Monty in Normandiës
strijd omzijn
tactiek
Bloesempracht
vruchtenoogst
-MÈ-t
Pro en Contra
Leo, Lambert en Langoor
GUNSTIGE CULINAIRE PERSPECTIEVEN
Paul Hindemith leidt
Zaterdag 17 Mei 1947
5
\7 AN Juni tot Augustus, dat wil
v zeggen van de landing tot aan
Falaise had Montgomery het bevel
over de Geallieerde legers te velde
en dus de algemene tactische lei
ding. Laat ons dus eerst eens luis
teren, naar wat h\1 zelf over het
verloop van de stryd te zeggen
heeft:
„Het was mijn plan, wanneer
w\j eenmaal aan land waren en
vaste voet hadden gekregen om
uit te breken op de Oostelijke
vleugel dat wil zeggen in de
sector van Caen, door deze be
dreiging het gros van dc reser
ves van de vijand naar deze kant
te lokken en hen daar te bevech
ten en hen daar te houden, voor
welk doel ik de Britse en Ca
nadese legers wilde gebruiken.
Zodra die vijandelijke reserves
dan helemaal vast zaten in de
strijd op de Oostelijke vleugel,
was mijn plan om uit te breken
op de Westelijke vleugel met de
Amerikaanse legers onder gene
raal Bradley.
Deze aanval zou gaan in Zui
delijke richting tot aan de Loire
en dan Oostwaarts in een wijde
boog tot aan de Seine in de
buurt van Parijs.
Hierdoor zouden alle vijande
lijke legers ten Zuiden van de
Seine worden afgesneden, nadat
de bruggen over deze rivier eerst
door de luchtmacht vernield
zouden zijn. Dit plan heb ik
neergelegd in de directieven, die
ik in Maart 1944, dus drie maan
den voor D-day, aan de bevel
hebbers van de verschillende le
gers heb gegeven.
De operaties verliepen in Juni,
Juli en Augustus precies volgens
myn plan. Ik had een termijn
van 90 dagen aangegeven tussen
D-day en het bereiken van de
Seine; in werkelijkheid werd de
Seine voor het eerst overgesto
ken op de 75ste dag na D-day."
AANVALSPLAN
OVER de details van de landing
zegt Montgomery:
„Mijn aanvalsplan, dat de
goedkeuring kreeg van de Opper
bevelhebber (Eisenhower) voor
zag in drie gelijktijdige landin
gen met acht even sterke bri
gades, twee Engelse, twee Ca-
nese en vier Amerikaanse. Bo
vendien waren er op beide vleu
gels Britse commando's, Ameri
kaanse Rangers (hetzelfde als de
commando's, d.w.z. stoottroe
pen) en drie' divisies parachutis
ten, waarvan twee Amerikaanse.
De Engelse troepen onder Demp-
sey moesten recht op Caen af
gaan en daar de scharnier vor
men, terwijl Bradley het schier
eiland van Cherbourg afsneed en
die havenstad innam.
Ik beschouwde het als abso
luut noodzakelijk voor het snel
slagen van de eerste operaties
om 3 dagen na D-day zeven di
visies met de nodige tanks aan
land te hebben en gereed voor
onmiddellijke actie, afgezien van
de parachutisten. Ik vertrouwde
met deze strijdkrachten in staat
te zullezijn om de eerste Duit
se pogingen om onze troepen in
zee te drijven af te slaan en het
initiatief aan onze kant te be
houden."
Het initiatief bleef inderdaad aan
de zijde der Geallieerden, maar op
het moment zelf was het niet voor
iedereen zichtbaar. Er ontwikkelde
zich een slepende strijd, een reeks
van bittere en uitputtende gevech
ten, die ons niet verder schenen te
brengen. Voor het grote publiek,
dat het plan van Montgomery en
zijn verschillende fazes niet kende,
en voor dc soldaat, die de slag niet
meer zag door de kogels, schenen
deze vreselijke en wisselende ge
vechten van Juni en Juli zinloos
en doelloos.
NIET BEGREPEN
VELFS sommige van de bevel-
hebbers, die het plan toch ken
den, begonnen de moed te verliezen,
zo fel en zo aanhoudend was de
worsteling. En bij het ontbreken
van gedetailleerd nieuws, waaruit
zy het verloop van uur tot uur kon
den volgen, zette zich in hun hoof
den de twijfel vast.
Zo ontwikkelde zich een strijd der
meningen over Montgomery, een
strijd, die met vele veranderingen
tot lang na het eind van de oorlog
voortduurde. Voor de mensen in het
hoofdkwartier van Monty, die dag
in dag uit de binnenkomende rap
porten en de uitgaande orders za
gen, had die discussie iets dwaas
en iets kinderlijks tegelijkertijd.
Maar of deze kijk op het geval de
juiste was of niet, het feit bleef,
dat dit debat heel ernstig gemeend
was, dat het de meest hevige ge-
voelsvooroordelen uitlokte en hier
en daar alle redelijk oordeel deed
verdwijnen.
Toen het pian gemaakt werd,
had men gehoopt, dat Caen dadelijk
bij de landing zou genomen worden.
Dit gebeurde niet en onmiddellijk
verbeeldden al de lieden, die het
succes van een veldtocht afmeten
naar het innemen van steden en
het noemen van plaatsnamen in de
bulletins, zich, dat zij gefaald had
den. Zij vergaten daarbij volkomen,
dat het ons nist om Caen te doen
was maar om de hoofdmacht van
Duitse tankdivisies en artillerie
naar deze kant van het bruggen
hoofd te lokken, zodat de Ameri
kanen in staat zouden zijn om ge
makkelijker aan de andere kant uit
te breken. En dit was precies wat er
gebeurde. Hoewel Caen niet viel in
Juni, reageerde Rommel precies op
Montgomery's plan doordat hij het
gros van zijn krachten naar de
Engelse en Canadese troepen diri
geerde.
CHURCHILL KOMT
yOEN deze gevechten in de loop
A van Juni steeds heviger wer
den, begon men in Engeland te
fluisteren: „Montgomery heeft ge
faald, hij bereikt niets, waarom
valt Caen niet?" Tenslotte was ook
Eisenhower gedwongen hiervan no
titie te nemen en hij stapte naar
Churchill om hem te vragen, of
Monty werkeliik wist wat hij deed.
Churchill stak onmiddellijk over
\7ANDAAG snijdt Alan Moo-
v rehead een probleem aan,
dat al heel wat stof heeft doen
opwaaien, de vraag n.l. of Mont
gomery's taktiek na de landing
een succes is geweest, dan wel,
zoals bepaalde critici eerst fluis
terden en later van de daken
schreeuwden, een mislukking.
Het debat in het openbaar
hierover is vooral begonnen na
dat Ralph Ingersoll, een Ameri
kaans journalist bij de staf van
generaal Bradley, zijn boek „Top
Secret" in 1946 had gepubliceerd
In bepaalde Amerikaanse krin
gen werd dit boek gretig ge
bruikt om propaganda te maken
tegen Engeland, de oude legen
de van het onbekwame en per
fide Albion deed weer eens op
geld. Deze kringen schermden
graag met de naam van presi
dent Roosevelt, ook diens (zijn
eigen belangrijkheid zwaar over
schattende) zoon Elliott en Hen
ry Wallace behoorden hiertoe.
In het bekende en op zijn
Amerikaans indiscrete boek van
Captain Harry Butcher „M y
three years with Eisen-
howe r" is eveneens sprake van
deze critiek op Montgomery.
Intussen hebben zowel de veld
maarschalk zelf in zijn werk
„Normandy to the Bal
tic" als zijn chef van de staf
De Guingand in zijn knappe be
schrijving van de veldtocht in
„Operation Victory" de
ze critici fiks van republiek ge
diend.
naar Frankrijk en ging Montgome
ry in zijn hoofdkwartier opzoeken.
Daar trof hij allerwegen het meest
verrassende volle vertrouwen. Te
genslagen? Wat voor tegenslagen
in hemelsnaam? De slag verliep
precies volgens plan. Rommel had
klop gehad in zijn eerste aanval,
maar hij had nog altijd hoop. dat
het hem lukken zou het bruggen
hoofd te vernietigen. Zyn opzet was
echter precies verkeerd: hij haalde
uit heel Frankrijk zijn reserves met
de bedoeling de beslissende slag in
Normandië te leveren. V-ad hij al
die reserves tegelijk ingezet, dan
had h\j misschien kans gehad om
ons in zee te drijven, althans om
ons ad infinitum opgesloten te
houden in het bruggenhoofd. Maar
hij had zich door de Geallieerde
schijnbewegingen laten misleiden.
Hij was nog altijd bang voor een
tweede Geallieerde landing aan het
THE BATTLE O'
NORMANDY
r ri—L
Een Engelse kaart van het gei echts-
terrein in Noord-Frankrijk.
Nauw van Calais en daarom bracht
hij zijn reserves niet dan heel voor
zichtig en beetje bij beetje naar
Normandië. En die werden stuk
voor stuk verslagen en als dit nog
een poosje doorging zou hU hele
maal geen reservedivisies meer over
hebben om stand te houden aan de
Seine.
EN IS OVERTUIGD
1\/T ONTGOMERY herinnerde
1V1 Churchill aan het plan, waar
over zij het in Maart eens waren
geworden. Welnu, hier was het
plan in uitvoering. Een half dozijn
tankdivisies werden bij Caen tegen
over de Britse stellingen bijeenge
bracht, terwijl het Duitse front op
zijn linkervleugel, dus tegenover de
Amerikanen, dunner en dunner
werd. Zeker, de strijd was zwaar
en de moeilijkheden van het ma
noeuvreren op dit terrein met zijn
kleine velden en zijn dikke hagen
heel groot. Maar dit nam niet weg.
dat het plan werd uitgevoerd. La
ten de critici en de kranten nu eens
even hun mond houden, dan zullen
zij zien, wie het wint.
Churchil was overtuigd, hij keer
de naar Engeland terug en liet
Eisenhower weten, wat men hem
gezegd had. En de Opperbevelheb
ber neigde er toch ook toe over
op Monty te vertrouwen, al bleef
diep in zijn hart een zekere onge
rustheid bü hem bestaan en van dit
ogenblik af tot dat de fuik bii Fa
laise werd dichtgetrokken heeft
Eisenhower loyaal achter Montgo-
mer gestaan.
Concertgebouworkest
Paul Hindemith, de 51-jarige
Duitse, naar de Ver. Staten uitge
weken componist, die in 1937 te
Amsterda'm zijn merkwaardige ope
ra „Mathis der Maler" leidde, heeft
Donderdagavond in het Concertge
bouw een viertal recente werken
van zijn hand gedirigeerd, waarvan
het virtuoze cello-concert uit 1940
met Enrico Mainardi als solist -
het oudste is.
Hindemith opende het program
ma met de Prélude van een Re
quiem voor de gevallenen van 1946.
Uit hetzelfde jaar stamt de „Sym-
phonie Serena", een 4-delige com
positie, waarbij de paraphrase op
een mars van Beethoven alleen
door de blaasinstrumenten wordt
uitgevoerd, terwijl het derde deel
uitsluitend voor strijkinstrumenten
is geschreven met een drietal solo-
violisten op verschilende pimtcn enz
van het podium. De metamorphoses
op thema's van Weber besloten het
concert. Met staande ovaties wer
den dirigent en solisten door het
publiek beloond.
TOETJESVAN
OUD BROOD
P EN lekker „toetje" kan zelfs de
eenvoudigste maaltijd tot een
feest maken. Het is heus geen luxe,
want zelfs oude restjes brood kan
men verwerken tot een smakelijk
nagerecht, zoals wentelteefjes (af
komstig van „wentel 't eventjes",
naar men zegt) en broodpannekoe-
ken.
Wentelteefjes: Neem 2ons oud
brood zonder harde korsten en zet
dit te weken in wat melk met SU|-
NmKp '-fejW&V* WS3
SchooljuffrouwDe Engelse haar-
kunstenaar Plumridge ontwierp dit
vreemdsoortige kapsel onder de ty-
pcrende naam School-mistress
ker, een snufje zout en een beetje
kaneel of citroenschil, 't Beste is,
als U de sneetjes brood op elkan-
der stapelt, b.v. acht sneetjes; een
sausje maakt van 3 dL melk, ons
suiker en wat kaneel of citroenschil
en het broodstapeltje hier steeds
weer mee bedruipt tot het brood ge
heel doorweekt is. Daarna smelt U
wat boter of margarine in de koe
kenpan, legt er vier sneetjes tege
lijk in en laat ze op een klein vuur
langzaam bruin bakken. Pas op dat
het niet te snel gaat, want dan ver
branden ze. Als het kan, moet U
voor het opdienen nog wat suiker
en kaneel over de wentelteefjes
strooien; U kunt ze ook koud laten
worden, er wat jam of bessensap
of gestoofde vruchten op doen en ze
zo op tafel brengen.
In de plaats van kaneel of citroen
kunt u een eetlepel cacao door de
melk roeren met de suiker en de
broodsneetjes hierin weken. Zo ziju
er allerlei variaties te bedenken om
U op smakelijke wijze door Uw
broodresten heen te helpen.
Nu nog de broodpannekoeken,
een zeer voedzaam gerecht. Neem
1 ons oud brood zonder harde kor
sten en maak dit fijn in 2 dl. ko
kende melk; roer er daarna 30 gram
suiker door, wat zout, kaneel of ci
troen en twee eierdooiers en het
stijf geklopte eiwit. Bak hiervan
twee grote pannekoeken. Houdt do
pan tijdens het bakken goed afge
sloten op een niet Te heet vuur.
Langzaam bakken! Strijk een laag
pruimen- of abrikozenjam of sinaas
appelmarmelade tussen de twee
pannekoeken.
I Krabbeltjes
i en
Babbeltjes I
Jó, dat moet je zo niet doen! Zou
jij g .ag aan je oren worden op
getild? riep Leo een beetje boos.
Lambert begreep er niets van,
want hij stond zo raar te kijken. Hij
was gewend zijn langoor, een mager
konijn, aan de oren te dragen. Arm
dier
Leo zag dat zijn vriendje het
vreemd vond en zei, terwijl hij het
dier bij het rugvel nam: Zó moet je
het beetnemen en dan dadelijk op
je arm zetten, kijk, met zijn kopje
naar je toe, anders zou hij misschien
van je arm springen en zijn pootjes
breken.
Ja maar. dc buurman doet het
toch ook zo, antwoordde Lambert en
bijna alle mensen pakken konijnen
bij de oren! Ik dacht
Dus, omdat anderen het ver
keerd doen moeten wij het ook maar
doen, niks hoor! Konijnen hebben
ook gevoel, alle dieren hebben ge
voel, of zou je denken van niet? Het
ergste is, dat de dieren het niet kun
nen zeggen en dat ze alles maar
moeten toelaten.
Hij streelde het dier over de kop
en de rug; het liet 't rustig toe.
Maar wat is-tie mager' Moet
je mijn k( ijri zien en ze zijn toch
uit hetzelfde nest.
Gelijk keek Leo in het hok, dat
wel ruim, maar helemaal niet zinde
lijk was.
Lambert wist niet wat hij zeggen
moest. Leo was ook altijd zo pre
cies! 't Was eigenlijk nooit goed bij
hem als het om dieren ging...
Geen trek
an ik het helpen, dat-ie zo
mager is! !k geef hem genoeg
tc eten, hier kijk maar: daar ligt
drie dagen gras. De ruif is nooit
leeg,' maar hij wil niet eten....
Niet eten! riep Leo. Niet
eten!? Wacht eens even. Hij zette
het konijn op de grond, haalde een
paar worteltjes uit een groenten-
mandje en.... daar begon de magere
dadelijk aan de sappige peentjes te
knabbelen!
Ka
Alsjeblieft! riep Leo. Je moet
hem ook niet altijd gras geven. Een
konijn wil ook wel eens wat anders
hebben. Ik geef de mijne een korst
brood en goed hooi en peterselie
en paardebloemen en mijn vader
brengt wel eens zemelen mee of
een beetje haver of havermeel.
Wat heb je daar nu in de ruif
O. zei Lambert, dat zijn ge
kookte groente, die waren zuur ge
worden.
Maar dat is glad verkeerd jó!
En haal je voor drie dagen gras te
gelijk? Alaar dat gaat toch schim
melen? Daar worden de konijnen
ziek van, daarom gaan er zoveel
dood.Je moet goed voer geven
en dan niet meer dan twee of drie
maal per dag.
Lambert luisterde aandachtig.
Leo's konijn wac prachtig, zijn ko
nijn was een scharminkel Hij pakte
het bij het rugvel en wilde het weer
In het vuile hok zetten.
Schoonmaakwoede
ACHT eens even, zei Leo. Wij
zullen dat hok eerst goed schoon
maken. Je moest eens weten hoe
zindelijk "konijnen zijn. Als het hok
niet behoorlijk is en ze moeten er
dan nog dag aan dag inzitten voe
len ze zich dood.ongelukkig. Mijn
Lamberts konijn na de schoonmaak-
en mestkuur.
Een vondeling in het
woud...
De veertien jarige scholier
van Ouwerkerk heeft op de weg
tussen Hilversum en Raam.
waar deze door de bossen van
„De Vuursche" loopt, ren merk
waardige vondst nedaan Hij trof
op de weg een hert en jong
dat nog slechts enkele uren oud
kon zijn. daar het nog niet eens
goed op dn benen kon staan. De
knaan heeft lange tijd gewacht
om te zien. ol de moeder nog
komen zou. doch toen dit niet
he/ geval bleek, heeft hij zich
over het hertje on'fe'tnd. Het
thans huisdier in de woning der
familie van Ouwerkerk en wordt
met dc fles groot gebracht.
vader zegt altijd. „Eenmaal per
week een schoonmaakbeurt voor
hok en vloc. dan een nieuwe
onderlaag van turfmolm erin, daar
op kort haverstra, dan is het naar
zijn zin!"
Gelijk mestte Leo het hok uit,
Lambert haalde een emmer water
en een boender en daar begon de
schoonmaak. Onderwijl zat het ko
nijn van Lambert heerlijk van de
peen te smullen.
Toen het hok klaar was zei Leo:
Zullen wij maar gelijk het hok
anders zetten? Kijk daar bij de hei
ning onder dat afdakje, daar heeft
het meer licht en lucht en het is
vrij van tocht en vocht. Je hok is
ruim genoeg, dat heb ik wel beke
ken. O ja, denk er om, als je alleen
maar droog voer kan geven, moet
je hem ook laten drinken. Als het
erg koud is, geeft mijn moeder een
beetje lauw water of lauwe melk.
Onderschrift- „Leentje P utt A vindt
het akeliR als dieren niet fioed. )a somt
zelfs slecht behandeld worden Daarom
stuurde ze mij bovenstaand verhaal dat
de heer G NIEUWENHUYSEN ge
schreven en de Nederlandse Vereniging
tot bescherming van dieren uitgegeven
heeft. Ik vond het zo mooi dat Ik het
graag nl mijn vriendjes en vriendinne
tjes wilde laten lezen, Tante Ans."
lillillliiililliiiiiiiiiiiiiiniii
iiilllllillllillllillilllliii
...stak de gekroonde kerkspits uit boven een hei-witte en licht-rose haag.
FEUILLETON
„Dat vond ik ook", zei Marian
uitdagend.
„En dit z(jn myn cadeautjes voor
Moederdag", zei Archie, en wees
naar Inky en Stinky. „Moet U 's
luisteren, dan kunt U ze daar ho
ren spinnen".
Bill Smith luisterde en erkende,
dat hy ze inderdaad kon horen
spinnen.
„Weet U zeker, dat U niet één
wafel opkunt?" vroeg Marian.
„Ik wou, dat ik het kon", zei hjj.
„Ik wou, dat ik nog niet in het res
taurant ontbeten had. Ik ben dol op
wafels en ik verafschuw ontbyten
in een restaurant"
„U moest een vrouw en een ge
zin hebben", zei Dinah ernstig.
„Een vrouw, die kan koken".
Bill Smith kleurde en schraapte
zijn keel. Het volgende ogenblik zei
hij: „Mrs. Carstairs, ik wilde met
U over iets spreken. Ik weet, dat
U het heel druk hebt, maar
Dinah keek kwasi naar de klok.
Toen riep ze geschrokken: „Kinde
ren, we moeten vlug de vaat was
sen".
Archie slikte en zei: „Dat doen
we lekker niet".
„Dat doen we wèl", zei Dinah.
„Vooruit".
„Maar je hebt gezegd
protesteerde Archie.
Dinah keek hem waarschuwend
aan en zei: „Vooruit, opschieten".
Ze loosde April en Archie de keu
ken in, maar moest Archie het
laatste eindje slepen. „Goeie he
mel", fluisterde Dinah hem toe.
„heb je dan helemaal geen tact?"
„Heb je nooit gehoord van men
sen samen alleen laten?" voegde
April er aan toe.
Archie keek nijdig, spinnijdig.
„Maar ik wou zo graag horen, wat
meneer Bill Smith wou zeggen",
siste hij.
„Wel allemensen", zei Dinah.
„Wie wil dat niet? En dat züllen
we ook horen". Ze maande ze tot
absolute stilte en bracht ze terug
door de hall tot onderaan de trap.
Ze kropen een paar treden hoog ae
trap op en gingen daar muisstil zit
ten. Ze waren uit het gezicht, maar
ze konden ieder woord horen.
Daar klonk moeders lach, zacht,
muzikaal en vriendelijk. En toen
haar stem, die zei: „Dat is heel aar
dig van U, Mr. Smith. Maar ik
denk, dat U me een beetje vleit".
April en Dinah knipoogden tegen
elkaar.
„Nee heus, ieder woord was echt
gemeend", zei Bill Smith.
Archie grijnsde breed.
„En, Mr. Smith
„Ik wou, dat U me Bill noemde.
Mr. Smith klinkt zo vormelijk, en
U bent nu niet direct het type van
een vormelijke dame".
Weer klonk moeders lachende
stem: „Goed, Bill dan. Als ik iets
kan doen, om te helpen
En dan zjjn stem, plotseling ern
stig: „Eerlijk gezegd. Mrs. Cars
tairs, is het zó gelegen
„Ik wou, dat U me Marian noem
de. Mrs. Carstairs klinkt zo vorme
lijk".
Deze keer lachten beide stem
men.
De drie kleine Carstairs om de
hoek zaten met stralende gezichten.
Toen vouwden ze hun handen en
luisterden.
HOOFDSTUK 17
„Ik heb me in tijden niet zo ge
lukkig gevoeld", dacht Marian
Carstairs, terwijl ze Inky en Stin
ky zat te strelen. Het boek af, een
fiaar dagen rust voor de boeg. Die
ieve schatten van kinderen met
hun enige cadeautjes. En nu hier
femakkelijk te zitten, te spelen met
ie snoezige poesjes en naar Bill
Smith te kijken, die daar met kleine
teugjes zijn koffie zit te drinken.
Eigenaardig, wat een ander aan
zien een man in een gemakkelijke
stoel aan een kamer kan geven.
Een lange man in een tweedpak,
dat nodig geperst moet worden, zit
tend nee, languit liggend in
de stoel, met zjjn voeten op het
voetenkussen. Een man, die nu zijn
ptjp aansteekt, een smerige, oude
pijp, die de hele kamer met stank
zal vullen. Iedereen zou kunnen
denken, dat hij daar hoorde. Gor
dijnen of geen gordijnen, het was
goed weer een oude, smerige pijp te
rutken.
Plotseling werd zij zich bewust,
dat hij iets tegen haar had gezegd,
en ze had er geen woord van ge
hoord. Ze voelde, dat haar wangen
begonnen te gloeien. ,.Een stuiver-
He voor je gedachten", zei Bill
Smith.
Dit jaar overvloedig kersen
- tegen redelijke prijs? - IJs-
selstein is optimistisch
iiiiiiiiiiiiniiiiininiiiiiniiiiiiiiniiiiiiiuiniiiminniiiiiiiiininiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiii
A A NT REKKELIJKER dan de kijkgaatjes in het gemeentehuis,
71 die eens een doodsbenauwde burgemeester in elke deur liet
aanbrengen is ongetwijfeld het struikgewrocht op een torendak, dat
volgens ingewijden een eibernest moet wezen, doch dat meer aan
een konijnenhok doet denken door de op knaagdier-oren lijkende
flapper-vleugels der bewoners. Schilderachtiger den de oude straat
jes, waar vieze muizen in alle stilte hun laatste adem uitblazen zijn
echter de uitgestrkte boomgaarden, die IJssclstein als een hechte
ring omsluiten.
NOG niet zo erg lang geleden
stak de gekroonde kerkspits uit
boven een hei-witte en licht-rose
haag van kersen-, appel- en peren
bloesems. Dat is nu voorbij en als
de wind in kracht iets toeneemt
zullen de frisse tinten verdwijnen
om plaats tc maken voor de don
kergroene kleur, die het gehele
silhouet een landelijk loom cachet
zal verlenen.
De bloemen hebben hun tijd ge
had, hun rol gespeeld. Zon en bijen
leverden een bijdrage voor een snel
verloop van het bcstuivingsproccs
en wel in die mate. dat fruitdes-
kundigen tevreden in hun handen
wrijven.
„Je kunt natuurlijk niet weten
wat e- nog gebeuren gaat, maar
het gewas is gezond en dc vrucht
zetting bij kersen en peren zo
gunstig, dat iedereen kan rekenen
op een behoorlijke oogst, die wel
licht die van het vorig jaar
overigens een heel best jaar
overtreft". Deze conclusie komt
naar voren in gesprekken met
elke willekeurige boomgaardier.
„Eenmaal, andermaal..."
Vóór de pluk, die half Juni be
gint, wacht een der IJsselsteinsc
cafeetjes nog een drukke en roezige
dag. Dan zullen fruitkopers en
bongerd-eigenaren samen komen,
dan zal de notaris-klerk zijn kra
kend „Eenmaal, andermaal..." laten
weergalmen en na afloop van de
„veiling" zal een groot aantal „tui
nen" zijn verpacht aan vreemden,
die zich dit seizoen zullen belasten
met het spreeuwen-jagen, het pluk
ken, het sorteren en het opstrijken
der fruitopbrengst.
Wellicht komt nu de vraag op:
„Waarom dat verpachten?" Iemand
zal hierop antwoorden: „In IJssel-
stein wonen veel veehouders, die
vanzelf in de eerste plaats aan
hun dieren denken. Zij bezitten
echter ook boomgaarden en omdat
de pluk samenvalt met de hooi
bouw, die alle aandacht opeist,
kunnen zij zich onmogelijk bezig
houden met kersensorteren en
spreeuwen-schieten. Al deze men
sen zijn dus wel verplicht om naar
de notaris te stappen, die het fruit
voor hem „op het hout" zal ver-
Goeie genade! Ze bloosde werke
lijk. Ze kon het voelen. „Ik
Ze wist niet, wat te zeggen. Nou
deed ze net zo idioot als Dlnah, als
die vreselijke Pete in de buurt was.
r.Ik dachtZo'n mispunt! Ze
hield haar adem ln. „Ik moet
vlooienpoeder voor de poesjes op
myn boodschappenlijstje zetten".
„Gebruik geen vlooienpoeder",
zei hy. „tenzij ie het er goed uit-
borstelt. Ze likken het op en ze
worden er misselhk van. Trouwens,
hoe weet je, dat die poesjes vlooien
hebben?"
„Als ze ze nu niet hebben", zei ze,
„dan kr\jgen ze ze nog wel. Alle
poesjes hebben vlooien.
„Ik weet het", zei hij grinnikend.
„Daaraan kun je zien, dat het poes
jes zijn. Dat is een natuurwet
Ze zag er zo lief uit in die blau
we, ritselende house-coat met de
roze rozen op haar schouder ge
speld en met die gloeiende wangen.
Hy wenste uit de grond van zijn
hart, dat hij genoeg moed had om
het haar te vertellen. „Maar ik ben
niet hier gekomen om over poesjes
te praten
Inky koos dat ogenblik om wak
ker te worden, overeind te gaan
zitten en zich heftig achter zijn lin
ker oor te krabben, alvorens weer
in te slapen. Marian Carstairs ze
gende hem voor de afleiding en zei
als terloops: „Niet?"
„Vertel me eens", zei hij, „wat
weet U over de ontvoering van
Bette LeMoe?"
Ze staarde hem met grote ogen
aan.
(Wordt vervolgd)
Een
E achten,
unnen velen deze
gelukkige oplossing
regeling niet
noemen; liever marchandeerden zij
met vrienden of kennissen, maar
„uit de hand"-verpachtcn is nu
eenmaal verboden'
Waar allerwegen de noodkreet
klinkt „Meer arbeidskrachten" mag
de geruststellende verklaring van
een „bongerdman" niet verzwegen
blijven.
„Nee," zo zal hij zeggen, „wij
hebben steeds seizoenarbeiders in
onze dienst, die op het ogenblik
in de grienden tenen snijden of
hout hakken, maar over enkele
weken hun gereedschap neerleg
gen om het plukschort voor Ie
kunnen binden. Trouwens, zij
staan jaar in, jaar uit in de
vruchten en het werk schenkt
veel voldoening en arbeidsvreug
de. Een leek denkt misschien dat
het allen plukkers zijn, die
schorten dragen, maar deze, op
het eerste gezicht zo eenvoudige
bezigheid eist routine en kennis
van zaken."
Geen fruithutten?
Nog ligt IJsselsteiti in landelijke
dommel; binnenkort zullen de we
gen, die naar dit land overvloei
ende van ruit leiden opnieuw
potdicht liggen van de stroom
„snoepers", die in deze contrcie zal
proberen appel of kers te verschal
ken. Het is moeilijk te zeggen, of
de „kersenboer" reeds dit jaar zijn
bekende hutten met fruitmanden
langs dc berm kan plaatsen, opdat
het een ieder, gelijk in vroeger
dagen, vergund is naar hartelust to
eten en in te slaan. Desondanks zal
het bordje „Geen gast tot last",
misschien niet altijd, maar toch wel
in vele gevallen zij het dan fi
guurlijk aan de bomen worden
gehangen.
Vrijwel al het IJssclsteinse fruit
wordt in Utrecht geveild en de al
gemene verwachting luidt, dat do
aangevoerde hoeveelheden zonder
bindende distributie-bepalingen in
de handel zullen komen, gezien het
fiasco van het vorige jaar. Ten aan
zien van de prijzen spreken velen
het vermoeden uit, dat deze aan
merkelijk agcr zullen liggen, hoe
wel natuurlijk steeds rekening moet
worden gehouden met de hoge be-
drijfsonkosten en pluklonen. Toch'
kan een ieder de kersentijd zonder
veel zorgen tegemoet zien; do
stand van zaken doet vermoeden*
dat dit jaar op elke tafel voldoendo
vruchten zullen verschijnen.
..schilderachtiger dan de oude straatjes zijn echter de uitgestrekte boom'
gaarden, die IJsselstein als een hechte ring omsluiten. j
