Katholiek Nieuws- en Advertentieblad
No. 26.
Zaterdag 27 September 1902.
Ze3tieiide Jaargang.
DE EEMBODE
voor Amersfoort, Apeldoorn, Baarn, Barneveld, Blaricum, Bussum, Driebergen, Eemnes, Harderwijk, Hilversum, Hoogland,
Laren, Leusden, Naarden, Nijkerk, Soest, Stoutenburg, Veenendaal en Zeist.
Verschijnt eiken ZATERDAG.
Abonnementsprijs par drie maanden
Franco per poit10,40.
Afzonderlijke nummer»f 0,05.
Bureau Br eedestraat18 Amersfoort.
Uitgave van de Vereeniging De Eembode.
Pry» dor Advertentiini
Van 1 tot 6 regel»fo.30
Voor iedercn regel meer-0.05
CorrespondcntiCn en Advertenllfo moeien nitcrljjk Vrijdagavond
I.
In den laatsten tijd treedt de Romein-
sche quaestie als een brandend vraag
stuk steeds scherper naar voren. De rei
zen van Italië's Koning hebben daartoe
De kleinzoon van den overweldiger
var, Rome, Victor Emanuel ID, onder
vond dit reeds bij de vaststelling van zijn
grootsche reisplannen. De hernieuwing
van het bondgenootschap tusschen Uos-
tenrijk-Hongarije, Duitichland en Italië
lokte die schijnbaar uit, derhalve zou
een bezoek aan Keizer Franz Joseph als
nummer één prijken op het rcispro-
gramdoch aan dit bezoek werd
een uitnoodiging tot een tegenbezoek
des Keizers te Rome vastgeknoopt. Dit
plan, hoe schoon ook ontworpen, mis
lukte, evenals voorheen dergelijke pogin
gen altijd hadden gefaald. Italië's Koning
en zijne Regeering meenden thans zeker,
dat de Romeinsche quaestie als verouderd,
niet langer daarbij als struikelblok zou
dienendoch andermaal werden zij
hunne verwachting bedrogen. Het Hof
te Weanen gaf onbewimpeld te verslaan,
dat Koning Victor Emanuel, evenals wijlen
zijn vader, Koning Humbert, hartelijk te
Weenen zou ontvangen worden, ms
dat van een tegenbezoek des Keizers
Rome geen sprake kon zijn.
De vreugde, die gewoonlijk bij het
vormen van reisplannen zich komt
opdringen, werd dus al aanstonds niet
weinig vergald. En alle verdere pogin
gen om nog eene schikking te treffen,
waardoor de Heilige Stoel niet zou be-
leedigd worden, bleven vruchteloos. De
.Information" wist mee te deeien, dat
van die zijde zonder omwegen was ver
klaard, dat Z. H. de Paus een wisseliDg
van bezoeken tusschen den kleinzoon
v«n den eersten overweldiger van Rome
en den katholieken Keizer van Oostenrijk
ten zeerste betreuren zou. Te Rome zou
Franz Joseph alleen als gast van het
Vaticaan kunnen ontvangen worden.
Niet onwaarschijnlijk is, dal voor den
vorm deze wisseling van gedachte heeft
plaats gehad, want zonder deze forma
liteit zou de edele keizer Franz Joseph
zich evenmin tot een bezoek te Rome
hebben laten verlokken. Van dezen
Monarch, overstelpt als 't ware door
beproevingen, doch wiens christelijken
moed men daarbij bewonderen moest,
wicn» levenspad een lijdensweg mag ge
noemd, mocht niet verwacht worden,
dat h|j den zoo zwaar beproefden Paus-
Koning, ter wille van den kleinzoon zijn»
beroovers, grieven en bedroeven zou.
De trouwe zoon der II. Kerk, die den
Stedehouder van Christus steeds de meest
kinderlijke liefde en verccring bewijst,
wees dan ook fier de uitnoodiging van
do hand en daarmede werd den .vriend
en bondgenoot" nogmaals te verslaan
gegeven, dal de Romeinsche quaestie
nog altijd een brandend vraagstuk bl|j(t.
Van een bezoek aan hel Hof te Wee
nen moest dus worden afgeziendat
van St. Petersburg kwam nu het eerst
aan de beurt. Wei eenigszins zonderling
leek dit bezoek zoo spoedig volgend op
de hernieuwing van het Drievoudig Ver
bond. Maar het doel ervan werd door
Keizer Nicolaas en Victor Emanuel
wereldkundig gemaakt, en daarmee moest
alle argwaan worden weggenomen. Keizer
Nicolaas verkondde, dat geheel Rusland
's Konings bezoek aan het Russische
Hof beschouwde als .een nieuw toeken
van de banden van ware vriendschap,
die beiden vereenigden"terwijl Victor
Emanuel de verzekering gaf naar Peters
burg te zijn gekomc,. met volkomen
goedvinden van zijn volk, dat in een
nauwer vastsnoeren van deze vriend
schapsbanden ,een nieuw onderpand
ziet voor den vrede en de welvaart."
Een nieuw onderpand voor den vre
de 111De Tsaar moet wel zeer kort
van memorie zijn, als hij bij de uiting
dezer woorden van Italië's Koning niet
aan de houding van diens Regeering
dacht, toen hij hel initiatief nam tot
het bijeenroepen van eenVredcs-congres.
Over deze quaestie toch heeft Z. H. de
i zelf in een toespraak tol het Con-
stilorie op 14 Dcc. van het jaar, waarin
zich heeft voorgedaan, o.a. het vol
gende gezegd
.Intusschen heeft liet bijna voleindigde
jaar ten opzichte van den H. Stoel nog
eene andere onrechtvaardigheid zien
plegen, welke door alle eerlijk denken
den zonder onderscheid veroordeeld werd.
Wij mogen deze niet stilzwijgend voor
bijgaan en wenschen dus te sproken over
het congres der vertegenwoordigers van
de mogendheden te 's-Gravenhagc. Op
initial ief van Z. M. den Keizer van Rus
land zou daar verhandeld worden, op
welke wijze de vrede onder de volken
vaster kon worden gegrondvest en hoe
aan de veelvuldigheid en de wreedheid
der oorlogen paal en perk le stellen.
Wat ware toen meer betamelijk geweest
dan de uitnoodiging van Christus' Ste
dehouder De rechtvaardigheid le predi
ken, den vrede te vestigen en alle
oncenighcden te voorkomen, deze taak
maakt een deel uit van ons opperpries-
leljjk ambt. De verloopen eeuwen hebben
zulks zoowel theoretisch als practisch
erkend. Zeer dikwijls hebben onze voor
gangers zich van deze verplichtingen
gekweten, tot groot voordeel van de
Christelijke volkeren. Dit feil is al le
bekend, om er hier opnieuw over uit le
weiden.
.Sedert het plan tot deze zoo edele
en heilzame onderneming, heeft men
zich uit eigen beweging tot Ons gewend,
om de hulp van ons gezag in te roepen.
Men hoopte te verkrijgen, en de open
bare meening had ook bereids goed ge
vonden, dat voor Ons eene plaats in
het Haagschc Congres werd ingeruimd.
Onder zoovclen teckonde slechts ééne
slem protest aan, en z|j hield niet op
zich tegen Onze tegenwoordigheid le
verzetten, totdat men aan haar eisch
gehoor schonk. En deze stem was die
van diegenen, die door de gewelddadige
verovering van Rome de inacht van hel
souvereine Hoofd der Kerk gebroken
hebben. Welke vijandelijkheden moeten
van hen niet verwachten, daar zij
zich niet ontzien om len aanschouwo
van Europa du heiligheid aan te tasten
der rechten en verplichtingen, welke als
zelf uit ons apostolisch ambt voort
vloeien
Zoo werd het edele werk des Tsaren
grootelijk» verijdeld, omdat de Paus-
Koning, de man des vredes bij uitne
mendheid, volgens den eisch van Italië
niet ter Vredcs-conlerontie mocht worden
toegelaten. En dan durft de kleinzoon
van den eersten overweldiger van Rome
aan hel Hol le St. Petersburg nog als
vredes-bevorderaar poseeren I
De roovcr deinsde toenmaals ervoor
terug om met zijn slachtoffer over recht
en vrede te confcrceren de Romeinsche
quaestie trad derhalve ook de Vredes
conferentie belemmerend in den weg.
BUITENLAND.
Hel Belgische volk treurt om
verlies van zijne beminde koningin, wier
overlijden wel voorzien, doch die niette
min onverwacht door den dood gotroft'en
werd.
Niet minder betreurt het datgene, wal
bij die droeve gebeurtenis tusschen den
Koning van België en zijne dochter,
prinses Stephanie, de ongelukkige weduwe
van den Ooslcnr|jksc!icn aartshertog
Rudolf, thans de vrouw van graaf Lónyay
te Spa is voorgevallen. De prinses, door
hare overleden moeder hartelijk bemind
lag biddend en woenend bij het lijk
barer moeder geknield, toen haarvader
Koning Leopold daar arriveerde en zon
der zich om de smart zijner dochter le
bekommeren, gaf lijj bevel, dat zij zich
verwijderen moest, voordat hij zou bin
nentreden. Hare zuster prinses Clémen
tine moest haar dit medodcclen, waarop
de ongelukkige gravin het vertrek en
het lijk barer moeder verliet en schrei
end in een rijtuig stapte, dal wegreed,
zonder dat een enkel paleisbediendc
aanwezig was om haar behulpzaam te
zijn. Zij reed naar liet hotel Bellevue,
waar zij terstond hare koffers pakte en
naar het station reed om naar Brussel
le vertrekken. De menigte, daar aan
wozig, riep bjj hot vertrek van den trein
Leve prinses Stephanie I Leve prinses
Lónyay I Waarop de prinses antwoordde'
.Dank, waarde medeburgers."
Toen de prinses uil den wagon te
Brussel staple, werd er herhaaldelijk
geroepen Leve prinses Stéphanio I Leve
prinses Lónyay! Builen hel station be
gon hot gejuich opnieuw toen de prinses
ill ecu landauer siaplc.
Maandag werd le Spa non plechtige
II. Mis opgedragen door Mgr. Rullen,
bisschop van Luik, die na afloop de
absolutie uitsprak. Prinses Clémentine
was in de kerk aanwezig.
Na den dienst werd het lijk van H.
M. naar den trein overgebracht. Do
troepen slonden langs den weg, melde
voreenigingon uit de slad. De lijkwagen
was beladen met bloemen on kransen.
De koning, aan den arm van prins
Albert, volgde te voet.
Met den trein van 12.55 werd het
lijk naar Lackcn overgebracht. De koning,
prins Albert, prinsos Clémentine, de mi
nisters en generaals gingen ook mot den
trein mede. Het station te Laekon
en de nangrenzende straten waren
met zeer jecnvoudige rouwddrapcrioón
behangen. De kerk le Laekon was
zeer prachtig gedrapeerd. De Ijjkkilt
werd uit den trein gedragen en de
stoet begaf zich naar de kerk. De
muziek der grenadiers speelde treur-
marschcn.
De godsdienstige plechtigheden werden
gecelebreerd door Z.Em. Mgr. Goossens,
kardinaal-aartsbisschop van Moeheden.
Nadat hel publiek in de gelegenheid
was gesteld langs de lijkkist te dofileureti,
begaven de koning en de overige vor-
sloljjke personen zich naar den graf
kelder, waar do zoon dor ovi.-rledono, do
graaf van Henegouwen, ligt begraven.
Het lijk der moeder werd bijgezet
naast dat van haren zoon.
Bij het ongeluk te Pittsfield heeft pre
sident Roosevelt eene kneuzing opge
daan, welke hein in zijn reisplannen
komt bemoeilijken. Aan het linkerheen
had zich een klein abses ontwikkeld,
wat hij zijn bezoek aan Indianapolis,
eene operatie noodig maakte. Het geval
moet eclilcr volstrekt niet ernstig zijn.
Zondag heeft lijj in Cincinnatie nog
eene rede gehouden, waarin hij zijn voor
nemen, om de trusts onder Bondstoe-
zicht te stellen, herhaaldelijk uiteenzetle
en verklaarde, dal het onmogelijk was,
door eene verandering van het tarief
voor invoerrechten een afdoend middel
te verschaffen tegen het met de trusts
FEUILLETON.
OPOPPERING.
Do leer onchristelijke, verschrikkelijke bloed
wraak is slgemeen bekend, een moord te
wreken door een moord op den moordenaar
zelf of op diens bloedverwanten - welke voor
ongeveer een eenw nog in twang was bjj
de bewooers van '1 eiland Corsica. Ook bjj de
Corsica&nscbe famililn Baodello en Paoli
beerschte dit misbruik.
Gnilielmo Baodello werd op zekeren morgen
dood gevonden op de rotsen san de znidkust
van Corsica, met eeo kogel in de borst. Zjjn
eigen geweer lag naast hem, het schol zat nog
in den loop en derhalve moest hem een ander
gedood hebben. Wie anders kon dal gedaan
hebben dan Antonio Paoli I Hjj had broeder
wraak moeten nemen op den moordenaar van
zjjn broeder Alberto. Visschors hadden hem dieo
morgen gezien in de nabijheid der plaats, waar
men Gnilielmo's ljjk had gevonden. Nu ging de
bloedwraak over op den laatsten Baodello, op
Raphael.
Raphael Baodello weondo niet, toen men
z|jn broeder ter aarde besteldehjj knarsetandde,
zijne oogen schoten vuur on op den loop van
z«n gewoer liet hjj graveoren„Dood aan Antonio
Paoli." Zoo bleef de herinnering steeds levendig
b(j hem.
De wreker trok het geheele eiland door
en zocht in alle richtingen in de verborgenste
spelonken en dalen naar den moordenaar. Antonio
Paoli echter was verdweoeo, zooder een spoor
na te laleo. Hen hield het er voor, dal hjj het
land ontvlucht was, om zich aan de bloedwraak,
welke zjjn huis bedreigde, te onttrekken. Raphael
trok, mot een gloeiende haat in 't hart, door
Italië, Fraekrjjk eo Griekenlandhjj vond 2jjn
slachtoffer niet, maar de wraak bleef levendig
in zjjn hart. Zjjn boks met hel opschrift: „Dood
aan Aolooio Paoli" herinnerde steeds aan zjjn
afschuwelijk voornemen. Ton slotte keerde h(j
naar huis terughier leefde hij eenzaam, af-
getrokkor, menschenschuw op zijn slot in het
gebergte. De onbevredigde dorst naar wraak
gloeide In zjjn binoenale en verteerde zgo manne
lijke krachtenhjj werd oud voor zjjneo Ijjd.
Daar hoorde hjj dat Aolonio Paoli monnik
geworden was, een arme Augualjjn, en in het
St. Bernardsklooster in Beneden-Wallis, een
stil, treurig leven leidde, vol opoffering en
meoschenlielde. Bjjna acht duizend voet boven
de zee, in de jjswoestjjoen van dit gebergte,
waar geen boom of struik tiert, geen groen
grassprietje den ooberbergzamen grond ontspruit,
daar leefde hjj, en leidde een leven van
Raphael Baodello wilde geen boete, slechts
«rank kende zjjn hart. Zijn halfverdoofde blik
gloeide weer van het oude, vreeseljjke vuur.
Hjj sprak geen woord, laadde zjjne buks, hing
de weitasrb om en verliet het eiland. Hg had
niet veel dagen noodig om den voet des bergs
te bereiken. Zjjn onlescbbare dorst naar v
dreef hem zonder ophouden verder over de
zee, over vlskteo en bergentegen den avond
kwam hjj in »en dorp aan. Daar bleef hjj go-
Antooio vallen.
Reizigers kwamen en glogeo. Raphael bekom
merde zich om geen hnoner, donker zat
eenen hoek en dacht aan den dag vao mc
aao zijne wraak, aan Antooio Paoli. Plolaeliog
luisterde hjj met gespannen aandacht, zijne
vingers sloten zich krampachtig om den loop
zjjnor boks, welke bjj hem legen den munt
stond. Hjj had den naam Antonio gehoord
do reizigers, die zoo juist van hel St. Bernards
klooster kwamen, spraken van Antonio, dco
braveo pater Antooio, den goeden, vromen,
zich zelf opofferenden Antooio. De waard en
de waardin der kleine herberg beaamden, wal
zii meedeelden, en mengden zich in het gesprek.
Zij schilderdeu pater Antooio's milde, ootmoe-
digo, altijd gereede barmhartigheid -, tg verhaal
den hoo hjj dikwijls zgo lovon op hel spel had
gezel, om bem onbekenden te redden; boe hjj
pendite koude vermeed, om de reizigers bjj
te stsan, die in de spelonken van het gebergte
verdwaalden. „Haar wjj allen beminnen
ook bijna als de Voorzienigheid spraken bi
„Hjj is een ware apostel des Hoeren, en
zal oens de kroon der heiligen zjjn loon
Die goede pater Aotoniol Hoge hg nog lang
„Hjj stervet" gromde Raphael Bandello tanden
knarsend en keek met fonkelende oogen op hol
inschrift op zjjne boks. De lof van zjjoeo vjjand
verbitterde zgo hart nog meer en deed zjjn
haal etggen; elke droppel bloeds io zjjne aderen
doretle naar wraak.
III.
'sMorgons vroog atond Raphael op, laadde
zjjn geweer en mompelde: „Dood aao Aatonlo
Paoli I" Daarop ging hjj heen. Do waard stond
in de hnisdenr eo keek oaar de lacht. Zwijgend
ging Raphael voorbjj, doch do waard hield hem
slaande. „Ga bedon niot alleen, mijnheer I"
sprak hjj. „De wolken geven sneeuw en storm
aun. Wacht liever oen paar dagen, dan zal het
„Wraak wacht niet!" antwoordde Raphael en
ging verder, daisler, treurig, maar vast besloten.
Niets hield hem tegen, hem dreel de haat voorl. 1
„Nog heden zal uw bloed gewroken wordco,
broeder Guilielmo," was de gedachte, welko
hein begeleidde, loon hjj het steile pad van don
St, Bernard beklom. Togen den middag ruslto
li{j oen uur met het hoofd togen eene rota ge
leund. Daarna ging hjj verder, klom aloeds
hooger ter bereiking van zjjn doel. Hjj keek
niet om of achter zich, zoo nu en dan slechts
zweefde zjjn blik nsar boven, naar den top des
bergs, waar het hospitaal lay, waar de vjjand
woonde, dien hjj zocht. Voor de hem omringende
prachtige natuur had h(j goon oog; hij zag niet
do koen omhoogstjjgeado horens en koepols van
den reuzonberg, om walks hoofd de wolken
speelden; niet de gliaeterende sneeuw en jje-
veldeoniet de grootsche dalen met bnone
weiden en bosschen. Hjj keek slechts voorwaarts,
zag alleen maar de gestalte van zijnen vjjand,
dien bjj zochthjj zsg hem in zjjn bloed badend
en met gebroken oog aan zjjne voeten liggen,
zooals hjj Guilielmo, zijnen broeder, jaren go-
leden, aan zjjne vooton had zien liggen I Bjj dit
voorgevoel van bevredigde wraak lachte hjj
eomwjjleo io zich zelf eu drukte dan de buks
krampachtig, de buks, op wier loop gegraveerd
stond: „Dood aan Antonio Paoli."
Hoe hooger Raphael Bandello klom, des la
sojjdender werd de wind, des te scherper drong
lijj door zjjoo kleedereo. Hij sloot zjjn mantel
vaster om zich heen, maar liep door, eteeds
doorthans kon zjjn dool niet veraf moer zjjn.
Woldra hulden hem donkere wolkan met hun
vochligen sluier geheel induisternis en dichte
nevel omgaven bem. Zgn voet gleed uit op het
pad vao jje, dat hjj volgde, zgne ledematen
vooruit, steeds vooruit eo niet gerust.
Plolaeliog stoven bem dichte wolken aneauw
om de ooren ca huilend bruk de storm los uit
de klovcu van don St. Bernard, De storm greep
het gewaad van don oenzamen reiziger met
geweld aao als wilde hjj het hem van de ichou-
dera rakken. Raphael verzette zich er tegen,
de storm wierp hem ter aarde, eo de wolken
Maar, waar was het pad, dat hty tot dan ton
gevolgd bad De witte, droge sneeuw leg er
over heen, en dwarrelend kwamen sleede nieuwe
massa's, verblioddeo de oogeo des reiziger»,
drongen door zijne klceren, en de verschrikkelijke
