22 juni 1989
- 5 -
noorden van de rivieren vertrokken om in Soest een grote happening te
organiseren waar zeer veel burgers bij betrokken waren en waarbij
burgemeester en wethouders nu eindelijk eens de kans kregen om verkleed
helemaal door Soest te lopen. Ik denk dat wij dat allen een bijzonder
prettige zaak vonden, zeker met zoveel toeschouwers erbijwant normaal kom
je zoveel mensen niet tegen als je je verkleedt.
Een andere zaak die uniek voor Soest was, mag ik wel zeggen, was dat wij in
de afgelopen jaren voor het eerst in Soest -ik heb niet de analen erop
nageslagen- te maken kregen met Olympisch kampioenen die goud hadden
verdiend. Onze Monique Knol en onze Vincent Maassen die bij het zwemmen ik
geloof zelfs zeven gouden medailles binnenbracht. Ik weet nog met hoeveel
plezier jij deze medailles door je hand liet gaan, dat wés het.
Negen jaar, Paul, ben jij aanvoerder geweest van de club die sinds kort
"Soest natuurlijk" heet. Als veldspeler in deze club had jij zo je eigen
stijl van opereren. Je uitgangspunt was: geen woorden, maar daden. Dat is
duidelijk. Soms sprak je dat echter in het Gronings uit en daardoor werd
het soms niet helemaal verstaan, maar goed, dat doet niet ter zake,
iedereen begreep waar de bal naartoe moest. In het veld had jij een hekel
aan spelbederf en spelen op de man. Dat toonde ook je bestuurlijke
kwaliteiten, want ik denk dat dat een heel belangrijk gegeven is, wil je
het team bij elkaar houden en wil je een sportieve wedstrijd spelen. Toch
één opmerking. Aan het begin van het seizoen -en in gemeentekringen heb je
zo van die seizoenen die per vier jaar beginnen- liet je je gedachten nog
wel eens gaan over de taakverdeling die door je medeveldspelers zo aan een
ieder waren toegedacht. Daar hebben we nog wel eens over van gedachten
gewisseld, maar goed, enige switch in het veld op bepaalde momenten, dat
lukt altijd wel. Gebleken is ook dat je als aanvoerder van het team "Soest
natuurlijk" niet graag in de achterhoede opereerde, hoewel dat toch een
belangrijke positie is. Nee, jij verkeerde graag in de voorhoede en dan nog
wel als midvoor. Onder het motto dat je vaak liet horen: wat goed is, komt
snel, rende je altijd rechtstreeks op het doel af. Soms in je enthousiasme
de bal wat te ver vooruit sturend, zodat de andere partij de bal kon
overnemen. Je hield echter steeds het doel voor ogen. Wat zeg ik? het doel,
nee, eigenlijk had jij drie doelen. Het eerste doel was een nieuw
politiebureau. Wel, het resultaat mag er wezen, het ligt hier vlak achter.
Het is wel zo dat je, om dat doel te bereiken, een speciale balbehandeling
nodig had, waarbij je enige contacten met Den Haag moest aanknopen om wat
dat betreft de bal de juiste richting uit te krijgen. Vervolgens een tweede
doel op wat kortere termijn, dat was het nieuwe gemeentehuis. Daar moest in
relatie tot de reorganisatie eindelijk de kogel maar eens door de kerk. Je
had ook nog een derde doel, dat vereiste dan wat langere termijnplanning.
Het derde doel dat was je transfer, als ik het zo mag uitspreken. Bezien
wij die doelen wat nader, dan denk ik dat het eerste doel, het
politiebureau, is bereikt. Dat is klaar en ligt er prima bij, de mensen
voelen zich er prima en het is makkelijk te vinden, mooi centraal in Soest.
Een prima score. Wel was het nodig om daar -zoals ik al zei- enige
uitwedstrijden voor in Den Haag te plegen en die verliepen zelfs zo goed
dat je -naar ik uit de pers heb begrepen- je in Den Haag helemaal thuis
begon te voelen en daar allerlei mensen ook leerde kennen die natuurlijk
ook voor andere doelen daar zitting hielden. Je tweede doel, het
gemeentehuis, was een zaak waarvoor je niet naar Den Haag hoefde. Ik zou
haast zeggen: dat is maar goed ook, want als wij het goed begrepen hebben,
is het onverstandig om naar Den Haag te gaan als je over de bouw van een
nieuw gemeentehuis wenst te praten. Paul, het doel van het gemeentehuis is
dus intern gescoord, is intern geregeld, de eerste steen is gelegd.
Sommigen onder u die bij hun benaderingsweg naar deze lokaliteit over de
Dalweg zijn gekomen, hebben daar wellicht gezien dat de kranen klaar staan,