Monty legt Churchill het zwij Koloniale politiek van 1918 tot 1942 was een mislukking Zorg voor de slijmvliezen bij het kleine kind Bevrijding Mijnarbeid overbodig door vergassing van steenkoollagen Nieuwe methode in de H. W. J. Bosman Rechter heeft hel laatste woord TU1NKALENDER Zaterdag -3 Mei 1947 5 'T EGEN de tyd, dat alles voor de -1- invasie, gereed was. waren Churchill, de meeste leden van zijn kabinet en een groot deel van het Geallieerd .Opperbevel vurige be wonderaars van Montgomery's be kwaamheid. van ztfn vast vertrou wen en van z\jn morele kracht. Maar... Churchill was een man met warm bloed. H(j s^ond niet als een chirurg tegenover de oorlog. Zodra de conferentie voorbti was en de plannen gemaakt waren, was hy weer een onstuimige luitenant en dan maakte hij in gedachten nóg weer eens de charge van het 21ste Lanciers mee by Omdoerman (1898 in de Soedan). Op ze af! Laten \vy het monster b\j :.(jn keel grijpen! Laat het kanon spreken en dit machtig heir van vrije mannen zal de vijand, die zich verscholen houdt, op het lijf vallen met de geestdrift, welke alleen een recht vaardige zaak kan geven. Churchill kondigde zyn voornemen aan om de landing van de troepen op D-day mee te maken. NET GENOEG Dit wist men hem tenslotte u\t zijn hoofd te praten. Maar desal niettemin bleef hjj zich ergeren aan die eindeloze voorbereidingen, die grafieken, die figuren, die tonnage statistieken, die prioriteitskwesties voor bepaalde ladingen, die romp slomp van werkplaatsen en bulldo zers en reserveonderdelen, die ra diogolven, die ballistiek, enz. enz. W/aar bleef de bajonet by dit v v alles? Was de invasie 'niets dan een rekenmachine? Hadden de generaals werkelijk al die trucks en die kranen en die zakken cement op de landingsboten nodig? Was do organisatie niet op weg om té ge organiseerd te worden? En waar. voor de drommel, bleef by dit alles de stormloop tegen het strand? Was iedereen die vergeten»? Hjj betwyfelde het nut Van dit hele programma van op- en inla den. De soldaten op het strand te krjjgen, daar ging het orti; al die rompslomp kwam later wel. Het antwoord van de generaals was, dat al die uitrusting, helaas, noodzakelijk was. De mannen zou den zonder deze niets kunnen uit richten. Maar Churchill hield aan; er waren te veel voertuigen op de boten. Weer redeneerde Montgome ry met hem. Het hele geval had iets weg van de historie van die Koning, die, toen hij een van Mo zart's symphoniën aan het spelen - was. op klagende toon tegen de componist zei- .,Te veel noten, waarde Mozart, te veel noten." Waarop Mozart antwoordde: ..Neen Sire, precies genoeg." En net zo herhaalde Montgomery nu 'maar steeds tegen Churchill:- „Neen, Sir. we hebben net voertuigen genoeg." CHURCH ILLS ZORG r)E prime-minister bleef onrus 1 tig en ontevreden. Het gebeurt vaak dat iemand in een critieke tijd. waarin hij bloot staat aan dui zend zorgen en afigsten. zich volko men op één daarvan concentreert en het tot-een soort van klankbord maakt voor de r^st Op deze zelfde manier bleef Churchill vasthouden aan de kwestie van die voertuigen. Amper een week voor D-day be sloot hij een bezoek te gaan bren gen aan Montgomery's hoofdkwar tier en de staf over dit probleem te gaan onderhouden. Montgomery Voor de Zondag Here, ltere van ons af uw vertorend aangezicht, en door deez' verdiende straf ons verblind verstand verlicht! Dat uw vriendelijk gelaat lichtend over ons mag staan-, en uw uitverkoren zaad eens toch mag met vrpde gaan. Toom en breidel 's vyands macht, die 't al irf beroeren stelt. Heer, verschijn eens zo met kracht, dat hij ruimen moet het veld T K moet me bedwingen, om deze A pvachtige Valerius met helemaal oven te schrijven, die in de bezet- tingstyd één van'de meest gezongen kerkliederen was. We hebben het gezongen, toen de Joden uit ons midden werden weggevoerd. We hebben het gezongen, als de Geal lieerde legers on$ schenen te ver beten, ais de Duitse knoet opper machtig leek. .Toen de straatrazzia's werden gehouden, de gijzelaars werden doodgeschoten, de illegale werkers wedden weggemaaid. Toen onze vrouwen op hongertocht wa ren en onze jongens in Duitsland, toen We^m kleine keukentjes met een noodkacheltje worstelden, en er geen eten was voor de kinderen Toen kwamen we s Zondags bij el kaar, en zongen dit lied, zó dat het eeiv gebed werd en een schreien. Zó te zingen, dét was waarachtige be vrijding. De bevrijding is gekomen. AVe nebben sindsdien veel gezongen en gejuicht, we hebben gefeest en ge- werkt. Maar de oude Valerius-ge- denkklank is verstorven. En de te genstellingen zijn verscherpt. We WIXSTON CHURCHILL „Mijne heren, ik mag niet tot u spreken", ontving hem, maar bracht hem eerst in een kamer. En daar legde hy zijn kaarten op tafel. Het was onverstandig, zó vertel de hij Churchill, wanneer de prime minister op dit ogenblik de staf zou toespreken. Zelfs als hy, Montgo mery, het b(j het verkeerde eind had, dan was het riu te laat om de dingen te Veranderen. De treinen, reden naar de havens, de boten werden al geladen. De hele invasie machine draaide op volle toefen en nu veranderingen aanbrengen zou de hele. onderneming hopeloos in de war sturen. Hy was er absoluut van overtuigd, dat het programma in orde was, dat ieder voertuig noodzakelijk was. Als de prime-mi nister in deze niet op hem wilde vertrouwen, als hii bleef staan op wijzigingen ter elfder ure, dan moest hy iemand anders zoeken om de leiding van de expeditie te ne men. IEMAND ANDERS? T EMAND anders moest de leiding A van de expeditie nemen De bom viel kampjes in de kamer. En even plotseling gaf Churchill toe. Hij had al zo ontzettend veel aan zyn hoofd gehad de laatste paar maan den, haast meer dan een mens kon dragen. En nu was dit te veel. Op- eens zag hy met een gevoel van "ge- 1 weldige verlichting in, dat de ge beurtenissen het punt hadden be reikt, waarop zij niet langer door iemand konden worden beheerst. waar deze kolossale onderneming onafwendbaar x'oortrolde naar haar climax, waarop iedereen reageerde op een bepaalde manier, omdat hij niet anders kon reageren, waarop j er geen terugkeer of op zij gaan meer mogelijk was. En hjj gaf toé. Het ontslag van Monty was on- denkbaar, dat wisten beide mannen. Zy bleven nog even in de kamer, j terwijl de spanning langzaam weg- zakte. Toen herinnerde Montgome ry de prime-minister er aan. dat de staf buiten op hem stond te wachten. Churchill stond op en ging de kamer uit. De generaals, de briga- diérs, de kolonels stonden in een gelid geschaard. Een voor een wer den zii door Montgomery aan Chur chill voorgesteld. Iedereen voelde, dat er een crisis was geweest en de meesten begrepen, wat er in die kamer had plaats gevonden. Churchill liep tot aan de kop van het gelid en zag de heren een ogen blik aan zonder te spreken. Toen greep de oude leeuw zijn kans voor een laatste gebrul. Een klein geniaal duiveltje deed* hem met waardigheid zeggen: Mijne heren, ik mag hot woord niet tot U rlèh- ten." Toen stapte hy weg. dit was helemaal zijn toneel geweest. ALAN MOOREHAED. Montgomery (Nadruk verboden). (Ingezonden mededelingen) Dl Grondwet sprak vóór 1922 in artikel I van „koloniën en be zittingen". In dat jaar werd decaan- hef echter: „Het Koninkrijk der Ne derlanden omvat het grondgebied van Nederland, Nederlandsch.lndië, Suriname en Curacao", ?oodat in de zen zin niet meer van een onder schikking, maar van een nevenschik king sprake was. In feite was, zooals ook uit mijn vorig artikel bleek, Ne derland de toonaangevende macht in de andere deelen van het Koninkrijk. Toch werd er gaandeweg meer ge discussieerd over de instelling van rijksorganen, die alle belangen van het fyjk zouden behartigen en daar naast organen voor de afzonderlijke gebiedsdeelen. Zoo is bv.. vóorge- Sowjet-Unie In verschillende landen zijn plannen^gemaakt om de energie, die doo? steenkolen wordt ge leverd, op andere wijze te win nen dan door den moeilijken en gevaarlijken ondergrondschen mijnbouw. Men zou daardoor het probleem van het tekort aan arbeiders, alsmede de sociale nadeden, aan den mijnbouw verbonden, zonder moeite kun nen overwinnen. Uit een artikel, dat h\ R. N. G. Zeegers in het Tijdschrift voor Economische Geografie heeft ge- pubicéerd/blijkt. dat men in Rus kind reeds flinke vprderingen met ae z.g. onclergrondsche vergassing zyn \Veer aan de wederzijdse poli tieke verdachtmaking en de inge zonden stukken toe. Er wordt weer dapper geknoeid en geroddeld. We proberén de restanten van d? eens samen geleden nood nu weer op an deren af te wentelen. Bij een her denking der gevallenen schamen we ons'een beetje. En we begrijpen wel iets van de klacht, die we. te genkomen b(j mensen, die hun per soonlijke veiligheid en geluk neb ben geofferd voor de grote zaak:, o God, hebben we dat hiervoor ge daan Daarom geloof ik, dat we niet waarachtig de bevrijding kunnen vieren, tenzij we opnieuw benauwd zijn over dit arme volk. .Tenzij we in een nieuwe saamhorigheid gaan zingen en bidden van uit de nood: Here, kere van ons af! In verootmoedigmg en gebed, in stilheid en vertrouwen wordt de waarachtige bevrijding geboren. Niet éénmaal, om daarna langzaam af te sterven zoals de herdenking van de slag bij Waterio het nauwe lijks drie generaties heeft uitgehou den en toen verdween. Here. God, bevrijd G\j cms van de waan, dat we er al% zouden zijn en geef ons Uw gebod en Uw genade. Ên breng ons tot de gehoorzaamheid der ware bevrijding. Ds. C. M. van Endt GEDENK het leed maar niet om stil te.staan; Gedenk de schande maar om upoYt te gaan Waar de weg open ligt naar een nieuw leven De waardigheid van een bevrijd bestaan. (Nieuw Nederlands Liedboek) door de vin steenkolen hééft, gemaakt Hoevvek Cr verschillende methoden \oor onderkr'ondsche vergassing bestaan, komt het proces in we zen daarop neer, dat men zuur stofrijke lucht door middel van ,een in den srrond geslagen buis in een kolenlaag perst, de- kolen oht- 6teekt en door een niét ver ^an dc eerste huis geslagen twee den buis bet gas 'afzuigt, dat door de onvolledige ondergrondsche verbranding ontstaat. Hét gas dat, op deze wijze ge wonnen wordt is van laagicalori- sche waarde, doch het is voor ver- schillend^ doeleinden, o.a. voor dc industrie i vuor stedelijk gebruik dienstig. De productiekosten zijn zeer laag. doorjlat de ondergrond sche arbeid grootfendeels wordt uitgeschakeld en 80 a 00 pet vat) de steenkoollagen in gas worden omgezet. In den tot nog toe gebrui- keliiken vorm van mijnbouw bedraagt dit percentage slechts 60 pot. Ook zeer dunrle steen koollagen kunnen door mid del van do ondergrondsche vergassing worden ontgon nen. Tegenover de voordèelén van deze methode staan eenige nadee- len. zooals het groote aantal boor schachten, de geringe diepte, waar op Vergassing économisch moge lijk is en de onmogelijkheid onn de waardevolle bijproducten zooals cakes, benzol en naphtaline aan de oppervlakte te brengen. Daardoor'onstaat het gqVaar van roofbouw'; in Rusland past men de vergassingsmethode dan ook al leen toe in dunne geïsoleerde ko- leningen, waar de steenkolen bovendien van matige tot slechte kwaliteit zijn Buiten Rusland de vergassingsmethode nog maar weinig toegepast. Slechts in België heeft mén een proefinstallatie ge bouwt' Daar Nederland in «ern stige mate met ep" tekort aan mijnwerkers te kampen heeft, ver dient liet aanbeveling om de mo gelijkheden van dezen vorm van énergie-winning grondig te bestu deèren. steld Indische afgevaardigden Staten-üeneraal te brengen. Het vraagstuk werd in het middel punt der belangstelling, geplaatst doordat de lieer Soetardjo in den ln- disclien Volk'sraad een 'motie indien de, waarin de Nederlandsche regee ring en den Staten-Generaal verzocht weid een Rijksyonfereiitie te doen houden. Deze conferentie, samenge steld uit vertegenwoordigers van Nederland en Hndië, zou eeii plan moeten dpstellen om binnen tien jaar Ihdonesië zelfstandigheid te ver- leencn binnen'de g/enzen \an artikel 1 der Grondwet De Rijkseenheid zou dus behouden blijveji De voorsteller baseerde zich op de noodzaak van een samenwerking tusschen beide gebiedsdeelen op grond van de historisch -gegroeide verbondenheid. Onverschilligheid MEN Constateerde echter een groeiende politieke onverschil ligheid bij de massa en achtte deze funest voor den opbouw van hot land. Na qitvoerige beschouwingen nam de Volksraad de motie aan met 26 tegen 20 stemmen Dit vond plaats in de zitting van 1936/37. Toeii had men een kans gphad om samen met de bewuste Indonesiërs een nieuw statuut in het leven te roepen, een statuut, dat zou aanslui ten bij het verlangen naar een groo- tere zelfstandigheid van de Aziati sche landen en dat toch ee.i blijven de samenwerking met Nederland zou hebben vastgelegd. Maar neen; in 1938 weru bij Koninklijk Besluit afwijzend op de petitie beschikt. Men weet, dat in ons staatsrecht de Koningin onschendbaar is en de ministers verantwoordelijk. De toen malige minister van Koloniën was de lieer Ch. Welter. In de' motiveeriug zei deze o.a., dat een Rijksconferen. tie ip strijd is met ons staatsrecht en dat ontwikkeling van Neclerlandsch- Indië niet. kan worden verhaast. Vooral op dit moment miste Neder land de bus. Vergelijken wij deze gebeurtenis met de aankond."ing van een Rijks- confererftie door den gouverneur.ge. iferaal'inJuni 1941. Het was toen nog maar kort voor den aanval van Japan. OoTc toén^was Welter minis ter van Koloniën. Onder invloed van den oorlog nam het verlangen naar hervormingen onder de Indonesische nationalisten steeds toe. Men dacht met éen belofte van een conferentie na den .oorlog dep stroom te kunnen indammen Waarom wérd toen wèl een Rijksconferenlie aangekondigd cn waarom kon het in 1937 niet? Weiter NA dezen oorlog heeft de heer Weltei zich op den grondslag van de.beroemde rede van 7 De cember 1942 gesteld Op dezen da tum was de veel gesmade Dr. Van Mook ministef van Koloniën in het Londensche kabinet. Deze Koninklij ke rede stelde zich eindelijk op het standpunt van het „volledig deelge- nootschm" cn „vrijwilligsamen. FEUILLETON Veel narigheid by' volwassenen kan worden voorkomen cjoor be tere bekendheid van de moeder met'-geringe afwijkingen bij het kleine kind. Gelukkig is in ons land voor de zuigeling' pu overal gele genheid tot regelmatige contróle. Behalve de regeling der voeding komt daar ook het volledige toe zicht op de hele ontwikkeling van het kindje tot zyn recht. Iets min der gelegenheid bestaat ér voor de kleuter en juist in de kleutertijd treden nogal eens verschijnselen op, welke slechts'by grote oplet tendheid wordenwaargenomen. Daar is in de eerste plaats het loopoor. Na een lichte verkoudheid klaagt het kihd enkele dagen over pijn in het oortje, soms zelfs klaagt het helemaal niet. Dan ziet moeder plotseling was vocht op het hoofdkussen: het trommelvlies is doorgebroken en, de etterige of slymige ontsteking er achter neeft zich een. weg naar buiten gebaand. De oude methode met bruisdrup pels en phenololie wordt over het wr was iets griezelig bekends in. Waar had ze het toch eerder ge zien? Och ja, natuurlyk. Het was Mrs. Cherington toen ze jaren en 3^ren jonger was. April ging er wat aichter by staan en keek ppihzend naar het portret. Geen groeven in nét voorhoofd of schaduwen in de donkere, bmia verdrietige ogen. De mondhoeken waren gevormd tot uvC*,iVerleSen glimlachje. Het ^a.,ee,n bil), vertrouwend gezicht. April dacht aan Mrs. Chenngton's- plompe gezicht met de rouge erop, de geplukte wenkbrauwen én ae ogen, die zo gemakkelyk vol tranen schoten. „Het is eeuwig zonde en -jammer", fluisterde ze tegen de foto. Die glimlachte terug tegen haar. In de hoek stond een hand tekening. „Veel liefs. Rose". Zo heette Mrs. Cherington dus. Geen wonder, dat ze zo dol op rozen wa ren. Ze liep door naar de keuken. Er stond een schaal met een stapel drie-in-de-pan op de keukentafel. Ze waren warm en roken' verrukke lijk. April staarde er in verrukking naar. Ze. waren groot en dik en vol rozijnen. Mrs. Cherington bakte altijd drie- in-de-pan, altyd tien maal zo veel als Mr. Cherington en zy op kon den. Alle kinderen uit de buurt be zochten regelmatig Mrs. Chering- ton's keuken. Ze had er zelf tien moeten hebben, peinsde April. Ze hield zich voor, geen veelvraat te zyn en koos precies negen stuks 'uit. drie voor Dinah, drie voor Ar chie en drie voor haarzelf. Even dacht ze er over, er eentje extra te nemen voor onderweg. Maar nee, dat zou niet eerlijk zyn. Inplaats daarvan rpok ze er nog eens goed aan. Iemand, die zulke dingen kon bakken, ,kon onmogelijk schuldig zyn aan moord. Ze deed de koekjes zorgvuldig in de zak en lien de achterdeur uit. Op het trapje bleef ze ineens stok stijf staan en slaakte een zachte kree£. De' oude heer Cherington Zat op een bank iri de achtertuin met een revolver in zijn hand. April zei: „Oh!" deed nog een stap en bleef toen staan. Hy keek op, glimlachte tegen haar en zei: „Hallo April!" Ze dwong zich tot een glimlach en zei: „Dag meneer! Ik heb de keuken geplunderd". Ze hoopte, dat haar stem niet trilde. „Maar ik heb maar negen koekjes gegtolen, dus mik maar niet op me 'met dat ding daar." Mr. Cherington lachte. „Ik mik niet op je hoor. En „dat ding" is niet geladen." Hy keek er bewonde rend naar, zoals het daar in zyn handpalm lag. „En je kunt dit nau welijks een dodelijk wapen noemen. .Het is een twee-en-twintig-er. Een stukje dames-speelgoed, of mis schien een damessieraad." Hij hield de revolver omhoog, zodat de zon het parelmoeren handvat deed schitteren. „Aardig, vind je niet?" „Niks voor my, zei April. „Ik ben bang voor revolvers. Vooral voor een revolver in de hand van iemand, die toch altijd nog een moordenaar kon zijn, niettegen staande haar theorie over het mo tief, en de foto van Mrs. Chering ton en niettegenstaande die drie-in- de-pan. Ze kon er niets aan doen, maar ze moest Mr. Cherington aansta ren. Hij v/as knap, hij was ver draaid knap. Lang en slank en kaarsrecht. Een echte militair. Ja, tenslotte was hy toch eens kolonel Charles Chandler, een held in de oorlog geweest. Hij had gry'ze ogen, mooie grijze ogen. Zijn magere, ge zicht was gebruind. Zyn witte haar en het keurige witte sikje waren het. die zjjn gezicht een voornaam cachet gaven. Maar zijn haar had niet wit moeten zyn. Op de foto, die vyf jaar geleden genomen was. had hij donker haar gehad en géén baard. April moest ineens denken, aan dat gedicht, dat ze voor de Engel se les had moeten leren: „Mijn haar is wit, maar 't zyn de jaren niet.." Was het haér van Mr. Cherington ze kon niet over hem denken als Kolonel Charles Chandler in de gevangenis wit geworden? Of was het 'hoe was die zin ook weer „Wit geworden in één enk'le nacht? Maar moèdet; had gezegd, dat dat een idioot bijgeloof en wetenschap pelijk onmogelijk was. wit haar was iets, dat met vitami nen te maken had. Misschien kre gen ze in de gevangenis geen vita minen. Vooruit zei April tegen zichzelf, je staat te zwammen. Je staat te zwammen omdat je bang bent. En daar is geen reden voor. Er kan geen reden zijn om bang te voor Mr. Cherington. Ze slikte dapper, keek naar -de revolvêr en zei: „Ja het zou schat tig staan aan een armband." „Dat is het enige, waar zo'n ding goed voor is," zei Mr. Cherington Hy legde de kleine revolver op het tafeltje, dat voor de bank stond. April liep naar de bank, ging naast hem zitten, en keek geboeid naar de revolver. Het was een aar dig klein dingetje en het zag er zeker niet uit als een dodelijk wa pen. Toen zei ze: „Mag ik er aan komen?" „Ga je gang," zei Mr. Chering- -ton. „Zoals ik al zei, hij i$ niet ge laden." April nam de revolver op. Ze voelde een prikkeling jn haar hele huid. Het ding paste precies in haar hand. Ze mikte op de top van een piinboom tegenover het huis van de Cheringfons en zeiL „Pang!" Mr. Cherington lachte. „Als je zo gemikt had, zou je $en of andere boom twee -straten verder geraakt hebben. Kyk eens, ik zal je wijzen hoe het moet. Meet eerst de hori zontale schootsafstand en dan „Doet U geen moeite," zei.April vlug. Ze legde de kleine revolver behoedzaam op tafel en zei: „Mooi ding, hè?" „Het kan niet veel •kwaad," zei Mr. Cherington. „Als. ie werkelijk iemand wilt neerschie ten.,.." H(j zweeg even en zei: „Maar Louise is er dol op. Daarom heb ik het ding voor haar sclioon- èemaakt." ,,U weet zo veel over revolvers," jsei April vol bewondering. „U bent vast vroeger in het leger geweest." Ze hoopte maar dat haar stem ge woon klonk, want haar maag was veranderd in een klompje ijs. (Wprdt vervolgd) algemeen nog steeds toegepast, hoewel de moderne arts liever de oren droog houdt, eventueel mét poeder behandelt. Hoe het z(i, het joopoor vereist li j* l I r regelmatige en Medische brief zorgvuldige me- dische contróle an en dient bin- S. JOLES - Arts non drie weken genezen te z(jn. Anders bestaat er kans op. dat hot' chronisch wordt en dat het kind er voor dc rest van zijn leven last van zal houden. Ook een kleuter, die altijd een vuil neusje heeft, moet bekeken worden. Een te grote derde aman del, een scheef neustussenschot. po- liepgn of eep overgevoelig slijm vlies kunnen de ooréaak zijn. Bij vroegtijdige behandeling Kwalen, die te verhelpen zijn, by 'verwaar-, lozing bronnen van cronisché el lende. i Snurken Als de kinderen snurken of met open mond slapen, wordt er ,in de regel^ gauw genoeg aandacht aan besteed. Het Is de grote vraag echter of men het kind veel goed doet met het zogenaamde „knip pen" van de amandelen. Er blijven dan gedeelten zitten, waarin zich dikwyls een chronische ontsteking ontwikkelt. Beter is het, wanneer de amandelen te groot zyn, deze in hun geheel te verwijderen door een Iets grotere ingreep, die dan echter ook radicaal" is. Nu we het toch over de slijm vliezen en hun ontsteking hebben, wil ik ook de aandacht vragen voor de afscheiding van de kleine meis jes die men de l'aatste tijd no eens ziet. Het onderwerp is zo langryk, dat ik er hier niet over wil zwijgen. Veelal op onbekende wijze krijgt het kipd hetzij door een washandje of een spons, hetzij door verontreinigde handen van een volwassene, die het kind wast, een infectie waarvan men in het begin weinig merkt. Als het kind gaat lilagen over jeuk en brande- righcid. wordt veelal volstaan met wat extra wassen of een zalfje. De aandoening kan echter leiden tot een zeer chronische, niet onschul dige ontsteking, kan zelfs later steriliteit ten gevolge hebben Het is daarom van belang de dokter onmiddellijk te raadplegen in. een dergelijk geval. Elk slijmvlies heeft zyn eigen boud', zyn eigen slümkliertjes en functie. Treedt er een stoornis op in de functie, komt ér een infectie op het tere weefsel en beginnen de ziektekiemen hun verwoestend werk, dan zijn al spoedig bouw en functie in de war en op de duur ontstaat bfjjvende beschadiging. de om de conclude te wettigen, dat wij steéds te laaf kwamen met onze' gaan". De rede. die tr.et instemming Hoor de Indonesische nationalisten i« Nederland, was ontvangen, is m In donesië wéinig bekend geworden en heeft niet vee] inyloed gehad. Tijdens de periode, dat Nederland reeds be-et was, maar Indonesië nog niet, du? van Mei 1940 tot Maart 1942 is cr in den Volksraad nog veel gesproken over de móge lijkheid van staalkundige veranderin gen. De regeering meende echter hiermee te moeten wachten, tpt het geheele .Koninkrijk zou zijn bevrijd, alleen stelde r.\\ een commissie in, die de w ischen cn verlangens in Indonesië zou -samenvatten: Deze. comniissic-Visinan heeft nog vóór de capitulatie een rapport overgelegd. Ik heb mij beperkt tot de staat kundige kwesties. Ook op ander ge. bjed hééft onze koloniale politiek fouten Ijegaan; men denke aansde beruchte exorbitante rechten, waar door vele Indonesische leiders in gevangenkampen terecht kwamen. Het bovenstaande is echter voldoen, conclusie te laaf kv hervormingen. Mede daardoor is de revolutie van thans ontstaan. Nóch djegenen, die in de Republiek een Japansch maaksel zien, nóch zij, die er alleen een zuivere uiting van het Indonesische nationalisme in onder kennen hebben gelijk. Ongetwijfeld' hebben de Jappen de haat tegen de blanke en vooral tegen de Nederlaih. ders aangewakkerd; ongetwijfeld kleven aan de Republiek nog vele Ja. pansche smetten. Ook echter onze koloniale politiek van vroeger is aan deze ontwikkeling schuldig. Mannen als'Sjahrir en Sjarifoedin, die niet met de Japanners hebben samenge werkt, bcklecden leidende posten in de Republiek en ook hen heeft de Indische rcgèering vóór -den oorlog geïnterneerd. Critiek EN1 zij, die voor deze ontwikkeling de grootste verantwoordelijkheid dragen, hebben thans de meeste cri tiek op de regeering-Bcel, die er het beste van tracht te maken. Wij ver meldden reeds den heer Welter, die in.1938 „den tijd voor staatkundige hervormingen nog niet gekomen achtte", maar thans de Koninklijke rede aanhangt en de regetring be strijdt. Dr. Feuilletau de Bruyn stelde in 1938 een Rijksraad voor, bestaande uit 25 leden, waarvan drie Indo nesiërs! Ook hij wil thans „hervor mingen op grondslag van de 1 De cember-rede". Maar >diep zit de zin van deze rede nog niet bij hem. want hij pleegt, in 1947. nog steeds te zeggen: „Als wij Indië verliezen." Alsof Indië van ons is Met vreugde hebben wij gelezen dat de Tweede Kamer dc wet op het Burgerlijk Kinderrecht gewij zigd heeft in die /zin, dat nu ook de moeder ouderlijke macht .krijgt. Do vrouwelijke Kamerleden zijn niet geheel bevredigd, hoe kan het an ders: de mannen-overdracht in ons parlement is (nog') te groot. Hoffelijk, gelijk de meeste man nen (horen tc) zijn heeft mr. Rool- vink de voor de vrouwen bittere pil, <lat dc wil des vaders uiteinde lijk beslissend blijft, verguld door voor te stellen, dat, indien vaders besluiten in strijd zijn met de zede lijke en lichamelijke belangen 'van het kkid, beroep op de kinderrech ter mogelijk is. Het is grappig do koppen van de kranten, die Donderdagavond dit bericht aankondigden, te bezien. Zo zijn kennelijk door mannen ge maakt. Leest U maar: „De vader behoudt het laatste woord" („Het Parool"): „Suffragettes delven het onderspit" („De Tijd"), ..Beslis singsrecht der vaders gehandhaafd" (N'.k.C.) enz. Ze wekken dc indruk, of de vrouwen volmaakt machteloos t.a.v. het verkeerde „vadcrrecht" zijn gebleven. Dat is toch Piet hele maal waar! In ieder normaal, dus hopelijlc goed huwelijk is deze wetswijziging van geen c..kelc betekenis, wént do gewone toestand is -toch zo, dat do moeder de kinderen opvoedt, en. niet de vdérï De vrouw beschikt van nature ovdr de eigenschappen, die haar voor deze taak geschikt maken, waar nog bij komt. dat in normale omstandigheden de vader' schier de gehele dag v. huis is. Besluiten over opleiding en be roep nemen vader en moeder in het algemeen'in volkomen harmonie en in overeenstemming met de wen- seil van het kind. In deze tijd wor den zij daarbij nóg geassisteerd door bureaux voor beroepskeuze cn, eventueel, psychotechnische in stellingen. Dc nieuwe'wetswijziging is alleen noodzakelijk voor die gezinnen, waar vader en moeder totaal ver schillende denkbeelden hebben over opvoeding cn toekomst van hun kroost. Dat dit aanleiding geeft tot ernstige conflicten, is volkomen duidelijk. Wij vrezen, dat in een dergelijk huwelijk op de duur'niet <^e kinderrechter, doch db gewone rechter het laatste woord spreekt: echtscheidingl ZATERDAG 3 MEI. - Er zijn planten, die in de tuin bijzonder de aandacht trekken. Hiertoe behoort ook de vaste plant Kuiphof ia, die gewoonlijk Vuurpijl wordt genoemd. Vroeger heette en ook Tritomd In Augustus en September prijken de „Vuurpijlen" met hun forsche, Igngsteliqe bloemen, die door hun roode kteur en gedaante aan een brandende toorts of vuurpijl doen denken. Hieraan danken ze hun naam. De Vuurpijlen vragen een goeden, lossen grond en een zonni ge standplaats. De aanplanting kan begin Mei nog 'geschieden. In de winter moeten ze tegen de V.orst worden afgedekt. Ze leveren ook voortreffelijke snijbloemen. S. L.

Historische kranten - Archief Eemland

Dagblad voor Amersfoort | 1947 | | pagina 5