viel, die, ge
huld in een ruim, wit gewaad, naast
haar stond en op haar neerkeek. Er was
iets bemoedigends in die vreemd klare
oogen, iets, cïat haar het vaste voorne
men gaf om te volharden tot het einde
toe, hetzelfde, dat haar vader gekarak
teriseerd had in den loop van zijn veel
bewogen loopbaan.
Ze hoorde een stem heel ver weg, die
tegen haar sprak:
„Vrees niet, want ge hebt vrienden!"
Het was de stem van den Sadhu, den
geestelijken leider der Hindoes, die ook
tot Gray en den resident gesproken had.
„Waar zou ik hulp kunnen vinden?"
hoorde zij zich zelf vragen.
1-Iet antwoord luidde:
„Liefde is 6terk, 6terker dan wat ook.
Liefde zal u helpen."
De sterren begonnen weer als razend
rond te draaien en Diana viel in zwijm.
Langzaamerhand begon in de warme
duisternis van die zalige bewusteloos
heid een gevoel van de werkelijkheid
door te sijpelen, als een grauwe, kille
dageraad; ze wist weer, dat ze leefde,
in diepe, aangrijpende verlatenheid.
Ze wist, dat ze als een achtervolgd
dier in een val was geloopen. een val,
die stevig vast zat, waarvan ze tot dus
ver het bestaan niet vermoed had en
pijn deed in al haar leden. Was dit het
einde van haar gelukkige vrijheid? Bij
dit woord alleen was 't haar of het
Heelal vervuld werd van heerlijke mu
ziek, de nachtelijke hemel verkondigde
haar lof en de nachtwind zong van
haar wonderen, vrijheid
Nog een beetje duizelig kwam ze over
eind en wierp haar deken weg. Haar
groote oogen doorzochten de duisternis.
Voor haar verhief zich een donkere
bergketen, omhuld door-gen purperen
nachtmantel. Ergens achter haar vlam
de een vuur: hoog boven op een heuvel,
waar een felle w ind woei, praatten twee
mannen in berg-dialect.
Huiverend trok ze de deken, al rook
deze ook nog zoo vies, weer over zich
heen. In haar dunnen nachtjapon, haar
eenig kleedingstuk, had ze 't koud. Dit
gebaar deed haar denken aan majoor
Colin Gray, die nauwelijks een paar
uur geleden haar een zijden sjaal om
de schouders had gehangen. De onbe
duidendste herinnering wordt belang
rijk en niet gauw vergeten, indien ze
op liefde betrekking heeft, doch er is
geen schrijnender leed, dan de herin
nering aan een voorbij geluk.
Met het hoofd in de handen dwrong
ze zich tot nadenken. Ze kreeg een hevig
verlangen om te vluchten. Vluchten tot
eiken prijs. Zich van dien heuvel af
werpen en dan hollen door de duister
nis, zoo hard ze kon naar de zalige vrij
heid. Ze verwierp het plan als onuit
voerbaar: ze had geen schoenen. Gesteld,
dat ze het klaarspeelde weg te komen
zonder door een kogel geraakt te wor
den, dan zouden die scherpe leirotsen
gauw haar bloote voeten hebben open
gereten. Ze zou vallen en tegen den
morgen door haar vervolgers gevonden
worden.
Diana Lindsay dacht en dacht, haar
handen gevouwen om de smalle knieën,
terwijl langzaam lauwe tranen neer
vielen.
Opeens werd haar eenzaamheid over
weldigd door de Verschrikking in eigen
persoon. Zware stappen klonken op den
rotsbodem en Alam Khan de Cobra ver
scheen. Zijn hooge gestalte, die afge-
teekend tegen den nachtelijken hemel
nog imponeerender scheen, gaf haar
terwijl hij brutaal op baar neerzag het
gevoel van totale willoosheid, de wil
loosheid 3*an een konijn in tegenwoor
digheid van een slang. Haar perso'
lijkheid, haar ondernemingsgeest vd
op den achtergrond voor de drukke
boosaardigheid, die van hem uitgfl
verontwaardiging en angst werden
uit haar ziel verdreven, waarin r
overbleef dan een afschuwelijk gei,
van slaafsheid; niettemin, hoe wanto
de toestand ook scheen, ze wist, da
dit het hoofd moest bieden, anders
ze verloren zijn.
„Kun je paardrijden?" donderde
basstem, die kortgeleden thuis d
haar kleedkamer had gedreund.
Zij knikte toestemmend, niet
machte een woord te uiten in het
landsche dialect. Het leek vreed
maar 't wa6 minder vrees voor eigen
die haar als verlamde, dan angst sttfj
verder van haar vader verwijderd
worden. Nooit was de gedachte A
Sir John sterker geweest, dan nu.
„Goed", zei Alam Khan. „Dan f
we over vijf minuten weg. Sta op!"
„Ik heb geen kleeren", antwoordde1
met haar neus in den wind. niette?'
staande haar innerlijke ellende. DiGPj
haar wezen kwam haar geheelc vro';
zijn in opstand teeen de begeerte, vfj
ze las in dc wreede oogen, die vlam»
als twee vuren.
„Die zul je hebben."
Zich omkeerend, schreeuwde hij
bevel. Even kwam de onziinipe
dachte bij haar op, den dolk, dien1
in zijn gordel droeg, weg te rukken
zich op hem te werpen, doch de F?'
stand zou vruchteloos zijn en haar
oogcnblikkelijken dood kosten.
dan nergens uitkomst? Ze wist r-
waar.
(Wordt vervol:'»
