21 december 2000
- 49
(Applaus)
ïhet
Vlaar
van
k-
als
le
ng en
:he
die
:rd
3l-
ïlijke
tar ter
esluit
;n die
nmen
nog
Mevrouw KOSTER (GL/PS): Ik ben er eigenlijk helemaal beduusd van, van al deze toespraken. Ik zei
al tegen Ans, ik vind dit vreselijk. Ik zou het liefste, en dat zei ik al meer tegen mensen, mijn rugzak
pakken en zeggen: aju en ik zie wel. Ik vind dit echt vreselijk. Ik ben helemaal overdonderd hierdoor.
Ik heb wel wat op papier gezet, maar ik word er een beetje zenuwachtig van. Het is natuurlijk ook qua
tijdsbestek en een beetje refererend aan Prins Claus toen hij destijds die prijsuitreiking deed en zei:
laten we het alsjeblieft niet te lang maken, het is prima allemaal geweest jongens, daar staan - geloof ik
tenminste - de hapjes en de drankjes. Dus snel en kort.
Ans zei dat het haar intrigeert waarom ik wegga. Ja, veel dingen horen in het leven. Dat is ook bij mij.
Een vriendin zei pas tegen me: het lijkt wel of jij een dwangneurose hebt. Alles moet altijd zo nodig
bij jou. En ik voel dat zelf ook een beetje. Het is een beetje een soort innerlijke dwang. Ik word er
soms zelf ook wel een beetje onrustig van moet ik in alle eerlijkheid zeggen hoor. Want wat jij zei
over al die dingen waar ik in zit, dat is allemaal een soort dwangneurose.
Toen ik tien jaar geleden van een wat slapend politiek leventje, ik was wel al jaren lid van de PPR en
inderdaad zo'n beetje al vanaf de grondbeginselen, ik geloof dat dat zo'n beetje 1969 of 1970 was,
was ik al lid, en later van Groen Links. En daarna ben ik dus toegetreden tot de actieve geledingen min
of meer, met het roemruchte paar zou je haast zeggen, nog steeds, Jan en Leidje. Die noemde je ook
altijd in één adem. Ik noem ze nog steeds in één adem. Als fractieassistente mocht ik me er langs de
zijlijn ook een klein beetje mee bemoeien. Dat was altijd heel nadrukkelijk een klein beetje. Want Jan
was toen al behoorlijk eigenwijs en ging ondanks allerlei raadgevingen toch zijn eigen gang. En Leidje
deed alles wat ik dacht heel goed te doen, altijd ook nog eens dunnetjes over, dus ja, ach het maakt
allemaal niet zo erg veel uit. Ze wisten natuurlijk ook erg veel. Het was wel een leuke tijd als fractieas
sistente in die bankjes erachter. Ik zou het iedereen aanraden dat een tijdje te doen, wantje zit altijd
een beetje te smoezen en te lachen en dropjes te eten, dat was ook nog de tijd van Tonnie Haars, die
had altijd zulke zakken drop bij zich. Het serieuzere werk van vier jaar geleden, toen Leidje tussentijds
aftrad na 19 dienstjaren en ik mocht aantreden, en dat voelde ik ook een beetje als bijzit van Jan. Dat
was niet altijd makkelijk, niet naast Jan, maar ook het serieuze raadswerk. Dat kostte even meer tijd
dan ik ooit bevroedde. Na de verkiezingen met een geheel nieuwe samenstelling hadden we een eerste
twee-vrouwsfractie. De portefeuilles financiën en r.o. waren niet echt de eenvoudigste, vond ik
tenminste altijd. En zoals ik nogal eens naar Ans verzuchtte: jij hebt altijd zo'n korte portefeuille en ik
altijd zo'n vreselijke lange. En dat is inderdaad naast een fulltime-baan die ik tot op heden nog steeds
heb, ik moet nog een paar weken, moét, zo ervaar ik het onderhand een beetje, is dat soms erg veel en
soms wel een beetje te veel. En ik heb inderdaad bewondering voor de mensen in deze raad die jaar in
jaar uit naast een baan dit kunnen doen. Bijvoorbeeld Bert die ook naast zo'n volle baan dit er nog bij
doet. Ik heb het echter wel met veel plezier altijd gedaan en in de raad en in de commissies hadden we
forse meningsverschillen en dat was altijd heel plezierig toch ook. Kijk maar bijvoorbeeld weer naar
deze avond. Ik ben ook blij dat we de laatste avond één van onze 'high lights' zou ik haast zeggen, de
Zonnegloren-deal, dat ik nog in mijn laatste raadsvergadering daar nog wat over mag zeggen. En na
die vergaderingen heb je dan toch informele bijeenkomsten en dan klets je toch nog heel plezierig met
elkaar en ik heb dat altijd zonder meer gewaardeerd. Ik stop nu tussentijds. Dat moeten meer doen. Ik
heb van Aad Post vernomen dat ik de zevende ben, het getal der volheid. Volgens mij kan alles wat ik
nu ga doen niet meer stuk. Zo'n tussentijdse stop lijkt inderdaad ook wel op een publiekswissel. Je
krijgt alle aandacht. Maar daar heb ik het absoluut niet voor gedaan. Wat dat aangaat denk ik wel eens
van mezelf dat ik een beetje te straigth ben om alleen op de Bühne te spelen, dat is mijn stijl niet
helemaal. Ik kan best heel emotioneel met dingen bezig zijn maar niet alleen voor de mensen die daar
zitten. Ik ga na al die jaren gehoor geven aan een gevoel. En wat dat gevoel ook is Ans, het is een
gevoel dat ik en dat had ik zeker met het klimmen der jaren, dat ik op een gegeven ogenblik vorig jaar
had van: en is dit het nou? Hartstikke rijk hier, twee auto's, twee huizen, je hebt alles watje hartje
begeert, je koopt er nog wat bij. Ik had pas mijn hele huiskamer voor mijn gevoel weer op laten
knappen. En dan kwam ik van de vakantie terug met een rugzak op uit India, en de laatste keer uit
Uganda, en dan denk ik: goh, ik heb ook genoeg aan die rugzak eigenlijk. Dat is één van de redenen
