BERLIJN zwendelt eri verhongert Li^r'af!^ten
PRODBNT
Montgomery wilde Duitsland
in
Volk van Ierland bouwt
aan zijn toekomst
Zout komt weer boven
op Schouwen
Bonafide kunstexperts zijn
verdreven of vergast
dan boter
I hij.
Binnen één generatie Iers
weer de voertaal
Ulster is nog
Engels
De stier Franco-
een sprookje
Scheepstijdingen
4
Zaterdag 31 Mei 1947
BEHALVE over het opperbevel
te velde liepen de inzichten
van het Geallieerd Hoofdkwartier
en van Montgomery radicaal uit
een over de wijze, waarop de veld
tocht na de Seine zou moeten wor
den gevoerd.
Montgomery geloofde, dat het
ogenblik gekomen was voor Duits
land met een gedurfde en beslis
sende slag uit de oorlog te slaan.
Hij was er van overtuigd, dat hij,
als men hem veertig divisies, d.wz.
zowat een millioen man en het
puikje van de Luchtmacht ter be
schikking wilde stellen, één grote
stoot door Noordwest Europa zou
kunnen maken, het Roergebied zou
kunnen binnendringen en Duitsland
tot overgave zou kunnen dwingen.
Om dit te bereiken, zo meende hij,
zouden de Geallieerden hun actie op
de rechtervleugel (in midden Frank
rijk) moeten staken en de beschik
bare voorraden benzine, voertuigen
en verdere uitrustingsstukken moe
ten dirigeren naar de Noordelijke
colonne. Met het oog op dit plan
had h(j Bradley al order gegeven
om Parijs te nemen, het gat tussen
Parijs en Orleans te stoppen en dan
halt te houden. Ongetwijfeld, zo re
deneerde hjj, zaten er risico's in dit
plan, maar het ogenblik was gun
stig. de vijand was in een paniek
achtige terugtocht en eenmaal in
het Roergebied, zouden de Gealli
eerden hun strijdmacht daar hoog
stens drie maanden behoeven te
houden dat zou het einde wezen.
Hoofdkicartier zei: Neen!
XJ ET Hoofdkwartier was het hier
x x niet mee eens. Het was onmo
gelijk om heel Frankrijk achter te
laten in een flank van honderden
kilometers ongedekt te houden, een
zeker aantal troepen zou misschien
in het Roergebied kunnen binnen
dringen, maar daar onherroepelijk
worden afgesneden. Het was vol
strekt noodzakelijk eerst een grote
toevoerhaven aan de Noordzee in
handen te hebben. En al de legers
(er waren er nu zeven) moesten
tegelijk naar de Rijn oprukken.
Montgomery voerde hiertegen aan
dat dit zou betekenen, dat de oor
log maanden zou verlengd worden,
dat, als de Geallieerden de vijand
een lang ondiep front voorhielden,
Von Runstedt dit zou afweren door
eenvoudig een lange ondiepe linie
van zichzelf in stand te houden en
dat de Geallieerden nergens sterk
genoeg zouden zijn om er door te
breken. Op dit moment, in Augus
tus, zou de vijand daarentegen niet
in staat zijn om een geconcentreer
de slag te weerstaan.
De argumenten van weerszijden
werden overgebracht in brieven en
door ondergeschikten, de discussie
werd voortgezet in een pijnlijk on
derhoud tussen Eisenhower en
Montgomery in de kampeerwagen
van laatstgenoemde. Monty wilde
en Eisenhower kon niet toegeven.
En zo kwam het zover, dat de ho
gere in rang zijn autoriteit moest
laten gelden.
Wie had gelijk?
WANNEER wij terugzien op het
gebeuren is het voor de niet-
deskundige nog altijd moeilijk om
uit te maken, wie het bij 't rechte
eind had. Die extra zes maanden
van de oorlog 1944'45 vererger
den de honger in Europa, versnel
den (door de bombardementen) de
algemene ondergang van de be
schaving in de jaren na de oorlog,
betekenden voor duizenden mannen
en vrouwen de dood en verlengden
tenslotte waarschijnlijk ook nog de
oorlog met Japan. Daarom was het
de moeite waard geweest om Mont
gomery's grote stoot te prooeren.
Maar zelfs onder de Engelse m./i-
tairen waren er tegenstanders van
zyn plan. De Russen hadden in die
tijd 150 divisies nodig gehad om de
Oder te bereiken. Konden de Wes
telijke Geallieerden dan verwachten
om de Duitsers met dertig devisies
uit de oorlog te slaan? Misschien
had één bepaalde gebeurtenis Mon
ty's plan werkelijk tot een volko
men succes kunnen maken, n.l. de
bomaanslag van 20 Juli op Hitier.
Als we de zaak bezien in het licht
van wat er bij het proces in Neu
renberg aan de dag is gekomen,
dan kan er geen twijfel meer aan
bestaan, dat de ineenstorting van
Duitsland nog vóór de winter 1944
was gekomen, wanneer deze aan
slag was gelukt.
Maar... de aanslag was nu een
maal niet gelukt en zo ging Mont
gomery gehoorzaam aan het werk
om de haven van Antwerpen uit
handen van de vijand te halen. Tus
sen Eisenhower en hem bleef geen
persoonlijke wrok zitten, zomin als
die er tussen Alexander en hem
was overgebleven uit de veldtocht
in Sicilië en Italië. Zy waren het
zakelijk niet eens met elkaar ge
weest, maar ieder bleef het groot
ste respect houden voor de integri
teit en de eerlijkheid van de ander.
En het was dit ogenblik, dat het
Engelse kabinet uitkoos om het iet
wat in het oog lopende, maar aan
vaardbare gebaar te maken van
Montgomery tot veldmaarschalk te
bevorderen.
Deskundigen hebben berekend,
dat van de met zout water gein-
undeerde gebieden van Walcheren,
20 milliard kg. zout in de bodem
was overgebleven. De nu over een
periode van twee jaar gevallen re
gens namen daarvan weer veel weg,
doch niet alles. Thans, nu het zo
lang droog blijft, is op sommige
plaatsen in Schouwen-Duiveland en
St. Philipsland het zout weer aan
de oppervlakte gekomen, evenals
dat na de droogvalling der gronden
het geval was. De stand der land
bouwgewassen wordt ongunstig be
ïnvloed.
Vele Duitsers lijden g,ebrek. Zij, die vóór en in de oorlog vrij weelderig
leefden zijn thans gedwongen hun kostbaarheden te verkopen om zo aan
hun noodzakelijkste levensmiddelen te komen. Na de antiquair bezocht
te hebben spoeden zij zich naar de groentevrouw om aardappelen te
kopen.
EEN van de geregelde bezoekers
van
een vroegere directeur van een grote
fabriek. Hij heeft een baan met zeven
tienhonderd mark inkomen, waarvan
na aftrek van belasting echter maar
zevenhonderd mark overblijven. Hij
betaalt driehonderd vijf en zeventig
mark huur voor een huis in West-
Berlijn. Een pond zwarte boter kost
driehonderd mark. 50 kilo steenkolen
zeventig markt. Zijn bankrekening is
geblokkeerd en zo moet hij telkens
iets te gelde maken: een schilderij,
een klok. een bontjas, tot hij eindelijk
niets verkoopbaars meer bezit.
Er zijn ook gevallen, waarin de
eigenaars het niet over zich kun
nen verkrijgen van de laatst ge
redde bezittingen afscheid te ne
men. Max vertelde mij van twee
oude dames, die een goed inge
richte woning overhielden met
vele waardevolle schilderijen en
tapijten. Zij konden maar niet tot
het besluit komen er iets van te
verkopen, totdat één van haar
aan hongeroedeem stierf.
Hij vertelde mij ook het geval van
een oude man die bijna elke dag in
zijn winkel kwam met een prachtige,
zuivere brillant van zes en een halve
karaat, doch die er maar niet van kon
scheiden. Plotseling bleef hij weg en
Max vernam, dat hij verhongerd op
zijn bed was gevonden met aan zijn
vinger de ring met brillant.
Het einde...
DE deur wordt geopend en een
vrouw van tegen de dertig
treedt binnen. Men voelt dat zij het
eens heel goed gehad heeft Nu
brengt zij haar laatste bezit: een mis-
Montgomery ktcatn na een inspectietocht langs het Franse front tot de
overtuiging, dat een inval in Noord-West Europa een spoedig einde aan
de oorlog kon forceren.
connecties in het buitenland in slagen
Duitsland te verlaten. Daar zij weten,
dat het Duitse geld in het buiten
land geen waarde heeft, proberen zij
hun laatste geld in waardevolle tapij
ten en schilderijen te beleggen.
Alleen schoonheid
gewaad uit de zeventiende eeuw. Zij
vertelt, waarom zij dit wil verkopen.
Haar man is een half jaar geleden
teruggekeerd uit Russische krijgsge-1 fNVF.R de weinigen, die voor zich-
vangenschap: geheel gebroken en V-J zelf kopen en net voor wederver-
\crt\vijfeld. Hij was heftig tegen het
regime gekant en had de laatste ia-
ren steeds geleefd in de hoop dat het
ineen zou storten; daarom kan hij
maar niet begrijpen, waarom het hem
zo slecht moet gaan. Hóé slecht hef
hem wel gaat weet hij echter zelf
met. De dokter heeft haar verteld, dat
zijn hart en longen zijn aangedaan en
dat hij de winter stellig niet zal over
leven, wanneer hij niet in een sana
torium wordt opgenomen.
De man is geheel apathisch en
leeft in de idée-fixe, dat de oude tij
den moeten terugkeren. Hij klemt
zich vast aan het verleden en aan de
enkele bezittingen die daar nog aan
herinneren, waaronder ook het mis
gewaad uit de zeventiende eeuw. De
vrouw, die geen vak had geleerd,
werkt nu bij de opbouw en heeft een
distributiekaart no. 2, terwijl haar
man, die zonder werk is, slechts een
kaart no. 5 krijgt. Hoewel zij gelijk
op delen, gaat hij hoe langer hoe
meer achteruit. Na een gesprek met
de dokter besloot zij eindelijk het
misgewaad te verkopen.
Max betaalt haar direct een paar
duizend mark en zegt haar tegen het
einde van de week de rest te komen
halen Maar zij komt niet terug. Haar
man heeft de volgende dag de afwe
zigheid van het misgewaad reeds op
gemerkt en ontstak in woede. Hij
sloeg zijn vrouw zo. dat de buren
haar te hulp moesten schieten. De
volgende dag werd hij naar een
krankzinnigengesticht gebracht en de
vrouw hing zich op.
Wie koopt er?
DE beste klanten van de winkel
van Max en de vele andere „an
tiquairs" waren tot voor korte tijd de
Polen, die met grote hoeveelheden
boter en andere levensmiddelen naar
Duitsland kwamen om die te ruilen
voor meubels, schilderijen en tapij
ten. Natuurlijk kwamen daarbij onge
lukjes voor, zodat een deel der meu
bels nooit in Polen terecht kwam;
de goederenwagens waren eenvoudig
verdwenen. Dan kwamen de Polen
met nieuwe boter en de zaak begon
weer van voren af aan.
Ook de Russische bezettingstroepen
laten zich niet onbetuigd. Zij hebben
zelfs in Weissensee een bureau voor
taxatie ingericht om zich te bescher
men tegen afzetterij.
Van de overige bezetters zijn de
Amerikanen het meest aan bod ge
weest, totdat enkele maanden geleden
het Amerikaanse bezettingsgeld werd
ingevoerd. Daarvóór kochte" zij vrij
wel zonder enige voorkeur alles op
waar hun ..Frauleins" zin in hadden
en keken niet naar de prijs.
De Duitse klanten zijn niet erg over
hun Amerikaanse concurrenten te
spreken en vooral niet over het feit,
dat deze met cigaretten en koffie be
talen en daardoor de markt bederven.
Maar er zijn niet veel Duitse kopers.
De enigen, die nog wel iets van be
lang kopen zijn Duitsers, die er door
koop, zegt Max: „De handelswaarde
van de dingen, die zij kopen, interes
seert hun niet. Zij kijken naar de
schoonheid zelf van wat zij kopen,
b.v. liefelijke tafereeltjes van poree-
lein; bij schilderijen kijken zij met
naar de naam die eronder staat, maar
zoeken eerder zonnige landschappen
uit met veel bomen en vredig gra
zende kudden Zij prefereren lichte
tapijten, hoewel deze eigenlijk on-
practisch zijn.
Zij willen tenminste een klein beet
je zon en vreugde om zich heen zien
te midden van de ruïnes waarin zij
leven.
De zwendel met schilderijen is in
volle gang. Er zijn duizenden ver
valsingen aan de markt. Vele schil
derijen uit de scholen van Rembrandt,
Titiaan, Van Diick enz. worden ver
kocht als originele schilderijen van
de meesters zelf. Dit werd mij ver
teld door de eigenaar van een zeer
goede bekend staande antiquiteiten-
zaak. Hij zei verder: ..Natuurlijk ko
men er nu ook weer experts aan te
pas, maar er bestaan geen werkelijke
experts meer. De besten van voor de
oorlog zijn op grond van hun ras uit
Duitsland verdreven of vergast. De
weinigen, die genade konden vinden
in de ogen der nazi's hebben ook
voor hen gewerkt en waren direct of
indirect betrokken bij de kunstroof
van Hitler, Goering en Rosenberg, zo
dat zij nu hun beroep niet meer mo
gen uitoefenen. De meesten van de
tegenwoordige experts zijn niet meer
dan leken."
Vijf apen
IK vroeg deze man of hij geloofde
in de wederopbloei van de vroe
gere solide handel in antiquiteiten,
waarop hij treurig het hoofd schudde.
Dat was zo goed als onmogelijk. Alle
zaken, die nu worden gedaan, zijn in
laatste instantie maar schijnzaken.
Want wat er werkelijk aan goeds
wordt verkocht is ook voorgoed ver
dwenen. Dit is de grote opruiming.
Binnen enkele jaren, ja misschien al
binnen enkele maanden, zal er niets
meer zijn dat de moeite waard is om
te kopen of te verkopen. En dan is
het uit.
„Strikt genomen." verzekerde hij
mij, ..werd de handel in antiquiteiten
op 22 November 1943 al om hals ge
bracht. Toen brandde het hele kwar
tier op de Lutzowplatz af en daarbij
ook de Courbièrestrasse. waar de be
roemdste antiquairs van Berlijn en
wellicht van de wereld, hun opslag
plaatsen hadden. Ik herinner mij nog
precies, dat ik de dag na de brand
tot de kelder van mijn zaak door
drong. Die was niet in vlammen op
gegaan. Hoe zij daar binnen waren
gekomen weet ik vandaag nog niet,
maar ik vond in mijn kelder vijf apen.
die tijdens de ramp uit de dierentuin
ontsnapt waren. Zij waren ijverig be
zig kostbare Chinese vazen, geldkist
jes en oud porcelein door een in de
kelder opgestelde barockspiegel te
gooien."
FEUILLETON
..Het licht is nog goed", zei hg.
..Ik geloof, dat ik maar door zal
gaan met schilderen".
Dinah slaakte een zucht van ver
lichting. „Ik ben bly, dat U haar
niet vermoord hebt", zei ze. „Maar
ik wou echt, dat ik wist wie het
wèl gedaan heeft".
„Laat zulke problemen maar aan
de politie over", raadde h(j haar
aan. terwijl hij ziin schilderkist
open deed. „Die hebben ervaring in
dat soort van dingen. Op jouw leef
tijd moet je aan andere dingen den
ken".
Daarop gaf Dinah geen antwoord.
Ze zei: „Nou, dag meneer. Ik moet
nou naar huis en aan het eten be
ginnen. En dank U wel".
„Geen dank hoor", zei hy, naar
zijn schilderij kijkend. „En denk er
nu aan, geen woord erover, geen
wóórd!"
„Behalve tegen April", zei Dlnah.
„Natuurlek, behalve tegen
April"
Ze zei nog eens goedendag en
rende het strand over naar het
trottoir. O wat enig om dit aan
April te vertellen! Ze mocht dan
geen tact hebben, maar deze keer
had ze hun beiden toch eer aan ge
daan!
Ze was halverwegen toen ze zich
plotseling iets herinnerde. Ieder, die
vanaf de kust seinen gaf, zou dat
zeker 's nachts doen, met lichten en
zo. Terwijl Mr. Desgranges, Mr.
Desmond bedoelde ze overdag
zat te schilderen. Ze liep langzamer
en ze was nog ongeveer twee blok
ken van huis verwijderd toen haar
iets anders te binnen schoot. De
echte Armand von Hoehne kon
worden geïdentificeerd door een
litteken van een duel op zijn arm
en Mr. DesgrangesDesmond had
nooit zijn mouwen opgestroopt.
Ze liep heel langzaam en in ge
dachten verzonken en was op een
blok afstand van haar huis geko
men toen ze zich nog iets anders
herinnerde. Het was die Woensdag
niet fijn warm op het strand ge
weest en er waren niet „honderden
mensen" geweest. Dat herinnerde
ze zich nog heel duidelijk. Want ze
waren met z'n drieën naar het
strand gegaan, met het plan daar
een paar uur te blijven. Op de
glooiing van de heuvel, waar zij
woonden, was het toen heerlijk
warm bijna heet maar aan
het strand was het die dag dampig,
kil en nevelig en er was geen le
vende ziel te bekennen geweest. Zo
kwam het, dat ze toevallig net op
tijd thuis waren geweest om de
schoten te horen, die Mrs. Sanford
gedood hadden.
Misschien had April dit toch
maar beter kunnen doen, dacht zo
ongelukkig.
HOOFDSTUK 20
„We kunnen nu volkomen vrijuit
praten", zei de gebruinde knappe
jongeman, „want we zijn vrien
den
„Dat is puur gezichtsbedrog", zei
April uit de hoogte. „Ik heb me nog
nooit in mijn leven minder vriend
schappelijk gestemd gevoeld".
Hy schudde bedroefd zijn hoofd
en zei: „St-st-st! En dat, terwijl we
zoveel gemeen hebben. Dat had ik
niet van je verwacht, juffroyw be
trouwbare getuige".
April staarde hem koel aan. „Als
ik vragen mag: hoe bent U er ach
ter gekomen, dat ik de betrouwbare
getuige was?"
„Mm", zei hij. „Daar komt de
nieuwsgierigheid voor de dag, is
het niet? Nou, als je het dan met
alle geweld wilt weten en ik ge
loof wel dat je dat wilt Ik heb
de verslaggever ontmoet, die dat
verhaal heeft geschreven. Ik heb
hem opgezocht en gezegd: „Wie
was die betrouwbare getuige?' Hij
voor w
me al lang heeft bezig gehouden",
zei hij.
Onze speciale verslaggever
Curt Riess
vertelt in dit tweede artikel van
zijn ervaringen in de antiquairs
zaak van de Berlijner Max, hoe
aan de grond geraakte Duitsers
hun laatste bezittingen verko
pen, welke tragedies zich dik
wijls voordoe als hongerenden,
sterk gehecht aan hun familie
bezit, er ihet van kunnen schei
den en dikwijls de hongerdood
verkiezen boven het verkwanse
len van schilderijen, tapijten en
ringen, waaraan veL dierbare
herinneringen verbonden zijn
Tussen Noord- en Zuidpool
heeft je beschreven: „Een mooi,
blond meisje
„Ik ben het er mee eens, dat ik
mooi ben", zei April', „maar blond
ben ik niet. Ik ben platina. Uw
vriend de verslaggever moet kleu
renblind zijn geweest. Het was heel
prettig U te ontmoeten, maar als
U me nu wilt excuseren
Zo! Dat klonk toch zeker waar
dig genoeg om hem de mond te
snoeren!
„O, maar ik wil je niet excuseren
een vraag beantwoordt, die
Ja?" zei April.
"Waar heb je die allemenseiyk
mooie naam Rupert van Deusen ge
vonden?"
Ze keek hem met grote ogen aan.
Iets, dat moeder eens had gezegd,
schoot haar te binnen. „Als je ooit
moet vechten, wees er dan van ver
zekerd, dat de eerste klap een daal
der waard is". Ze trok haar wenk
brauwen op, probeerde ongeïnte
resseerd te kijken en zei: „Nou, dat
behoorde U toch te weten. Toen U
met Mrs. Sanford in gesprek was
en ze U wou afpersen, zei LT: „Zo
zeker als mijn naam Rupert van
Deusen is(Wordt vervolgd)
Henry Ford II is zijn loopbaan
goed begonnen. Hij heeft alle sala
rissen beneden zestig dollar per
maand met tien procent verhoogd.
I
Dat vrouwelijke ijdelheid we| eens
zwaar gestraft kan worden, onder
vond een dame in London. Zij over
leed, nadat zij zeventien uur in de
rij bad gestaan om nvlons te be
machtigen.
Angst heerst in Italië over het
lot der krygsgexangenen in Rus
land. Verscheidene honderden vrou
wen demonstreerden voor het Rus
sische consulaat in Venetië. Zij wil
den weten of de geïnterneerden nog
teefden of overleden waren.
Minder fortuinlijk was ook Franz
von Papen, die mishandeld werd
door een SS-er in liet kamp, waar
hij dwangarbeid moe verrichten.
De zegeningen van het régime, dat
hij heeft helpen oprichten, kwamen
nu op zijn eigen hoofd terecht. Met
een gebroken neus en een gebroken
kaak werd hij opgenomen in een
hospitaal.
Ontsporingen, die in ons land ge
lukkig zeer zelden een -ernstig ka
rakter dragen, zijn in het buitenland
een vrij normaal verse1 »nsel. Zes en
dertig personen werden gewonI,
toen de sneltrein LondenMan
chester ontspoorde.
WIJ zyn'door generaties en eeuwen heen te zeer vertrouwd geraakt
met het conflict tussen onze heide naties", zei Stanley Baldwin,
de Engelse staatsman, die ln 1926 op St. Patrick's Day voor een officieel
f[ezelschap Ieren een rede hield, waarin hy de delicate verhouding van
eren en Engelsen aanroerde.
Burgeroorlog liet
sporen na
(Van onze speciale verslaggever
(Slot)
Inderdaad: de wortel van het con
flict diep in de karakters van
de twee volkeren gedrongen. Twin
tig jaar later waren wij er getuige
van, hoe Ierse ministers in officiële
bijeenkomsten, niet konden nalaten
Engelse gasten te negeren.
„Daar in Dublin hebt gij staats
lieden, die zowel in het leven als
in de dood hebben gekeken", merk
te Baldwin in 1926 op. Is het niet
merkwaardig dat W|i met vijf Ierse
autoriteiten aan tafel hebben geze
ten, die eens ,_door een Britse rech
ter tpr dood veroordeeld w*aren?
Wij. Nederlanders, die zelf bezetting
hebben meegemaakt, kunnen ons do
onverzoenlijkheid van \ele Ieren te
gen de Britten voorstellen.
Ulster
In de binnenlandse oolitiek heer
sen in Ierland scherpe tegenstellin
gen. die een uitgebreid veiligheids
systeem voor de eigen bewindslie
den noodzakelijk maakt.
Ulster, de verenigde zes Noorde
lijkste Ierse graafschappen, staat
nog steeds onder Engelse leiding:
een doorn in het oog dpr Teren, die
hun hele eiland onder de nationale
regering van De Valera willen stel
len. Het is nóch overwegend pro
testant, nóch in meerderheid door
Engelsen bewoond: 428.000 inwo
ners ziin Rooms-Katholiek, 390.000
Presbyterianen en 345.000 behoren
tot de Terse kerk. Een derde van
Ulster is vóór afscheiding van En
geland. de rest verdeeld in socialis
ten, unionisten, onafhankelijken en
liberalen.
De Engelse conservatieven heb
ben zich steeds fel verzet tegen een
onafhankelijk (dus Iers) Ulster.
Toen Gladstone „home rule" voor
Ulster overwoog in 1886, haastto
zijn politieke, tegenstander, Ran
dolph Churchill (vader van Win
ston) zich naar Belfast, om er de
Engels gezinden („Oranje mannen")
op te zpttcn. hetgeen tot bloedige
anti-katholieke demonstraties leid
de. Daarmede was Ulster gered voor
het conservatieve Engeland. In 1912
herhaalde zich de historie wederom
met succes!
Na de eerste wereldoorlog kwam.
althans \oor Zuidelijk Ierland, de
vrijheid.
Energie en opbouw
Ierland heeft een achterstand in
ontwikkeling van volk en land
doordat het lang de vrijheid ont
beerde. In het minst toegankelijk
deel van het land heersen nog anal
fabetisme en geloof aan dwergen en
heksen. Maar juist daar wordt het
zuiver© Iers nog gesproken.
Als typische uiting van het
nationalistische reveil tracht
geheel Ierland de bijna verloren
gegane taal weer te leren. Wij
"ontmoetten een minister, die al
zes jaar achtereen elke week
een avond naar school gaat om
ER was een in Spanje een jonge
stier en zyn naam was Franco.
Die vond het plezierig om zo
maar stilletjes te zitten en de bloe
men te ruiken.
Soms was zijn moeder, die een
koe was, een tikje bezorgd over
hem.
„Waarom ga je niet eens wat
huppelen en wat met je kop stoten
tegen de andere stieren?", placht
zy te zeggen.
Maar Franco
schudde van nee.
„Ik vind het veel
plezieriger hier,
waar ik zo maar
stilletjes kan zit
ten en de bloe
men kan rui
ken".
Er verliepen
jaren en Franco
groeide en groeide tot h(1 heel groot
en heel sterk was geworden.
Alle andere stieren, de Falangis-
tische stier en de Republikeinse
stier en de marchistische stier en
de monarchistische stier plachten
iedere dag met elkaar te vechten.
Maar Franco niet. Die vond het
nog altijd plezierig om zo maar stil
letjes te zitten en de bloemen te
ruiken.
En uit al de andere landen buiten
Spanje, uit Engeland, uit Amerika,
uit Frankrijk en uit Italië stuurde
men Franco bloemen.
een goede dag kwamen er vijf
^mannen om de grootste stier
uit te zoeken voor het stierenge
vecht in Madrid.
Z(j kozen Franco uit en namen
hem mee.
En al de andere stieren loeiden
van plezier: „Nu is Franco er bij."
Het was een pracht van een dag.
De vlaggen wapperden, de muziek
speelde, er was een défilé in de are
na.
Eerst kwamen de Banderillos met
lange pinnen, waar zy de stier mee
prikten om hem kwaad te maken
dat waren Gèral en Negrin.
Vervolgens kwamen de Picadores
en die hadden lange, scherpe speren
om in de stier te steken en hem nog
veel kwader te maken dat waren
Gromyko en Bevin.
En toen kwarp de Matador, de
meest trotse van allemaal Don
Juan.
En toen kwam de stier en jullie
weten, hoe die heette, niet waar.
Franco!
Iedereen juichte en klapte in zijn
handen omdat zij dachten, dat hij
zou gaan snuiven en met zijn ho
rens zou gaan stoten.
Maar Franco dacht er niet over.
Toen hij in het midden van de
arena was gekomen, zag hy daar
een grote stapel kransen van Dr.
Dalton, van Mr. Truman, van Mons.
Bidault en van Signor Nitti. En hij
ging er zo maar stilletjes by zitten
en rook.
Hy wou niet vechten, wat ze ook
probeerden. En de Banderillos wa
ren boos, en de Picadores waren
nog bozer en de Matador was zo
boos, dat hy begon te huilen, om
dat hy zyn kunsten niet kon ver
tonen.
Er zat niet anders op dan dat z\j
Franco weer naar huis brachten.
En daar zit hy nu zo maar stille
tjes en ruikt de bloemen.
Hij is erg in zijn sas.
P»
ln Ierland, liggen Limerick en
Tipper ar yin de harten van de
burgers uit die plaatsen werden
de populaire versvorm en het
vermaarde soldatenliedje gebo
renHet symbool van het land
is de shamrockhet klavertje
drie, en van zijn volk de harp.
Maar de strijd om de toekomst
is niet zo idyllisch. De sporen
van de langdurige burgeroorlog,
van terreur en onderdrukking
zijn nog niet uitgewist. Wel in de
steden en op het land, doch niet
in de geest van de burgers. En
daarover spreekt onze verslag
gever in zijn laatste artikel ovzr
de Nederlandse missie naar Ier-
land.
Iers te leren. En zo zijn er tien
duizenden.
Onder Engelse druk Is In één
eeuw het Iers sprekende land tot
een Engels sprekend volk gewor
den: men hoopt nu binnen één gene
ratie weer het Iers algemeen al4
voertaal te hebben ingevoerd.
De Ieren gaan zeer verstandig to
werk om hun achterstand op elk
terrein in te halen. Zo wil Ierland
een naam krijgen in de wetenschap.
Aangezien het land arm is wil het
niet concurreren in de kostbare we
tenschappen zoals medicijnen, che
mie e.d.. waarvoor millioenen in la
boratoria gestoken moeten worden.
Daarom legt het Ierse intellect zich
toe op drie specialiteiten: de studie
van de Keltische talen, de wis- en
natuurkunde en sterrenkunde, waar.
voor men beschikt over het obser
vatorium van Dublin.
Een voorbeeld van verstandige
opbouw is ook de luchtvaart. De
nationale luchtvaartmaatschappij is
de Aer Lingus. Zij heeft het beste
Amerikaanse materiaal gekocht en
een aantal piloten en technische
deskundigen gerecruteerd uit het
grote leger Ieren, dat in het huiten-
land, vooral in Amerika, in de tech
nische vakken in hoog aanzien
êtaat.
Wij hebben gezien Loe doelmatig
de Aer Lingus werkt, hoe goed da
luchtvloot wordt onderhouden en
hoe voortreffelijk cr gevlogen
wordt.
„Mile faltre!*
„Mile Faltre" „duizendmaal wel
kom" riepen de Ieren on6 toe, xr.pt*
ni| pr kwamen. "Waarom zo vrien
delijk tegen ons? Omdat zij juist van
de klpine naties begrip voor hun
moeilijkheden verwachten. En voor
de ontwikkeling van dat begrip is
niets zo nuttig als persoonlijk con
tact, nu mogelijk geworden door de
nieuwe luchtlijn van de KLM naar
Dublin. Toen wij afscheid namen
sprak minister Huysmans tot de
Ieren: „Dit bezoek aan Uw land
heeft onze vriendschapsbanden
daadwerkelijk verstevigd, met alle
consequenties van een nauwere be
trekking, welke ongetwijfeld zal lei
den tot een persoonlijke en eco
nomische samenwerking."
Van 't Hoff 28-5 v R'dam n
New York; Aalsum 28-5 v Genua n
d Perzische Golf, Agatha 29-5 to
Pladjoe; Alpherat 29-5 v Vancou
ver n R'dam; 26-6 verw.; Aruba
29-5 te. Mollendo; Averdyk 28-5 v
New Orleans n Londen, 9-6 verw.;
Andijk p 29-5 Vlissingen n Havana;
Alhena 29-5 te Montevideo; Back-
huysen 28-5 te Sjanghai; Betana,
Bentenan, Taboelan en Tapatoean
28-5 4.26 Zb. en 97.10 Ol.Bacchus
28-5 v Antwerpen n Amsterdam;
Delftdyk 28-5 te Los Angeles: In-
drapoera 28-5 v Palembang n Bata
via; Java thuisr. 28-5 v Port Said;
Kota Baroe uitr. p 28-5 Gibraltar;
Lely 29-5 te Antwerpen; Madoera
29-5 v Rangoon n Batavia; Ophir
uitr. p 28-5 Gibraltar; Orpheus 28-5
te Barcelona: Ovula n Rangoon
28-5 op 18.27 Nb. en 57.05 Ol.; Prins
Alexander 29-5 v Antwerpen n
Montreal; Papendrecht 26-5 te
Abadan; Plancius 29-5 te Sema-
rang; Saroena 28-5 te Miri; Tali-
wang en Tarempa 28-5 op 4.44 Zb.
en 97.53 Ol.; Thorbecke 27-5 te Ce-
bu; Tiberius 29-5 v Punta Cardon n
Curasao; Vulcanus 29-5 23 u. ta
R'dam verw.; Veendam 30-5 13 u.
te Southampton 31-5 R'dam verw.;
Zeeman n Lobito p 27-5 Kaap Goe
de Hoop; Zonnewijk uitr. 2ï-5 te
Colombo; Streefkerk 27-5 te Savo-
na; Eemdljk 26-5 v Hamptort
Roads; Delftdyk 28-5 v San Fran
cisco n R'dam; Jeroen Bosch 27-5
v Halifax n Nederland; Alcinous
28-5 te Gravesend; Alwaki 26-5 v
New Westminster n Nederland;
Euterpe 28-5 v A'dam n Havre;
Maaskerk 29-5 te Antwerpen; Ta-
rakan 28-5 v A'dam n Batavia; Ce
lebes 29-5 v IJmuiden n New York;
Iris 28-5 te Kopenhagen; Juno 28-5
v Antwerpen n Madeira; Klipfon
tein 29-5 v Kaapstad n Port Elisa
beth; Stad Maastricht 28-5 te Port
Elisabeth; Congostroom 29-5 te
San Thome; Java 27-5 te Suez;
Lombok 25-5 v San Francisco naar
Madras; Rotti 29-5 v Hoek van
Holland n Londen; Britsum thuisr.
27-5 van Montevideo; Delfland 27-5
v Sao Francisco do Sul n Montevi
deo; Boerhaave 27-5 te Houston;
Molengraaf f 27-5 v Baltimore naar
R'dam; Gaasterkerk 28-5 te Fre-
mantle; Megara 28-5 te Rouaan;
Modjokerto thuisr. 27-5 te Suez;
Nigerstroom 25-5 te Bordeaux; It-
tersum n Savona p 27-5 Gibraltar;
Maetsuycker 27-5 te Aden; Jobs-
h.aven 29-5 te R'dam; Kota Inten
29-5 v R'dam n Batavia; Bacchus
28-5 te Antwerpen; Castor 27-5 v
La Guaira n Paramaribo; Cleodora
27-5 te Ras Hanura; Clio 24-5 van
Curasao n Ciudad Trujillo; Dido
24-5 te Cristobal; Delft 28-5 te Car
tagena; Douro 25-5 Paramaribo n
Curasao; Erinna p 27-5 Perim; Ma-
riekerk 26-5 te Vancouver; Mu-
rena 31-5 te R'dam verwacht; Pe
ricles 28-5 te Curasao: Prins Wil
lem v. Oranje 26-5 v Chicago naar
R'dam;
