£i.
Gerrit van den Burg
Amersfoorts Mannenkoor
.KOORGEMEENSCHAP - STADSGEMEENSCHAP
Een bas met 40
dienstjaren
3
EEN GEMEENSCHAP
Zingen is een hartstocht
dwh W. Sckei{>M
EEN ARTIST
Een jonge zanger
aan het woord
In wezen is er geen
verschil
Zo ontstond het
A.M.K.
Donderdag 3 Juli 1947
DE bekende musicoloog Caspar
Höweler schreef onlangs een
boek over Tijd en Muziek, waarin
liij o.a. belangrijke beschouwin
gen geelt over de duur van de
tijd.
Elk etmaal, zuiver verdeeld in
uren, 'minuten en seconden is,
mechanisch bezien, precies even
lang en toch beleeft de mens de
gang der dagen en nachten ge
heel verschillend en naar zijn ge
voel in een onregelmatig tempo,
korter of langer, naar gelang blij
de of droeve uren hem worden
toebedeeld.
Ieder zal aan zijn eigen leven
de juistheid van die stelling kun
nen toetsen.
Ik kan me voorstellen, dat in
deze dagen menig lid van ons
Mannenkoor zal terugzien op de
voorbije jaren en zijn overpein
zingen zal besluiten met een:
v aar is de tijd gebleven!
Wij tellen nog enkele oprichters
onder onze werkende leden; ze
zijn hun vereniging trouw geble
ven, een voorbeeld geweest voor
anderen en smaken (hans de vol
doening, dat ze A.M.K. zagen uit
groeien tot een prettig en krach
tig koor.
En wanneer ik bij dit 40-jarig
jubileum bedenk, dat ik al 20
jaar meeloop, lijkt me dat haast
onwaarschijnlijk.
De op-zich-zelf omvangrijke pe
riode lijkt véél korter, omdat ze zo
mooi was en zoveel voldoening
H of.
Het Mannenkoor heeft zijn
eigen sfeer en houdt onder alle
OxTistandigheden zijn doelstelling
in 't oog.
Geleid door een Bestuur, dat
tact en inzicht heeft, dat de leden
niet als onmondige kinderen be
schouwt doch hen betrekt in alle
meer of minder belangrijke za
ken, staat de vereniging thans zo
gezond en sterk als nooit tevoren.
Men zou kunnen zeggen, dat het
koor uit heterogene elementen be.
«laat; con staalkaart is van Ker
kelijke en politieke richtingen.
De belangrijke plaats,
die het Amersfoorts
Mannenkoor inneemt
in onze stedelijke ge- j
j meenschap heeft ons j
doen besluiten aan zijn
40-jarig bestaan meer
j dan gewone aandacht te
i besteden. Aan de voor-
j avond van het jubileum
publiceren wij daarom
een aantal speciaal voor
ons blad geschreven bc-
s schouwingen over het
mannenkoor en de zans
1
in het algemeen. Wij
sluiten ons verder gaar-
ne aan bij de gelukwen-
j sen, door burgemeester
Molendijk geuit in ons j
j blad van jongstleden Za-
terdag.
Inderdaad lopen de levensop
vattingen sterk uiteen, doch men
ontwijk gevoeligheden en respec
teert elkanders mening.
Wie zich als lid aanmeldt wordt
alleen maar getest op muzikali
teit en stemmiddelen, nooit op
maatschappelijke deugden. Wie
zich bij ons niet thuis voelt gaat
na korter of langer tijd wel heen
en zo selecteert de groep zichzelf.
Wie evenwel in de kring van
zangersvrienden is opgenomen en
zijn taak begrijpt, verlangt naar
de wekelijkse repetitieavond en
geniet van de kameraadschappe
lijke geest die daar heerst.
Er ie belangstelling voor elkan
ders wel en wee, die zich uit in
allerlei kleine attenties. Er is toe.
wijding, niet alleen voor de zang
oefeningen maar voor alle aange
legenheden die het verenigings
leven raken.
liet koor beschikt over specia
listen op elk gebied: tekenaars,
bouwkundigen, electriciens, Nj-
verheidskunstcnaars en 'mannen
die in het bedrijfsleven een lei
dende functie hekleden.
Ieder stelt zijn krachten be
schikbaar als er iels Inzenders
moet worden gewrocht. En het is
een ongeschreven wet bij A.M.K.
dat er geen kosten worden gede
clareerd!
Die gemeenschapszin heeft kon-
nelijkvrucht gedragen.
Moge de échte A.M.K.-geest ook
vaardig blijven over de komende
generaties.
GERRlT VAN DEN BURG
Hel Amersfoorts Mannenkoor, dal
op 4 Juli a.s. de uitgebreide feest
viering ter gelegenheid van zijn
veertigjarig bestaan begint.
De foto is dezer dagen genomen,
zodat zij liet Mannenkoor in zijn
huidige samenstelling laat zien. Op
dc voorste rij het bestuur v.t.n.r.; II-
.1. Nichting, 'Je Penlngmcester; S.
Appel, 2e bibliothecaris; J. Eppen-
ga, 2e voorzitter; 1\ Hierop, adv.
bestuurslidG. V. d. Burg, P. G
Soniiis. voorzitterII'. Uitzingrr,
serrrraris; B. de Vries, penning
meester; G. Langenberg, bibliothe
caris; J. Gaveel, 2e secretaris.
J NT haast elke vereniging dient een
kern aanwezig te zijn van vrien
den, die de \lag van dc vereniging
in voor- en tegenspoed hooghoudt.
Meestal zal uit-deze groep van trou
we enthousiastelingen het bestuur
worden gevormd, maar direct nood
zakelijk is dat niet. want vaak zal
een trouwe Ekkchard achter dc
schermen, die de opiyibaarhcid
schuwt, meer presteren in 't belang
van de vereniging dan menige func-
tionair. Bij alle erkenning van de
noodzaak van zulk een steunende
ruggegraat, al 's 'tware het kristal
lisatiepunt van het fluctuerende
verenigingsleven, mag men niet 't
gevaar over 't hoofd zien. dat een
vereniging in de vereniging een
splijtzwam zou kunnen v\ orden en
daardoor eerder afbrekend dan op
bouwend werken. Het is dus zaak
op te passen en het geheel, de grote
vereniging en het doel dat zij na
streeft niet uit 't oog te verliezen.
Dit is vooral noodzakelijk bij
verenigingen met een culturele
strekking en speciaal bij zo bijzon
dere gemccnschaps-uitingcn als
koorverenigingen behoren te zijn.
Hier verbinden zich mensen, die
allen bezield dienen tc zijn door dc
wil, hun hart cn stem in dienst tc
stellen van de zangkunst, die met
een zekere ter-zijdc-stèlling van het
eigen Ik mede willen helpen, een
koorwerk uit te voeren, die onder
willen dompelen in dc gemeenschap
van de samenzang. Is die wil niet
Gerrit van den burg
Wie zou hem eigonljjk
Een 40-jarig bestaan van een ver
eniging is wel waard om herdacht
te worden en dit feest zal door alle
leden „jong en oud" worden ge
vierd. Met dat „jong" bedoel ik de
leden op wier borat in zilver het
A.M.K.-embleem prijkt en met
„oud" meen ik mannen met op de
linkcrztfde van hun colbertje het
ereteken van het koor, „de harp
met toebehoren in hot goud."
Maar dat „jong" moet U niet tè
letterlek opvatten, immers men
krijgt het gouden embleem pas als
men zich 12Vj jaar lang mot hart
en stembanden heeft „opgeofferd"
voor het A.M.K. Wat dat opofferen
betreft, ook dit moet U niet al te
streng opvatten. Immers iedere
Vrijdagavond wordt het verlof brief
je waarop vermeld staat „goed voor
een repetitlebezoek" door onze
cga's getekend en op die avond tij
dens de pauze kan men rustig on
der het genot van een kopje koffie
of zo een keuveltje maken zonder
de toeziende blik van onze vrouw
tjes. Overigens alle eerbied voor
deze vrouwen die een groot aandeel
zullen hebben in het slagen van de
festiviteiten van ons jubileum, waar
aan ik niet twijfel. Met „oude" le
den bedoel ik ook nog diegene, die
als druppels olie bli het koor fun
geren en U weet, dat deze druppels
tezamen zorgen, dat de motor pri
ma blijft lopen!
Dit voorbeeld door de oude leden
gesteld geeft ons jonge leden de
morele steun om in hun voetsporen
te treden. Voor de lezer die denkt
dat dit artikel rijkelijk optimistisch
is, voer ik dit bewijs aan: De trou
we opkomst tijdens de repetities
staaft dit artikel. Of zou U ergens
op visite gaan waar U het niet ple
zierig vond Zo'n vereniging mis je
niet graag in Amersfoort want zii
beantwoordt volkomen aan haar
tweeledig doel, namelijk de culture
le arbeid voor Amersfoort en het
kunsteenat voor de leden. Ik be
sluit dan ook met de leus van het
koor. zo juist door de heer H.
Driessen in de revue van A.M.K.
verwerkt:
„Als eenvoud met de zang zich
paart
Blijft vriendschap in deez' kring
bewaard"
Ik ben overtuigd dat deze leus
(of is waarheid beter?) over veer
tig jaar bij het A.M.K. metterdaad
nog" van kracht zal blijken te zjjn!
REDACTEUR: A.M.K. BLAD
niet
kennen in Amersfoort? De man
met de brede gulle glimlach en
do prettige joviale omgang.
Weet ge waarom hij zo'n uni
cum is? IIij vormt een merkwaar
dige combinatie van eigenschap
pen die men zelden zal aantref
fen: HIJ is een artist, een zaken-
inan eri hij doet me denken aan
een zeeman. Om met dit laatste te
beginnen: Ik heb Gerrit van den
Burg nog nooit op het water ge
zien en ik heb zelf, eerlijk ge
zegd, nog nooit een zecieis ge
maakt, zodat ik geen verstand
van de zeelui kan hebben, maar
zegt u eens of ik geen gelijk heb.
Een zeeman gaat recht door zee!
Hij is eenvoudig, trouw cn har
telijk en hij houdt niet van klein-
zielig gepruts en gepeuter. Hij
houdt van een wijde horizon en
als je hem op het land aantreft
kun je hem herkennen aan zijn
rustige, ietwat deinende gang. Hij
liaast zich nooit.
En toch komt bij Gerrit van
den'Burg alles voor elkaar, want
hIJ is een zakenman, d.w.z. hij
heeft kijk op de dingen, hij ziet
vooruit, hij is precies en nauw
keurig en hij is óók vlot en kan
met zijn mensen omgaan. En ten
slotte, hij is artist, hïj weet wat
belangrijk js in de kunst en wat
niet; hoe of iets klinken moet.
Hij heeft een muzikale intuïtie,
die hem leidt wat nog ietts anders
is dan alleen maar veel weten
over dc Kunst. Als'ge hem hoort
orgelspelen dan komen clcze eigen
schappen lothaar recht. Zit er
geen vaart in zijn spel? Dat 1$ do
wind in de zeilen! Hij houdt niet
van veel cn peuterig registreren,
maar voelt voor grote vlakken
cn friese klank. Dat is de ruimte
van de zee en de zilte lucht! Niet
dat het alles zonneschijn en vro
lijkheid moe.t zijn. Wij herinneren
ons ook de ernstige donkere toon
van het Requiem van Cherubini
dat hij met zijn mannen uitvoer
de in onze Joriskerk. En zo zien
'en horen w© hein graag: Gerrit
van den Burg voor zijn koor met
erkeat, hét gróote apparaat.
Of hij dan alleen maar deugden
heeft? Maar nu moet ik stoppen,
liet zoy maar een klein artikeltje
worden.
Mog© Amersfoort zijn zeeman-
artist, zijn joviale Gerrit, zijn or
gelspeler cn koorleider, nog lang
behouden!
ADR. C. SCHUURMAN,
Organist St. Joriskerk.
aanwezig, zoekt men zichzelf ook
hier, wil men schitteren en zich
verheffen boven het koor, dan doet
men beter, zich tot solo-zang tc be
palen. Wij kennen ze allen, deze
uitblinkers, deze koorsolistcn.
Toegegeven zij. dat er stemmen
zijn, die zich slecht in een koor-
klank voegen. Hun bezitters zullen
zeer voorzichtig moeten zijn en
steeds op dc achtergrond blijven.
Als het goede stemaanvoerders zijn,
vlotte partijvaste „lezers", dan is
bijzondere voorzichtigheid geboden.
Van zulke zangers wordt het sum
mum aan koortueht vereist cn elke
dirigent zal met bijzondere veran
dering van deze zijn zorgenkinderen
spreken.
Zelftucht
Een koor verlangt zelftucht, de
wil tot dienen, om een kunstwerk
te helpen herscheppen. Daarom
spreek ik liéver van een koorge-
mccnschap dan van een koorver-
ertiging. Het moet een hechte kleine
wereld zijn van zangvrienden, een
wereld waarin ernst cn luim. werk
cn ontspanning op die gelukkige
wijze door elkaar zijn geweven, als
misschien alleen in de wereld van
dc muziek mogelijk is.
Dat is dan ook vaak 't geval.
Zangers cn speciaal mannenkoor-
zangers, leven vaak in de hermetisch
afgesloten kleine wereld Tan hun
koor, buiten welke niets anders
meer bestaat. Uiterlijk gezien kan,
de/e eenzijdigheid sterkte zijn.
maar innerlijk wordt zij toch gemis
zoals alle eenzijdigheid. In onze
droevige wereld Tan louter specia
listen moeten wij er toch voor zor
gen, dat wij een open oog houden
voor het zo veelkleurige rijkgescha
keerde leven in het rijk der muziek,
moeten wij elkaar helpen in deze
-oorlogse chaos van haat en nijd,
van uit materiele schaarste en zicic-
nood steeds weer het hoofd opste
kende egoccntriek, een in klanken
troostende en genezende wereld op
te bouwen, die iedereen kan binnen
treden, wiens hart nog niet geheel
crkalkt en verroest is door alle
daagse zorgen. En dat kunnen wij
door ons tc plaatsen midden in de
Stadsgemeenschap.
Dit woord klinkt ook mij nog
enigzins vreemd m de oren. Maar
ik durf het te gebruiken naast dc
kleinere dorpsgemeenschap cn
buurtgemeenschap. Dit bewuste
staan midden in de kring tier ge
meente legt meer verplichtingen op
dan men gemeenlijk denkt. Want
een koor, dat deze wil plaatst naast
dc vroeger alleen bestaande wil tot
concerteren, dient bij dc opbouw
van zijn repertoire ter dege reke
ning tc houden met tie bijzondere
eisen, die zulk een bijzondere dienst
aan dc gemeenschap stelt.
Het volkslied
Het bestuur van het A.M.K. om
streeks 1910. Stadnde van links naar
rechts P. Nierop, J. D. van Gelder,
D. Mulder. Zittend van links naar
rechts R. Koerselman, G. C. Schil-
lingcr, G. J. Benders
Het zal in de meeste gevallen een
gelukkige ommekeer betekenen, een
terugkeer van dc lange vermoeiende
weg door het labyrinth van een
Concertpractijk naar de in al zijn
grootse eenvoud van elke beklem
ming bevrijdende landweg door dc
bloeiende weelde van het volkslied;
in vele gevallen de terugkeer van dc
techniek naar de natuur. Het zal
meestal taak van dc dirigent zijn
om deze weg te bepalen, het zal zijn
taak zijn, om deze liefde voor het
kleine aan te kweken; maar een
begrijpend koor, dat zijn plaats in
de grote gemeenschap kent, zal hem
dc/c taak vergemakkelijken, zal zich
niet te hoog achjcn voor dit een
voudige werk Het zou een niet
geringe verandering ten goede be
tekenen, als wij in heel den lande
hierdoor een vermindering bereik
ten van dc nu vaak ondragelijke
spanning in dc concertzalen ook bij
koorconcertcn. Dit lachende zingen,
dit bevrijdende beleven van de
onvergankelijke schoonheden der
oude melodieën, een heerlijke „poly
phonic des harten" zal niet nalaten,
zijn stempel tc drukken op het ge
hele leven in een koorgemeenschap.
Dc mogelijkheden zijn legio. Mis
schien hebben eerst nog onze com
ponisten, die dc ccn\oud niet schu
wen. dc taak. om in een heerlijk
speels variëren homophoon cn po-
lyphoon, met of zonder instrumen
tale begeleiding of alleen ritour-
nellc tussenspelen ons op die weg
voor te gaan. Maar weten zij die te
vinden, dan zal geen in en met cn
voor de gemeenschap vooruitstre
vende koorgemeenschap aarzelen
hen op dit klinkende pad te volgen.
Dan zal i"n onverrhoeide afwisseling
van koor- cn samenzang elk volks
feest een werkelijk gemeenschaps
feest worden cn zal het echte lied
weer worden wat het geweest is:
het bezit van gans ons volk!
DE echte zanger is slechts waar
lijk gelukkig als hij zingt. Hij,
die maar zo'n beetje zingt „voor de
liefhebberij", omdat z'n buurman
het ook doet of omdat het wel staat
in dc familie, hij is do ware zanger
niet. Voor de ware zanger is zingen
een hartstocht, het vult z'n leven -
soms wel te veel en het beheerst
zijn denken. Als hij koorzanger is
on dat zijn de meesten is de
avond van de repetitie hot punt,
waar de gehele weck om draait. Da
gen tevoren is hij er mco bezig en
als de avond komt de familie
weet dat hij dan wat nerveus is
kleedt hij zich met zorg aan, hij
kijkt nog even zijn partij door en
hij schraapt zijn keel; onderweg
neuriet hij zijn melodie en als de re
petitie begint gaat eeu Paar uur de
aardse hemel voor hem open.
En dan do uitvoeringen. Hoogte
punten in het jaar. Ieder voelt zich
eon Caruso, eon Scholiapin. Zie de
ernstige gezichten, de blikken, die
nauwlettend de dirigent volgen. Dit
is geen liefhebberij voor de zangers
dit is het leven zelf, dit is passie.
Een lezer zal dit overdreven vin
den; maar dan kent hij do zangers
niet. Een bepaalde zanger zal het
misschien opgeschroefd vinden;dan
is hij niet de ware zanger. Dan ia
hij de dilettant zonder meer. De
ware zanger is ecu artist, ook al
heeft hij maar bescheiden stemmid
delen en weinig technische scho
ling; hij is artist door zijn instelling
öp en zijn leven vóór de zang. Hij
en zijn geslacht van zangers-artis-
ten, dat nimmer uitsterft, zal do
koorzang altijd levend houden.
Koorzangen
De koorzang, dat is meestal ge
mengde zang. De grootste vocale
kunstwerken zijn voor gemengde
koren geschreven, die grotere mo
gelijkheden voor uitbeelding bieden-
Maar het edelst klinkt de massale
mannenzang en de meeste door de
ware hartstocht bezielde zangers,
vindt men misschien in de mannen
koren, in „Apollo" to Amsterdam,
in het Amersfoorts Mannenkoor in
onze stad.
Voor de koorzangers biedt de
zang slechts vreugde. De uitvoerin
gen brengen nervositeit, maar ze
nuwslopend zijn ze niet. Als een
zanger niet bij stem is, een tenor
een hoge noot niet kan halen, be
hoeft dat de uitvoering niet te sto
ren. De koristen om h'iu heen van
gen de onvolkomenheid op cn vele
heid van zyn stem nooit zo tot
uiting kwam als bij de repetities en
de gr a mop hoon opnamen.
Louis v. Tulder, 'n andere beroem
de Nederlandse tenor (nog steeds
actief) vertelt in zijn onlangs Ver
schenen memoires behalve tal
van sappige anccdoten kenmer
kende dingen over do nervositeit
der zangers. Elisabeth Schuhmann,
de vermaarde sopraan, met wie hij
een keer in Wenen zong, was voor
de uitvoering ongenietbaar. Zo liep
wanhopig door de solistenkamer cn
kauwde maar steeds op een appel
cn het enige wat zij kon uitbrengen
was: „Wat een beroep, mijn hemel,
wat een beroep!''
Dirk Mulder vertelt
We zongen dat de kalk
uit de voegen vloog"
T OXGKNS, al blijven we met
J tien man over, zingen zullen
we!" En ze zongen, dat de stuk
ken er afvlogen, d© getrouwen
van het Amersfoorts Mannenkoor,
in de jaren van dc eerste wereld
oorlog! Dirk Mulder, de stevige,
gespierde bas, die men zijn zestig
jaren niet zou geven, is onze
zegsrman.
„Och, ja meneer, dat zingen hè!
Het is mijn liefste bezigheid. Ale
jongen van twintig jaar zat ik al
in de zangvereniging. In 1007
kwam het^A'MK op mijn levens
weg. De vereniging was nog geen
maand oud of ik voegde mijn
stem in het koor der pioniers.
„Of ik er spijt van heb gehad?,
maar meneer, hoe kunt U dat
denken. Zo'n fijne sfeer van ka
meraadschap had ik nog in geen
andere vereniging gevonden.
Het was altijd een gezellige boel
tijdens de repetities in de- serre
van ,,'t Boompje" aan de Heili-
genbergerweg. Otte, de waard,
was wel een beetje trots op ons.
Maar kleine kin
deren worden
groot en op een
gegeven moment
barstten we com
pleet uit de serre.
Wat nu gedaan?
We zochten a'
naar een andere
gelegenheid voor
de repetities, maar
Otte liet ons niet gaan. De serre
werd vergroot. En (laar stonden
we dan tussen puin, balken en
opgetaste stenen en zongen, dat
de kalk uit de .voegen vloog. Nu
is 't Boompje verdwenen, maar...
het koor is er nog, sterk en onge
schonden.
Een ogenblik dreigde het mis te
gna* Wat zegt met het koor?
Nee, daar was geen sprake van.
Het zit zo: het zingen liet ons nog
wel tijd voor het meisje en dat
meisje werd mijn vrouw. In 1909
opende ik mijn klokkenwinkcl en
in hetzelfde jaar wezen de klok
ken zonder pardon het uur van
de gewichtigste stap in mijn le
ven. Mijn vrouw vond toen, dat
ik het zingen maar 'moest laten.
Ik heb het niet gedaan, want ik
wilde zo graag eenmaal in de
week een ander geluid horen, dan
het getik-tak van mijn klokken.
En dan... dfe uitvoeringen!
Daar stonden we in „Amicitia"
netjes in het zwart met een hoog
boord, witte daa en witte hand
schoenen. Da's nu allemaal een
beetje soepeler en de textielpun
ten spreken °°k een woordje rnee.
Maar het zingen meneer, vlekke
loos als ons boordje, hoor!
Onze dirigenten Nico Hazen-
donk", Piet Tiggers en Gerrit van
den Burg hadden altijd houvast
aan de oude kern, de oude garde
waar ook ik toe behoor. Die ie
meneer, do jongeren houden, me
het ten goede, ook nu noc de
cuggegraat van de vereniging.
Wij' tellen wel wat jongeren in
ons koor. Dc toevloed is niet
groot. Sport en spel. .een flirtje
met Mietje of Fietje, rnaar zin
gen dat doet de jeugd'vandaag
de dag niet graag in koorverband.
Het is goed dit na veertig jaar
AMK te bedenken. Wel hebben
we vertrouwen in de jongeren,
maar vooral in het AMK. dat ook
voor de jeugd wel voldoende aan
trekkingskracht zal blijven be
houden.
We beëindigden ons gesprek
met een stevige handdruk. De
heer Dirk Mulder gaat terug naar
zijn klokkenwinkel waar zijn
zoon zijn taak overnam. Maar aan
het zingen geeft hij voorlopig nog
niet de brui, nog voor geen dui
zend klokken,
niet geheel volmaakte stemmen
kunnen gezamenlijk een mooie
klank geven.
Solisten
Anders is dit bij de solist. Het
leven van een solo-zanger is in
voortdurende spanning. Steeds is
er do angst om het kostbare orgaan,
de stem. En de angst om de gezond
heid in het algemeen. Want zingen
is een physieke bezigheid. Als een
kantoorbediende niet helemaal fit
is, behdeft hij nog geen verkeerde
boekingen te maken en geen onher
stelbare fouten. Maar als een zan
ger niet in conditie is valt het hom
moeilijker zijn uiterst gevoelige
stemorganen te beheersen, de nervo
siteit neemt toe cn één fout die
dan meestal valt bij het hoogtepunt
van zijn voordracht kan moor
dend zijn voor zyn prestige, zijn
naam cn zijn carrière.
Ook dit wordt meestal onderschat.
Velen denken, dat een zanger al
leen nerveus is in zijn beginnelin-
gentijd en dat hij later zijn nummers
begint zoals een typiste een nieuw
vel in de schrijfmachine zet. Maar
wie wel eens in zangerskringen ver
keerd heeft weet, dat bet heel an
ders is. Ook de grootsten der gTOtcn
zijn zelfs op het toppunt van hun
roem nog voor ieder optreden ner
veus en zij krijgen pas iets van
hun rust terug als na de eerste no
ten blijkt, «lat de stem het weer
„doet" En dan nog blijft een zekere
nervositeit hangen over hun optre
den. Wij celoven zelfs dat zonder
die nervositeit nooit ware kunst ge
boren wordt, omdat nervositeit en
gevoeligheid broer en zuster zijn.
Nervositeit
Weet men dat Caruso altijd last
van zijn zenuwen had voor hij moest
optreden? Achter de coulissen van
de opera in New-York mocht hij als
enige een sigaret roken, onder con-
tróle van een brandweerman, om
dat. hij anders zyn zenuwen niet
haas kon en weigerde op te treden-
De grote Nederlandse tenor Jac.
Urlos vertelt in zijn gedenkschrif
ten. dat Caruso een gezellige ka
meraad, met wie hij vijf jaar de
kleedkamer deelde dermate door
zijn zenuwen geplaagd werd. dat
tijdens de .voorstellingen de schoon-
C A HUSO
Eén bonk' nervositeit
Dat is dus iets van de keerzyd*
der medaille van het zangersleven,
die men speciaal bij do solisten ziet.
Er zijn meer moeilijkheden. Denk
aan dc lange en zware studie, aan
do opofferingen, die men zich ge-
troosten moet om in condidtie te
blijven, aan de hinderpalen, die men
moet passeren om er eindelijk te
„komen".
Steeds moeilijker
En h*t wordt steeds moeilijker.
•Tos Orelio, eertijds een vermaarde
bariton in ons land niet een nobele
stem, behoefde nog niet zo heel veel
Tan muziek to weten en zelfs geen
piano te kunnen spelen. Nu gaat
het zo gemakkelijk niet meer. De
eisen van het publiek worden ook
steeds hoger. Men hoor^ de vocale
beroemdheden van deze tijd dage*
lijks door de radio, op gramofoon*
platen, die rustig opgenomen kun
nen worden en nog eens over ge
nomen wanneer alles niet feilloos is.
Als een jongo solist van het Amers
foorts Mannenkoor, zoals de vorige
week, in de zaal een aria uit
„Martha" zingt, vergelijkt men zijn
zang onwillekeurig met die van
Benjamino Gigli, die men hetzelfde
nummer ook vaak heeft horen zin
gen, op do gramophoonplaat.
Ondanks dit. alles houden de jon
ge zangers, die door die ware harts
tocht voor de zang bezield zijn, vol,'
Alleen 7.ij die deze hartstocht. en
natuurlijk ook het nodige talent
hebben, slagen als zanger Dan is
voor hen ondanks allo moeilijk
heden hun beroep het mooiste
ter wereld! Dan beleven zij op
een ander niveau iedere day
weer hetzelfde als de amatcur-zanw
bots, waarvan wij hierboven spra
ken. Op ander niveau, maar toch'
hetzelfde. Want in wezen is de be
leving van de zang voor alle voca
listen gelijk, of ze nu in een koor
staan, als solist op het concert
podium of in een heldenrol op do
operaplanken.
Een kwartet, gevormd door vier
werklieden van de Wagenwerk
plaats (Windt, Langenbach, Pijpen
en De Graaf), zongen op een feest
avond van de Sociëteit ,,'t Valkje'V
Doordat ik hun een dienst had be
wezen, gaven zij mij een uitnodi-'
ging voor die avond en werd door
my Koerselman met wie ik be
vriend was, mede genomen, weten
de dat deze zeer veel van zang'
hield. In de pauze stonden Koersel
man en ik met elkander tc praten,
toen een voor ons onbekend per
soon zich bij ons voegde en zich'
voorstelde als Hazendonk Het ge
sprek liep over zang en wij spraken
er onze verwondering over uit. dat
in Amersfoort geen mannenkoor
bestond.
Koerselman was in Winterswijk*
bij het mannenkoor geweest en ik
vertelde wat van het Zutphense
mannenkoor en al spoedig werd af-
gesproken om ti trachten hier een
mannenkoor op te richten. Twee
dagen later zijn wij met ons drieën'
nog eens bij elkander gekomen en
besloten daarvoor aan het werk te
gaan. Wij hebben toen verschillen
de personen bij elkander gebracht,
en daarmede was het mannenkoor
opgericht, waaraan ik niet verder
deelnam, dan als kunstlievend lid,
Hazendonk, als directeur en Koer
selman als voorzitter.
B. Schooleman. f
Noteert LJ even
GRAND- Jaren van Scheiding.
14 30, 38 45 en 21 uur (14 jr.)
CITY: Spionne in de schaduw.
14.30. la.45 en 21 uur (14 jr.)
REMBRANDT: De dief van Bag
dad. 14.30, 18.45 en 21 uur.
4 JÜLITaptoe 2e Divisie m. m. v.
Drumband, Hof 20 uur
5 JULI: Receptie A.M.K. School
van Wijsbegeerte 1517 uur.
113e Algemene Vergadering
Toonkunst 10.30 uur. St. Picters
en Bloklandsgasthuis.
Orgelconcert met zang Oratori
umkoor St. Joriskerk, 16.30 uur
Toonkunst.
7 JULI: Feestconcert „Wilskracht"
m.m.v. A. M. K. Muziektent
„Amicitia". 19 uur.
„DE STICHTSE HEUVEL": Iedere
avond dansen van 19.3023 uur.
(Orkest Harry Verbeke)
DANCING VAN 'T HUL: Wo„ Za.
en Zo.avond dansen van 19.30
23 uur. (Orkest Jan van Loo.)
D'OUDE LANTEERN: 5 Juli t.m.
3 Aug. Schilderijen expositie J.
Meine Jansen. Inleiding 15 u. door
dhr H. van Wicringcn. Geopend:
1012 uur en 1417 uur. Zon
dags 14—17 uur.
