Monty legt Churchill het
zwij
Koloniale politiek van 1918 tot 1942
was een mislukking
Zorg voor de slijmvliezen
bij het kleine kind
Bevrijding
Mijnarbeid overbodig door vergassing
van steenkoollagen
Nieuwe methode in de
H. W. J. Bosman
Rechter heeft hel
laatste woord
TU1NKALENDER
Zaterdag -3 Mei 1947
5
'T EGEN de tyd, dat alles voor de
-1- invasie, gereed was. waren
Churchill, de meeste leden van zijn
kabinet en een groot deel van het
Geallieerd .Opperbevel vurige be
wonderaars van Montgomery's be
kwaamheid. van ztfn vast vertrou
wen en van z\jn morele kracht.
Maar... Churchill was een man met
warm bloed. H(j s^ond niet als een
chirurg tegenover de oorlog. Zodra
de conferentie voorbti was en de
plannen gemaakt waren, was hy
weer een onstuimige luitenant en
dan maakte hij in gedachten nóg
weer eens de charge van het 21ste
Lanciers mee by Omdoerman (1898
in de Soedan). Op ze af! Laten \vy
het monster b\j :.(jn keel grijpen!
Laat het kanon spreken en dit
machtig heir van vrije mannen zal
de vijand, die zich verscholen
houdt, op het lijf vallen met de
geestdrift, welke alleen een recht
vaardige zaak kan geven. Churchill
kondigde zyn voornemen aan om de
landing van de troepen op D-day
mee te maken.
NET GENOEG
Dit wist men hem tenslotte u\t
zijn hoofd te praten. Maar desal
niettemin bleef hjj zich ergeren aan
die eindeloze voorbereidingen, die
grafieken, die figuren, die tonnage
statistieken, die prioriteitskwesties
voor bepaalde ladingen, die romp
slomp van werkplaatsen en bulldo
zers en reserveonderdelen, die ra
diogolven, die ballistiek, enz. enz.
W/aar bleef de bajonet by dit
v v alles? Was de invasie 'niets
dan een rekenmachine? Hadden de
generaals werkelijk al die trucks
en die kranen en die zakken cement
op de landingsboten nodig? Was do
organisatie niet op weg om té ge
organiseerd te worden? En waar.
voor de drommel, bleef by dit alles
de stormloop tegen het strand?
Was iedereen die vergeten»?
Hjj betwyfelde het nut Van dit
hele programma van op- en inla
den. De soldaten op het strand te
krjjgen, daar ging het orti; al die
rompslomp kwam later wel.
Het antwoord van de generaals
was, dat al die uitrusting, helaas,
noodzakelijk was. De mannen zou
den zonder deze niets kunnen uit
richten. Maar Churchill hield aan;
er waren te veel voertuigen op de
boten. Weer redeneerde Montgome
ry met hem. Het hele geval had
iets weg van de historie van die
Koning, die, toen hij een van Mo
zart's symphoniën aan het spelen
- was. op klagende toon tegen de
componist zei- .,Te veel noten,
waarde Mozart, te veel noten."
Waarop Mozart antwoordde: ..Neen
Sire, precies genoeg." En net zo
herhaalde Montgomery nu 'maar
steeds tegen Churchill:- „Neen, Sir.
we hebben net voertuigen genoeg."
CHURCH ILLS ZORG
r)E prime-minister bleef onrus
1 tig en ontevreden. Het gebeurt
vaak dat iemand in een critieke
tijd. waarin hij bloot staat aan dui
zend zorgen en afigsten. zich volko
men op één daarvan concentreert
en het tot-een soort van klankbord
maakt voor de r^st Op deze zelfde
manier bleef Churchill vasthouden
aan de kwestie van die voertuigen.
Amper een week voor D-day be
sloot hij een bezoek te gaan bren
gen aan Montgomery's hoofdkwar
tier en de staf over dit probleem
te gaan onderhouden. Montgomery
Voor de Zondag
Here, ltere van ons af
uw vertorend aangezicht,
en door deez' verdiende straf
ons verblind verstand verlicht!
Dat uw vriendelijk gelaat
lichtend over ons mag staan-,
en uw uitverkoren zaad
eens toch mag met vrpde gaan.
Toom en breidel 's vyands macht,
die 't al irf beroeren stelt.
Heer, verschijn eens zo met
kracht,
dat hij ruimen moet het veld
T K moet me bedwingen, om deze
A pvachtige Valerius met helemaal
oven te schrijven, die in de bezet-
tingstyd één van'de meest gezongen
kerkliederen was. We hebben het
gezongen, toen de Joden uit ons
midden werden weggevoerd. We
hebben het gezongen, als de Geal
lieerde legers on$ schenen te ver
beten, ais de Duitse knoet opper
machtig leek. .Toen de straatrazzia's
werden gehouden, de gijzelaars
werden doodgeschoten, de illegale
werkers wedden weggemaaid. Toen
onze vrouwen op hongertocht wa
ren en onze jongens in Duitsland,
toen We^m kleine keukentjes met
een noodkacheltje worstelden, en er
geen eten was voor de kinderen
Toen kwamen we s Zondags bij el
kaar, en zongen dit lied, zó dat het
eeiv gebed werd en een schreien. Zó
te zingen, dét was waarachtige be
vrijding.
De bevrijding is gekomen. AVe
nebben sindsdien veel gezongen en
gejuicht, we hebben gefeest en ge-
werkt. Maar de oude Valerius-ge-
denkklank is verstorven. En de te
genstellingen zijn verscherpt. We
WIXSTON CHURCHILL
„Mijne heren, ik mag niet tot u
spreken",
ontving hem, maar bracht hem
eerst in een kamer. En daar legde
hy zijn kaarten op tafel.
Het was onverstandig, zó vertel
de hij Churchill, wanneer de prime
minister op dit ogenblik de staf zou
toespreken. Zelfs als hy, Montgo
mery, het b(j het verkeerde eind
had, dan was het riu te laat om de
dingen te Veranderen. De treinen,
reden naar de havens, de boten
werden al geladen. De hele invasie
machine draaide op volle toefen en
nu veranderingen aanbrengen zou
de hele. onderneming hopeloos in
de war sturen. Hy was er absoluut
van overtuigd, dat het programma
in orde was, dat ieder voertuig
noodzakelijk was. Als de prime-mi
nister in deze niet op hem wilde
vertrouwen, als hii bleef staan op
wijzigingen ter elfder ure, dan
moest hy iemand anders zoeken om
de leiding van de expeditie te ne
men.
IEMAND ANDERS?
T EMAND anders moest de leiding
A van de expeditie nemen De bom
viel kampjes in de kamer. En even
plotseling gaf Churchill toe. Hij
had al zo ontzettend veel aan zyn
hoofd gehad de laatste paar maan
den, haast meer dan een mens kon
dragen. En nu was dit te veel. Op-
eens zag hy met een gevoel van "ge-
1 weldige verlichting in, dat de ge
beurtenissen het punt hadden be
reikt, waarop zij niet langer door
iemand konden worden beheerst.
waar deze kolossale onderneming
onafwendbaar x'oortrolde naar haar
climax, waarop iedereen reageerde
op een bepaalde manier, omdat hij
niet anders kon reageren, waarop
j er geen terugkeer of op zij gaan
meer mogelijk was. En hjj gaf toé.
Het ontslag van Monty was on-
denkbaar, dat wisten beide mannen.
Zy bleven nog even in de kamer,
j terwijl de spanning langzaam weg-
zakte. Toen herinnerde Montgome
ry de prime-minister er aan. dat
de staf buiten op hem stond te
wachten.
Churchill stond op en ging de
kamer uit. De generaals, de briga-
diérs, de kolonels stonden in een
gelid geschaard. Een voor een wer
den zii door Montgomery aan Chur
chill voorgesteld. Iedereen voelde,
dat er een crisis was geweest en
de meesten begrepen, wat er in die
kamer had plaats gevonden.
Churchill liep tot aan de kop van
het gelid en zag de heren een ogen
blik aan zonder te spreken. Toen
greep de oude leeuw zijn kans voor
een laatste gebrul. Een klein
geniaal duiveltje deed* hem met
waardigheid zeggen: Mijne heren,
ik mag hot woord niet tot U rlèh-
ten." Toen stapte hy weg. dit was
helemaal zijn toneel geweest.
ALAN MOOREHAED.
Montgomery
(Nadruk verboden).
(Ingezonden mededelingen)
Dl Grondwet sprak vóór 1922 in
artikel I van „koloniën en be
zittingen". In dat jaar werd decaan-
hef echter: „Het Koninkrijk der Ne
derlanden omvat het grondgebied
van Nederland, Nederlandsch.lndië,
Suriname en Curacao", ?oodat in de
zen zin niet meer van een onder
schikking, maar van een nevenschik
king sprake was. In feite was, zooals
ook uit mijn vorig artikel bleek, Ne
derland de toonaangevende macht in
de andere deelen van het Koninkrijk.
Toch werd er gaandeweg meer ge
discussieerd over de instelling van
rijksorganen, die alle belangen van
het fyjk zouden behartigen en daar
naast organen voor de afzonderlijke
gebiedsdeelen. Zoo is bv.. vóorge-
Sowjet-Unie
In verschillende landen zijn
plannen^gemaakt om de energie,
die doo? steenkolen wordt ge
leverd, op andere wijze te win
nen dan door den moeilijken en
gevaarlijken ondergrondschen
mijnbouw. Men zou daardoor
het probleem van het tekort aan
arbeiders, alsmede de sociale
nadeden, aan den mijnbouw
verbonden, zonder moeite kun
nen overwinnen.
Uit een artikel, dat h\ R. N. G.
Zeegers in het Tijdschrift voor
Economische Geografie heeft ge-
pubicéerd/blijkt. dat men in Rus
kind reeds flinke vprderingen met
ae z.g. onclergrondsche vergassing
zyn \Veer aan de wederzijdse poli
tieke verdachtmaking en de inge
zonden stukken toe. Er wordt weer
dapper geknoeid en geroddeld. We
proberén de restanten van d? eens
samen geleden nood nu weer op an
deren af te wentelen. Bij een her
denking der gevallenen schamen we
ons'een beetje. En we begrijpen
wel iets van de klacht, die we. te
genkomen b(j mensen, die hun per
soonlijke veiligheid en geluk neb
ben geofferd voor de grote zaak:,
o God, hebben we dat hiervoor ge
daan
Daarom geloof ik, dat we niet
waarachtig de bevrijding kunnen
vieren, tenzij we opnieuw benauwd
zijn over dit arme volk. .Tenzij we
in een nieuwe saamhorigheid gaan
zingen en bidden van uit de nood:
Here, kere van ons af!
In verootmoedigmg en gebed, in
stilheid en vertrouwen wordt de
waarachtige bevrijding geboren.
Niet éénmaal, om daarna langzaam
af te sterven zoals de herdenking
van de slag bij Waterio het nauwe
lijks drie generaties heeft uitgehou
den en toen verdween. Here. God,
bevrijd G\j cms van de waan, dat we
er al% zouden zijn en geef ons Uw
gebod en Uw genade. Ên breng ons
tot de gehoorzaamheid der ware
bevrijding. Ds. C. M. van Endt
GEDENK het leed maar niet om stil te.staan;
Gedenk de schande maar om upoYt te gaan
Waar de weg open ligt naar een nieuw leven
De waardigheid van een bevrijd bestaan.
(Nieuw Nederlands Liedboek)
door
de
vin steenkolen hééft, gemaakt
Hoevvek Cr verschillende methoden
\oor onderkr'ondsche vergassing
bestaan, komt het proces in we
zen daarop neer, dat men zuur
stofrijke lucht door middel van
,een in den srrond geslagen buis in
een kolenlaag perst, de- kolen oht-
6teekt en door een niét ver ^an
dc eerste huis geslagen twee
den buis bet gas 'afzuigt, dat door
de onvolledige ondergrondsche
verbranding ontstaat.
Hét gas dat, op deze wijze ge
wonnen wordt is van laagicalori-
sche waarde, doch het is voor ver-
schillend^ doeleinden, o.a. voor dc
industrie i vuor stedelijk gebruik
dienstig. De productiekosten zijn
zeer laag. doorjlat de ondergrond
sche arbeid grootfendeels wordt
uitgeschakeld en 80 a 00 pet vat)
de steenkoollagen in gas worden
omgezet.
In den tot nog toe gebrui-
keliiken vorm van mijnbouw
bedraagt dit percentage slechts
60 pot. Ook zeer dunrle steen
koollagen kunnen door mid
del van do ondergrondsche
vergassing worden ontgon
nen.
Tegenover de voordèelén van
deze methode staan eenige nadee-
len. zooals het groote aantal boor
schachten, de geringe diepte, waar
op Vergassing économisch moge
lijk is en de onmogelijkheid onn
de waardevolle bijproducten zooals
cakes, benzol en naphtaline aan
de oppervlakte te brengen.
Daardoor'onstaat het gqVaar van
roofbouw'; in Rusland past men de
vergassingsmethode dan ook al
leen toe in dunne geïsoleerde ko-
leningen, waar de steenkolen
bovendien van matige tot slechte
kwaliteit zijn Buiten Rusland
de vergassingsmethode nog maar
weinig toegepast. Slechts in België
heeft mén een proefinstallatie ge
bouwt' Daar Nederland in «ern
stige mate met ep" tekort aan
mijnwerkers te kampen heeft, ver
dient liet aanbeveling om de mo
gelijkheden van dezen vorm van
énergie-winning grondig te bestu
deèren.
steld Indische afgevaardigden
Staten-üeneraal te brengen.
Het vraagstuk werd in het middel
punt der belangstelling, geplaatst
doordat de lieer Soetardjo in den ln-
disclien Volk'sraad een 'motie indien
de, waarin de Nederlandsche regee
ring en den Staten-Generaal verzocht
weid een Rijksyonfereiitie te doen
houden. Deze conferentie, samenge
steld uit vertegenwoordigers van
Nederland en Hndië, zou eeii plan
moeten dpstellen om binnen tien
jaar Ihdonesië zelfstandigheid te ver-
leencn binnen'de g/enzen \an artikel
1 der Grondwet De Rijkseenheid zou
dus behouden blijveji De voorsteller
baseerde zich op de noodzaak van
een samenwerking tusschen beide
gebiedsdeelen op grond van de
historisch -gegroeide verbondenheid.
Onverschilligheid
MEN Constateerde echter een
groeiende politieke onverschil
ligheid bij de massa en achtte deze
funest voor den opbouw van hot
land. Na qitvoerige beschouwingen
nam de Volksraad de motie aan met
26 tegen 20 stemmen Dit vond
plaats in de zitting van 1936/37.
Toeii had men een kans gphad om
samen met de bewuste Indonesiërs
een nieuw statuut in het leven te
roepen, een statuut, dat zou aanslui
ten bij het verlangen naar een groo-
tere zelfstandigheid van de Aziati
sche landen en dat toch ee.i blijven
de samenwerking met Nederland
zou hebben vastgelegd. Maar neen;
in 1938 weru bij Koninklijk Besluit
afwijzend op de petitie beschikt.
Men weet, dat in ons staatsrecht
de Koningin onschendbaar is en de
ministers verantwoordelijk. De toen
malige minister van Koloniën was de
lieer Ch. Welter. In de' motiveeriug
zei deze o.a., dat een Rijksconferen.
tie ip strijd is met ons staatsrecht en
dat ontwikkeling van Neclerlandsch-
Indië niet. kan worden verhaast.
Vooral op dit moment miste Neder
land de bus.
Vergelijken wij deze gebeurtenis
met de aankond."ing van een Rijks-
confererftie door den gouverneur.ge.
iferaal'inJuni 1941. Het was toen
nog maar kort voor den aanval van
Japan. OoTc toén^was Welter minis
ter van Koloniën. Onder invloed van
den oorlog nam het verlangen naar
hervormingen onder de Indonesische
nationalisten steeds toe. Men dacht
met éen belofte van een conferentie
na den .oorlog dep stroom te kunnen
indammen Waarom wérd toen wèl
een Rijksconferenlie aangekondigd
cn waarom kon het in 1937 niet?
Weiter
NA dezen oorlog heeft de heer
Weltei zich op den grondslag
van de.beroemde rede van 7 De
cember 1942 gesteld Op dezen da
tum was de veel gesmade Dr. Van
Mook ministef van Koloniën in het
Londensche kabinet. Deze Koninklij
ke rede stelde zich eindelijk op het
standpunt van het „volledig deelge-
nootschm" cn „vrijwilligsamen.
FEUILLETON
Veel narigheid by' volwassenen
kan worden voorkomen cjoor be
tere bekendheid van de moeder
met'-geringe afwijkingen bij het
kleine kind. Gelukkig is in ons land
voor de zuigeling' pu overal gele
genheid tot regelmatige contróle.
Behalve de regeling der voeding
komt daar ook het volledige toe
zicht op de hele ontwikkeling van
het kindje tot zyn recht. Iets min
der gelegenheid bestaat ér voor de
kleuter en juist in de kleutertijd
treden nogal eens verschijnselen
op, welke slechts'by grote oplet
tendheid wordenwaargenomen.
Daar is in de eerste plaats het
loopoor. Na een lichte verkoudheid
klaagt het kihd enkele dagen over
pijn in het oortje, soms zelfs
klaagt het helemaal niet. Dan ziet
moeder plotseling was vocht op
het hoofdkussen: het trommelvlies
is doorgebroken en, de etterige of
slymige ontsteking er achter neeft
zich een. weg naar buiten gebaand.
De oude methode met bruisdrup
pels en phenololie wordt over het
wr was iets griezelig bekends in.
Waar had ze het toch eerder ge
zien? Och ja, natuurlyk. Het was
Mrs. Cherington toen ze jaren en
3^ren jonger was. April ging er wat
aichter by staan en keek ppihzend
naar het portret. Geen groeven in
nét voorhoofd of schaduwen in de
donkere, bmia verdrietige ogen. De
mondhoeken waren gevormd tot
uvC*,iVerleSen glimlachje. Het
^a.,ee,n bil), vertrouwend gezicht.
April dacht aan Mrs. Chenngton's-
plompe gezicht met de rouge erop,
de geplukte wenkbrauwen én ae
ogen, die zo gemakkelyk vol tranen
schoten. „Het is eeuwig zonde en
-jammer", fluisterde ze tegen de
foto. Die glimlachte terug tegen
haar. In de hoek stond een hand
tekening. „Veel liefs. Rose". Zo
heette Mrs. Cherington dus. Geen
wonder, dat ze zo dol op rozen wa
ren.
Ze liep door naar de keuken. Er
stond een schaal met een stapel
drie-in-de-pan op de keukentafel.
Ze waren warm en roken' verrukke
lijk. April staarde er in verrukking
naar. Ze. waren groot en dik en vol
rozijnen.
Mrs. Cherington bakte altijd drie-
in-de-pan, altyd tien maal zo veel
als Mr. Cherington en zy op kon
den. Alle kinderen uit de buurt be
zochten regelmatig Mrs. Chering-
ton's keuken. Ze had er zelf tien
moeten hebben, peinsde April.
Ze hield zich voor, geen veelvraat
te zyn en koos precies negen stuks
'uit. drie voor Dinah, drie voor Ar
chie en drie voor haarzelf. Even
dacht ze er over, er eentje extra te
nemen voor onderweg. Maar nee,
dat zou niet eerlijk zyn. Inplaats
daarvan rpok ze er nog eens goed
aan. Iemand, die zulke dingen kon
bakken, ,kon onmogelijk schuldig
zyn aan moord.
Ze deed de koekjes zorgvuldig in
de zak en lien de achterdeur uit.
Op het trapje bleef ze ineens stok
stijf staan en slaakte een zachte
kree£. De' oude heer Cherington Zat
op een bank iri de achtertuin met
een revolver in zijn hand.
April zei: „Oh!" deed nog een
stap en bleef toen staan. Hy keek
op, glimlachte tegen haar en zei:
„Hallo April!" Ze dwong zich tot
een glimlach en zei: „Dag meneer!
Ik heb de keuken geplunderd". Ze
hoopte, dat haar stem niet trilde.
„Maar ik heb maar negen koekjes
gegtolen, dus mik maar niet op me
'met dat ding daar."
Mr. Cherington lachte. „Ik mik
niet op je hoor. En „dat ding" is
niet geladen." Hy keek er bewonde
rend naar, zoals het daar in zyn
handpalm lag. „En je kunt dit nau
welijks een dodelijk wapen noemen.
.Het is een twee-en-twintig-er. Een
stukje dames-speelgoed, of mis
schien een damessieraad." Hij hield
de revolver omhoog, zodat de zon
het parelmoeren handvat deed
schitteren. „Aardig, vind je niet?"
„Niks voor my, zei April. „Ik
ben bang voor revolvers. Vooral
voor een revolver in de hand van
iemand, die toch altijd nog een
moordenaar kon zijn, niettegen
staande haar theorie over het mo
tief, en de foto van Mrs. Chering
ton en niettegenstaande die drie-in-
de-pan.
Ze kon er niets aan doen, maar
ze moest Mr. Cherington aansta
ren. Hij v/as knap, hij was ver
draaid knap. Lang en slank en
kaarsrecht. Een echte militair. Ja,
tenslotte was hy toch eens kolonel
Charles Chandler, een held in de
oorlog geweest. Hij had gry'ze ogen,
mooie grijze ogen. Zijn magere, ge
zicht was gebruind. Zyn witte haar
en het keurige witte sikje waren
het. die zjjn gezicht een voornaam
cachet gaven. Maar zijn haar had
niet wit moeten zyn. Op de foto, die
vyf jaar geleden genomen was. had
hij donker haar gehad en géén
baard.
April moest ineens denken, aan
dat gedicht, dat ze voor de Engel
se les had moeten leren: „Mijn haar
is wit, maar 't zyn de jaren niet.."
Was het haér van Mr. Cherington
ze kon niet over hem denken als
Kolonel Charles Chandler in de
gevangenis wit geworden? Of was
het 'hoe was die zin ook weer
„Wit geworden in één enk'le
nacht?
Maar moèdet; had gezegd, dat dat
een idioot bijgeloof en wetenschap
pelijk onmogelijk was.
wit haar was iets, dat met vitami
nen te maken had. Misschien kre
gen ze in de gevangenis geen vita
minen. Vooruit zei April tegen
zichzelf, je staat te zwammen. Je
staat te zwammen omdat je bang
bent. En daar is geen reden voor.
Er kan geen reden zijn om bang te
voor Mr. Cherington.
Ze slikte dapper, keek naar -de
revolvêr en zei: „Ja het zou schat
tig staan aan een armband."
„Dat is het enige, waar zo'n ding
goed voor is," zei Mr. Cherington
Hy legde de kleine revolver op het
tafeltje, dat voor de bank stond.
April liep naar de bank, ging
naast hem zitten, en keek geboeid
naar de revolver. Het was een aar
dig klein dingetje en het zag er
zeker niet uit als een dodelijk wa
pen. Toen zei ze: „Mag ik er aan
komen?"
„Ga je gang," zei Mr. Chering-
-ton. „Zoals ik al zei, hij i$ niet ge
laden."
April nam de revolver op. Ze
voelde een prikkeling jn haar hele
huid. Het ding paste precies in haar
hand. Ze mikte op de top van een
piinboom tegenover het huis van de
Cheringfons en zeiL „Pang!"
Mr. Cherington lachte. „Als je zo
gemikt had, zou je $en of andere
boom twee -straten verder geraakt
hebben. Kyk eens, ik zal je wijzen
hoe het moet. Meet eerst de hori
zontale schootsafstand en dan
„Doet U geen moeite," zei.April
vlug. Ze legde de kleine revolver
behoedzaam op tafel en zei: „Mooi
ding, hè?" „Het kan niet veel
•kwaad," zei Mr. Cherington. „Als.
ie werkelijk iemand wilt neerschie
ten.,.." H(j zweeg even en zei:
„Maar Louise is er dol op. Daarom
heb ik het ding voor haar sclioon-
èemaakt."
,,U weet zo veel over revolvers,"
jsei April vol bewondering. „U bent
vast vroeger in het leger geweest."
Ze hoopte maar dat haar stem ge
woon klonk, want haar maag was
veranderd in een klompje ijs.
(Wprdt vervolgd)
algemeen nog steeds toegepast,
hoewel de moderne arts liever de
oren droog houdt, eventueel mét
poeder behandelt.
Hoe het z(i, het joopoor vereist
li j* l I r regelmatige en
Medische brief zorgvuldige me-
dische contróle
an en dient bin-
S. JOLES - Arts non drie weken
genezen te z(jn.
Anders bestaat er kans op. dat hot'
chronisch wordt en dat het kind er
voor dc rest van zijn leven last
van zal houden.
Ook een kleuter, die altijd een
vuil neusje heeft, moet bekeken
worden. Een te grote derde aman
del, een scheef neustussenschot. po-
liepgn of eep overgevoelig slijm
vlies kunnen de ooréaak zijn. Bij
vroegtijdige behandeling Kwalen,
die te verhelpen zijn, by 'verwaar-,
lozing bronnen van cronisché el
lende. i
Snurken
Als de kinderen snurken of met
open mond slapen, wordt er ,in de
regel^ gauw genoeg aandacht aan
besteed. Het Is de grote vraag
echter of men het kind veel goed
doet met het zogenaamde „knip
pen" van de amandelen. Er blijven
dan gedeelten zitten, waarin zich
dikwyls een chronische ontsteking
ontwikkelt. Beter is het, wanneer
de amandelen te groot zyn, deze
in hun geheel te verwijderen door
een Iets grotere ingreep, die dan
echter ook radicaal" is.
Nu we het toch over de slijm
vliezen en hun ontsteking hebben,
wil ik ook de aandacht vragen voor
de afscheiding van de kleine meis
jes die men de l'aatste tijd no
eens ziet. Het onderwerp is zo
langryk, dat ik er hier niet over
wil zwijgen. Veelal op onbekende
wijze krijgt het kipd hetzij door
een washandje of een spons, hetzij
door verontreinigde handen van een
volwassene, die het kind wast,
een infectie waarvan men in het
begin weinig merkt. Als het kind
gaat lilagen over jeuk en brande-
righcid. wordt veelal volstaan met
wat extra wassen of een zalfje. De
aandoening kan echter leiden tot
een zeer chronische, niet onschul
dige ontsteking, kan zelfs later
steriliteit ten gevolge hebben Het
is daarom van belang de dokter
onmiddellijk te raadplegen in. een
dergelijk geval.
Elk slijmvlies heeft zyn eigen
boud', zyn eigen slümkliertjes en
functie. Treedt er een stoornis op
in de functie, komt ér een infectie
op het tere weefsel en beginnen de
ziektekiemen hun verwoestend
werk, dan zijn al spoedig bouw en
functie in de war en op de duur
ontstaat bfjjvende beschadiging.
de om de conclude te wettigen, dat
wij steéds te laaf kwamen met onze'
gaan". De rede. die tr.et instemming
Hoor de Indonesische nationalisten i«
Nederland, was ontvangen, is m In
donesië wéinig bekend geworden en
heeft niet vee] inyloed gehad.
Tijdens de periode, dat Nederland
reeds be-et was, maar Indonesië
nog niet, du? van Mei 1940 tot
Maart 1942 is cr in den Volksraad
nog veel gesproken over de móge
lijkheid van staalkundige veranderin
gen. De regeering meende echter
hiermee te moeten wachten, tpt het
geheele .Koninkrijk zou zijn bevrijd,
alleen stelde r.\\ een commissie in,
die de w ischen cn verlangens in
Indonesië zou -samenvatten: Deze.
comniissic-Visinan heeft nog vóór de
capitulatie een rapport overgelegd.
Ik heb mij beperkt tot de staat
kundige kwesties. Ook op ander ge.
bjed hééft onze koloniale politiek
fouten Ijegaan; men denke aansde
beruchte exorbitante rechten, waar
door vele Indonesische leiders in
gevangenkampen terecht kwamen.
Het bovenstaande is echter voldoen,
conclusie
te laaf kv
hervormingen. Mede daardoor is de
revolutie van thans ontstaan. Nóch
djegenen, die in de Republiek een
Japansch maaksel zien, nóch zij, die
er alleen een zuivere uiting van het
Indonesische nationalisme in onder
kennen hebben gelijk. Ongetwijfeld'
hebben de Jappen de haat tegen de
blanke en vooral tegen de Nederlaih.
ders aangewakkerd; ongetwijfeld
kleven aan de Republiek nog vele Ja.
pansche smetten. Ook echter onze
koloniale politiek van vroeger is aan
deze ontwikkeling schuldig. Mannen
als'Sjahrir en Sjarifoedin, die niet
met de Japanners hebben samenge
werkt, bcklecden leidende posten in
de Republiek en ook hen heeft de
Indische rcgèering vóór -den oorlog
geïnterneerd.
Critiek
EN1 zij, die voor deze ontwikkeling
de grootste verantwoordelijkheid
dragen, hebben thans de meeste cri
tiek op de regeering-Bcel, die er het
beste van tracht te maken. Wij ver
meldden reeds den heer Welter, die
in.1938 „den tijd voor staatkundige
hervormingen nog niet gekomen
achtte", maar thans de Koninklijke
rede aanhangt en de regetring be
strijdt.
Dr. Feuilletau de Bruyn stelde in
1938 een Rijksraad voor, bestaande
uit 25 leden, waarvan drie Indo
nesiërs! Ook hij wil thans „hervor
mingen op grondslag van de 1 De
cember-rede".
Maar >diep zit de zin van deze rede
nog niet bij hem. want hij pleegt,
in 1947. nog steeds te zeggen: „Als
wij Indië verliezen." Alsof Indië van
ons is
Met vreugde hebben wij gelezen
dat de Tweede Kamer dc wet op
het Burgerlijk Kinderrecht gewij
zigd heeft in die /zin, dat nu ook de
moeder ouderlijke macht .krijgt. Do
vrouwelijke Kamerleden zijn niet
geheel bevredigd, hoe kan het an
ders: de mannen-overdracht in ons
parlement is (nog') te groot.
Hoffelijk, gelijk de meeste man
nen (horen tc) zijn heeft mr. Rool-
vink de voor de vrouwen bittere
pil, <lat dc wil des vaders uiteinde
lijk beslissend blijft, verguld door
voor te stellen, dat, indien vaders
besluiten in strijd zijn met de zede
lijke en lichamelijke belangen 'van
het kkid, beroep op de kinderrech
ter mogelijk is.
Het is grappig do koppen van de
kranten, die Donderdagavond dit
bericht aankondigden, te bezien. Zo
zijn kennelijk door mannen ge
maakt. Leest U maar: „De vader
behoudt het laatste woord" („Het
Parool"): „Suffragettes delven het
onderspit" („De Tijd"), ..Beslis
singsrecht der vaders gehandhaafd"
(N'.k.C.) enz. Ze wekken dc indruk,
of de vrouwen volmaakt machteloos
t.a.v. het verkeerde „vadcrrecht"
zijn gebleven. Dat is toch Piet hele
maal waar!
In ieder normaal, dus hopelijlc
goed huwelijk is deze wetswijziging
van geen c..kelc betekenis, wént do
gewone toestand is -toch zo, dat do
moeder de kinderen opvoedt, en.
niet de vdérï De vrouw beschikt
van nature ovdr de eigenschappen,
die haar voor deze taak geschikt
maken, waar nog bij komt. dat in
normale omstandigheden de vader'
schier de gehele dag v. huis is.
Besluiten over opleiding en be
roep nemen vader en moeder in
het algemeen'in volkomen harmonie
en in overeenstemming met de wen-
seil van het kind. In deze tijd wor
den zij daarbij nóg geassisteerd door
bureaux voor beroepskeuze cn,
eventueel, psychotechnische in
stellingen.
Dc nieuwe'wetswijziging is alleen
noodzakelijk voor die gezinnen,
waar vader en moeder totaal ver
schillende denkbeelden hebben over
opvoeding cn toekomst van hun
kroost. Dat dit aanleiding geeft tot
ernstige conflicten, is volkomen
duidelijk. Wij vrezen, dat in een
dergelijk huwelijk op de duur'niet
<^e kinderrechter, doch db gewone
rechter het laatste woord spreekt:
echtscheidingl
ZATERDAG 3 MEI. - Er zijn
planten, die in de tuin bijzonder de
aandacht trekken. Hiertoe behoort
ook de vaste plant Kuiphof ia, die
gewoonlijk Vuurpijl wordt genoemd.
Vroeger heette en ook Tritomd
In Augustus en September prijken
de „Vuurpijlen" met hun forsche,
Igngsteliqe bloemen, die door hun
roode kteur en gedaante aan een
brandende toorts of vuurpijl doen
denken. Hieraan danken ze hun
naam. De Vuurpijlen vragen een
goeden, lossen grond en een zonni
ge standplaats. De aanplanting kan
begin Mei nog 'geschieden. In de
winter moeten ze tegen de V.orst
worden afgedekt. Ze leveren ook
voortreffelijke snijbloemen. S. L.