HET FEEST VAN DEN OOGST
Een jaar van hard
werken - één dag
van vreugde j
Het oogstfeest
voorheen en thans
De oogst verbindt stad en land
ROND HET NIEUWE HELIUM-
LUCHTSCHIP.
Verbetering aan de passagiers vertrekken.
Meer comfort.
Een vliegend hotel.
Berlijn, October 1937. Toen na den
catastrofe met den „Hindenburg" in Lake-
hurst vaststond, dat de volgende Duitsche
luchtschepen nog slechts met helium zou
den worden gevuld, is men in Friedrichs-
hafen onmiddellijk begonnen met den bouw
van de „L.Z. 130". Toen Duitschland even
wel van Amerika concessies kreeg tot ge
bruik van heliumgas, moest een gedeelte
natuur, het is "de cultus" van aan de aarde
gebonden menschen, die van geslacht op
geslacht de erfenis behoeden van hen, die
voor het eerst de ploeg in vaderlandschen
bodem zetten.
Zoo heeft de oogstkroon of de oogstkrans
in het huis van den boer zijn eereplaats
gekregen en blijft daar hangen ,tot hij het
volgend jaar door een nieuwe wordt ver
vangen.
In sommige streken hangt de boer een
paar bosjes aren van den nieuwen oogst
boven de staldeur, opdat het vee vrucht
baar blijft.
In dit vasthouden aan oude zeden ligt 'n
wonderlijke kracht. Deze kracht is echter
ook de trouw van den boer tegenover de
zegenbrengende aarde.
Het wezen van den boer is ons tegen
woordig weer nader gebracht. Als op den
dag van het oogstfeest de stedeling en
landman eendrachtig feest vieren, open
baart zich hierin een nieuwe band tusöchen
stad en land. En wij beseffen, dat wij in
den boerenstand een hechte pijler van ons
volksbestaan bezitten.
van het reeds in aanbouw zijnde luchtschip
weer worden omgebouwd. Dit is de oor
zaak, waarom, het luchtschip eenigen tijd
later gereed zal zijn, dan men aanvankelijk
reeds had medegedeeld. Daar het helium,
zooals bekend, zwaarder is dan de tot dan
toe gebruikte waterstofgassen, moest men
gaan rekenen, hoe het schip lichter te ma
ken, zoodat aan de snelheid geen afbreuk
werd gedaan. Eendeels kon de ruimte, ge
dacht voor de passagiers, niet zoo groot
worden, aan den anderen kant moesten de
bergingsvertrekken kleiner worden.
De verongelukte „Hindenburg", bezat,
zooals men weet, ruimte voor 72 passagiers
doch het nieuwe luchtschip zal er slechts
40 kunnen meenemen. Daar oorspronkelijk
het nieuwe luchtschip geheel volgens hefc
model van het verbrande luchtschip werd
gemaakt, moesten nieuwe projecten worden
ontworpen, toen Amerika zijn heliumgas
aan Duitschland verkocht.
Mede in verband met de woekering der
ruimten heeft men in de „LZ 130" de
nieuwste slaap- en bergingsmethoden aan
gewend, om toch zooveel mogelijk ruimte
te winnen. De scheiding in tweedeks is
verdwenen. Inplaats hiervan kwam een
hoefijzervormige ruimte. Hierdoor bereikte,
men, dat eenige slaapcabines aan den bui
tenwand van het luchtschip konden liggen.
De oogstvogel, de kwartel, heeft in de
weken van den oogsttijd steeds zijn roep
laten hooren: „Wek den knecht! Wek de
tneid!"
En het was wel noodig, dat iedereen
vroeg opstond, want de zegen van den
oogst hangt voor een groot deel van het
veilig binnenhalen af. De boer doet zyn
best een zoo groot mogelijke opbrengst van
zijn akkers te verkrijgen en de stedeling
beseft thans wel meer dan vroeger,
wat het dagelij ksch werk van den boer ook
voor hem, ja voor het geheele volk te
beduiden heeft.
Zoo zijn de oogstfeesten niet de feesten
Van de boerenbevolking alleen, - maar ten
deele een volksfeest geworden, als dank
voor den zegen, die aan de akkers ontspro
ten is. Het is een typisch verschijnsel, dat
elk land, dat zich met landbouwcultuur
bezig houdt, na het binnenbrengen van den
oogst feest viert en dat deze eeuwenoude
gewoonte, welke op religieuzen grondslag
berust, tegenwoordig ook door vele stede
lingen wordt meegevierd.
Men kan dit misschien hieraan toeschre
ven, dat het publiek in de laatste jaren
veel meer in het eigen land heeft gereisd
en daardoor meer op de hoogte is gekomen
van de verschillende folklore-feesten.
de vroolijke oogstspelen, wedloopen met
en zonder hindernissen, waarbij als hin
dernissen wagens en landbouwwerktuigen
dienst doen. Ook het oude hanenspel en
andere volksspelen ziet men op vele plaat
sen, tot eindelijk de dorpsmuziek de men
schen ten dans roept, die het prettigst is
onder den vrijen hemel, waar de bonte
mengeling van kleuren een streeling voor
het oog is. En wie het werk van den boer
kent, begrijpt ook zijn uitbundige vreugde.
Een heel jaar hard werken is geconcen
treerd op enkele oogstdagen. Ondanks alle
vlijt, ondanks de vruchtbaarheid van den
grond is het resultaat van dit werk niet
eerder verzekerd, dan wanneer de oogst
eindelijk veilig in de schuren is geborgen
en zelfs in de schuren wordt de zegen o'es
velds nog bedreigd door blikseminslag of
roekelooze menschenhanden.
Eén ongelukkig uur vernielt soms het
werk van een jaar door hagelslag of vuur.
Dit bewust zijn maakt den boer deemoe
dig tegenover de hoogere machten en het
taaie vasthouden aan oude gebruiken is
geen ij del spel, het is een uiting van hun
diepst ontzag voor de oerkrachten der
het binnenhalen van den oogst; maar ook
de familieleden van den boer en boerin
zijn van heinde en verre gekomen om het
feest mede te vieren.
Zoo is dit oogstfeest heel vaak tegelijker
tijd een familiefeest. Deze dag, waarop rnen
de vruchtbaarheid der akkers prijst, is een
dag waarop de zuinige boer alle beperking
laat varen. Daar komt hij royaal voor den
dag en hij doet zijn best om een ieder te
toonen, welk een overvloed zijn velden en
zijn boerderij hem hebben opgeleverd.
's Middags is het oogstfeest geheel aan
de jeugd gewijd, eerst komt er een op
tocht met versierde wagens en paarden,
die voorbij alle boerenhofsteden van het
dorp rijdt naar het feestterrein, waar men
een oogstboom heeft opgesteld. Hier toont
de jeugd haar kracht in behendigheid bij
Dit bracht het voordeel, dat men van hier
uit land en zee kan overzien, terwijl het
daglicht onmiddellijk door de venstei'ruit-
jes schijnt.
De luxecabines vier in getal, zijn zeer
ruim en comfortabel. Zij bezitten groote,
breede vensters, waarin men zelfs een zitje
kan nemen. De boog van het hoef ij zet
vormt de eetzaal. Deze zaal beschikt ovei
zooveel plaatsen, dat alle passagiers gelijk
aan tafel kunnen gaan en dan is nog plaats
voor de scheepsofficieren. Aan beide ein
den van deze eetzaal vindt men gezellige
hoekjes met comfortabele stoelen. Deze
hoekjes bieden een ruimen blik op het
landschap, waarhoven de „LZ. 130" vliegt.
Onder de moderne eetzaal bevindt zich
de lichtcentrale. Daar hieraan onmiddellijk
de ruime keuken grenst, kunnen de warme
gassen der motorruimten dienen als ver
warming voor de ovens. Aan het lucht
schip wordt zoo goed als de laatste hand
gelegd.
DE IRONIE VAN HET NOODLOT.
In geheel Amerika is Majoor Al Williams
bekend als een der meest vermetele vlie
gers. Hij is werkzaam als leeraar in de
luchtvloot van het Amerikaansche leger.
Zijn specialiteit is het nemen van loopings,
verder naar omlaag storting vanaf groote
hoogten, waarbij de machine op het laatste
oogenblik dient te worden „opgevangen",
en het „testen" van nieuwe machines.
Momenteel ligt Majoor Al Williams in
een New Yorksch ziekenhuis en verwon
dert zich over de ironie van het noodlot.
In de twintig jaar, dat Al Williams thans
in de lucht werkt, is hem nog niet het
minste overkomen. Duizenden menschen
hebben in den loop der jaren met hartklop
pingen en open mond toegezien, hoe Wil
liams zijn waaghalzige toeren uitvoerde.
En waarom ligt hij dan in het ziekenhuis?
Heel eenvoudig! Al Williams is in zijn
hotelkamer te New York., üit het bed
gevallen en heeft daarbij een verwonding
aan een der knieschijven ©pgeloopen.
hakvruchten moeten nog geborgen worden.
Het oogstfeest staat voor de deur, een feest
waarop de boer met een diep gevoel van
dankbaarheid de handen in den schoot legt
en na de vermoeienissen der laatste zware
weken van oogsten dankbaar den blik op
slaat tot God, doch daarom niet minder
vroolijk meedoet aan de aardsche vreug
den.
Het was dien bewusten Zaterdag in het
dorp overal een drukte van belang. Ieder
een maakte zich gereed om feest te vieren,
Eerst gaat men er misschien uit nieuws
gierigheid heen, doch dan wordt de die
pere zin van deze feesten ons duidelijk en
juist als nuchter stadsmensch zal men zich
moeilijk aan de bekoring, die er van deze
eenvoudige feestviering uitgaat, kunnen
onttrekken.
alle ovens waren vol heerlijk geurend ge
bak en aan het vroolijke gelach van de
meiden en knechts kon men hooren, dat
men aan de laatste voorbereidingen voor
den grooten dag bezig was.
En onder al deze voorbereidingen klon
ken de klokken van den dorpstoren, die met
hun oproep voor de Verper tegelijkertijd
het oogstfeest inluidden.
Vlijtige meisjeshanden hadden de feest-
kroon gemaakt van aren, korenbloemen,
klaprozen en winden, ze hadden hem met
bonte linten versierd. Het meisje, dat de
oogstkrans aan den landheer moet over
handigen, staat in haar kamertje met een
rood hoofd nog even het versje op te zeg
gen, dat zij bij de overhandiging van den
kroon in de kerk, waar de boerenbevol
king in haar schilderachtige kleedij samen
stroomt, en bij de vruchten des velds, die
op het altaar liggen en waarmede de kerk
versierd is, dankliederen zingt. Na den
kerkdienst gaat men buiten feest vieren.
De boerinnen hebben groote tafels laten
neerzetten, waaraan allen aanzitten, die
een werkzaam aandeel hebben gehad aan
BIJ DE ILLUSTRATIES,
Links boven:
Met vroolijk gezang trekken de kinderen
naar het feestterrein om het oogstfeest te
vieren.
Rechts boven:
Boeren en boerinnen op weg naar het
feestterrein.
De boer is de verzorger van het dage
lij ksch brood, zijn werk is de oerproductie,
Waarop ons aller bestaan berust.
Het kan ons dus niet verwonderen, dat
«ijn werk omringd is door eeuwenoude ge
bruiken, die hun hoogtepunt vinden in het
oogstfeest.
Reeds lang zijn de schoven in de schuren
gebracht en de boer heeft de laatste schoof
op het land laten staan, omdat hij gelooft,
dat dit het volgend jaar weer een over-
vloedigen oogst zai aanbrengen.
De schuren ziin gevuld. Alleen de laatste
Daaronder:
Een Limburgsch oogstfeest in Sevenum.
Versierde wagens trekken in optocht door
de straten.
Hierboven:
Een oud gebruik bij het oogstfeest is de
hanendans, die thans nog in vele streken
te zien is.
Links:
Op den dag van het oogstfeest zijn de
kerken versierd en voor het altaar liggen
de veldvruchten.
Rechts:
De oogstwagen staat voor het landgoed
stil en de oogstkroon wordt aan de bewo
ners overhandigd.
