Raadsvergadering algemene beschouwingen d.d. 4 oktober 2004
- 6-
Mevrouw VAN ROOMEN (CDA): Samenleven doe je niet alleen...
Waarom als titel van de algemene beschouwingen de verkiezingsleus van het CDA uit 1998?
Samenleven doe je niet alleen.
Omdat het meer dan ooit onze samenleving bepaalt. We hoeven niet ver te kijken om de voorbeelden
van onze veranderende maatschappij te zien. Wat is er met ons gebeurd dat er zo veel onvrede is? We
bemerken gevoelens van angst, onrust, individualisme, verharding jegens elkaar, zinloos geweld. We
leven niet meer met elkaar maar naast elkaar.
De veranderingen zijn langzaam ingetreden in ons denken en doen en in de samenleving. Zie het als
een mooi rotsblok. Langzaam worden er groeven in gesleten onder invloed van erosie. Wind, regen,
storm en zon laten hun sporen na. Soms met hele scherpe kanten en de andere keer mooie gladde
groeven, wisselend in grootte en diepte. Er kunnen ook stukjes afbreken van het rotsblok, de vorm is
voortdurend aan verandering onderhevig. Het rotsblok heeft een zon- en schaduwzijde, een boven- en
onderkant. Maar met al deze kanten samen vormt het rotsblok een geheel, onlosmakelijk met elkaar
verbonden.
De erosie die optreedt is een proces van jaren en niet van de ene op de andere dag ontstaan. Soms
sluimerend, rustig en andere keren met groot geweld. Maar één ding is zeker: het rotsblok zal blijven
veranderen door de invloed van erosie. Of we nu willen of niet.
We kunnen proberen in de tijd terug te gaan en dromen van de rots zoals deze jaren geleden was. Hoe
mooi, anders, beter, minder groeven deze had. Maar zoals we allemaal weten zal het rotsblok nooit
meer terugkeren in zijn oorspronkelijke vorm. De veranderingen hebben zijn sporen nagelaten
Als het rotsblok blijft liggen zoals deze nu ligt en wij ons niet realiseren dat de erosie verder en verder
gaat zal het rotsblok verder uithollen en beetje bij beetje afbrokkelen totdat deze uiteen valt. We kijken
van afstand naar het rotsblok en zien de invloeden van buitenaf zijn werk doen. De weersinvloeden
hebben vrij spel We wachten af welke vorm het rotsblok gaat krijgen.
Hoe nu verder? Als we het rotsblok een klein beetje zouden kunnen keren wordt deze in zijn huidige
vorm meer beschermd. We kunnen de sterke kant naar voren rollen om de grootste weersinvloeden op
te vangen. De zachtere, kwetsbare delen worden ontzien tegen de erosie en krijgen de kans aaneen te
blijven en niet af te brokkelen. Zo blijft het rotsblok behouden en vormt een geheel. Samenleven doe
je niet alleen
Het rotsblok kan ook omrollen met de zwakkere kant naar voren. Het afbraakproces zal dan in
hevigheid toenemen, de weersinvloeden krijgen meer kans. De groeven worden snel dieper, er vallen
steeds meer stukjes af. De sterke kant zal alleen maar in kracht toenemen. De verschillen worden
groter en groter.
Als we het rotsblok vergelijken met onze samenleving zijn er parallellen te zien. We vormen een
geheel, maar allerlei invloeden laten sporen na in de samenleving. Er vallen mensen buiten de boot,
staan aan de zijlijn, krijgen klappen te verduren. De scherpe kanten nemen toe waardoor groepen
mensen tegenover elkaar komen te staan. Er zijn mensen die terug kijken naar het verleden, toen was
de samenleving goed. Maar zoals het rotsblok zijn vorm niet terug zal krijgen zal dat ook niet met
onze samenleving gebeuren. We leven in het heden en moeten als geheel met elkaar samenleven. De
overheid vormt de sterke kant van het rotsblok die bescherming biedt waar nodig en de
randvoorwaarden geeft. Echter, iedereen zal mee moeten doen om het rotsblok daadwerkelijk een
beetje te keren. Want het rotsblok zal niet draaien als er van verschillende kanten wordt geduwd. Dan
blijft het rotsblok liggen zoals deze ligt en blijven de weersinvloeden vrij spel houden en zal zijn
sporen achterlaten. Terwijl als we gezamenlijk de beweging naar één kant inzetten dan zal het rotsblok
langzaam van zijn plekje komen. Samenleven doe je niet alleen.
Als CDA fractie in de gemeenteraad van Soest vertegenwoordigen wij een stukje van de sterke kant.
Met alle partijen samen scheppen wij de randvoorwaarden waarbinnen de samenleving beweegt. Het is
een illusie te veronderstellen dat we dat alleen kunnen. We zullen de handen ineen moeten slaan om
een beweging tot stand te brengen. Daarbij zal een ieder zijn eigen verantwoordelijkheid dienen te
nemen, samen met de verschillende groepen in de samenleving. Niet elkaar met woorden te lijf gaan
en de verschillen breed uitmeten, maar daadwerkelijk een verantwoord beleid tot stand brengen. Met
respect en zorg voor elkaar, visie, luisteren naar de ander en bereid zijn de juiste weg te zoeken boven
het eigenbelang. Een rotsblok is niet zomaar in beweging te krijgen, we zullen er hard voor moeten
werken, maar het resultaat kan meer dan de moeite waard zijn.
