ROODE KRUIS-Toestellen
DAGen NACHT
PARAAT
Parmigianino,
Hoe de redding van afgeschoten
vliegers in haar werk gaat
de schilder van Parma
Er wordt den laatstezi tijd veel geschre
ven over de Duitsche Roode Kruis vlieg
tuigen, die reeds verscheidene malen door
de Engelschen omlaag zijn geschoten. Dit
optreden is in elk opzicht te laken, te meer
omdat de Duitsche toestellen, gelijk bekend
ook reeds veel Engelsche piloten van een
■wissen dood hebben gered. Bovendien zijn
deze toestellen geheel onbewapend, zoodat
het afschieten van deze reddingsvliegtui
gen als een lafhartige misdaad moet wor
den beschouwd. Hierbij geven wij een re
portage van een Duitschen oorlogscor
respondent.
Om op doeltreffende wijee hulp te kunnen
bieden is het aan boord hebben van een
radiotelegrafische installatie eerste
vereischte.
hy meer „op een engel dan op een man".
Dit portret heeft Mazzola destijds met
nog twee schilderstukken cadeau gedaan
aan Paus Clemens VII tegenwoordig
kan men het bewonderen in het Weensche
Kunsthistorische Museum. Weinige jaren
later schilderde hij opnieuw een zelfpor
tret,„De Jongeling" geheeten, waar hij
reeds een baard heeft, maar met een bui
tengewoon woest en verwaarloosd uiter
lijk. Waarom?
Parmigiannino zou de schoonste Renais-
sance-kerk van Parma, waarvan de bouw
in 1521 door Zaccagni begonnen werd, van
wandschilderingen voorzien: de Steccala-
kerk. Hij aanvaardde on 1521 de opdracht.
In den tijd van achttien maanden zou hij
het omvangrijke werk voltooien en daar
voor als belooning ontvangen een bedrag
van vier honderd gouden skudo's Vol vuur
begon Parmigianino aan zijn arbeid en de
fresco's boven den triomfboog bewijzen
zijn groote genialiteit. Evenwel de achttien
de maand verstreek, er verliepen jaren,
want in 1539 vinden wij een bericht, dat de
werkzaamheden voortgezet werden, om dus
maar te zwijgen van een voltooiing. De in
toorn ontstoken opdrachtgevers verlang
don teTugbetaling van de reeds uitbetaal
de 240 goud-skudo's, maar aangezien die
niet meer beschikbaar waren, werd Par
migianino in de gevangenis geworpen en
een jaar later werd de schildering boven
het hoogaltaar, voorstellende de „Kroning
van Maria" volgens een teekening van
Romano van Anselmi uitgevoerd.
Steeds weer legde men zich de vraag
voor waarom de begaafde kunstenaar zijn
opdracht niet voltooid had en waartoe hij
eigenlijk het geld verbruikt had en waarom
hij überhaupt zoo aan lager wal geraakt
scheen. Men vertelde elkaar, dat men in
zijn aterlier tevergeefs zou zoeken naar
palet, penseelen en ezel, maar er wel al-
lerli vaten met zuren, retorten en oventjes
aan zou trffen. Dat wilde niet meer of niet
minder zeggen dan dat Parmigianino geen
schilder maar een alchemist was in
ieder geval in den volksmond en het
had er veel van dat goud maken e loo-
nender zaak was dan schilderen.
Maar dat Parmigianino een van de be-
gaafste kopergraveurs van zijn tijd en van
geheel Italië was, daaraan dacht nie
mand en men kon ook niet vermoeden dat
wat hij zoo geheimzinnig brouwde, geen
rood operment was om goud te maken,
maar het resultaat van onvermoeide pogin
gen om een goed bijtend zuur te bereiden
welke hij bij zijn arbeid als graveur van
noode had. Al deze proeven met de scherp
ruikende en wasem verspreidende „sap
pen", die hij gedeeltelijk in aarden vaten,
anderdeels in flesschen bewaarde, hebbes»,
wellicht zijn gezondheid zoozeer onder
mijnd,, dat zij hun tragische bijdrage heb
ben geleverd voor zijn vroegtijdigen dood.
Zooals men meende dat Pagiaiiini zijn
ziel aan den duivel verkocht had, zoo ge
loofde de volksfantasie, dat Parmigianino
aan de alchemistenwoede ten prooi geval
len zou zijn en eerst in 1879 plaatste men
in de onmiddellijke nabijheid van de Stec-
cata-kerk, om daarmede gedeeltelijk de
smaad van een onrechtvaarige gevangenis
straf weer goed te maken, zijn standbeeld.
Thans beschouwt men nog met bijzondere
belangstelling zijn fresco's in den San C.io
vanni Dom: San Giorgio, twee diaconessen
en de martelingen van de Heilige Agatha
Santa Lucia en Apollonia, evenals zijn
„Hemelschen Vader'. In de Gemalde Ga
lerie van Dresden bevindt zich de Madon
na van den Heiligen Stefanus en in het Na
tionale Museum te Napels een van zijn laat
ste werken „Lucrezia".
Op slechts 37 jarigen leftijd stierf deze
jonge, buitengewoon begaafde kunstenaar
over wiens te korte leven een geheimzin"
nige schaduw ligt gespreid-
Een andere mogelijkheid van redding Door radiotelegrafische seinen In een Roode
Rruisvaartuig naar de plaats gedirigeerd, waar de bemanning van een vliegtuig in de
rubberboot ronddobbert.
Hoe hulp wordt geboden.
De plaats van de noodlanding is bereikt.
De bemanning van het Roode Kruteviieg-
tuig bereidt het afwerpen van de rubber
boot door den schacht voor.
AAN de kust in een barak waar de
zeenoodhulpdienst van het leger is
ondergebracht, zit dag en nacht een
radiotelegrafist op zijn post. Het is een een
tonige dienst, maar een dienst, waardoor de
levens van velen gered worden. Plotse
ling wordt hij er weer aan herinnerd hoe
belangrijk zijn taak wel ia; „Rubberboot
gesignaleerd kwadraat X zendt on
middellijk hulp!" Snel is het radiografi
sche bericht opgenomen en even later wordt
het al overhandigd aan den dienstdoen-
den chef. Deze buigt zich over de kaart om
de juistheid van het bericht te controlee-
ren. Het klopt. Enkele minuten daarna
gaat een radiotelegrafische mededeeling
van deze basis uit: „in kwadraat X een
rubberboot gesignaleerd vragen drin<
gené om hulp.." Terstond starten twee
Roode Kruis vliegtuigen. Dit zijn volkomen
onbewapende vliegtuigen? transporttoestel-
le» van een groote oapaeiteR. Ze zijn ge-
Het Roode Kruis vliegtuig is op het kalm e water neergestreken en brengt de beman
ning van een gevechtsvliegtuig, gered do or een rubberboot, aan boord.
dellijk een der vliegtuigen naar de plaats
gezonden om er voedsel af te werpen. Wan
neer het de plek bereikt, zijn de afgescho
ten vliegers reeds aan de klauwen van de
zee ontrukt. Een watervliegtuig is neerge
streken en heeft de mannen opgenomen.
Nog slechts enkele marinevaartuigen, die
aan de actie hebben deelgenomen zijn nog
ter plaatse.
Gespannen wachten de basis en de be
manning, die de ronddobberende vliegers
hebben ontdekt, op verder nieuws. En dat
laat niet lang op zich wachten. Door luid
sprekers wordt bekend gemaakt dat de be
manning van een vliegtuig uit het gevechts
escadrille B, een officier en vier manschep
pen, die reeds opgegeven waren, zijn gevon
den, «nadat zij dertig uur rondgedreven
hadden. Hun toestand is goed.
P.K.
Francesco Maria Mazzola, meer bekend
als Parmigianino, is in 1503 in Parma ge
boren en daar in 1540 gestorven. Vier eeu
wen zijn vergleden sedert zijn heengaan
en 'Parma herdenkt nu naast Bodoni, den
koning der drukkers en Paganini, den on-
sterfelijken violist, dezen genialen schil
der en heeft te zijner eere een uitgebreide
expositie ingericht. Op deze tentoonstel
ling kan men eerst recht een indruk krij
gen van de veelzijdigheid van den schilder
Teekeningen en schilderijen zijn uit alle
Italiaansche musea en particuliere collec
ties hier bijeengebracht om ons een over
zicht te geven van het geheele oeuvre, dat
gezien den betrekkelijk jongen leeftijd,
waarop Mazzola stierf, vrij omvangrijk is.
Uit de wereldberoemde zelfportretten-
verzameling van het Palazzo Pitti in Flo
rence herinneren wij ons een van zijn be
kendste zelfportretten, met een groofen
hoed en een lange baard, terwijl het gelaat
daarentegen een zeer jeugdige expressie
had. Lijnrecht tegenover dit portret staat
een ander, dat de Jonge schilder voor een
convexen spiegel heeft gemaakt, voor hij
naar Rome ging. Hij had toen nog geen
baard en volgens zijn tijdgenooten geleek
OVER Engeland ligt een dichte wol
kensluier gespreid. Een Duitsch ge
vechtsvliegtuig zweeft daar hoog
overheen. Het heeft zijn opdracht
volbracht. En nu gaat het terug naar zijn
basis. Wanneer het wolkendek zoo blijft en
geen scheuren vertoont, dan zal het een
vlucht huistoe worden, die van een lei
den dakje verloopt. Maar ditmaal is het
weer met de Britsche jagers. Tusschen de
kust en de zee is een breede strook waar
de hemel blauw is en geen wolkje valt
waar te nemen. Daarin zwermen geregeld
de snelle Spitfires rond. En oppervlakkig
zou men zeggen dat hier voor een Duitsche
machine geen doorkomen aan is. Maar het
Duitsche gevechtsvliegtuig waagt het er
toch maar op. Het heeft zich weken lang in
Frankrijk, dikwijls tegen een grootere
overmacht in, een weg naar de veilige
thuishaven gebaand. Op 't juiste oogenblik
schiet het uit de wolken te voorschijn en
stormt als een pijl uit den boog naar de
overzijde. De voorsprong is groot genoeg
om een los drijvende wolk te bereiken.
Eenige minuten verstrijken.
Vredig breidt zich onder den vlieger de
wijde zee uit. Plooiende golfjes blikkeren
in het lieht van de zon. De machine duikt
lager. Op geringe hoogte vliegend, ver
poost de bemanning van het vliegtuig zich
niet het kijken naar de prachtige zee. Hier
en daar drijven wrakstukken van wat eens
trotsche, koopvaarders waren. Zij werden
door Duitsche bommen, mijnen of torpedo's
aan stukken geslagen.
Thans is het punt duidelijk te herkennen.
Daar drijft een rubberboot. Dat wil zeg
gen: kameraden in nood. De harten van
de kerels in het vliegtuig kloppen sneller.
Ket is hun beschoren hier redding te
brengen. Nu kunnen zij ook reeds het
wenken van de mannen in de boot onder
scheiden. Onmiddellijk gaat hun de gedach
te door het hoofd: „Wat moeten deze sol
daten voelen op dit oogenblik, nadat zij
wellicht dagen doelloos hebben rondge
zworven over de golven?" Een van hen
makkelijk te onderscheiden door dat ze
geheel wit geschilderd zijn en op romp en
draagvlakken een groot rood kruis heb
ben. Bovendien voeren zij nog de nationa
le herkenningsteekens. Deze zeenoodvlieg
tuigen staan altijd gereed voor den start en
er is slechts een kleine wenk, een kort be
vel voor noodig, of hun actie ontplooit
zich. Natuurlijk zijn deze vliegtuigen over
èenkomstig hun taak uitgerust. Behalve
levensmiddelen, hebben zij verbandmidde
len en reddingstuig als rubberbooten aan
PLOTSELING sperren allen de oogen
wijder open „Daar onder is iets!"
klinkt het als uit èèn mond. En in
derdaad op de golven danst een klein
geel puntje, waardoor de aandacht van de
bemanning terstond wordt getrokken. De
piloot drukt zijn machine wat dichter naar
den zeespiegel toe, maakt een wijden bocht
en vliegt dan opnieuw langs de plaats.
De vliegtuigen van den Duitschen Roode Kruis zijn duidelijk te herkennen doordat
zij geheel wit zijn geschilderd en een rood kruis op romp en draagvlakken.
zwaait met zijn paddie in de lucht.
Vijf minuten lang cirkelt het vliegtuig
boven het bootje om aan te geven dat de
bemanning de schipbreukelingen heeft
ontdekt. Dan is het allereerst zaak om de
positie te bepalen. De radiotelegrafist gaat
als een razende te keer achter zijn appa
raat. De aethergolven brengen zijn bood
schap naar 't vaderland. Van daaruit moet
men nu verder helpen. Ondanks tekort
aan brandstof probeert dé machine nog
maals de rubberboot te vinden, om in een
zwemvest het ijzeren boord proviand om
laag te gooien. Maar de meter van het
benzinereservoir maant om snel huistoe te
keeren.
boord, die indien noodig boven de plaats
des onheils worden afgeworpen. Waar de
toestand dat noodzakelijk maakt wordt bo
vendien een soortgelijk schip uitgerust
dat speciaal dan ingrijpt, wanneer storm
achtig weer of zware zeegang het onmoge
lijk maakt voor het Roode Kruis vliegtuig
om te dalen.
De zeenoodvlietuigen hebben inmiddels
hun koeTS genomen op kwadraat X, om de
drijvende rubberboot op te sporen. Ook een
escadrille gevechtsvliegtuigen heeft het
radiobericht vernomen. Daarvan is onmid-
