Katholiek Nieuws= en Advertentieblad
No. 45.
Zaterdag 9 Februari 1907.
Twintigste Jaargang.
DE EERIIDE
voor Amersfoort, Apeldoorn, Baarn, Barneveld, Blaricum, Bussum, Driebergen, Eemnes, Harderwijk, Hilversum, Hoogland, Laren,
Leusden, Naarden, Nijkerk, Soest, Stoutenburg, Veenendaal en Zeist.
Verschijnt eiken ZATERDAG.
Abonnementsprijs per drie maanden.
Franco per postf 0.40
Afzonderlijke nummersf 0,05
Bureau: Langegracht 13, Amersfoort.
Uitgave van de Vereeniging De Eembode.
Van 1 tot 6 regelsf 0.30
Voor iedercn regel meerf 0.05
Dit nummer bestaat uit
twee bladen
EERSTE BLAD.
VERONTRUSTENDEVERSCHIINSEIEN
Wie de politiek van verschillende
landen ook maar van verre volgt, springt
liet terstond in 't oog, dat een zeker
bederf zich in de meest verschillende
vormen daarin voordoet.
Als model dient het tegenwoordige
Frankrijk. In dat land, zoozeer beant
woordend aan de meest democratische
eischen, waar men van algemeen stem
recht geniet voor Kamer en Senaat en
zich verheugt in een President der
Republiek, die bij meerderheid van
stemmen moet gekozen worden, komen
dingen voor, die spreken van een diep
politiek bederf, een bederf van de
meest gevaarlijke soort.
In dat land, waar bij verkiezingen
de kiezers worden misleid en bedrogen
als bijna in geen ander land ter wereld;
waar het geld bij die gelegenheden
een rol speelt zoo verderfelijkaisnauwe-
lijks denkbaar is, en daardoor de radi
calen en socialisten zoo meester gewor
den zijn van den politieken toestand,
dat zij alles voor hun wil doen buigen,
is onlangs als bij verrassing een staat
kundig feit gepleegd, waarvan de ge
volgen onberekenbaar zijn.
De Kamerleden genoten tot dusver
daar jaarlijks een tractement van 9000
francs, dus ruim het dubbele in ver
houding van hetgeen de Kamerleden
hier te lande genieten. Maai naar het
oordeeldermecrderheid vandeFransche
Kamerleden nog lang niet genoeg. Als
bij tooverslag werd onlangs in de Kamer
een voorstel ingediend, om dat salaris
te verhoogen tot 15,000 francs.
En als hing dc toekomst van liet land
aan een haastig besluit, zoo werd in
een ommezien dit voorstel afgehamerd
en besloten, dat aan ieder lid per jaar
6000 francs meer zou worden uitge
keerd.
Ook de Fransche Senaat, die gaarne
met de Kamer draaft door dik en dun,
haastte zich de volle goedkeuring te
schenken aan dit royale besluit.
Voor persoonlijke dueleiudcn werd
dus ruim drie millioen 's jaars aan de
Staatskas onttrokken, maar persoonlijke
belangen gaan boven algemeene belan
gen als de politieke atmospheer be
dorven is.
De functie van Kamerlid is daarmee
dus tot een zeer winstgevend baantje
aangegroeid.
Wie nu bij verkiezingen in Frankrijk
slechts letten wil op hetgeen door can-
didaten aait de kiezers tot dusver werd
voorgehouden, hoe de fraaiste beloften
werden gedaan, terwijl de candidatcn
toch zeker waren, dat ze nooit in ver
vulling zullen gaan; hoe de kiezers
onbeschaamd beiogen en bedrogen
werden, zelfs zoo grof, dat het met
verbazing, sloeg hoe zij zich zelfs den
barsten onzin lieten aanleunen cn voor
zulke volksbedriegers in 't vuur gingen,
omdat der candidatcn reclame verbluf
fend was, dan behoeft men niet te
vragen, wat gebeuren zal, nu deze
soort candidatcn bij verkiezing over
een ruime beurste beschikken hebben.
Nu dc eerepost van weleer is omge
zet in een zoo winstgevend bedrijf,
behoeft men waarlijk niet te vragen,
wat zal gedaan worden om zoo'n rijk
gesalarieerd baantje te bemachtigen.
En het gevolg hiervan is alweer, dat
de eer en waardigheid aan het Kamer
lidmaatschap verbonden, totaal onder
den voet geraakt.
Nog erger is. dat met het geld uit
de Staatskas de partijkas der socialisten
wordt gesterkt. Er moet zijn uitgelekt,
waaraan trouwens geen oogenblik kan
getwijfeld, dat een der socialistische
groepen tevoren besloten had. dat de
6000 francs, die zoo gemakkelijk hun
ten deel zouden vallen, in de partijkas
zouden gestort worden.
Zulke rotte toestanden ontstaan in
een land, waar men de heiligste rechten
en vrijheden met schennende hand ver
nietigt.
Of de finnncieele toestand zulke
buitensporigheden niet gedoogt; of
dringende sociale hervormingen om
financiecle redenen op zich moeten
laten wachten, 't doet er niets toe;
waar eigenbelang, vuig egoïsme in 't
geding komen, moet in de politiek
alles zwichten.
Dat treurige verschijnsel biedt Frank
rijk.
Maar hoewel nog in geringe mate
is de politiek ook hier te lande niet
geheel vrij van bederf. De Anti-rev.
„Rotterdammer" schreef dezer dagen
reeds onder hel opschrift „Politiek
bederf"
.Wanneer langzamerhand vuur alle mannen
van zaken het Kamerlidmaatschap zóó tijd-
roovend wordt, dal zij liet onmogelijk gelijk
tijdig met hun maatschappelijke betrekking
sterker een Kamcrgrocp van lierueps-politiei,
die zich om de positie en om de 21XK) gulden
Keiveel aan de politiek wijden.
Naluurlijk wciisehen wij uilzondcringsgc-
yaiten niet te laken, maar over het algemeen
is een corps beroeps-Kamerleden hoogst
ongeweiischt.
Mensehen, wier .broodje" hangt aan hun
vóór- of tegenstemmen, zijn niet de onafhan
kelijke personen, die in ectie goede volks
vertegenwoordiging zitting inucten.'hebben.
Trouwens, begin maar eerst bij hun optrc-
blijver
ij den kiezers alles
met de volle wetenschap, dat Inni beloften
volmaakt onuitvoerbaar zullen zijn.
Zoo komen ze met verderfelijke polilick
dc Kamer binnen.
Eu in de Kamer gaal liet dan bij de beoor
deeling van ieder Voorstel evenzoo. Het geldt
het aanleggen om Kameilid Ie blijven.
Dan schrikken de zwakke lm ieders er vum
terug een Kabinet, dat misschien ten spot is
voor de gansehe natie, steik te bestrijden,
omdat zij er voor vreczcu in bun distriet
zonder positie en zonder lirimd.
Het is zeer gelukkig, dat op dit oogenblik
onze Tweede Kamer onder alle partijen nog
leiders lelt. die zooals Mr. Kolkman, Mr.
Heemskerk, Mr. I.oliman, Mr. Tydcman, Mr.
Burgesius, Mr. Unieker en Mr. Troelsua.
niet zien op hun eigen positie als Kamerlid,
wanneer zi] hun stem over een regocrings-
voorstel moeten uitbrengen.
Wordt er een Kamer ontbonden, dan weten
deze mannen opperbest, dat ze er wel weer
men. Bovendien is omtrent deze leiders
genoegzaam bekend, dat de 2000 gulden
schadeloosstelling hen waarlijk niet zou be
wegen lot voor hunne consciëntie immoreelc
politiek.
Maar ook deze mannen kunnen onder
invloed komen van andere leden, wier h'ood
wel afhangt van hun Kamerlidmaatschap.
Afhankelijk van zulke „zwakke broeders" is
ook voor de sterkere leiders niet buitenge
net blijft dan ook een zeer groot landsbe
lang. dat de Tweede Kamer ook in de toe
komst bezet worde door mannen van onaf
hankelijke levenspositie, die niet behoeven
te draaien met hun overtuiging en hun stem
in verband met hun f2000.
Wordt in het vervolg het Kamerlidmaat
schap voor mannen met eigen zaken en
andere betrekkingen onmogelijk, dan wordt
allengs de Tweede Kamer" juist d
I.aat ons de politiek,
ze vaak moge bezitten, in hare kern. in haar
wezen, vrijwaren voor zulk eene verslech-
tiis vaderland heelt uoodig zelfstandige
leden in zijn volksvertegenwoordiging, die
niet hunne beginselen en hun karakter om
liet behoud van hun2lXl0gulden verloochenen."
Voeg hier uti nog bij, ilat een staat
kunde /.onder God ook hier te lande
van liberale zijde begeerd wordt, dan
moge men zich niet al te zeer verwon
deren. dat de volken afglijden naar
een politiek bederf. Immers, als God
uit het staatsleven verbannen wordt,
dan komt de vereering van den Mam
mon aan de beurt, maar dan ook valt
een volk ten prooi aan al de ellende,
die een verdorven maatschappij oplevert.
BUITENLAND.
Bij de ontvangst van liet comité tot
voorbereiding der feesten voor zijn
prtesierjubilé. die gelijk men weet in
September reeds een aanvang zullen
nemen, heeft II. een toespraak ge
houden, waarbij hij, volgens de „Dé-
bats." o. in. lie! volgende zeide:
„Mijn meest vurige wensch is, het
jubilé io vrede te mogen vieren en
aile katholieke naties dan in vrede te
mogen zien. Die innige wensch heeft
mij aangezet om teil opzichte van
Frankrijk zoo lankmocuig mogelijk Ie
zijn. Ik hoop, dal God mij de ver
troosting geven zal den godsdienst
vrede in Frankrijk Ie zien terugkeeren
vóór liet vieren van mijn priosterjubilé,"
De paus voegde er aan toe, dat hij
weinig zich er om bekommerde be
schuldigd te worden van wanorde te
stichten, als de wereld hem slechts
wilde erkennen als den Paus van den
vrede.
Aan 't slot van zijn toespraak zeide
Z. H. nog, dat hij God dankte van
hem geen diplomaat of een politicus
te hebben gemaakt. Wanneer de vijan
den van Frankrijk eens overtuigd zul
len zijn, dat zij niet te strijden hebben
met een politicus, maar met ecu een
voudige» herder der zielen, dan zal
de ridderlijke geest in hen wel ont
waken en zij zullen dan ophouden
hem aan te vallen.
Volgens liet verlangen des Pausen,
moet aan dc jubelfeesten, vóór alles
een godsdienstig en liefdadig karakter
gegeven worden.
In beginsel is besloten, een inschrij
ving te houden over de gohecle wereld,
welker opbrengst den Paus zal worden
aangeboden op zijn feest.
De moordaanslagen blijven in Rus
land nog steeds aan de orde van den
dag. Thans bericht de Nowoje Wremja
In het palcis van den commandant
van liet grenadierskorps, generaal Sou-
detskij, verscheen den 25en Januari
eene jonge dame en liet zich bij den
generaal aanmelden. Zij werd ontvan
gen. maar bleef in verwarring voor
den generaal slaan, zonder een woord
Ie kunnen uitbrengen. De generaal
sprak haar moed in en vroeg naar het
doel van haar bezoek. Toen begon de
dame te schreien en verhaalde, dat zij
gekomen was op last van het revo-
lutionnairc comité om den generaal te
vermoorden, maar dat zij niet in staat
was de daad uil te voeren. Generaal
Sondelskij verklaarde, dat hem in den
lantsten tijd vele doodvonnissen van
de omwentelingsgezinde» waren toe
gezonden. Hij liet echter de dame
rustig heengaan, omdat hem hare vol
komen hulpeloosheid was gebleken.
Te Pluck is de kolonel der gendar
merie Bielkski doodgeschoten op eene
wandeling in de nabijheid van de
Poolsclie kerk. De moordenaar ont
kwam.
Telkens duiken onrustbarende be
richten op over een zeer gespannen
verhouding lusschen de Verecnigde
Staten en Japan. Naar liet heet dringt
Japan er met de meeste beslistheid op
aan. dat Japansche kinderen in dc
FEUILLETON.
De zege der naastenliefde
op het verre doodsveld.
3) Daar bemerkt dc Franschmaii liciu ouk.
Hij kijkt licni lang aaneen hcfiigc beweging
ondergaan zijn pijnlijke trekken. Hij spreekt
enkele woorden, welke Martiiius echter,
omJnl hij geen Frnnsch verstaat, nlel begrijpt.
Hij maakte ceil beweging met dc hand, dat
hij hem niet begreep.
„Ik ken tl," sprak de Fraiischman. zoo goed
en kwaad als 't ging, .gij hebt mij gescholen."
.Neen. beste kameraad, ik heb n niet ge
seholen noch gesloke». Denk maar eens na,
ge waart al gevallen voor ik kon aanleggen.
Misschien zijl gij wel getroffen door een
kogel uit uw eigen gelederen. Mij isj't ook
niet beter gegaan. Ik ben, toen ik op u In
stormde, door een koget zwaar gewond en
heb langen lijd op hel slagveld bewusteloos
gelegen. Ik weel dan ook volsirekt niet hoe
ik hier gekomen ben!"
-Ik merk, dat gij geen schuld hebt aan
mijn ongeluk," snikte de Fransche reservisl.
.Nu weet ik, dat ik door een ander getroffen
hen I Spoedig moet ik sterven I Sterven,
spoedigO Oud I" Met treurigen blik keek
hij opwaarts. .En thuis heb ik vrouw en
kinderen." Er kwamen tranen in zijn oogen.
M.irliiuis troostte hem zoo goed hij kou,
doch zonder gevolg, -daar de Franscliman
zijn toestand maar al Ie goed kende. Beide
i spraken van nu af met elkaar; van
van weerszijden was geen sprake. Dat
zij op hel slagveld vol woede op elkaar in
gestormd waren, was niet meer dan soldaten-
plicht. De Franse-liman vertelde van zijn
Ichuis en van zijn gezin. Weeds verscheidene
jaren was hij getrouwd, en had een ziekelijke
vrouw en twee kinderen, een van vijf en
een van drie jaren achtergelaten. Wal zouden
die nu moeien beginnen Bij wieu steun Ie
vinden in hun hulpeloosheid Hij had in 'I
dorp, waar hij tot dien lijd een bescheiden
logement gehad had, geen bloedverwanten,
die voor de achtergeblevenen zouden kunnen
zorgen. Ach,dat maakte het sterven zoozwaarl
Hij had de zijnen door den dokter laten
schrijven, dal zij komen moesten. Nog een
maal wilde hij hen zien en omhelzen, zijn
vrouw den laatstcn raad voor de toekomst
cn zijn kinderen den afscheidskus geven.
Hij begon te schreien als ecu klein kind,
toen hij dit alles meedeelde.
Op zijn beurt vertelde Martiuus van zijn
moeder, die ook alleen en vertillen zon achter
blijven, als bij stierf. Beide mannen begrepen
elkaar heel goed. ofschoon de Fransclimnn
er wel eens een woord In 'I Franscll doorheen
sprak, als hij hel in 'I Duilseh niet zon vlug
kon vindenin hoofdzaak begrepen zij elkaar
en werden dan ook goede vrienden.
Den volgenden dag leefde de Franschtnan
nog. ofschoon de dokier hem daags tevoren
nog maar enkele uren Ie leven had tocge-
I schreven. Dok den daaropvolgende» daging
I hij nog kermend op zijn sponde. Onrustig
keerde hij zich telkens om, cn als de deur
openging keek hij ieder binnentredende onder
zoekend aan. Mol een onuitsprekelijk verlan
gen verwachtte hij zijn dierbaren, en hel
scheen wel, dat hem dat in het leven hield.
.Ach. ik zou ze zoo gaarne nog eens zien
en spreken," zuchtte hij onafgebroken, en
toch kwamen ze nog maar niet.
Daar wordt de deur geopend en een man
op leeftijd, mei twee kinderen bij zich, treedt
binnen. De kleinen kijken schuchter de bedden
langs, en de man, die bij hen is, keert zich
lot een hospitaal-soldaat, tot wicn hij enkele
woorden spreekt. Doch reeds heeft de Fransclt-
man ze gezien. „Lodcwijk, Klara r roept hij
zijne kinderen. Daar bemerkt het knaapje
zijn lieven vader cn met een kreet van blijd
schap snelt hij naar hel lied, gevolgd door
zijn zusje. Hij werpt zich in de armen zijns
vaders, die hem tccdcr aan zijn hart drukt
en hem schier niet los wil latendoch daar
koint ook het kleine meisje aan, zij ook wil
haar deel hebben van vaders licfkoozingcn,
en onder lachen cn tranen liefkoost hij zijn
dierbare lievelingen cn vergeet haast zijn
eigen pijnen. De man. die hen binnengebracht
heeft, slrijkl meer dan eens met de hand
over zijn oogen. en Martiuus benijdt hein
haast, om "t geluk Item teil deel gevaileu.
„Waar is* moeder vraagt hij ten slotte,
en zijn oogen zoekeil de geliefde vrouw.
Plotseling beginnen de kinderen tc schreien.
.Mijnheer Fournicr, waar is mijn vrouw
vraagt hij angstig aan den hij zijn lied slnandcn
mandeze is burgemeester van zijn geboorte
dorp. .Spreek dan toch I" roept hij hem loc.
toen deze in plaats van te antwoorden slechts
zuchtte. „Wat is er gebeurd schreeuwt
hij, daar er nog steeds geen antwoord komt.
„martel mij toch niet langer. Zij staat zeker
voor de deuren wil mij niet Ie veel opwinden.
Laat haar dadelijk binnenkomen."
Weer streek de oude man over zijn oogen.
„Beste Jacob," sprak hij ten slolle, „wees
een mail, ik heb een treurige lijding voor u.
Uw vrouw, de goede Margarctha kan niet
komen."
„Zij is toch niet ziek?" vroeg de gewonde
vol spanning. .De lijding van mijn verwonding
heeft haar zeker erg aangegrepen
.Gave God, dat ik zeggen kon, dat zij
ziek is en niet meerantwoordde de burgc-
„Zij is dan dood riep de soldaat uil-
De oude man knikte toestemmend.
De beklagenswaardige man viel voor dood
in de kussens eu keek slrak voor zich. De
burgemeester ducht, dat do plotselinge zoo
treurige lijding hem gedood had, cn riep een
ziekenverpleger, terwijl de kinderen, luid
schreiend, zich op hun vader wierpen. De
gewonde cclilcr ging na ecnige oogenbiikken
rechtop in zijn bed ziileu en streelde onder
Irancn de hoofdjes der kleinen. .Arme kin
deren," sniklc hij, .wat zal er nu van n
worden I Nu zijl gij geheel verlaten, hebt
niemand op de gchcclc wereld, die zich
uwer erbarmt, u beschermt, u tot het goede
aanspoort. God!" zuchlle hij, .Gij beproeft
mij zwaar vóór mijn einde I"
Dicpgeroerd was Martiuus getuige van
dit voorval. Al verslond hij ook niet, wat
gesproken werd. toch vermoedde hij wel.
wal er omging. De burgemeester trachtte
den armen man tc troosten, hem verzekerende,
dat er voor de arme weezen gezorgd zou
worden. Wel was dit een zwakke troost voor
den gewondehij wist toch maar al Ie goed,
hoe het lot was van degenen, die aan dc
gcmeenle vervielen. Hij trok de kinderen lot
zich, alsof hij zich van hen niet wilde scheiden.
„Zeg mij, mijnheer Fournicr," vroeg hij
aan den burgemeester, .wat is mijn vrouw
toch zoo plotseling overkomen Bij ons
afscheid was zij wel zwak, zooals steeds,
maar toch gezond."
.Het hartzeer om u heeft haar in den laat
stcn tijd hard aangepakt," zei de burgemeester.
.De voortdurende angst, dc spanning, namen
haar krachten weg en men zeide algemeen
die brave Margarelhn zal nog van kommer
en verdriet ziek worden. Acht dagen geleden
heeft zij een koude opgeloopcn buiten op 't
veld, en de dokter was er bang voor, dat
zij door haar zwakte dc ziekte niet zou te
boven komen. Toen daarna de lijding kwam,
dat gij zwaar gewond waart, gaf haar dat
de rest. Enkele uren nadien is zij gestorven,
cn lieden ochtend hebben wij haar ter aarde
besteld. Daar ik toch in deze streek moest
wezen, wilde ik de gelegenheid aangrijpen,
om aan uw hartewenseh te voldoen cn ten
minste de kinderen meebrengen."
.Dank li, mijnheer Fournicr," antwoordde
