Katholiek Nieuws- en Advertentieblad mi in let Ongeluk. No. 40. Zaterdag 2 Januari 1892. Zesde Jaargang. DE EEMBODE ▼oor Amersfoort, Apeldoorn, Baarn, Barneveld, Blaricum, Bussum, Driebergen, Eemnes, Harderwijk, Hilversum, Hoogland, Laren, Leusden, Naarden, Nijkerk, Soest, Stoutenburg, Veenendaal en Zeist. Verschijnt eiken ZATERDAG. Abennementsprije per drie maand»: franco per postf 0,40. Afzonderlijke nummersf 0,05. BureauKrommestraat, F 241, Amersfoort. Uitgave van de Vereeniging De Eembode. Prijs der Advertenties: Van 1 tot 6 regels Voor iederen regel meer terljjk Vrjjdagavcad Nieuwjaar. Ernstig en plechtig is de ure, waarop het oudejaar ten einde spoedt en een nieuw jaar gaat aanvangen. Dan vooral slaat de menschheid een blik in het verleden en onwaart met weemoed de geleden droefheden en smarten, waar mede de afgelegde levensbaan als be zaaid ligt. 't Is in die indrukwekkende stonde, dat zoo menige mensch, die, met den geest der wereld bezield, des te beter het ijdele van zijn streven gevoelt, somber gestemd de bitterste klachten slaakt, zoo treffend door den dichter vertolkt Ik kan niet verder slepen. Mjjn afgestreden kracht. Mjj heeft het hart gegrepen De wanhoop in den nacht f Zoo klaagt de menschheid, wier geloof zoo jammerlijk schipbreuk leed, wier hope te eenemale verduisterde, en wier liefde verkwijnen ging. Of de wereld, om haar te bemoedigen, haar al toe roept: Geniet het leven, denk aan geen toekomst, bevredig uwe hartstochten en ge zult gelukkig zijnhet is alles te vergeefs. In die gewichtige oogenblikken gevoelt zij tot in het diepst harer ziel, dat zij in hare ijdele verwachtingen schandelijk bedrogen is. Beangstigd wil zij terugtreden, nu zij andermaal den drempel van een nieuw jaar overschrij den moet. Maar de tijd spot met die vrees en drijft baar onverbiddelijk voort in den ouden cirkelgang, om den loop des levens te v oleindigen. Geheel andere gevoelens vervullen de kinderen der H. Kerk, die met het heerlijk Kerstfeest al hunne nooden en wenschen aan de voeten van het Kindje van Bethlehem hebben neergelegd. Ook zij herdenken bijhet eindigen desjaarshet ver leden, waarin hun wellicht zoo veelvuldig hartewonden werden toegebracht, maar met innige vreugde in de ziel, omdat alles geleden is voor God. Al viel de strijd ook zwaar, dit ken hen niet ont moedigen, wijl het H. Geloof hen kwam versterken, de hope hen altijd bij bleef in de ontzettende raoeielijkheden en rampen die zij somtijds moesten verdu ren, en de liefde hunne harten tot nog grooter slagen bleef voorbereiden. Al werden zij, die hun zoo dierbaar waren, van hunne zijde weggerukt, de hope op een zalig wederzien gleed als een ver zachtende balsem over hunne zielen, en deed de tranen, daarbij'geplengd, al hunne bitterheid verliezen, ja zelfs een zoete troost worden voor hunne gefol terde gemoederen. Zoo vinden wij Katholieken in onze Moeder de H. Kerk eene Troosteresse, die ons met liefde begeleidt en versterkt op onzen moeilijken zwerftocht des levens, en onze zielen met een zalig vredegevoel als overstroomt. De gedachte aan dit geluk komt ons, bij de wisseling van twee jaren, in die gewichtige ure, met een vreugdegevoel als overstelpen en doet ons dankbaar stamelenWel ge lukkig de mensch, die in eenvoud des harten in hel Kindje van Bethlehem zijn heil gezocht en gevonden heeft Evenals in het huiselijk leven heeft ook op staatkundig gebied in het afge- loopen jaar een strijd gewoed, die meer malen droefheid en moedeloosheid deed ontstaan. Ook in ons dierbaar Nederland kwamen de politieke denkbeelden onder de Katholieken niet altijd overeen, en daardoor ontstond een zekere wrevel in de gemoederen, die velen met zorg voorde toekomst vervulde. Maar, God zij dank vóór nog het heerlijk vredefeest van Kerstmis werd gevierd, werden wij ver blijd met de mededeeling, dat de eens gezindheid onderling was hersteld, en dat alle Katholieke Leden der Eerste en Tweede Kamer tot eendrachtige sa menwerking bereid werden bevonden. De verdeeldheid heeft dus opgehouden de liefde beeft getriomfeerd. Waarlijk, lijdensdagen heeft onze Moeder de H. Kerk, en ook zjj, die zich trouwe kinderen dier geliefde Moeder kunnen noemen, in het oude jaar doorstaan. In de droeve klacht, door Christus' Stede houder nog in zijne Allocutie van 14 Dec. jl. geslaakt, vindt men de reeks van folteringen, Kerken Paus aangedaan, in zielroerende bewoordingen geschilderd. Wij bevinden Ons omringd door vijanden, wier hardnekkige haat Ons bestormt en verdrukt," zegt de H. Vader, er. in die enkele woorden ligt eene geheele lijdens geschiedenis opgesloten. Het goddelooze doel, dat zijne vijanden zich voorstellen, is volgens het woord des Pausen, ,dat zij het Pausschap-zelf willen ten onder brengen, terwijl zij, zoo de gelegenheid zich daartoe aanbiedt, ter bereiking van dat doel voor geen enkele daad van geweld zullen terugdeinzen." De gruwelijke feiten, nog in het jongst verloopen jaar tegen den H. Stoel ge pleegd, bevestigen maar al te zeer de vermetele plannen der geheime genoot schappen, ons door Z. H. den Paus in al hunne boosaardigheid voorgesteld. De verbil tering der vijanden van het Pausschap neemt steeds toe, naarmate de volharding, waarmede Leo XIII de rechten der II. Kerk blijft eischen en handhaven. Vandaar de toeleg dier ge heime genootschappen, die volgens den H. Vader geen andere is dan .door eene verbitterde bestrijding het Pausdom af te matten en, zoo mogelijk, den christe lijker. godsdienst te eenemale uit te roeien. Zij achten het oogenblik gekomen om hun voornemens uit te voeren, ver zekerd als zjj zich houden van de mede werking, die zij zullen vinden. Immers, zij bemerken dat geen verzet gevonden wordt daar, waar het door hen zou moeten gevreesd worden, maar dat veeleer menigmaal hun streven van die zijde wordt vergoelijkt of zelfs aangemoedigd." .Ziedaar den staat van zaken," laat Z. H. hierop volgen, en voorzeker moet die diep treurig worden genoemd De vermaning des Pausen, aan het slot zijner Allocutie gegeven, schenkt echter troost en opbeuring, als zjj ook door ons wordt ter harte genomen. .Dat alle kinderen der Kerk," aldus eindigt de H. Vader, .waar ter wereld ook, zich rekenschap geven van de plannen, die tegen hun godsdienst, m inzonderheid tegen den Apostolischen Stoel, worden gesmeeedlaten zij allen, len innigste met Ons vereenigd, zich beijveren om tegenover de driestheid der goddeloozen hun standvastig verzet te stellen, vertrouwende op God, in Wiens goedheid, en macht boven alles Onze hoop gevestigd is." Zoo treden wij dan weder onder hojiend opzien ten Hemel het nieuwe jaar in, al weten wij ook dat strijden ons kinderen der katholieke Kerk te wach ten staat. Niets kan dan ook onzen moed doen wankelen, nu de Stedehouder van Christus, de Paus-Koning Leo XIII onze aanvoerder is. In gesloten gelederen zullen wij ons blijven scharen om den standaard des Kruises on alzoo een ringmuur vormen ter bescherming van Christus en Zijne Kerk. Aangemoedigd door het onfeilbare woord des Pausen moet in ons die geest zich openbaren, zoo verheven door den dichter geschetst in de volgende strophe, waarin tevens onze welgemeende wensch van een ge lukzalig Nieuwjaar aan onze geachte lezers ten volle staat uitgedrukt Daar staat hij jong en krachtig De inenschengeesl in 't licht. Hel beeld van God almachtig Op 't stralend aangezicht Geen vreezen en geen zorgen, Den hemel in het oog. Zoo zingt hg tot den morgen .Naar omhoog, naar omhoog!" O Dr. Schaapman, Onze Wachter, jaarg. BUITENLAND. Ter gelegenheid van het Kerstfeest hield Z. H. de Paus eene receptie, waar bij hij op de toespraak van Kardinaal Lavalelte het volgende geantwoord heeft. .Het is om te voldoen aan den plicht van mijn apostolisch ambt en aan mijn vurig verlangen om een groot deel der lijdende menschheid te helpen, dat Wij besloten het moeilijk vraagstuk ter i.and te nemen, dat de sociologen verdeelt. Waar zooveel moeilijkheden zijn opeen gehoopt, hebben Wij in onze encycliek een wezenlijke oplossing voorgesteld, zonder daarom onze taak op dit gebied als geëindigd le beschouwen. Het is om eene toenadering teweeg te brengen tus- schen patroons en werklieden, dat Wij de Fransche pelgrims toespraken als we deden welke pelgriutsbeweging plot seling op schandelijke wijze is gestuit. .Vooral die menigte moet gevreesd worden, welke zich buiten de kerk houdt. Daar vindt men de ware oproermakers. .Het woord des Pausen is een woord van vrede en van gerechtigheid. Patroons en werklieden moeten denken aan de banden, die hen verbinden, en, in plaats van elkaar te bestrijden, elkander veel eer als broeders liefhebben. .Wanneer de Paus zijne waarachtige onafhankelijkheid verlangt, dan doet hij daarmede een uitnemenden dienst aan de zaak van orde en vrede. Maar de vijanden van het Pausdom, die het ver nederd willen zien, bestrijden tot zelfs zijne edelmoedigste ondernemingen. .Zoo heeft men zelfs getracht zijnen weldoenden invloed in zake dc afschaf fing der slavernij tegen te werken. Maar dit alles zal het Pausdom niet beletten zijne roeping in de wereld, hem door de Voorzienigheid opgelegd, te vervul len, een taak des vredes en des heils, en het zal die vervullen ook voor het welzijn van hen, die het bestrjjden. Een droevig ongeluk heeft plaats gehad in de Engelsche Koninklijke familie. Toen de Hertog van Connaught Zaterdag bij Osborne met zijn zwager, Prins Christian van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Au- gustenburg, op de jacht was, had hij het ongeluk hem een deel van eene lading hagel uit zijn geweer in het aan gezicht te jagen, met het ongelukkig gevolg, dat het linker-oog geheel moest worden uitgenomen. De toestand van den Prins is overigens bevredigend. Bij de verkiezing te Waterford in Ierland is het den anti-Parnellisten niet gelukt hun bekwamen leider Michaëll Da vilt te doen zegevieren. Hel district blijft dus voorshands aan de zjjde der Parnellisten, hoewel dit voor hen geene overwinning is, aangezien de vorige af gevaardigde eveneens tot die partij be hoorde. Het is trouwens de eerste maal na de scheiding dat zij eens geen neder laag lijden. FEUILLETON. 6) .0 Fernand," zeide Anton met eene uit drukking van innige droefheid, .ons our ia ge slagen!.... wjj moeten dus sterven." .Heb tertrouwen," sprak Fernand, zijne hand drukkend, ,wjj moeten leven, leven voor God; leven voor elkander. Wjj moeten troost zoeken in het gebed, onze smarten verlichten door ze te deelen, door er aan lacht te geven, gij aan my, ik aan o." .Heiaas!" zeide Anton, .hoe zon ik u kannen helpen, ik, die zelf ternauwernood mij stasnde kan honden Ach Fernand, waar zullen wjj, ver zonken in bel ongeluk, een veilige rustplaats vinden. Wie toch weet, hoe wjj ljjden Welke bevriende macht zal oaze kluisters verbreken Wie ter wereld denkt aan ons?" .Foei, mjjn vriend," zeide Fernand op licht verwijtenden toon, ,hond op met klageo: mis schien zal er onverwacht hulp voor ooi opda gen van deo kant dier mannen, die zich gewijd hebben aan de verlichting van het lol der on- gelukkigen. Zjj hebben zich gevrjjd aan het groole verlossingswerk der slaven, en leiken jare bekomen eenigtn deter de zoo lang ge lijke bulp ons ontbrak, laat ons dar wanhopen. God, mjjn vriend, waakt Hjj verdedigt onze belangen. Anton, i toch niet >n Hg, die den storm opwekt, hem ook niet weder doen bedaren? en kan de Almachtige bet zwaard, dat boren ons hoold hangt, niet wegnemen?" .Ja, Fernand," sprak Anton, .dat alles ia waar, maar heelt de sabel der barbaren het hoofd der christenen gespaard? Hebt gjj de jjzeren pnnthaken en hunne tropeeén ver gelen?" .Beste Anion, tracht toch niet de Voorzienig heid tegen te streven en ons den eenigen troost in ons ongeluk weg te nemen. Te midden van de smart, die ons overmant, toont mjjn gods dienst mg den Hemel en zegt.Strijder van Cbrislos. ziedaar nw overgroot loonkind Gods, ziedaar uw erfdeel.Kan ik n dan niet genoeg de taal van mjjn godsdienst voorhouden? Kan ik n dan geen deelgenoot maken in mjjne hoop volle verwachtiogeo en moeten onze harten, alechts één in de boeien, dan ophouden ook vereenigd te zjjn wat aangaat de verlossing?" Fernand «prak deze laatale woorden uit in het vuur der overtuiging en de tranen parelden in zjjne oogen. Hjj vreesde zjjn vriend beleedigd te hebben en zweeg. Na eene diepe stiile sprak Anton diep bewo gen.Ik weet niet wat ik inwendig gevoel, maar terwjjl gjj zoo spraakt, scheen het mg toe, dat ik de slem mjjner moeder hoorde, mjjne leedere, goede moeder, evenals gjj een kind der katho lieke Kerk. Ook zjj drong zoo bjj mg aan, ook zjj drukte aldus hare heerljjke gevoelens uit, maar toen was ik niet ongelukkig. O Fernand! ja, ik zie bet, ik begrijp het, zelfs in de boeien en onder de zweep der barbaren moet gjj nog vrede smaken. Zonden de leidsmannen mjjnei jeugd mjjn hart bedorven, mjjne rede op eet dwaalspoor gebracht hebben Die twjjfel kwell mjj en mat mjj af. O mjjn vriend, ga voor met evenals daar straks te sprakenik voel da ik dan minder zal ljjden 1" Na deze woorden deden zjj gezamenlijk eei kort gebed en sliepen in, de een vertrouwem op dien God, die zjjoe kinderen nooit verlaat Da vriendschap op de proef gesteld Oodcr alle vertroostingen, die God verbindt aan de onheilen, die de menschheid overvallen, ia er geene zoo kostbaar en zoo krachtdadig als de vriendschap. Twee wezens, door dien öeminoeljjkan band verbonden, plukken rozen van doornstruiken, voor hen verliest bet leven zjjne bitterheden; zjj vinden in die zoete en zoivere vriendschap, die ben vereenigt, bet mid del om de grootste rampen het hoofd te bieden. De ebriiten en zjjn vriend leven en sterven le zamen, gezamenlijk deelen zjj al de vreugden en keeren zij sto! terug en vinden elkander aan gene zjjde des grnfa weder. Ware Fernand alleen aan zich zeiven overge laten geweest, hg zou ongetwijfeld in zjjn gods dienst de krachtigste troostredenen gevonden Voorzienigheid tn verlaten. Evenwel is de een zaamheid op zich zelf reeds zoo tfeurig, dat God niet gewild heeft, dat de mensch alleen zou zjjn, en een waarachtig vriend is altjjd beschouwd geworden als een kostbaarder gave dan goud of En Anton, de arme Anton, wat zon er zonder dien bjjaland van hem geworden zjjn? Geheel zjjn karakter zou hem ontegenzeggelijk tot wan hoop vervoerd hebben. Fernand was dan ook een waar behoedmiddel, en meer dan eens dankte hjj God in het gebed hem gevonden te hebben. Intusschen verminderden hun arbeid en ver moeienissen niet Zjj hadden acht volle dagen noodig om de sloot, waarvan wjj gesproken een gedeelte van een kalkheuvel hakken, die een heerljjk landschap aan het oog onttrok. Twee maanden verliepen met dut moeieljjk, ondankbaar werk. Dikwjjla gebeurde bet dat zjj des avonds, als de hun opgelegde taak niet af was, de bastonnade of zweepslagen ontvingen. Dat waa het loon voor. het overvloedige zweet, dat zjj gestort hadden. Voeg daarbjj de guurheid van het weder, waaraan zjj den ganschen dag blootgesteld waren, de brandende zon, zoo verschroeiend in deze heete klimaten, den regen, den wind, de stormen, waarvoor zjj nergens een schuilplaats vonden en gjj kont u nog slechts een flauw denkbeeld vormen van hun droevig lot. Maar hoe meer hunne kwellingen hoe inniger hunne vriendschap werd. schil in geboorte bad voor hen opgebonden. Een zeker instinct Btrengelde hnnne zielen aan- eeneen onderlinge behoefte hechtte hen aan alkander; zjj vereenzelvigden en vermengden zich in de gevoelens oentr broederlijke gene genheid. Intusschen kwam een tooneel, waarvan de beschrijving een kreet van afschuw niet kan weerhonden en dat in deze woeste strekeo menigmaal hernieuwd wordt, een nieuw bewjjs leveren van de wreedheid van Abdul-Cogia. Op zekeren dag nadat de Algerjjn, verbitterd tegen Anton, hem bad doen geeselen, veroor deelde bjj hem, om de onrechtvaardige straf, die hem opgelegd was, te voltooien, ongewapend te worstelen tegen een zjjner bulhonden, dia zoo goed gedresseerd waren in de rol van ge vangen bewaarders. Dit onmenscheljjk vonnis slaat de schrik om het hart van Fernand; zjjn vriend is bijna be zweken onder de geeselslageo, hjj is zóó zwak. dat hjj hjj den eersten schok dezer vreeseljjke worsteling neergeveld zal worden. Hjj Iwjjfelt geen oogenblik of dit gevecht zal Anton het leven kostenAnton, die nog niet katholiek ia, Anton, voor wiens heil hjj gaarne al zjjn bloed zou gestort hebben. Een edelaardige gedachte doorkruist zjjn bron. Er is geen oogenblik te verliezen, want Abdol- Cogia gaal zelf de honden reeds losmaken; Fernand heft de oogen ten Hemel en roept alt ,0 mjjn God, verhoor mgen terwgl hjj nog bidt, vliegt hjj naar-zjjn meester, werpt nch voor zjjne voeten en snikt in trusa ba-

Historische kranten - Archief Eemland

De Eembode | 1892 | | pagina 1