mm
ursr
Katholiek Nieuws- en Advertentieblad.
Zaterdag 17 U»U1
aargang.
DE EEMBODE
voor Amersfoort, Baarn, Apeldoorn, Bameveld, Blaricum, Bussum, Driebergen, Eemnes, Harderwijk, Hilversum, Hoogland,
Laren, Leusden, Naarden, Nijkerk, Soest, Stouten burg, Veenendaal en Zeist.
Verschijnt eiken ZATERDAG.
Abonnementsprijs par drie maanden i
Franco per post
Afzonderlijke
f 0,05.
BureauKrommestraat, F 227, Amersfoort.
Uitgave van de Vereeniging De Eembode.
Bij dit nummer behoort
een bijvoegsel.
Na bet vertrek van den Czaar.
Frankrijk heeft feest gevierd als nog
elden is aanschouwd. Het heeft het
voorrecht genoten enkele dagen weer
een wezenlijken monarch in zijn
midden te zienvandaar een vreugde
i een gejubel, die nauwelijks binnen de
grenzen der betamelijkheid konden be
perkt worden.
De Czaar van Rusland gewaardigde
zich het republikeinsche Frankrijk een
bezoek te brengen en geheel dit Ryk
dreunde op eens van de kretenLeve
de Czaar! Vanwaar dit verschijnsel be
hoeft zeker geen betoog. Het hart des
volks heeft zich nu eens kunnen en
mogen uiten en zich in één adem ver
klaard voor de monarchie. Aan de Rus-
benijden zij hunnen Czaar. De in
de harten des volks sluimerende ver
langens naar den komenden Monarch
ontwaakten weder in volle krachthet
smacht reikhalzend naar iemand, wien liet
kroon en scepter des Rijks aanbieden
jen,Ieve de keizeruit de
volheid des gemoeds toejubelen kan.
Een zekere ontgoocheling, een ont
nuchtering na zulk een feestvreugde moet
ongetwijfeld gevoelen, nu zijn glorie
van enkele dagen weder verdwenen is.
De schitterendste tijdperken, waarin het
zijn eigen koningen of keizers zijne hulde
kon bieden, schenen te herleven, toen het
jubelend aasde op een glimlach van
den Russischen Czaar.
DeKeizeris heengegaan en aan Frankrijk
bleet neg slechts een president der Re
publiek. Naast hun keizerlijken gast had
den zij niets anders te plaatsen dan een
man, door een gril van het oogenblik
de spits des Rjjks geplaatst, een
gewoon individu, die Faure heet.
Men kan er dan ook zeker van zijn:
het Fransche volk heeft deze positie diep
en pijnlijk gevoeld. Terugbladerend in
P*tja dar Advertentiin:
Van 1 tot 6 regelsf 0,30
Voor iederen regel meer- 0.05
zijn historie kon het lezen van een
ning, door de Kerk heilig verklaard, van
keizers en koningen, door het volk in
ballingschap gezonden, ja, zelfs vaneen
koning door zijn eigen Fransche onder
danen laaghartig vermoord. En nu moest
m de geschiedroilen des Lands het teit
worden geboekstaafd, dat een vreemde
monarch bij zijn bezojk op Franschen
bodem bijna afgodisch werd vereerd.
Het feestrumoer is thans weggestor
ven, maar de beleekenis van des Czaren
bezoek is gebleven en mag niet worden
onderschat. De geestdriftige toosten, lus-
schen den Czaar en Faure gewisseld,
geven genoeg te verstaan. Rusland kan
van nu af onvoorwaardelijk rekenen
altijd behoudens onvoorziene gebeurte
nissen op den steun van de Fran
sche Republiek. De sluwe Rus heeft
met lijnen tact de ijdelhcid des volks be
hendig weten te streelenmeer was
niet noodig om Frankrijk te tiechten
aan zijn politieke zegekar.
Met bezorgdheid, soms met kwalijk
verborgen wrevel en bitterheid werd dit
opgemerkt en vond uiling in de pers.
Vooral in de organen der Stalen van
het Drievoudig Verbond werden daar
aan zaakrijke beschouwingen gewijd. Zoo
bevat de Seue freie Presee, het gezag
hebbend Duilsche orgaan, een artikel,
welks inhoud wij hier om zijn voortref
felijkheid gedeeltelijk laten volgen
.Neen'', aldus genoemd orgaan, ,hoe
moeielijk het is op het vermoeide en ont
zenuwde geslacht onzer dagen een sterken
indruk teweeg ie brengen, niemand zal
bjj het schouwspel te Parijs onverschillig
blyven. Een vreemde heerscher, ter
nauwernood de jongelingsjaren ontgroeid,
wordt in Parijs begroet zooals eenmaal
Napoleon, wanneer hij huiswaarls keerde
en Frankrijk in een zegeroes hem toe
juichte. Een fier volk legt zich aan zijne
voeten én hij volbrengt, wat Napoleon
en de gansche heldenschaar van deze
door God gezegende natie nimmer ver
mochten te bereiken. Frankrijk is een
stemmig. De socialistische gemeente
raad van Parijs buigt zich voor hem
de hertog van Doudeauville, Ie hertogin
van Uzès, de hoogste adel van Frank
rijk huldigen hem. De werkman en de
aristocraat vermengen hun adem in den
kreet: „Vive Ie Tsar!" Het nationale
gebrek, iedere tegenstelling mot de volle
scherpte uit te werken, is thans ver
dwenen de neiging, gevoelsopweliin-
gen door spot en gelach af te koelen,
schijnt vergelen te zjjn. Niet de minste
spot mengt zich in den ernst van deze
onbeperkte, willooze overgave aan een
Keizer, wiens land vele honderden mijlen
van Frankrijk verwijderd is, wiens onder
danen in denken, gelooven en gevoelen
niet de minste gemeenschap inet de
Franschen hebben, wiens politieke over
tuiging niet de oppervlakkigste aanraking
met de heerschende ideeën van het
Fransche volk hebben kan. Lichaam en
ziel van dit volk behooren den Czaar
toe. Toen hij zijn intocht in Parijs
hield, zat de president der republiek op
de voorste bank van het rjjluig. Dal was
een symbool. Europa heeft met het feit
te rekenen, dat de Czaar onbeperkt over
dc hulpbronnen van het rijkste volk ge
biedt. Al moge lusschen Frankrijk en
Rusland een alliantie, een unie, een
bond of een band afgesproken zijn, het is
onbetwijfelbaar, dat een wenk van den
Czaar voldoende is, om de millioenen
van het Fransche leger in beweging te
brengen. De Czaar is heden de sterkste
politieke en moreele factor in de repu
bliek, meer populair dan ooit een Fran
sche beheerscher, veldheer of staatsman
sedert het begin van deze eeuw, sedert
Tilsit en Erfurt, geweest is. Frankrijk
is eene republiek met eenen Keizer aan
het hoofd, een Keizer, die zich werkelijk
op het algemeene stemrecht beroepen
maar door de innerlijke wrijvingen niet
verbruikt worden kan. Al nemen wij
zelfs aan, dat Rusland na het bezoek
van den Czaar te Parijs vrjj konzjjnen
niet gebonden ware, zeker is het, dat
Frankrijk niet vrjj zijn wii, want de
Russische alliantie is niet slechjs eene
kwestie van buitenlandsche politiek, maar
ook de steunpilaar der republiek, de
ware grondslag van hare binnenlandsche
politiek geworden. Onbekend moge het
zijn, hoever Rusland wil gaan, maar
Frankrijk heeft zijn hartebloed verpand
en zjjn belang geheel en al aan Rusland
verknocht. De verbintenis met den Czaar
is de levonszenuw van de Fransche re
publiek geworden. Wordt zij doorgesneden
of ook maar beleedigd, dan dreigt de
gevaarljjksle binnenlandsche crisis, die
Frankrijk ooit lot in zijne grondvesten
heeft geschokt.
.Zoo verklaart het zich, dat de Czaar
zonder zwaardslag, zonder strjjd en
overwinning een reusachtige, haast niet
te beseffen machtsvermeerdering ver
kregen en dc politieke leiding in Europa
aan zich getrokken heeft. Dc vriendschap
met Frankrijk en de toeneming van den
Russischen invloed in twee werelddeeien
zonder kosten en offers is een der groot
ste diplomatieke zegepralen, waarvan de
geschiedenis weet te verhalen."
Het zijn treurige waarheden door de
Nette freie Preese hier uiteengezet. Maar
al tc waar is 't: Frankrijk schjjnt alles
te vergeten ten gerieve van den Czaar.
Voorheen had hel bloed en leven veil
voor Kerk en Paus, en nu laat het de
godtergende roof mede een gevolg der
rampzalige staatkunde van voorgaande
Fransche regeeringen aan den Paus
koning voltrokken, als een voldongen
feit voortbestaan. Alleen de Czaar van
Rusland heeft nog te gebieden over het
hartebloed der Fransche Republiek.
Met het merkwaardig slotwoord van
de Neue freie Presee willen ook wij
besluiten
,De Europeesche volken verdeelen
zich in twee groepen, van welker even
wicht het behoud van den vrede afhangt.
Een vrede zonder inncrljjke kalmte, zon
der de verlossende kracht van ware
eendracht, onder bescherming van staan
de legers, zooals de herinnering der
menschen ze nooit gekend heeft, slechts
gewaarborgd door wederkeerige vrees
en door bezonnenheid. Wee den zwakken
De alliantiën geljjken de saamgepakte
onweders, en ieder toeval wekt de be
zorgdheid op voor eene plotselinge ont
lading. De schijnbare en uitwendige
eensgezindheid van de ministers en diplo
maten kan de innerlijke scheiding en
verdeeldheid niet vervangen. Opkomende
moeilijkheden kunnen niet duurzaam op
gelost, maar slechts verdaagd worden.
De klachten van de onderdrukten ster
ven weg, het medelijden met degemar-
lelden moet onderdrukt worden, want
edelmoedige opwellingen zijn onmogelijk
in een tijd, waarin het zelfbehoud het
eenige doel kan zjjn ei. waarin degroote
Staten door wantrouwen uit elkaar ge
dreven worden.
.Alliantie of unie, er is een geducht
werktuig in eikaar gezet, dat alle vol
ken tot aanhoudende waakzaamheid
noodzaakt en de hoop op eene ontlas
ting van den oeconomischen arbeid weg
neemt. Nooit is de driebond een nood
zakelijker en gewichtiger waarborg voor
den vrede geweest dan thans. Indien
hjj niet bestond, dan zou de wil van
één man over de rust der voiken be
slissen. Slechts aan de kracht en zeker
heid van den driebond is het te danken,
dat de gedachte aan een oorlog door
alle lar.den met afschuw wordt algewezen.
Ook de Czaar staat op den bodem van
de verdragen, waarvan niemand zich
durft verwijderen. Het gescheiden Europa
is althans eensgezind in den wensch elk
meten van krachten uit den weg le gaan."
BUITENLAND,
De Czaar van Rusland en diens ge
malin hebben in Frankrijk een indruk
nagelalen, waarover de Russen vrienden
zich gelukkig gevoelen. Bjj het afscheid
waren de betuigingen van genegenheid
van de zijde des Czaren dan ook zoo
hartelijk, dat hjj president Faure om
helsde. Wat wil men meer! En boven
dien heeft de Czaar in een telegram
uit Pagny aan den president der Fransche
Republiek zijn dankbaar hart nog eens
lucht gegeven in de volgende bewoor
dingen
.Op het oogenblik dat ik de grens
overtrek, is het mjj een behoefte, u nog
FEUILLETON.
Een Hindoe door de H. Waagd
bekeerd.
De volgende gebeurtenis, ontleend een do
Annalen der Missionarissen van Maria, kan
een nienvr en schitterend bewijs strekken
van de groote liefde en barmhartigheid, die de H.
"u|d jegens allen, ook jegens de meest veriatenen
koestert.
In Coimbatore, een district van Madras, was
door de Engelscbe Regeering, een missionaris
belast met de bediening eener gevangenis.
Telkens als by ze bezocht, viel zjjn oog op
een der bpwoners, wiens geheet uiterlijk, of
schoon de duidelijkste sporen eener sleepende
ziekte vertoonende, toch nog den krachligen
en schranderen inboorling verrasdde. Het ont-
ging den Missionaris niet, hoe de Hindoe hem
iederen keer met groote oplettondheid bleet
"««laren, en menigmaal hem scheen le willen
««deren, als om eene gunst te verzoeken. Eens
«elf, toen hjj in plaats van zgn zwarten toog.
«w de gewoonte des lands zjjn wit kleed mot
rooden sjerp droeg, was de gevangene voor
■"m op de knieën gevallen, en had daarby
vol eerbied de hand voor den mond gebracht,
iels wal de Indiërs alleen doen, wanneer zij
iemand de hoogste eer willen bewijzen. Toch
bad hg niet gewaagd, den Missionaris toe te
sprekeo, maar was na die
•eer stilzwögend heengegaan.
Dit alles maakte de
ftiWsr voor d*a Hinde
Ook bemerkte bg. hoe nauwlettend deze de
gadesloeg, wanneer zg te biechten
_n hoe bjj bel gelok scheen te beny-
den, dat hen verrolde, wonneer zjj dat H.
Sacrament hadden ontvangen. Meer nog. bjj een
zgner bezoeken trad de gevangene, als had hjj plot
seling een stoutmoedig besluit genomen, op hem
en fluisteide hem aan bet oor: .Mijnheer
wil gedoopt worden."
Hoeveel het den Priester ook kostte, durfde
„ij hem geen antwoord geven. Hg wist, dat
overhalen tot een anderen godsdienst onder de
strengste straffen door de Eegelsche overheid
verboden was, en door er den minsten schijn
ladto kon by zgn arbeid onder
mi aan het grootste gevaar bloot
stellen. Met des le meer ijver zoebt bg behen
dig bjj de andere gevangenen nadere inlich
tingen omtrent den inboorling te bekomen, en,
ofschoon tg weining ven hem wisten te ver
balen, vernam hij loch, hoe hjj hun dikwgls
zijn veriaogen naar het Doopsel had te kennen
gegeven, en hg volkomen zeker was, dat gelnk
eenmaal deelachtig te zullen worden.
Nu meende de Pater niet langer le mogen
wachten, en bg begaf zicb naar den directeur
der gevangenis, in de boop het noodige verlof
voor de toediening van het Sacrament le ont
vangen. Doch een besliste weigering was hel
antwoord eo daarenboven werd het uitdrukke
lijk vorbod van het reglement liem nogmaala
i herinnering gebracht.
Eenige dagen later ontmoette bg bgtgn be
took wederom den Hindoe, doch niet zonder
t de arme beiden geleek op
tervendezoozeer bad de ziekte, waaraan
by leed, zgn gestel reeds ondermijnd. Nog ver
nam hjj bjj die gelegenheid van Christenen,
dat hg volkomen onderricht was omtrent de
waarheid van onzen heiligen godsdienst. .Qeloof
ons, Pater," zoo verzekerden zg, ,hy is even
goed onderwezen als de beste onder ons; of
schoon hjj nooit wil zeggen van wien hy dit
alles heeft geleerd. Telkens als hjj met ons
beeft gesproken, zegt hy by het heoogaan, dat
hg toch zoo ga-roe gedoopt zou willen worden.
Ja, Pater, als u hem dat hooide zeggen, n zou
het zeker doen."
.Doopt gg hem dan," waagde de Pater hierop
te antwoorden. .Ik heb daartoe geen verlof
maar voor u la het gemakkelgk,"
.Dat wil hy niet, Pater. Hg weet zeker, zegt
bg, dat een priester hem eenmaal zal doopeo."
Hel wat den Missionaris nn overduidelyker
was eens ziel te redden, eene ziel, wie weet,
hoe hoogst bevoorrecht door den goeden God.
Hjj bad veel voor den Hindoe en nogmaals
begaf hg zich lol den directeur. Helaasde
ontvangst was nog onvriendelgker dsn de eerste
maalbet gevraagde verlof werd hem op
barscben toon geweigerd. Doch meeneide niet
te mogen heengaan, alvorena liet uiterala be
proefd te hebben, sprak hg met priesterlijke
vrijmoedigheid
.Mijnheer, gg knot het heil niet beletten van
eene ziel, die de hulp eens priesters zoo drin
gend inroept. Daaromtrent kan niets doormen-
seheljjke wetten, waaraan gjj meent n te moeten
honden, worden bepaald. Het beil eener ziel
gaat bovaa bal reglement ««nor gevangenis.
Ge ziet, de ongelukkige is doodeljjk ziekmis
schien is bij morgen reeds een ïyk. Dan znlt
gg bg den almachtigen God rekenschap moeten
geven van zgn ziel, indien zy door uwe schuld
eeuwig verloren gaat."
Die woorden troffen den directeur eo na ean
oogenblik bedenken, zeide hy.Zoudt gg ook
darren schrijven, Pater, wat ge rag daar zoo
vrijmoedig zegt, en een verzoekschrift aan de
hoogere overheid durven indienen."
„Wel zeker," was het antwoord, „aanstonds
zet ik mg aan het werk."
Het duurde dan ook niet lang, of de Miss -
ooaris was mat zjjn verzoekschrift gereed. Meo
begrijpt met welk een klimmend ongeduld by
nn op het antwoord wachtte, te meer daar de
tyd drong, want de krochten van den Hindoe
namen zichtbaar ai; reads kon iedere dag ds
laatste voor hem z'(jn. Eenige dagen waren er
sinds dien verloopende Priester bevond zich
op een avond op zyn kamer, steeds vorig bid
dende tol God eo de H. Maagd, dat het ge
vraagde verlof toch eindeiyk mocht komen, toen
er aan zgn deur werd geklopt, en hem eea
brief weed ter hand geateld. Haastig opende hg
dien, en, wie beschrglt zyne vreugde, by laa
.Verlof loegeslaau aan Pater N. om den gevan
gene van No. 7 in den Katholieken godsdienst
Reeds vroeg in den morgen spoedde hyzich
naar de ziekenzaal der gevangenis. Als de
reeds stervende kranke den Priester zijne h ad
voelde drukken, scheen hg geheel te herleven,
en begon van biydschap le weenen.
.Acta, Patarl zgt gjj hat»" riep hy lit, Ja,
ik wist liet wel, de Moeder Gods zou
baar woord houden." En na begon by den
Pater zjjn geheelen levensloop te verhalen,
terwyi al de andere heidenen, die zich in de-
i zaal bevonden, door nieuwsgierigheid
gedreven, zich langzamerhand rondom zgn bed
kwemen scharen. .Pater," zoo begon hy, ,ik
ben geboren in Coimbatore. Daar waa ik boacb-
wacbter, in dienst van de Engelsche ingenieurs,
die allen zeer veel van my hielden, omdat Ik
zoo tronw en eerlyk was. Voor niets Ier we
reld ion ik een leugen gesproken en iemand
eenlg leed hebben berokkend. Ook was ik sen
gverig beoefenaar van myn heidenscheo gods
dienst Een goed deel van myoo spijs zonderde
ik iederen dag af voor den heiligen arend;
want gy weet dat de Indiërs dien vogel ala
sen godheid vereeren, en ook meende ik wer-
keiyk een heilig werk daarmede te verrichten.
Eena kreeg ik van myn beer, als blijk, van
syne welwillendheid, twaalf ei' ren ten geschenke.
Het was een Fransch soori, en ik list ze door
een hen uitbroeden, die my eenigen tyd later
twaall mooie kuikentjes bezorgde. Mgn hart
hechtte zich daaraan het was my een genot ze
te zien en 's avonds myn klein volkje te tellen.
Denk dus eens, Pater, hoe ik bedroe'! was, toen
ik er op een avond maar alf meer telde, zonder
dat ik kon gissen, waar bet twaalfde kon ge
bleven zgn. Den volgenden avond, telde ik er
slechts tien meer, en nn kwam ik tot da onl-
ng, dat de arend ze geroofd had. Zoo
i hy voortaan iederen dag terug, om een
myn koikens met zich te voeren, ra ik
la ham ook niet waren, daar ik dea vogel
