Qk %k, ik wat jij (2)
Wie zoekt
Montgomery krijgt het bevel over
het achtste
leger
Het is een kwestie
van uithooren
Profetieën kunnen
kwade gevolgen
hebben
Op bezoek bij
helderziende"
Hoe God is
SPLINTERTJE vertelt uit zijn jeugd'
Tegenstrijdige
bevelen
Zaterdag 22 Februari 1947
ENEER NEPPER, de helderziende, ontving
mij in een bedompte, donkere kamer. De
ramen waren bijna geheel bedekt met triplex en
earton. Waar de kelderlucht vandaan kwam kon
ik zoo gauw niet nagaan, vooral omdat ik. toen
ik ccnigszins aan de duisternis gewend was ge
raakt. al mijn aandacht moest concentreeren op
een ouden, grijzen man, die bij een potkachel zijn
handen zat te warmen. Zijn klecrcn waren eens
zwart geweest en de randen van zijn revers waren
versleten. Zijn gelaat was grof, maar niet onvrien
delijk en zijn witte haren gaven hem ongetwijfeld
iets achtenswaardigs.
("IAAT U zitten," zei meneer
Nepper en wees op 'n stoel.
Na eenig wedei'zijdsch stilzwij
gen begon hij zijn consult. Hij
schoof de handpalmen voorIdu
rend langs elkaar en sprak vlug
achter elkaar korte zinnetjes-
,.U bent zeer bescheiden," zei hij
vermanend, „U kunt veel meer he
reiken, dan U tot nog toe hebt
gedaan. U hebt een goed stel her
sens- Zeker, bescheidenheid is
goed, maar U moet niet al te be
deesd zijn."
Ik keek verrast op.
Ik eet te weinig
„O, dat, is leelijk," vervolgde de
helderziende. ,,U eet te weinig. U
moet veel meer eten."
Ik dankte hem vriendelijk voor
den goeden raad. Waar haalde de
man den onzin vandaan!
liet volgende oogenblik had ik
moeite om niet te schateren.
„U heeft vaak last van hoofd
pijn, mijnheer. Daar moet u voor
zichtig mee zijn. En... wat voel ik
daar... (hij streek met de hand
over zijn linkerzijde)., op deze
plaats hebt u onk voortdurend he
vige pijnen- Klopt dat?"
Ik knikte. Maar ik heb gelukkig
nog nooit pijn in mijn linker- of
rechterzij gehad.
„U heeft een dik blond meisje,"
vervolgde de helderziende. „Is dat
zoo?"
Het begon er op tc lijken, dat
ik de helderziende was. in plaats
van de man tegenover mii. Hij
probeerde mii uit te hooren.
Nu moet ik op deze plaats de
bekentenis doen. dat ik inderdaad
een meisje heb. Zn is echter noch
dik. noch blond, integendeel. Toch
gaf ik den ouden „ziener" gelijk.
Hij glimlachte vol trots.
Een donker man
„Ja, dat zag ik al." zei hij. De
goede gooi maakte licm blijkbaar
moediger. Er trilde spanning in
zijn stem, toen hij zei:
,,En... wat is dat? U deed enke
le maanden geleden een belang
rijke stap naar verbetering. Een
slanke, donkere man. met eer,
kwieken loop. was u daarbij be
hulpzaam- Is het niet zoo?"
Dit was me te kras en ik ont
kende botweg, waarna mijnheer
Nepper besloot nog eens voor mij
te kijken.
„Ik zie het toch," hield hij vol.
„Onthoud U het maar-"
Na enkele waarzeggerspraatjes,
die op iedereen van toepassing
zijn. zei hij, dat ik hem nu vra
gen kon stellen.
„Die pijnen in mijn zij» mijnheer
hebben die een slechten invloed
op mijn prestaties op het gebied
van de sport? Ik doe namelijk
veel aan sport-, ziet u en..."
De „ziener" liet mij niet uit
spreken. „Nee. nee. U moet vooral
niet aan sport doen. Het kan U
het leven kosten."
Nog nooit heb ik pijnen in mijn
zij gehad. Mijnheer Nepper zag ze
toch. Welk een funesten invloed
kan deze man hebben op jonge
roensche-n, die van sport houden
en oergezond zijn, maar die zich
gaan storen aan deze bakerpraat
jes...
..Dan zal ik maar oppassen,"
lispelde ik.
Hooge hoeden
„Ziet. u een belangrijke gebeur
tenis in mijn familie?" vroeg ik
verder.
„Ja, dat had ik al gezien." zei
'de oude fantast. „Ik heb inderdaad
hooge hoeden gezien- Dat betee
ken t iets plechtigs. Is het een be
grafenis of een bruiloft" vischto
hij.
Ik besloot tc zeggen, dat het een
bruiloft was.
,.Ja, dat wist ik al. Een bruiloft"
antwoordde de ziener. „Het huwc-
Ingezonden mededeeling)
LIEFDE ROND 1900.
Het was rond 1900. De dochter
des huizes had den aanvalligen
leeftijd van 21 lentes, de oudste
zoon had een vriend, die iederen
Zondag trouw een kopje koffie
met de familie kwam drinken.
Hij was van goeden huize, be
schaafd en ontwikkeld en viel
zeer in den smaak bij vader en
moeder. Bij zijn binnenkomen
bloosde de dochter lieftallig. De
geschiedenis is oud en altijd
nieuw; zij beloofden elkander
eeuwig trouw en leefden lang en
gelukkig.
Zooals vroeger is ook nu het
kopje koffie op het Zondagsche
bezoekuur van onze meest ïn-
üemc vrienden de grootc tracta-
tie. Moeder doet dan haar best
een echte gezellige sfeer te schep
pen. Zij betrekt haar koffie van
dezelfde zaak als haar moeder in
1900, zij gaat naar De Gruyter,
de koffie- en theezaak. Zooals
«vroeger 1
lijk zal over zes weken worden
voltrokken."
„Hoe is het mogelijk, dat u dat
weet," hitste ik hem op, hoewel er
niemand in mijn nabije familie is.
die ik op cenigerlei wijze met een
aanstaand huwelijk in verband
kan brengen. Of zou ik misschien
zelf"
„Vraagt u maar.' zei de heer
Nepper. Hij wercl ongeduldig.
Ik besloot door te borduren op
het thema van dat huwelijk- en
eens te kijken of ik zelf de geluk
kige was.
Roerende geschiedenis
„Ja, ziet u," zei ik. „ik maak mij
eigenlijk wat ongerust over mijn
meisje-
„Ah." zei de heer Nepper- „Net
wat ik dacht. Is ze ziek?"
„Ze sukkelt nog al," hielp ik
hem.
„Ik heb het daar net maar niet
gezegd", verontschuldigde de „zic-
nër" zich. ,.lk zie uw meisje
voortdurend kuchen. Ze is erg
zwak. Ze is twintig, is het niet?"
Zie, daar had je het weer. Alle
menschen vergissen zich in haar
leeftijd. Ik zei echter, dat he:
sloot als een bus.
„Wacht," zei de helderziende
met lieesche stem. „Ik zie twee
twee-tjes. Dat kan niet anders be-
teckcnen. dan dat uw meisje. 01»
haar twee-en-twintigstc jaar ge
nezen zal zijn."
Ik zuchtte hoorbaar-
.,Ja, zoo is het leven, jonge
vriend. Zoo ben je gezond en
zoo..."
Hij bedacht zich. „Weet 11 wat
de heele sjoos is?" zei hij. „De
ouders van uw meisje komen van
het platteland. Zij kan niet tegen
het stadsleven. Ze moet naar bui
ten. Dat is de cenige oplossing.
Maar maakt u zich niet ongerust.
Nel wat ik zeg. een tijdje logeeren
bet eek ent voor haar alles-"
Het goede kind is kerngezond
en het ging mij aan het hart nog
meer onzin over haar te moeten
hooren.
Ik keek hem echter bedroefd
aan.
„Ach, mijnheer,'zei ik. „Dat is
onmogelijk- Ze hebben het arm bij
haar thuis- Haar Vader stierf en
kele jaren geleden. Het meisje
moet den kost verdienen voor
zichzelf en haar oude moeder..."
Ik zuchtte diep en ik raakte
zelf bijna onder den indruk van
de trieste historie.
Wat een leugens had ik in tien
minuten niet verzonnen! De va
der. die dood zou zijn. - verkeert
in blakenden welstand. De ouders
van het meisje komen uit het har
tje van Amsterdam...
Ik ga trouwen
,.Het is diep treurig, meneer,"
zei de man.
Ik was het roerend met hem
eens.
„Maar," hervatte de „ziener"
het gesprok, „u behoeft zich niet
ongerust te maken. Ik zie uw
meisje kerngezond voor me. Ik zie
dat u binnenkort met haar gaat
trouwen. Dan krijgt ze een heel
ander leven en zal ze spoedig
heclemaal beter zijn."
Ik probeerde verheugd te kij
ken, hoewel de malligheid me wel
een beetje te gortig werd. Ik zei
maar niets-
Het was koud in de kamer. Een
groote klok tikte nadrukkelijk.
De man keek op dc klok en streek
met een hand over de koude ka
chel.
,.NTog iets?" vroeg hij op vrien-
delijken toon.
Neen, ik had niets meer en gaf
hem zijn „loon".
Hij legde liet op den schoorsteen-
Ik groette hem en zocht mijn weg
naar buiten.
De sneeuw verblindde mij een
oogenblik. Do stijve huizen aan
den overkant van de straat vond
ik plotseling rnooi- Ik was blij,
dat ik uit dat huis weg was. liet
was mij in twintig minuten duide
lijk geworden, hoe groot het on
heil is. dat „een helderziende" kan
aanrichten.
Huiverend in mijn winterjas
liep ik door.
Voor den Zondag
r~NE Kerk bepaalt in deze weken
onze aandacht bij het lijden
van den Christus Gods. Waarom
toch altyd weer dienzelfden lijdens
weg van dien Eénen onze aandacht
gewijd
Het antwoord vindt ge in Jaco
bus 5:11: gij hebt het einde des
Heeren gezien, dat de Heere zeer
barmhartig is en een Ontfermcr.
Dat kan ik niet zien in de na
tuur. De natuur kan mij de sporen
'.oonen van de almacht Gods en van
zijn scheppingsheerlijkueld. Maar
de aandachtige beschouwer, die niet
met de romantische oogen van den
Wanderv'ögel kijkt, ziet er ook de
strijd, de bitterheid, dc vraag: waar
is God toch?
Men kan het ook niet aflezen uit
het boek der geschiedenis. Daar
lees ik zelfs niet de almacht Gods
uit, doch naar het schijnt veeleer
de onmacht. Natuur en geschiede
nis, Blut und Boden, zijn wel zéér
misleidende gidsen gebleken.
Ook in mijn eigen hart, in de stem
van mijn geweten, kan ik niet af
lezen, hoe God is. Het moge al een
thermometer zijn, doch één, die niet
geijkt is. Het ééne menschenhart
reageert anders dan het andere, één
en hetzelfde reageert verschillend
op verschillende tijden.
Dwars door dc hecle schepping
loopt de breuk, de scheiding, de
zonde. Hoe kan ik dan weten, hoe
God is De Kerk der eeuwen neemt
ons mede naar den Kruisweg en
laat er ons zien, hoe Jezus is. Zóó
is God! Zóó, dat Hij rlen mensch
niet wil of kan loslaten. Dat hij
dien mensch, die Hem vergat en
verdeed, trouw bleef tot in den
dood. Zóó, dat Hij daar, waar alle
menschenuitzicht is afgesneden,
Zijn Woord doet triomfeeren. Zoo,
dat de Heere zeer barmhartig is en
een Ontfermer. V.D.M.
De Zatcrdapsche puzzle
,,'k Kan er hcusch niks aan
doen--", hijgde dr. Pluizer, toen hij
met een angstigen blik op de
klok de redactie binnen kwam
stuiven, wapperend met het. velle
tje papier, waarop de nieuwe op
gave zich bevond. „Kan het nog?"
Tien minuten voor het sluiten van
deze editie en dan nog copie, op
een oogenblik dat er alleen nog in
tempo gezet kan worden wat inder
daad „hot news" is.
Dus duizenden puzzelaars te
leurstellen? „Dal nooit!" zeiden de
zetters en in vijf even groote par
tjes geknipt kwam het wekelijksch
raadsel bij vijf machines, werd „in
lood vereeuwigd", snel tot een ge
heel „gebundeld", in proef getrok
ken voor de correctie en in den
vorm gedeponeerd-.
„Gelukt?" vroeg de hersenkron-
kelspecialist, die nog immer hijgde.
Dc nu volgende discussie worde met
den mantel der liefde bedekt. De
vervaardiger van de puzzle beloofde
uiteindelijk plechtig nimmer meer te
zondigen!
De opgave? Wie zoekt. vindt'
Hieronder treft men zes en dertig
letterparen aan. Hieruit stelt men
dc gevraagde woorden samen, waar
bij op dc kruisjesrij een vrij bekende
zegswijze ontstaat.
Veel succes!
en ev id nt st se
en ev ig nu st zu
x....x.. Hemelstreek
x x Tn even hooge mate
xx.. Gezamenlijke gcloovigen
x x Niet nieuw
xx Zeeheld
xxVlijtig
X....X.. Verwaand
x x Vcfuwsch dorp
x x Orkestleider
OPLOSSING VORIGE PUZZLE
De betreffende dame betaalde
evenveel guldens voor 3 paar kou
sen als 7j paren kousen ontving
voor f 48.Voor één paar kousen
betaalde zij dus evenveel guldens
als ze paren kousen voor f 16. -
ontving. In het laatste geval is Jus
het aantal paren kousen gelijk aan
het aantal guldens per paar; het
product is f 16.de prijs van een
paar kousen is dus f 4.
199
door
W. Men ld ijk
Ook in India werd ondanks alle
moeilijke omstandigheden de Blijde
Gebeurtenis in het Prinselijk Gezin
gevierd. Een Indische schilder bezig
met het. copieeren Pan een portret
van II.M. de Koningin. P
Nederland is te hoog
verzekerd
i In de Eerste Kamer drukte
prof. Donkersloot (PvdA) zijn
bezorgdheid uit over dc hooge
i uitgaven voor het departement
van Oorlogdie z.i. ten koste
i gaan ran de andere departcmcn.
i ten. „Onze samenleving vertoont
een oorlogsklimaat niet vredes-
lendenzen. inplaats van het. om-
I gekeerde.' Prof. Donkersloot
vergeleek den Nederlandse hén
Staat niet een man, die zijn sterf-
tekansen zeer somber inziet en j
zich daarom zóó hoog verzekert, j
dat hg niet meer in zijn levens- j
onderhoud kan voorzien.
„Volksweerbaarheid"
is niet noodig
„Ik zie geen plaats voor een para
militaire organisatie, in welken
vorm ook", zei minister Fiévez in de
Eerste Kamer naar aanleiding van
opmerkingen van prof. Donkersloot
over „Volksweerbaarheid". Indien
een organisatie streeft naar verhoo
ging der geestelijke en physiekc
weerbaarheid van ons volk is dit
slechts toe te juichen.
Als zij echter stoelt op bepaal
de nauw begrensde groepeerin
gen, bestaat het gevaar, dat an
dere grocpeoringen zich daar te
genover zullen stellen.
In tegenstelling tot voor 1940
won't de strijdmacht thans door ons
volk gevoeld als het bezit van het
gehcele volk. Dit is een enorme na
tionale winst, en wij mogen niets ris-
keeren wat (lit zou kunnen doorkrui
den, zoo zei de minister.
279. Ik stond daar op den hoek van het plein en
rilde even toen ik hoorde hoe erg de menschen
mij haatten. En dc slimme Inktvleccus en de veld
heer Knokrinius, die daarvan de schuld waren
maakten handig gebruik van die stemming. „Men
schen", gilde Inktvleccus: „Aan een prins die
ons hongeren laat hebben we niets. Gij hoeft niet
langer te gehoorzamen, ik zal jullie leider zijn en
ik beloof jullie veel eten!" De menschen begon
nen weer te juichen, maar ik luisterde niet lan
ger, ik begon weg te hollen, weg van het plein
met al die menschen die zoo'n hekel aan mij
hadden cn een anderen heerscher wilden en dat
alles zonder dat ik er iets aan kon doen
Een heelen tijd rende ik radeloos door de bijna
verlaten stad, want iedereen was naar het plein
gegaan om te luisteren. Ik wist nu precies wat er
aan de hand was en moest zelf op gaan treden.
Maar hoe? Als ik tegen de menschen ging vertel
len, dat er niets van waar was, dat Inktvleccus
en Knokrinius zelf de schuld hadden van hun
honger, zouden ze me vast niet geloovenIk
ga naar het paleis terug", besloot ik: „Grootvader
moet alles hooren, misschien weet hij een oplos
sing". Voor een paar goudstukken huurde ik bij
een stalhouder een wagen met paarden en begon
daarmee de terugreis. En toen ik voortdaverde
over den weg, kreeg ik mijn moed weer terug:
„Vooruit viervoetige vrienden", riep ik: „Prins
Splinterianus heeft haast!"
OP 7 Augustus 1942 was Mont
gomery in Schotland mot gene
raal Paget bij geheime manoeuvres
van het Britschc Eerste leger, dat
bestemd was voor de invasie van
Algerië. Generaal Eisenhouwer was
al in Engeland en bezig zijn voorbe
reidingen te treffen als opperbevel
hebber van deze expeditie. Gene
raal Alexander, die net terug was
van den veldtocht in Birma, was
tot bevelhebber van het Eerste leger
onder Eisenhower benoemd.
Er kwam een dringende telefoni-
che oproep voor Montgomery door
uit Londen: hij moest zich onmid
dellijk melden bij het Ministerie
van Oorlog. Daar kreeg hij van ge
neraal Nye, dc sous-chef van de Im
perial General Staff, te hooren, dat
er veranderingen waren gekomen in
rle beschikkingen voor het opperbe
vel. Alexander zou in de plaats van
Auchinleck opperbevelhebber wor
den in het Midden-Oosten en Mont
gomery commandant van het Eer-
te leger. Hij moest zich den vol
genden morgen met Eisenhower in
verbinding stellen,
Montgomery keerde terug naar
zijn hoofdkwartier te Rcigate en
ging naar bed. Dpn volgenden mor
gen om half acht, net toen hij zich
aan het scheren was, kwam zijn
aide de camp binnenstormen: het
Ministerie an Oorlog was opge
beld, dat Montgomery de orders van
den vofigen avond als niet gege
ven moest beschouwen en dat hij
onmiddellijk naar Egypte moest
vertrekken om het bevel over het
Achtste leger op zich te nemen.
Wat was er gebeurd? Generaal Gott
was dood, zijn vliegtuig was door
de Duitschers neergeschoten net
toen hij het commando van het
Achtste leger op zich ging nemen.
Naar Egypte
Montgomery trof haastig zijn
toebereidselen. Er werd een
Liberator ter zijner beschikking ge
steld. die hem nog dienzelfden
avond moest wegbrengen. Hij had
nog net tijd om David goedendag tc
GENERAAL ALEXANDER
Monty's chef.
FEUILLETON
a r
b r
d i
e i
e n
e r
e r
e t
g e
g e
g e
g e
k t
m e
n a
n s
n w
o o
P e
r i
t e
t s
u i
ij s
TU1NKALENDER
22 FEBRUARI. De bollen van
d.' Hyacinten, TulpenNarcissen en
Crocussen, die in den winter in de
gebruikelijke potten of kistjes niet
aaide in de kamer in bloei staan,
komen een volgend seizoen niet
meer voor ditzelfde doel in aanmer
king. Doch in tien tuin zullen ze nog
wel kunnen worden gebruikt. Na
d i- bloei plaatst men de potten ot
kistjes met de bolgewassen in een
koele kamer. Nadat de bladeren ten
slotte gaan afsterven, laat men -te
(nrde uitdrogen. Nadien worden ae
bollen uit de droge aarde gehaald
en des zomers roog bewaard. In het.
begin van het najaar kunnen ze >n
j ft en tuin worden gelpant. S. L.
1 Mach. 2 rtr
Aan den rand van het stuk grond,
dat bij het huis van Sanford hoorde,
bleven zij staan. Aan den anderen
kant van de netjes geknipte haag
was een kleine, met wilden wingerd
begroeide boom. en daarachter lag
een groot, keurig onderhouden gras
veld. omzoomd door bedden dubbele
madelieven. Er stond een vroolijk
gekleurd tuinameublement voor het
huis, maar, zoo dacht April, het
was niet dc kleur, die het best bij
het roze pleisterwerk paste.
„Als er geen moord gebeurd is",
peinsde Dinah, „dan is Mrs. San-
ford bezig een halfje in tweeën te
bijten. Zc heeft ons al eens meer
weggejaagd".
„Wij hebben schoten gehoord",
zei April, en krabbel nou niet te
rug". Zc ging voorop door den win
gerd heen en bleef toen staan.
„Er waren twee auto's,,, zei zc
nadenkend, „en allebei draaiden ze
vanaf de oprijlaan den weg op, na
dc schoten. Misschien weet iemand
anders al, wie de moordenaar is en
zit hem achterna".
Zc keek schuins naar Archie en
voegde er aan toe: „Misschien komt
de moordenaar terug. Misschien zal
hij denken, dat wij getuigen zijn ge
weest cn ons allemaal neerpaffen".
Archic slaakte een gilletje. Het
was geen goede imitatie van bang
zijn.
Dinah fronste haar voorhoofd.
„Ik denk niet, dat de moordenaar
dat zou doen".
„Dinah", zei April, „jij neemt den
boel veel tc letterlijk op, dat zegt
moeder ook altijd".
Toen staken ze het grasveld over
naar de oprijlaan. De sporen van
banden stonden kris kras op het be
ton.
„Eigenlijk moesten we die foto-
grafecren", zei April, „maar we
hebben geen fototoestel.
Het grasveld en de tuin lagen ver
laten. Er was geen geluid of teeken
van leven in de roze gepleisterde
villa te bespeuren. Een oogcnbilk
stonden ze met zijn drieën bij den
hoek van een aangebouwde serre,
cn dachten cr over na, wat het vol
gende zou zijn, dat ze zouden gaan
doen Toen draaide plotseling een
grijze open auto de oprijlaan op en
de kleine Carstairs doken haastig
weg om den hoek van dc serre. De
jonge vrQuw, die uit de open wagen
stapte was slank en charmant.
Haar haar was zoo'n beetje tus-
schen rood en goud in, en het viel
in groote, losse krullen op haar
schouders. Ze had een gebloemde
jurk aan en droeg een grooten
strooien hoed.
April staarde met open mond
naar haar. „Kijk eens", fluisterde
ze, ..dat is Polly Walker, die too-
neclspeelster. Is dat effe een fijn
portret!"
Toen dc jonge vrouw halverwege
de auto en het huis was, scheen ze
even te aarzelen. Toen liep ze dap
per door en drukte op de bel. Na
lang wachten en verscheidene kee-
ren bellen deed ze de deur open en
liep naar binnen.
De drie kleine Carstairs gluur
den voorzichtig door de ramen van
dc serre, vanwaar ze vaag de groote
huiskamer aan den anderen kant
konden onderscheiden.
Polly Walker kwam binnen door
de voordeur, bleef meteen staan en
gaf een gil.
„Heb ik het niet gezegd?" mom
pelde April.
De jonge vrouw deed langzaam
een paar stappen de kamer in en
bukte zich, zoodat de drie bespie
ders haar een oogenblik niet kon
den zien. Toen kwam ze weer over
eind, ging naar de telefoon en nam
den hoorn van den haak.
„Zc gaat de smerissen opbellen",
fluisterde Dinah.
,In orde", fluisterde April terug,
die zullen al de aanwijzingen vinden
en moeder zal zc uitleggen. Zoo doet
Bill Smith in de Clark Cameron
boeken het ook".
„Maar Superman doet het an
ders". zei Archic met een schrille
piepstem, „hij
Dinah hield haar hand voor zijn
mond en siste nijdig: „Hou je
mond!" Toen zei ze: „In de boeken
van J. J. Lane maakt de detective
valsche aanwijzingen om de politie
op een dwaalspoor te brengen."
„Dat zou moeder ook doen", zei
April en ze voegde er de voorspel
ling aan toe: „en als zij het niet
doet, nou, dan doen wij het!"
(Wordt vervolgd)
Zoodra Mont
gomery in Afri
ka was aange
komen. begon
hij met zijn be
kende voortva
rendheid. het le
ger dat Rommel
moest bevech
ten te reorgani
se er en. Dat hg
ook zelf de
handen wist uit
te steken kan
men op deze
foto zien
zeggen en hem een plaats op zijn
oude school in Surrey te bezorgen.
Men bracht hem een slaapzak en
zijn uitrusting voor de tropen. Veel
spullen had hij niet noodig. Er zou
één aide de camp met hem mee rei
zen.
Het weer was slecht, daarom werd
zijn vertrek een dag uitgesteld. Te
gen het vallen van den avond op
10 Aug. vertrok de Liberator met
zijn vreemde lading; een slaapzak,
een adjudant cn een generaal op
proef, een magere, onaanzienlijke
figuur in veldtenue, een onbekende
voor het groote publiek, een nieu
we candidaat voor het bevel in de
woestijn, waarheen al zoo velen
hem waren voorgegaan en met een
fiasco waren geëindigd.
Den volgenden morgen vóór het
ontbijt landde Montgomery op het
vliegveld van Gibraltar, waar hij
den heelen dag moest blijven, aan
gezien het aan transportvliegtuigen
verboden was overdag over de Mid-
dellandsche Zee te vliegen, omdat
er vliegtuigen van de As kruisten.
Bij het krieken van den dag np 11
Aug. zette hij koers naar Caïro,
waar hij den volgenden dag om 9
uur 's morgens na een voorspoedi-
gen vlucht aankwam.
Ontmoeting
HIJ reed onmiddellijk per auto
naar het hoofdkwartier, waar
Auchinleck hem wachtte in een bu
reau op de derde verdieping. Voor
dezen man, die nu op 't mint stond
heen te gaan, moet dit wel een
moeilijk moment zijn geweest. Hij
had zich de laatste maanden bijna
dood gewerkt, cn alles wat hij on
dernomen had was op een échec en
een catastrophe uitgeloopen. Eerst
had hij den bevelhebber van het
leger in do woestijn door een ander
vervangen en toen ook die weer een
mislukking werd had hij net te lang
gewacht met het bevel op zich
te nemen. Zeker hij was er in ge
slaagd om de linie bij Alamein te
houden en dc zaak voorloopig te
redden, maar toen was het te laat
voor hem zelf. Churchill had hem
zonder meer ontslagen en Alexan
der was hem komen vervangen. En
nu was Montgomery er om naar de
woestijn te gaan en doen wat Au
chinleck niet gelukt was: Rommel
te verslaan.
Auchinleck was een zenuwcrisis
nabij, maar hij had nog twee dagen
tot 15 Aug. als opperbevel
hebber en hij was van plan zich
goed te houden tot het einde. Hij
zeide eenvoudigweg tegen Montgo
mery:
„U weet, dat ik heenga?"
„Ja, ik weet het", antwoordde
Montgomery.
Vervolgens stelde Auchinleck
voor, dat Montgomery een paar da
gen naar de woestijn zou gaan voor
dat hij het opperbevel op den loden
overnam cn hiermee was het onder
houd ten einde.
Pantsercorps
ZOODRA Montgomery het bureau
uit was, ging hij een van zijn
oud-leerlingen, ^eneraal-majoor
John Harding, opzoeken, die belast
was met de africhting van de troe
pen en in Montgomery's oogen een
Van de bekwaamste generaals van
het leger was. Harding was stom
verbaasd hem tc zien cn nog veel
verbaasder, toen hij hoorde, wat
Montgomery wilde: „Kunt U ge
noeg tanks en pantserwagens bij
elkaar brengen om drie divisies te
formeeren. die als stoottroep kun
nen dienen?"
Harding zat vol bezwaren. Mont
gomery's bezoek was nog een diep
creheim. Harding had geen idee wat
hij doen kwam: hoe kon hij orders
van Montgomery in ontvangst ne
men. Rovendior. kon hij in ieder ge
val geen pantsekorps te voorschijn
tooveren. Montgomery hield aan:
„ik wil weten, of er in Egypte op
dit oogenblik voldoende materiaal
is om een pantserkorps te vormen".
Het ei°d van het lied was, dat
Harding er in toestemde om te gaan
zien, wat hij doen kon. Zij spraken
af, dat hij 's middags om 6 uur rap
port van zijn bevindingen zou ko
men uitbrengen.
Ziezoo, dat was één hindernis ge
nomen. Montgomery begon met
kwestie nummer twee: hij ging
Aelxander. met wien hij sinds bei
der studiejaren in Camberlcy be
vriend was, opzoeken.
Kwajongens
HA. die Alex."
„Ila, die Monty", Beiden wa
ren zwaar incognito en hun ont
moeting had veel weg van die van
een paar opgewekte, maar lichtelijk
schuidigde kwajongens.
„Laten wij ergens gaan zitten om
eens rustig te praten."
Montgomery stelde hot hotel
Shepheard voor. Ilun beider adju
danten zouden vooruitgaan oni oen
rustig hoekje uit te zoeken 011 hen
vervolgens alleen te laten.
Beide mannen waren militair in
hart en nieren, maar overigens had
den zij niets van elkaar. Montgome
ry drukte het zoo uit: „Wij hadden
een heel andere mentaliteit, ik prik
kelde de gevoelens van anderen en
Alex kalmeerde ze.
En zoo zaten zij daar nu in het
donkere hoekje van Je lounge van
hotel-Shcphcard cn bakenden hun
positie ten opzichte van elkaar af.
Alexander gaf in dit gesprek de
eenige order uit, die hij gedurende
den heelen veldtocht voor Montgo
mery had: „Ga naar de woestijn en
geef Rommel op zijn kop". Montgo
mery schetste vlug en onstuimig
zijn plannen: „De Duitschers heb
ben en tankleger, dus moeten wij er
ook een hebben. De beslissing moet
vallen in de woestijn en nergens
anders. Het moreel van de troepen
dient te worden hersteld. Er zal
een liergroepecring van het heele
leger noodig zijn, vermoedelijk ge
paard gaancle met de vervanging
van bepaalde bevelhebbers. Krijgt
hij daarin van Alexander do vrije
hand?" „Ja."
„Wil hij in Caïro achter Montgo
mery staan, hem de hand boven het
hoofd houden, probeeren om aan al
zijn redelijke verlangens tegemoet
te komen?" „Ja."
Monty organiseert
\\TANNEER hij naar den ovcr-
kant van liet tafeltje keek,
dan zag Montgomery, dat hij het
volkomen vertrouwen had. Maar hij
zag ook. dat hij dit vertrouwen en
deze vrijheid van handelen alleen
zoolang zou hebben, als hij succes
zou hebben Als het mis zou loopen,
dan lag hij er uit. Zoolang hij het
zou probeeren, zou Alexander hem
steunen tot het uiterste, maar
hij zou heel hard moeten probeeren.
Deze stilzwijgende afspraak tus-
schen beide mannen is nooit ver
broken.
In den namiddag verscheen Har
ding met zijn rapport: „Ja, hij zou
drie pantserdivisies bij elkaar kun
nen krijgen". „Begin er dan mee",
zei Montgomery.
Het volgende punt van dc agenda
was: contact krijgen met een ande
ren oud-leerling. De Guingand, die
chef van de staf was van het veld
leger. Hij was al een tijdje in het
Midden-Oosten, eerst bij den Inlich
tingendienst en nu in doze nieuwe
functie. Zij spraken per telefoon
met elkaar af, dat zij elkaar den
volgenden morgen zouden ontmoe
ten op de plek, waar de weg naar
Caïro westwaarts naar de open
woestijn afbuigt.
Montgomery zag Auchinleck nooit
terug. En hu 'zou ook niet meer w
Caïro terug komen, voordat dit zijn
grootste avontuur op dc een of an
dere wijze een einde had gevonden.
Dien nacht, sliep hii in dc Britsehe
ambassade en op 13 Augustus ver
trok hij 's morgens om 5 uur per
auto. zijn slaapzak bij zich. naar het
front, dat \ijf uur rijden weg was.
ALAN MOOREITEAD,
Montgomery,
(Nadruk verboden).