HIEVWE
*Èt Nieuws- en Advertentieblad
voor de Provincie Utrecht.
LIEFHEBBEN,
So. 4.
Zaterdag 24 Januari 1920.
49e jaargang.
VERSCHIJNT WOENSDAG EN ZATERDAG:
FEUILLETON.
Als in den goeden onden lijd...
BINNENLAND.
Amersfoortsche Courant.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 8 maanden 1.
Franco per post door het geheele Rijk 1.15.
Lfionderlijke Nummers 5 Cent.
Ingezonden stukken in te zenden uiterlijk Vrijdag.
Tijdelijk slechts Zaterdags.
Uitgever G. J. SLOTHOUWER
Bureau: Langestraat 17. Telephoonn. 69.
AD VERTENTIËN:
Van 16 regels 0.90; iedere regel meer 15 Cent.
Groote letters en vignetten naar plaatsruimte.
Er is een schuld, die nooit ge
heel betaald kan worden. Deze is
liefhebben. Niemand mag zich aan
het afbetalen van deze schuld
onttrekken en al kan zij nooit
geheel worden voldaan, toch baart
het streven er naar geen teleur
stellingen en verdriet, maar schenkt
integendeel voldoening en vreugde.
Liefhebben is een plicht: onbe
grensd is zijn gebied en zonder
einde de taak, die hij oplegt.
Liefhebben is zich bewust zijn,
dat er krachten in ons sluimeren,
waarmee wij iets moeten en kun
nen teweegbrengen voor anderen,
en het is tevens bereid zijn dit
te doen. Het is in staat zijn ons
tijdelijk voordeel, ons persoonlijk
belang, onze zinnelijke neigingen
op den achtergrond te stellen, het
is bevrediging vinden in het leven
voor anderen. Liefhebben sluit
daar om geen veronachtzamen van
onszelf in. Het eischt integendeel,
dat wij ons trachten te ontwik
kelen, te volmaken om goed en
krachtig te zijn en daardoor
wederom in staat anderen door
woord en voorbeeld te dienen.
Liefhebben is handelen, werken,
weldoen, stichten en sterken, zich
geven, zich toewijden. Liefhebben
is leven.
Ouders, die zich door niets er
van laten terughouden om het
waarachtig geluk van hun kind te
bevorderen. Kinderen, die geen
grooter genieten kennen dan bloe
men te strooien op het pad hun
ner ouders. Vriendschap, die niet
zichzelf zoekt, maar hetgeen des
anderen is, ziedaar liefde.
Liefhebben is een schuld, die
niet alleen nooit kan worden af
betaald, maar die grooter wordt,
naarmate men zich meer inspant
haar te voldoen. Naarmate ons
hart meer ontsloten is, vallen de
nooden van anderen ons te eerder
in het oog en naarmate de be-
III. Slot/
Gedurende de volgende weken ging
alles, zooals gewoonlijk. Het buis was
vreemd stil en die stilte scheen een
weerklank te vinden in Norbert en
z'n vrouw. Het was zoo lang geleden
dat ze met elkaar alleen waren ge
weest, dat ze soms schuw leken voor
elkaar. Ze spraken over algemeene
dingenze lazen elkaar wat voor uit
de courant, als menscben doen, die
elkaar niets meer te vertellen hebben.
Toen, op een dag, toen hij zooals
gewoonlijk naar de City ging, volgde
Viola bem in de gang en nam zijn
hoed van den knop. Het was een kleine
attentie, die bem toch verteederde.
«llc zal geen jas noodig hebben,
hoefte om te helpen grooter is,
komen de gevallen, waarin onze
hulp wordt vereischt, veelvoudiger
onder onze aandacht. Heeft eens
de lietde ons genoodzaakt het be
lang der onzen te behartigen,
iederen dag neemt onze belang
stelling toe en hebben wij eens
iets mogen toebrengen tot hun heil,
des te levendiger gevoelen wij de
behoefte ons ook verder daaraan
te wijden. Die schuld, die nooit
geheel kan worden afgedaan, moe
ten wij toch altijd trachten te
voldoen, ook zelfs, wanneer ziekte
ons kwelt en wanneer de levens
avond daalt. Immers ook de kranke
en zwakke kan den tol der liefde
betalen, al zij het slechts door
een woord of door een blik, die
van gelatenheid, onderwerping,
dank, dat is liefde, getuigt.
Er zijn evenwel egoïsten, die
hun eigen belang, hun zinnelijk
vermaak boven alles stellen en die
het ver gebracht hebben in zelf
aanbidding en in zelfdienst en toch,
diezelfden zullen u den een of
anderen dag in hooge mate ver
bazen door den lof der liefde en
toewijding te verkondigen of, nog
vreemder, door een of andere daad
te verrichten, die niet anders wezen
kan dan de openbaring van goed
hartige belangeloosheid. Tijdelijk
moge het menschenhart koud en
onverschillig zijn voor de nooden
van anderen, op den duur is het
onmogelijk aan de stem van het
beter ik, die liefde gebiedt, het
zwijgen op te leggen. Er zijn,
helaas, menschen, die zich geen
inspanning getroosten, in wier
mond, indien zij van liefde en
toewijding spreken, deze woorden
klanken zonder inhoud zijn. Maar
in het leven van deze zeilde men
schen komen oogenblikken voor,
waarin een armzalig ledig zich
laat gevoelen en soms de begeerte
zich baan breekt om voor anderen
iets te zien. Onze eigen ervaring
leert ons, dat er oogenblikken zijn,
zei bij.
«Ja, ik zou ze tocb maar mee
nemen,! antwoordde zij. «Het is
Oostenwind en je moet geen kou
vatten.c
Ze bracbt hem tot het bek.
«Gaat die trein van 5.54 nog van
Camonstreet?! vroeg ze.
Hij keek baar verbaasd aan.
ilk weet bet niet. Waarom vraag
je dat?!
»Och omdat je dien vroeger wel
eons probeerde te krijgen, weet je
wel?!
iJa, ik geloof, dat ik dat vroeger
deed i
nik heb zoo gedacht, nu nu de
kinderen weg zijn, is 't wel eens erg
eenzaam.»
«Natuurlijk is het dat. Nou dag,
ik zal het spoorboekje eens nakijken.!
Dien avond waren verschillende
menscben, die den hoek bij het
waarin het ons een vreugde, een
weelde is, voor anderen iets te
zijn. Ja, liefde is ons beste, ons
edelste deel.
Het zou ook niet te wenschen
zijn, dat er een tijd kwam, waarin
de schuld, die men liefhebben
noemt, afbetaald zou zijn, want
het afbetalen zelf voldoet aan de
behoefte van ons hart. Liefhebben,
zich toewijden zijn natuurlijke
uitingen van ons zieleleven. Was
dit eens niet meer noodig, het
leven zou zijn waarde en betee-
kenis verliezen. Het is dus een
weldadige beschikking, dat die
taak nooit eindigt, dit werk nooit
voltooid kan worden.
Elkander liefhebben is de schuld,
die op ons rust. Mochten wij het
altijd beseffen en ook bij anderen
dat besef wekken. Het is [onze
plicht, blijmoedig, telkens weer de
taak der toewijding te aanvaarden.
Het is onze heilige levenstaak en
hieraan onze krachten te wijden,
is geen ijdel werk. Het einde zien
wij misschien niet, doch rondom
ons heen bespeuren wij toch wel
iets van den invloed, door liefde
geoefend en in ons binnenste wor
den wij ons bewust, dat wij al
strijdende in kracht zullen winnen.
De uitlevering van den ex-keizer.
Men meldt uit Parijs:
De secretaris der Vredesconferentie
overhandigde den Nederl. gezant een
schrijven omtrent de uitlevering van
den ex-keizer, waarin gezegd wordt
De Nederl. Regeering is op de hoogte
der redenen, die gebiedend eiscben,
dat schending met voorbedachten rade
van internationale verdragen, zoomede
stelselmatige miskenning der heiligste
menschenrechten tegenover iedereen,
ook de hoogstgeplaatste persoonlijk
heden, een speciale sanctie ontvingen,
gelijk bij bet vredesverdrag is voorzien.
De mogendheden wijzen terloops op de
ernstige puniscbe schending van de
Belgische onzijdigheid en Luxemburg,
Mansion House omgingen, verwonderd
een heer van middelbaren leeftijd, met
een hoogen hoed en eeo lorgnet, te
zien bollen naar 't station.
Toen bij eenmaal in den trein zat,
zei Norbert Ferwick tot zichzelf, dat
hij een halve dwaas was, en daarmee
gaf hij zichzelf een complimentje.
Natuurlijk was hij een dwaas, maar
bet was een beminnelijke dwaasheid.
Herinneringen aan vroeger kwamen
bij hem op en twintig jaren schenen
zoo'n korten tijd. Dan zat Viola voor!
't open raam en verwelkomde bom met
een glimlach, als hij van het station
kwam. Soms riep ze «Hallo, Pradd!es.«
wat de buren zeker heel dwaas zullen
hebben gevonden.
Zou ze er vandaag ook staan? Zou
ze misschien naar bem staan uit
kijken? Natuurlijk niet, die hoop was
al te belachelijk, maar toen bij de
straat, waar hij woonde, insloeg,
op bet barbaarscbe, meedoogenlooze
stelsel van de massa depoitaties, op
de wegvoering van jonge meisjes te
Rijssel, zonder bescherming, overge
leverd aan de ernstige wreedheden,
op de systematische verwoesting van
gansche landstreken zondereenig mili
tair nut, op den onbeperkten duik
bootoorlog, waartoe behoort bet on
menscbelijk achterlaten van slacht
offers in de open zee en op het on
noembaar aantal handelingen tegen
non-combattanten en autoriteiten.
Van al deze handelingen wordt de
verantwoordelijkheid, tenminste de
moreele, op den oppersten chef, die
ze beval, en zijn hoogste macht mis
bruikte om te schenden of te doen
schenden de heiligste rechten van het
menschelijk geweien, geschoven.
De mogendheden kunnen zich niet
indenken, dat de Nederl. Regeering
lichter zal denken over de onmetelijke
verantwoordelijkheid van den ex-keizer.
Nederland zou zijn internationale
verplichtingen niet vervullen als het
weigerde zich met de overige naties
te vereenigen bij het nemen van
maatregelen om de begane misdaden
te vervolgen of zulks minstens moge
lijk te maken.
De mogendheden, die het verzoek
tot de Nederl. Regeering richten
meenen op het speciale van het ver
zoek te moeten wijzen. Zij hebben
den plicht de uitvoering van art. 227
te verzekeren, zonder zich door argu
menten te doen weerhouden, daar het
niet gaat om zaken, die den gewonen
weg volgen, daar zij een juridisch
karakter dragen, maar ook daden vaD
hooger internationale politiek legen
het wereldgeweten gelijk die nimmer
zijn gekend.
De mogendheden zijn overtuigd,
dat Nederland, dat steeds getuigde
van zijn eerbied voor de wet en liefde
voor het recht en dat een der eerste
is, dat een plaats wil innemen in den
Volkenbond, zich niet zal willen ont
trekken aan de essentieele grondbe
ginselen of aan de solidariteit der
naties ten einde een herhaling te
voorkomen van dusdanige catastrophen.
Ook het Nederl. volk beeft er groot
belang bij, dat aan den boofdaanleg-
ger er van geen schijn van bescher
ming wordt verleend door hem toe
keken z'n oogen onderzoekend alle
ramen langs.
Er was niemand te zien. Hij had
hard geloopen en hij moest 't wat
langzamer aanleggen. Hij stood naar
z'n sleutel te zoeken, toen de deur
door Viola werd geopend. Haar gezicht
was doodsbleek en baar lippen beefden.
Dickie,! dat was alles wat ze kon
zeggen.
En hij begreep wat ze bedoelde. Het
allerergste is gauw genoeg gezegd en
begrepen in deze wonderlijke twintig
ste eeuwsche beschaving. Hij las het
telegram met droge oogen en droge
lippen.
De meid kwam iets later zeggen dat
het eten op tafel was. Ze gingen
zitten ze konden niets eten. Daarna
gingen ze in deD salon zitten in een
armstoel vóór het vuur.
Ten slotte vond Viola de woorden
«Toen hij wegging, was ik al zoo
te laten op zijn grondgebied, of zijn
berechting, door duizenden slacht
offers geëischt, te verhinderen.
Crediet aan Duitschland.
Het Ministerie van Buiteniandsche
Zaken deelt mede:
Tusscben gevolmachtigde der Ned.
en der Duitsche regeering is overeen
stemming verkregen omtient een aan
hun regeeringen voor te leggen over
eenkomst betreffende een aan Duitsch
land te verleerien crediet en den
invoer van steenkolen.
Nederland verleent aan Duitschland
een crediet van f 200.000.000, aflos
baar uiterlijk in 10 jaren. Van dit
crediet zullen f 60.000.000 besteed
worden voor de aankoop hier te
lande van levensmiddelen van Ne
derl. of Nederl.-Indischen oorsprong:
f 140 000.000 is bestemd voor den
aankoop van grondstoffen en zal het
karakter dragen van een renouvelee-
rend crediet (z.g. revolving crediet).
Duitschland verbindt zich zijnerzijds
tot de voortzetting gedurende 4 jaren
van kolenleveringen, waartoe het zich
had verplicht bij de kolenovereenkomst,
welke tot 31 December 1919 van
kracht was.
Voorts is een bevredigende regeling
getroffen de exploitatie van de in de
onmiddellijke nabijheid der Lim-
burgsch-Duitsche grens gelegen ko
lenvelden, die reeds in handen zijn
van eeD Nederl. maatschappij. Door
deze regeling wordt die exploitatie
voor een tijdperk van 33 jaar dienst
baar gemaakt aan de kolenvoorziening
van Nederland.
De overeenkomst zal eventueel de
goedkeuring vereischen van de Staten-
Generaal.
Tegen de duurte!
De besturen van het N. V. V. en
bet N. A. S. hebben aan den Minister
van Landbouw een adres gericht,
waarin, Damens 300.000 georganiseerde
arbeiders bij Z.Exc. wordt aangedron
gen, «zoodanige maatregelen te treffen,
dat de prijzen van verschillende voor
het levensonderhoud onontbeerlijke
benoodigdheden, in hel bijzonder die
van wittebrood, aardappelen, peul
vruchten, vet, spek, visch, kleeding,
schoeisel, dekking en brandstoffen,
worden verlaagd tot een zoodanig
bang. Ik voelde het.i
«Ja.!
Toen weer stilte een langen,
langen tijd.
«O, ik hield zoo van hem, vad.
(maar «vader! scheen nu toch niet het
juiste woord te zijn en ze veranderde
het in den eersten naam den besten,
dien haar te binnen schoot) »o, Pradd-
les, bij was toch mijo kleine jongen.!
Zijn hand ging naar de hare en
zij nam die en legde die tegen haar wang.
«O, waarom moeten zulke dingen
toch gebeuren.!
ïDat weet God,i antwoordde hij.
Zijo hoofd was dicht bij het hare en
haar vingers streelden het, liefkoosden
bet, gleden door zijn nu dun geworden
haar met een zachte bekende streeling.
Toen, als bij intuïtie, boog zij zich
voorover om hem eeo zoen te geven
en zijn haar weor glad te kussen.
