Wollen Stoffen
VERWOEDE GUERILLA
in Pekings omgeving
Luycx
LUYCX
KOLONIAAL
BEZIT
J. A. SCHOTERMAN ZN.
ST. EMILION 1929
Vorst Cobra
Listen van de
Chineezen
Het Fransch-Italiaansch
conflict
EXECUTIES IN
RUSLAND
Kinderhoekje
De Japanners zien zich voor een
zeer moeilijke taak geplaatst
NU VOOR
f 1.95 f2.10 f2.40 per Meter
V00RDEELIGE
AVONDCOSTUUMPJES
STOFFEN AFDEELING
WIJNHANDEL Ao. 1878 - Utr.str. 17 - Tel. 145
per flesch f 1.35, per anker f53.
TERUGROEPING
VAN CERRUTI
Hoog water teistert
het nabije Oosten
GESCHIL OM EEN
POSTZEGEL
Britsche schilderijen
naar Frankrijk
OVERSTROOMINGEN IN
FRANKRIJK
Britsche spoorweg in
beslag genomen
Het groene oog
van Baa-al
Door MARK CHANN1NG
Ie BLAD PAG. 2
AMERSFOORTSCH DAGBLAD
WOENSDAG 3 NOVEMBER 1937
PEKING. 3 November. (U.D -tel.) Een
verwoede guerilla woedt in de omgeving
van Peking. Vele tienduizenden Cluneezen
belagen in kleine benden vereenigd voort
durend de Japansche troepen en vormen
een der moeilijkste vraagstukken waar
tegenover het Japansche commando zich
geplaatst ziet
Een officier van het Japansche hoofd
kwartier moest kort geleden nog toege
ven, dat, ondanks een zeer zorgvuldig
uitgewerkt plan de campagne, de Ja
pansche troepen er tot nu toe niet in
geslaagd waren flinke resultaten tegen
deze vrijscharen te bereiken Uit recen
telijk door het Japansche corr.maudo
gepubliceerde berichten blijkt, dat het
meerendeel der troepen, die in dezen
gtierilla-oorlog gebruikt weiden, weer
zijn teruggetrokken, omdat liet eenvou
dig onmogelijk bleek de vijandelijke
henden te vernietigen. Een waarnemer,
die met een Japansche expeditie mee
was geweest, beschreef hoe een meer
dan vijfduizend man sterke afdeeling,
onder bevel van generaal majoor Ya-
mashita, poogde de Chineesche vnjscha-
ren te verslaan De Japanners omringel
den een terrein van 25 KM'; hierop
maakten zij den kring steeds nauwer
door naar het middelpunt op te rukken.
Hoewel zij gesteund wérden door vlieg
tuigen, gelukte het hun desondanks
contact te krijgen met een ».aar kleine
troepjes Chineezen.
„Achttien maanden lang vocht ik in
Mandsjoerije," aldus zeide de zegs
man tot onzen correspondent „maar
nog nooit is het mij zoo moeilijk geval
len om vrijwilligers van bieren te on
derscheiden. Het kwam zelfs voor, dat
de vrijbuiters als rickshaw-koclies op
traden en de Japansche soldaten als
passagiers reden."
De Japansche officier Juichi Terau-
chi gaf zelf toe, dat het gevaar dezer
NAAR
daar vindt U eenige
nieuwe series in prijzen
van
in de moderne tinten.
GROOTE SORTEERING
in Zwart en Marine.
Tafzijde f 1.10 p.M.
Satin, Ciré, Chiné f 2.90
Velours Chiffon f 2.40
LANGESTRAAT 49
guerilla een niet onbedenkelijke om
vang heeft aangenomen en dat het on
vermijdelijk zou zijn, om aanzienlijke
troepenversterkingen in het veld te
brengen tegen deze vrijscharen. Tien
duizenden van deze krijgeis bedreigen
de Japanners en steeds gelukt het hun,
als het waro tusschen de vingers van
den vijand door te ontsnappen.
Terauchi verklaarde voorts, dat, hoe
wel het den Japanschen troepen tot nu
toe niet gelukt is iets tegen leze srueril-
la-benden uit te richten, hij toch ver
trouwde, dat deze vrijscharen zich gaan
deweg zouden oplossen, wijl hun voor
raden munitie langzamerhand wel uit
geput zouden raken. Men meent, dat
vele dezer henden deel uitmaken van
het „leger" van den Chinee-vhen vrij-
wiiligers-aanvoerder Chao Tung, wiens
hoofdkwartier zich noord-westeliik van
Peking, in de ontoegankelijke heuvels
nabij den Grooten Muur, bevindt.
Een andere Japansche offici°r, die
ook deel nam aan een tegen de Chinee
sche guerilla-krijgers gerichte expeditie,
verklaarde, dat deze operaties „de groot
ste bandietenjachten waren, die hij
ooit had meegemaakt." Volgens zijn in
formaties zijn alle, in de omgeving van
Peking, beschikbare Japansche strijd
krachten in het veld gebracht voor de
vervolging en bestrijding van deze
sluwe, met iederen steen en lederen
struik vertrouwde vrijscharen. Tot dus
verre waren, zoo verklaarde nij verder,
pas zestig vrijbuiters gedood en vijftig
gevangen genomen.
Heel de wereld bespreekt thans de
kwestie van de teruggave der
vroegere Duitsche ge
bieden
BERLIJN, 3 November. (Havas).
De Duitsche regeering volgt met de
meeste aandacht de ontwikkeling
in het buitenland van de uitgebreide
propagandacampagne, die ontketend
is om Duitschland zijn vroegere kolo
niën terug te geven. In Berlijnsche
kringen verklaart men, dat het eer
ste resultaat reeds is verkregen,
want de koloniale kwestie vormt
thans het onderwerp van besprekin
gen over dè geheele wereld.
In officieuze kringen toont men
zich zeer terughoudend ten aanzien
van de geruchten over een binnen
kort te verwachten bijeenroeping
van den rijksdag en over een ophan
den zijnde officieele verklaring van
Duitschland, die dan slechts door
den Führer zou kunnen worden af
gelegd. In elk geval verzekert men,
dat nog tot niets is besloten.
De redevoering van Eden blijft het on
derwerp van commentaren uitmaken in
de Londensche pers. Gezien den krach-
tigen toon der redevoering en de felle
reacties daarop in Duitschland en Ita
lië, is het van belang nota te nemen van
de ontvangst, die het voorzichtigste ge
deelte van de openbare meening in
Groot-Brittannië de rede bereidt. Terwijl
de News Chronicle vreest, dat „deze
vastberadenheid niet zal standhouden",
schrikt de Times er vandaag niet voor
terug in een hoofdartikel te schrijven:
De redevoering van Eden heeft de
goedkeuring van alle schakeeringen der
openbare meening in Engeland. Zeker,
en het is belangrijk zich daarin niet te
vergissen, de rede van Eden bëteekent
niet, dat Groot-Brittannië bereid is af te
zien van dien geest van verzoening, die
hier en elders aangezien is voor be
deesdheid en besluiteloosheid. Hu heeft
WERELDGEBEUREN
Rome verlangde van
Parijs erkenning der an
nexatie van Ethiopië
doch stelde dezen eisch
niet tegenover Amerika
en Engeland
ME$ herinnert zich. dat de Ita
liaansche ambassadeur te Parijs,
Vittorio Cerruti, Zaterdag op den
Quai d'Orsay verscheen om aan den
directeur van het ministerie van bui-
tenlandsche zaken, Alexis Léger, mee
te deelen, dat hij van zijn regeering
instructie had ontvangen onverwijld
naar Italië terug to keeren. Van Ita-
liaansche zijde wordt dit besluit gemo
tiveerd met er op te wijzen, dat Frank
rijk al een jaar lang tc Rome slechts
door een zaakgelastigde is vertegen
woordigd. Rome's prestige, zoo wordt
er aan toegevoegd, gedoogt niet, dat
deze ongelijke toestand, wat de weder-
zijdscbe diplomatieke vertegenwoordi
ging betreft, bestendigd wordt.
Zooals men weet, heoft de Fransche
ambassadeur te Rome, graaf Dc Cham-
brun, zoogenaamd wegens het bereiken
der leeftijdsgrens, op 31 Oct. 1936 zijn
post verlaten. Sommigen zijn van oor
deel, dat men bij de terugroeping had
te doen met een wraakneming van het
volksfront tegenover den ambassadeur,
die een belangrijke rol heeft gespeeld,
toen Laval bewust aanstuurde op een
meer pro-Italiaansche politiek. Boven
dien bestonden er tusschen Do Cham-
brun en Laval familierelaties. Als op
volger van De Chambrun werd graaf
de Saint-Quentin aangewezen, doch de
Italiaansche regeering was slechts be
reid het agrément te verleenen, mits
de geloofsbrief van den nieuwen am
bassadeur gericht werd tot den „koning
van Italië, keizer van Ethiopië", M.a.w.
Rome wenschte van Fransche zijde de
erkenning der annexatie van Abessy-
nië. Parijs echter wilde in geen geval
in dezen een zelfstandig besluit nemen,
voordat de Volkenhond de Ahessijnsche
aangelegenheid had geliquideerd. Het
gevolg hiervan was, dat graaf de Saint
Quentin in Frankrijk bleef.
Van Fransche zijde wijst men er in
middels op, dat er een aanmerkelijk
verschil bestaat tusschen den abnorma-
len toestand, die in het leven is geroe
pen met betrekking tot de diplomatieke
vertegenwoordiging van Frankrijk bij
het Quirinaal en de situatie, welke het
uitvloeisel is van de opzettelijke terug
roeping van Cerruti uit Parijs. De aan
dacht wordt erop gevestigd, dat Frank
rijk reeds een jaar geleden een nieu
wen ambassadeur te Rome heeft bo-
geen enkele deur gesloten, behalve die,
welke er toe leidt te gelooven, dat een
politiek van geweld voordeel moet op
leveren en dat een politiek van interna-
t onale samenwerking moet mislukken.
Niemand zal dus in de toekomst rede
nen hebben opnieuw de vergissing te
maken, die men historisch kan noemen,
zoo vaak is zij herhaald, en die altijd
rampspoedig is geweest, volgens welke
men onder voorwendsel, dat hij niet
graag bijt, den Britschcn leeuw kan
mishandelen.
noemd, die echter zijn post niet kon
aanvaarden, omdat Italië eischen stel
de, die Frankrijk meende niet te kun
nen inwilligen. De fascistische regee
ring daarentegen zond haar ambassa
deur met onbepaald verlof, zonder dat
zich een nieuw feit heoft voorgedaan,
dat dezen stap, maar Parijs meent, zou
kunnen rechtvaardigen.
Bovendien is men te Parijs van ge
voelen, dat Italië Frankrijk op een min
der prettige wijze heeft behandeld dan
andere mogendheden, zooals Engeland
en Amerika. De Fransche pers vestigt
er dan ook de aandacht op, dat, toen
de tegenwoordige Amerikaansche am
bassadeur werd benoemd, Rome den
Vereenigden Staten, wat den geloofs
brief betreft, niet dezelfde voorwaarden
als Frankrijk stelde. De geloofsbrief
van William Philipps was gedateerd
24 Sept. 1936 en, ondanks de proclama
tie van de annexatie van Abessynië en
het Italiaansche imperium op 9 Mei
1936, slechts gericht tot den koning van
Italië. De fascistische regeering maakte
hiertegen echter geen bezwaar. Voorts
wijst een blad als de Temps er op, dat
Italië bij een nog later gelegenheid (de
troonswisseling in Engeland), hierbij
afwijkend van de diplomatieke usances,
ervan afzag van den tegenwoordigen
Britschen ambassadeur te Rome een
geloofsbrief van koning George VI to
verlangen. Kortom: in Frankrijk be
klaagt men er zich over, dat de houding
der fascistische diplomatie tegenover
de Angelsaksische mogendheden door
een veel grooter mate van soepelheid
wordt gekenmerkt dan tegenover
Frankrijk.
Tot dusver gingen de sympathieën
van vele rechtsche kringen in Frank
rijk naar het fascistische Italië uit.
Italië's onverzoenlijkheid ten opzichte
van Frankrijk, zooals die tot uiting
komt in de terugroeping van Cerruti,
doet echter geleidelijkweg de liefde der
rechtsche kringen voor Italië bekoelen.
Men kan op het oogenblik dan ook
vaststellen, dat de geheele Fransche
pers van welke richting ook hoe lan
ger hoe meer den nadruk gaat leggen
op de Fransch-Italiaansche tegenstel
lingen in de Middellandsche Zee. In
sommige Fransche bladen komt in ver
hand hiermee een bepaalde geprikkeld
heid tot uiting, hetgeen voor Wladimir
d'Ormesson, den bekenden publicist,
aanleiding is in de Figaro er bij zijn
landgenooten op aan te dringen het
hoofd ondanks alles koel te houden,
daar drift en toorn nu niet bepaald in
de diplomatie de beste raadgevers zijn.
JERUZALEM. 3 Nov. (Havas). De
overstroomingen blijven verwoestingen
aanrichten in de gebieden van het
Nabije Oosten. Zoo wordt gemeld, dat
groote schade is aangericht in Trans-
jordanic tengevolge van den zwaren
regenval. De spoorweg AmmanMedi
na is op drie plaatsen afgesneden.
De Palestijnsche regeering heeft een
hulpcolonne gezonden naar de streek
van Bcersheba. De Britsche hooge com
missaris ad interim heeft een telegram
van deelneming gezonden aan den
Franschen hoogen commissaris in Sy
rië in verhand met de ramp bij Damas
cus.
Uit Leningrad wordt gemeld, dat de
Gepoe daar een organisatie heeft ont
dekt, welke sabotage pleegde door op
groote schaal levensmiddelen te laten
bederven.
Zes beklaagden zijn reeds ter dood
veroordeeld en terechtgesteld.
De provinciale dagbladen maken mel
ding van nieuwe processen tegen staats
vijanden. De Burjatomongolskaja Praw-
da meldt uit Oelanbator, dat daar een
massaproces aanhangig is gemaakt
tegen ambtenaren van den Transsiberi-
6chen spoorweg. Zestien leden eener
contra-revolutionnaire organisatie wer
den ter dood veroordeeld. H3t vonnis
is reeds voltrokken. Uit den Kaukasus
wordt gemeld, dat vijf landbouwfunc-
tionarissin wegens sabotage ter dood
zijn veroordeeld. In West-Siberië zijn
zes, in Wit-Ru6land vijf, in de Oekraine
één, in het gebied van Odessa twee c>n
in het gebied van Tambav zes personen
terechtgesteld wegens sabotage of con-
tra-revolutionnair optreden. c
Bemiddelingsconferentie ter rege
ling van het conflict tusschen
Honduras en Nicaragua
MANAGUA (Nicaragua), 3 Nov. (Ha
vas). Formeel worden de geruchten
tegengesproken, die in Honduras ver
spreid zijn en volgens welke Nicara
gua 5000 soldaten zou hebben uitgezon
den ter bewaking van de grenzen tus
schen beide landen, zulks aan den
vooravond der bemiddelingsconferentie.
Zooals men weet, heerscht een ge
schil tusschen Honduras en Nicaragua,
dat ontstaan is, doordat Nicaragua een
postzegel heeft uitgegeven, waarop vol
gens Honduras een deel van zijn ge
bied all Nicaraguaansch staat aange
geven. De bemiddelingconferentie zal
vandaag to Sain José de Costa Rica
bijeenkomen.
LONDEN, 3 November. (Havas). De
Engelsche koning heeft in afwijking van
den regel, dat geen enkel doek van de
koninklijke schilderijencollectie het land
mag verlaten, besloten een schilderij,
dat de kroon toebehoort, naar Parijs te
zonden voor de tentoonstelling van En
gelsche schilderkunst, die in Maart 1938
geopend zal worden.
Ook koningin Mary zal verscheidene
kunstvoorwerpen naar de tentoonstelling
zenden, terwijl alle groote Londensche
musea en particuliere collecties zullen
medewerken aan de tentoonstelling, die
in het Louvre gehouden zal worden.
PARIJS, 3 Nov. (D.N.B.-A.N.P.) Ten
gevolge van den overvloedigen regen
val zijn in het Zuiden van Frankrijk
vele rivieren en beken buiten haar
oevers getreden. De dijken zijn doorge
broken en talrijke landerijen staan
blank. Talrijke Ibruggen zijn ingestort,
zoodat het verkeer gestremd is.
BUENOS AIRES, 3 November. De
regeering heeft gisteravond een decreet
uitgevaardigd betreffende bet tijdelijk in
beslag nemen van de centrale Cordoba-
spoorlijn, die Britsch eigendom is. Deze
maatregel is genomen, hangende do
goedkeuring van het ontwerp tot aan
koop van de lijn om deze onder natio
nale Argentijnsche controle te brengen.
47. Dit was het laatste dat men van den
Franschman gezien heeft. Comte Rochard
drong steeds dieper de woestijn binnen
en ontdekte eindelijk een steen met ge
heimzinnige teekens er op. Het waren de
zelfde teekens.die hij op een oude kaart ge
zien had
4S. Comte Rochard wist dat hij op den
goeden weg was en inderdaadna vele
weken van vruchteloos zoeken vond hij de
pyramids van Amenotep, en ook den ge-
heimzinnigen edelsteen. Comte Rochard
was opgetogen. Dit was vast en zeker de
mooiste smaragd die er op de heele we
reld bestond
3 oJLtrvx (Afi/XirhsYcJLAj*~r~
FEUILLETON
Ned. bewerking door
MARIE DE BELMONTE
53)
Op 't stuk van kracht won de Cobra
bet; en Gray wist, dat zijn eenige kans
om dien hoop menschcnvleesch or onder
te krijgen, lag in het gebruik van zijn
methodische kennis- met kracht alleen
zou hij er nooit komen
Het zonderlinge feit. dat de toeschou
xvers zich in het minst niet partijdig
toonden, moedigde Gray aan, al gaf hij
zich wel degelijk rekenschap er van,
dat het publiek niet goed wist wat het
wenschte: zijn Gray's nederlaae,
of zijn overwinning. Het vreesde inder
daad, dat na een zegepraal van den
Cobra het genotvolle piinigingsprore*
veel van zijn aantrekkelijkheid zon
verliezen: zoo n half doode sahib tc zien
martelen, was zelfs in de oogen van een
bergbewoner geen fair play.
De stilte was hoorhaar.
Beide mannen, de bovenlijven ont
bloot, in half gebogen houding, stonden
tegenover elkaar, de ontren vast gericht
op het andere paar oogen. zich schrap
zettend op het achteruit geplaatste 1 in
ker been.
Twee paar uitgestrekte bruine handen
met krom gebogen vingers sloegen be
hoedzaam in de lucht en zochten de
plaats, waar ze den tegenstander zou
den vastgrijpen.
Deze trage beweging daargelaten had
den beide mannen een marmeren of
bronzen groep kunnen voorstellen.
Er klonk iets, dat leek op den dub
belslag van een zweep. De handen van
Gray waren neergekomen op de dikke
polsen van den Cobra, die ze in stalen
greep omsloten.
Met een verwoed gegrom maakte
Alam Klian een heftige armbeweging
om zich van die omklemming te bevrij
den.
De beenspieren van Gray zetten op en
verhardden. Met een snellen ruk den
bergbewoner naar zich toetrekkend,
deed hij een poging om hem onder in
den rug een trap te geven, welke hem
het evenwicht moest doen verliezen,
met de kans, dat de Cobra met het oog
op zijn enorm gewicht door den val dui
zclig zou blijven liggen.
Maar deze, die op drie honderd veer
tig overwinningen, behaald in worste
lingen aan de grens, kon «bogen, was
den ander voor: met inspanning van a!
zijn kracht gelukte het hem zijn han
den uit te strekken en op zijn beurt een
poging te doen om Gray om het mid
del te grijpen; teneinde te vermijden
dat zijn armen ontwricht of uit het lid
getrokken werden, was de Engelschman
genoodzaakt de polsen van zijn tegen
stander los te laten
Zonder veel drukte grepen beiden el
kaar om het middel Met afgewend
hoofd, om niet door den langen baard
van den Cobra blind gemaakt te wor
den, duwde Gray zijn linker schouder
onder don oksel van den Khan F.en
oogenblik, dat een eeuwigheid scheen,
bleven ze zoo omstrengeld; zweetdrop
pels gutsten over de glimmende huid.
Gray wist. dat in Oostersche landen
de zwaarste der heide tegenstanders op
zijn gewicht vertrouwde om den ander
af te matten; vroeger had hij eens een
man-tegen-man gevecht bijgewoond, dat
meer dan een half uur duurde.
Het grootste gevaar, dat hem bedreig
de, was, dat de Cobra door een Nelson-
stoot hem geheel of gedeeltelijk verlam
men, en hem vervolgens door het toe
dienen van een plotselingen stomp een
arm of zelfs den nek breken zou.
Van tijd tot tijd drukte Alam Khan
op hem met volle gewicht van zijn drie
honderd pond in een uiterste poging om
den achterovergebogen rug van Gray
die weerstand bood, te breken- bij elke
nieuwe krachtinspanning van den tegen
stander verhardden zich de dijspieren
van den Engelschman
Langzamerhand zakten de voeten
der beide mannen tot over de enkels in
't zand.
Een herhaalde druk van den Cobra,
die al de hulpmiddelen van zijn won
derbaarlijke kracht te haat nam om zijn
tegenstander te verslaan, had een nieu
wen stoot van Gray's schouder onder
zijn oksel tengevolge.
Snel als het weerlicht boog hij daar
op zijn been, gooide zich om en probeer
de met een draaiende beweging den
Cobra omver te trekken. Maar Alam
Khan wist den aanval te pareeren, be
vrijdde zijn hiel, die in de klem was
geraakt en duwde zijn rechter knie tus
schen Gray's dijen
Gray zag het gevaar in, wanneer de
reus hem van den grond zou lichten
Maar dat zal hem niet glad zitten, dacht
hij verwoed. Reeds was één voet van
den grond toen hij den Cobra een har
den slag in zijn knieholte toebracht.
Beiden vielen log neer Gray onder.
Een schrille kreet steeg op uit de me
nigte.
„Seri Guru Nanak," schreewde Limbu
opgewonden, met een stem, die boven
alles uit klonk.
De val had Gray den adem benomen;
hij was onder die verpletterende massa
machteloos en alleen in staat niet-los-
te-laten, en af te wachten tot zijn lon
gen met luoht gevuld zouden worden.
De menigte keek niet langer .onbewo
gen toe. Alle dierlijke hartstochten wa
ren losgelaten. Rauw geschreeuw steeg
op verwenschingcn aan het adres van
dien kafir-sahib, bemoedigingen van al
lerlei aard voor den Cobra, woorden
van bijtenden spot, geslingerd naar
Alam Khan. En dit alles vermengd met
het oorverdoovend lawaai van de van
onbeheerscht genot tierende toeschou
wers.
„Oh moeder Kali, tooverheks", siste
Limbu, tusschen twee voor hem staan
de soldaten heen glurend, „als hij niet
overwint sla ik, zoodra ik thuis ben, je
kop er af."
Diana, wier lippen zelfs wasbleek
waren, staarde naar de worstelaars. Zij
bewogen zich niet. Ze vormden één klu
wen in het zand, déar op enkele meters
afstand van haar. Ze bleef als versteend
staan, inwendig strijd voerend tusschen
haar angst en het vertrouwen in de on
overwinnelijkheid van Gray.
Een prik in haar been deed haar om
laag kijken. Galbraith, nog steeds ge
knield, trok haar aan haar wijde bere-
bewonerspantalon, waarbij hij haar met
een afschuwelijk werktuig, dat hij aan
zijn handen droeg, en waarvan de uit
einden uit dubbele rijen stalen klau
wen bestonden, had aangeraakt.
„Houdt u in 's homels naam stil!
't Is nog niet afgeloopen. Ze zijn ge
vallen", zei ze ongeduldig.
„Wat gebeurt er? Ik was in gebed!
Breng me naar hem toe. Terstond. Het
is mij geopenbaard, dat ik verhoord zil
worden! Breng me naar hem toe, zeg
ik", smeekte hij, een poging doende op
zijn knieën vooruit te komen.
Diana bukte zich en trachtte te mid
den van het tumult zich verstaanbaar
te maken.
„U waarheen brengen?"
„Naar dien bruutAlam Khan."
„Hij en Gray zijn aan het worstelen",
riop ze met beverige stom. „Ik zei u,
dat ze gevallen zijn. Niemand kan bij
hen komen."
„Gray ligt onder? Hij zal toch over
winnen! Het is mij geopenbaard! Hoe
lang moet 't nog duren? Oh! ik geloof,
dat ik sterf".
Zij hielp hem opstaan.
Hij had opnieuw zijn handen weg
gestopt onder' de oksels, en onder le
naar achteren geworpen wijde mouten
van zijn kleed kwamen een paar erbar
melijk magere armen, het vel 3en en
al rimpel, te voorschijn. Diana had
vaag besef, waarom hij naar Al9m
Khan toe wilde. Maar wat vermocht
dit ongelukkige wezen tegen dien ko
lossus?
De scherpe blik van Limbu had de
kleine smalle mesjes, gelijk aan klau
wen van een roofvogel, bespeurd, welke
rle blinde Galbraith den hulpbewaarder
overreed had voor hem te laten maken.
En daar hij hot gebruik kende, dat de
Mahratta's van dit soort wapens ma
ken, voelde hij om«wmnathie voor
dit skelet van een sahib; hij begreep
welk plan Galbraith had.
„Ik zal u naar hem toebrengen,
sahib, zoodra het oogenblik daar is",
zei hij opgewonden. „En lang zal het
.niet meer duren."
„Wie is.u?" stamelde Galbraith, de
oogen die niet meer zagen naar hem
toekeerend.
„Twee jaar geleden tc Lahore, sahib
heb ik u geholpen naar de tent terug
te gaan, na uw polo ongeluk!" ant
woordde Limbu gejaagd. „Toen Uw
Edele het hospitaal verliet, hebt u mij
een tabakszak gegeven, zooals de sahibs
gebruiken. Die is in de woning van
mijn vader te Kathmandu", vervolgde
de kleine Gurkha trotsch.
Een zachte trek vloog over het afge
tobde gezicht van den blinde.
„Ben jij dan zijn Gurkhaansche op
passer? Ik herinner me je."
Een gulle glimlach, terstond weer be
dwongen, had het gelaat van Limbu
verhelderd.
„Uw Edele heeft gelijkZoodra
mijn 6ahib dien buffel van een Khan
zal hebben neergeveld zijn er, behalve
u nog anderen die zich er mee belas
ten zullen hem af te maken!" Hij wierp
een blik op de acht gevangenen, die
op de loer stonden; ze hadden instruc
ties gekregen: direct nadat hij met zijn
groot mes een der soldaten van de lijf
wacht zou hebben gedood, zich mees
ter te maken van de wapens der an
dere gardisten, danrop Gray en Diana
1e omringen en zich een weg te banen
tot buiten de arena naar den ondor-
aardschen gang; eenmaal daar was hun
taak de deur achter dc vluchtenden te
sluiten, 't Was een hopeloos nlnn, doch
het eenige, dat hun overbleef.
Do strijd tusschen Gray en den Cobra
geraakte in zijn laatste stadium; beide
tegenstanders rolden om elkaar heen
in 't zand, uigejouwd, bespot en aan
gemoedigd alles door elkaar door de
van spanning razende menigte. De wor
st pling duurde al een half uur.
Het bovenlijf van Grav was erg toe
getakeld. Groote lappen afgescheurd
levend vleesch hingen bloedrood tus
schen de donker blauwe plekken, toe
gebracht door de stalen vingers en de
beenderen van zijn tegenstander.
Alam Khan miste methodische ken
nis; uit zijn optreden sprak woeste
wreedheid.
(Wordt vervolgd.)
