22 septenber 1990 - 4 - gemeentebestuur eigenlijk al onze 41.000 inwoners hier vandaag bij de opening gehad. Maar daar is het gebouw, hoewel het heel groot is, toch nog weer te krap voor. Dames en heren, ik heb al even stilgestaan bij het gebouw en de aanwezige kunstuitingen. Wat naar mijn overtuiging in belangrijkheid zelfs bouwvorm en kunstuiting te boven gaat? Wat uiteindelijk mijns inziens beslissend dient te zijn voor de beantwoording van de vraag of Soest echt blij kan zijn met het nieuwe raadhuis? Het is een antwoord dat grotendeels de toekomst zal brengen: echt blij zullen we kunnen zijn indien het raadhuis door u als uw raadhuis en als ook een echt open huis zal worden ervaren! Het nieuwe raadhuis biedt alle mogelijkheden om een efficiënt, open en democratisch bestuurscentrum te zijn. Laten we met z'n allen deze mogelijkheden met beide handen aangrijpen. Moge het raadhuis nu en in de toekomst bijdetijds functioneren; juist in die zin dat de burgerij geen drempels op haar weg vindt. Kortom, dat het een echt gemeenschapshuis in het hart van Soest van de gemeentenaren zij voor de Soesters en Soesterbergers en niet andersom. Mag ik eindigen met twee spreuken van oud-burgemeester P.A. Smits uit mijn vorige buurgemeente Liempde Kom binnen in uw huis alwaar met wet en recht ook uw zaak wordt beslecht. Bestuur het Soester leven met de teugels u gegeven wees in uw taak bedreven rechtschapen zij uw streven. Dank u wel voor uw aandacht. Dan geef ik nu graag het woord aan de wethouder die zich in het bijzonder met de bouw heeft belast, wethouder J.L. Menne. Wethouder MENNE: Commissaris der Koningin, leden van de raad, geachte genodigden, Shanovni Pangstfo, meine Damen und Herrn. Voor wie ik hart heb, wil ik werken. Voor wie ik liefheb, wil ik heten. (vrij naar Neeltje Maria Min) Dames en heren, het is vandaag een grote dag voor een eenvoudig wethouder. Eindelijk iets in mijn portefeuille dat afkomt. Immers, aan bijna alle onderdelen van betekenis in een wethoudersportefeuille komt geen eind. Financieel beleid, sportbeleid, werkloosheidsbestrijding, allemaal eindeloos. Dat wil zeggen, zonder einde. Echter niet aan deze nieuwbouw. Die kent een begin en een eind. Het begin. Het begin is vastgelegd in een notitie in 1932, getiteld: Kerken, scholen en andere belangrijke gebouwen. Het raadhuis wordt in dezelfde paragraaf behandeld als het volksbadhuis te Soesterberg. Plannen, ingelijste tekeningen, zij volgen elkaar in snel tempo op, maar realisering komt er telkens niet van. Meestal is gebrek aan geld de oorzaak en soms gebrek aan politieke wil. Pas in 1986 lijken beide gelijktijdig aanwezig. De gemeenteraad stelt dan een beleidsprogramma 1986-1990 vast dat spreekt van daadwerkelijke besluitvorming omtrent de nieuwbouw. Wel, wel, verzuchtte menigeen en een raadslid merkte op -hij is hier in de zaal- we zien wel waar het schip strandt. Het waren wellicht de juiste prikkels, burgemeester, om met enthousiasme aan de slag te gaan. Pas 15 oktober 1987 wordt het écht serieus. De raad verleent dan een krediet van 200.000,00 voor een zorgvuldige voorbereiding. De vele data van de daarop volgende raadsbesluiten -ik geloof dat het er wel dertien zijn- zal ik u besparen. Bij het definitieve raadsbesluit tot de bouw zelf stemmen 26 van de 27 raadsleden voor. Dat is een lekker breed draagvlak. Op onderdelen was de eensgezindheid minder groot. Wie herinnert zich niet

Historische kranten - Archief Eemland

Notulen Raad Soest | 1990 | | pagina 247