NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR NIEUWE AMERSFOORT, BAARN, BÜNSCHOTEN, EEMNES, HAMERSVELD, HOEVELAKEN, HOOGLAND, VUÜRSCHE, SCHERPENZEEL EN WOUDENBERG LEUSOEN, SOEST, Waarom Muggias Diet ffegging. Vrede op aarde. Feuilleton. No 103. Woensdag 24 December 1884. Dertiende Jaargang. Uitgever: A. M. Slothouwer, Buitenlandscli Overzicht. m AMEBSFOORTSCHE COURANT. Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden f 1, Franco door het geheele Rijk1,10. Afzonderlijke nummers3 Cent. Dit Blad verschijnt des Woensdags en des Zalerdays. te Amersfoort. Alvertentiën van 16 regels f 0,40. Iedere regel meer 0,05 Voo* Buitenrand»-0^?' Reclames per regel 0,20. Groote letters worden berekend naar plaatsruimte Zij (lie zicli van he- den af op deze courant abonneeren, ontvangen de Nummers tot 1 Januari a. s. GRATIS. Niet ongepast is het, dat we bij het feest, dat morgen en overmorgen, door de gansche Christenheid, aan alle oorden der wereld, gevierd wordt, de woorden herhalen, die voor bijna 1900 jaren in Efrata's velden weerklonken. Het zijn schoone woorden, zielbetoove- rende klankenWoorden door het eene geslacht onzer vaderen het andere over gedragen. Als op den Kerstmorgen, over de vaak bevrozen velden, van torenklok tot toren klok de Kerstboodschap: «Vrede op aarde, in menschen een welbehagen weerklinkt, dan verruimt ons het hart, dan verlevendigt ons de moed, dan stem men ook wij daarmede in en zien in die Kerstboodschap de voorbode van het heerlijke en betere, dat komen moet. De oude Kerstboodschap blijft altijd nieuw en telkenjare, als zij voor de Christenheid herhaald wordt, knoopt zich de hoop, de verwachting en de blijdschap der menschenkinderen, als bij natuurlijke aandrift aan haar vastEenig is en werkt zij, omdat ook eenig was de ver schijning van Hem, die vrede en welbe hagen brengen zou in den stikdonkeren nacht van tweedracht, onkunde en bijge loof. Mijne vriendenals morgen heinde en veer de Kerstboodschap«Vrede op aarde weerklinkt, zullen we dan den IJit bet Amerikaanscb. »Ja," zeide hij, »ik sloeg het af, en deelde mijn besluit dadelijk aan den heer met de kap laarzen mede. Ik behoef tl," met een beteeke- nisvollen blik op mij, »niet te zeggen op welken toon hij mij vroeg: «Zal mijnheer dan in persoon zijn excuses komen maken?" »Ik heb geen excuses te maken. Zeg den graafdat ik, als het weer gebeurde, eveneens zou handelen." «Met een uitdrukking van verbazing en min achting antwoordde hij Mijnheer zal wel weten, wat hem in dat geval te wachten staat, en met een verachtelijken blik verwijderde hij zich. En toen ik, kort daarna, naar beneden ging, om te ontbijten, bemerkte ik aan de onbeschoftheid van den hotelhouder, en aan het gefluister en gelach van verscheiden groepjes, die ik passeerde, hoe onaangenaam sommige gevolgen zouden wezen. Maar ik ging met de Ruperts aan tafel zitten, want stellig verwachtte ik, dat ten minste zij mijn beweegredenen zouden eerbiedigen en waardeeren. Ik besloot op eens met de deur in 't huis fe vallen. »Ik heb van morgen een uitdaging van den graaf ontvangen." »Ik weet het, mijn waarde John," zeide Mr. Rupert levendig, terwijl de oogen zijner dochter op mij gevestigd waren met een trotschen, lief- de vollen en angstigen blik, zoodat ik byna be moei! hebben met haar inlestemmen en nog eens blij en warm te worden om het hart? Vrede op aarde? Wat wreede satyre zal menigeen zeggen. Vrede op aarde het gelijkt er niet naar! Hoe zou men geneigd zijn somwijlen met wrevel den Kerstdag en de Kerstboodschap uit zijn geheugen te verbannen en het hoofd moedeloos in den schoot te verbergen. Want immer s bijna 1900 jaren heeft die reine Engelenzang weerklonken en nog is er geen vrede! Wat al stroomen bloeds hebben sedert gevloeid. Hoe werden leugen, laster en bedrog vaak straffeloos geduld. Wat hebben list en geweld dik wijls den boventoon gevoerd. Hoe zaten haat en vijandschap veeltijds op den troon en werd de blanke onschuld belaagd en vrede op aarde Ook in de negentiende eeuw?! Wel wordt thans geen Kerstsneeuw op de velden bezoedeld door menschenliloi-d de oorlogsfakkel is, in Europa atihaiis, wel niet ontstoken, maar toch Hier nihilisme, gepaard aan dinamiet- aanslagendaar Socialisme, met omver werping der bestaande maatschappelijke orde; ginds het brutaalst uitgesproken atheïsme met zijne natuurvergoding. En dan diefstal, inbraak, aan randing op den openbaren weg aan de orde van den dag! Wat schril contrast met de Kerstboodschap Vrede op aarde Vrede op aarde ook met het oog op de biutale zelfzucht, het onbeschaamd durven en een toestand van hebben heerschen en genietenhet kenmerk van onzen tijd Ja, mijne vriendenWe onderschrijven niettemin, met zwaarder of lichter hart, de Kerstboodschap «Vrede op aarde rouw ging voelen over het besluit, dat ik geno men had. «Ik zag zijn secondant daareven het hotel verlaten. Ik ben een oud man, Sir, maal ais gij mij wilt opdragen om. Dank u, mijnheer, het is nietnoodig. Ik heb de uitdaging geweigerd." «Een tijd lang heerschte er een doodelijke stilte. Mr. Rupert stiet zijn kop koffie om. Miss Rupert viel, blijkbaar zeer ontroerd, achter over in haar stoel, het eene oogenbhk bleek, en dan weer vuurrood. Eindelijk zeide Mr. Rupert «Als gij dit uit scherts zegt, John, zonder consideratie voor het gevoel mijner dochter, laat ik dan zoo vrij zijn u te doen opmerken, dat gij zeer onverstandig handelt. Zij heeft het bloed der Ruperts in hare aderen, Sir, en hoe zeer zij u ouk bemint, zij zou u liever dood dan onteerd zien. Verklaar u dus en vertel ons alles." »Ik was eenigzins geërgerd over den trot schen, strengen toon, waarop de oude man dit zeide. «Begrijp mij dan wel, eens voor al. Ik heb geweigerd dezen man te dooden of om hein naar mijn leven te laten staan. Ik heb het altijd verkeerd gevonden, om op die manier een eind te maken aan een geschil, en ik wil niet van principe veranderen nu ik zelf in zulk een geval verkeer. Ik weet, dat ik er veel door ver liezen kan, maar zelfs dat verlies kan er geen verandering in brengen." Terwijl ik sprak zocht ik bij Miss Rupert naar een blik van sympathie, maar uit haar oogen sprak slechts ergernis en verachting, en haar geheele gelaat drukte misnoegen en teleurstel ling uit. Haar vader sprak het eerst. «Ik zie, dat gij voorkomen hebt wat ik wilde zeggen, Mr. Brinton. Wij verschillen blijkbaar hemelsbreed in sommige opzichten. Het verheugt De zaak der menschheid en van hare heerlijke gedaanteverwisseling staat, in een heilig Godsrijk, niet zoo wanhopend, als sommigen meenen. Maar... er is geen vrede zonder strijd. Dus zullen we strijd voeren tegen de dwaasheid en on zinnigheden onzer eeuw. Nooit zullen we het schip overlaten aan de oproerige be manning. Onder leiding van den Almachtige zal uit het booze het goede voortkomen en daarom zullen we den kamp niet opge ven. Wij mogen niet. Wij zullen niet. De strijd tusschen hclit en duisternis is er, maar ook de voorteeken des vredes. Dat is de geest van den vrede vorstdie overwinnen zal! Velen hebben de Kerstboodschap uit hnn hart en geheugen verbannen, en zijn er niet beter, niet gelukiger, niet bemin nelijker op geworden. Wij klemmen ons aan liaar vast! Beginnen wij alvast met vrede in ons «inveten, vrede in ons huis, vrede met on zen naaste! Wij plaatsen ons vol bewondering bij de kribbe van Bethlehem en stemmen in met liet hemelsche accoord «Eere zij God En vrede op aarde, In menschen heeft Hij een welbehagen Na de onlieusche bejegening, die Bis marck van de oppositie in den Duitschen Rijksdag ondervond, krijgt bij lalrijke blijken van sympathie uit alle streken van het Rijk, zoo veel zelfs, dat hij den meer en meer gebruikelijken weg van een advertentie in de krant heeft moe ten, inslaan om aan allen zijn darik te betuigen. Verder zal hij, om zich wat te mij, dat wij elkaar Jntijds verstaan hebben. Er rest mij alleen nog u te zeggen ik spreek ook uit naam van mijne dochter dat gij ons een genoegen zult doen door te vergeten, dat wij elkaar ooit gekend hebben. De veronder stelling ligt voor de hand, dat een man, die zijn eigen eer te grabbel gooit, ook de eer eener vrouw niet zal verdedigen. Goeden mor gen, Sir." Hij stond van tafel op, bood Miss Rupert zijn arm aan, en vertrok met haar. Maar ik wilde het zoo niet opgeven, en volgde hen dus na een oogenblik. In de vestibule, die toevallig leeg was, haalde ik hen in, en ik legde mijn hand op haar arm. «Ik wil uit uw eigen mond hooren, dat gij mij bedankt, en niet anders." Zij keerde zich om en zag inij aan, terwijl het bloed haar naar het hoofd steeg. »Ga door, vader," zeide zij, »ik volg u dadelijk." Zij kwam dicht bij mij staan, en zag mij met vlammende blikken vlak in de oogen. «Weigert gij dit duel »Ja." «Zijt gij een lafaard «Zie ik daarnaar uit?" Zij lachtte bitter. «Ik ben niet gewoon met lafaards om te gaan, maar riu weet ik voor altijd hoe zij er uitzien. Groote'God! Ik wenschte, dat ik mij en uzelven gedood had vóór ik het wist! En gij durft het niet eens bekennenGij spreekt van principes; «hier lachte zij weer. En toch hebt gij u verstout mij te beminnen, en" zij aarzelde, maar ging wanhopig verder «ja, ik heb t» met geheel mijn ziel bemind neen, tt niet, maar wat ik meende dat gij waart. Ik heb medelijden met u, arm schepsel Zij begon zenuwachtig te gillen, maar wist zich met groote inspanning te bedwingen. «Ga heen, en keer niet terug vóór ik om u zend.'' Daarop verzetten, een reisje maken naar Egypte, Italië of MaderaFigaro noemde er Pa rijs ook bij, maar dat klinkt nog al on- geloofelijk. Niet dat hij daar geen vrien den zou hebben, integendeel; de te Parijs woonachtige Duitschers hebben hem het «gemütliche" aanbod gedaan, om een tweeden Directeur van Buitenlandsche Zaken voor hem te bekostigen, tot zoo lang de Rijksdag goedgevonden heeft de 20.000 Mark salaris toe te staan. Voor zeker goed gemeend, maar 't is te ver wachten, dat Bismark het niet zal aanne men, temeer daar hij, om zijn zin te hebben, slechts eenige diplomaten als tijdelijke hulparbeiders in zijn departe ment behoeft te ontbieden. De Rijks kanselier zelf zegt in de officieuse Post dat tegenover het votum van wantrou wen, hetwelk de meerderheid van den Rijksdag hem gaf, door het afstemmen van voor den Staatsdienst onontbeerlijke middelen, talrijke bewijzen staan van het vertrouwen, waarmede het Duitsche volk bereid is de door hem gevolgde buiten landsche politiek des Keizers te steunen. In de uiting van de nationale gezindheid, die in bet volk leeft, vindt hij aanleiding, om ook bij liet afnemen zijner lichaams krachten, te volhaiden in den strijd te gen de partijen, wier onverdraagzaamheid onder elkander en wier eensgezindheid tegenover iedere leiding des Staats de ontwikkeling van het Rijk belemmeren en de eenheid, die liet volk door groote offers wist te verkrijgen, in gevaar bren gen. De Kölnische Zeitung voegt er bij, dat er, naar aanleiding van het be sluit in den Rijksdag, ernstig sprake is geweest van een ontbinding; maar de Rijkskanselier zelf moet zich daar liet sterkst tegen verzet hebben, eerstens omdat het besluit nog niet definitief is, en ten tweede, omdat de zaak eigenlijk liet zij mij alleen. «Uit eigen beweging zult gij mij niet terug zien koineu." Met deze woorden nam ik afscheid van haar. Brinton zag mij aan; de uitdrukking van zijn gelaat was zeer vreemd, alsof hij een sterke aandoening trachtte te overmeesteren. En, ik mort bekennen, zijn verhaal had mij zeer ge- trollen. Ik was veel belang gaan stellen in Miss Rupert, vooral ook oindat ik Mrs. Brinton een groote genegenheid toedroeg. Wat vreemde wezens zijn wij menschel! toch Maar dat deed mij tevens weer aan Muggins denken. «En welken dienst bewees Muggins u?" vroeg ik. Brinton keek vreemd op; kou hij hein ook vergeten hebben? «O ja!" zeide hij, met een geduchten ruk aan zijn knevel. «Nu komen wij aan hem. Heb ik u al verteld, dat ik Geneve langs den zelfden weg verliet, dien ik met de Ruperts had afge sproken te volgen?" «Gij hebt in het geheel nog niet gezegd, dat gij Geneve zoudt verlaten." antwoordde ik. «O zoo. Nu, natuurlijk moest ik dat. Na al hetgeen er voorgevallen was kon ik daar niet langer blijven. Hoe li et kwam, dat ik den zelfden weg volgde weet ik niet, maar ik denk, dat ik instinctmatig bij het eenmaal vastgestelde plan bleef, want mijn gedachten waren te veel met andere dingen vervuld, om een nieuw plan te bedenken. Hoe het ook zij, het gebeurde zoo. Ik zond mijn koffers vooruit, en Muggins en ik aanvaardden denzelfden middag de reis te voet. Onze weg leidde door een bekenden bergpas. Gij weet wel welken ik bedoel, ongeveer vijftien mijlen van Geneve Wot dl vervolgd.

Historische kranten - Archief Eemland

Nieuwe Amersfoortsche Courant | 1884 | | pagina 1